Pages

Friday, October 31, 2008

Καμιά απορία;

Στρίβεις το επόμενο τσιγάρο και σκέφτεσαι ποιος θα είσαι τώρα, για τα επόμενα δεκαπέντε λεπτά, για την επόμενη ώρα, για την επόμενη μέρα, και σταδιακά, πιο γρήγορα από όσο θα 'πρεπε η ανάμνηση σου η προηγούμενη συστέλεται, εξαφανίζεται. Ποια μάσκα να φορέσεις, ποιο χαμόγελο να προβάρεις και ποιο ψέμα να πραγματώσεις, αυτά έχεις μονάχα για σκοπέλους. Νέους διαδρόμους τώρα θα σκεφτείς, νέες, αλλοιώτικες πορείες χαραγμένες από κάποιον άλλο, όχι έσενα, και για γούστο θα φανταστείς να τις ακολουθείς, να τις κυριεύεις. Η ικανότητα να αναλύεις σε οδηγεί στην ικανότητα του να δικαιολογείς, οι γελοίοι θεατρινισμοί του κλόουν πάνω στο τεντωμένο σκοινί των σκέψεων, με το πάντα απλωμένο δίκτυ από κάτω, αναιρούν κάθε λογική μνήμη, και κάθε αξιακό σύστημα για πάντα χαμένο, όσο ένας ευκαιριακός αμοραλισμός δίνει ένα νέο σπόρο σε κάθε τσιγάρο.


Έχεις φωτιά; Κάτσε να βγάλω σπίρτα. Δε φταίω εγώ που αλλάζω, απλά συμβαίνει, πως το ανεξήγητο μέσα μου να ακρωτηριάσω; Μήπως σε ένα καμβά χρησιμοποιημένο ζωγραφίσεις προσχήματα θολά, δικαιολογίες; Αλήθεια νομίζεις πως μοναχός σου δεν κρατάς τη παράσταση της σαλεμένης σκέψης, πως η υποκρισία για ‘σένα που τη γελοιότητα αναγνωρίζεις, πως τέλος πάντων όλα αυτά ένα κοστούμι βολικό συμπλέκουν για να τη βγάζεις καθαρή με τύψεις και ενοχές τεχνητές. Δως μου πάλι φωτιά, έσβησε. Πάρε, αλλά να ξέρεις πως όταν άλλες αλήθειες δεν θα βρίσκεις, θα μετανιώσεις πραγματικά για τα ψέματα, τα πρίσματα, τις διαδρομές κι όλες τις άλλες βλακείες που σκαρφίζεσαι. Καλά, καλά, πες μου τώρα πότε θα τελειώσει αυτή η βροχή. Νόμιζα πως μας άρεσε. Και εγώ, μα μου λες να πηγαίνω ευθεία. Κάνε όπως θες, και η βροχή δική σου είναι. Λέω να κάνω σβούρες, σαν από τύχη άφεση πάντα να 'χω, στο τσεπάκι του παντελονιού μου ένα συγχωροχάρτι γραμμένο από τα δικά μου χέρια και με την ευλογία ενός χρόνου παντοντινού, πιθανού. Κάνεις λες και έχει σημασία, ότι και να σκεφτείς, ότι και να κάνεις, χωρίς την αλήθεια πάντα θα μετανοιώνεις. Τι μετρά παραπάνω, να λες ψέματα σε 'σενα ή στους άλλους; Παράτα με.


Οι μεγάλες προτάσεις με τα εφήμερα ερωτηματικά ανασύρουν τοίχους με ρωγμές, φαντάσου τους όπως θες, με τούβλο ή με τσιμεντόλιθο ή με πέτρα, που όμως ποτέ δεν γεύτηκαν τη κάπνα της φωτιάς, και θρασύδειλα κρύβουν αλήθειες βαθιές ριζωμένες, μα ποτέ φυτρωμένες. Δε βαδίζω σε επικίνδυνα μονοπάτια, τα δάκτυλα μου δε καίγονται, δε σιγοτραγουδώ θλιμμένα τραγουδάκια, χωρίς χάρτη και σκοπό στρίβω, γυρνάω, ξεχνάω, ξαναπερνάω, σταματάω, κρύβομαι, προχωράω. Και μετά, αργότερα, στη συνέχεια, ίσως, μπορεί, μετέωρος στο ένα πόδι, ένα άγαλμα χαζό που τρέμει, αμάθητο στην ισορροπία, απαίδευτο στο χώμα που πατεί. Σε μια μέρα ανοίγω και κλείνω πανιά, τα κουπιά στη πλώρη παρατημένη, αφημένος να επισκέπτομαι υφάλους και λιμάνια, γελοίες παρομοιώσεις, σκέψη παραβολική, μαθημένη στο συνήθειο ευαγγελίων, χαϊδεμένη από κούνια. Και συνεχίζει.


Ο ορίζοντας είναι επίπεδος, ευθύς, απροσανατόλιστος και τυπικά αδιάφορος χωρίς κάποιο ορατό ανάγλυφο, βαρετός όπως πάντα, κάτοπτρο του νου που τον φαντάζεται κι άρα όλα είναι εύκολα. Δεν υπάρχει καμιά ανηφόρα, κάπου να γυρίσεις το κεφάλι προς τα ψηλά, δεν υπάρχει καμιά σκιά. Ένας όμορφος χειμώνας πλησιάζει με άτονα χρώματα, όπως συνήθως, με στολή πέτσινη και χιλιοφορεμένη, με σημάδια και μια βρώμα να την ακολουθεί. Άλλο ένα τσιγάρο, ένα για το δρόμο, ένα για πριν και ένα για μετά. Δεν υπάρχουν κρυψώνες, μερικές φορές φυσά λίγο πιο δυνατά, ή έτσι νομίζεις, και το δερμάτινο τσακίζεται από τα χέρια μου όσο το κλείνω πιο σφικτά και τις στάχτες μουτζουρώνω. Αυλάκια σχηματίζονται πάνω του, χάνει το χρώμα του, ζωντανεύει, και σε λίγο μπαλώματα θα γυρεύει. Κι άλλα δρομάκια, στο πάντα επίπεδο παραμύθι σε μια νύχτα χωρίς φανάρια, σε ένα χειμώνα πρόδηλο όπως τάχα εγώ μονάχα τα ορίζω και προμηνύω. Γυμνός από οτιδήποτε ελπίζω τον θυμό, ή κάτι άλλο, στις τυχαίες μου διαδρομές να συναντήσω, ξεχνώντας για μια ακόμη φορά ότι σε άλλες διασταυρώσεις προσπέρασα.

Sunday, October 26, 2008

Στις 28/10 απεργώ

Έχω να το λέω, τι είναι αυτό που γράφει στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη στην ομώνυμη πλατεία, ‘…δίδαξε στους λαούς πως οι δούλοι γίνονται λεύτεροι’. Οι δούλοι, όχι οι Έλληνες, ή οι ραγιάδες, ή οι Ρωμιοί, αλλά οι δούλοι. Χρόνια μετά το έπος των Αρβανιτών και των κλεφτοκοτάδων, οι παππούδες μας δια βοής μεταξικής είπανε το όχι στους αφελείς μακαρονάδες και έκτοτε τιμούμε την ημέρα εκείνη όπως της αρμόζει, με τεθωρακισμένα και με μαθητικές παρελάσεις δηλαδή, τις οποίες και θα υποστηρίζω μέχρι τα βαθιά μου γεράματα χάρη στην αγωνία γεμάτων με ορμόνες δεκαεξάχρονων μικρών που πασχίζουν με τις μίνι φούστες και τις σκιές. Δεν γνωρίζω ακριβώς όμως ποιός είναι ο κεντρικός άξονας αυτής της μνήμης, η νίκη στο αλβανικό μέτωπο, ή o σπόρος που φυτεύτηκε τότε και βλάστησε στο Ρούπελ, στη Κρήτη και στα βούνα του αντάρτικου.


Μια κουβέντα για το αν είμαστε υποδουλωμένοι ακόμη ή όχι είναι πιο βαρετή και από ταινία με την Bjork και αλήθεια σας λέω, τα έχω δοκιμάσει και τα δύο. Όμως θα ήταν υποκριτικό και αλλότριο στην αξιοπρέπειά μας να πιστεύουμε πως η πολιτεία μας είναι έστω και κοντά στα ιδανικά για τα οποία πολλοί άνθρωποι, άλλοι μορφωμένοι και αφελείς, κι άλλοι αμόρφωτοι και τολμηροί πεθάναν. Βαριές κουβέντες. Υπάρχουν πολλές εκδοχές για το τι σημαίνει ελευθερία, η κάθε μια εφαρμόσιμη στον κάθε ένα ξεχωριστά, ενώ περιστάσεις και συνθήκες συγχρόνως ορίζουν ένα τοπίο αναγκών και συμβιβασμών, πόλων αντίθετων στην πάντα ακόρεστη επιθυμία για ελευθερία. Ίσως όπως τόσα άλλα πράματα στη ζωή μας, δεν φτάνουν οι λέξεις για να την ορίσουν, να τη προσεγγίσουν, τι είναι η ελευθερία και πως την αποκτούμε, αλλά οι πράξεις, η δράση, το αποτέλεσμα. Η ελευθερία δεν αποκτιέται, διεκδικείται, και πιθανώς ορίζεται από το μέχρι που μπορεί κάποιος να φτάσει για να την αποκτήσει και ας μην τα καταφέρει. Η ελευθερία είναι αγώνας, πόλεμος διαρκής.


Με αυτή την απλοϊκή λογική λοιπόν οι περισσότεροι από εμάς στην Ελλάδα είμαστε ελεύθεροι, αφού δεν διεκδικούμε τίποτα και δεν αγωνιζόμαστε για τίποτα. Στις 21 Οκτωβρίου οι απεργιακές κινητοποιήσεις, μπάσταρδα σμιλεμένες με τις απαιτήσεις των εκπαιδευτικών κινημάτων υπενθύμισαν μονάχα την εγκαθίδρυση του παραλογισμού της κλοπής και της συμβιβασμένης κούρασης. Μπορεί τέτοιες δράσεις να είναι μάταιες, ακόμη ίσως και αναχρονιστικές κατά μερικούς, αλλά συγκρίνοντας την τελευταία μαζική απεργία με τις κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό, καταλαβαίνει κανείς πως ο ελληνικός κόσμος είναι ελεύθερος να προφυλάσσει το συμφέρον του πάντα κινούμενος μεμονωμένα, αποσπασματικά και ατομιστικά. Συσπείρωση, μια λέξη κούφια στα δικά μας αυτιά. Εργάζομαι, καταναλώνω, επιβιώνω.


Στο φτωχό μου το μυαλό έρχεται η λογική του αναρχικού που ψηφίζει δαγκωτό δεξιά μέχρι να φτάσουν τα πράματα στο αμήν, μέχρι να αφυπνιστούν οι λαϊκές μάζες –τι λέξη και αυτή- και να απορρίψουν τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, μέχρι η αγανάκτηση να γίνει ολοκληρωτική και σαρωτική. Μέχρι να πουν πως δε γουστάρουν πια αυτή τη κατάσταση όπως κάποτε έκανε ο Κολοκοτρώνης και τόσοι άλλοι ‘ελληναράδες’, ρωμιοί, βλάχοι, ραγιάδες και αρβανίτες. Αυτουνού, η μάνα πατρίδα του το ανταπέδωσε με δύο χρόνια στη φυλακή στο όμορφο Ναύπλιο για να έχει χρόνο να σκεφθεί ποια πατρίδα αγαπά. Η ίδια μανούλα μετά μοντελάρισε πάνω στο πατρόν της φουστανέλας του την ένδοξη των Χιτών στολή για τα τάγματα θανάτου. Ο πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ, μονάχα πιστεύουμε πως τελειώνει όταν κερδίζουν οι πολλοί.


Μπέρδεμα πάντως, από τα απόκρυμνα όρη της Αρκαδίας, στα λασπωμένα χιόνια της Πίνδου και στα σπασμένα πεζοδρόμια του Συντάγματος, ελευθερία ή θάνατος, νοίκι ή δάνειο, φραπέ ή freddo. Τώρα που θα τιμήσουμε τους νεκρούς μας για μια ακόμη χρονιά, θα προσθέσουμε άλλη μια γραμμή στο μνήμα της αποτυχίας μας, όση ώρα με στρας και λακ θα διακοσμούμε τα κουρέλια μας. Κι αν κάποτε θέλαμε τις μεγάλες δυνάμεις για να γίνουμε αποικία τους και λίρες χρυσές εθνοδιχαστικές για να έχουμε τηλε-κυβερνήσεις, τώρα σπόνσορες της ζωής μας είναι η τι-βι, η αγωνιώδης δασκάλα με τις ψηφιακές μπούκλες, και οι πιστωτικές κάρτες, τα φιλελεύθερα κεφάλια της μοντέρνας Λερναίας Ύδρας. Στα αλήθεια, πόσο πιο πολύ μπορούμε να τους ντροπιάσουμε όταν τόσο αλόγιστα την λεφτεριά μας σπαταλάμε;

Wednesday, October 22, 2008

Δε φταις εσύ ρε

Δε φταις εσύ, εσύ που στη παραλία μαζεύεις τα σκουπίδια των άλλων, εσύ που έκανες τον κώλο σου τηγάνι στα θρανία και τώρα εισπράττεις την άγνοια και τον χλευασμό της γεροντοκρατίας, δε φταις εσύ που έκανες δουλειά του ποδαριού όσο οι άλλοι με το φαγητό της μαμάς σε κοιτάγανε παράξενα, εσύ που τα χέρια σου έχουν γίνει το ίδιο άγονα σαν την γης που πατούμε από τα εικοσιπέντε σου, εσύ που υπομένεις και περιμένεις, εσύ που παίρνεις το ποδήλατο στους δρόμους, εσύ που σηκώνεσαι από τη θέση σου στο λεωφορείο για να κάτσει η χοντρή με τα μπικουτί, εσύ που θα σηκώσεις το τηλέφωνο στις τρεις τα ξημερώματα, εσύ που φτιάχνεις το δικό σου φαΐ, εσύ που οι σόλες σου έχουν από καιρό λιώσει, εσύ που θες κάτι καινούριο να κάνεις κάθε μέρα, δεν φταις εσύ που σου αρέσει το παιχνίδι, εσύ που ακόμη μερικές φορές στη βαράει να κάτσεις μέσα και από τα μπαλκόνι σου να δεις το χάραμα να μπαίνει περιμένοντας κάτι να αλλάξει, εσύ που δεν ντρέπεσαι αλλά κοκκινίζεις, εσύ που ακούς και μαθαίνεις, εσύ που διεκδικείς και ας κατραπακιάζεσαι, εσύ που απαιτείς να σου πληρώνουν το ΙΚΑ και τις υπερωρίες, εσύ που ζητάς συγνώμη, εσύ που την πέτρα θα σηκώσεις, εσύ που διαβάζεις ένα βιβλίο που και που, εσύ που επίμονα ρωτάς γιατί, εσύ που κλείνεις την τηλεόραση και διακριτικά κρατάς τη σιωπή σου, εσύ που χάνεις και γιορτάζεις, εσύ που ακόμη μπορείς και ερωτεύεσαι, εσύ που έκανες όνειρα και ακόμη το μυαλό σου πελαγοδρομεί, εσύ ο παράξενος.


Εσύ κι εγώ φιλαράκο δεν φταίμε.


'όσοι γελούν και όσοι χλευάζουν

όσοι ασκόπως τριγυρνούν και ρεμβάζουν

είναι επικίνδυνοι και με τρομάζουν

είναι επικίνδυνοι

όσοι αγαπούν και σπαράζουν

όσοι ονειρεύονται ένα κόσμο πιο ζεστό

όσοι δεν σκύβουν ούτε διατάζουν

όσοι τη βρίσκουν με τραγούδια σαν κι αυτό

είναι επικίνδυνοι και με τρομάζουν

είναι επικίνδυνοι

είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί

οι ονειροπόλοι, οι χαμένοι, οι τρελλοί

είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί

θα 'πρεπε κιόλας να έχουν ήδη συλληφθεί

είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί

οι μεθυσμένοι από το θεό, οι εθισμένοι στη ζωή

είναι επικίνδυνοι όλοι αυτοί

θα 'πρεπε κιόλας να έχουν ήδη συλληφθεί'

Τρύπες

Monday, October 20, 2008

Εσύ φταις ρε

Εσύ φταις που γλύφεις κατουρημένες ποδιές, που βάζεις τη μάνα σου να πάρει τηλέφωνο το ξάδερφό της για να μιλήσει στον βουλευτή για να διοριστείς, που διπλοπαρκάρεις το ακριβό σου αμάξι που θα ξεπληρώνεις για άλλα τρία χρόνια, εσύ που φοροδιαφεύγεις και διαμαρτύρεσαι για τα μπαλώματα στο δρόμο, εσύ που στη πρώτη ευκαιρία κλέβεις, εσύ που στο γιατρό φακελάκι δίνεις το παιδί σου να σώσεις, εσύ που μπερδεύεις τον ρεαλισμό με την απαισιοδοξία, εσύ που πετάς τα παιδιά σου στα φροντιστήρια και στα ιδιαίτερα, φθηνό ξεπούλημα των ενοχών σου, εσύ που φτύνεις και βρίζεις τους αρρώστους, εσύ που παίρνεις ασανσέρ στο μετρό, εσύ που μπερδεύεις τη πραγματικότητα με το συμβιβασμό, και τον συμβιβασμό με την ήττα, εσύ που τρως διαφημίσεις και χέζεις διακοποδάνεια, εσύ που στους βασανιστές σου λες 'μη σε παρακαλώ' και 'ευχαριστώ', εσύ που σου κλέβουν σπίτι και ψωμί και λες πάλι καλά, εσύ που όλο γκρινιάζεις και μυξοκλαίς και σου φταίνε όλοι οι άλλοι, εσύ που ζητάς κάτι διαφορετικό και μόλις το βλέπεις το στέλνεις στο φρενοκομείο, εσύ που το αυτί σου οι οχτροί σου οι αληθινοί χαϊδεύουν, εσύ που πιστεύεις τους πολλούς και τους ωραίους, εσύ που τον διπλανό σου δεν γνωρίζεις μα τον κατασκοπεύεις, εσύ που ποτέ σου τίποτε δεν έκανες μα πολλά είπες.


Εσύ κι εγώ φταίμε βρε ηλίθιε.

Friday, October 17, 2008

Απογοήτευση

Περπατώντας στο δρόμο μου, για να πάω στη προγραμματισμένη συγκέντρωση της Πρωτοβουλίας Πολιτών Εξαρχείων, το πρώτο θέαμα που αντικρίζω είναι κάτι μεταξύ απογοητευτικού και τραγικού, πάντα όμως με ειρωνικές διαθέσεις. Μια διμοιρία των ΜΑΤ, παραταγμένη μπροστά από το ΒΩΞ μπλοκάροντας τη συνέχεια της Θεμιστοκλέους προς το λόφο. Στα ακουστικά μου παίζει Madrugada και ανησυχώ, αλλά δεν εκπλήσσομαι, τόσο έχω συνηθίσει δυστυχώς. Περνώντας ανάμεσά τους, και πηγαίνοντας προς το περίπτερο του Φλοράλ για το πάντα απαραίτητο κουτάκι μπύρας βλέπω τα ΄παιδιά’ που κοιτάνε τους φυσικούς τους αντιπάλους, άλλοι με εκνευρισμό, άλλοι με χιούμορ, άλλοι με απορία αλλά κανένας με άγριες διαθέσεις. Η συγκέντρωση είναι φιλική και ήρεμη.


Η πλατεία για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό σφύζει από κόσμο, υπάρχει μια όμορφη ατμόσφαιρα. Μερικές νοικοκυρές, παπούδες με κομπολόγια και στωικότητα, ένα αναρχικό ζευγάρι με το παιδάκι τους, μικρές ψαρωμένες φοιτήτριες με ολ-σταράκια, διάφορες γνωστές φάτσες από τα γύρω μαγαζιά, και μερικά από τα εντόπια πρεζάκια, με πολλά ένσημα στη πλάτη τους, που κοιτούσαν με απορία, ίσως και λίγη ανησυχία για το άμα θα τους πάρει κι αυτούς η μπάλα. Τα περισσότερα μαγαζιά είναι κλειστά εκτός από το Dr. Feelgood, το Wunderbar και μερικά άλλα, κυρίως από τη πάνω πλευρά. Επικρατεί μια φυσιολογική κινητικότητα και μια διάθεση για κουβέντα για την όλη κατάσταση. Στο κέντρο της πλατείας έχουν κάτσει μερικά από τα ‘παιδιά’, έχουν βάλει μουσική γνώριμα επαναστατική, και με μπυρίτσα και τσιγάρο λένε τα κουτσομπολιά τους.


Οι άνθρωποι της Πρωτοβουλίας δεν έχουν έρθει ακόμη, είναι στην Πατησίων. Όταν τους βλέπω στη Στουρνάρη να ανεβαίνουν, συνειδητοποιώ σιγά σιγά τη πλάνη μου. Το μπλοκ των κατοίκων, χωρίς πανό και φωνές, φτάνει μέχρι τη κάτω γωνία της πλατείας, στη Σπυρίδωνος Τρικούπη. Φυσικά τα μπατσόπουλα δεν έχουν προνοήσει και τα αμάξια εξακολουθούν και κατεβαίνουν την Αραχώβης με το αναμενόμενο μποτιλιάρισμα. Έτσι για να μας τη σπάσουνε. Σταδιακά οι πολίτες χωρίζουν στις δύο γωνίες για να προχωρήσει η κίνηση, και στη μια, εκεί που ήταν παλιά το Μαύρο Πρόβατο, ξεκινάει το κουβεντολόι, ένα μπουλούκι μικροαστικών αγωνιών, παρεξηγήσεων, απόψεων και παραπόνων. Η πλάνη επιβεβαιώνεται. Αν και η συγκέντρωση ήταν γνωστή εδώ και καιρό, ‘τα παιδιά’ διάλεξαν την ίδια μέρα και την ίδια ώρα για να ζητήσουν τα ίδια πράματα - έξω η πρέζα και οι κλούβες από τα Εξάρχεια– αλλά με διαφορετικό τρόπο και για να διαχωρίσουν τη θέση τους από τους πολίτες.


Πιο πριν είχα ακούσει ένα αναρχικό να λέει σε κάποιον πως μένει Αγία Παρασκευή αλλά και φυσικά και τον απασχολεί κι αυτόν η κατάσταση της πλατείας γιατί έρχεται καθημερινά. Σωστός και μαζί μας. Αλλά άμα δεν έχεις μαζέψει σύριγγα από τις σκάλες σου ή δεν έχεις καθαρίσει σκατά άλλου, τότε κάπου κάπου άκου καλύτερα και τους άλλους πριν μετατρέψεις την εξαθλίωση μιας γειτονιάς σε πεδίο ιδεολογικών ασκήσεων. Ένας άλλος έλεγε πως μόνος τρόπος για να λυθεί το θεμα είναι οι κάτοικοι να αρχίσουν να κάνουν χρήση της πλατείας για να μην είναι εγκαταλειμμένοι. Σωστά, γιατί άμα το παιδί σου δε δει από τα πέντε του πως γίνεται το εμπόριο της πρέζας, δε θα έχει τα φόντα να πάει στο δημοτικό. Ακούω πιο μετά ένα κάτοικο με αγανάκτηση να αναρωτιέται γιατί δεν αφήνουν οι αναρχικοί τους πολίτες να κάνουν την εκδήλωσή τους στη πλατεία. Πιο μετά η αηδία κορυφώνεται. Κάποιος δίνει σε ένα άγουρο φοιτητο-ολσταρο-κοριτσάκι να διαβάζει ένα σύντομο κειμενάκι με το οποίο διαχωρίζουν ξεκάθαρα τη θέση τους οι αναρχικοί από τις ‘χαζές’ απόψεις των πολιτών. Κοιτάω την ώρα για να φύγω, νοιώθω λες και είμαι στο ΙΚΑ ή στην εφορία. Κάνω μερικές βόλτες πάνω κάτω, ακούω μερικά άλλα και φεύγω λίγο πριν τις επτά.


Πριν την άγουρη αναρχικιά, ένας άλλος, πιο παλιός, έλεγε διάφορα, και συνεχώς ανάμεσα στις προτάσεις του έβαζε το ‘αλλά κάποιοι θέλουν κι άλλη αστυνόμευση’. Εννοούσε τους κατοίκους, στις κουβέντες των οποίων αυτή η λέξη ήταν επίσης το κομβικό σημείο. Η αστυνόμευση. Χαριλάου Τρικούπη και Βαλτετσίου, Μουσείο στο ύψος του Υπουργείου Πολιτισμού, Σόλωνος και Λόντου, Ιπποκράτους και Καλλιδρομίου, αυτά είναι τα σημεία που η αστυνομία με τις ανά τον καιρό κλούβες της ορίζει το γκέτο των Εξαρχείων, εντός του οποίου δεν θα δεις ποτέ αστυνομικό όσες φορές κι αν τους καλέσεις. Αστυνομία και Δήμος βλέποντας τη ξεφτίλα της Μενάνδρου βρήκαν την εύκολη λύση. Φορτώστε όλους τους εμπόρους και τα πρεζάκια στα Εξάρχεια για να υπάρχει το άλλοθι, για να υπάρχει η κλασσική δικαιολογία. Γλυτώνουμε μια γειτονιά και υποβαθμίζουμε μια άλλη ακόμη περισσότερο.


Αστυνόμευση. Τα Εξάρχεια δεν έχουν καμμία αστυνόμευση. Τέλος. Τα Εξάρχεια είναι περικυκλωμένα από μονάδες καταστολής για παν ενδεχόμενο, ζωσμένα ασφυκτικά από ματατζήδες για τηλεοπτικούς ξυλοδαρμούς. Αυτό δεν είναι αστυνόμευση, αυτό είναι απομόνωση και γκετοποίηση, προϊόν πολιτικών αποφάσεων και συμφερόντων. Κάποιοι λένε πως οι αναρχικοί δίνουν τη καλύτερη αφορμή στην αστυνομία και το κράτος για να συνεχίζεται αυτή η κατάσταση. Μεγάλη κουβέντα με πολλά λάθη και ψιθυριστές αλήθειες.


Δεν είναι αυτό το θέμα μου όμως, δεν αντέχω για κάτι τέτοιο. Με πίκρα συγκρατώ μονάχα τη ξεφτίλα. Δε μπορώ να καταλάβω τι τους χωρίζει κατοίκους και αναρχικούς. Δε μπορώ να καταλάβω γιατί ενώ συμφωνούν επί της αρχής και της διαμαρτυρίας, δεν μπορούν να ενώσουν τη φωνή τους και τις δυνάμεις τους στα κοινά τους αιτήματα. Δε μπορώ να καταλάβω πως κάποιοι θεωρούν έναν δημόσιο χώρο κτήμα τους, πως βάζουν τους εγωισμούς τους και το πείσμα τους πιο πάνω από την άποψη του άλλου. Πως κάποιοι προτιμούν να προβάλλουν αυτά που τους χωρίζουν παρά να υπερασπιστούν αυτά που τους ενώνουν. Πως γίνεται στη πλατεία των Εξαρχείων, τη πολιτικά πιο ιστορική και δημοκρατική πλατεία των Αθηνών, την πιο ανοιχτή στο διάλογο και την εναλλακτική σκέψη, την πιο φιλόξενη σε κάθε είδους διαφοροποίηση και αντίσταση, πως γίνεται λοιπόν σε αυτή τη πλατεία να γίνεται ένα τέτοιο ρεζιλίκι, δύο ομάδες ανθρώπων με κοινά συμφέροντα να διαφωνούν για μαλακίες και να εγκλωβίζουν ένα πρόβλημα σε μικρότητες και προσχήματα του αέρα, εξυπηρετώντας τους ηθικούς θύτες του πραγματικού εγκλήματος. Μέχρι και οι φυσικοί θύτες, τα μπατσόπουλα, κατάλαβαν τη γελοιότητα της κατάστασης και αποχώρησαν αθόρυβα κατά τις εξήμισι.


Ξεφτίλα και απογοήτευση μονάχα Κανένα άλλο συναίσθημα δεν θα μπορούσε να γεννήσει αυτή η φαρσοκωμωδία. Όδο καλές κι αν οι προθέσεις μας, ο καθένας θα πρέπει να κοιτάξει και τις ευθύνες του και να διαλέξει επιτέλους να συμπαρασταθεί στους φίλους και συντρόφους του όσο κι αν διαφωνούν σε άλλα θέματα. Είναι κρίμα μεγάλο να επιβεβαιώνεται το διαίρει και βασίλευε με τόση ευκολία.

Monday, October 13, 2008

The three (ninja) pigeons


The three samurai pigeons were stoned beyond any conceivable understanding and appreciation. They were caught up, not in the moment, but in one of fate’s accidents. They had unwillingly inherited a promise, a hope, a duty, and that last specific one, was what troubled most their ferociously beating nickel sized hearts. In all truthness, if there is really such a thing or a word for that matter, their hearts were not beating that fast now, resembling more the monotonous scratching of a record that has come to an end.


As usual, they had set out to celebrate the accomplishment of their latest mission, the rescue of the cheeky monkey, codenamed ‘Cheap as Chimps’, an inside joke for the little reward they had received for the job from the mobsters. Naturally their celebration was not something of the ordinary, and on the same time maintained a nature unfamiliar to ninja oriented personas. Considering their mystique that engulfed them, and the whole uncertainty clouding their profession and their existence, they always followed an unspoken ritual, obtaining their booze and drugs in such extreme secrecy that would make any ex KGB spy blush in shame, renting remote hotel rooms always in different and remote places, locking themselves in, closing the blinds, dimming down the lights, and then proceeding in an unworthy of words and mention debasement of their characters until their supplies simply ran out –usually a bit too soon, matched possibly only by Belushi’s similar endeavors when he was still alive and kicking. And snorting of course.


Nonetheless, debauchery seems to be selling well. Remembering that it is just 3 pigeons we are talking about, they had managed to acquire 10 six packs, 3 London gins, 5 of Tennessee’s worst whiskies, 10 Jamaican rums, 2 catholic nuns for good taste, 3 jars of moonshine, and a fine but mysteriously empty bottle of expensive champagne. As far drugs were concerned, they had enough to kill a whole battalion of bulls and derange a dozen or so squares, ranging from your innocent 12 ounces of imported weed to numerous colorful little glass containers, with African poisons and Indian ailments. They were so rude they used acid for toilet paper hoping to insult any common sense and embarrass any drug dealer. As you would expect from any manic compulsive and addiction abusers of their kind, they started with the beers, soon resulting in a piss contest, a literal one, giving a new existential meaning to the champagne bottle. Despite the laughs, and the awkward looks from the nuns, the ninja minded pigeons felt the looming presence of a downer, and skipped the joints altogether and went straight for the uppers gulping without any fear or remorse. Fuelled by the hope of a better binge, they reverted to their normal practice and started rolling their spliffs using cockroaches for roaches, while struggling to conjure possible cocktails from the rest of the booze, neglecting the potency of the moonshine. The nuns were not too impressed, and luckily for the pigeons, they excused themselves claiming they had a mass to attend. Who the fuck attends mass at two o’ clock in the morning? More likely a mass orgy, but the pigeons were not too concerned. By four, they had realized their chemical defeat, lost any libido they might have once carried, and surrendered their little, yet well exercised bodies, to the numbing desert fields of mescaline.


As it so happens, it not that easy to find out what is bothering you in the numbing desert fields of mescaline. The numbing effect is the rather decisive factor in such an attempt, while the desert field is not that helpful either, despite all their jedi training. The pigeons lost themselves completely for about 2 hours, taking in the effect viciously, but completely ignoring the cause, feeling their lack of feeling of anything else. Once they finally got around it though, they were more sure than ever that they had to dig in to reach out for the roots of their sadness. It did not seem anything less than daunting, but it was something they knew they had to do and certainly prepare themselves for. They foolishly inspected the rented room to look out for any substance to devour, without the need for any excuses or practicalities, but they soon they soon realized that they had spent such a brilliant stash in a fuck-up of a downer. It was so pathetic, they were actually considering the possibility of 3 espressos and biscuits on the side. Thankfully they soon opted out from that possibility.


Instead, honouring their tradition, they proceeded to sober themselves up just by looking at the sunrise. And it was then when it really struck them, despite not admitting it for a while. Once the morning news came up - no tv sets, they were clairvoyant enough – they looked to each other and they knew, they just knew. It was the goddamn stupid bear.


Their heads sharp now, they felt it in all its importance and definition. They were indeed caught up in the wretched moment; the bear was clearly not their responsibility, but still they took it up, they still honored their code and the monkey’s plea for help for his friend at the very brink of destruction and failure They did their part, they took their chances, they flew and fought, and they had managed to carry out the task to their best of their capacity. But despite their typical successful accomplishment of the mission requirements -even if some of them were adhoc- the purpose itself was not fulfilled. The fat ridden bear had made what was probably the worst attempt at running and had botched it spectacularly, like fireworks gone wrong. And thus the stupid fat bear was still behind the rusty old bars of the zoo for the entertainment of perverse minds and little children with hands all covered in ice cream, trying to survive their parents divorce.


Were they to blame? They pondered this, as their stomachs and bowels were starting to protest the overall mind-over-body approach the pigeons had once again adopted. They started questioning themselves in the fashion of the good believer who at first has to torment himself through torrents and blazes before re-assuring his belief in whatever ridiculous notion he holds. Truths and lies galvanized in questions and doubts. Should they have taken into account the bear’s weak muscles and his complete lack of co-ordination? Had they though, what could they have done? Was there any possible way that they could have arranged the balance of the cosmos in such a sort notice, and in such an amazing way, that the bear would have succeeded in tasting freedom and all it’s burdens? Their minds, clear of substances, and a few brain cell less admittedly, were aching and struggling while browsing through all the possibilities in the hope of coming across the one, the only one, that could have worked, and did work in one of the infinite universes the world manifests itself in. Through all their powers, the ninja pigeons did not reach that one possibility. Of all the innumerable scenarios, none offered the crucible they were longing for. Mixed feelings overwhelmed them at that realization, relief on the one side as they were not to blame, disappointment on the other, since they lacked the abilities and techniques to have succeeded.


As hard as that experience may sound, they were still at loss., they were still at the start of what could turn out to be an adventure of epic proportions. Clearly and reasonably, it was now time for atonement. From cold blooded (and feathery) executioners of poorly thought and even more poorly paid plans, they had to turn themselves into calculating overlords of the realities that surrounded them, into knights and protectors of what is worthy, ambassadors of the noble, angels of good. They had to devise a plan to rescue the bear, a plan so meticulous and weary of the infinite mishaps that could shame them beyond the will to live, that in all possible ways would be their masterpiece, their signature work, their legacy for future ninja substance abusing pigeons. Their chests swollen with pride and hope and a few speckles of dirt, they flew off to recon the zoo, to lay down the foundations of their masterplan, just as the maid was coming into the horrible scorched three dimensional thing that was their room. Sadly enough, that turned out to be the last image imprinted on her once beautiful eyes, while her heart was experiencing a massive coronary. She was allergic to pigeons.


Τα ήθελε η κωλάρα του


Υπάρχει ένα video το οποίο κυκλοφορεί από σήμερις στις ευρυζωνικές λεωφόρους του διαδικτύου (ιδού και το σχετικό link), και δείχνει μια χειρουργική ομάδα να διασκεδάζει ενώ αφαιρεί ένα πλαστικό πούτσο από τον κώλο ενός. Μαθαίνω πως διενεργείται ΕΔΕ.


Προσωπικά άμα ήμουν πούστης, είχα ξεχάσει να κάνω κλύσμα, έχωνα μια πλαστική πουτσάρα τόσο βαθιά στη κωλάρα μου, μέχρι που να μην μπορώ να τη χέσω, και πήγαινα στο νοσοκομείο για να μου τη βγάλουν, συγνώμη αλλά δεν θα είχα καμία απαίτηση από κανέναν να μη με κοροϊδέψει και να μη γελάσει μαζί μου. Άμα μάλιστα αυτό γίνεται ενώ βρίσκομαι σε ολική αναισθησία, τότε κανένα απολύτως πρόβλημα.


Φυσικά, τύποις, τίθεται ένα μικρό θέμα περί ιατρικού απορρήτου, αλλά το όνομα του ασθενούς δεν αναφέρεται, ούτε και το πρόσωπο του φαίνεται. Μονάχα η κωλοτρυπίδα του, η οποία δεν νομίζω πως έχει κάτι το χαρακτηριστικά αναγνωρίσιμο εκτός φυσικά από τον πλαστικό πούτσο. Το πρόβλημα και το σοκ λοιπόν μήπως εστιάζεται μήπως στην έλλειψη σοβαρότητας εκ μέρους του ιατρικού team; Μεταξύ μας τώρα, οι άνθρωποι έχουν κάθε δικαίωμα και να γελάσουν και να διασκεδάσουν εν ώρα εργασίας, ειδικά με τα σκατά (κυριολεκτικά) που βλέπουν κάθε μέρα. Άμα η δουλειά γίνεται σωστά, όλα τα άλλα φτάνουν και περισσεύουν. Και στο κάτω κάτω ποιός δεν θα γελούσε;


Η πραγματικότητα είναι πως από τη μια γουστάρουμε το σοκ value της πλαστικής πούτσας και της κωλοτρυπίδας, αλλά για να μη καρφωθούμε, υποκρινόμαστε και κράζουμε τους γιατρούς που κάνουν τη δουλειά τους χωρίς ερωτήσεις και χωρίς προκαταλήψεις. Βίντεο σοκ, ΕΔΕ και μαλακίες. Αφήστε αυτούς τους γιατρούς ήσυχους και κυνηγήστε τίποτα άλλους που τα παίρνουν. Άντε τώρα, με συγχύσατε πάλι.


Thursday, October 09, 2008

Γίνε και εσύ φτωχός, μπορείς

Αδέρφια μου αλήτες, ιμπεριαλιστές, μην νομίζετε πως δεν σας είδα με προσοχή και μακιγιάζ σαν τον Eddie Izzard στα καλά του να πηγαίνετε σε ημιυπόγεια βιβλιοπωλεία και να αγοράζετε βιβλία όπως το 'Marxism for Dummies' ή το 'Dr. Madmoney or how I survived the Economic Meltdown', ή το 'Why Trotsky is the New Batman'. Σας είδα και με λυπήθηκε η πρόστυχη ψυχούλα μου έτσι όπως έτρωγα το διπλόπιτό μου με φραπουτσίνο μάνγκο καραμελάτο έξω από τον Ιανό περιμένοντας πότε θα γίνει η επόμενη απεργία των υπαλλήλων βιβλίου. Κουφάλες, τα σώβρακά σας θα γίνουν πιο τρύπια και από τις επιταγές σας, αλλά μην φοβάστε ρε κουτά, η ελεύθερη αγορά αυτορυθμίζεται όπως έγινε και στο κραχ του μεσοπολέμου. Η ξαφνική στροφή στον κουμουνισμό δεν είναι η λύση στη κατάρρευση (λέμε και καμιά κρυάδα για να περνάει η ώρα) του καπιταλισμού όπως και ο καπιταλισμός δεν ήταν η λύση στη κατάρρευση του κουμουνισμού, κι ας λέει ότι θέλει ο Abramovich ο άμπαλος.


Αλήθεια συντρόφια, για μια ακόμη φορά τα Μέσα Μαζικής Εξόντωσης είναι πάλι πρώτα στη προβοκάτσια και την τρομοκρατία. Μας λένε, μην βάλεις τα λεφτά κάτω από το στρώμα, εμείς τι θα κάνουμε μάγκες; Τα λεφτά μασούρι στη κωλάρα μας. Μας λένε, ψυχραιμία, Prozac και εμπιστοσύνη στο τραπεζικό σύστημα, οι καταθέσεις είναι εξασφαλισμένες (και το συντακτικό μου σακατεμένο). Εμείς τι θα κάνουμε κουμπάροι; Θα στηθούμε ουρά ρε, να τις στραγγίξουμε τις ρουφιάνες, τις κλέφτρες τις τράπεζες από ότι έχουν και δεν έχουν. Διότι ρε φίλε, άμα είναι εξασφαλισμένη η κατάθεσή μου, ποιος ο κίνδυνος από μια μαζική ανάληψη, ε; Για αυτό σας λέω, ότι λέει η μαμά τιβι, εμείς το ακριβώς αντίθετο, σαν κακομαθημένα πους μας χάλασε η ζαχαρένια μας. Τίποτα ρε, η μόνη σίγουρη επένδυση είναι στις κονσέρβες και στα χρηματοκιβώτια. Επίσης όσοι από εσάς έχουν δημιουργικές κλίσεις, αρχίζετε να συλλέγετε ιστορίες και ανέκδοτα, αφού σε 40 χρόνια από τώρα θα γυρνάμε film noir για αυτή την υπέροχη περίοδο που ζούμε.


Αλλά πραγματικά, συντρόφια και είλωτες, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας και το εννοώ πέρα από κάθε διάθεση ειρωνείας. Το πολύ-πολύ να κάνουμε ένα πολυετές camping. Η αντεπανάσταση πηγαίνει ρολόι, απλά πλέον οι πλούσιοι δεν γίνονται πλουσιότεροι, μονάχα οι πολύ πλούσιοι γίνονται φρικαλέα πλούσιοι. Τώρα για τους φτωχούς και τους φτωχότερους, τα ξέρετε καλύτερα από ‘μένα, δεν χρειάζεστε τα λόγια μου τα ραφινάτα ή κάποια ανάλυση του προέδρους της Διεθνούς Σοσιαλιστικής –ναι, παραμένει ακόμη ο ίδιος, ο οδοκαθαριστής. Κατά τα άλλα ο Horsecap (Alogoskoufis για τους φίλους του στην Ecofin) μας δηλώνει πως η πολιτική δήλωση περί αύξησης του ορίου εγγύησης των καταθέσεων στα 100.00 Ευρώ είναι αρκετή για πλήρη κάλυψη των εν λόγω καταθέσεων, επιβεβαιώνοντας πανηγυρικά πως όλες οι πολιτικές δηλώσεις χρειάζονται χαρτί από το κηδεμόνα τους για να είναι φερέγγυες. Θυμήθηκα όμως και τον παππούλη μου σήμερα, που όποτε έβλεπε να πετάνε στο δρόμο την παραγωγή τους οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι, πλάνταζε η ψυχή του. ‘Να τα δίνουν στους φτωχούς’ έλεγε πάντα, αλλά όσα δεν τα φέρνει η αξιοπρέπεια και η ανθρωπιά τα φέρνει η ανάγκη. Σε ένα πρόσφατο χάπενινγκ γαλακτοπαραγωγών, πλάκωσαν δεκάδες συνταξιούχοι με μπουκαλάκια νερό για να πάρουν λίγο γάλα να το πιούν με το παξιμάδι τους.


Εν τω μεταξύ η Ισλανδία γίνεται η νέα Αλβανία, εξέλιξη ιδιαίτερα θετική κατ’ εμέ, γιατί όπως και να το κάνεις, άλλο πράμα η Αλβανίδα και Βουλγάρα νύφη για τα ληγούρια της Ζαχάρως, κι άλλο η Ισλανδή οικονομική τουρίστρια. Έχουν κι καλύτερη μουσική τα παιδιά με εκείνα τα dance kαι τα rave. Και μιας και το έφερε η κουβέντα, τώρα με την υπερθέρμανση του πλανήτη λένε πως θα λιώσουν οι πάγοι και θα πλημμυρίσει το Amsterdam, κίνδυνος ο οποίος λογικά έχει πανικοβάλλει τους απανταχού χίπηδες. Παρένθεση: κωλοχίπηδες. Όμως ως γνωστόν, ο κυριότερος όγκος των πάγων είναι κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, και ο πάγος έχει πυκνότητα μικροτέρα του νερού, τουτέστιν και να λιώσουν οι πάγοι κάπου μια ή άλλη θα έρθει η στάθμη της θάλασσας, έτσι δεν είναι ρε παιδιά; Τώρα για το Gulf Stream βέβαια, το μόνο που θα μείνει θα είναι τα μοντέλα της Learjet τα οποία θα πουλάνε σε τιμή ευκαιρίας CEOs και σελέμπριτις. Για αυτό σας λέω, όλοι στο ebay, αδελφές και παλικάρια, για τον ξεφτιλισμένο πλούτο.


Μα πάνω απ’ όλα λαίμαργα γουρουνάκια μου, ψυχραιμία. Το λένε όλοι. Πρέπει να κάνουμε ψυχραιμία. Σαν τους σαλονικιώτες παοκτσήδες ένα πράμα, χαλαρά, με Milko και μπουγάτσα, ένα όντως αληθινό στερεότυπο. Για τους πολύ μερακλήδες προβλέπεται και κομολογάκι κεχριμπαρένιο, από τα παλιά, τα καλά. Όλα θα πάνε καλά λέγω υμίν, αρκεί να δείξουμε εμπιστοσύνη στο ευφυές και πάνω από όλα αυτορυθμιζόμενο οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό και εγώ δεν ξέρω τι άλλο σύστημα που μας έφερε σε αυτή τη κατάσταση, και φυσικά να χάσουμε και λίγα χρήματα από τους μισθούς, συντάξεις, τον πληθωρισμό και την ακρίβεια. Πάρτυ στις δημοπρασίες ρε. Τώρα δε θέλω κακίες και μαλακίες, όταν παίρναμε το διακοποδάνειο για να πηγαίνουμε Μύκονο με το γκομενάκι ήταν καλά, ε; Για αυτό ακούστε πους σας λέω και σας γράφω (σε λίγο και στη νοηματική), ψυχραιμία και ηρεμία και τα τζιμάνια του καπιταλιστικού συστήματος θα τα φτιάξουν όλα. Όχι όπως πρώτα, αλλά όπως πάντα. Α ρε άτιμα ντάλλαρς, ποιος θα το περίμενε πως θα ερχόταν η ημέρα που θα είσαντε χειρότερα από τον Νταλάρα;


Για να δείτε πόσο καλός είμαι, ή καλύτερα για να νομίζετε πως είμαι καλός, θα σας δώσω μερικές χρήσιμες συμβουλές. Πρώτον, χρειάζεστε 8 ζευγάρια κάλτσες, ούτε ένα παραπάνω. Θα μου πείτε γιατί 8 και όχι 7. Διότι ρε κουτουρνίθια, όταν πλένετε τις 7 πρέπει να φοράτε και κάτι στα ποδάρια σας. Για τα σώβρακα και τις κιλότες το αφήνω πάνω σας. Βγείτε στους δρόμους. Οι δρόμοι είναι πιο πλούσιοι από κάθε θησαυροφυλάκιο και είναι ανοιχτοί. Ρωτήστε οποιοδήποτε γύφτο και θα σας πει. τη μαύρη τη πρόστυχη, τη γεμάτη σκουριά αλήθεια. Άσε που στο δρόμο γνωρίζεις και κόσμο. Ξεχάστε μπαράκια και καφετέριες. Μονάχα μπυρέτο από περίπτερο και boom box ghetto style για μουσικούλα, έτσι κι αλλιώς είναι γνωστό πως τα street parties είναι τα καλύτερα. Για φαγητό θα πρέπει να επιστρατεύσουμε το κατοχικό σύνδρομο των πατεράδων και των παππούδων μας και να ακολουθήσουμε τις προτάσεις του σεφ μας, ο οποίος για απόψε θα μας προσφέρει χαρουπιές λεμονάτες με σως από βραστά ραδίκια, και για επιδόρπιο νεράντζι. Επίσης κόψτε τα ναρκωτικά, πρώτον στοιχίζουν και δεύτερον και κυριότερον δεν φτάνουν για όλους. Άμα θέλετε να την ακούσετε, καθιερώστε τα βενζινάδικα σαν meeting point ή κρατήστε την αναπνοή σας για 40 δευτερόλεπτα για κάθε 2 λεπτά επί συνολικού χρόνου 20 λεπτών. Εγγυημένα πράματα. Συγκατοικήστε, όχι μονάχα δύο μαζί, αλλά πέντε και έξι μαζί, το σύνολον έντεκα, κάνετε και ποδοσφαιρική ομάδα, 'Τον Μαντεμένιο'. Σε δυάρι. Όχι μόνο γλυτώνεις από τα ενοίκια αλλά και στα κοινόχρηστα. Τι να την κάνεις τη κεντρική θέρμανση όταν έχεις το χνώτο του άλλου, πόσο μάλλον τα χνώτα άλλων δέκα; Επίσης συνιστάται παρακολούθηση πολλών ντοκιμαντέρ εκ του μέλλοντος, όπως ‘Λατέρνα φτώχεια και γαρύφαλλο’, ‘Κάλπικη λίρα’, ‘Το εισπρακτοράκι’, και φυσικά το ‘Έξω οι κλέφτες’. Εν κατακλείδι ξαδέρφια μου, φλώροι, σκορπιοί, διασκεδάστε όσο προλαβαίνετε διότι άλλωστε ο William Hill το δίνει το τέλους του κόσμου για το 2013 με απόδοση οχτώ προς εφτά, δηλαδή δαγκωτό σιγουράκι.


Για αυτό μη μασάτε, αλλά διασκεδάστε. Τίποτα ρε. Δε βάζω πετρέλαιο, κατάληψη στη Σοφοκλέους να παίζουμε 5x5. Κι ας έχει φύγει το χρηματιστήριο από εκεί, η κίνηση θα είναι συμβολική γιατί είμαστε και πολύ φορμαλιστές άμα λάχει. Και στις εκλογές, δεν θέλω αηδίες, φιλελευθερισμός και ξερό ψωμί σύντροφοι! Κι άμα ξανακούσω την οικονομική κλοπή να τη λέτε κρίση, θα σας τα κόψω τα ποδάρια μωρέ! Και άμα γράψω ξανά τη λέξη ‘και’ να πέσει φωτιά και να με κάψει. Ωχ. Μαλακία.



ΥΓ: Το γλύψιμο στα παόκια είναι προκαταβολή για το ντέρπι. Με το χαλαρό αδέρφια, κοτζάμ Δάρλα σας δώσαμε!

Saturday, October 04, 2008

Μια επιστολή χωρίς γραμματόσημα

Αγαπητέ κ. Καραμανλή,


Αποφάσισα να γράψω αποκλειστικά σε εσάς και όχι γενικά σε όλο το πολιτικό σώμα, μάλλον επειδή σας συμπαθώ. Πιθανώς υποσυνείδητα να πιστεύω πως ακολουθείτε την παράδοση του Αντρέα, όπου δηλαδή με μερικές απλές επιλογές ζωής έχετε γίνει ένα ρεαλιστικό πρότυπο για πολλούς. Έχετε τη γυναίκα σας, τα παιδιά σας, τα πλούσια γεύματά σας, και όπως κάθε συνηθισμένος μικρομεσαίος επαγγελματίας, έναν ικανό αριθμό υπαλλήλων που σας εκθέτουν και δεν καταλαβαίνουν το όραμα σας. Δεν είστε φυσικά πρότυπο για μένα, ας μην γελιόμαστε, αλλά και από την άλλη δεν πάει η καρδιά μου να σας εξισώσω με άλλες πιο θλιβερές μορφές του σημερινού πολιτικού στερεώματος. Δεν είναι τυχαίο βλέπετε που είστε πρωθυπουργός.


Αλήθεια όμως, αρκετά σας ζάλισα με τα παραπάνω, και για λόγους πρακτικούς θα σας εκθέσω άμεσα το σκοπό της επιστολής μου. Αγαπητέ κύριε Καραμανλή με κάθε συναίσθηση των λέξεων μου, σας ζητώ να μου επιτρέψετε να αποποιηθώ της υπηκοότητάς μου. Όπως εσείς με την πρώτη ευκαιρία αποσύρεστε στον παράδεισο της Ραφήνας, έτσι και εγώ για τους ίδιους λόγους με τους δικούς σας, θέλω να αποποιηθώ της υπηκοότητας μου. Πιστέψτε με, δεν είναι ένας είδος αλαζονείας ή υπεροψίας όπου δεν επιθυμώ την ταύτιση μου με τους υπόλοιπους Έλληνες. Όχι, δεν πιστεύω πως είμαι καλύτερος από τους υπολοίπους, του εναντίον νοιώθω πως η μετριότητά μου ταιριάζει απόλυτα με τους υπολοίπους συμπατριώτες μου, απλά έχω κουραστεί να προσπαθώ να πιστεύω πως μπορεί να γίνω καλύτερος από ότι είμαι.


Αγαπητέ κύριε Καραμανλή, θα αναρωτιέστε ίσως για τις νομικές επιπτώσεις του αιτήματος μου, πως δηλαδή μπορεί να βρεθώ ένας άνθρωπος χωρίς υπηκοότητα (αφού δεν έχω άλλη), πως θα είμαι ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα, χωρίς ρίζες και χωρίς εθνικό ύμνο να σπαράσσει η ψυχή μου κάθε φορά που θα τον ακούω. Δεν έχει σημασία, αρκεί να γνωρίζετε πως θα είμαι καλύτερα, και πραγματικά ελπίζω αυτό να σας ικανοποιεί.


Φυσικά όμως θα κρύβετε και μια ευαίσθητη πλευρά και αυτή η ευαίσθητη πλευρά σίγουρα θα αναρωτιέται πεισματικά γιατί αυτός ο αυθάδης νεαρός, ο Ιάσονας, επιθυμεί να αποποιηθεί της υπηκοότητας του. Μπορεί κιόλας να κάνετε και μια ιστορική αναδρομή στα έργα και τις ημέρες σας για να βρείτε ποιο ήταν το καταλυτικό σημείο το οποίο πλήγωσε την εθνική μου ταυτότητα. Μήπως ήταν το ασφαλιστικό το οποίο λυμαίνεται τα ένσημα μου και θα με αφήσει χωρίς σύνταξη, ή τάχα μου η διαπλοκή της δικαιοσύνης με την εκκλησία; Λέτε να ήταν το σκάνδαλο με τις υποκλοπές, ή ακόμη και το σκάνδαλο της Siemens, ή να είναι άραγε κάτι πιο απλό, όπως η συσσώρευση του πλούτου στα χέρια των λίγων και ισχυρών; Θα μπορούσε φυσικά να σκεφθείτε πως ευθύνεται η συνεχιζόμενη λογική και παράνοια στους χώρους της Παιδείας και της Υγείας, η ανύπαρκτη περιβαλλοντική πολιτική και τα καμένα δάση, η ακρίβεια, η ανεργία, η γεροντοκρατία, η γραφειοκρατία, και η ενδογενής ανασφάλεια για το μέλλον, αλλά αλήθεια, μην κουράζετε το μυαλό σας, δεν επιθυμώ κάτι τέτοιο. Δεν σας επιρρίπτω καμία ευθύνη και δεν σας κρατώ καμία κακία, θα ήταν άδικο εκ μέρους μου κάτι τέτοιο, αφού ουδέποτε είχα κάποια προσδοκία από το πρόσωπό σας.


Μονάχα θέλω από την επιστολή μου αυτή να γνωρίζετε πως επιθυμώ να παραιτηθώ από Έλληνας. Τα υπόλοιπα θα τα κανονίσω μόνος μου.


Με ειλικρίνεια και αδιαφορία,

Ιάσονας Χατζηθεοδώρου

Friday, October 03, 2008

Άμα έχετε ενοχές ή απλά μια καλή ιδέα

… συμμετέχετε και εσείς στον διαγωνισμό της Google υπό τον geeky τίτλο, Project 10 to the 100. Πρόκειται για έναν παγκόσμιο και ανοιχτό στον καθέναν διαγωνισμό συνοπτικών ιδεών και προτάσεων για τη βελτίωση του κόσμου και της ανθρωπότητας εν γένει, ο οποίος χωρίζεται στις κατηγορίες Περιβάλλον, Ενέργεια, Εκπαίδευση, Κοινότητα, Ευκαιρία (Opportunity), Στέγαση, Υγεία και οτιδήποτε άλλο (κυριολεκτικά, οτιδήποτε δεν εντάσσεται σε κάποια από τις προηγούμενες κατηγορίες μπαίνει σε αυτή).


Η υποβολή των προτάσεων και των ιδεών είναι πάρα πολύ απλή αρκεί φυσικά κανείς να έχει πρώτα ξεκαθαρίσει ακριβώς στο μυαλό του τι είναι αυτή η ιδέα, και να την καταθέσει μέχρι τις 20 Οκτωβρίου, ενώ οι πέντε καλύτερες μετά από μια ψηφοφορία δύο φάσεων θα εξασφαλίσουν συνολική χρηματοδότηση 10 εκατομμυρίων δολαρίων.


Άμα λοιπόν έχετε κάποια καλή ιδέα, ή απλά θέλετε να κάνετε την καλή πράξη της ημέρας χωρίς κανένα πραγματικό αντίτιμο, καθίστε 10 λεπτά και περιγράψτε την στα τζιμάνια της Google στο http://www.project10tothe100.com.



Η αληθινή επανάσταση

Ένα σύντομο διαφημιστικό διάλλειμα πριν το κυρίως γεύμα:


Μασκέ πάρτυ κατασκόπων. Είσαι κατάσκοπος; Έλα να γνωρίσεις κι άλλους από το χώρο της κατασκοπίας, να ανταλλάξετε απόψεις και κωδικούς. Μην είσαι πια μόνος και αλκοολικός. Κατάσκοποι όλου του κόσμου ενωθείτε! Διεκδικήστε τα δικαιώματά σας, βγείτε από την ανωνυμία.


Και τώρα το κυρίως:


Είναι καιρός νομίζω όλοι οι αναρχικοί, οι αριστεροί, οι κουμουνιστές και τέλος πάντων όλοι όσοι έχουν την λέξη επανάσταση καραμέλα στο στόμα τους (εκτός από τους αντάρτες βέβαια) να αφήσουν τα μπαράκια για λίγο και να κατέβουν στη πλατεία Κλαυθμώνος και να σκίσουν τα πτυχία τους, τα διαπιστευτήρια τους, ακόμη και το μπλουζάκι με τον Τσε βρε αδερφέ μου. Προσωπικά άμα άνηκα σε αυτό το γκρουπ θα είχα καταβληθεί από τη ντροπή, θα έψαχνα να βρω μια γωνία να κρυφτώ. Ότι απέτυχαν να κάνουν αυτοί με τη ρητορεία τους, τις απαλλοτριώσεις, τις διαδηλώσεις και τις κολεκτιβοποιήσεις τους, το πέτυχαν ένα τσούρμο φιλοχρήματων αστών της κεφαλαιοκρατικής μπουρζουαζίας των ΗΠΑ. Η ειρωνεία ξεπερνάει τα όρια της ιστορικής τραγωδίας.


Σύντροφοι, μην κρύβεστε πίσω από το δάκτυλό σας. Η επανάσταση, η δική σας επανάσταση, απέτυχε. Βγάλτε τα αρχίδια σας φόρα παρτίδα και παραδεχθείτε το. Βλέπετε το θέμα δεν ήταν ποτέ άμα το παιδί του εργάτη και του αγρότη δεν έχει να φάει, ή άμα ο παπούλης του δεν έχει τα φάρμακα του, ή άμα ο φοιτητούλης δεν έχει συγκοινωνία για τη σχολή του, αλλά άμα ο αστούλης δεν έχει άλλο credit για να πάρει trendy παπούτσια. Μα βέβαια. Ευτυχώς όμως να λέτε, ευτυχώς, που ήρθαν τα παιδιά με τα ριγέ πουκάμισα και τα γυαλιστερά παπούτσια και μετέτρεψαν τις ΗΠΑ από ιμπεριαλιστική χώρα βασανιστηρίων, σε προπύργιο της αναρχικής αναγέννησης του ανθρώπινου πολιτισμού. Άλλωστε μην ξεχνάμε πως οι μεγαλύτερες συνδικαλιστικές επιτυχίες επετεύχθησαν από Αμερικάνους (βλέπε Σικάγο 1905), και όχι χάρη στο τίμιο αίμα που έχυσαν στους δρόμους της αντίστασης και της διεκδίκησης οι εργαζόμενοι, αλλά χάρη στην απληστία και την ασυδοσία της ολιγαρχικής μισθοδοσίας. Βλέπετε οι ενάρετοι και σοφοί της κεφαλαιοκρατικής τάξης, αυτοί οι ελάχιστοι σε αριθμό μα μέγιστοι σε πρόνοια, αυτοί λοιπόν γνωρίζουν απόλυτα και με σιγουριά πως όλες οι υπόλοιπες τάξεις πρώτα πρέπει να εξαντληθούν προτού κάνουν ένα βήμα προς τα εμπρός, προς την εξίσωση, τη δικαιοσύνη, τη δημοκρατία και την ελευθερία.


Βέβαια είναι δύσκολο κάποιος δασκαλεμένος από τον Αριστοτέλη και τον Ένγκελς να πιστέψει τις αρλούμπες μου ειδικά τώρα που το διαβόητο ‘Σχέδιο Σωτηρίας’ (ξέρω μια Σωτηρία, τη ρώτησα, μου λέει δεν είναι δικό της, τι να σας πω τώρα εγώ) μπαίνει στην τελική του ευθεία. Όπως και να έχει θα προσπαθήσω να παρουσιάσω μερικά παραδείγματα σε εσάς τους άπιστους θωμάδες. Όσοι από εσάς μισείτε τον υλισμό και τον μονεταρισμό της δύσης, σας προσκαλώ να χαρείτε, να βγείτε στους δρόμους και να πανηγυρίστε. Την Τρίτη ο Dow Jones εξαΰλωσε 1.1 τρισεκατομμύρια δολλάρια, ενώ εκτιμάται πως τα πολυπόθητα 700 δισεκατομμύρια που επιτέλους ενέκρινε οι αμερικάνοι νομοθέτες θα υποτιμήσουν το δολλάριο κατά 15% στο εγγύς μέλλον. Με άλλα λόγια; Έρχεται το τέλος του χρήματος (λέμε τώρα). Όχι πια δολάρια, μόνο πετρέλαιο. Προσεχώς αγάπη.


Όσοι από εσάς μισείτε τις τράπεζες και τους stockbrokers (αυτούς τους πραγματικούς ήρωες της επανάστασης) αναθεωρήστε και ξανασκεφθείτε το. Η μια τράπεζα μετά την άλλη καταρρέει ή απορροφάται ή εξαγοράζεται ή συγχωνεύεται, όλα αυτά γνήσιες και ειλικρινείς θυσίες στον βωμό της αλλαγής και της απελευθέρωσης. Πλέον δεν θα πηγαίνουμε στις τράπεζες για να παίρνουμε δάνεια, αλλά για να δίνουμε εμείς ελεημοσύνες σε διευθυντές που δεν έχουν να πληρώσουν τη δόση τους για το Armani κοστούμι τους. Δώς μου, εφτά ‘καστόρικα, από ‘κείνα τα δισεκατομμύρια, δως μου, δως μου, δως μου!’. Πλέον δε χρειάζεται να πετάμε μολότωφ και γκαζάκια σύντροφοι, δε χρειάζεται να χρησιμοποιούμε βία εναντίον ντουβαριών και υαλοπινάκων. Ο καλύτερος τρόπος για να καταστραφεί το καπιταλιστικό τέρας είναι να το αφήσεις να καλλιεργήσει αυθόρμητα και αβίαστα τον όγκο του μέχρι αυτός να καταβροχθίσει τον ξενιστή του. Μα τους ταύρους της Merill Lynch, ας αφήσουμε τους τραπεζίτες και τους stockbrokers να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα. Τιμή και δόξα στον πρώτο διδάξα, στον ήρωα μας Nick Leeson.


Αδέρφια μου, αλήτες, κερδοσκόποι, μετά τους τρομοκράτες του έρωτα, τους τρομοκράτες που τους καρφώνει η πρώην τους, τους τρομοκράτες του δυτικού ιμπεριαλισμού και τους demi sec τρομοκράτες του ισλαμικού φονταμενταλισμού, τώρα πλέον έχουμε και τους χρηματο-οικονομικούς τρομοκράτες. Προσοχή, ζουν ανάμεσά μας! Αλλά σαν γνήσιοι τρομοκράτες, οι άγιοι αυτοί άγγελοι της καταστροφής, είναι και επαναστάτες, οι οποίοι με τρόπους μαγικούς και εκ των έσω συντεθειμένους έβαλαν τα γυαλιά σε μεσήλικες γενειοφόρους και νεαρούς φερέλπιδες μοϊκάνες.


Όμως για μια ακόμη φορά, αυτοί οι καταραμένοι οι πολιτικοί μας χαλάσανε το πάρτυ και πήγανε και δώσανε 700 δισεκατομμύρια δολάρια και ένα κάρο φοροαπαλλαγές. Τι να κάνουνε και οι καημένοι οι managers; Εμένα ένα κρουασανάκι να μου δώσεις, θα το φάω. Αυτοί θα πούνε όχι σε 700δις; Σας παρακαλώ… Έτσι λοιπόν αδέρφια η επανάσταση αναβάλλεται για του χρόνου ή για όταν επιτέλους ξυπνησουν τα κορόιδα και τα θύματα. Φιλάκια, σας αγαπώ!


Και το επιδόρπιο:


Α, ρε κομπλεξικέ Έλληνα, τα έχεις βάλει με τον Βουλγαράκη και τον Εφραίμ. Και ύστερα σου λένε γιατί δεν υπάρχει επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα...