Pages

Monday, June 15, 2009

Όχι άλλο επιφάνεια

Όχι άλλο επιφάνεια, όχι άλλες κλεφτές αναπνοές, Δεν μπορώ κι άλλους ήρεμους τυφλούς αντικατοπτρισμούς, όχι άλλες φαιδρές μάζες αέρα να κυματίζουν αναπαίσθητα ένα υδάτινο πέπλο. Διαρκώς χρειάζομαι βάρη να με τραβήξουν σε έναν άγνωστο μαύρο πυθμένα για να γλυτώσω από αυτή την αδιάφορη μετριότητα. Μια θάλασσα γεμάτη μικρές κόκκινες σημαδούρες, ένα λεπτό ακανόνιστο και ήρεμο πλέγμα τεμαχίζει αυτό το υδάτινο τέλμα σε ακόμα πιο γελοία δέματα και εγώ είμαι εκεί, κούφιος, άδειος, επιπλέω γεμάτος αέρα, ένα τσουβάλι γεμάτο κλεφτές αναπνοές, χωρίς ούτε μια εκπνοή. Ένα κιβώτιο αδειανό, ξεχασμένο από κάποιο ταξίδι λαμπρό.


Αυτό με κρατά σε αυτή την ηλίθια μίζερη επιφάνεια, αέρας γεμάτος ψέματα και υποκρισία, 'ίσως' και 'μπορεί'. Έτσι κρατιέμαι, δεν πνίγομαι, δεν πρόκειται να πνιγώ ποτέ, όσο τυχαία, ή άτυχα πρόσωπα αντικαθιστούν το ένα το άλλο. Ο πολιτισμός της προσωπικής μου μιζέριας είναι αυτός που με ταΐζει με φτηνά λικέρ, σκονισμένα αδιάβαστα βιβλία, φαντασιόπληκτες μαθηματικές εξισώσεις, ειρωνεία και σαρκασμό σε μαγνητοσκοπημένα μπουκαλάκια εφήμερης ξεγνοιασιάς και σκοτεινές φωτογραφίες, πάντα σκοτεινές φωτογρφαφίες, πρόχειρες εμφανίσεις της φωτογραφικής μηχανής του μνημονικού μου. Η καθημερινότητα μου, μια συλλογή από ξεχασμένες στιγμές που βυθίζονται σε ένα ναυάγιο τσέπης με εμένα τον μοναδικό πάντα επιζώντα. Αυτά βυθίζονται κι εγώ αναπνέω σε μια θάλασσα τόσο ήρεμη που θα αρρώσταινε ακόμη και τον πιο φοβισμένο ναυτικό. Ούτε τα χέρια μου δεν απλώνω να πιαστώ από εκείνα, όλα αυτά που με το βάρος τους το αληθινό ταξιδεύουν στον σκοτεινό πυθμένα των ονείρων μου.

Εκεί είμαι λοιπόν, στην επιφάνεια. Μερικές φορές όμως, μερικές φορές είμαι αρκετά τυχερός, και οι μικροί θησαυροί μου αρχίζουν να λαμπηρίζουν από το βάθος, δημιουργούν μικρές δέσμες φωτός που αναδύονται, σκίζουν τα ήρεμα νερά μου και ψάχνουν ταίρια στον νυχτερινό ουρανό. Ή μήπως είναι το αντίστροφο; Διακρίνω πολύ λίγο πια.

Thursday, June 11, 2009

Συγνώμη...


- ... αλλά, φαίνεται πως έχω χάσει τη μνήμη μου.

- Μπορεί να την περιγράψετε;
- ...

όταν τα έλεγα εγώ...

http://filmsail.blogspot.com/2007/10/digital-taboo-n142.html

http://www.thelocal.se/19604/20090522/

What blogs are

There are so many fine words which frequently will stray far from their standard meaning, and enclose a temporal significance which enhances and alters our understanding of them. Some of these for example are 'participatory', 'community', 'open', words that were -and still are- associated with the Web 2.0 trend, of which blogs were, and are the central core.

At first blogs were electronic journals, and as such were an on-line collective of their author's first hand experience, and soon they were recognized as an excellent reporting tool outside the organized media's control and into the public domain. Soon enough however, the fad, thanks to the easiness with which anyone could get published, resulted in the creation of millions of blogs, of which in reality only a very small fraction have any significance or importance. Collective testimonials (related or not to the public domain) were replaced by collective opinions on a multitude of matters. With the exception of subject specific blogs (which usually have multiple authors), personal blogs usually drift from one subject to another, with no care or caution, emulating essentially anyone from traditional media column writers (with bloggers reproducing news articles and mimicking popular opinions of one side or the other) to radio show hosts and stand-up comedians.

To put it bluntly, blogs, by and large, are now a collective unsubstantiated ranting which confuses and at the same time glorifies its participants. Neglecting the innumerable blogs that are essentially link-farms, marketing side-arms, propaganda tools and traffic driven dribble with hordes of content writers supporting them, blogging has unfortunately created a subdued participatory culture that in all its earnesty is shameful. The couch potato left the TV for the PC, and became the chair god of her/his own little world, protected by ready-made CSS styles, witty remarks and supportive comments by friends and relatives. Creativity has been replaced by emulation, arguments by comments, ideology by fragmented ideas, and activism by ridiculous self-satisfying support banners. It is now much safer and convenient to have ideas rather than act upon them. In as much as automatic spell-checkers have worsened our average spell checking abilities, blogs have numbed our reaction nerves towards community and global issues in an unprecedented manner. Through some inexplicable mechanism, information and opinions have turned from cornerstones of reactionism to the veil of apathy and self-indulgence.

Blogs and the Internet are not of course to blame. Such Web 2.0 criticism has touched other similar 'you' innovations, like Wikipedia, Youtube, Facebook and others, in a rather disappointing realisation that despite all the developing efforts and the fascinating ideas, the Internet as a whole, similar to so many other aspects of our social and economic activities (arts, TV, politics, etc.), and like the tool it is, serves as a mere reflection of our culture and civilization and not as a panacea to our shortcomings.

Sure enough Web 2.0 delivered most of it's promises, except mostly for the 'collective intelligence' functioning as the best and ultimate determinant of what is valuable and important. Few know for example that Tufts University has an astonishing easy to access collection of ancient Greek and Roman texts (both in the original and translated versions), while more than 120 million are struggling to place Avril Lavigne's 'Girlfriend' video to Youtube's all time number one. Sure enough, I am not deviously struggling to demean Avril's vocal contribution to the arts, but the point I am simply trying to make is that popularity does not guarantee quality, objectivity, value and professionalism, but it merely echoes public acceptance.

As a consequence, it seems that Web 2.0 has succeeded in empowering the people, and the people have failed to do much with the new tools available to them. Although the Internet, along with the many other derivatives of the micro-chip economy, plays an important role in our everyday life, it has not changed much in the broader spectrum. The issues concerning and affecting the general public as well any individual are still pretty much the same as twenty years ago (with the possible exception of copyright issues that have been with us for a long period of time), and I personally cannot think of one single issue that has been resolved in it's entirety thanks to new technologies.

This all goes to prove that regardless of the easiness with which a 21st individual can perform certain tasks (communicate and commute, create in any form or shape, interact with systems of all sorts and with other individuals), there are other fundamental elements of her/his society that shape and direct her/his quality of life and extend her/his spirit, like decision-making ability (in contrast to opinion expressing), justice, education and independent critical thought (in contrast to unbiased acceptance of the popular opinion) and economic functioning just to name a few that have been tantalising our civilization for more than 3000 years.

Here we stand then. Where we go does not depend much on the new technologies reading themselves to be introduced to our normality, but how much are we willing to drive ourselves to something that is true tangible, and is not necessarily described by a <style> tag.

P.S. It goes without saying that the present blog exhibits most if not all the symptoms of the 'bad blog' pathology...

Wednesday, June 10, 2009

Πολιτικά Μηνύματα

Παρατίθονται κάποια από τα περίφημα εκλογικά μηνύματα του λαού και όχι μόνο...





My phobias

It used to be all about arguments, concepts, reasoning, structured propositions and all that. Now it is all about lists. Lists are the new black. Here are my fears. Apparently. Okay, they are not exactly fears or phobias, more like obscure random causes of distress.

Agateophobia – Fear of insanity
Anyone can calmly say that are not afraid of insanity because once you are insane you don’t generally realize your situation and thus you are blissful in your ignorance. Wrong. These people have never flirted with insanity, because otherwise they would know that insanity can be expressed as the futile struggle to keep hold of your senses. If that makes any sense of course.

Anthropophobia – Fear of people or society
I am an antisocial son of a bitch for a good reason.

Anuptaphobia – Fear of staying single.
Sad, me knows.

Athazagoraphobia – Fear of being forgotten or ignored or forgetting.
See above.

Cacophobia – Fear of ugliness.
Yes, I am afraid of myself. I always sneak up on myself when I look at a mirror, but I never quite manage to surprise me.

Catagelophobia – Fear of being ridiculed.
I once pissed myself in class. Twice. Traumatic. Thank god I don't like guns.

Eleutherophobia – Fear of freedom.
That probably makes me a masochist, which actually makes great sense.

Eremophobia – Fear of being oneself or of loneliness.
See above.

Ergasiophobia – Fear of work or functioning.
I am not lazy, I am just afraid!!!

Gamophobia – Fear of marriage (and marriages).
Never mind my future marriage (brrrr), I am afraid of other people’s marriages. People should seriously stop getting married, it's getting ridiculous. Sign a contract or elope, but stop that whole socially depressive marriage thingy.

Gelotophobia – Fear of being laughed at.
See above. I prefer to laugh at others than getting laughed at.

Homophobia – Fear of sameness, monotony or of homosexuality or of becoming homosexuals.
I am proud and I am aloud. I am a homophobic! I am also however a victim of homophobicophobia, a potentially dangerous social disease.

Iatrophobia – Fear of going to the doctors or of doctors.
Doctors suck. They never give you any good news and they want money as well. What’s the point? You get there, they never tell you something like ‘hey, your penis grew two inches since the last time I saw you, and I 'll get my sexy nurse to double check’. Instead they tell you have testicular cancer, and they have to cut your balls off, and turn you into a eunuch without the benefits of the beautiful voice, or stick their thumb up your arse or something like that. Not to mention of course the fact that if what they said about preventive medicine was true, they would be out of business, and they are not. So they are liars on top of everything else.

Macrophobia – Fear of long waits.
I am not really afraid of them, they just really piss me off. A waste of my precious time which I could have spent bitching about something else.

Philophobia – Fear of falling in love or being in love.
Let’s just say it’s true. But on a personal note, I hate all those twits abusing the word every so often.

Scelerophibia – Fear of bad men, burglars.
I am a pussy, I know. Not of course, that there are many people waiting for burglars in their homes ready to have some good old head bashing fun.

Taeniophobia – Fear of tapeworms.
Tapeworms are fuckers! Imagine having a long fucking parasite in your intestines stealing of your food, eating the good stuff, and leaving you with all the bad things and the fat. Kill all tapeworms, those lazy fucks.

Teratophobia – Fear of bearing a deformed child or fear of monsters or deformed people.
No-one will ever admit to that. No one!

Big surprising upset: Fear of commitment is not listed in the official lists. Thank you very much all ex and future girlfriends, I win all arguments with science!

I am quite the neurotic, right?

PS. My spellchecker only has homophobia in it’s database.

Friday, June 05, 2009

Άκυρα πολιτικά ερωτήματα - the sequel

Χάρη στην επιστημονική μου παιδεία σκέφτηκα να φτιάξω έναν πίνακα με τα διάφορα κόμματα, κριτήρια αξιολόγησής και βάρη αυτών, τα οποία ορίζονται από τις προσωπικές μου προτιμήσεις αλλά και την ιδιαιτερότητα των ευρωεκλογών.

Τα κριτήρια είναι:
  • Ιδεολογία: Ο πραγματικός βασικός ιδεολογικός κορμός τον οποίο εκπροσωπεί κάθε κόμμα, όπως φαίνεται από τις πράξεις του και από τα λόγια τους, αλλά σίγουρα όχι από τα διάφορα καταστατικά και τις επικοινωνιακές αηδίες.
  • Ιδέες: Οι ιδέες είναι τα θεωρητικά εκείνα πολιτικά σχέδια τα οποία απορρέουν από την ιδεολογία. Αν και πιο κάτω υπάρχουν θεματικές ενότητες, αυτή η κατηγορία τις βαθμολογεί στο σύνολο τους, και στο κατά πόσο μπορούν να λειτουργήσουν αρμονικά μεταξύ τους.
  • Αποτελεσματικότητα: Αυτή η κατηγορία αξιολογεί ταυτόχρονα πόσο καλά εφαρμόζονται οι ιδέες, αλλά και πόσο αποτελεσματικό είναι το κάθε κόμμα στο να αναλάβει κάτι και να διεκπεραιώσει
  • Πρόσωπα: Οι ικανότητες και οι χαρακτήρες των ατόμων που ανήκουν στο κόμμα συνολικά, αλλά και αυτών που διεκδικούν την ψήφο.
  • Συνέπεια - Ήθος: Αυτή η κατηγορία έχει να κάνει με το κατά πόσο τα προεκλογικά προγράμματα και υποσχέσεις ακολουθούνται στην μετεκλογική περίοδο, όπως και το γενικότερο ήθος που διέπει το κόμμα, και το πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει για να μαζέψει κανένα ψηφαλάκι. Μαζί με την κατηγορία της Δημόσιας Διοίκησης μοιράζονται τη διαφθορά και την αντιμετώπισή της.
  • Δημοκρατικό Αίσθημα: Εδώ μετράται η στάση του κόμματος απέναντι στην εκλογική διαδικασία, οι συνταγματικές του προτάσεις και η διάθεσή του για διάλογο και συνεργασία.
  • Κοινωνία: Κάτω από αυτό το γενικό πλαίσιο, συμπεριλαμβάνεται η κοινωνική συνοχή, οι διάφορες κοινωνικές παροχές και υπηρεσίες, όπως και άλλες θεματικές ενότητες που ακολουθούν ξεχωριστά.
  • Οικονομία: Τα γνωστά. Φορολογία, προϋπολογισμός, αναδιανομή πλούτου.
  • Παιδεία: Τα γνωστά, συμπεριλαμβάνει και τον πολιτισμό.
  • Υγεία: Τα γνωστά.
  • Δικαιοσύνη: Τα γνωστά.
  • Ασφάλεια: Περιλαμβάνει την έννομη τάξη και την εθνική άμυνα.
  • Εξωτερική Πολιτική: Τα γνωστά, με κύρια ζητήματα αυτά των ελληνοτουρκικών σχέσεων, το μακεδονικό και το Κυπριακό.
  • Δημόσια Διοίκηση: Περιλαμβάνει τη γραφειοκρατία, την πολυνομία, την εξυγίανση και την διαφθορά.
  • Αγροτική Πολιτική: Τα γνωστά.
  • Εργασιακά - Ασφαλιστικό: Τα γνωστά. Κατώτερος μισθός, συνδικαλισμός, ωράρια, δικαιώματα και τα λοιπά.
  • Τοπική Αυτοδιοίκηση: Αποκέντρωση και αποτελεσματικότητα των κομματικών δημάρχων-νομαρχών όποτε ανέλαβαν τέτοια πόστα.
  • Προοδευτισμός: Αυτή η κατηγορία μετράει πόσο προοδευτικό (το αντίθετο του συντηρητικού) είναι το κάθε κόμμα, όπως επίσης και την ικανότητα του να εφαρμόσει και να διαχειριστεί αλλαγές και μεταρρυθμίσεις
  • Κρατικός Παρεμβατισμός: Αυτή η κατηγορία αξιολογεί το μέγεθος του (προτεινόμενου) κράτους, την κεφαλαιακή ελευθερία, και τις προτάσεις και τις ικανότητες των κομμάτων σχετικά με τις ΔΕΚΟ.
  • Ατομικός Φιλελευθερισμός: Η ενότητα αυτή καλύπτει κυρίως το φάσμα των ατομικών δικαιωμάτων. Είναι παράλληλο με το δημοκρατικό αίσθημα, αλλά περιορισμένο στις ατομικές ελευθερίες και ευθύνες.
  • Ταξική Εκπροσώπηση: Επειδή η Μαριάννα Λάτση δεν ψηφίζει ΚΚΕ και η ταξική πάλη δεν είναι ακριβώς ανύπαρκτη, καλό είναι να λαμβάνεται κι αυτό υπόψη.
  • Ευρώπη: Η τελευταί αυτή κατηγορία αντιπροσωπεύει τις ιδέες του κάθε κόμματος για την ΕΕ καθώς και την εμπειρία του και την αποτελεσματικότητά του στα όργανα της Ευρωβουλής.
Ο παρακάτω πίνακας (δυστυχώς σε μορφή εικόνας αφού τα tables και η html είναι τσακωμένοι από καιρό) δείχνει τις προσωπικές μου βαθμολογίες (0-10) και βάρη(από 1 έως 6).


Εννοείται πως οι βαθμολογίες του βαθμολογητή (οι δικές μου δηλαδή!) αντιπροσωπεύουν και τον τρόπο σκέψης του, αφού στη δική μου περίπτωση είναι ένας συγκερασμός προσωπικών πεποιθήσεων (κατά πόσο οι απόψεις μου ταυτίζονται με αυτές του κόμματος), αντικειμενικών γεγονότων και τοποθετήσεων, και δημοκρατικών και κοινωνικών αναγκαιοτήτων. Για παράδειγμα δεν συμφωνώ πλήρως με την αγροτική πολιτική του ΚΚΕ, αλλά είναι βασικός άξονας του συγκεκριμένου κόμματος με πληθώρα προτάσεων και έντονη συνδικαλιστική απήχηση στον συγκεκριμένο τομέα, για αυτό και λαμβάνει υψηλή βαθμολογία. Αντίστοιχα, και τα βάρη δείχνουν πόσο σημαντική είναι η κάθε ενότητα για τον βαθμολογητή, και οι τιμές τους αποτελούν και πάλι προσωπική επιλογή, όπου όμως αντικατοπτρίζεται η ιδιαιτερότητα των εκλογών. Έτσι, για παράδειγμα, τα πρόσωπα δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία (αφού το ψηφοδέλτιο είναι ασταύρωτο), αλλά το βάρος που αντιπροσωπεύει την αντιμετώπιση και την εμπειρία του εκάστοτε κόμματος στα ευρωπαϊκά ζητήματα παίρνει την υψηλότερη τιμή.

Παρ' όλα αυτά και επειδή είμαι φλύαρος, πρέπει να εξηγήσω κάποια πράματα:

  • Σε κάθε βαθμολογούμενο κριτήριο, ο βαθμός συμπεριλαμβάνει τόσο τις προτάσεις, όσο και την αποτελεσματικότητα του κόμματος στον εκάστοτε τομέα, παρόλο που η αποτελεσματικότητα είναι ξεχωριστό κριτήριο.
  • Για όσα κόμματα δεν είχα σαφή εικόνα, η βαθμολογία είναι μεταξύ 2 και 3.

Επειδή όμως ένας πίνακας χωρίς το αντίστοιχο graph είναι σαν αμάξι χωρίς ζάντες, ιδού οι χρωματικές ικανότητες του Office 2007.


Και τώρα η φαρμακερή... Όπως πριν μερικούς μήνες λέγαμε 'όχι άλλα πλιάτσικα, όχι άλλο Πλιάτσικα', τώρα εγώ φωνάζω:

ΟΟΟΟΟΟΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ, ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΣΥΡΙΖΑ!!!!

'Ελεος πια! Όσο και να τα πειράξω τα ρημάδια τα νούμερα είναι αδύνατον να ξεφύγω από τα πλοκάμια του ξύλινου φλώρου Τσίπρα, και άμα τα μαγειρέψω ακόμα περισσότερο μπορεί να πέσω στα βαριά ναρκωτικά του ΠΑΣΟΚ, ενώ ακόμη κι αν έπεφτα στους Δημοκρατικούς, θα ήταν χαμένος κόπος αφού είναι εκτός εκλογικής διαδικασίας ελέω Αρείου Πάγου. Έτσι, μετά από όλη αυτή τη διαδικασία, ακόμη (!) δεν έχω αποφασίσει τι θα ψηφίσω παρόλο που όλα δείχνουν πως οφείλω πλέον να γίνω ένας σταθερός υποστηρικτής του γαμω-ΣΥΡΙΖΑ (καθώς γράφω προετοιμάζω τα ταξιδιωτικά μου έγγραφα για μετανάστευση στη Δανία ή τον Καναδά...).

Εσείς όμως οι υπόλοιποι, μπορείτε να δοκιμάσετε το ίδιο σύστημα και να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα. Ακολουθώντας τα παρακάτω link μπορείτε να κάνετε export το φύλλο υπολογισμού (το zoho προτείνεται καλύτερα) ή να το δουλέψετε επί τόπου και να το κάνετε publish και σαν ιστοσελίδα (οπότε δουλεύετε καλύτερα με το google documents - μονάχα πρώτα μην ξεχάσετε να κάνετε copy και rename το υπάρχων sheet).

Google Documents: http://spreadsheets.google.com/ccc?key=rlrj--pScjEVK0Xh8I8vFRA

Zoho: http://public.sheet.zoho.com/public/lapikuhu/evroekloges-2009


Εννοείται πως μπορείτε να αλλάξετε τα πάντα (βαθμολογίες, βάρη, κατηγορίες). Τη συνολική βαθμολογία την έχω 'κρύψει' επίτηδες με λευκό χρώμα στη γραμματοσειρά, ώστε να μην επηρεάζεστε όση ώρα βαθμολογείται τα υποψήφια αφεντικά σας. Το αντίστοιχο διάγραμμα (το οποίο ανανεώνεται αυτόματα) έχει τοποθετηθεί και στις δύο περιπτώσεις κάτω από τον σχετικό πίνακα.

Thursday, June 04, 2009

Μικρά, λίγα και τελείως ασήμαντα

Περίεργα λάθη

Μετά το βρώμικο '89, φαίνεται πως έχουμε και το βρώμικο '09, με πόλο ενδιαφέροντος τη σχέση δικαιοσύνης και πολιτικής. Με σπασμωδικούς χειρισμούς, δύο από τις τρεις θεσμικές εξουσίες της χώρας, έχουν επιτύγχει την αποδυνάμωση των δικαστικών διαδικασιών που θα οδηγήσουν στην τελική διαλεύκανση του σκανδάλου Siemens και την απόδοση ευθυνών και ποινών. Από τη μια, υπάρχει η διαφυγή υπόπτων στη Γερμανία, οι ευθύνες του ΥΠΕΞ και του διπλωματικού σώματος στην πλέον ονομαζόμενη 'υπόθεση Μοντεβιδέο', η μή απόδοση του πλήρους φακέλου στον δικηγόρο (ο Τσοβόλας είναι αυτός παρεπιπτόντως) του Σκαρπέλη, που μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει σε κακοδικία, η σύλληψη του Σκαρπέλη και του Γεωργίου λίγες ώρες μετά την κλήση τους σε απολογία μετά τις Ευρωεκλογές, και το τελευταίο περιστατικό, η ανήθικη και θρασύδειλη σύλληψη-παράδοση των γυναικόπαιδων του Καραβέλα με πενιχρές αιτιάσεις και προχειρώς συνταγμένα εντάλματα σύλληψης, κατόπιν αποτυχίας του περιορισμού εξόδου του ίδιου του Καραβέλα και του Χριστοφοράκου με τρόπο ευτελιστικό για την εκτελεστική και δικαστική εξουσία.

Αυτό το σύνολο των λάθος χειρισμών (που μπορεί να είναι καθόλα σύννομες) οδηγεί στην υποψία πως κύκλοι εντός και εκτός των δικαστικών κύκλων επιθυμούν οι σχετικοί φάκελοι να διατρηθούν νομικά με τελικό αποτέλεσμα την θωράκιση των υπερασπιστικών γραμμών των κατηγορουμένων, ενώ παράλληλα οι επικείμενες Ευρωεκλογές να απογυμνωθούν από όποια δημόσια διαβούλευση επί της ουσίας μπορούν να έχουν. Μακάρι να αποδειχθεί ένας ατυχής συνδιασμός λανθασμένων χειρισμών και υπερβάλλοντα ζήλου.

Ασχέτως όμως των τυχών επικοινωνιακών παιγνίων της υπερασπιστικής γραμμής και του υπόγειου πολέμου μεταξύ ΜΜΕ και δικαιοσύνης, οι προς το παρών δικαστικές ενέργειες και η παραρέουσα φιλολογία πενιχρούν μπροστά στα βασικά ζητήματα που ελάχιστοι ακουμπούν και πρέπει να εκτεθούν στην κοινή αντίληψη και γνώμη. Τα πραγματικά ζητούμενα είναι:

  • Να αποδειχθεί με επιτυχία η ενεργή δωροδοκία των στελεχών της Siemens, να καταδικασθούν ανάλογα και να δημευθεί μέρος της περιουσίας τους με ποσοστό αντίστοιχο του άμεσου και έμμεσου πλουτισμού τους από αυτή. Κατά πόσο αυτό είναι εφικτό (που μάλλον δεν είναι) εξαρτάται από τόσο τη Γερμανική νομοθεσία όσο και από την Ελληνική, αλλά όπως και να έχει θα είναι απαράδεκτο να παραμείνουν ατιμώρητοι οι ενεπλεκόμενοι.
  • Ασχέτως της παραγραφής, να κατανομασθούν όλα τα πρόσωπα, πολιτικά και μή, τα όποια είτε ήταν αποδέκτες της δωροδοκίας ή γνώριζαν για αυτήν, και να αποκαλυφθούν όλες οι σχετικές λεπτομέρειες χωρίς καμία σκιά, υπαινιγμό ή κουκούλωμα.
  • Εν συνεχεία και της υπόθεσης Παυλίδη, να ανοίξει ο διάλογος για τα προνόμια των βουλευτών, και να καταργηθούν άμεσα αυτά, όπως επίσης και να αυξηθεί το όριο της παραγραφής.
  • Να κατατεθούν προτάσεις και να βρεθεί επιτέλους μια λύση για τους δημόσιους διαγωνισμούς και το διάτρητο αυτών όπως και τις φωτογραφικές προκυρήξεις.
  • Να αναρωτηθούμε όλοι πως είναι δυνατόν να τρέχουμε πίσω από την ουρίτσα του κάθε Καραβέλα και του κάθε Χριστοφοράκου.
Λίγη σημασία όμως έχουν αυτά, όταν ακόμη απουσιάζουν τα κίνητρα και η θέληση για την καταπολέμηση της διαφθοράς και του οικονομικού εγκλήματος. Αν και η συγκυρία είναι εξαιρετική ώστε να υπάρξει μια απαραίτητη στο δημόσιο βίο κάθαρση σε όλα τα επίπεδα, κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει Το σύστημα από τη φύση του έχει αυτό τον ιδιόμορφο μηχανισμό αυτοπροστασίας όπου αν το δημόσιο αίσθημα περί δικαίου εξυπηρετεθεί από τηλεοπτικά δικαστήρια, ψεύτικους τσαμπουκάδες και μερικές καταδίκες αλά Πέτσος, το λαϊκό μαίνος θα κατευναθεί, η δικαιοσύνη θα ναρκωθεί και οι ελάχιστα ικανοί δωροδότες θα έχουν απομακρυνθεί από τους μηχανισμούς του συστήματος, αφήνοντας τους καλύτερους να σκεφτούν ακόμη καλύτερους και νομιμότερους τρόπους για να λειτουργούν οι οικονομικές ολιγαρχίες με άνεση και απόλυτη κυριαρχία.

Υ.Γ. Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Σαλιαρέλης, Γεωργίου και Σκαρπέλης (οι δύο της Siemens που δεν πρόλαβαν να διαφύγουν) 'ένιωσαν αδιαθεσία' και διακομίστηκαν σε νοσοκομείο...

Hail ΕΣΡ

Η ελευθερία στον λόγο, την έκφραση και την σκέψη δεν εξαιρεί εμπορικές χρήσεις, αηδίες, κακόγουστα αποτελέσματα, ακόμη και ζωντανά-νεκρά αίσχη. Κι όμως επιμένουμε στους κανόνες της υποκρισίας, και το ΕΣΡ αποφάσισε την διακοπή (κατόπιν εορτής βέβαια) του γνωστού εισαγόμενου εμετού με την επωνυμία 'Η στιγμή της αλήθειας'. Όσο χυδαία και στημένη μπορεί να είναι η εκπομπή (κι όσο αντιπαθητική είναι η παρουσιάστριά της), τίποτα δε δικαιολογεί την διακοπή της με την προϋπόθεση φυσικά πως οι συμμετέχοντες έχουν πλήρη γνώση των κανόνων και των νομικών τους δικαιωμάτων. Τώρα για εμάς τους καταναλωτές, είναι δικαίωμά μας να λοβοτούμε τον εαυτό μας μπροστά στο χαζοκούτι με ακόμη μεγαλύτερες αηδίες όποτε και όπως θέλουμε.

Υ.Γ. Χαρακτηριστικό του επιπέδου των αποφάσεων του ΕΣΡ είναι η επιβολή προστίμου στην σειρά 'Αληθινοί Έρωτες' λόγω 'χαμηλής ποιοτικής στάθμης'! Φανταστείτε να είχαμε κάτι σαν το ΕΣΡ για τους βουλευτές μας...

Tuesday, June 02, 2009

Εκείνα τα όνειρα

Υπάρχουν εκείνα τα όνειρα που βλέπεις τα μέλη σου, δίχως τις απολήξεις τους, τα χέρια σου χωρίς τις παλάμες, χωρίς τα περίεργα δάκτυλα. Δεν υπάρχει αίμα, ή η αίσθηση του πόνου ή της φρίκης, απλά οι άκρες των χεριών σου απουσιάζουν. Ο τρόμος είναι αρκετός.

Είναι εκείνη η αίσθηση που έχεις όταν η θέληση είναι αδιάφορη μπροστά στην απουσία της δυνατότητας. Απλώνεις τα άδεια χέρια σου, μα δεν μπορείς να αγγίξεις τίποτα, χάνεις την ισορροπία σου και σκοντάφτεις, πέφτεις. Γεύεσαι το στιφό χώμα της ανόργανης εξορίας σου.

Ποτέ μου δεν θυμάμαι πως τελειώνουν εκείνα τα όνειρα.