Μια νίκη απούσα, μικρές νίκες κι άλλες μετεκλογικές σκέψεις

Λένε πως οι ήττες σε χαλυβδώνουν και αν μη τι άλλο ιστορικά η αριστερά το γνωρίζει το αίσθημα αυτό καλά. Αντίστροφα όμως, τουλάχιστον στην Ελλάδα, έχει μάλλον ξεχάσει τι σημαίνει και νίκη.

Σίγουρα, η πρωτιά ενός έστω αυτοχαρακτηριζόμενου αριστερού κόμματος στις εθνικές εκλογές είναι μια νίκη, μια κάποια νίκη, συμβαίνει για πρώτη φορά στην εκλογική διαδικασία. Αλλά αυτή είναι σχεδόν και η μόνη νίκη, μια νίκη τυπικών διαστάσεων. Άλλωστε σε ποσοστό ψήφων θα είναι η δεύτερη πιο αδύναμη μεταπολιτευτική πρωτιά μετά από εκείνη της Νέας Δημοκρατίας τον Ιούνιο του 2012. Κυριότερα όμως θα είναι μια κυβέρνηση μειοψηφική όπως θα χαρακτηριζόταν από την ίδια την αριστερά πριν ελάχιστο χρονικό διάστημα, μια ακόμα κυβέρνηση ανοχής και όχι εντολής όπως εσφαλμένα την χαρακτήρισε ο Αλέξης Τσίπρας από το βάθρο του στα Προπύλαια. Μια κυβέρνηση που χαίρει του άδικου εκλογικού νόμου των 50 εδρών, και όχι της απλής αναλογικής, του ιστορικού δηλαδή προτάγματος της αριστεράς. Κοντή η μνήμη του νικητή.

Αξίζει να σημειωθεί πως το 1981 το κέντρο του ΠΑΣΟΚ είχε κερδίσει με σχεδόν απόλυτη πλειοψηφία κάνοντας χρήση των συνθημάτων της αριστερά, ενώ τώρα το ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει την αδύναμη εκλογική πρωτιά με εμφανές άνοιγμα προς τα κεντροαριστερά στρώματα και όχι προς τη λαϊκή ριζοσπαστικοποίηση. Μια πρόχειρη επισκόπηση των αποτελεσμάτων δείχνει πως ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΔΗΜΑΡ σε πρώτο βαθμό και των ΑΝΕΛ σε δεύτερο είναι αυτοί που έδωσαν τις επιπλέον σχεδόν 10 μονάδες στο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αντίστροφα, η ΝΔ που ηγείτο μιας πολύ αντιλαϊκής διακυβέρνησης καταγράφει απώλειες μόλις 2% και τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής είναι ουσιαστικά αμετάβλητα. Και όλα αυτά, με ένα απογοητευτικό ποσοστό συμμετοχής αντίστοιχο του 2012 (~ 63.8%), ανάγοντας το ποσοστό του εκλογικού σώματος που εν τέλει ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ σε 23.2%. Καμία λοιπόν τομή στα ιδεολογικά χαρακώματα της κοινωνίας, καμία κινητοποίηση αντίστοιχη του ΠΑΣΟΚ το 1981.

Άρα, η περιβόητη νίκη, δεν είναι νίκη της αριστεράς αλλά νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, και ακόμη ορθότερα νίκη του κεντροαριστερού χώρου. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ απώλεσαν την εκλογική τους βάση λόγω της συμμετοχής τους στην μνημονιακή κυβέρνηση της ΝΔ χωρίς να μπορέσουν να την καθοδηγήσουν. Αντίθετα, και ανεξάρτητα από τον πρόσφατο εξτρεμισμό της, η ΝΔ έχει βρει τον σκληρό της πυρήνα, μια εκλογική βάση στην οποία μπορεί να πατάει σε μελλοντικές εκλογικές αναμετρήσεις όπου μόνο άνοδος θα μπορεί να παρατηρηθεί. Η δεξιά συντηρητική παράταξη είναι γερά οικοδομημένη και ανήκει ξεκάθαρα μακριά από το χώρο του κέντρου, από όπου όμως θα μπορεί να αντλεί νίκες, ειδικά απέναντι στο αδύναμο πλην ελαστικό κεντροαριστερό ιστό. Είναι χαρακτηριστικό πως στις περισσότερες εκλογικές περιφέρειες που κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ, πρώτοι σε σταυρούς ήταν οι υποψήφιοι της ΝΔ, ενδεικτικό των χαλαρών σχέσεων μεταξύ του κόμματος και της εκλογικής του βάσης.

Τα σταθερά χαμηλά ποσοστά συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία (πέρα από τις αντικειμενικές δυσκολίες προσέλευσης) δείχνουν όχι την κομματική ή ακόμα την πολιτική, αλλά την πολιτειακή αποστασιοποίηση των πολιτών από το ίδιο το πολίτευμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να αναγνώσει τόσο τις παραδοσιακές κινηματικές διαδικασίες, όσο και το φαινόμενο των πλατειών, παρόλο την έντονη συμμετοχή στελεχών του σε αυτό και την αντίστοιχη απόπειρα καθοδήγησής του, επιτρέποντας μια ακόμη διπλά μειοψηφική εκλογή. Πολύ πιο απλά, η αριστερά απέτυχε να πείσει οποιονδήποτε άλλον πέραν εκείνων που δυνητικά θα την στήριζαν ούτως ή άλλως, απέτυχε να ακούσει την κοινωνία και να δημιουργήσει αντίστοιχο ρεύμα, απέτυχε να ανανεώσει τον πολιτικό λόγο αντίστοιχα με τις κοινωνικές δυναμικές. Έτσι λοιπόν απουσιάζει η αριστερά της κοινωνίας, κι αντιθέτως θα δούμε την αριστερά της πολιτικής, ένα μόρφωμα άνευ μήτρας, ένα σχήμα αστικό και όχι λαϊκό, ακόμη κι αν υπάρχουν καλές προθέσεις.

Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, ακόμη και αρρωστημένο, είναι τα κόμματα της Χρυσής Αυγής και του Ποταμιού που τόσο επικοινωνιακά, όσο και αντιπροσωπευτικά είναι πιο πιστά και σύγχρονα. Όσο αναφορά το πρώτο, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πια, περίπου το 7% των Ελλήνων είναι νεοναζί, ηθικοί αυτουργοί στη βαρβαρότητα και φυσικά δωσίλογοι, είναι φασίστες και όχι αγανακτισμένοι πολίτες που επιλέγουν τη ψήφο διαμαρτυρίας, είναι ψηφοφόροι που μεταπολιτευτικά χρόνια πολλά κρυβόντουσαν στο πελατειακό παρακράτος της δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ. Αυτή είναι μια σκληρή πραγματικότητα, μια ήττα όχι απαραίτητα της αριστεράς, αλλά σίγουρα μια ήττα του κοινοβουλευτισμού και του πολιτισμού και της ίδιας της κοινωνίας η οποία πρέπει να συσπειρωθεί γύρω από το αντιφασιστικό μέτωπο.

Από την άλλη, το γεγονός πως το Ποτάμι προέρχεται ξεκάθαρα από τα εργολαβικά συμφέροντα της χώρας, δε του στερεί τα πειστήρια επικοινωνιακής οργάνωσης γύρω από το σύγχρονο κοινωνικό τοπίο το οποίο διαρκώς αποποιείται της γραμμικής αφήγησης αριστερά-δεξιά. Είναι σαφές πως δεν είναι 'απολιτίκ' – άλλωστε τίποτα δεν είναι – αλλά σίγουρα επιδιώκει την προβολή του ως μη παραδοσιακό κόμμα (σε πλήρη αντιστοιχία με την ΧΑ και παρόλο τον απίστευτο προσωποκεντρισμό του), ως 'ακομματίκ' δηλαδή. Βασίζεται στις καλές προθέσεις, σε μια νεοχριστιανική ηθική και την ισοπεδωτική 'κοινή λογική', σε μια κοινωνική αντιπροσώπευση μέσω ενός οργανωμένου ακτιβισμού στη βάση, χωρίς κομματική, κυβερνητική ή συνδικαλιστική διαμεσολάβηση, αυτό άλλωστε είναι το μήνυμα του πλήθους των εθελοντών του, σε πλήρη αναλογία με την οργάνωση της Χρυσής Αυγής (ρατσιστικά συσσίτια, συνεισφορές κλπ). Αυτοπροσδιορίζεται ως κόμμα χωρίς ιδεοληψίες, ενώ στη πραγματικότητα είναι ένα κόμμα χωρίς ιδεολογία, ως κόμμα καινοτόμο, ενώ στη πραγματικότητα είναι χωρίς δομές. Κι όμως, αυτό το κόμμα, το οποίο είναι τόσο γελοίο σε τόσα πράματα όντως κατάφερε να ακούσει ένα κομμάτι της κοινωνίας, μικρό, αφελές, ανόητο ακόμα ίσως, αλλά σίγουρα ένα κομμάτι τεχνοκρατικό και ταξικά σε παραίσθηση που έχει βαρεθεί να το εντάσσουν σε πολιτικά κουτάκια χωρίς η άποψή τους να έχει πραγματική αντιπροσώπευση. Χαρακτηριστικά του στελέχη δεν είναι φυσικά οι θλιβερά ορμώμενοι από τα αριστερά οπορτουνιστές Λυκούδης και Ψαριανός, αλλά οι εκ του φιλελεύθερου χώρου αδικημένοι από την νεοελληνική κουλτούρα ασυδοσίας και ανομίας Θεοχάρης (αποπομπή από Υπ.Οικ.) και ο Γιατρομανωλάκης με το περίφημο πια ... καφάσι στο instagram του.

Σε αυτό το τοπίο λοιπόν ποια ακριβώς είναι η 'σαρωτική νίκη' του ΣΥΡΙΖΑ, και ποια η νέα ημέρα, και ποια η νίκη της αριστεράς; Καμία ουσιαστικά. Κάποιος θα μπορούσε εύλογα να πει πως η ταπεινή υποχώρηση των ριζοσπαστικών θέσεων για την φιλοξενία των κεντροαριστερών ψηφοφόρων στο όνομα μιας εναλλακτικής διακυβέρνησης είναι μια όχι μονάχα στρατηγικά αλλά και ηθικά άξια πράξη. Ίσως, αλλά η αριστερά δεν μπορεί να είναι το κωλοχανείο αποτυχημένων στρατηγικών και αμετανόητων ιδιοτελών καιροσκόπων. Η αριστερά ήταν πάντα εκτός, ήταν πάντα στο δρόμο και όχι στα σαλόνια, ήταν η διαρκής αναγκαία αμφισβήτηση της εξουσίας, ήταν το πρόταγμα της αλληλεγγύης, των δικαιωμάτων και της ελευθερίας, της αμεσοδημοκρατίας ενάντια στη διαμεσολάβηση, ήταν στην αυτοργάνωση και στον κοινοτισμό, η αριστερά ήταν στις αξιοπρεπείς ήττες και μακριά από τις λαϊκίστικες χυδαίες νίκες, ήταν πάντα για όλους και όχι για τους λίγους και ας ήταν σχεδόν πάντα λίγη η ίδια, ήταν προστάτιδα των μειονοτήτων έναντι της μαζικοποίησης. Τώρα λοιπόν που ένα φάσμα της είναι στην εξουσία οφείλει να συγκρουστεί, να συμβιβαστεί και να ενώσει, οφείλει να προασπιστεί το κοινωνικό κέρδος έναντι του πολιτικού κόστους, οφείλει να αποτύχει και να ηττηθεί, οφείλει να αντιμετωπίσει την υπαρκτή ανθρωπιστική κρίση, ακόμη κι αν χρειαστεί να καταφύγει ξανά στα μικρομεσαία στρώματα για να τα καταφέρει, οφείλει να αφήσει μια παρακαταθήκη κοινών τόπων και όχι αγκυλώσεων. Οφείλει όπως σε κάθε ήττα της να καλλιεργήσει συνειδήσεις.

Βέβαια, υπάρχουν και κάποιες μικρές έστω νίκες. Η πολιτική ωριμότητα του ΣΥΡΙΖΑ να προετοιμάσει το συγκυβερνητικό του σχήμα (ανεξαρτήτου αυτοδυναμίας) πολύ πριν την εκλογική αναμέτρηση δείχνει μια σοβαρότητα ανώτερη των αντίστοιχων διεργασιών από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ το 2012. Επιπλέον η συγκρότηση αυτής της συγκυβέρνησης από δύο κόμματα εκ δια μέτρου αντίθετα ιδεολογικά είναι ένα ελπιδοφόρο μήνυμα τόσο για την εθνική αντιπροσώπευση όσο και για μια πιθανή έξοδο της κοινωνικής αντίληψης από τη γραμμική πολιτική απεικόνιση. Σίγουρα, η λαϊκή δεξιά των ΑΝΕΛ εμπεριέχει κινδύνους, αλλά και προκλήσεις. Άλλωστε οι όποιες αγεφύρωτες αποστάσεις σε κάποια ζητήματα (πχ μεταναστευτικό, αντιρατσιστικό, δικαιώματα ΛΟΑΤ, ειδικά με την παρουσία του Νικολόπουλου) δεν αποκλείουν συννενοήσεις σε άλλα θέματα, όπως και κοινοβουλευτικές συνεργασίες με άλλα κόμματα σε αυτά ακριβώς τα ζητήματα. Αντίστροφα κιόλα, οι ΑΝΕΛ έχουν το δικό τους στοίχημα, να μην επιτρέψουν την μετακύλιση της λαϊκής δεξιάς στους κόλπους της Χρυσής Αυγής. Είναι επίσης μια κάποια νίκη η αποφυγή επαναληπτικών εκλογών, κάτι το οποίο -κακώς μάλλον- δεν επιθυμούσε ο ελληνικός λαός, και αντίστοιχα ο πολιτικός σεβασμός απέναντι σε αυτή την επιθυμία είναι ένα κέρδος.

Υπάρχει και μια ακόμη, ίσως σπουδαιότερη η οποία εμπεριέχει και μια παγίδα. Από το 2008 μέχρι σήμερα, η ελληνική κοινωνία έχει δοκιμαστεί σκληρά ξυπνώντας από την μεταπολιτευτική αφέλεια, έχει υποστεί βία και τρομοκρατία σε πάρα πολλές διαστάσεις, και ενδεχομένως μπορεί και να έχει ωριμάσει. Το κρυφό μυστικό, είναι πως η περιορισμένη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ επιτυγχάνεται ενώ η χώρα βρίσκεται αντικειμενικά σε καλύτερη κατάσταση από το 2012 και με καλύτερες προοπτικές, μια θέση η οποία βέβαια κόστισε ακόμη και ανθρώπινες ζωές. Υπάρχει ήδη προεκλογική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ πως δε θα επιτραπούν πρωτογενή ελλείμματα, και παρόλο το πλήθος των οικονομικών ναρκών που αφήνει πίσω της η ΝΔ, αυτό είναι αρκετά πιθανό. Στους οικονομικούς κύκλους η πολιτική της λιτότητας έχει τη θέση της, χωρίς αυτό φυσικά αυτό να αναιρεί την σχεδόν εγκληματικών διαστάσεων ισοπεδωτική και αντιδημοκρατική εφαρμογή της από την κυβέρνηση ΝΔ υπό τις οδηγίες της τρόικας. Πιο απλά, η αριστερή διακυβέρνηση τώρα έχει ευκολότερο έργο από ότι θα είχε σε μια πιθανή νίκη τον Ιούνιου του 2012.

Όμως το κυριότερο κέρδος εμπεριέχεται όντως στο σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ. Η ελπίδα όντως ήρθε – έστω και για μια ημέρα το εκλογικό σώμα απέρριψε την τρομοκρατία και επέλεξε την προοπτική της αξιοπρέπειας ακόμη κι αν θεωρητικά εμπεριέχει μεγαλύτερο ρίσκο. Όμως, όπως ήρθε για μια ημέρα, έτσι πρέπει κι άμεσα να φύγει. Η ελπίδα δεν είναι παρά μια ανάθεση που με μαθητική ακρίβεια θα οδηγήσει στην απογοήτευση, στην αγανάκτηση και εν τέλει στην απόρριψη για λάθους λόγους. Τα δυσκολότερα για το ΣΥΡΙΖΑ μόλις ξεκίνησαν, αλλά ακόμη κυριότερα η κοινωνία και ο καθένας μας ξεχωριστά καλούμαστε να ανέλθουμε σε έναν μεγαλύτερο βαθμό εγρήγορσης, συμμετοχής και ευθύνης, από οπαδοί καταναλωτές να γίνουμε πάλι πολίτες. Από την βίαια καταστολή των πλατειών μέχρι την πρόσφατη εκλογική διαδικασία, τα κοινωνικά κινήματα, ταπεινωμένα και ήττημενα ήταν σε μια στάση αναμονής, σε μια προσμονή της ομαλής μετάβασης στην αριστερή διακυβέρνηση. Όμως τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να ανασυγκροτηθούν και να υπενθυμίσουν ποιος είναι κυρίαρχος, είτε αυτός είναι ενάντια είτε μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, τώρα είναι η στιγμή που ο καθένας έχει να κάνει τις επιλογές του, στο χώρο εργασίας, στη γειτονιά, στις πλατείες, στους δρόμους. Γιατί όταν αποτύχει η αριστερά, η κοινωνία θα πρέπει να είναι έτοιμη να αναδείξει ένα διαφορετικό πεδίο άσκησης πολιτικής και διακυβέρνησης το οποίο να είναι κάτι περισσότερο από μια κενή αναπαραγωγή του ίδιου εξαντλημένου γραμμικού μοντέλου ή μια αγανακτισμένη προσφυγή σε άναρθρα εγκληματικά άκρα.

με αφορμή μια ανακοίνωση

Δύσκολα μπορεί να βρει κανείς κάτι πιο σουρεαλιστικό από απεργούς την Κυριακή, εκεί έχουμε φτάσει όμως, στο σημείο που το τραγικό γίνεται κωμικό και απίστευτο. Την τελευταία Κυριακή του έτους τα βιβλιοπωλεία ήταν ανοιχτά, μεταξύ αυτών και ο περίφημος IANOS που ουκ ολίγες φορές έχει εκτεθεί για τις εργασιακές του συνθήκες. Ακόμα χειρότερα όμως, ο IANOS σε συνεργασία με τον ραδιοφωνικό σταθμό του ΣΥΡΙΖΑ 'Στο Κόκκινο' συνδιοργάνωναν εκδήλωση με συνδρομή καλλιτεχνών για την 'Κιβωτό του Κόσμου'. Μέχρις εδώ τίποτα καλά. Αντιθέτως εδώ ο σουρεαλισμός πιάνει κυριολεκτικά 'κόκκινο'. Αξίζει να σημειωθεί πως αυτή ήταν η 7η Κυριακή του χρόνου με ανοιχτά τα καταστήματα και η 3η συνεχόμενη.

Φυσιολογικά λοιπόν ο Σύλλογος Υπαλλήλων ΒιβλίουΧάρτου Αττικής προκήρυξε απεργία για την Κυριακή 28/12, με συγκέντρωση στην πλατεία Κοραή και απεργιακή περιφρούρηση έξω από τον ΙΑΝΟ (όπως και στον Παπασωτηρίου), εγκαλώντας παράλληλα τον ρ/σ 'Στο Κόκκινο' για την απαράδεκτη και υποκριτική του στάση. Κατόπιν μιας ώρας περίπου, τουλάχιστον τέσσερις διμοιρίες ΥΑΤ και ΥΜΕΤ βρέθηκαν στα πεζοδρόμια έξω και γύρω από τον Ιανό, οι οποίες εν τέλει επιτέθηκαν στους απεργούς, ενώ προχώρησαν σε πέντε προσαγωγές, εκ των οποίων οι τέσσερις μετατράπηκαν σε συλλήψεις με τις συνήθεις αστείες κατηγορίες. Αργότερα έγινε πορεία διαμαρτυρίας η οποία πέρασε από το Α/Τ Ακρόπολης όπου συνελήφθησαν άλλοι τρεις αλληλέγγυοι στους πρώτους συλληφθέντες διότι μερικές φορές και η αστυνομία έχει χιούμορ. Και όλα αυτά φυσικά με 'το 'σεις και το 'σας', δηλαδή με χριστουγεννιάτικους διακοσμητικούς μώλωπες και κακώσεις.

Κατόπιν των παραπάνω ο ρ/σ 'Στο Κόκκινο' έβγαλε ανακοίνωση με την οποία διέκοπτε οποιαδήποτε συνεργασία με το βιβλιοπωλείο IANOS, χωρίς καν όμως να ζητά μια απλή συγνώμη για την εμπλοκή του στην καθιέρωση της κυριακάτικής εργασίας. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που πρέπει να υπομένουμε τις αντιφάσεις του εν λόγω σταθμού και της ηγεσίας του, αλλά αυτό είναι μάλλον μια ξέχωρη κουβέντα. Παρεμπιπτόντως, λίγες μέρες αργότερα σε μια τελείως αντιεμπορική κίνηση, οι Εκδόσεις των Συναδέλφων απέσυραν τα βιβλία τους από το εν λόγω βιβλιοπωλείο.

Το κερασάκι όμως στη σάπια πρωτοχρονιάτικη τούρτα του ΙΑΝΟΥ όμως είναι η θρασύτατη σχετική ανακοίνωσή του για τα περιστατικά. Μεταξύ άλλων διαβάζουμε πως "η κυβέρνηση απόφασισε να παραμείνουν ανοιχτά τα καταστήματα για τρίτη συνεχόμενη Κυριακή μέσα στο Δεκέμβριο. Δεν ρώτησε κανέναν και προφανώς δεν ρώτησε τη διοίκηση ή τους εργαζόμενους του ΙΑΝΟΥ." Ανακαλύπτουμε λοιπόν πως όχι μόνο ο IANOS είναι ενάντια στην κυριακάτική λειτουργία του, αλλά είναι και κολλεκτίβα εργασίας όπου η διοίκηση και οι εργαζόμενοι είναι το ίδιο και το αυτό. Επίσης ανακαλύπτουμε πως ο καλύτερος τρόπος για να εκφράσει την αντίθεσή του στην κυριακάτική λειτουργία του είναι ... να λειτουργήσει την Κυριακή. Η διοίκηση του Ιανού στόχευε προφανώς στην έκπληξη που θα προκαλούσε μια τέτοια ενέργεια, διότι ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τη στρατηγική του στρατηγού Μέλτσετ;

Κατόπιν διαβάζουμε πως "Ο ΣΥΒΧΑ επίσης αποφάσισε μονομερώς να κηρύξει απεργία ειδικά και μόνον στα βιβλιοπωλεία την 28η Δεκεμβρίου, χωρίς να ρωτήσει ούτε ο ίδιος κανέναν και από όλα τα βιβλιοπωλεία αποφάσισε για πολλοστή φορά να εμποδίσει την λειτουργία του ΙΑΝΟΥ." Σε δύο μόλις σειρούλες ανακαλύπτουμε πως όχι μόνο ο ΣΥΒΧΑ είναι ισότιμος της κυβέρνησης, αλλά οφείλει να ρωτάει τα βιβλιοπωλεία πριν αποφασίσει να απεργήσει. Ας φανταστούμε λοιπόν τον εξής κατά τον Ιανό ευκταίο διάλογο:

Αναρχοκουμουνισταράς μέλος του ΣΥΒΧΑ: <<Αφεντικούλη λέμε, να μωρέ, λέμε να κάνουμε μια απεργιούλα την Κυριακή, καθότι και χριστιανοί άλλωστε, τι λες κι εσύ;>>

Καρατζάς, ιδιοκτήτης ΙΑΝΟΥ, καταδικασθέντας για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος σε έξι χρόνια κάθειρξη με αναστολή: <<Παλικάρια μου, σας περίμενα πως και πως να μου το προτείνετε! Ελάτε μέσα να ετοιμάσουμε τα πανό να σας κεράσω και ρακούλα.>>

Κι αφού ζητήσει την άδεια της εργοδοσίας για να απεργήσει, πρέπει να λάβει από αυτήν και τις παραμέτρους της εν λόγω απεργίας, ποια βιβλιοπωλεία θα περιφρουρηθούν και ποια θα αφεθούν να λειτουργούν παρόλο που έχει ήδη προκηρυχθεί η γαμημένη η απεργία. Για το ιστορικό, αξίζει να ειπωθεί πως και τουλάχιστον ένα υποκατάστημα του Παπασωτηρίου είχε απεργιακή περιφρούρηση (ο μόνος από τους ανταγωνιστές του ΙΑΝΟΥ που δεν αναφέρονται στην ανακοίνωσή του), ενώ φυσικά ο ΣΥΒΧΑ είχε προειδοποιήσει μέρες πριν πως θα περιφρουρήσει τον ΙΑΝΟ ακριβώς λόγω της υποκριτικής στάσης του ρ/σ 'Στο Κόκκινο'.

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς προς τι τόσο θράσος; Είναι λογικό φυσικά εργοδοσία και εργαζόμενοι να έχουν μεταξύ άλλων και πληθώρα συμφερόντων ενάντια το ένα στο άλλο, όπως άλλωστε έχουν και μερικά παράλληλα αν όχι και ταυτόσημα σε άλλες λιγότερες περιπτώσεις. Είναι επίσης λογικό αυτά τα αντικρουόμενα συμφέροντα να προκαλούν τριβές, ακόμα και συγκρούσεις. Αυτό όμως που δεν είναι λογικό, είναι το ραδιόφωνο του ΣΥΡΙΖΑ να συνδιοργανώνει εκδηλώσεις σε μαγαζί της εκάστοτε εργοδοσίας Κυριακή, όταν μάλιστα έχει προκηρυχθεί σχετική απεργία. Δεν είναι λογικό να ποινικοποιείται το δικαίωμα στην απεργία ασχέτως που η απέρχουσα κυβερνητική πλειοψηφία θα το επιθυμούσε αυτό. Δεν είναι λογικό ο IANOS να βγάζει μια επαίσχυντη ανακοίνωση που ακυρώνει οποιαδήποτε πιθανότητα σχηματισμού πεδίου αντιπαράθεσης. Ακόμα περισσότερο, δεν είναι καθόλου λογικό, ο ένας εκ των δύο πόλων αυτής της αντιπαράθεσης που πρωτίστως είναι ηθικής φύσης, να διεκδικεί το ίδιο το βάθρο της λογικής.

Η εισαγωγή της έννοιας της λογικής στο πεδίο αντιπαράθεσης ιδεολογιών, τάξεων και πολιτικών δεν είναι κάτι καινούριο φυσικά, ήταν ένα γνώριμο χαρακτηριστικό των εκάστοτε κρατικών ολοκληρωτισμών – η επίφαση της λογικής όχι μόνο αυτόματα δημιουργεί μερικούς ιδεολογικούς αποκλεισμούς, αλλά αποσκοπεί στην κυριαρχία της μιας και μόνο ιδέας, χωρίς καμμία αμφισβήτηση. Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει τη λογική;

Στα νεότερά μας χρόνια, ήταν ο Θάνος Τζήμερος που ξεκίνησε με το σύνθημα της 'κοινής λογικής' – μια κοινή λογική που οδήγησε στην πρόταση μετατροπής των στρατοπέδων συγκέντρωσης παράτυπων μεταναστών σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, πρόταση που δεν είχαν καν φανταστεί οι συμμορίτες της Χρυσής Αυγής. Ευτυχώς η πλειοψηφία του κόσμου σύντομα αντιλήφθηκε τη φασίζουσα κοινή λογική του Τζήμερου, και γρήγορα η δημοτικότητα και απήχησή του πήρε την επικοινωνιακή κατηφόρα. Έτσι ένεκα και των αναγκών του ομίλου Μπόμπολα γεννήθηκε το Ποτάμι, του οποίου ο ηγέτης σαν άλλος Φρανκεστάιν προσπαθεί να συγκεράσει την κεντροαριστερά εκλογική βάση με τον νεοφιλελευθερισμό, το οποίο εν τέλει δεν είναι και τόσο απίθανο στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Το πακέτο προτάσεων -αν κάποιος μπορεί να το πει πακέτο φυσικά- του Σταύρου Θεοδωράκη δεν είναι παρά κοινότυπες τεχνικές προτάσεις προερχόμενες από τη θεωρία διοίκησης επιχειρήσεων που φυσικά στερούνται οποιουδήποτε πολιτικού βάθους. Το παράλογο της υπόθεσης βέβαια είναι πως τέτοιες απόψεις ευλόγως βρίσκουν απήχηση στην εκλογική βάση επειδή ακριβώς το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι τόσο ρηχό ώστε οι αρχές διοίκησης του δημοσίου να παραμένουν ένα από τα πιο έντονα πεδία πολιτικής αντιπαράθεσης.

Εδώ όμως είναι και το ζητούμενο – η περίφημη λογική δεν είναι παρά η αυτονόητη και αναγκαία προϋπόθεση για να υπάρχει οποιαδήποτε αντιπαράθεση. Όση απόσταση κι αν υπάρχει μεταξύ των αντικρουόμενων πλευρών η λογική, όπως και ο σεβασμός, μπορεί να προσφέρει εκείνη την κοινή ελάχιστη γλώσσα με την οποία οι δύο πλευρές μπορούν να επικοινωνήσουν και να αντιπαρατεθούν. Όταν λοιπόν μια από τις πλευρές κάνει επίκληση στη λογική, τότε είτε όντως η απέναντι πλευρά στερείται λογικής ή – και αυτό είναι το πιο πιθανό – η επίφαση της λογικής δεν είναι παρά μια τακτική διαφυγής από την σύγκρουση, ή ακόμα χειρότερα μια προσπάθεια επιβολής της μιας πλευράς στην άλλη πέραν του πλαισίου του σεβασμού και του πολιτισμού.

Αυτό το τελευταίο είναι που παρατηρεί κανείς όχι μονάχα στην τουλάχιστον αστεία ανακοίνωση του βιβλιοπωλείου IANOS, αλλά και στην βίαια επέμβαση της αστυνομίας, όπως και στην υποκριτική στάση του ρ/σ 'Στο Κόκκινο' και του ΣΥΡΙΖΑ κατ' επέκταση. Η 'λογική' δεν είναι λογική, αλλά η ηθική του νικητή, η ηθική του εξουσιαστή, η ηθική του μνησίκακου ισχυρού. Σκοπός δεν είναι η λογική αντιπαράθεση, η αυτοκριτική, η επικοινωνία, η αμοιβαία υποχώρηση, αλλά η επιβολή, τόσο πνευματική όσο ακόμα και φυσική με τη μορφή της αστυνομικής βίας. Ίσως εν τέλει όντως να ζούμε σε ένα παράλογο περιβάλλον, και το μόνο λογικό, και με το οποίο όλοι θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε με την ανακοίνωση του βιβλιοπωλείου, είναι πως όντως "Όσα συνέβησαν έξω από το βιβλιοπωλείο IANOS σήμερα, ξεπερνούν κάθε όριο λογικής και κοινωνικής σύμβασης."

έλληνας ελαιοχρωματιστής

Η παραπάνω φωτογραφία δεν είναι καθόλου ασυνήθιστη στις γειτονιές της Αθήνας, και δεν είναι τωρινό το φαινόμενο. Το απλό κολλημένο με σελοτέιπ σε βιτρίνα άδειου μαγαζιού διαφημιστικό μας ενημερώνει πως υπάρχει ελαιοχρωματιστής, Έλληνας, που έχει για ανεξήγητους λόγους 3 κινητά τηλέφωνα, και μας ενημερώνει για τις ενδεικτικές τιμές του, οι οποίες σε τέτοιες δουλείες ούτως ή άλλως είναι πάντα διαπραγματεύσιμες (ψηλοτάβανο, γωνίες, κοψίματα, σοβατεπί, αριθμός χεριών, στοκάρισμα, τρίψιμο και ούτω καθεξής) και ποτέ τελικές.

Έλληνας. Αυτή είναι η βασική πληροφορία του ταπεινού αυτού διαφημιστικού. Ο εν λόγω ελαιοχρωματιστής είναι Έλληνας, αυτό είναι που τον ξεχωρίζει στην αγορά των ελαιοχρωματιστών, αυτό είναι το ανταγωνιστικό του στοιχείο έναντι των υπολοίπων ελαιοχρωματιστών, αυτό πουλάει. Δεν λέει πως κόβει απόδειξη - αποκλείεται. Δε λέει πως κολλάει ένσημα - αποκλείεται. Δεν λέει πως δέχεται εργόσημα - αποκλείεται να ξέρει καν τι είναι αυτά. Δε λέει καν πως κάνει καλή δουλειά, λέει απλά πως είναι Έλληνας, και για αυτό το λόγο λοιπόν θα έπρεπε να τον προτιμήσουμε. Γιατί ως γνωστόν οι Έλληνες ελαιοχρωματιστές είναι οι καλύτεροι.

Η ελληνική δημοκρατία, ή καλύτερα τα κρατικά όργανα του πολιτεύματος που μεταξύ άλλων πρεσβεύει την διαφάνεια, την ισότητα και τον ανθρωπισμό, 'μάζεψαν' βιαιώς νύχτα (τρεις τα χαράματα) τους Σύρους πρόσφυγες πολέμου από την πλατεία Συντάγματος (απέναντι από την εθνική αντιπροσωπεία) για λόγους αισθητικής, για να λειτουργήσει η αγορά, για να μην ασχολούμαστε με τέτοια δυσάρεστα προβλήματα την ώρα των ευχάριστων γιορτών μας. Φυσικά, δεν υπάρχει κάνενα κατάστημα στο περιβάλλον χώρο που οι Σύροι πρόσφυγες πολέμου έκαναν την παράσταση διαμαρτυρίας τους, εκτός κι αν η Βουλή έχει μετατραπεί σε τέτοιο. Νύχτα έγινε η επιχείρηση, ώστε να μην υπάρχουν κάμερες, φωτογραφικοί φακοί και αλληλέγγυοι όπως ακριβώς έγινε το μεσημέρι της Κυριακής όταν και πραγματοποιήθηκε η πρώτη απόπειρα 'δημοκρατικής εκκαθάρισης' του πεζοδρομίου. Οι αλληλέγγυοι δεν ήταν ούτε ανθρωπιστές, ούτε δημοκράτες, ούτε ψηφιακοί εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, ήταν αναρχικοί. Αναρωτιέται κανείς πόσοι από τους μπάτσους που συμμετείχαν στην 'ανθρωπιστική' επιχείρηση έχουν παπούδες και γιαγιάδες από την Μικρά Ασία.

Η κυβερνητική αντιπρόσωπος Σοφία Βούλτεψη, παραβιάζοντας κάθε υποψία δεοντολογίας και ακεραιότητας, διεμήνυσε πως οι εκλογές ισοδυναμούν με πιστωτικό γεγονός, κάτι το οποίο φυσικά δεν ισχύει, εκτός κι αν η κυβέρνηση Σαμαρά αποφασίσει κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου να κάνει στάση πληρωμών και βάλει τον Ant1 να πείσει το φιλοθεάμων κοινό πως ο Μηλιός έκλεψε χρηματαποστολές και έστειλε τα χρήματα στη Χαμάς. Βέβαια η Σοφία Βούλτεψη ουσιαστικά ουσιαστικά επισήμανε την πραγματικότητα, δηλαδή την υπερίσχυση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου έναντι της εθνικής κυριαρχίας και πολιτειακής αυτοδιάθεσης της χώρας, επιβεβαίωσε δηλαδή την δικτατορία των αγορών.

Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ υπήρξε πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου για 18 συναπτά έτη (1995 - 2013), ενώ υπήρξε και υπουργός των οικονομικών για 20 έτη (1989 - 2009). Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ είναι τώρα προέδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και νίπτει τας χείρας του για το σκάνδαλο των Luxleaks, δηλαδή την διαρροή των ειδικών φορολογικών συμφωνιών που μετατρέπουν τη χώρα του, εκτός από οικοδέσποινα των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και σε offshore στη μέση της γηραίας ηπείρου. Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ πρόσφατα στην αυστριακή τηλεόραση και με την ιδιότητα του προέδρου της Ε.Επ. δήλωσε πως δεν επιθυμεί ακραίους συνομιλητές και πως προτιμά 'οικεία πρόσωπα' στην εξουσία. Κατά τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ υπάρχουν 'λανθασμένα εκλογικά αποτελέσματα' που μπορούν να επηρρεάσουν την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη. Κάνει άραγε η δημοκρατία λάθη;

Ο ρατσιστής ελαιοχρωματιστής και ο παρασιτικός Ζαν Κλοντ Γιούνκερ συνδέονται δια μέσω της κοινής τους ηθικής, με το νόμο της ζούγκλας και της απληστίας, στερούνται οποιασδήποτε αξίας ή μάλλον ορθότερα, μοιράζονται τις ίδιες κοινές μισάνθρωπες αξίες, τον πάτο του ηθικού βαρελιού, τον οικονομισμό των αποκλεισμών, το γαγγραινικό δαχτυλάκι που κουνιέται στον απέναντι, τον υπερδιεθνή εκφασισμό της κοινωνίας από το χρήμα. Η διαφορά όμως του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ με τον ρατσιστή ελαιοχρωματιστή είναι η υποκρισία που διεέπει τον πρόεδρο της ευρωπαϊκής επιτροπής. Τουλάχιστον ο ρατσιστής ελαιοχρωματιστής το λέει ξεκάθαρα: είναι Έλληνας.

Ευτυχώς...

Όταν έσκασε η περίφημη επικοινωνιακή υγειονομική βόμβα του Λοβέρδου και του Χρυσοχοΐδη ήμουν από εκείνους που έβλεπαν ένα κέρδος στη ζημία, μια χρηστή αναγκαιότητα στη γνώριμη συμπεριφορά του κράτους, ο φιλήσυχος πολίτης μέσα μου δεχόταν το αίσχος ως ένα κακό για το καλό των πολλών, δεχόταν την αυτοδιάθεση των πολλών εις βάρος των ελαχίστων. Προσπαθούσα να μην είμαι υποκριτής, να μην ρίχνω δάκρυα κροκοδείλια, να μην επιδεικνύω φτηνά ανεύθυνα αντανακλαστικά, να μην πιστεύω αφηγήσεις με καλούς και κακούς, με άσπρο-μαύρο, να μην αφαιρώ την αυτότελεια και την ευθύνη που συνεπάγεται των πράξεων άλλων, να μην ορίζω από τα πάνω, να ψάχνω να βρω μια ισορροπία λειτουργική. Προφανώς και δεν είχα καμμία εμπιστοσύνη στους μπάτσους και στους ψηφολάγνους που άντλησαν επικοινωνιακές πολιτικές από τη δεξαμενή του φασισμού, αλλά με τρόπο χυδαίο απαιτούσα θυσίες από θύματα ανώνυμα στο όνομα του διαβόητου κοινού καλού, έβλεπα την σκοπιμότητα, μα όχι τον αποτρόπαιο χαρακτήρα της. Ηλιθιωδώς νόμιζα πως το δικαίωμα στην υγειονομική ενημέρωση και προστασία, πως το δικαίωμα στη ζωή και στην θεραπεία των πολλών υπερτερεί του δικαιώματος στη προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των λίγων, από μια ματιά προκατειλημμένη, από μια προκατάληψη που δεν συνειδητοποιούσα, από μια προκατάληψη που διέκρινε ανθρώπους σε τάξεις, πελάτες, καταναλωτές, προϊόντα, αντικείμενα, άντρες, γυναίκες. Θεωρούσα για ένα λόγο που τώρα ο νους μου δε μπορεί καν να συλλάβει, λογική και αιτιοκρατική ακόμα την διαπόμπευση των θυμάτων για τη προστασία των θυτών, των ψηφοφόρων, των γαμιάδων νοικοκυραίων, των αντρών τηλεθεατών, αδιαφορώντας για την δική τους τύχη, υποθέτοντας πως τους παρεχόταν η απαραίτητη ιατρική περίθαλψη. Θεωρούσα την κοινοποίηση των προσωπικών στοιχείων οροθετικών γυναικών ως αναγκαίο κακό για την πρόληψη της υγείας των πελατών τους χωρίς να αντιλαμβάνομαι την εγκληματική ειρωνία, χωρίς να αντιλαμβάνομαι την πλήρη αντιστροφή των όρων. Που εν τέλει δεν υπήρχαν καν πελάτες, αφού από το σύνολο των θυμάτων σχεδόν καμμία δεν ήταν εκδιδόμενη, παράνομα ή μη. Είχα καταπιεί την καραμέλα.

Παραμένω ένας γελοίος, προκατειλημμένος, ένας ανόητος καταναλωτής, ένας ψηφοφόρος, ενάς κυνικός λάτρης του λογικού μέσου ανθρώπου αλλά και θαυμαστής των αλληλέγγυων, της τυφλής τους ενσυναίσθησης, της αγιάτρευτης αναίρεσης του 'εγώ' και της αναγωγής του στο κοινωνικό 'εμείς'. Δε ξέρω άμα είμαι χειρότερος από τους πελάτες των όσων εκ των θυμάτων εκδίδονταν, ή χειρότερος από τους μπάτσους που τις μεταχειρίζονταν σαν ζώα, ή των γιατρών που έκαναν κωλόχαρτα την παιδεία και την δεοντολογία τους, ή των δημοσιογράφων που στο χορό της τηλεθέασης και της πολιτικής διαπλοκής πέταγαν στη πυρά αθώες γυναίκες, ή των εισαγγελέων και των δικαστών που όχι μόνο επέτρεψαν αλλά συμμετείχαν ενεργά σε αυτό το έγκλημα και ακόμη και τώρα το επιτρέπουν στη νομική διαδικασία, ή των αδίστακτων πολιτικών που επιθυμούν την επαναφορά της έωλης υγειονομικής διάταξης. Ξέρω μονάχα, πως στο βαθμό που μου αναλογεί, φέρω κι εγώ μερίδιο ευθύνης, πως υπήρξα ανάδελφος, πως επέτρεψα με άνεση άκριτη να αποδέχομαι, ακόμη και εν μέρη να δικαιολογώ μια φασίζουσα πολιτική.

Ευτυχώς - για εμένα - σε σύντομο διάστημα και προσπαθώντας να καταλάβω τι σκατά συμβαίνει, όταν ξετυλιγόταν μπροστά μου η ποινικοποίηση μιας ασθένειας, διαβάζοντας και ακούγοντας, αναθεώρησα άρδην, ευτυχώς - για εμένα - είχα φίλους με τους οποίους μίλησα, τσακώθηκα, φίλους χάρη στους οποίους ευαισθητοποιήθηκα, φίλους χάρη στους οποίους κατάλαβα, χάρη στους οποίους οι αντιφάσεις μου, πέρα από τα πραγματικά γεγονότα, αποκαλύφθηκαν, χάρη στους οποίους μορφώθηκα. Αυτά για εμένα και τις παντελώς αδιάφορες ενοχικές ανασκοπήσεις μου, αυτά για εμένα και τις ανέσεις που μου προσφέρει η ζωή.

Πολύ πιο σημαντικά, ευτυχώς για τα θύματα αυτού του κοινωνικού κανιβαλισμού, για αυτές τις γυναίκες που (σχεδόν) όλοι μας με τον έναν ή άλλο τρόπο επιτρέψαμε να βασανιστούν, να εξευτελιστούνε για την καθαρότητα της δικής μας συνείδησης, ευτυχώς για αυτές τις επιζήσαντες αυτού του εγκλήματος που επιτρέψαμε ελαφρά την καρδία, βρέθηκε κόσμος που τους συμπαραστάθηκε από τη πρώτη στιγμή, που επιχείρησε να τις προστατέψει και να αποκαταστήσει την αξιοπρέπειά τους. Ευτυχώς βρέθηκε και η Ζωή Μαυρουδή που με την ικανότητά της όχι μόνο έδωσε μια συγκλονιστική φωνή σε αυτήν την ιστορία μέσα στην οχλαγωγία του θεάματος, αλλά δίνει την ευκαιρία και στους πιο φιλήσυχους των φιλήσυχων να αποκτήσουν ακοή...Και συνείδηση.

Με τον Άνθιμο ρε μουνιά!

Εμείς οι καθαρόαιμοι του ελληνοχριστιανοπατριωτικού τόξου πρέπει να γεμίζουμε τα περήφανα αντρίκια στήθια μετά με τις δηλώσεις του πάνσοφου, πανμέγιστου, πανίερου Άνθιμου. Καλά τα λέει αυτός ο πανεπιστήμων ποιμένας, τα ζώα δεν επιδεικνύουν ομοφυλοφιλικές συμπεριφορές, άκου εδώ πράματα. Κι άμα εμείς τη φοράμε στη κωλοτρυπίδα ενός του άλλου ή μπλέκουμε τις μουνοτριχές μας σε βαθμό που οι μουνόψειρες μας γίνονται διπολικές, και έτσι γινόμαστε τα μόνα ζώα που επιδεικνύουν ομοφυλοφιλική συμπεριφορά, γινόμαστε λέει χειρότεροι των υπολοίπων ζώων που γαμιούνται με τον θεϊκό τρόπο και πολύ σωστά τα λέει. Εγώ ας πούμε θα το γυρίσω αποκλειστικά στο ιεραποστολικό που ερεθίζει και την κλειτορίδα καλύτερα. Απορώ, αλήθεια απορώ, πως αυτός ο μέγας σύγχρονος διανοητής δε προχώρησε και στις άλλες μοναδικές στον άνθρωπο συμπεριφορές που τον κατατάσσουν χαμηλότερα από τα ζώα.

Γιατί δηλαδή δεν επιτέθηκε στην συνείδηση; Είναι δυνατόν ο άνθρωπος να έχει συνείδηση; Αφού το υπαρξιακό του πρόβλημα του το 'χει λύσει ο Θεός, αίσχος! Όλες οι απαντήσεις στα ερωτήματα της ζωής βρίσκονται κρυμμένες στα ιερά κείμενα, τα οποία άμα θέλουμε να είμαστε φιλολογικά αυστηροί σε κανένα σημείο δε καταδικάζουν την πολυγαμία ή τον λεσβιακό έρωτα, παρά μόνο τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις μεταξύ ανδρών, το οποίο είναι μια συντακτική παράλειψη των αγίων φαλλοκρατών πατέρων για την οποία φυσικά έχουν επιμεληθεί οι μετέπειτα πάσης φύσεως πνευματικοί πατέρες. Ευτυχώς υπάρχει και το κράτος και έχουμε περί της τετρακόσιες διδακτικές ώρες κατήχησης και γλυτώνουμε από την κοσμική προπαγάνδα των ανθρωπιστικών μελετών.

Γιατί δεν αποκάλυψε το αίσχος της επιστήμης, του στοχασμού, της τέχνης; Τα ζώα δεν επιχειρούν να ξεπεράσουν τον δημιουργό τους στην ίδια τη δημιουργία, άντε καμιά φωλίτσα να φτιάχνουν για να πηδιούνται με τον τρόπο τον σωστό, δε παίζουν με τα νετρόνια και τις ανύπαρκτες υπερχορδές του σατανά, ούτε αναστοχάζονται την βιολογική τους ιστορία και σημασία, ούτε πλέκουνε στιχάκια περίεργα, άντε κανά κελάηδησμα με αποκλειστικό στόχο το θεϊκό γαμήσι πάλι. Η αντιγραφή είναι η καλύτερη μορφή κολακείας έλεγε ο Πικάσο, αλλά κι αυτός πούστης ήταν και τα έλεγε για να δικαιολογήσει τον σατανικό κυβισμό του, δηλαδή ποιός βλέπει και αποτυπώνει έτσι τον κόσμο παρά ένας ειδωλολάτρης; Ευτυχώς υπάρχει και το εμπόριο και όλα τα βολεύει.

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν πως η σκέψη και το ποιείν, αυτό το υπεραιώνιο δυσλειτουργικό και ανώμαλο ζευγάρι ιδεαλισμού και ρεαλισμού είναι στη ρίζα της αμαρτίας, στο κέντρο της ανθρώπινης προσβολής απέναντι στο θείο. Είναι ξεκάθαρο πως οφείλουμε να επιστρέψουμε στις (βυζαντινές, όχι τις παγανιστικές ή πολυθεϊστικές, φτου φτου φτου) παραδόσεις μας, να ακούσουμε με ευλάβεια και πίστη, πάνω απ' όλα πίστη, τις ποιμαντικές διδαχές, να μπούμε παλι στο δρόμο του θεού ρε αδελφέ. Η θεοκρατία του Άνθιμου είναι η ιδανική λύση μπαμπούσκα που όλα τα λύνει, όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει.

          Μια διαφορετική προσέγγιση στο ζήτημα:

Αλήθεια όμως, μήπως θα έπρεπε να ανησυχήσουμε πως σκοτεινές δυνάμεις τον έχουν τρομοκρατήσει, μήπως αυτός ο άγιος πατέρας είναι θύμα ρατσισμού από πούστηδες, λεσβίες, μετανάστες, κουμμουνιστές, πρεζάκια, μουσουλμάνους, τρανς, μεταλλάδες και αντίχριστους; Μήπως θα έπρεπε να τους μαζέψουμε όλους αυτούς, όλα αυτά τα μιάσματα για να ξεβρωμίσει λίγο ο τόπος, να μπορέσει επιτέλους να ανασάνει ο Άνθιμος, να μπορέσει να ξεδιπλώσει ελεύθερα την σκέψη του και την έκφραση του; Δεν είναι η κρίση μια υπέροχη ευκαιρία να χάσουμε το κοινωνικό λίπος και να μείνουμε οι άριστοι εκείνοι, οι ενάρετοι θα τολμούσαμε να πούμε, που με την καθοδήγηση του θεού θα χτίσουμε τον εν ζωή παράδεισο; Δεν είναι καιρός να ζήσουμε μια ζωή που δεν την φανταζόμασταν;

Κάποιος παμπονηρός θεομπήχτης, γιατί βλέπετε ο σατανάς πάντα σπέρνει την αμφιβολία, την άτιμη αυτή αμφιβολία, θα μπορούσε να ισχυριστεί πως με την γελοία αντίφαση του λόγου του, ο κυρ Άνθιμος δεν είναι παρά ένας εγκάθετος εισοδιστής προβοκάτορας, πρακτορίσκος όλων αυτών, όλων αυτών στους οποίους υποτίθεται πως εναντιώνεται. Πως στη πραγματικότητα είναι πούστης αναρχικός και ψάχνει εκ των εσώ που λέει και το Κόμμα να ωριμάσει τις καταστάσεις για την τελική κρίση. Πως στα αλήθεια θέλει να προκαλεί την κινηματική εξέγερση των καταπιεσμένων δια μέσω της πόλωσης και της υπερβολής, δια της δημόσιας έκφρασης των ανείπωτων κοινωνικών υποκρισιών. Άλλη δουλειά δεν είχαν οι ομοφυλόφιλοι να κυνηγάνε κρυπτο-ομοφυλόφιλους με ράσα και να καίνε εκκλησίες. Αντίστροφα, ένας αφελής θα μπορούσε να μείνει άναυδος με την σκοταδιστική άγνοια που έχει αυτός ο γεροντάκος, αφού ομοφυλοφιλική συμπεριφορά επιδεικνύεται σε τουλάχιστον 450 είδη του ζωικού βασιλείου, και με μεγάλη κάλυψη στα θηλαστικά στα οποία τυγχάνει να ανήκουμε, πως εν τέλει είναι μια φυσιολογική και υγιής έκφραση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας. Έκπληκτοι με κατάγματα από τις πτώσεις από τα σύννεφα πιστοί και εν Χριστώ αδερφοί θα έπρεπε ζητούν την αντικατάστασή του ως πνευματικό ηγετή για καθαρά ιατρικούς λόγους. Μόνο οι άντρες φυσικά, να μην ξεχνιόματε.

          Φασίστας με ράσα:

Βέβαια, και πέρα από τις φτηνές πλακίτσες, τίποτα από όλα αυτά δεν είναι ο κυριούλης, ένας διαπλεκόμενος απατεώνας είναι, ένας λούμπεν μπάτσος συνειδήσεων, ένας τραγικός αντιδημοκράτης ρατσιστής που κάνει πολιτική (βλ. ασυλία εκκλησιαστικών ιδρυμάτων από κρατικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς και εξαίρεσης ιερωμένων από την κινητικότητα), ένα καθίκι ειδικό, ένας εμποράκος ψήφων που έχει καλά τοποθετηθεί στο παιχνίδι και δεν αντέχει να χάνει τα μονοπωλιακά του πλεονεκτήματα, ένας ανελεύθερος τραγόπαπας που κυρρήσει το μίσος αντί την αγάπη που υποτίθεται διακρίνει την θρησκεία του. Εν τέλει, ένας ανάξιος λόγου είναι, ίσως χριστιανικά να χρήζει της γενναιόδωρης θλίψης μας βέβαια, αλλά δε να πα να γαμηθεί ο πούστης, γιατί όλα τα 'χαμε, οι φονταμεταλιστές μας έλειπαν. Δεν είναι φυσικά πως είναι ένας γραφικός γελοίος, τουναντίον, είναι ένας εξαιρετικά επικίνδυνος άνθρωπος που αντλεί την δύναμή του από την ίδια μας την ανοχή, ανοχή που απλόχερα προσφέρουμε στους ιδεολόγους του μίσους και όχι στα θυματά τους.

Ανεξάρτητα από το πως γεννιέσαι, αν υπάρχει γονίδιο ή δεν υπάρχει, αν το επιλέγεις ή σε επιλέγει, το ζήτημα δεν χρειάζεται ούτε οφείλει να είναι εκεί, αφού όλα αυτά ουδεμία σχέση έχουν με το βασικό πολιτειακό πρόταγμα της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης του ατόμου. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να σου ορίζει το ποιός θα είσαι, το πως θα σκέφτεσαι, το πως θα αισθάνεσαι, ούτε το πως θα γαμιέσαι, ούτε να σε διακρίνει με βάση αυτά, τόσο απλά και τόσο αδιαπραγμάτευτα. Το γεγονός πως ομόφυλα ζευγάρια βρέθηκαν ένα τεχνοκρατικό βήμα πριν εξισωθούν νομικά απέναντι στο κράτος με ιστορικά παράδοξο τρόπο όσο κυριαρχεί η θεοκρατική διαπλοκή, η ομοφοβία, η αστική σεμφνοτυφία και ο φαλλοκρατισμός στις συνειδήσεις μας και στον πολιτισμό μας, είναι εξίσου ενδεικτικό των παράλληλων αντιφατικών κόσμων που ζούμε με την άμεση 'κατάψυξη' της σχετικής από τους 'θεοφοβούμενους' βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας τροπολογίας. Τελικά η διαφορά μας με τα ζώα είναι πως ίσως σε εμάς προόδος κατά λάθος δε γίνεται.


ΥΓ: Ζούμε για τις ημέρες εκείνες που θα διοργανώνουμε καλλιστεία μεταξύ Άνθιμου και Σεραφείμ, και ο πιο γκροτέσκ θα κερδίζει την αγιοσύνη του στο βασίλειο του παραδείσου.

Τοκογλυφία με γραβάτες και με νόμους

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι εξάσκησης της επιστήμης της τοκογλυφίας. Οι πιο γνωστές σε εμάς από τη λογοτεχνία εμπεριέχουν τον χαρακτήρα του αδίστακτου και σιχαμερού τοκογλύφου ο οποίος υπό την απειλή βίας απαιτεί τρομερές αποδόσεις σε ελάχιστο χρονικό διάστημα από οφειλέτες που δεν έχουν πρόσβαση στον 'νόμιμο' χρηματοπιστωτικό τομέα. Μόνιμη επωδός αυτών των τύπων είναι πως επ' ουδενί δεν θέλουν τον θάνατο του οφειλέτη τους αφού από αυτών αποκομίζουν την μοναδική πηγή εσόδων του, τα τοκοχρεολύσια. Καταφεύγει φυσικά σε ξυλοδαρμούς, εξευτελισμούς ακόμα και φόνους συγγενικών και φιλικών προσώπων των οφειλετών, ενώ μάλιστα δε διστάζει να αναχρηματοδοτεί την πιστωτική σχέση του οφειλέτη. Ο τοκογλύφος δε ψάχνει τον φερέγγυο και ικανό πληρωτή, αλλά τον αδύναμο, τον κακοπληρωτή. Για τον τοκογλύφο το χρέος οφείλει πάντα να είναι βιώσιμο αλλά όχι εξοφλήσιμο, ώστε διαρκώς ο οφειλέτης του να προσπαθεί να το αποπληρώσει με εξωφρενικά επιτόκια. Για αυτό άλλωστε όπως προδίδει το όνομά του, ο τοκογλύφος ζει από τα επιτόκια και όχι από το κεφάλαιο.

Βασικό χαρακτηριστικό αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κρίσης της Ελλάδας είναι η αρχή πως τα δύο μείζονα χαρακτηριστικά του έχουν επιμεριστεί σαν τομείς ευθύνης, με το μεν χρέος να τον αναλαμβάνουν οι πιστωτές (αναδιάρθρωση χρέους, PSI, επαναγορές ομολόγων, ΕΤΧΣ) ώστε να καταστεί βιώσιμο και το δε έλλειμμα η Ελλάδα. Στόχος ουσιαστικά είναι το δημόσιο χρέος να μην αποτελέσει μια μαύρη τρύπα πιστωτικών κεφαλαίων, αλλά η διάρθωσή του συνεργατικά με το όποιο πιθανό έλλειμμα ή πλεόνασμα να το καθιστά εξυπηρετικό στο διηνεκές. Σκοπός δεν είναι η εξόφλησή του, η οποία μπορεί να επιτευχθεί με μια απίθανη σωρεία πρωτογενών πλεονασμάτων που μπορούν να χρηματοδοτήσουν επαναγορές και ευνοϊκότερους επαναδανεισμούς από θέση ισχύος, αλλά η διαρκής εξόφληση των επιτοκίων που γεννώνται από αυτό. Για αυτό λοιπόν το ονομαστικό δημόσιο χρέος δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά καθόλου καθ' όλη τη διάρκεια της δημοσιονομικής κρίσης (α).

Γρ. 1

Αντιθέτως έχει αλλάξει η κατανομή λήξης του σε βάθος χρόνου (γρ. 1) όπως και η μέση διάρκειά του (γρ. 2), όπως φαίνεται από τα δύο σχετικά γραφήματα του ΟΔΔΗΧ. Το γράφημα 1 δείχνει το ύψος των ονομαστικών ομολόγων που λήγουν σε κάθε έτος (δλδ τις ονομαστικές εξοφλητικές υποχρεώσεις) και όχι τις συνολικές ταμειακές υποχρεώσεις του κράτους (δλδ πιθανή εξόφληση κάποιων δανείων και αποπληρωμές επιτοκίων). Είναι επίσης σαφές λόγου χάρη, ότι το 2014 η Ελλάδα δε θα έχει ταμειακό πλεόνασμα της τάξης των 25 δισεκατομμυρίων ώστε να εξοφλήσει τις λήξεις του 2014 και οπότε αυτή η δανειακή της υποχρέωση θα πρέπει να αναχρηματοδοτηθεί (http://www.naftemporiki.gr/finance/story/732454 ) με έναν νέο δανεισμό (για αυτό άλλωστε και στόχος του προγράμματος είναι η επιστροφή στις αγορές το 2014) ο οποίος θα ευελπιστούμε να είναι ονομαστικά μικρότερος (εφόσον το επιτρέπει ένα πιθανό πρωτογενές πλεόνασμα) και με καλύτερους όρους (β).

Με άλλα λόγια, πολλές ληξιπρόθεσμες οφειλές της Ελλάδας έτυχαν χρονικής επιμήκυνσης διατηρώντας όμως με συνέπεια την εξυπηρέτηση των επιτοκίων τους (τα οποία ομολογουμένως αναπροσαρμόστηκαν σε χαμηλότερα επίπεδα για την εξυπηρέτηση της βιωσιμότητας με το μεσοσταθμικό επιτόκιο να είναι της τάξης του 2.3%), καθιστώντας πιο βιώσιμο το χρέος το ίδιο, αλλά όχι φυσικά τους πολίτες της χώρας.

Γρ. 2

Όμως πέραν των παραπάνω, η Ελλάδα ουσιαστικά δεν βγήκε ποτέ από τις αγορές, αλλά αντίθετα από τη στιγμή που τα επιτόκια των αγορών στα 5ετή, 10ετή και 20ετή ομόλογα εκτοξεύθηκαν καθιστώντας τα ανέφικτα και τοκογλυφικά, περιορίστηκε στην μικρότερη (σε συμμετέχοντες, όχι σε ονομαστικές αξίες) αλλά πιο χειραγωγήσιμη αγορά των έντοκων γραμματίων παράλληλα με το πρόγραμμα της τρόικας. Ένα απλό παράδειγμα γιατί και πως κατέστη αυτό δυνατό, είναι ο νέος δανεισμός του 2013, και η παρακολούθηση εξυπηρέτησης των εκδιδόμενων έντοκων γραμματίων. Μια πρόχειρη φυσικά ανάλυση η οποία αποτελεί όμως μικρογραφία της ουσίας όλων των χρηματοπιστωτικών αγορών και της αποδεδειγμένης αδυναμίας του ελληνικού τραπεζικού κλάδου.

Παίρνοντας ως σημείο μηδέν την 1η Ιανουαρίου του 2013, βλέπουμε πως το νέο χρέος είναι μηδενικό, αφού ακόμα δεν έχει εκδώσει ο ΟΔΔΗΧ κάποιο έντοκο γραμμάτιο μέσα στο 2013. Στη συνέχεια βλέπουμε πως εκδίδει παράλληλα έντοκα γραμμάτια 13 και 26 εβδομάδων με περίπου ίδιο επιτόκιο και στα δύο, καθώς και ένα έντοκο γραμμάτιο 4 εβδομάδων το οποίο δεν ανανεώνει (http://www.pdma.gr/index.php/el/debt-instruments-gr/2012-02-24-17-12-01). Παρατηρώντας την χρονική αλληλουχία των εκδόσεων και των αντίστοιχων εξοφλήσεων παρατηρούμε πως εν τέλει ανά πάσα στιγμή κυκλοφορεί ένα συνολικό χρέος της τάξης των 15 δισ. ευρώ σε έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου. Για να λέμε και τα θετικά, υπάρχει γενικά μια μειωτική τάση στην έκθεση σε βραχυπρόθεσμους τίτλους (μείωση 3,4 δισ. Σε σχέση με αντίστοιχο διάστημα του 2012, http://www.naftemporiki.gr/finance/story/732454 ), των οποίων το κόστος, αν και ελάχιστα, επίσης μειώνεται, χωρίς αυτό να μην σημαίνει πως δε διατηρείται σε τοκογλυφικά επίπεδα (μέχρι και την τελευταία έκδοση της 15ης Νοεμβρίου οι συσσωρευμένοι τόκοι του νέου δανεισμού εντόκων γραμματίων του 2013 ανέρχονται σε περίπου 370 εκατομμύρια Ευρώ), ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως πρόκειται για καθαρά εσωτερική υπόθεση (οι ελληνικές συστημικές τράπεζες συμμετέχουν και αγοράζουν, βλέπε παρακάτω).

Γρ. 3

Ως προς τη σύνθεση του χρέους, σύμφωνα με τον ΟΔΔΗΧ (στις 30/6/2013) τα έντοκα γραμμάτια αποτελούν το 43,8% του συνολικού χρέους, το 10,3% είναι δάνεια του ΔΝΤ και το υπόλοιπο 45,9% είναι δάνεια που προορίζονται για το ΕΤΧΣ. Το τελευταίο φυσικά έχει εξαιρετική σημασία, αφού οι κάτοχοι των εντόκων γραμματίων είναι οι ίδιες οι συστημικές τράπεζες που είχαν υπαχθεί τόσο στον νόμο 3723/2008 και φυσικά στο ίδιο το ΕΤΧΣ. Δεν είναι συμπτωματικό που το ποσοστό του χρέους που αντιστοιχεί στα έντοκα γραμμάτια είναι σχεδόν ίδιο με αυτό που αντιστοιχεί στο ΕΤΧΣ, αφού στη πραγματικότητα πρόκειται για το ίδιο κεφάλαιο: τα κεφάλαια του ΕΤΧΣ χρηματοδοτούν την αγορά εντόκων γραμματίων τα οποία χρησιμοποιούνται σαν ενέχυρο (http://www.reuters.com/article/2013/08/09/greece-tbills-idUSA8N0FA01R20130809 ) για ρευστότητα της ΕΚΤ προς τις συστημικές τράπεζες. Ένας δανεισμός του δημοσίου (προς το ΕΤΧΣ) χρηματοδοτεί έναν άλλο δανεισμό (προς τις τράπεζες μέσω των εντόκων γραμματίων).

Το ελληνικό δημόσιο λοιπόν δανείζεται για να αυξήσει την κεφαλαιακή επάρκεια των συστημικών τραπεζών ώστε με τη σειρά τους να μπορούν να αγοράζουν έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου τα οποία εν συνεχεία θα μπορούν να χρησιμοποιούν ως ενέχυρο για ρευστότητα από την ΕΚΤ. Πιο απλά, το δημόσιο δανείζει χρήματα στις τράπεζες (μέσω ΕΤΧΣ) ώστε να μπορούν να δανείζουν στο δημόσιο (μέσω των γραμματίων) με σκοπό να φουσκώνουν το ενεργητικό τους και να έχουν πρόσβαση στη ρευστότητα της ΕΚΤ, σημείο όπου παρατηρείται ελαφρά μείωση της εξάρτησης (http://www.efsyn.gr/?p=151940 ). Ακόμη πιο απλά, το ελληνικό δημόσιο όχι μόνο έχει χρεωθεί τη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μέσω του ΕΤΧΣ αλλά έχει στήσει έναν ολόκληρο μηχανισμό πρόσβασης των τραπεζών στη ρευστότητα της ΕΚΤ χάρη στα έντοκα γραμμάτια. Βρισκόμαστε στην πιο τρανταχτή περίπτωση της βασικής και συστημικής αντίφασης του εγγυητή (ελληνικό δημόσιο) να δανείζεται από τον εγγυώμενο (συστημικές τράπεζες). Το τραγικό της υπόθεσης; Η συνολική έκθεση του ελληνικού δημοσίου σε νέο δανεισμό εξαιτίας της πρόχειρης και ασύδοτης χρηματοδότησης του τραπεζικού συστήματος με τον νόμο 3723/2008 ανέρχεται σε 13 δις. ευρώ, με τις εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου να ανέρχονται σε επιπλέον 15 δις. ευρώ, ποσά εφάμιλλα σχεδόν του 90% του νέου δανεισμού (γ). Άρα η βασική αντίφαση εμπλουτίζεται με την ποινικού χαρακτήρα διάσταση του εγγυώμενου να δανείζει τον εγγυητή με κεφάλαια του ίδιου του εγγυητή! Το δημόσιο χρηματοδοτεί την ίδια του τη χρέωση.

Το σύνολο αυτών των δανειοληπτικών συσχετισμών, σε συνδυασμό με την τραγελαφική εφαρμογή του νόμου 3723/2008 (δ) ξεκαθαρίζουν το μέγεθος της πολιτικής επιρροής των αποτυχημένων ελληνικών τραπεζών (http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=472858). Είναι σαφές πως η Ελλάδα έχει περιέλθει σε μια κρίση χρέους όχι αποκλειστικά λόγω των υπαρκτών συστημικών της προβλημάτων (ε) και του εσωτερικού ανταγωνισμού της ευρωζώνης, αλλά κυριότερα λόγω της επιτακτικής ανάγκης διάσωσης και αναδιάρθρωσης του τραπεζικού συστήματος το οποίο θα αποτελέσει την αιχμή του δόρατος για το νεοφιλελεύθερο οικονομικό χάρτη που απλώνεται στην ελληνική οικονομία. Αν ο νόμος 3723/2008 είχε εφαρμοστεί στο ακέραιο, ή ακόμα πιο ορθά αν το ελληνικό δημόσιο δεν είχε επιλέξει την οδό της γιγάντωσης του χρέους (και κατ' επέκταση του δημοσιονομικού ελλείμματος) για να διασώσει τις τράπεζες, αλλά είχε επιβάλλει μια βίαια αναδιάρθρωσή τους προς το συμφέρον τού (δλδ. αν είχε ενεργήσει ως πραγματικός εγγυητής και δανειστής), μια διαδικασία η οποία φυσικά θα συμπεριλάμβανε και κρατικοποιήσεις (ζ), είναι πολύ πιθανό η κρίση χρέους να μην ήταν τόσο δραματική και ανελέητη για την ελληνική κοινωνία και τη συνοχή της. Είναι φανερό πως οι έλληνες τραπεζίτες εκμεταλλεύτηκαν την δεινή θέση στην οποία οι ίδιοι περιήλθαν για να παρασύρουν την ελληνική οικονομία σε μια γενικευμένη κρίση από την οποία μόνο οι ίδιοι θα μπορούσαν να επιβιώσουν ανατρέποντας οποιαδήποτε δημόσια, οικονομική και κοινωνική λογική.

Νόμος 3723/2008

Αγνοώντας κάθε έννοια ηθικού κινδύνου η νεοφιλελεύθερη σκέψη βρίσκει στο πρόσωπο του αποτυχημένου, κλεπτομανούς και κρατικοδίαιτου τραπεζικού κλάδου το διαχειριστικό όργανο που θα εκποιήσει στο τέλος ακόμη και την ίδια την ανθρώπινη ζωή (η). Δυστυχώς εμπόδιο σε αυτό δε στέκονται τόσο οι αποσπασματικοί κοινωνικοί αγώνες στους οποίους κυριαρχεί η ιστορική ηττοπάθεια της 2011 (το ελληνικό πολιτικό φάσμα δεν πρόκειται ποτέ να κάνει μετωπική επίθεση στις τράπεζες), αλλά τα ετερόκλητα συμφέροντα του κεφαλαίου με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τη σύνθεση και τους εσωτερικούς τριγμούς της τρόικας, την αποκήρυξη πιθανών μελλοντικών τραπεζικών διασώσεων από τους φορολογούμενος (θ), και τις ΗΠΑ οι οποίες ενοχλούνται από την οικονομική αποσταθεροποίηση στην Ευρώπη και την ανταγωνιστική ισχυροποίηση της Γερμανίας (ι). Δυστυχώς έχει εμπεδωθεί δογματικά σχεδόν στην κοινωνία η ιδέα πως πάση θυσία το τραπεζικό κεφάλαιο δεν πρέπει να απολέσει την κυριότητα του (κ), διαιωνίζοντας έτσι τις καταστροφικές δημόσιες πολιτικές οι οποίες εξυπηρετούν μονάχα το αρπακτικό κεφάλαιο και στέλνουν στο απόσπασμα κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής και δημοκρατίας. Κι αν διαρκώς στα προγράμματα αντιμετώπισης της κρίσης εντοπίζονται αλλεπάλληλες αστοχίες (βλ. δημοσιονομικό κενό για 2014) παράγωγα μια βασικά λανθασμένης πολιτικής και οικονομικής σκέψης που προκαλούν συνεχόμενες απαξιώσεις, στη πραγματική οικονομία, κοινωνία και ζωή, η ζημιά είναι απλά ανυπολόγιστη και χωρίς σύγκριση μπροστά στις ζημιές εμμονικών και αποτυχημένων.

Στρατηγικές διαχείρισης υπάρχουν αρκετές, και πολλά περισσότερα εργαλεία (διαργραφή επαχθούς χρέους, κρατικοποιήσεις, στάση πληρωμών, clearing χρεογράφων και χρεών, δημεύσεις, ουσιαστικές μετταρυθμίσεις, τραπεζική ενοποίηση, περίοδη χάριτος, αναστολή τόκων, κεϋνσιανές πολιτικές, διάκριση εξουσιών, αλλαγή πτωχευτικού κώδικα, επαναφορά της διάκρισης μεταξύ εμπορικών και επενδυτικών τραπεζών, περιορισμοί στη διακίνηση κεφαλαίων, συνεταιριστική οικονομία) για αυτές. Εναλλακτικές στο σκοταδιστικά δογματικό ΤΙΝΑ (There Is No Alternative) του νεοφιλελεύθερου κονκλάβιου φυσικά και υπάρχουν, λίγες όμως μπορούν να είναι αντικειμενικά αποτελεσματικές και λειτουργικές στο πραγματικό κοινωνικό ερώτημα του πλούτου, κι ακόμα λιγότερες αυτές που μπορούν να απορρεύσουν από το ίδιο το κοινωνικό σύνολο μέσα από έναν απαγκιστρωμένο δημόσιο διάλογο, μέσα από μια πραγματική άσκηση της δημοκρατίας, μέσα από ένα πλαίσιο αυτονομίας, ισονομίας και ελευθερίας. Όμως σίγουρα δεν υπάρχει καμμία βιώσιμη εναλλακτική η οποία να επιβραβεύει τοκογλύφους, παραχαράκτες και αποτυχημένους.

Σημειώσεις:

α. Αναλόγως που τοποθετεί κανείς την έναρξη της κρίσης. Για παράδειγμα αν πάρουμε σαν σημείο αναφοράς το 2010 όπου γίνεται η αρχική προσφυγή στο ΔΝΤ μπορεί να δει και μια μικρή μείωση από 329 δισ.σε 321 δισ., αλλά αν πάρουμε σαν σημείο αναφοράς το 2008 οπότε επιχειρείται η πρώτη διάσωση των τραπεζών τότε βλέπει κανείς μια αλματώδη άνοδο 58 δισ. από 263 δισ.!

β. Η πραγματική δυνατότητα εξόδου στις αγορές μέσα στο 2014 θεωρείται δυσοίωνη αν λάβει κανείς υπόψη του το 10ετές ομόλογο αναφοράς του οποίου το τρέχων επιτόκιο βρίσκεται λίγο πιο πάνω από το 8% (http://www.euro2day.gr/strathgikos-analyths/article-blog-strathgikos-analyths/1147034/ta-akriva-entoka-grammatia-kai-o-logariasmos.html ).

γ. Η μόνη τράπεζα που είχε επιστρέψει στο δημόσιο την ενίσχυση του 3723/2008 ήταν η Αγροτική με ότι αυτό σημαίνει για την εκ προμελέτης απορρόφησή της (sic) από την Τράπεζα Πειραιώς.

δ. Πέραν από το γεγονός πως το ελληνικό δημόσιο δεν έχει ασκήσει το δικαίωμα της ανά έτος απόδοσης του 10% καθ' ολοκληρίαν και στο ακέραιο, ούτε έχει κάνει χρήση του δικαιώματος αρνησικυρίας που το έδινε ο νόμος 3723/2008, ουδέποτε απαίτησε την διοχέτευση των κεφαλαίων στην πραγματική οικονομία όπως ο νόμος όριζε.

ε. Δε τίθεται συζήτηση πως οι ελλειμματικοί προϋπολογισμοί, προϊόντα παραπολιτικής, πελατειακών σχέσεων και απλής βλακώδους κακοδιαχείρισης, η ανισονομία και η ευρύτερη ανισορροπία της ελληνικής οικονομίας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ευρύτερου οικονομικού ζητήματος.

ζ. Όπως δηλαδή έγινε στις ΗΠΑ, όπου πέραν των bail-out που έγιναν με κοινές μετοχές, επετράπη και η κατάρρευση της Lehman Brothers προς παραδειγματισμό.

η. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η περίπτωση της ΠΑΝΓΑΙΑ ΑΕΕΑΠ, θυγατρική της Εθνικής, η οποία αφού αγόρασε ακίνητα του δημοσίου (όπου ήδη στεγάζονται υπηρεσίες του δημοσίου) προς 115,5 εκ. ευρώ (http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=535794 )εξασφαλίζοντας εγγυημένα μισθώματα από το ίδιο το δημόσιο που θα της επιτρέψουν να κάνουν απόσβεση σε λιγότερο από δέκα χρόνια (http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26519&subid=2&pubid=113134831 ), κινήθηκε προς αναζήτηση στρατηγικού επενδυτή (Invel Real Estate) ο οποίος θα αγοράζει το 66% της ΠΑΝΓΑΙΑ προς 653,1 εκ. δανειζόμενη με επιτόκιο κάτω του 3% το 418,3 εκ. από την ίδια την Εθνική (https://www.efsyn.gr/?p=151110 )! Ο σκοπός είναι διττός: από τη μια το φούσκωμα του ενεργητικού της τράπεζας για βελτίωση της κεφαλαιακής της θέσης, και από την άλλη (σε συνδυασμό με την άρση πλειστηριασμών και τη μείωση φόρου μεταβίβασης) την συσσώρευση ακινήτων σε εξευτελιστικές τιμές για την μελλοντική τους εκποίηση με υπερκέρδος. Δεν είναι τυχαίο πως πέραν των κατασχέσεων ακινήτων, καταθέσεων και μισθών υπάρχει και η πρόταση ακόμα και για κατάσχεση επιχειρήσεων.

θ. Το αποτυχημένο πείραμα της Ελλάδας δεν έχει αφήσει ερμηνευτικά περιθώρια και για αυτό στην περίπτωση της Κύπρου επιλέχτηκε το βίαιο κούρεμα καταθέσεων, όπου ευτυχώς δεν προκρίθηκε το κούρεμα και των εγγυημένων καταθέσεων. Με το μοντέλο αυτό να κρίνεται εξίσου αποτυχημένο λόγω της υψηλής διαφυγής κεφαλαίων που προκαλεί, πλέον έχει επικρατήσει το (αυτονόητο) μοντέλο πρωταρχικής επιβάρυνσης των ίδιων των μετόχων των τραπεζών (http://www.reuters.com/article/2013/07/10/us-eu-banks-idUSBRE96907Z20130710 ).

ι. Σε περίπου 20 δις. υπολογίζονται οι ετήσιες εξοικονομήσεις της Γερμανίας από τη συνολική κρίση χρέους της Ευρώπης (http://www.capital.gr/News.asp?id=1910194 ).

κ. Το ΕΤΧΣ είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο ώστε όχι μόνο να έχουν πλειάδα ευκαιριών οι μέτοχοι να επανακτήσουν το μετοχικό τους ποσοστό, αλλά και αυτή τους η επιθυμία να ταυτίζεται με τα δημόσια συμφέροντα, αφού όσο μικρότερη είναι η συμμετοχή του ΕΤΧΣ στην ανακεφαλαιοποίησή τους, τόσο μικρότερος είναι και ο δανεισμός της χώρας απέναντι στο ΕΤΧΣ.

ΕΡΑ Πολυτεχνείου 15/07/2013

16/11 πια, με πρόγραμμα πλήρες, ανθρώπινο, δημόσιο:

</ textarea>