Pages

Monday, December 31, 2007

Νερό στο αυλάκι

Για τους σταυρούς που κουβαλάμε όλοι μας, απ’ όσο φαίνεται υπάρχει μια θεία, νονά, κουνιάδα πρόνοια, που μας προσέχει και μας δίνει αξία και νόημα. Συλλέγει τους σταυρούς, και τους βάζει όλους σε μια σειρά, τους συνδέει και τους διαμορφώνει σε ένα απίστευτα απλό σύνολο. Σε ένα πλέγμα, σε ένα ορθογώνιο ιστό. Διάφοροι μυωπικοί υπέρβαροι το λένε αυτό κοινωνία.

Και τότε είναι που έρχεται ο σκηνοθέτης και κάνει τη διαλογή. Το πλέγμα αρχίζει και παίρνει μορφή, αλλού μαζεύεται και αλλού απλώνεται, με λόφους και λακούβες πλέον να ορίζουν το τοπίο. Εμείς, σαν πρωτάρηδες από σχολή δραματική, μαζευόμαστε γύρω από το μεγάλο αρχιτέκτονα και παρακαλάμε για ένα ρόλο, ένα οποιοδήποτε ρολάκι, ακόμα και τη χειρότερη καρικατούρα, αρκεί να μας δοθεί η ευκαιρία να ανέβουμε στο σανίδι, σε μια παράσταση για τρελούς. Άλλος γίνεται συνταξιούχος, άλλος βιομήχανος, άλλος κοκάκιας καλλιτέχνης, άλλος εισοδηματίας, άλλος ανάπηρος για ζωή, άλλος εφοπλιστής, άλλος αγρότης, άλλος αφεντικό, άλλος δούλος. Όλοι στο ίδιο καζάνι, άλλα όχι στο ίδιο πιάτο.

Κι όμως, μπορεί να μην είναι οδυνηρή, αλλά είναι σίγουρα απογοητευτική και μίζερη η πίστη την οποία έχουμε στο σενάριο που μας δίνεται, η ανάγκη μας να δέσουμε σαν κομμάτια από ετερόκλητα παζλ. Είμαστε αυτό που μας φτιάχνουνε, και πολλοί από εμάς με πιστοποίηση κιόλας, σαν μαϊμού τσαντάκι που πουλάνε οι μαύροι. Μαθαίνουμε τα λόγια μας και υιοθετούμε τα ιδιώματά μας ακουλουθώντας πιστά τις οδηγίες και τις επιταγές μιας δύναμης άγνωστης αλλά μοιραία καταδικαστικής. Μαριονέτες, με μια ιδέα μονάχα να κρατά τα σκοινιά, και αυτή όχι τόσο ευχάριστη.

Οι δυνατότητες όμως είναι διαφορετικές. Η ζωή δεν έχει σενάριο, και δεν έχει σκηνοθέτη. Η μοίρα και η τύχη είναι έννοιες ευχάριστες μονάχα σαν ευφυολογήματα και όχι σαν πραγματικότητες που μας λυγίζουν. Όποιες και να είναι οι προδιαθέσεις, το περιβάλλον και το παρελθόν, η ζωή δεν είναι μια σκηνή που παίζεται μέχρι να πεθάνεις, αλλά ένας θυελλώδης αυτοσχεδιασμός, μια διαρκής αμφισβήτηση της ίδιας σου της ύπαρξης και σημασίας, μια ελαττωματική φωτοβολίδα σε ένα σκοτεινό ουρανό. Όποιος κάθεται και γράφει σενάρια και ρόλους για να τους μοιράσει, κάνει λάθος, αλλά αυτός που περιμένει ρόλο να αναλάβει είναι ακόμα χειρότερα, ευνουχισμένος από μόνος του, θλιβερός, νερό στο αυλάκι.

'I am the kind the guy who thinks it's funny that you can't get satellite TV on the moon.'
Me, myself and some fool in my head.

Thursday, December 27, 2007

Σκατά στους τάφους τους

Στην διάρκεια των γιορτινών ημερών, είναι όμορφο και ίσως απελευθερωτικό κατά κάποιο τρόπο να στέλνουμε τις ευχές μας και να δίνουμε την αγάπη μας σε ανθρώπους που ούτε καν γνωρίζουμε αλλά με τους οποίους μοιραζόμαστε… μοιραζόμαστε κάτι. Στο πνεύμα λοιπόν το εορταστικό και για μερικούς άγιο, για κάποιο ανεξήγητο λόγο διαλέγω τους σεμνότυφους για αδερφές ψυχές στις οποίες θα ευχηθώ τα χρόνια πολλά και όλα τα σχετικά. Βέβαια, επειδή ακριβώς τα αίτια της επιλογής μου είναι ανεξήγητα, θα άξιζε να αναλώσω αμέτρητες στιγμές της ζωής μου αναζητώντας τες, αλλά γνωρίζοντας με, νιώθω σίγουρος πως κάτι τέτοιο θα ήταν απλά σαχλό.

Αλήθεια όμως τώρα, νιώθω πως οι σεμνότυφοι είναι αδικημένοι τα τελευταία χρόνια. Παλιά τους θυμάμαι που ήσαντε λίγοι, που με υπερηφάνεια διατηρούσανε τη γραφικότητά τους και με το συντηρητισμό και τις νευρώσεις τους δημιουργούσανε λοξούς κυματοθραύστες απέναντι στα εκτρώματα των χυδαίων. Άλλωστε, για ποιο άλλο λόγο υπάρχουν από τα βάθη της αιωνιότητας οι σεμνότυφοι από το να αντικρούουν τους εκ φύσεως αντίθετούς τους, τους χυδαίους που με ευκολία και απερισκεψία φλυαρούσαν και έγραφαν για μουνιά, πούστηδες, σκατά και μαύρες μαγιονέζες;

Δυστυχώς όμως, σαν παρωδία της μάχης μεταξύ του καλού και του κακού, η ισορροπία χάθηκε κάπου στη πορεία, και σαν κάθε καλή μόδα, έτσι και η μόδα των σεμνότυφων ξεχείλισε με μέλη, γέμισε με ποζέρια (ο ορθογράφος τραβάει ζόρια τώρα) και εν τέλει εκφυλίστηκε σε μια θλιβερή πραγματικότητα. Απλά οι σεμνότυφοι γινήκανε πάρα πολλοί και εξαπλώθηκαν σαν τη πανούκλα, στριμώχνοντας τους λίγους χυδαίους σε μια υγρή και σκοτεινή γωνία, ενώ στο διάβα τους μιλούνια τα αθώα θύματα των διαστροφικών τους ορέξεων. Πλέον κουβέντα δεν μπορείς να πεις, πόσο μάλλον σκέψη να κάνεις χωρίς να σου ορμήξουν οι λογοίς σεμνότυφοι, σαν αντί-ήρωες του Κάφκα, και αρχίσουν να λιτανίζουν και να ρίχνους κατάρες στέλνοντας την αθώα σου ψυχούλα σε ατέρμονα μονοπάτια μιζέριας και ενοχής.

Χάρη σε αυτές τις ορδές παρασιτικών πνευμάτων, οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους και έχουμε επιτρέψει μια ακόμη φοβία στη καθημερινότητά μας (τι αντιπολιτευτικά όμορφη λέξη). Πλέον φοβάσαι να πεις ‘πούστης’ για να μην πειράξεις κανά gay, την ίδια ώρα που κάποιος ξεμωραμένος έχει μπερδέψει ξανά το μουνί με το αιδοίο, τη βρισιά με τη προσβολή και την αγάπη με το χέρι του. Υποτίθεται βλέπεις πως στερείται σοβαρότητας και βάθος πνεύματος ο λόγος σου, και η ύπαρξη σου ακόμη, άμα διανθίζεις τη σκέψη σου με ακάθαρτες λέξεις, λες και δεν είναι το σκατό που δίνει ζωή στο άγονο χώμα. Και δυστυχώς η βλακεία έχει συνέχεια, με τη δημιουργία των ταμπού. Αχ, αυτά τα ταμπού, που να αρκούσαν μονάχα για το επιτραπέζιο καλά θα ήταν, αλλά δυστυχώς τα έχουμε αφήσει και αιωρούνται ανάμεσα μας σαν παραμυθένια συννεφάκια φτιαγμένα τέλεια για να ‘ναι στο ύψος στο ματιών μας.

Σε αυτό το πλημμυρισμένο τοπίο σεμνοτυφίας, πνίγονται σκέψεις και επιπλέουν σκατά και τρύπιες καπότες. Αυτοί οι βδέλλες-άνθρωποι, οι σεμνότυφοι ντε, γιατρεύουν πληγές με ευχές και δημιουργούν το ένα σύμπλεγμα μετά το άλλο, κάνοντας τους νήσους του Σολομώντα να μοιάζουν με απλό περιδέραιο. Θλιμμένοι μου γεράκοι, δράκουλες της ψυχής και του πνεύματος, ευνουχισμένοι παιδιώθεν, πλέον γινήκατε τόσοι πολλοί που τα λιγοστά ερεθίσματα που υπάρχουν για τον εξαρτησιογόνο αυνανισμό σας δεν αρκούν ώστε το πύον του εγκεφάλου σας να δημιουργήσει ένα απόστημα αγέρωχο και υπέροχα κιτρινιάρικο, άξιο καρικατούρας. Σας τελειώσανε τα φρικιά, έγινε ρεζίλι και ο σινεμάς, δεν ξέρω πως τα καταφέρνετε και στη λογοτεχνία. Μα δε βλέπετε όμως, που στο θρίαμβό σας πάνω, χάσατε τα πάντα; Ρωτήστε όποιον βιολόγο θέλετε, και θα σας εξηγήσει με απόλυτη ειλικρίνεια και χωρίς καμία δόση χιούμορ ή χυδαιότητας πως όταν οι κυνηγοί εξαντλούν με επιτυχία τα θηράματά τους, τότε μένουν μονάχοι και πεθαίνουν της πείνας! Δεν είναι αστείο;

Για αυτό ανέραστοι μου σεμνότυφοι, θέλω να σας ευχηθώ χρόνια πολλά αλλά δεν πρόκειται. Στη περίπτωσή σας, για το καλό όλων μας, αρμόζει να σας ευχηθώ χρόνια λίγα. Ναι ρε! Χρόνια λίγα σκατο-λάμιες, τρύπιες καπότες, ξετιναγμένες πουτάνες! Σκατά στα μούτρα σας, που να σας πέσει η ψωλή και να γίνει λουκάνικο Φρανκφούρτης. Που να φάτε αυγά, και σκουλήκια να φυτρώσουν στα μάτια σας γελοία εκτρώματα του φασισμού και της απαίδευτης φαντασίας σας, χλιμίτζουρες νευρωτικοί! Στο διάολο να πάτε και πιο πέρα με τα μαλακισμένα σας δεσμά, βλαμμένα κωθώνια, που να σας καεί η σύνταξη!

Άντε και του χρόνου, πάντα τέτοια.

'Why wont anyone admit to checking out their turds?'
Me, myself and that other jerk in my head.

Tuesday, December 18, 2007

Κότες ρε! Κότες σας λέω. Άντε, φασιανοί έστω.

Ο δεξιός παιδί μου, είναι δεξιός. Δηλαδή και ο αριστερός, αριστερός είναι αλλά εξαγοράζεται φθηνότερα. Δεν είναι δικό μου, αλλά δεν θυμάμαι και ποιανού είναι. Τέλος πάντων, από ότι φαίνεται 2,995,494 συμπατριώτες μας δεν πτοηθήκαν από τη διπλή παραίτηση Τσιτουρίδη (αγαπούλα μου εσύ!) μέσα σε τρεισήμισι χρόνια και ξανακάνε τη Ρηγίλλης το πρώτο μαγαζί και για τη νέα σαιζόν. Μαθαίνω πως σιγά-σιγά η Χαριλάου Τρικούπη γίνεται μπουάτ (ζιβάγκο, φουλάρια, ξέρετε τώρα σύντροφοί μου), ενώ η Κουμουνδούρου παιδική χαρά (ωιμέ….).

Η μαγκιά πάντως φίλε μου δεν είναι ούτε η μέχρι στιγμής άδεια-φαντομάς, ούτε η ‘φιλοξενία’, ούτε καν η εισφοροδιαφυγή του πλέον αρμόδιου επί του θέματος υπουργού, ούτε φυσικά η επαίσχυντη καταπάτηση του δάσους (νομίζω στο λεξικό υπάρχει ακόμα), ούτε βέβαια η κομπίνα του νομοθέτη που επιτρέπει μονάχα φροντιστήρια και αναψυκτήρια (πάρε ένα παγουρίνο ρε φίλε!) στους πρόποδες του βουνού, ούτε η διορισμένη κόρη, ούτε ο υψηλότερος από τους πολεοδομικούς κανονισμούς μαντρότοιχος, τίποτα από όλα αυτά. Όχι, όχι συντρόφια, άλλη είναι η μαγκιά! Και για να σας βάλω να προβληματιστείτε (κλείστε όμως πρώτα το μάτι της κουζίνας), σας ερωτώ, έχετε ξανακούσει κανείς να παραιτείται Σαββατιάτικα; Κάτσε ρε φίλε, ώπα να πούμε! Ώπα είπα λέω! Σαββατιάτικα; Βάλτο στην ατζέντα σου πρώτο πράμα τη Δευτέρα. Ένα Σάββατο έχουμε κι εμείς, μη μας το χαλάς. Δηλαδή, άμα κάτσω κι ας πω με τη μαύρη καρδιά βγήκα το Σάββατο να διασκεδάσω, δε θα με πιστεύετε. Ένα θα σας πω μόνο. Για χάρη του Μαγγίνα ήμουν emo (Stabby, rip, stab, stab. Thanx crack) εκείνη τη βραδιά (κλαψ, κλαψ).

Επειδή όμως είμαι σίγουρος πως η αγωνία σας για το μάτι της κουζίνας δεν σας επέτρεψε να βρείτε το κόλπο, θα σας το πω εγώ. Μαγκιά σύντροφοι νεοφιλελευθεροκαπιταλιστές μου, ήταν το timing της παραίτησης, ακριβώς δηλαδή τη στιγμή που είχαν κλείσει τα θέματα για τις πρώτες εκδόσεις των Κυριακάτικων φύλλων, ώστε να μην προλάβουν οι συντάκτες τη παραίτηση, και συγχρόνως να μη φανεί πως ο φίλτατος Μαγγίνας την κάνει λαϊκά υπό το βάρος νέων ανακαλύψεων. Με άλλα λόγια, ο τρισμέγιστος πρωθυπουργός της χώρας έκανε ‘ντα’ τις εφημερίδες που του ‘παραιτήσαν’ τόσο γρήγορα τον αναλώσιμο υπουργάκο του. Όχι πως και οι τηλεοράσεις τα κατάφεραν καλύτερα, γιατί ποιος βλέπει τηλεόραση απόγευμα Σαββάτου εκτός από εμένα; Μάλλον λίγοι.

Για αυτό φίλοι μου κομμουνιστοιμπεριαλιστές, τιμή και δόξα στους Ρουσόπουλο και Καραμανλή. Τιμή και δόξα. Διότι έχουν καταφέρει και έχουν στήσει την καλύτερη παράσταση ever, διότι έχουν αναλύσει τον νεοέλληνα καλύτερα και από το Περάκη και το Ζερβό μαζί, διότι με τη χειραγώγηση των μέσων και την απαξίωση των ιδεών, πολύ απλά κάνουν ότι θέλουν όσο εμείς βαδίζουμε στα σκατά και χαμογελάμε. Τιμή και δόξα λοιπόν σύντροφοι αναρχοξεφτίλες μου! Τα ατομάκια είναι τα καλύτερα πρότυπά για τη γενιά μου!

'At this rate, Facebook will dominate internet in a few .... damn.'
Me, myself and that other moron in my head.

Saturday, December 15, 2007

Μερικά Νούμερα

Ήλπιζε για το καλύτερο και τρέμε για το χειρότερο. Έτσι λένε διάφορα μυθιστορήματα, παιδικά παραμύθια και αποβλακωμένοι γέροι. Γενικά είναι μια καλή συμβουλή. Μια προτροπή για τον καθένα από μας που οι φίλοι μας θα χαρακτηρίζαν συνετό, πράο και σοφό. Πάντα θεωρούσα γελοίο κάποιον να σε λέει σοφό, αφού κάτι τέτοιο προδιαθέτει την ικανότητα του άλλου να αναγνωρίζει τη σοφία κάποιου άλλου, καθιστώντας τον ίδιο λογικά, πιο σοφό. Βέβαια από την άλλη είμαι ένα εγωκεντρικό καθίκι, και καλά θα κάνουν μερικοί να το καταλάβουν. Από την άλλη πολύ απλά δεν με απασχολούν τέτοια ζητήματα.
Πάντως άπό το λίγο που καταλαβαίνω είναι πως σπαταλάμε τις δυναμεις μας σε παιδικά νοσήματα, σε αδιάφορες στιγμές, κουραζόμαστε με διαφορές που ούτε καν διαφορετικούς δεν μας κάνουν. Δεν είναι αστείο άραγε; Δεν ξέρω, πολύ πιθανό να λέω και να κάνω μαλακίες. Θεμιτό. Αλλά να μην γινόμαστε και κολοκυθάδες ρε πούστη. Μη σας αφήνει ρε γαμώτο να σας κοιμίζει η θαλπωρή της ανασφάλειας. Πάντα υπάρχει μια εξήγηση. Πάντα μια υπάρχει μια λογική, κι ας μην βγάζει νόημα. Πάντα υπάρχει ένα πέπλο που τα συγκρατεί όλα σε μια όμορφη μα πολύπλευρη αρμονία, όοο κι ας μας εκνευρίζει.

100
91
84
81
72
69
58
44
37
38
42
21
28
12
7

Πάλι βλακείες λέω, ε;

Friday, December 14, 2007

Me at my very lowest

I try not to waste my time, or be a complete victim of my boredom. There are several occasions when I fail miserably. Sincerely, they are not several, but rather plenty. When I do so, more often I try not to impose myself on others. Again I fail at an even worse rate. However, when I am wasting my time on the curse within a curse, that is to say facebook, I prefer to take quizzes and stuff rather than bothering my friends or fueling their neurosis. After all, quizzes and tests make me feel rather comfortable, because I tend to score better than others. Then again it makes me feel sad 'competing' (no real competition obviously, I just have no life) with retards. No offense. Although my low self esteem would prefer myself to be a fool among greats, rather than an above average among fools, as pathetic and miserable as bitching and criticizing can be, I just can't resist myself. Apologies.


Gosh. I think I just cracked myself.

'If men are from Mars and women from Venus, then there is something seriously wrong with evolution.'
Me, myself, and that other guy in my head.

Wednesday, December 12, 2007

Είμαι κάφρος

Έχω ένα φίλο, κι αυτός έχει ένα άλλο φίλο, ο οποίος γράφει τραγούδια. Αυτά τα τραγούδια, όλο για βόλτες λένε, πράμα περίεργο άμα σκεφθείς πως μένει Κυψέλη, όπου μόνο η υπομονή όσων ψάχνουν να παρκάρουν κάνει βόλτα. Εγώ όμως θέλω να κάνω μια άλλη βόλτα. Προς Ευελπίδων μεριά.
Πολλοί τη ξέρουν αυτή την ιστορία, αλλά μου αρέσει να επαναλβάνομαι. Κάπου στη τρίτη ή τέταρτη αναβολή για μια υπόθεση στη πολεοδομία, περίμενα με το πατέρα μου στο ποινικό του Πειραιά το νούμερο μου, και για να περάσει η ώρα καθόμουν και κοιτούσα τις εκδικάσεις. Θυμάμαι το θηλυκό τρίπτυχο της έδρας, όπως και μια μαλακισμένη υπόθεση τροχαίου, στο οποίο υπήρχε σαφής συνυπαιτιότητα αλλά χωρίς τη παρουσία κάποιου από τη τροχαία να αναλύσει και να εξηγήσει την έκθεση, δεν έβγαινε άκρη. Κι ενώ τέλος πάντων, τις σοβαρές υποθέσεις τις κρατούσαν για συζήτηση αργότερα, έρχεται κι ένας κακομοιράκος αλλοδαπός, κάθεται στο εδώλιο με ένα δικηγόρο πιο υποχωρητικό κι από την ελληνική εξωτερική πολιτική κι αρχίζει η εκδίκαση. Την κατηγορία δεν τη θυμάμαι, νομίζω χτύπησε μια ελαφρά με μηχανάκι για το οποίο δεν είχε άδεια. Δεν έχει σημασία.
Αυτό που έχει σημασία είναι πως στα επόμενα τρία λεπτά εξελίχθηκε μια αποκαλυπτική για εμένα πραγματικότητα. Ο αλλοδαπός (ας τον πούμε Χασάν προς τιμήν του φιλότιμου πλην ανασφάλιστου σοβατζή από τις διαφημίσεις του ΙΚΑ) απολογείτο όσο μπορούσε σαν κλαίουσα Παναγία όση ώρα ο δικηγόρος του συμφωνούσε με όσα έλεγε η έδρα. Έτσι με συνοπτικές διαδικασίες, και μια μαρτυρία πιο γρήγορη κι από το Σιμάο, ο Χασάν καταδικάστηκε σε 7 χρόνια κάθειρξη. Έφαγε εφτά χρονάκια σε 3 λεπτά, δηλαδή 2,3 χρόνια το λεπτό, ή αλλιώς 14 μέρες, 4 ώρες και 48 λεπτά για κάθε δευτερόλεπτο εκδίκασης. Δεν είναι και λίγο πράμα έτσι;
Ε λοιπόν, αν και εντυπωσιασμένος και λίγο τρομαγμένος ('εδώ ο κόσμος τον τρώει στα αλήθεια'), ένιωθα ευτυχής. Ένιωθα ευτυχής γιατί γύρω μου μοιραζόντουσαν τα χρόνια φυλάκισης λες και ήταν στραγάλια, γιατί μέχρι να πας για ένα κατούρημα καποιανού η τύχη είχε διαβαστεί και ξαναγραφτεί. Ευτυχής, γιατί ήξερα πως αυτό δεν θα συνέβαινε σε εμένα. Ευτυχής γιατί μπροστά μου ξετυλιγόταν το θέατρο του παραλόγου και φιλοσοφίες, ιδέες και αξίες πεταγόντουσαν στο κάδο των αχρήστων. Έτσι απλά. Όπως τα λέγαμε με τον Π και τον Δ πριν τον γαβρουά, όλα είναι σχετικά. Δεν είναι μονάχα τι βλέπεις αλλά και από ποια γωνία το κοιτάς, και πως το κοιτάς. Πόσες φορές έχουμε νιώσει καλύτερα για τον εαυτό μας βλέποντας κακομοίρηδες και μίζερους ανθρώπους τόσο γύρω μας όσο και στη τηλεόραση; Μπορεί να ακούγεται παράξενο, αλλά η εμμονή μου με το ακροατήριο των δικαστηρίων είναι περισσότερο από εκείνες από τις ανομολόγητες στιγμές που είμαστε απάνθρωποι, αφάνταστα εγωιστές και καθίκια. Αλλά έτσι είναι τα πράματα, μεγάλο σχολείο τα δικαστήρια τελικά.
Το πρόβλημα όμως είναι πως κανείς δεν θέλει να έρθει μαζί μου. Και να φαντασθείς πως είναι και τσάμπα!

'I demystified life through cynicism when I was sixteen. I then reverted to alcohol to bring the mystery back. It still eludes me to this day.'
Me, myself and that other dude in my head.

Monday, December 10, 2007

Μη φοβάστε


Σκεφθείτε μια στιγμή που μετανιώνετε. Άμα σας είναι πολύ επώδυνο, σκεφθείτε, θυμηθείτε μια άλλη, μια πιο αναίμακτη αν προτιμάτε. Και ύστερα χαμογελάστε. Τι χειρότερο μπορεί να σας συμβεί;

Thursday, December 06, 2007

Μάνα! Καρμπονάρα!

Στα πλαίσια της σωτηρίας του κόσμου, της κοινωνίας των πολιτών και ίσως τη συμμετοχική δημοκρατία, δημιουργήθηκε μια νέα πρωτοβουλία, αυτή τη φορά με αφορμή τα νέα τιμολόγια της ΔΕΗ. Πιο συγκεκριμένα με εφαλτήριο το νέο ΙΝΚΑ (τι απέγινε το παλιό προσωπικά δεν έχω καταλάβει), και με συμμάχους τους ιππότες της ελλειπτικής τραπέζης, τους bloggers (ή μπλόκερς όπως τους λέει συγγενικό μου πρόσωπο), οι πολίτες καλούνται να κατεβάσουν το διακόπτη του γενικού για 15 λεπτά στις 12:00 το μεσημέρι του Σαββάτου της 15ης Δεκεμβρίου. Μπράβο τα παλικάρια, τύφλα να έχει το αντάρτικο.
Με άλλα λόγια, καλούμαστε να διαμαρτυρηθούμε απέναντι σε μια ανώνυμη εισηγμένη στο χρηματιστήριο εταιρεία η οποία ζητεί από τη Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ) να αυξήσει τα τιμολόγια της. Καλούμαστε να διαμαρτυρηθούμε επειδή μια τέτοια κίνηση θα επιβαρύνει σημαντικά τη τσέπη μας. Το νέο ΙΝΚΑ σε ένα delirium καταγγελιών, αιτιάσεων, προτάσεων και άλλα τέτοια, μας υπενθυμίζει το σκοπό της ΡΑΕ, στο πλαίσιο της οποίας είναι και η προστασία του καταναλωτή και η μείωση του κόστους. Όλα ωραία μέχρι εδώ. Όμως το ανήσυχο δεν είναι οι προθέσεις του Υπουργείου Ανάπτυξης που επιθυμεί στην ουσία το τιμολογιακό άνοιγμα της αγοράς για τους ιδιώτες, οι διοικητικές αδυναμίες της ΔΕΗ και τα παρασκηνιακά παιχνίδια του χρηματιστηρίου, αλλά οι προθέσεις οι δικές μας, των καταναλωτών.
Το πραγματικά ανήσυχο, είναι η αύξηση της καταναλώμενης ανά κάτοικο ενέργειας κατά 48,9% σε 12 μόλις χρόνια (1994-2006), όπως φυσικά και το ρεκόρ κατανάλωσης το τελευταίο καλοκαίρι τόσο στο φορτίο αιχμής όσο και στους διάφορους σχετικούς μέσους όρους (ώρες με ζήτηση άνω των 9000 MW, και τα λοιπά). Αυτό που έχει ενδιαφέρον, είναι πως η Ελλάδα στην Ευρώπη των 27, έχει το φθηνότερο ρεύμα μετά τη Βουλγαρία και τη Λιθουανία (τιμές προ φόρων 2006), αλλά αυξάνει τη τιμή του ρεύματος 'πιο γρήγορα' από τους εταίρους της Ευρώπης των 12, αλλά 'πιο αργά' από το γενικό της δείκτη τιμών καταναλωτή. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι πως ο cappucino σε μια συνηθισμένη καφετέρια έχει 4 ευρώ, και στην Ιταλία έχει 1 με 1,5 ευρώ. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι πως η καταναλωτική δύναμη του Έλληνα στην Ευρώπη των 15 ξεπερνά μονάχα αυτή των Πορτογάλων, οι οποίοι οι κακομοίρηδες καταφέρνουν και μας κλέβουν την αντίστοιχη (πάλι στην Ευρώπη των 2 δύο πρώτων ταχυτήτων...) αρνητική πρωτιά στα ωρομίσθια (στοιχεία 2003, διότι οι Ελληνικές κυβερνήσεις ελέω απογραφής δεν μπορούν πλέον να υπολογίσουν ούτε πόσο κάνει 0+0). Τέλος στα πολλά άλλα που έχουν ενδιαφέρον, είναι πως στους 15 ευρωπαίους, είμαστε η χώρα με το δεύτερο μεγαλύτερο λόγο ενεργειακής έντασης (περιλαμβάνει όλες τις ενεργειακές ανάγκες, όχι μόνο τον ηλεκτρισμό) προς ΑΕΠ, παρόλο που στο διάστημα 1996-2004 ο συγκεκριμένος λόγος μειώθηκε κατά 13%.
Με λίγα και απλά λόγια λοιπόν, πληρωνόμαστε λιγότερα από όσα ξοδεύουμε, με αποτέλεσμα τον πρωταγωνιστικό ρόλο του δανεισμού, που με τη σειρά του οδηγεί σε πλασματική αύξηση του ΑΕΠ και των ρυθμών ανάπτυξης. Α, και γαμάμε τη Πορτογαλία σε οποιοδήποτε άθλημα, κανονική ή οικονομικό. Δεν τα λέω εγώ, το Κόμμα τα λέει, και τα παιδιά κάτι ξέρουν. Ακόμη μελετάνε να διαμορφώσουν την θεωρητική τους απάντηση στην αποτυχία του 'υπαρκτού σοσιαλισμού'. Αλλά μέχρι οι σύντροφοι να το βρούνε το θεματάκι, το συμπέρασμα είναι πως καλώς ή κακώς το ρεύμα δεν συμμετείχε τόσο πολύ όσο κάποιος θα περίμενε στη κατάρα της ακρίβειας, με αποτέλεσμα οι Έλληνες καταναλωτές να ξοδεύουνε το ρεύμα αλόγιστα και απερίσκεπτα, αδιαφορώντας από που έρχεται (ας μην ξεχνάμε τα ενεργειακά γκέτο της Μεγαλόπολης και της Κοζάνης και το αρνητικό ενεργειακό ισοζύγιο της χώρας), πως παράγεται (βλέπε λιγνιτωρυχεία) και πως έρχεται (ιδιομορφία ορεινής και νησιωτικής γεωμορφίας). Η μεγάλη ειρωνεία φυσικά είναι η πρόσφατα αυξημένη περιβαλλοντική συνειδητοποίηση του Έλληνα (άλλο παραμύθι αυτό) η οποία όμως μπροστά στην άνεση του κλιματιστικού, των αναμένων λαμπτήρων και της διαρκώς ανοιχτής τηλεόρασης, μάλλον χωλαίνει.
Αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι πως εν αντιθέσει με την αγορά τηλεπικοινωνιών που η απελευθέρωση της αγοράς έφερε πτώση των τιμών (και φυσικά αποκάλυψη της χρόνιας κλοπής του ΟΤΕ), η εγχώρια αγορά ρεύματος δεν μπορεί να προσφέρει κάτι τέτοιο με τα ισχύοντα τιμολόγια. Δηλαδή, αγαπητές κυρίες και κύριοι, επειδή τα ιδιωτικά κεφάλαια δεν μπορούν να πάνε στη ΡΑΕ και να ζητήσουν αύξηση τιμολογίων, το κάνει η ΔΕΗ για πάρτη τους. Δηλαδή, αγαπητές κυρίες και κύριοι, διαμαρτυρόμαστε για λάθος λόγο. Το θέμα δεν είναι η εν γένει φυσιολογική υπό το πρίσμα της παραπέουσας ελληνικής οικονομίας αύξηση, αλλά τα κίνητρα πίσω από αυτή. Και όσο αναφορά τους καταναλωτές, καλό θα ήταν να αδράξουν τη συγκυρία και να αναλογισθούν πόσο μπορούν να περιορίσουν τα ενεργειακά τους κόστη. Διότι συγνώμη, αλλά είναι λίγο μαλακία να κατεβάσεις το γενικό για 15 λεπτά (άμα καταφέρεις να ξυπνήσεις και να το θυμηθείς) και μετά να τον ανεβάσεις μόνο και μόνο για να βαράει πάλι υπερωρίες ο μετρητής σου.
Αυτό που θέλω να πω, είναι πως ένοχη δεν είναι ούτε η ΔΕΗ, ούτε η ΡΑΕ. Ένοχος είναι ο καταναλωτής ο οποίος και φθηνό ρεύμα θέλει, και καθαρότερο περιβάλλον, και να έχει ανοιχτές όλες τις συσκευές όποτε θέλει. Ένοχος είναι ο καταναλωτής ο οποίος τα βάζει με το κράτος και τις ΔΕΚΟ, αλλά δεν κάνει τίποτα για το συμφέρον του. Ένοχος είναι ο καταναλωτής του οποίου η οργή και η αγανάκτηση κατευθύνονται από τα μέσα μαζική αποβλάκωσης. Ένοχος είναι ο καταναλωτής ο οποίος προτιμά να τον κλέβουν με στυλ. Ένοχος είναι ο καταναλωτής που προτιμά το κράτος πατερούλης-χωροφύλακας και ευνουχίζει τη νοημοσύνη του. Ένοχος είναι ο καταναλωτής που προτιμά τα δωροδάνεια από την αποταμίευση. Ένοχος είναι ο καταναλωτής που και θέλει να πηγαίνει με αμάξι στο κέντρο, αλλά δεν θέλει καυσαέριο ούτε όλους τους υπολοίπους να πηγαίνουν στο κέντρο. Ένοχος είναι ο καταναλωτής ο οποίος κρύβεται πίσω από μαζικές αντιδράσεις-φωτοβολίδες του κώλου, και είναι ανήμπορος να διεκδικήσει τίποτα σε προσωπικό επίπεδο.
Για αυτό αντί να κατεβάζουμε το διακόπτη κι άλλα τέτοια κουλά, ας σηκώσουμε το διακόπτη του μυαλού μας και ας κοιτάξουμε να μειώσουμε την ενεργειακή μας ζήτηση-σπατάλη που μόνο καλό μπορεί να μας κάνει. Ας κοιταχτούμε λίγο στο καθρέφτη κι ας αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Ας λογικευτούμε λίγο και ας προσπαθήσουμε πρώτα σε προσωπικό επίπεδο να προσαρμοσθούμε και μετά να αρχίσουμε τα αλληλέγγυα και τις κινητοποιήσεις. Ας σοβαρευτούμε λίγο επιτέλους.

Τελικά, το κλασσικό σύνθημα 'όταν σταματάει το ρεύμα τελειώνει ο πολιτισμός σας', όχι μόνο δεν είναι επίκαιρο, αλλά είναι και αδόκιμο. Δυσκολεύομαι να διακρίνω τον πολιτισμό του κακομαθημένου.

Υ.Γ.1 Για όσους δεν θυμούνται βασικά μαθηματικά, 0+0=14. Επίσης οξυδερκείς επιστήμονες της Αγγλίας διαπίστωσαν πως 2+2=5.
Υ.Γ.2 Η φωτογραφία είναι από θανατηφόρο εργατικό ατύχημα σε ορυχείο λιγνίτη.
Υ.Γ.3 Δεν μπορώ να συγκρατηθώ: Το emo-κράτος της Γλυφάδας. Ανυπομονώ να δω τις κλούβες.


'Spicy food has the insane property to taste twice within 8 hours but in different places.'
Me, myself and that other guy in my head.

Wednesday, December 05, 2007

Και όταν βρέχει, ψηλά το κεφάλι!


Εγώ, εσύ κι άλλοι. Δεν είμαστε μονάχοι στη γειτονιά μας, όποια κι αν είναι αυτή. Κάθε άλλο. Αλλά ακόμα και η επιθυμία μας να κάνουμε το σωστό για τους υπολοίπους, προδίδει την προσωπική μας ανάγκη μας να είμαστε καλύτεροι στο δικό μας σύστημα αξιών, στη δική μας σφαίρα, στη δική μας αφελής διαδρομή. Ακόμα και το λάθος να κάνεις για τους σωστούς λόγους, ακόμη και τότε κάπου, σε κάποια ιδέα έχουμε κάνει το σωστό, όχι για εσένα, όχι για τους υπολοίπους, αλλά για εμάς. Η προσωπική ευτυχία, η αξιοπρέπεια, η τιμή, όσο και ιδιοτελή και αν είναι, είναι συγχρόνως με ένα τρόπου καθόλου μαγικό, μα απλά λογικό, τα κίνητρα και τα μέσα μαζί για τη αεναή σύνθεση και αποσύνθεση ενός αραχνοΰφαντου ιστού. Ας μη γελιόμαστε, ακόμα και οι μεγαλύτερες θυσίες που κάνουμε, είναι από προσωπικό συμφέρον. Μάλλον επειδή το να κάνουμε το σωστό μας κάνει ευτυχείς, ακόμη και όταν πληγωνόμαστε. Είναι μια περίεργη ιστορία.
Ίσως να υπάρχει η εξαίρεση, ίσως για λίγες φορές. Αλλά σχεδόν πάντα έτσι πρέπει να είναι τα πράματα.

'If I were bipolar I would be content; half of me is a great listener and the other half just can't stop blabbing.'
Me, myself and that other dude in my head.

Monday, December 03, 2007

Όχι ακόμα....

Μόλις έστειλα το (πολύ rough) draft της πτυχιακής μου. Απίστευτο κι όμως αληθινό, κατάφερε και είναι ακόμα χειρότερη από τις 2 προηγούμενές μου. Στο δωμάτιο μου κάτι μυρίζει σαν πεθαμένο κουνάβι και νομίζω πως είναι ένα πεθαμένο κουνάβι. Εχθές έλαβα ένα memo από το νεφρό μου το οποίο έλεγε: 'Μα καλά δεν έχει παρατηρήσει πως το κάτουρό σου μυρίζει σαν Nescaffe;' Όσο για τους πνεύμονές μου, ήδη έχουν καταθέσει τα απαραίτητα δικαιολογητικά για διαζύγιο. Και οι δύο. Κι ακόμα δεν άρχισε ο κύκλος των διορθώσεων.

Με πολύ αγάπη, Ιάσονας.

'.................................................'
Harpo Marx on the meaning of life, universe, and all that matters.

Friday, November 30, 2007

Τάδε έφη aircooled

aircooled says:
ρε φιλε εχω την εξης απορια: γιατι ειναι υποτιμητικο να αποκαλουμε εναν φιλο μας 'τσουλιτσα', πουτανακι, γυναικουλα, ξεσκισιαρα, αφου τετοιες γυναικες γενικα μας αρεσουν;
Iasonas says:
xaxaxxaxaxaxaxaxaxaxaxa
Iasonas says:
that is a keeper!
aircooled says:
grafto sto blog
Iasonas says:
me psinei me psinei
Iasonas says:
pos paei i phd fasi?
aircooled says:
ειναι σε καλο δρομο
aircooled says:
ξυσιμο 1 - phd 0
Iasonas says:
xaxaxaxaxaxaxa

Wednesday, November 28, 2007

ΑΑΑΑΒάδιστα

Αγαπητές Λίτσα και Κική,

Δε σας γνωρίζω, αλλά φαίνεται πως η φήμη μου πλέον προηγείται των αισθήσεών μου. Καταρχήν θα ήθελα να σας συγχαρώ για την εξαίρετη επιλογή που κάνατε να καψουρεφθείτε μαζί μου. Από μικρός μου το έλεγε η γιαγιά μου πως θα κάψω καρδιές και φαίνεται πως δεν έκανε λάθος, αφού εκτός από αυτοκινητάκια και σκληρούς δίσκους δεν έχω κάψει τίποτα άλλο μέχρι στιγμής. Θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω πως έχω όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά για να σας πληγώσω συναισθηματικά : είμαι εγωιστής, αναίσθητος και κάφρος. Μπορεί να κατεβάζω το καπάκι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι βρίσκεται από κάτω. Επίσης είμαι τεμπέλης, ανώριμος, δεν συγυρίζω το σπίτι μου, έχω τρύπιες κάλτσες και ο δείκτης του αριστερού μου χεριού είναι για πάντα παραμορφωμένος μετά από ένα ατύχημα που είχα με μια πόρτα όταν ήμουν πέντε. Ροχαλίζω και πίνω αλλά φτιάχνω υπέροχη ομελέτα και μακαρόνια με κέτσαπ. Είμαι καλός ακροατής αλλά και φλύαρος.
Θα σας εκμεταλλευτώ και σαν αντάλλαγμα θα προσφέρω το για πολλά χρόνια αγύμναστο πλήν λάγνο κορμί μου. Στην αρχή θα περάσουμε καλά και το πρόσωπο σας θα κάνει περίπου εκατό νέες ρυτίδες από το συνεχές σας χαμόγελο, αλλά σύντομα οι αφελείς εντυπώσεις που έχετε για το προσωπό μου, τεχνηέντως κατασκευασμένες από τους σπιούνους μου, θα καταρρεύσουν σαν το ασφαλιστικό, αφού έχω πρόβλημα δέσμευσης και μικρός άκουγα Καραΐνδρου. Τότε θα κάνετε περίπου χίλιες νέες ρυτίδες από τους μορφασμούς οργής που θα έχετε υιοθετήσει. Σας ανέφερα πως είμαι παιδί χωρισμένων γονιών; Βασικά είμαι το άτομο που θα αγαπάτε να μισείτε στο εγγύς μέλλον.
Δυστυχώς όμως αγαπητά μου κορίτσια, το έντονο lifestyle μου, δεν μου επιτρέπει να σας ικανοποιήσω και τις δύο όσο θα ήθελα και όσο χρειάζεστε. Για αυτό έχω σκεφθεί ένα υπέροχο τρόπο να λύσουμε αυτό το συναισθηματικό γόρδιο δεσμό ο οποίος συμπεριλαμβάνει τόνους λάσπης, 2 μπικίνι και πολλή μπύρα. Κατόπιν λήξης της διαδικασίας θα βγάλω για (επιπλέον) μπύρες ή ρετσίνα τη νικήτρια σε ένα περίπτερο που ξέρω, όσο θα περιμένουμε να μάθουμε αν η θεία Λόλα εγκρίνει. Άμα είμαι στα χάι μου κερνάω και ξηροκάρπι.

Tuesday, November 27, 2007

Χριστιανικά Αντίποινα

Δεν ξέρω ακριβώς πως έγινε. Ξέρω πως είχα πολύ δουλειά να κάνω εκείνη τη στιγμή και δε με απασχολούσαν οι συμπτώσεις και οι παραξενιές του σύμπαντος. Ξέρω πως πεινούσα. Ξέρω πως ήταν μεσάνυχτα. Ξέρω πως πήρα τηλέφωνο και παρήγγειλα. Ξέρω πως ήρθε ο γαστρονομικός αρχάγγελος (ο ντελιβεράς) και τον πλήρωσα. Ξέρω πως μαζί με ένα υπέρ του δέοντως χάλια σις κεμπάπ κοτόπουλο, παρέλαβα:

Ένα (1) ημερολόγιο του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου της Χρυσοσπηλιώτισσης
Μια (1) ταχυπληρωμή για το Κέντρο Αποκαταστάσεως Δυσπορσάρμοστων Ατόμων 'Η Δαμάρις'
Ένα (1) κύρηγμα του Αρχιμανδρίτου Θεοδοσίου Β. Χαραλαμπόμπουλου (υπογράφωντας ως 'Ελάχιστος Δούλος του Κυρίου') υπό τον τίτλο 'Τι σε συμφέρει: ναι ή όχι στην πρόσκληση για σωτηρία;'
Ένα (1) σαραντασέλιδο Α5 με έγχρωμες εικόνες τυπωμένο σε illustration χαρτί φυλλάδιο της Ιερού Ιδρύματος Ευαγγελιστρίας Τήνου
Δύο (2) μικρούλια προσευχητάρια του Ορθόδοξου Χριστιανού τυοωμένο σε ανακυκλωμένο χαρτί του Ορθόδοξου Ιδρύματος 'Ο Απόστολος Βαρνάβας'
Ένα (1) κύρηγμα του Αρχιμανδρίτου Θεοδοσίου Β. Χαραλαμπόμπουλου, σε πλαστικοποιημένο χαρτί, με τον τίτλο 'Ελληνική Ορθόδοξος Χριστιανική Αντίστασης (Περί Ταυτότητος, Παιδείας, Σημαίας και Σημαιοφόρου)', Β' Έκδοση, 2002
Ένα (1) μικρό φυλλάδιο πάλι από σε ανακυκλωμένο χαρτί από το Ορθόδοξο Ίδρυμα 'Ο Απόστολος Βαρνάβας' με το βίο του όσιου Παχωμίου
Μια (1) πλαστικοποιημένη ματ καρτελίτσα-ημερολόγιο με την εικόνα του Αγίου Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης στη μια πλευρά
Ένα (1) μικρό φυλλάδιο πάλι από σε ανακυκλωμένο χαρτί από το Ορθόδοξο Ίδρυμα 'Ο Απόστολος Βαρνάβας' με το βίο του Άγιου Νικηφόρου
Δύο (2) μικρές πλαστικοποιημένες φωτογραφίες της Παναγιάς της Τήνου
Ένα (1) φθηνά εκτυπωμένο χαρτάκι με την εικόνα του Ιωσήφ και της Παναγιάς, και ένα κειμενάκι από την άλλη πλευρά

Δέχομαι προτάσεις για πιθανά αντίποινα.

Ότι καλύτερο μου έχει συμβεί

Αγαπητοί κύριοι,

Καταρχήν συγχωρέστε μου το μακροσκελές του κειμένου, αλλά ελπίζω πως θα αντιληφθείτε πως δεν είχα τον απαραίτητο χρόνο, ή την ψυχραιμία να το κάνω συντομότερο.
Στις 8/10 ενεργοποιήθηκε η υπηρεσία double play στη τηλεφωνική μου γραμμή με το νούμερο 000000000. Όμως, ουδέποτε δούλεψε το τηλέφωνο, παρόλο που το internet δούλευε κανονικά. Έτσι στις 19/10 ανέφερα τη σχετική βλάβη, ενώ στις 16/11, ξαναπήρα την τεχνική υποστήριξη αφού τίποτα δεν είχε αλλάξει και δεν είχα λάβει και καμία σχετική ενημέρωση στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα.
Στις διάφορες τηλεφωνικές συνδιαλέξεις που είχα με την τεχνική υποστήριξη, με ενημερώσανε πως είναι θέμα του ΟΤΕ, και όχι της ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ, και πως έχουν διαβιβάσει το σχετικό αίτημα. Στις 18/11 διαπιστώνω πως πλέον δεν είχα ούτε internet, δηλαδή καμία από τις 2 υπηρεσίες για τις οποίες πληρώνω. Την ίδια ημέρα τηλεφωνώ ξανά στη τεχνική υποστήριξη και τους ενημερώνω για το θέμα, και ενημερώνομαι πως θα σταλεί ξανά νέο αίτημα στον ΟΤΕ και πως θα πρέπει να περιμένω μέχρι τη Δευτέρα ή τη Τρίτη.
Επικοινωνώ ξανά το πρωί της Δευτέρας (19/11) χωρίς η τεχνική υποστήριξη να έχει λάβει κάποια ενημέρωση από τον ΟΤΕ. Τηλεφωνώ ξανά το απόγευμα της ίδιας ημέρας και ενημερώνομαι πως ο ΟΤΕ έχει προφανώς τραβήξει πλήρως τα καλώδια από τον βρόγχο και πως αποστέλλεται νέο κατεπείγον αίτημα. Έχει σημασία να αντιληφθείτε πως πριν το τηλεφώνημά μου στις 16/11 είχα internet και μετά τις ενέργειες του ΟΤΕ δεν είχα καμμία από τις δύο υπηρεσίες (τηλέφωνο και internet). Τηλεφωνώ την Τρίτη 20/11, περίπου στις 12 το μεσημέρι, στην τεχνική υποστήριξη και μαθαίνω πως το τεχνικό τμήμα του ΟΤΕ έχει απαντήσει πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και πως κάποιο ‘αρμόδιο τμήμα’ της ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ θα επικοινωνήσει μαζί μου για ραντεβού στο χώρο μου.
Όταν ζητώ να μάθω τι εμπεριέχει η αναφορά του ΟΤΕ, μαθαίνω πως η τεχνική υποστήριξη της ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ δεν έχει γνώση των σχετικών κωδικών, αλλά το ‘αρμόδιο τμήμα’ γνωρίζει. Όταν ζητώ να επικοινωνήσω με το ‘αρμόδιο τμήμα’, μαθαίνω πως όχι μόνο δεν μπορώ να επικοινωνήσω, αλλά ούτε καν η τεχνική υποστήριξη μπορεί να επικοινωνήσει παρά μονάχα μέσω ηλεκτρονικών αιτημάτων. Όταν προσπαθούσα να πείσω τη τηλεφωνική υποστήριξη τη λογική σειρά των γεγονότων, δηλαδή πως μετά τις ενέργειες του ΟΤΕ δεν είχα internet ενώ πριν είχα, λάμβανα συνεχώς την ίδια απάντηση: πως εφόσων έχει κανονισθεί το ‘αρμόδιο τμήμα’ να επικοινωνήσει μαζί μου, τότε αυτή είναι η σωστή ενέργεια και αυτοί ‘ξέρουν καλύτερα’, άρα καμία απάντηση επί της ουσίας. Μάλιστα σε μια περίπτωση, ανακάλυψα πως το περίφημο ‘αρμόδιο τμήμα’ είναι τελικά το ‘τμήμα των ραντεβού’!
Όταν αργότερα τηλεφωνώ την εξυπηρέτηση πελατών να τους ζητήσω να μην χρεωθώ κατά 50% για τις ημέρες που δεν είχα τηλέφωνο και κατά 100% για τις ημέρες που δεν είχα ούτε τηλέφωνο, ούτε internet (κάτι το οποίο πρέπει φυσικά να γίνεται αυτόματα και όχι κατόπιν αιτήσεως του πελάτη), ενημέρωνομαι πως αυτό θα πρέπει να γίνει με email στο τμήμα πωλήσεων παρόλο που δεν τίθεται θέμα πιστοποίησης της ταυτότητας μου (όπως φυσικά δεν τέθηκε τέτοιο ζήτημα και σε κανένα τηλεφώνημά μου). Επίσης κάθε φορά που ζητούσα στην τεχνική υποστήριξη υπεύθυνο ή προϊστάμενο, ή ήταν όλοι απασχολημένοι, οπότε άφηνα το όνομά μου και το κινητό μου, ή με βάζανε στην αναμονή μέχρι να ακούσω το γνώριμο τόνο της κατειλημμένης γραμμής, ή πολύ απλά μου λέγανε πως ‘δεν υπάρχει κανείς και δεν ξέρουμε αν θα έρθει κάποιος’!
Κατόπιν συνεχών μου τηλεφωνημάτων τις επόμενες μέρες, και χάρη στην ειλικρίνεια ορισμένων (λίγων δυστυχώς) εκ των εκπροσώπων με τους οποίους μίλησα και οι οποίοι είχαν και άμεση επικοινωνία με το τμήμα των ραντεβού (κατά τα λεγόμενά τους τουλάχιστον), κατάφερα να ανακαλύψω πως τελικά η ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ είχε όντως προνοήσει και είχε στείλει ξανά αίτημα στον ΟΤΕ στις 19/11 (το οποίο απαντήθηκε στις 21/11 με τον ίδιο ακριβώς τρόπο), και πως η δική μου υπόθεση έχει ανατεθεί σε εξωτερικούς συνεργάτες της ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ, από τους οποίους η τεχνική υποστήριξη και το τμήμα των ραντεβού δεν έχουν τη δυνατότητα να γνωρίζουν τους χρόνους εξυπηρέτησης.
Εν τέλει δέχτηκα τηλεφώνημα το απόγευμα της 22/11 και κανονίσθηκε ραντεβού για τη Δευτέρα 26/11. Σημειώστε πως το ραντεβού είναι έξι (6) ολόκληρες μέρες από την ενημέρωσή μου πως θα ακολουθηθεί αυτή η διαδικασία, ενώ δεν σας κρύβω πως στο παρελθόν όποτε είχα χρειαστεί την τεχνική υποστήριξη του προηγούμενου παροχέα μου στο χώρο μου, η ανταπόκριση ήταν πάντα εντός 24 ωρών.
Τελικά οι τεχνικοί ήρθαν και εν συντομία διαπιστώθηκε πως τεχνικός του ΟΤΕ είχε επισκεφθεί το κουτί της πολυκατοικίας (χωρίς να με ειδοποιήσει) και είχε αλλάξει τη θέση των καλωδιών, αφού από τις 19/11 ο ΟΤΕ είχε αλλάξει τη θέση της γραμμής μου στον αντίστοιχο βρόγχο. Μάλιστα τα τηλεφωνικά μου καλώδια ήταν και σημειωμένα με σχετικό χαρτάκι από τον ΟΤΕ προς ευκολία των συναδέρφων τους στη ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ, αλλά κατά εξωφρενικό τρόπο αποσυνδεδεμένα από τον κατανεμητή (υπόθεση ενός λεπτού).
Από όσο μπορώ να αντιληφθώ η ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ δεν είχε γνώση της αλλαγής της θέσης στο βρόγχο και της αλλαγής της καλωδίωσης από τον ΟΤΕ, για λόγους που δεν μπορώ να γνωρίζω. Αυτό όμως που γνωρίζω όμως είναι πως όσο αναφορά την εσωτερική καλωδίωση, το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί με ένα απλό τηλεφώνημά μου στο συνεργάτη ηλεκτρολόγο μου από τις 21/11 εφόσων η ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ είχε πλήρη γνώση όλων των ενεργειών του ΟΤΕ. Ακόμη γνωρίζω πως υπέστη μια αφόρητη ταλαιπωρία από όλο το παραπάνω ιστορικό το οποίο είχε σημαντικές επιπτώσεις στις εργασιακές και ακαδημαϊκές μου υποχρεώσεις.

Κατανοώ πλήρως το φόρτο εργασίας των εκπροσώπων της εταιρείας στα διάφορα τηλεφωνικά κέντρα και στο τεχνικό τμήμα. Επίσης κατανοώ πως επί της ουσίας είμαι θύμα ενεργειών τρίτων, αλλά αυτά τα δύο στοιχεία δεν πρέπει επουδενί να αποτελούν την απάντηση ή την δικαιολογία για τις παρακατώ απλές μου ερωτήσεις:

• Γιατί η αντιμετώπιση που έλαβα από την τεχνική υποστήριξη ήταν ανομοιογενής και δυστυχώς πολλές φορές ανειλικρινής;
• Γιατί για μια γραμματειακή και όχι τεχνική υπόθεση, όπως είναι ένα απλό τηλεφώνημα μισού λεπτού για να κανονισθεί ένα ραντεβού, πρέπει να παρέλθουν δύο ολόκληρες μέρες; Σημειώστε πως θα μπορούσα από τις 20/11 να κάνω χρήση άλλων χώρων για τη εργασία μου, αλλά η διαρκής εκκρεμότητα με κρατούσε όμηρο.
• Αντίστοιχα, γιατί δεν μπορεί να αναλάβει αυτή την ευθύνη η τεχνική εξυπηρέτηση και πρέπει να υπάρχει ξεχωριστό τμήμα;
• Γιατί είναι αδύνατον να μιλήσω με κάποιον που να έχει μια θέση ευθύνης και να μην είναι ένας απλός διεκπεραιωτής που κοιτάει μια κατάσταση σε ένα υπολογιστή;
• Ποιές δικλείδες ασφαλείας παρέχει η ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ στους πελάτες της, απέναντι σε αντιδεοντολογικές πρακτικές τρίτων ώστε η αποκλειστική ευθύνη για την ταχεία εξυπηρέτηση των πελατών να βαραίνει αποκλειστικά την ίδια; Σημειώστε πως οι όποιες εταιρικές διαφορές μπορεί να με απασχολούν σε ένα φιλολογικό επίπεδο, αλλά καθόλου με την ιδιότητά μου σαν τελικός καταναλωτής.
• Στην απαντήσεις του ΟΤΕ αναφέρονται οι αλλαγές στη καλωδίωση, και αν ναι, γιατί δεν ενημερώθηκα αμέσως ώστε να λύσω το πρόβλημα μόνος μου;

Τέλος, θα ήθελα να σας πληροφορίσω πως ο κυριότερος λόγος που έγινα συνδρομητής με τη ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ, και έπεισα και συγγενικά μου πρόσωπα να γίνουν συνδρομητές, είναι ακριβώς επειδή περίμενα ένα επίπεδο επαγγελματισμού και υπευθυνότητας το οποίο αρμόζει σε μια ιδιωτική επιχείρηση, και ειδικότερα σε μια εταιρεία που υπήρξε πρωτοπόρα στην αγορά του internet στη χώρα μας. Δυστυχώς διαπιστώνω με απογοήτευση πως αυτά τα χαρακτηριστικά τα οποία ανάμενα, βρίσκονται σε μια διαρκή πτωτική πορεία που δεν αρμόζει καθόλου στο υψηλό κόστος των υπηρεσιών όπως και στο όνομα της εταιρείας.

Για αυτό εν τέλει:

- Σαφέστατα απαιτώ την πίστωση του λογαριασμού μου κατά 50% του παγίου για τις ημέρες που δεν είχα τηλέφωνο και κατά 100% για τις ημέρες που δεν είχα καμία από τις δύο υπηρεσίας του double play.
- Ζητώ πλήρη αντίγραφα όλων των τεχνικών εκθέσεων του ΟΤΕ για όλες τις εργασίες του πάνω στη τηλεφωνική μου γραμμή από τη στιγμή που ενεργοποιήθηκε η υπηρεσία double-play.
- Σας καλώ να αναλογισθείτε με ποιόν άλλο τρόπο πρέπει να με αποζημιώσετε για την κατά ομολογία απαράδεκτη ταλαιπωρία την οποία υπέστη και να μου αναφέρετε ποιά είναι τα κίνητρά μου για να παραμείνω συνδρομητής της ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ.

Με απογοήτευση,
Ιάσονας Χατζηθεοδώρου

Thursday, November 08, 2007

Φτιάχνω φρασούλες


- Από τη μια, τη μισώ τη διπλωματική μου, αλλά και από την άλλη νιώθω πως είναι κάτι σαν κρυφή ευλογία, αφού βελτιώνομαι συνεχώς. Ανακαλύπτω ένα λάθος περίπου κάθε 3 λεπτά. Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει δυνατότερο. Και λίγο πιο μίζερο.
- Ο Γ. Παπανδρέου ωρίμασε, τώρα που πλησιάζει τα εξήντα. Γουστάρω. Τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου είναι μπροστά μου!
- Το crackhitler πρέπει να επιστρέψει επειγόντως. Δεν μπορώ να ενημερώνομαι άλλο από το contra...
- Φοβάμαι πως σε δύο χρόνια η Real θα σαρώνει σε όλες τις διοργανώσεις.
- Οι υπεύθυνοι του Ant1 το θεωρήσαν πολύ έξυπνο την ίδια ώρα που το κράτος έπαιζε το Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης, να παίζουν σε επανάληψη τα βραβεία (Παπ)Αρίων;
- Έχει υπολογισθεί πως μέχρι το 2030 ο Superman θα έχει γίνει θεός.
- Πόσα χρόνια έπρεπε να περάσουν για να συνειδητοποιήσει η κοινή γνώμη πως το Πακιστάν έχει δικατορία; Ευτυχώς ο 'σύμμαχος' Μουσάραφ ετοιμάζεται για άλλα...
- Εν μέσω της συνταρακτικής ανακάλυψης του κύκλου, τα μέντια κάνανε παραλληλισμούς μεταξύ των αβάτων στα Ζωνιανά και στα Εξάρχεια. Η λύση βέβαια είναι απλή. Να κάνει το προοδευτικό κράτος ένα προγκρόμ με όλους τους κουκουλοφόρους του κράτους (μπρρρ Πρεντέρη...) των Εξαρχείων και να τους στείλει προς Κρήτη μεριά. Θα γίνει της πουτάνας για δέκα μέρες, και μέτα όσοι επιζήσουν θα τους βάλουμε να λένε τις εμπειρίες τους σε κανά ντοκυμαντέρ, όπως κάναμε με τους ήρωες της Μάχης της Κρήτης.
- Τη πραγματική λύση την έχει βέβαια ο George. Όχι αποποινικοποίηση, αλλά νομιμοποίηση τώρα. Και οι κουμπούρες θα ησυχάσουν, και στο τάληρο θα χεστούμε.
- Οι καλύτεροί μου τηλεφωνικοί διάλογοι γίνονται με ανθρώπους που παίρνουν το λάθος νούμερο.
- Η φαντασία στη εξουσία. Άμα έχετε φωτογένεια και θέλετε να γίνετε διάσημοι, ελάτε στη πορεία του Πολυτεχνείου να σας κινηματογραφήσουν τα συνεργεία της ΕΛ.ΑΣ. Όλα στη μνήμη του Andy Warhol.
- Βλέπω Εισαγγελάτο και ανησυχώ για τα παιδιά μου. Ξεχάστηκα. Δεν έχω.
- Σε αυτή τη χώρα, μόνο εγώ δεν ξέρω μαντινάδες;
- Η σύγχρονη κουλτούρα μας έχει καταργήσει τις αναλυτικές και λογικές παραγράφους και έχει θεοποιήσει τα τσιτάτα, το γρήγορο λόγο και τα bullet points. Έχει καταντήσει εκνευριστικό.
- Για όλα φταίει ο Marx. Ο Groucho Marx.



Friday, November 02, 2007

Δειλίας συνέχεια

Στην πραγματικότητα ο ήλιος ούτε ανατέλλει, ούτε δύει. Αντιθέτως, αυτές τις ενέργειες τις κάνει η γη δια μέσου της αξονικής της περιστροφής όσο αυτή ακολουθεί την ετήσια τροχιά της γύρω από τον ήλιο. Σε όχι τόσο ευθεία αναλογία, και η πολιτική είναι εμπλουτισμένη όχι μόνο με λεκτικούς και εκφραστικούς συμβιβασμούς αλλά και με νοητούς και ιδεολογικούς, δημιουργώντας ένα θόλο εννοιολογικό φάσμα το οποίο επιτρέπει του ελιγμούς, την ανειλικρίνεια και τις στρεβλώσεις.
Πριν από λίγο ο θρασύδειλος πρωθυπουργός της χώρας είχε το 'σθένος΄να καταδικάσει τις καταλήψεις, λέγοντας πως 'οι καταλήψεις δεν είναι μέσο διεκδίκησης', αλλά 'ιδιότυπο λοκ-άουτ ενάντια στο δικαίωμα στη μόρφωση΄. Καταρχάς να υπενθυμίσουμε πως το λοκ-άουτ, όρος που χρησιμοποείται κατά κόρον για όταν οι καλαθοσφαιριστές του NBA αρνούνται να παίξουν υπερασπιζόμενοι τα συλλογικά τους συμφέροντα, δεν είναι κάτι κακό ή παράνομο, αλλά ένας φυσιολογικός, νόμιμος και δικαιωματικός μοχλός πίεσης. Όπως φυσικά και η κατάληψη, η οποία καλύπτεται από το σύνταγμα της χώρας. Άρα τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής; Εν ολίγοις, απολύτως τίποτα. Άμα ήταν στο χέρι του φυσικά θα αποτολμούσε στο μέλλον μια συντηρητική και εξουσιαστική αναθεώρηση των άρθρων 11 και 23 του Συντάγματος, αλλά αυτό που επιθυμεί περισσότερο, υπό τη σοφή καθοδήγηση του κυβερνητικού του εκπροσώπου, είναι η αποδυνάμωση και ο ευτελισμός τους δια μέσω μιας χαρισματικής εννοιολογικής και ουσιαστικής απαξίωσης τόσο των προβλημάτων όσο και των συνδικαλιστικών αντιδράσεων μερικών εκ των μαθητών της επικράτειας, όπως φυσικά και της περιβάλλουσας κουβέντας. Σε αυτή τη προσπάθεια έχει μεγάλη σημασία να αντιληφθούμε πως όσο αναφορά τη διατήρηση και το σεβασμό των συλλογικών και ατομικών δικαιωμάτων δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν οι καταλήψεις έχουν δίκαια αιτήματα ή αν καθοδηγούνται ή καπιλεύονται από μη κυβερνητικούς πολιτικούς χώρους. Σίγουρα κι αυτά τα ζητήματα είναι σοβαρά, αλλά συγχρόνως είναι κι άσχετα ως προς τη διατήρηση και την αξιοπιστία του πολιτεύματος. Άρα λοιπόν υπό τη σκιά του πολιτικού θράσσους (πως αλλιώς να χαρακτηρισθεί, όταν ο πρωθυπουργός αναφέρεται στο 'δικαίωμα στη μόρφωση' ενώ την ίδια στιγμή διατηρεί το χαμηλότερο ποσοστό του ΑΕΠ για τη Παιδεία στην Ε.Ε.;), η κυβέρνηση συστηματικά επιχειρεί τη κοινωνική αποδυνάμωση και τον θεσμικό αφοπλισμό με απώτερο σκοπό την επικοινωνιακή απενεχοποίηση ώστε να δρα ανεξέλεκτα και να επιτυγχάνει τις πολιτικές τη.
Γιατί συστηματική; Διότι μερικές δεκάδες ώρες νωρίτερα, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Σανιδάς (ο ίδιος που προσπάθησε να δημιουργήσει νομικό κώλλυμα με την έκθεση Ζορμπά για το σκάνδαλο των ομολόγων), παρόλο που η απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας εκρρεμεί και την προϊστορία των δύο προστίμων της ανεξάρτητης Αρχής Προσωπικών Δεδομένων, εισηγείται τη χρήση καμερών για τη παρακουλούθηση πορειών ώστε η συλλογή αποδεικτικών στοιχείων έκνομων ενεργειών να είναι ευκολότερη και πιο αποτελεσματική. Σε γενικές γραμμές, μια τέτοια ενέργεια είναι θετική αφού το αστυνομικό έργο είναι απαραίτητο και σημαντικό. Δυστυχώς όμως λείπουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την εφαρμογή και την αποδοχή ενός τέτοιου εγχειρήματος, όπως η συνταγματική νομιμότητα για το συγκεκριμένο ζήτημα, καθώς και η δημοκρατική ωριμότητα της αστυνομίας, η οποία σαφώς απουσιάζει με τις 'γλάστρες', τα 'πράσινα παπούτσια' και τα video με τις σφαλιάρες να ρίχνουν έντονη σκιά στη πρόσφατη ιστορία της υποθάλπωντας την αξιοπιστία της. Φυσιολογικά, αυτή η αναξιοπιστία και έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς και τις αρχές υπάρχει και εκτός των κύκλων ης αστυνομίας, προϊόντα φαινομένων και γεγονότων όπως οι θερινές πυρκαγιές, το πραδικαστικό κύκλωμα, οι αντιλαϊκές οικονομικές πολιτικές, η διαπλοκή των ΜΜΕ, το καθεστώς ατιμωρησίας των μεγάλων συμφερόντων και η διακριτική μεταχείριση πολιτών και επιχειρήσεων.
Ο πρωθυπουργός δεν σταμάτησε εκεί βέβαια. Υιοθετώντας χωρίς καμία απολύτως απόδειξη την επικοινωνιακή θεωρία της 'μειοψηφικής κατάληψης' (άμεση προέκταση της πρακτικής που επιθυμεί τα κοινωνικά στελέχη ως πρόβατα), είπε πως 'τα λουκέτα και οι αλυσίδες θλίβουν κάθε γονιό και κάθε Έλληνα'. Προφανώς κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει αφού και αυτοί που κάνουν τις καταλήψεις Έλληνες είναι, ενώ και σεβαστή μερίδα γονέων έχει εκφράσει τη συμπαράσταση και τη περηφάνια τους ακόμα, που τα παιδιά τους διεκδικούν δυναμικά τα αιτήματά τους. Άλλοι θα το χαρακτήριζαν ως λεκτικό ατόπημα ή ακόμη και λεπτομέρεια κάτι τέτοιο, όπως οι χαρακτηρισμοί του για τους διαδηλωτές στο τελευταίο προεκλογικό debate. Προσωπικά το χαρακτηρίζω ως ένα υπέροχο ψέμα, άλλο ένα σκεύος στη επικοινωνιακή (και ίσως μόνη) πολιτική της κυβέρνησης, η οποία αποτολμά να μας καθοδηγήσει στο να πιστέψουμε πως οι καταλήψεις είναι πρόβλημα, και να μας κάνει να ξεχάσουμε πως η Παιδεία είναι το πρόβλημα. Άμα η κυβερνητική παράταξη επιθυμεί ιδεολογική και θεσμική σύγκρουση με τη κοινωνία, ας έχει τουλάχιστον το θάρρος να παρουσιάσει τη πολιτική της και το στρατηγικό της σχεδιασμό με ειλικρίνεια, και όχι να χλευάζει ανήλικα.

Και μια τελευταία υπενθύμιση στον άνθρωπο που ηγείται της κυβέρνησης, αλλά και προς τους ομοϊδεάτες του. Ένας από τους κυριότερους λόγους που στις μέρες μας έχουμε προεδρευομένη δημοκρατία, είναι επειδή κάποιοι το 1973 κάνανε κατάληψη στη Νομική και το Πολυτεχνείο. Αυτά.

Wednesday, October 31, 2007

Digital Taboo n.43

Time and mortality are two ideas very tightly hung to one another, and associated to many more; in fact I could go on for hours citing the propositions and hypotheses o a whole army of philosophers, poets, painters, and other mundane people, but I do not have the resources to do so, meaning:

1. I am not that educated.
2. I do not have nearly enough ice-cream, cigarettes, pizza and booze to slip my mental capacities down such a slope.

However, what I would like to point out is the paradoxical incosistency between the greatest invention since the slinky (the internet, not menthol cigarettes...) and the notion of death as far as focus and mere occurence are concerned. Sure you do get the occasional death registrar or the 'in memory of' site or blog, but death is not very much mentioned and dealt with on and over the internet as it is in real life. I am not of course referring to stupid people arranging suicide packs over obscure IRC channels, but rather to what happens to the content (especially personal rather than let's say a corporate database) after the content makers die. The reason behind this is of course obvious and attributed to the relative short history of the web and more particular of the web 2.0, where the median age of the content creators is probably half the median age of the whole bloody population, a statistical figure heavily endorsed by fifteen year olds singing up for social networks more often than they gets zits. In other words, most of us fuckers projecting ourselves on the internet have still a long way before nature takes it course and pulls the shut down lever on our egotistical brains. Consequently no-one has looked into the matter.
Nonetheless this is something that really worries me, and it is something web enterpneurs should really look into. So far as I know there a few obscure services that provide the creation of a will online, but I do not know of any single service that will take care of your 'digital and online stuff' after you have ceased to be. You may think that something like that should be trivial if not completely unimportant, but in fact it is not. Being the self-centered bastard (hold on a second.... you do not blog by any chance, do you?) that I usually entertain myself with, I will give my own personal example. I have 3 distinct, non-work related email accounts, 1 blogger account, 1 facebook account, 2 mini-sites lost in cyberspace, a good number of documents uploaded on Google documents (this post, as many other was prepared there), I am looking into the possibility of creating a flickr account, 1 e-banking account, half a wordpress account (don't ask), and of course numerous files on various hard drives which I can tag as 'personal' (and no, by 'personal' I do not mean photoshoped pictures of my member), not to mention my user&password registration with many other less important to my everyday life sites. Now, given the rates at which:

1. The popularity of social networks and user created e-content grows
2. My ego grows
3. I drink, smoke and not exercise

I am pretty sure by the time maggots will be having good old fashioned maggot sex in my eyesocket I will have left a right mess in cyberspace, devastatingly contributing to it's entropy, not to mention the zettabytes of files in hard drives I will own by then including legal copies of music and movies made to protect the physical medium from normal tear and wear. Of course I never really cared about tidiness and stuff, and why should I care when my skull will be the equivalent of Studio 52 for lower organic forms? Well obviously I wont, but still I do not want to be a burden to others, and most importantly I do want control over what I pass on to the next generation. It is right about now that I can see that face on your ... face, that 'what is there to pass on digitally?' face, very similar to the 'how do we play poker again?' face. Well in my case, I guess there will not be much worth, but imagine if someone would be a CG artist for 50 years, or a writer blogging every so often. In those cases there is definitely a lot to pass on to to your beloved ones just so they can admire your memory even more while they go on prostituting themselves in order to pay off debts after your latest attempt at 'Most Porn Sites Subscribed To'.
The major difficulty that arises in handling such material is that it is actually ... immaterial! Everything we pass on after we pass on is in material form in one way or another (money, land, dirty underwear, cheap chinese pottery), apart of course from names and honory titles. Naturally, there are other immaterial notions that can be included in a will, like a poem or something cheap and posy like that, but still, it will not be the words that are left, but a piece of paper holding their material projection (this philosophical sentence just seriously kicked ass). So, to put it bluntly, we do not have much experience in how to handle with immaterial content, since it either lies in the form of a hard drive that can hold a ludicrous array of diverse formats in extremely small size but in exterior form says nothing of its content (unless it is labelled 'Naughty, Very Naughty'), or even worse in the form of hundreds of remote servers. Not that easy to make that chest of valuables, is it now?
Let us however first distinguish between local content (hard drives and shit) and net content (blogging and shit) and deal with them separately. One obvious step towards truncating the discussion would be to adopt the notion that by the day we become dust in the wind (did you know that right now you are probably inhaling one of the oxygen atoms last inhaled by Julius Ceasar?), all of us will have uploaded content and files of any kind and format on personal and low cost if not free high capacity ftp servers of one sort or another. Another way would be to stop reading; that would really truncate things. On the other hand however, there are binary data, like that homocurious porn, we would like deleted from our computers when we provide the heating for a nuclear family for approximately 5 hours. We will be probably be needing something sort of a software butler, something like a purposeful virus, which will erase all the uneccesary and embarassing to the downright illegal, and neatly store all the parts that we want left over and retained in a folder aptly named 'My life and various Minesweeper high scores'. Now, there are a couple of technical details that are difficult. Most crucially, how is the computer to know you had one Viagra pill too many and managed even to screw up your bionic (it's the future baby!) heart? Will the executor (the dude that carries out the actions of your will, not a creep carrying a large axe) have your password and activate the software? Will there be a chip somewhere in your body transmitting the news to your computer and to some 'digital death' net service that will take care of all the rest? Who knows? But with this note, I am able to bridge of to the next paragraph covering the net content. Oh, I am good...
Handling the net content should not be as bad. Basically all you need is a service hosting all your usernames and passwords you have for every other net (or not) service you used to have (you are dead, remember?). After it receives (in one way or another) the devastating news it sobs for about three picoseconds, then scourges the net and retrieves all the content you wanted to bequeath to the fools you loved, and at the same terminates the services in one quick quantum leap. Of course this means that thousands of sites and services will have to incorporate a functional plugin between your 'Digital Will' service and their databases, and it has to be done seamlessly, safely and universally. The last thing you want while your ashes pollute the beards of your friends Big Lebowski style, is to have Redmond's mydeathspace.com conflicting with Google's Documents or facebook failing to comply with your whims once again (and thus trivially amuse you even when you have lost that ability). I guess there would be the need for a new scripting language, something like Java, only called Lava or something like that, and with less updates.
Of course not all that is not useful to your death state should be destroyed. For example if I had a son, and he had a son, and he was so kind as to give my first name to his son, and I managed to stay alive while my grandson gets his own email address (probably at the age of 3), then there we would have a small issue, because my primary email is [firstname] . [lastname] [at] [gmail.com]. So what the hell is his email going to be? [firstname junior] . [lastname] [at] [gmail.com]? That is really cheesy... Nonetheless, I have to admit that I like to amuse myself thinking what my MSN (or Live or whatever the fuck they wanna call it these days) Messenger offline status will read when I am dead:


Jason X-( Snorting half of Perou with Richard Pryor while listening to some Miles Davis >:-)

P.S. 1 Speaking of the greatest comedian ever, in one my previous posts i really fucked up the whole Richard Pryor joke. First of, although in reality one of the most popular warnings was the 'four minute' one, Pryor purposefully mentioned a one hour or a half hour (i cant remember, imagine that!) warning so that he would actually had time to find the broad and do her. I guess us whiteys feel four minutes is good enough...Secondly, the punchline was not 'I would cum and go at the same time'; that one is from his father-dying-while-fucking story. The punchline with the bomb warning had something to do with 'blow' or something like that. I am not too eager to listen to my collection right now looking for it, although I am sure my grand-grandchildren will sort the mess out. Eventually.
P.S. 2 I would like to thank the genius behind xckd for keeping me entertained while spending my night miserably failing to produce a bug free code for my thesis and giving me some inspiration for the above bullcrap.

Sunday, October 28, 2007

Πω πω, κάτι γλέντια

Αχ Cate μου, από που να αρχίσω και από που να τελειώσω. Ως συνήθως από την αρχή και το τέλος, αφού η περιορισμένη φαντασία μου δεν μου επιτρέπει και πολλά παραπάνω. Ξεκίνησα λοιπόν που λές το απόγευμα του Σαββάτου - να μη ήταν οχτώ παρά; - με ένα μισοτελειωμένο κινητό το οποίο όποτε ήθελε έσβηνε και σχεδόν ποτέ δεν είχε σήμα, και έπρεπε να κάνω μανούρες για να στείλω ή να λάβω έστω ένα μήνυμα. Πρώτο χτύπημα στο ξεροκούτελο, τα δεκαπεντάχρονα και τα δεκατετράχρονα στο πρώτο μισό της διαδρομής. Πάνε οι εποχές που έβγαιναν τα δεκαεξάχρονα, αυτά θεωρούνται πλεόν σκατόγεροι. Αναμένοντας που λες το πιο θορυβώδες μετρό της Ευρώπης στον Άγιο Δημήτριο (μεγάλη η χάρη του by the way) έβλεπα δεξά ζερβά τα ασπρόμαυρα καρώ καλσόν και τις οριζόντιες ρίγες να γίνοται αίφνης της μόδας ξανά, όπως φυσικά και οι απίστευτα μελετημένες κουπ των διαφόρων ατομιδίων. Πάνε οι εποχές που έπαιρνες λίγο κερί σαν τον οικοδόμο, έκανες κάτι brownian κινήσεις στην αχυροκεφαλή σου και γινόσουν η πιο trendy μούρη στο Καβούρι. Τώρα τα πράματα είναι πολύ πιο προχωρημένα και σύνθετα (πολιτικά επίκαιρος όρος), με κολάν που κολακεύουν τους κώλους (αλλά όχι κώλους που να κολακεύουν τα κολάν....), φουτεράκια αλλά Freddy Grouger, τσάντες με κάτι γιαπωνεζάκια καρτούν από το Star, μασκάρες που θα ντρόπιαζαν και τον Robert Smtih, και από παπούτσι, ότι τραβά η όρεξή σου. Εκτός αυτού, εξαιτίας του αφαιρετισμού και του ελιτισμόυ τους δεν ξέρεις τι ακόυνε. Παλιά κόζαρες τις κονκάρδες και τις στάμπες που είχε ο άλλος/άλλη και ήξερες τι να μην ακούς για να μην είσαι σκατογελοίος. Μμμμ, μάλιστα έχεις Offspring, Blink 182, οκέυ, είσαι ποζεράς φλώρος, άντε γειά, δεν αντιγράφω το σκατοστυλάκι σου. Αλλά τώρα, είναι και αυτή η πουτάνα η μυωπία, και δεν βλέπω. και έτσι δεν ξέρω τι ακούνε τα τσογλάνια. Λες να ακούνε Interpol και Stereophonics, ή μήπως είναι κρυφοί θαυμαστές του Παύλου Παυλίδη; Αλλά το χειρότερο με αυτά τα τσογλανάκια , είναι όπως και τότε τα πολύ παλιά χρόνια, τα σκατό-gothόνια, οι κουφαλογκοθάδες οι παρθένες ερωμένες του σκότους. Καλά ρε πούστη μου, δεν τους είχε καθαρίσει όλους η Τερέζα, που τα κάνει όλα τέζα, μετά την συναυλία των HIM (εκσπερματώνω τώρα μιλάμε...) το 2005 (ή 2004, χέστηκε η φοράδα στο αλώνι). Σαν τα μανιτάρια ξεφυτρώνουν αυτά τα εξαγριωμένα νιάτα, και ανυσηχώ τρομερά, γιατί κάποτε ήμουνα αντί και ήμουν retro, μετά έγινα τρέντυς indys, αλλά τώρα συνειδητοποιώ πως έχω εξελιχθεί με απίστευτο ρυθμό σε άσχετο πουρό. Φτού ρε πούστη. Σκατά, γέρασα κιόλας.
Το υπαρξιακό μου ψευδομαρτύριο έληξε ευτυχώς όταν κατά λάθος, και από τη χάρα μου που το shuffle του εμ-πι-θρι gadget μου αποφάσισε να βάλει Fool's Gold, κατέβηκα στη στάση Πανεπιστήμιο αντί να κατέβω στην Ομόνοια, επειδή είμαι και πολύ καμένος. Τουλάχιστον γλύτωσα έτσι για μια ακόμη στάση το διαφαινόμενο σουρεαλισμό δωδεκάχρονων να θεωρούν το παρατεταμένο teenage angst του Curt Cobain αδιάφορο μπροστά στη μετέπειτα βραχνή φωνή του Johnny Cash. Όχι πως η συνέχεια ήταν καλύτερη, με υπόλοιπη μισή ε μιάμιση ώρα να μην μπορεί να περιγραφεί επακριβώς χωρίς να υποβαθμίσω την νοϋμοσύνη και το τουπέ μου. Αρκεί να αναφέρω πως τριγύριζα σαν την άδικη κατάρα μέσα στο Μεταξουργείο ψάχνοντας να βρω (ξανά!) τον πούστη τον Άνθρωπο, μονάχα για να ανακαλύψω πως ήταν κλειστός (you rock my freacking world baby) και τελικά μετά από περίπου πέντε χιλιόμετρα περπάτημα κατάφερα να καταλήξω στο Cantina Social όπου παραδόξως κάποιος είχε γενέθλια ή γιορτή ή κάτι τέτοιο, και ένα μικρό γατόνι προσπαθούσε να φάει κάτι φτηνιάρικα σάντουιτς αλλά οι cool hip φατσούλες των Αθηνών το έδιωχναν αντί να του δώσουν ένα τοστάκι να ησυχάσουμε όλοι μας. Μεγάλη πρόταση, μεγάλη μαλακία.
Περίμενα παρέα βλέπετε, η οποία ευλόγως και δικαιολογημένα δεν ήρθε, και έτσι έφαγα άλλα ενενήντα λεπτά παλεύοντας με το κινητό μου και πίνοντας τρία ποτηράκια you know what. Μετά αποφάσισα να πάρω ένα ταξί, να κολλήσω στη κίνηση για περίπου είκοσι λεπτά και να φτάσω κάπου στο ένα χιλιόμετρο πιο κάτω, στη γωνία Ιεράς Οδού και Πάτση, στο μαγαζί known as Βοτανικός. Και τώρα αρχίζουν τα πραγματικά βασανιστήρια Λουκά Βύντρα μου. Με τη φούσκα μου έτοιμη να σκάσει, καταφέρνω και βρίσκω τους φίλους και συγγενείς μου, εφορμώ στις τουαλέτες και επιστρέφω για να συνειδητοποιήσω ήρεμα και ωραία πως:

1. Ο Βοτανικός είναι φοβερά μεγάλος.
2. Το τραπέζι μας είναι κολλημένο σε ένα κάγκελο και έτσι μπορούμε να κάτσουμε μονάχα σε μια πλευρά, χωρίς καμία ελπίδα κάποιας ελάχιστης κουβέντας ή ατάκας ή πειράγματος ή αισθητής κλανιάς.
3. Το τραπέζι μας είναι πολύ μικρό.
4. Το τραπέζι μας είναι στον εξώστη, περίπου 50 μέτρα από την πίστα.
5. Όσο και να πιώ, δεν υπάρχει περίπτωση να το καφριλίσω.

Η βραδιά συνεχίζεται ακόμα χειρότερα με κάτι πουτάνακια και κάτι άφωνους (΄σπιούνους' όπως τους χαρακτήρισα) στη σκηνή μέχρι να παρουσιαστούνε στη (τεχνολογικά προχωρημένη) σκηνή οι τρεις φίρμες, ο Kourkou Kourkou Κατρουλής, η Έλλη 'βυζούμπες' (κατά τον προσκυνητή του Saras) Κοκκίνου, και μια σταφίδα, μια πρώην κυρία Φουστάνου. Το πρόγραμμα είναι μονότονο, προβλέψιμο, ο ήχος βασανιστικά άθλιος και τα ξηροκάρπια κάτω του μετρίου. Όσο περνάει η ώρα, εγώ βυθίζομαι σε μια κατατονική θλίψη με μερικές αναλαμπές καφρίλας, ενώ τριγύρω μου βλέπω κόσμο και κοσμάκι που όλο και διασκεδάζει περισσότερο, χωρίς φυσικά να καταλαβαίνω το γιατί και πως. Για αρκετά λεπτά αναρωτιέμαι πως ένα μπουκάλι whisky σε αυτό το κωλομέρος στοιχίζει όσο περίπου οχτώ χοροί σε ένα στριπτιτζάδικο και συνθλίβομαι ακόμα περισσότερο. Υπάρχουν στιγμές μέσα μου που άλλοτε βρίζω τους πελάτες, και άλλοτε που λυπάμαι τους περίπου δώδεκα session μουσικούς (ειδικά τους τρομπονο-τρομπετίστες που ούτε ακούγονται) της ορχήστρας και τους άπειρους και άποιρους κακομοίρηδες σερβιτόρους που βγάζουνε το ταλαιπωρημένο νυχτοκάματο. Βέβαια όταν αργότερα παρουσιάζεται μια κοπελίτσα και μας παρουσιάζει κάτι φωτογραφίες της παρέας μας σε ένα φάκελο του μαγαζιού που ένας άσχετος τυπάς είχε τραβήξει πριν λίγη ώρα, και μας τις πουλάει, τότε απλά συφιλιάζομαι και βρίζω τόσο τους καταστηματάρχες όσο περίπου και τα χίλια κορόϊδα, παύλα μαλάκες, που είχαν μαζωχτεί στο σκατομάγαζο αυτή τη βραδιά. Από εδώ και στο εξής μάγκες μου, άμα το μέρος χωράει πάνω από 150, ΜΑΚΡΙΑ, γαμώ τα καφριλομπουζούκια μου, γαμώ!
Cate και Λουκά μου, αυτά τα γράφω τώρα ξημερώματα Κυριακής με μισό μισόλιτρο Strawberry Cheescake παγωτό (σκάστε από τη ζήλια σας κουφάλες), αλλά θα το ξαναπεράσω το κείμενο άλλη μια αύριο το μεσημέρι και τότε θα το ανεβάσω. Άλλη φορά μαλάκα μου, στην Όστρια να σχεδιάζω τασάκια. Χίλιες φορές καλύτερα.

Υ.Γ.1 Είναι από τις λίγες φορές που θα παραδεχτώ πως ο μεγάλος μου αδερφός είχε δίκιο. Είναι από τις πολλές φορές που μου έκανε τράκα τσιγάρα.
Υ.Γ.2 Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει πως διασκεδάζουν αυτοί οι άνθρωποι; Πραγματικά τώρα...

Saturday, October 20, 2007

Life advice n. 122

Καταργήστε όλες τις ατελείωτες λίστες με τα πιθανά και απίθανα δώρα, σταματήστε να κάνετε ντροπιαστικά ψυχoλογικά προφίλ των φίλων σας, πατήστε το X στο illustrator και σβήστε από τον υπολογιστή σας τα άπειρα φανελοσχεδιάκια που έχετε φτιάξει, μην τολμήσετε και ξαναγοράσετε αυτές τις κινέζικες μπούρδες με τα φωτάκια από τους πλανόδιους, διαγράψτε από τη μνήμη σας που είναι το The Mall, συνειδηποιήστε επιτέλους πως οι κούκλες διάσημων και μή προσωπικότήτων δεν είναι πλέον cool, προς Βύντρα και Cate Blanchett, πετάξτε από το μπαλκόνι σας το δήθεν κουλτουριάρικο φωτογραφικό album με το υπερβολικά ξηρό και βρώμικο χαρτί, επιστρέψτε επειγόντως στον Ελευθερουδάκη το βιβλίο με τους 100 πιο συνταρακτικούς καταράκτες του κόσμου, λιώστε το τρίμετρο με άρωμα αγριοκέρασο και βανίλια κερί πάνω στο σώμα κάποιου δύσμοιρου shaolin, μην διανοηθείτε καν να πάρετε ηλεκτρονικά παιχνίδια ή παπούτσια ή οτιδήποτε είναι κοντά στα ταμεία του ΙΚΕΑ, και πάνω από όλα αφήστε τη δυσπιστία σας να κλαίει ορφανή στα παγκάκια της Αθηνάς δίπλα σε μπεκρήδες ψηφοφόρους του Μάνου που προσμένουν την ανατολή του ηλίου για να γυρίσουν ευτυχισμένοι στις πολυεθνικές τους.
Ένα είναι το δώρο. Ένα είναι το δώρο που πρέπει να κάνετε, ένα είναι το δώρο που θέλετε να σας κάνουνε. Τέλος.

Μασάζ σε spa.


Ακόμα χαλαρώνω...