Είναι
δυνατόν; Είναι δυνατόν αυτή η πάστα, οι
μοναχικότεροι των ψυχών οι πιο θαραλλέοι των δειλών, να μην είναι τίποτα άλλο παρά ένα
τσούρμο γερόντων πρησμένων από το αλκόολ
και τη μετάνοια, με κακόγουστα σακάκια και κίτρινα
μαλλιά; Είναι δυνατόν να είναι μονάχα αυτό, τελειωμένοι συνδαιτυμόνες των εκδοτών με τσιπουράκια και χταποδάκια; Αυτοί είναι οι ποιητές και συγγραφείς της γενιάς μας, των κρατικών επιχορηγήσεων και των Μ.Κ.Ο.; Είναι δυνατόν να στήνουν μια
'άλλη' διαμαρτυρία (αναρωτιέμαι τι το
διαφορετικό διαδραματίστηκε και πόσο ανώτεροι νοιώθουν των 'άλλων' διαμαρτυρόμενων) με τις
ευλογίες του εργοδοτικά αμαρτωλού
Ιανού; Τσίπα δεν υπάρχει άραγε;
Είναι
δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι του πολιτισμού -λες
και οι υπόλοιποι είμαστε αποκλειστικά
άνθρωποι του κανιβαλιστικού καταναλωτισμού-
να απομονώνουν αυθαίρετα στίχους δημιουργών και
να τους μετατρέπουν σε χυδαία τσιτάτα, σε
σλόγκαν διαφημιστικών; Πότε και σε ποιόν πουλήσαν την παιδεία τους;
Είναι
δυνατόν οι συνεχιστές του Ρίτσου, του
Αναγνωστάκη, του Παλαμά, του Λειβαδίτη, του Καρυωτάκη,
του Καρούζου, του Καβάφη, της Γώγου, του Ελύτη, του Γκάτσου να είναι
ασπόνδυλα ερπετά του μικροαστικού
τοπίου, φοβικοί σκαλιστές μιας πληρωμένης μνήμης; Είμαστε τελικά τόσο φτωχοί, τόσο ανήμποροι μπροστά στο σκοταδισμό του πνεύματος;
Τελικά,
μπορεί και να είναι δυνατόν. Γιατί να
στεκόμαστε άλλωστε σε τίτλους και ιδιότητες,
τι περίμενα δηλαδή ο αφελής; Τρελούς
να ανεβοκατεβαίνουν στη Σταδίου γυμνοί και να
απαγγέλουν στίχους ρηξικέλευθα
επαναστατικούς; Όχι βέβαια, άλλωστε με
τον ένα ή τον άλλο τρόπο και αυτοί στελέχη
της παραγωγής είναι, επώνυμοι και γνωστοί στους
κύκλους της διασκέδασης. Τι διαφορά έχει δηλαδή το
Μέγκα του Μπόμπολα, ο Ολυμπιακός του Μαρινάκη, το Μέγαρο του κάθε Λαμπράκη, η Καθημερινή του Αλαφούζου
με το βιβλιοπωλείο του Ελευθερουδάκη
και τα κέντρα του Ψωμιάδη; Μαγαζιά είναι
όλα, μέσα παραγωγής και διανομής θεάματος,
με την εννίοτε κοινή πελατεία τους,
επώνυμους διασκεδαστές και ανώνυμες
στρατιές αναλώσιμων – σερβιτόροι,
μάγειρες, χορεύτριες, καθαρίστριες,
τυπογράφοι, εικονολήπτες, ηχολήπτες,
τεχνικοί, αποθηκάριοι, ντελιβεράδες,
πωλητές.
Προφανώς ο καθένας έχει όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση στην έκφραση και τη διαμαρτυρία, αλλά αναμφίβολα είναι δύσκολο να συγκρατήσεις τον εμετό που σκαρφαλώνει μέσα σου όταν βλέπεις τον Κραουνάκη σαν άλλο ιππότη της πεντάρας να κατευθύνεται στο πλήθος με το ταλαιωρημένο του τρίκυκλο και τα τηλεοπτικά κοράκια να μαζεύονται γύρω του για μια δήλωση αλληλεγγύης. Όπως είναι αδύνατο να αντέξεις την υποκρισία και την αηδία μίζερων ανθρώπων, αποκομμένων από τη πραγματικότητα, ακόμη όχι μόνο από το κοινό τους αλλά και από αυτούς που τους στηρίζουνε, νεκροθάφτες πια της τέχνης που υποτίθεται ότι υπηρετούνε.
