Δεν πρόκειται για κάποιο νομικό ολίσθημα, για υπερβάλλοντα ζήλο ή μια τυπική παρατυπία. Πρόκειται για μια χυδαία ποινικοποίηση της ιδεολογίας, για μια έκφυλη αποσάθρωση των συνταγματικών και δημοκρατικών αρχών, για έναν αστικό ολοκληρωτισμό που όμοιό του είχε να δει η χώρα από τον καιρό της δικτατορίας.
Θρασύδειλα και αυθαίρετα η πολιτική εξουσία φόρτωσε τις διατάξεις του διαβόητου κουκουλονόμου μετατρέποντας τις πλημμεληματικού χαρακτήρα κατηγορίες των 93 κρατουμένων της ανακατάληψης της Βίλα Αμαλία σε κακουργήματα, όταν παράλληλα, σε μια στιγμή νομικής ειρωνείας τους απήλαξε από την γελοιώδη κατηγορία της αντίστασης κατά της αρχής. Αυτή η τιποτένια κίνηση έχει σαν αποτέλεσμα να κρατούνται όμηροι 93 συμπολίτες μας στην ΓΑΔΑ, τουλάχιστον μέχρι το Σάββατο 12/01 οπότε και περνάνε από ανακριτή, στερούμενοι των βασικών δικαιωμάτων τους, αναλώσιμα πυρομαχικά στη διαλεκτική της πολιτική πόλωσης. Μετά λοιπόν του προσβλητικού ψεύδους περί 'ανώνυμης καταγγελίας για ναρκωτικά', η κρατική ανομία επελαύνει με μια νέα εκδικητική τερατωδία, διότι απλούστατα αυτό είναι το πραγματικό της πρόσωπο, ένα μόρφωμα που δεν διστάζει να καταστρατηγήσει τις ίδιες τις αρχές πάνω στις οποίες θεσπίστηκε.
Προεκλογικά ο Αντώνης Σαμαράς είχε διαλαλήσει στην τρομοκρατημένη ελληνική κοινωνία πως θα 'βγάλει τις κουκούλες', μα προτίμησε να τις φορέσει, όλα στη δίνη της πολιτικής ματαιοδοξίας του χώρου του, μια δίνη που ποινικοποιεί την ελευθεριακή, την αντιεξουσιαστική και την αναρχική ιδεολογία, μια δίνη που ταχύτατα ασπάζεται τις άναρθρες κραυγές της ακροδεξιάς και του φασισμού. Δεν είναι ένα παρανοϊκό εσχατολογικό παραλήρημα, είναι η σκληρή πραγματικότητα.
Δεν είναι αντιπερισπασμός η Βίλα Αμαλία - είναι πολλαπλώς πιο πρωτεύον ζήτημα για τους πολίτες και την κοινωνία από ότι η περίφημη λίστα Λαγκάρντ. Η τελευταία δεν παρά είναι μια αποδελτίωση καταθέσεων για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, για μια και μοναδική τράπεζα, σε μια από τις πολλές χώρες που προσφέρουν φορολογική ασυλία. Η διαχείρισή της είναι μονάχα ο αφρός της διαπλοκής και της αναποτελεσματικότητας της ελληνικής διοίξησης, ενώ οι πολιτικές τριβές γύρω της είναι ένα ακόμη φτηνό πολιτικό στοίχημα του κοινοβουλευτισμό, μια απόπειρα εξόντωσης του ΠΑ.ΣΟ.Κ., μια χαμηλής ποιότητας ευκαιρία για το ΣΥΡΙΖΑ, ένα μοντέλο κάθαρσης και επιτυχίας για τη ΝΔ. Η λίστα Λαγκάρντ είναι ο πραγματικός αντιπερισπασμός, ένα επικοινωνιακό σύννεφο καπνού πίσω από το οποίο κρύβονται ο ορυμαγδός της συστηματικής και συστημικής φοροαποφυγής και φοροδιαφυγής, η αποκάλυψη της φάρσας του μικρού και μεγάλου κεφαλαίου και της ελεύθερης διακίνησής του, η έντονη ταξική πόλωση, το προς ψήφιση φοροκλεπτικό νομοσχέδιο, η παταγώδης αποτυχία των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, η απελπιστική ανάγκη για πολιτειακή αναδιοργάνωση, η ραγδαία κατρακύλα στη βαρβαρότητα.
Η δημοκρατία δεν είναι ένα σύστημα ανοχής όπως ποικιλοτρόπως εμφανίζεται στην αγγλοσαξονική φρασεολογία γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα, μα μια πρόκληση για σεβασμό. Δε χρειάζεται κανείς να συμφωνεί ούτε με μια ιδέα, ούτε με μια φράση των κρατουμένων του κράτους, μα απαιτείται η αντίσταση στην επεκτατική ανομία των εκτελεστών και υπηρετών του, απαιτείται η κατακραυγή και διαπόμπευση απέναντι στην εκμηδένιση των ελάχιστων χαρακτηριστικών αντιπροσώπευσης, υπεράσπισης των δικαιωμάτων και λαϊκής αυτοκυριαρχίας που η αστική δημοκρατία κάποτε υποσχόταν.
Η μνημονιακή διακυβέρνηση Σαμαρά δεν έχει κηρύξει τον πόλεμο στους κουκουλοφόρους, ή στους αντιεξουσιαστές ή στους αναρχικούς όπως πολλοί θα ήθελαν να νομίζουν. Έχει κηρύξει τον πόλεμο στην κοινωνία και την ελευθερία που εκ φύσεως αυτή επιδιώκει. Μα ότι συμπιέζεται κάποτε εκτονώνεται, και έπειτα όταν η σκόνη πέφτει, τότε πάλι η ιστορία ξαναγράφεται, πάντα σύμφωνα με την απαιτούμενη αφήγηση.
