Χαίρομαι για την αποβολή του Πέπε γιατί μου δίνει την ευκαιρία να συκοφαντήσω ένα σπουδαίο διπλό απέναντι στην ομάδα μου. Ο γνωστός ψυχάκιας έκανε ένα από τα προσφιλή του δολοφονικά τάκλιν για το οποίο άμα μου το κάνανε σε δικό μου παίχτη, όχι κόκκινη, αλλά τιμωρία τριών αγωνιστικών θα ζητούσα. Όταν την έπαιξα την ακατανόμαστη ανοιχτά από Special One, έγινα Special … Five, και όταν την έπαιξα κλειστά σήκωσα το Copa del Rey. Τώρα έκανα το ίδιο αλλά δεν είναι κάθε μέρα του Αϊ Γιαννιού, ειδικά επειδή δεν υπάρχει η ψυχολογία του μονού αγώνα.
Η Barca είναι ένα καταπληκτικό σύνολο, αλλά μέτρια τακτικά. Παίζει ένα κοντρόλ αντίστροφο κατενάτσιο το οποίο βασίζεται στις ατομικές ενέργειες, με το σεντερ φορ τους απλά να απασχολεί τους κεντρικούς αμυντικούς για να δημιουργούνται διάδρομοι για το Μέσσι και τους άλλους σε δεύτερη φάση. Και όσο η Μπάρτσα θα σηκώνει τίτλους, ο καλύτερος επιθετικός στον κόσμο, ο Βίγια, θα μένει ευχαριστημένος με αυτόν τον άχαρο ρόλο. Στερούν την κατοχή από την αντίπαλη ομάδα, γιατί έχουν βάλει τους καλύτερους πασέρ στον κόσμο να παίζουν με μικρές μπαλιές και βαφτίζουν αυτό το μπουκαδόρικο κοντρόλ παιχνίδι επιθετικό ποδόσφαιρο και υπέροχο passing game. Αυτό δεν είναι δημιουργικό ποδόσφαιρο, ούτε τακτικό, απλά κατάλληλο για το υπέροχο δυναμικό της ομάδα.
Δεν έχουν δα την καλύτερη αμυντική γραμμή στον κόσμο, αλλά δεν δοκιμάζονται συχνά και ο καθαρά επιθετικός προσανατολισμός των υπόλοιπων δύο γραμμών τους προστατεύει ψυχολογικά, ενώ οι ικανότητες της επιθετικής γραμμής ακόμα και στις πιο δύσκολες άμυνες, τους δίνει την πολυτέλεια να παίζουν και με ένα καθαρό κόφτη στα χαφ για προστασία, τον Ματσεράνο φέτος και τον Τουρέ παλιότερα, κάτι το οποίο αποδείχτηκε περίτρανα σήμερα. Άμα είχα εγώ αυτούς τους παίχτες δεν θα κατέβαινα καν στο γήπεδο, θα τους άφηνα να παίζουν μόνοι τους, μπορεί να παίρνανε και καλύτερα αποτελέσματα. Ο Πεπ Γκουαρντιόλα δεν είναι μάστορας της τακτικής όπως εγώ αλλά πρέπει να είναι υπερήφανος που διαχειρίζεται μια ομάδα σαν τη δική του με τόση ηρεμία και αντέχει τα επικοινωνιακά μου χτυπήματα με ψυχραιμία και επαγγελματισμό. Παίζει αυτό που ξέρει και είναι προσεκτικός αποφεύγοντας κάποιο συγκλονιστικό λάθος. Άμα ανταλλάσσαμε θέσεις στους πάγκους, λογικά θα τον ξεβράκωνα, αλλά καθόμαστε στις θέσεις που έχουμε διαλέξει να καθόμαστε και ο καθείς χαράζει την πορεία του.
Άμα θυμάστε, από την εποχή που ήμανε στην Τσέλσι είχα την τάση στα δύσκολα να πετάω κεντρικό αμυντικό σαν σεντερ φορ, αλλά να παίζω σεντερ φορ σαν κεντρικό αμυντικό ο οποίος έχει προωθηθεί ψηλά, ε αυτό είναι μεγάλη επινόηση. Κάθομαι και κοροϊδεύω τον ποδοσφαιρικό κόσμο και λέω πως θα πέταγα τον Κακά πίσω από τρεις επιθετικούς, εννοώντας τον μικρό στα δύσκολα Ρονάλντο, εκείνον τον πως τον λένε, εδώ τον έχω, τέλος πάντων εκείνον τον αριστερό ακραίο που δεν πέρασε ούτε μια φορά τον αμυντικό του, και φυσικά τον υπερμέγιστο Αντεμπαγιόρ που τα πήγε πολύ καλά στο μαρκάρισμα. Δηλαδή ενώ έπαιζα στα αλήθεια ένα φουλ αμυντικό 4-1-3-1-1 με 6 αμυντικούς στον άξονα και τους ακραίους να είναι στην ίδια ευθεία με τον Τσάμπι Αλόνσο, τολμώ και λέω πως έπαιζα 4-3-3 (4-5-1 στην άμυνα και καλά...), το οποίο μάλιστα θα το άλλαζα σε 4-2-3-1. Κι όλα αυτά επειδή θα με κράζατε άμα με βλέπατε να παρατάσσομαι με ένα 5-4-1 με αντεπιθέσεις. Να λέτε πάλι καλά που δεν πέταξα τον Κασίγιας κεντρικό μπακ και τον Ρονάλντο σέντερ φορ (επινόηση του κώλου btw).
Διάλεξα να σπάσω το διαβόητο passing game της ακατανόμαστης και το έκανα με τα συνεχόμενα φάουλ για τα οποία πολλοί από τους παίχτες μου έπρεπε να κιτρινιστούν πολύ νωρίς στο παιχνίδια. Ευχαριστώ τον Σταρκ που πειθαρχικά ήταν οικονόμος αλλά ταυτόχρονα διέκοπτε οποιοδήποτε ρυθμό του αγώνα. Επιπλέον σε μερικές περιπτώσεις καταφέραμε και κλέψαμε μπάλες για να βγάλουμε αντεπιθέσεις αλλά η διάταξη μου δεν μου επέτρεπε κάτι τέτοιο. Παρόλο που είχαμε σφραγίσει την τροφοδοσία στον Μέσσι, μας έβαλε δύο γκολ κυρίως στις απίστευτες ατομικές του ικανότητες αλλά και την σωστή αλλαγή που έκανε ο Γκουαρντιόλα αντικαθιστώντας τον Πέντρο με τον Αφελάι.
Δεν είμαι λούζερ και ούτε θα επιτρέψω στους παίχτες μου να γίνουν λούζερ. Χαίρομαι που ακόμα και το υπόδειγμα επαγγελματία Τσάμπι Αλόνσο παρολίγο να πάρει κάρτα μετά την λήξη του αγώνα επειδή επιτέθηκε φραστικά στον διαιτητή, που οι Ράμος και Μαρσέλο κλωτσάγανε βρώμικα όποιον πεσμένο βρίσκανε μπροστά τους, που ο χειρότερος μου παίχτης (ο Αντεμπαγιόρ) σχολιάζει τον τρόπο που ο αντίπαλοί του έπεφταν κάθε φορά που έχωνε τα χέρια του στα μάτια τους στις διεκδικήσεις, και που ο κλάψας Ρονάλντο προσπαθεί να μειώσει τα γκολ του Μέσσι επειδή τα έβαλε απέναντι σε δέκα και όχι έντεκα ... μόνος του! Τους έχω πωρώσει, και στα αλήθεια αυτό το πάθος ήταν κάτι που έλειπε πάντα από την ομάδα μου, ειδικά τα τελευταία 15 χρόνια εξαιτίας της ενδογενούς υπεροψίας του κλαμπ. Ελπίζω βέβαια να μην γίνω ο ΠΑΟΚ της Ισπανίας, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Βεβαίως και μπορώ να προκριθώ, μην είστε τρόμπες. Για αυτό λέω πως δεν υπάρχει ελπίδα, ακριβώς για να την συντηρήσω στον εγωισμό των παιχτών μου, και να εφησυχάσω τον αντίπαλο αν και ο μετριοπαθής Πεπ μάλλον δε μασάει από τέτοια. Τώρα έχω δύο επιλογές. Ή να πάρω ρίσκο και να ακολουθήσω μια μεσαία προσέγγιση στο επόμενο παιχνίδι και να θυμηθώ πως έχω τον Μπενζεμά που μπορεί να αντιμετωπίσει το αργεντίνικο μηχανάκι που ακούει στο όνομα Ματσεράνο, ή να πάω αδιάφορος και να πω πως κρίθηκε η πρόκριση από το σημερινό αποτέλεσμα και τη διαιτησία. Κανονικά μου αξίζει τιμωρία από την UEFA για όσα σας λέω σήμερα γιατί προκαλώ δυσφήμιση του αθλήματος, αλλά είμαι τόσο παθιασμένος με την νίκη και την εκάστοτε ομάδα που κοουτσάρω που δε με νοιάζει τίποτα.
Αλλά για να λέμε του στραβού του δίκιο, δεν μπορείς να αποσπάσεις μια πονηρή λευκή ισοπαλία χωρίς να δημιουργείς και κάποιο επιθετικό φόβητρο στην αντίπαλη ομάδα. Και καλά ο Μέσσι πέρασε τέσσερις για να βάλει το δεύτερο γκολ του. Η ομάδα μου, όταν είχε την κατοχή τι την έκανε; Α ναι, είχα το Πέπε να πετάει την μπάλα όπου να 'ναι γιατί το παιδί είναι σεντερ μπακ και όχι επιτελικός μέσος, τον Ρονάλντο να προσπαθεί να τα κάνει όλα μόνος του, τον Αλμπιόλ που δεν πέρασε τη μεσαία γραμμή, τον Τσάμπι Αλόνσο, που δεν είχε παίχτη στον άξονα για να δημιουργήσει και ανώφελα την άνοιγε στους κλεισμένους ακραίους, τον Ντι Μαρία που με την αδιαφορία του ανάγκασε τον Μαρσέλο να καταπίνει αναρίθμητα χιλιόμετρα με αποτέλεσμα την εύκολη κίνηση του ξεκούραστου Αφελάι στο πρώτο γκολ και τον Αντεμπαγιόρ να κάνει επιθετικά φάουλ όταν δεν έτρεχε να κρυφτεί στο σημαιάκι του κόρνερ. Εντάξει, το παραδέχομαι, έστησα λάθος την ομάδα μου, αλλά όσο δεν σκόραρε η ακατανόμαστη πίστευα πως μπορούσε το παιχνίδι να έχει τους ίδιους ρυθμούς μέχρι το τέλος. Δε μου βγήκε, έτσι είναι η μπάλα.
