Επικίνδυνοι συμβολισμοί

Ο διορισμός της υπηρεσιακής κυβέρνησης δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, ο σχηματισμός της όσο κι αν καθυστέρησε, είναι μηχανιστικά εξυπηρετικός στη περιφρούρηση της ευρωζώνης και στη διατήρηση του γαλλο-γερμανικού διπόλου. Η αριθμητική της σύνθεση επιβεβαιώνει όχι μόνο την απελπισία του δικομματισμού και την πολιτική οξυδέρκεια του Γ. Καρατζαφέρη, αλλά και την αναγκαιότητα για πολλές διαγραφές, ιστορικές συναινέσεις, αντρίκια αντάρτικα προς λαϊκή τέρψιν και ενισχυμένες πλειοψηφίες για τα μέτρα που απαιτούνται να εφαρμοσθούν πριν οδηγηθούμε σε μια εκλογική αναμέτρηση η οποία θα στερείται αντι-μνημονιακού χαρακτήρα.

Ακόμα και ο πιο ψύχραιμος όμως, δυσκολεύεται να προσπεράσει τη συμμετοχή φασιστών στη μαιευτική αυτή κυβέρνηση. Σύμφωνοι, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν αποδείξει τα τελευταία 15 χρόνια πως δε διαφέρουν ουσιαστικά, ούτε στις πολιτικές κατευθύνσεις ούτε στην ηθική τους, όμως η συμμετοχή ακροδεξιών στοιχείων, πέραν των πολιτικών προεκτάσεων, ενέχουν και ενός βαθύτερου συμβολισμού που οξύνει τα επίπεδα του κύκλου ανοχής-τρομοκρατίας που βιώνει η κοινωνία, ιδιαίτερα μετά την οκτωβριανή επίθεση των ΚΝΑΤ στους δρόμους. Χαρακτηριστικότερη η περίπτωση του νέου Υπουργού Μεταφορών και Υποδομών, Μάκη Βορίδη. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο συμβολισμός -σε συνδυασμό με την πολιτική εκτροπή του δημοψηφίσματος και τον διορισμό ενός τεχνοκράτη για πρωθυπουργό- συμπίπτει σχεδόν χρονικά με την επέτειο του Πολυτεχνείου. Κούφια ειρωνεία.

Αυτή, όπως και τόσα άλλα στον πολιτικό μας βίο, θρύβει σε συμβολισμούς αλλά κενή ουσίας ελέω της παρόδου του χρόνου και την αλλοίωση της κοινωνικής συνείδησης. Η αμερικάνικη πρεσβεία δεν αντιπροσωπεύει ουσιαστικά πια τίποτα, πόσο μάλλον στα χρόνια της κρίσης που η όποια εθνική κυριαρχία έχει εκχωρηθεί όχι σε αμερικάνικα συμφέροντα ή στο ελίτ αμερικάνικο κεφάλαιο, αλλά σε παγκόσμια οικονομικά κέντρα με επίκεντρο τους ευρωπαίους εταίρουςκαι τη μάχη του ευρώ. Μπορεί το κυρίαρχο διακύβευμα να μην έχει κάνει τόσο με την τοπολογία της εξουσίας, αλλά σίγουρα κανείς δε πρέπει να αγνοεί τη σύνθεσή της και τους εσωτερικούς της μηχανισμούς οι οποίοι στήνουν μαγαζιά στο νέο Ελ Ντοράδο.

Όλοι αυτοί οι ελληνικοί συμβολισμοί κανονικά δε θα έπρεπε να μας επηρεάζουν και να μας αποπροσανατολίζουν, να μας απασχολούν και να μας απορροφούν. Κανονικά. Όμως ακόμα και οι συμβολισμοί έχουν την σημασία τους, πόσο μάλλον σε μια αποσυνδεδεμένη και τρομοκρατημένη κοινωνία που κάθε μέρα που περνά βάλλεται ψυχολογικά, ηθικά και σωματικά. Η μελλοντική ιστορία της χώρας έχει λίγη σημασία μπροστά στις αντοχές και τις δυνάμεις των ανθρώπων που ζουν σε αυτή. Εκεί που άλλοι αναζητούν πολιτικές ευκαιρίες, μερίσματα εξουσίας και μικρές υποσημειώσεις στα βιβλία της ιστορίας, άνθρωποι που έχουν εκχωρήσει την ελευθερία τους και τις αξίες τους, πλέον βρίσκονται να διαπραγματεύονται την υγεία τους, ακόμα και την ζωή τους.

Ο χειμώνας που μπήκε με κρύο, σκληρούς ανέμους και ενοικιαστές να προβληματίζονται για το πετρέλαιό τους, θα είναι σίγουρα πιο σκληρός και πιο δύσκολος, ένας χειμώνας όπου οι υποχρεώσεις θα είναι πια αναγκαιότητες. Όμως όσο κι αν ηττόμαστε, όσο κι αν γίνεται η μαυρίλα συνήθειά μας, αυτό δεν πρέπει να επιτρέπει να ανοιχτούν οι πύλες της απελπισίας. Το βαρέλι δεν έχει ποτέ πάτο, μόνο ρωγμές. Ότι κι αν γίνει, όσες κυβερνήσεις κι αν αλλάξουν, όσο κι αν μεγαλώσει το χρέος, όσο κι αν μικρύνει, η μέρα θα εξακολουθεί να έχει 24 ώρες, τα βράδια θα εξακολουθούν να είναι κρύα και οι μέρες απατηλές, θα αρρωσταίνουμε και θα πεθαίνουμε, θα ερωτευόμαστε και θα γελάμε. Στις στάχτες των προσδοκιών μας όλα θα μπορούσαν να είναι καλύτερα, σίγουρα. Μα δεν είναι.

Έχουν σημασία όλα αυτά, και δεν έχουν. Όμως, εμείς είμαστε πιο σημαντική, η ακεραιότητά μας, η αξιοπρέπεια μας. Πιο σημαντικό είναι να μην φοβόμαστε. Είναι η ζωή μας και να μην επιτρέπουμε σε θλιβερούς μιντιοκράτορες, άνευρους γραφειοκράτες και φασιστοειδή να την ορίζουν. Εμείς την ορίζουμε, κανείς υβριστής και ματαιόδοξος. Αυτό εμπεριέχει και ευθύνες, μα κυριότερα μια δύναμη ασύγκριτη και φυσική, αδιαπραγμάτευτη, ανίκητη, άπιαστη. Η μεταπολιτευτική συναίνεση έχει χρόνια γίνει ανοχή και πλέον περνάει σε μια καινούρια φάση, αυτή της υποταγής και της μασκαρεμένης υποδούλωσης. Τα φύλλα της ιστορίας γεμίζουν, και οι τσέπες μας αδειάζουν, αλλά μπορούμε ακόμα, και για πάντα, να προστατεύσουμε τη συνείδησή μας και να την ακολουθήσουμε με την καρδιά μας μπροστάρη.