Γιατί όχι;

Πλέον οποιοδήποτε router δεν έχει ένα καυλιτσέκι να προεξέχει προς τέρψιν της ασύρματης δικτύωσής μας είναι το ίδιο αναχρονιστικό όσο και το περίφημο πια αστειάκι μου με τον Σεργιανόπουλου και τη Ρωσία (όποιος δε το ξέρει ακόμη να μου στείλει e-mail). Χάρη λοιπόν στα ασύρματα routers πολλοί από εμάς έχουν γευτεί την υπέροχη αίσθηση της δωρεάν και απροστάτευτης πρόσβασης στις ευρυζωνικές λεωφόρους του διαδικτύου. Όμως ακόμη περισσότεροι από εμάς, και πολύ πιο συχνά, έχουμε βιώσει την διαθεσιμότητα αναρίθμητων κλειδωμένων δικτύων ακριβώς τη στιγμή που χρειαζόμαστε ένα μονάχα λεπτάκι συνδεσιμότητας για να γράψουμε στο status μας στο facebook ή στο twitter 'For the life of me, I can't find a free Wi-Fi'.

Στο πλαίσιο όμως του ψηφιακού σοσιαλισμού (βλέπε σχετικό και τελείως μάπα άρθρο στο Wired), υπάρχει μια πάρα πολύ απλή λύση. Ασύρματα routers με 2 κεραίες, ώστε να εκπέμπουν δύο διαφορετικά ασύρματα δίκτυα. Το πρώτο θα είναι αυτό το οποίο θα θέλει να δημιουργήσει για προσωπική του χρήση ο κάτοχος του εν λόγω router, όπως συμβαίνει και τώρα δηλαδή, ενώ το δεύτερο (του οποίου το bandwidth θα ρυθμίζεται σε ένα χαμηλό ποσοστό επί του συνολικά διαθέσιμου, 10% για παράδειγμα) θα είναι απολύτως ελεύθερα προσβάσιμο. Με αυτό το τρόπο, η διαθεσιμότητα του ασύρματου διαδικτύου θα εκτοξευθεί χωρίς όμως ταυτόχρονα να ζημιώνονται οι διαθέσιμοι πόροι που διατίθενται από τον καθένα μας.

Εξαιρετικά απλό, ε; Αναρωτιέμαι τι γνώμη θα έχουν για όλα αυτά οι πάροχοι 3G υπηρεσιών...

Παρ- εξηγήσεις

Εγώ δεν είμαι εγώ. Οι γύρω μου είμαι εγώ. Το ποτό που πίνω είμαι εγώ. Εκεί που επιλέγω να ξοδεύω τα λεφτά μου είμαι εγώ. Τα τσαλακωμένα μου πουκάμισα είμαι εγώ. Τα φουλάρια μου είμαι εγώ. Οι φωοτγραφίες μου είμαι εγώ. Οι υπολογιστές μου είμαι εγώ. Οι τρύπιες μου κάλτσες είμαι εγώ. Το Trainspotting και το Fight Club ήμουν εγώ. Το πρώτο είναι και καλό βιβλίο.

Οποιαδήποτε αναφορά σε ταινίες είναι τυχαίο προϊόν της της ημιμάθειάς μου. Ποιο είναι το αντίστοιχο των πυροτεχνημάτων στο νερό, τα συντριβάνια και οι πίδακες; Λίγη σημασία έχει τώρα που φυσάει έντονα και πλησιάζουν οι μέρες των πυρκαγιών. Άλλωστε όπως έμαθα πρόσφατα, ακόμη και τα πράσινα δέντρα κρύβουν μέσα τους μια μυστική φωτιά, οπότε ένας εμπρησμός μονάχα ποιητικούς σκοπούς μπορεί να εξυπηρετήσει με τον ίδιο τρόπο που ο ήχος της μπουλντόζας δίνει ρυθμό στη μελωδία της εξέλιξης.

Η ανακύκλωση είναι πλέον στη ζωή μας όπως και παλιά, τώρα όμως έχει βούλα κρατική και επιχορήγηση διαφημιστική Τα κατεξοχήν σήματα που την αντιπροσωπεύουν είναι ο κύκλος και το τρίγωνο. Το τρίγωνο δεν καταλαβαίνω γιατί, ίσως επειδή παραπέμπει στη δομή και την ορθότητα, ενώ ο κύκλος είναι λίγο πιο φαιδρός, όσο και φαύλος. Τίποτα δεν μπορεί να στηριχθεί πάνω σε ένα κύκλο, ούτε τέλεια ισορροπούμενες ευθείες που υπό το βάρος της γεωμετρικής του σημασίας, λυγίζουν και γίνονται εφαπτόμενα τόξα. Ήξερα κάποτε ένα παλληκάρι που πηγαινο-ερχόταν σε μονόκυκλο. Γάλλος. Φορούσε το πάντα απαραίτητο στο διαφορετικό τρόπο σκέψης του καπελάκι και έκανε όλες τις δουλειές του με τον μοναδικό του τροχό. Ποτέ όμως δεν μπορούσε να σταθεί απόλυτα ακίνητος, κάθε φορά έκανε μικρές ανεπαίσθητες κινήσεις μπρος πίσω για να διατηρήσει την δυναμική του ισορροπία. Όσο το σκέφτομαι, συνειδητοποιώ πως είναι ίσως ο πιο τίμιος τρόπος για να στέκεσαι όρθιος. Διαρκώς με το φόβο πως μπορεί να πέσεις, διαρκώς υπερνικώντας το μπάσταρδο τέκνο του Νεύτωνα και το χαμένο πρόβατο του Αϊνστάιν με μικρές μηχανικές αλλά απαραίτητες κινήσεις, διαρκώς ακονίζοντας τις αισθήσεις και τις αντιδράσεις σου. Μπορεί η κατά φαντασία ερωμένη του Δαρβίνου να μας έκοψε την ουρά, αλλά διαρκώς βρίσκουμε λύσεις. Συνεχώς ο άνθρωπος κάνει πράματα ενάντια στη φύση του, ένας διχασμός, ειρωνικός όπως ανακάλυψε και η κλίκα του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη.

Η πτώση βέβαια είναι αναπόφευκτη. Εκεί είναι και όλο το νόημα. Πέρα από τη δολοφονική μας περιέργεια που έχουμε όταν βλέπουμε τα αστραπιαία ατυχήματα του μηχανοκίνητου αθλητισμού (εκπληκτικός όρος αυτός), υπάρχει κάτι πιο βαθύ (όχι, δε με στοιχειώνει), κάτι πιο κοινά προσωπικό σε όλους μας. Αμφιβάλλω άμα μνημονεύεται ποτέ κάποιος για την σταθερότητά του σαν χαρακτήρας, για το αμετάβλητο του ήθος, για την αμετακίνητη πορεία του στον χρόνο, τέτοιες περιπτώσεις είναι το ίδιο βαρετές όσο και ζηλευτές. Ακόμα και ο Terminator έχει τις στιγμές του. Όπως και η νοημοσύνη, έτσι και η ψυχή (αν υπάρχει πέρα από τα στενά υπερ-μεσόγεια όρια του λαϊκού τραγουδιού) είναι παιδί της αναγκαιότητας και των λαθών, όπως ο Θάνατος και ο Ύπνος (α, εσύ πάλι) είναι παιδιά του Ερέβους και της Νύκτας.

Παρένθεση:

(

Dellamorte Dellamore, καταπληκτική ταινία, και φυσικά παρεξηγημένη όπως και το Hudson Hawk και το War Inc. Επίσης γνωστή ως (aka=ε.γ.ω.) Cemetery Man, ένας χαρακτήρας παιδί της Αγάπης και του Θανάτου, των δύο ποιητικών τροχών της άμαξας που σέρνουμε στα χιονισμένα μονοπάτια μας. Τώρα η μαλακία και σε ψηφιακή μορφή.

Κλείνει η παρένθεση.

)

Μονάχα που στη ψυχή, τα λάθη επαναλαμβάνονται αμετανόητα και επίμονα, τροφοδοτούμενα από ένα ένστικτο θολό. Η ψυχή είναι ένα μυαλό χωρίς λογική, ένας νους στερημένος. Από κάθε άποψη λοιπόν, αυτή είναι εξελικτικά επικίνδυνη, αλλά ευτυχώς μέχρι να διανοηθούμε έναν υπολογιστή που να κάνει λάθη, δεν απειλούμαστε από κάτι άλλο πέρα από τους εαυτούς μας. Και να φαντασθεί κανείς πως είναι μονάχα 21 γραμμάρια. Ή τουλάχιστον έτσι λένε.

Ω, εσύ πυρηνικό μανιτάρι (που άλλοτε είσαι σαν αδικημένος φαλλός), που τόσο αστεία και κατ' ευφημισμό βάφτισες το μοίρασμα της πίτας 'Ψυχρό Πόλεμο', ακόμα σε τρέμουμε (ο Φόβος ήταν γιος του Άρη και της Αφροδίτης) και δίκαια, όχι γιατί μπορείς να μας εξαφανίσεις. Όχι φυσικά, το τώρα είναι πάντα υπό διαπραγμάτευση, αλλά το αύριο, η καταδίκη του αύριο, αυτός είναι ο πραγματικός τρόμος, η αμέτρητη δύναμη που έχουμε σκεφθεί, το τελευταίο (άμεσο) όπλο του ανθρώπινου πολιτισμού. Η μόνη γιατρειά στην γενετική ματαιοδοξία του DNA μας είναι αυτοί οι πυρηνικοί μύκητες. Βέβαια υπάρχουν και τα βιολογικά όπλα, που όπως υπονοεί και το όνομα, παρασκευάζονται με φυσικούς και παραδοσιακούς τρόπους και χωρίς λιπάσματα, ενώ είναι και fair trade για τις φαρμακευτικές εταιρείες.

Ρακοσυλλέκτης λέξεων παρεξηγημένων, απαγωγέας ιδεών ορφανών και παρατηρητής παιγνίων στημένων, αναζητά καλουπάκι προσωπικό για κοινωνικό συμβιβασμό, μια ψυχολογική συμφωνία της Βάρκιζας και κοστούμι κομμένο ραμμένο στα μέτρα του και αγορασμένο στα βαλάντια του.

Ρε, πάρτε το χαμπάρι, ο Joe Strummer πέθανε.

Ψέματα.

Η λογική πέθανε. Ζήτω η απροβάριστη αυθαιρεσία.

Fin.

Νο 3 στα charts

Το btjunkie είναι η συνηθέστερη επιλογή μου για να διαιωνίζω το βεβαρημένο μου διαδικτυακό μου μητρώο. Ο κόπος χιλιάδων καλλιτεχνών μερικά κλικ μακριά, ανέξοδα κυριολεκτικά. Το btjunkie, στην αρχική του σελίδα, είναι χωρισμένο σε δύο panel. Το πρώτο δείχνει τα πιο δημοφιλή torrents που ανέβηκαν σήμερα, και το δεύτερο τα πιο δημοφιλή ενεργά torrents γενικά. Τα υπόλοιπα είναι μερικές απατεωνίστικες διαφημίσεις.

Σήμερα το πρώτο panel έχει σαν τρίτο πιο δημοφιλές το 'Michael Jacksons Memorial Service'. Η μόνη αμαρτία είναι πως είναι ήδη νεκρός και δεν μπορώ να πω να πάει στο διάολο. Για αυτό σκατά στον τάφο του. Κυριολεκτικά.

Είδα το Public Enemy του Mann (στο σινεμά - πλήρωσα), και αναρωτιέμαι πρώτον γιατί κάθε ιστορία πρέπει να ωραιοποιείται και δεύτερον γιατί τόση εμμονή με ψηφιακό handicam το οποίο χειρίζεται κάποιος οπερατέρ με Αλτσχάιμερ.

Δεν ξέρω ποια είναι η διαφορά μεταξύ εμπάθειας και συμπάθειας. Φταίω εγώ που δεν με απασχολεί καθόλου ένας άγνωστος αλλά διάσημος; Εκεί είναι η διαφορά. Είναι διάσημος. Αλλά είναι άγνωστος. Σε εμένα. Οπότε στα αρχίδια μου. Κάνω λάθος;

Δεν ήταν καν σημαντικός δηλαδή. Θα μπορούσα να κάνω λίστα με αυτούς που δεν θα με απασχολούσαν άμα ψοφούσανε, και αυτούς που θα μ' ενδιέφερε. Και μια ενδιάμεση φυσικά. Όχι πως θα λύπουμουνα δηλαδή, απλά θα ήταν ατυχές για τους υπολοίπους μας άμα άφηναν την τελευταία τους εκπνοή (και όχι αναπνοή προφανώς...) να περιφέρεται αδέσποτη παρέα με εκείνη του Καίσαρα. Του Ιούλιου και του Οκταβιανού. Και πολλών άλλων λιγότερο διάσημων στα βάθη της ιστορίας.

Πάντα θα είναι πιο εύκολο να γίνεται ταινία ο Dillinger, ο Παλαιοκώστας, ο Michael Jackson και ο Σεργιανόπουλος. Αλλά η Marie Curie; Όχι, όχι βέβαια, ραδιενέργεια και καρκίνος δεν έιναι το ίδιο sexy όσο τα όπλα και οι κόκες. Όχι βέβαια.

Το χειρότερο όμως είναι ο τρόπος που θα ξαναγραφτεί η ιστορία. Η διαταραγμένη του προσωπικότητα και η παιδοφιλία του (του Jackson ντε) θα γίνουν υποσημειώσεις ακόμη και στην πιο λεπτομερή του ανάμνηση δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια από τώρα. Περίεργο πράμα το μυαλό. Πολλές φορές πιο περίεργο και από τη καρδιά. Σαν κι αυτήν θέλει να τα πιστεύει όλα, άμα το πιπιλίσεις ακόμα και με το πιο αισχρό ψέμα αυτό θα το πιστέψει.

Ο Ιάσονας Χατζηθεοδώρου είναι γαμάτος. Ο Ιάσονας Χατζηθεοδώρου είναι γαμάτος. Ο Ιάσονας Χατζηθεοδώρου είναι γαμάτος. Ο Ιάσονας Χατζηθεοδώρου είναι γαμάτος. Ο Ιάσονας Χατζηθεοδώρου είναι γαμάτος. Ο Ιάσονας Χατζηθεοδώρου είναι γαμάτος. Ο Ιάσονας Χατζηθεοδώρου είναι γαμάτος. Ο Ιάσονας Χατζηθεοδώρου είναι γαμάτος. Ο Ιάσονας Χατζηθεοδώρου είναι γαμάτος. Ο Ιάσονας Χατζηθεοδώρου είναι γαμάτος. Ο Ιάσονας Χατζηθεοδώρου είναι γαμάτος. Ο Ιάσονας Χατζηθεοδώρου είναι γαμάτος. Ο Ιάσονας Χατζηθεοδώρου είναι γαμάτος. Ο Ιάσονας Χατζηθεοδώρου είναι γαμάτος.

Βλέπεις;

Το ψέμα είναι δυνατό γιατί έχει θράσος, ενώ η αλήθεια είναι ντροπαλή και αδύναμη. Η αλήθεια είναι ο πηλός και το ψέμα το ευθραστό αγαλματίδιο. Καλό αυτό, να το βάλουν στη 'Βέρα στο μεσαίο'. Βέρα στο κωλοδάχτυλο.