Είναι πολλές και σε εμένα ακατανόητες, μυστήριες, ένα ερωτηματικό με καμπύλες. Είναι πολλές, ίσως περισσότερες από ότι θα έπρεπε, περισσότερες από όσες μπορώ. Σίγουρα όμως είναι ακατανόητες. Για αυτό λοιπόν δε προσέχω και κινούμαι στα όρια των λαθών και των κακών επιλογών, πάντα προσμένοντας το χειρότερο, πάντα απολαμβάνοντας το καλύτερο. Δε σκέφτομαι, δεν υπολογίζω. Αντιδράσεις. Εκπλήξεις. Ανακαλύψεις. Απογοητεύσεις.
Με τη μια πίνουμε ποτά σε κάποιο μαγαζί. Αυτή βάφεται στη τουαλέτα. Κάποιος με παρακολουθεί. Μιλάμε, γελάμε, τίποτα το παράξενο. Κάνουμε τα τηλέφωνά μας, πληρώνουμε, βγαίνουμε, χαιρετιόμαστε και ο καθένας μας παίρνει το δικό του δρόμο.
Είναι πολλές.
Όσο κι αν κλείνω τα μάτια, δεν αλλάζω. Δεν θυμάμαι πως ήταν όταν ήμουν τυφλός.
Περιμένω στο καφέ την άλλη, αλλά από το δρόμο εμφανίζεται μια άλλη. Κάποιος με παρακολουθεί. Της γνέφω, με πλησιάζει και τελικά κάθεται μαζί μου. Μιλάμε, γελάμε τίποτα το παράξενο. Μπορεί και να φλερτάρουμε. Δεν έχω ξεχάσει αυτή που έρχεται, απλά επιμελώς δεν το σκέφτομαι. Έρχεται, πληρώνω, φεύγουμε και αφήνω την άλλη πίσω. Ακόμα και η απέχθεια είναι καλύτερη από την άγνοια. Περπατάμε προς τα κάτω. Στο τέλος του δρόμου με δέρνουν τρείς μηδενιστές.
Βλέπω ντοκιμαντέρ από τις σαβάνες, τις ερήμους και τις ζούγκλες.
Είναι πολλές οι άτιμες.
Έχω ξεχάσει να πονώ. Μην ξεχάσω να θυμηθώ να ξεχάσω. Με βήματα προς τα πίσω, τα γυμνά μου πόδια σκαλίζουν στο δρόμο με τα χαλίκια την πορεία προς την επόμενη. Στο τέλος της κάπου, νομίζω υπάρχει ένα τσίρκο που το έχει σκάσει από μια παλιά ξεθωριασμένη φωτογραφία.
Είμαι στο κρεβάτι μπανταρισμένος, με γάζες και αίματα. Μια άλλη με φροντίζει και με προσέχει. Αυτός που με παρακολουθεί, κάθεται πιο δίπλα. Αυτή φεύγει, κουράστηκε. Η σκιά μου, αυτός που με παρακολουθεί, μου προσφέρει ένα ποτήρι whisky. Ανάβει τσιγάρο, και το μοιραζόμαστε.
Είναι πολλές και τις στεναχωρώ. Τις απογοητεύω, μα κάτι είναι κι αυτό, σημαίνει πως κάποτε τις γοήτευα. Αυτό μονάχα ξέρω να κάνω, τα λάθη είναι ο κώδικας επικοινωνίας μου, ραδιοκύματα σε μια ηλεκτρονική θύελλα. Τη διαδρομή μου την ξέρω καλά, σε κάθε γωνία της έχω σκοντάψει.
Είναι πολλές και είμαι άκλαφτος.
Τα πλάνα του καφέ για την video-ιστορία ‘Πολλές’ θα γυριστούν την Κυριακή 21/02/2010. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. Είσοδος ελεύθερη.
Με τη μια πίνουμε ποτά σε κάποιο μαγαζί. Αυτή βάφεται στη τουαλέτα. Κάποιος με παρακολουθεί. Μιλάμε, γελάμε, τίποτα το παράξενο. Κάνουμε τα τηλέφωνά μας, πληρώνουμε, βγαίνουμε, χαιρετιόμαστε και ο καθένας μας παίρνει το δικό του δρόμο.
Είναι πολλές.Όσο κι αν κλείνω τα μάτια, δεν αλλάζω. Δεν θυμάμαι πως ήταν όταν ήμουν τυφλός.
Περιμένω στο καφέ την άλλη, αλλά από το δρόμο εμφανίζεται μια άλλη. Κάποιος με παρακολουθεί. Της γνέφω, με πλησιάζει και τελικά κάθεται μαζί μου. Μιλάμε, γελάμε τίποτα το παράξενο. Μπορεί και να φλερτάρουμε. Δεν έχω ξεχάσει αυτή που έρχεται, απλά επιμελώς δεν το σκέφτομαι. Έρχεται, πληρώνω, φεύγουμε και αφήνω την άλλη πίσω. Ακόμα και η απέχθεια είναι καλύτερη από την άγνοια. Περπατάμε προς τα κάτω. Στο τέλος του δρόμου με δέρνουν τρείς μηδενιστές.
Βλέπω ντοκιμαντέρ από τις σαβάνες, τις ερήμους και τις ζούγκλες.
Είναι πολλές οι άτιμες.
Έχω ξεχάσει να πονώ. Μην ξεχάσω να θυμηθώ να ξεχάσω. Με βήματα προς τα πίσω, τα γυμνά μου πόδια σκαλίζουν στο δρόμο με τα χαλίκια την πορεία προς την επόμενη. Στο τέλος της κάπου, νομίζω υπάρχει ένα τσίρκο που το έχει σκάσει από μια παλιά ξεθωριασμένη φωτογραφία.
Είμαι στο κρεβάτι μπανταρισμένος, με γάζες και αίματα. Μια άλλη με φροντίζει και με προσέχει. Αυτός που με παρακολουθεί, κάθεται πιο δίπλα. Αυτή φεύγει, κουράστηκε. Η σκιά μου, αυτός που με παρακολουθεί, μου προσφέρει ένα ποτήρι whisky. Ανάβει τσιγάρο, και το μοιραζόμαστε.
Είναι πολλές και τις στεναχωρώ. Τις απογοητεύω, μα κάτι είναι κι αυτό, σημαίνει πως κάποτε τις γοήτευα. Αυτό μονάχα ξέρω να κάνω, τα λάθη είναι ο κώδικας επικοινωνίας μου, ραδιοκύματα σε μια ηλεκτρονική θύελλα. Τη διαδρομή μου την ξέρω καλά, σε κάθε γωνία της έχω σκοντάψει.
Είναι πολλές και είμαι άκλαφτος.
Τα πλάνα του καφέ για την video-ιστορία ‘Πολλές’ θα γυριστούν την Κυριακή 21/02/2010. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. Είσοδος ελεύθερη.
3 comments:
Τις απογοητεύω, μα κάτι είναι κι αυτό, σημαίνει πως κάποτε τις γοήτευα.
δεν εισαι τιποτα.εισαι κατι.εισαι καποιος με ποδια , μαλλια και τριχιδια μυτης.τι ψαχνεις και δεν το βρισκεις?φοβασαι?
http://www.youtube.com/watch?v=06cvLKfShO0
http://www.youtube.com/watch?v=bG7U0yI31VY&feature=related
Kανείς δεν φοβάται τόσο όσο εσύ!
Post a Comment