Αγαπητή Jacqueline...

Αγαπητή Jacqueline,

Σου γράφω από την αγαπημένη σου βρώμικη Αθήνα, από το γεμάτο στάχτες και λεκέδες γραφειάκι μου. Είναι ένα ακόμη κρύο πρωινό σε αυτόν τον γυμνίο χειμώνα και πλέον έχω σταματήσει να μετράω τις τρύπες στη βράκα μου. Καλά διάβασες γλυκιά μου, η κατάσταση μου πλέον έχει φτάσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα, τόσο που δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα με βρει την επομένη. Αρνούμαι πεισματικά στις γενικές συνελεύσεις να μπει πετρέλαιο στην πολυκατοικία, κλέβω αναπτήρες σαν να μην υπάρχει αύριο, ζηλεύω τους άστεγους στα συσσίτια και προσπαθώ να περάσω την αξυρισιά μου σαν στυλ και έχω να βάλω πλυντήριο τουλάχιστον τρεις εβδομάδες. Οι γκόμενες αντί να αγοράζουν σκισμένα στο κωλομέρι jean και φουστάνια, γεμίζουν τα συρτάρια τους με κολλάν των τριών ευρώ, ενώ πλέον δεν υπάρχει κιλοτάκι που να μην είναι προκλητικό χάρη στην οικονομία στο ύφασμα. Εκεί στη Γαλλία, ποιά είναι η τελευταία μόδα στα εσώρουχα; Χθες άκουσα στις ειδήσεις πως χρεοκοπούμε και έκλεισα τα φώτα.

Μην πηγαίνει ο νους σου στο κακό, δεν θέλω δανεικά. Έχω ήδη βάλει την λεπίδα στο λαιμό μου καταφεύγοντας στα μικρομάγαζα της Αθηνάς και ανταλλάσοντας τα τελευταία μου Ευρώ για ένα τσουβάλι γουάν από έναν αδίστακτο σχιστομάτι. Τώρα πια ξέρεις γιατί τόσο καιρό δεν έχω πάρει το τραίνο –πόσο μάλλον το αεροπλάνο- να έρθω να σε επισκεφθώ στο όμορφο Παρίσι σου. Η γάτα σου πως είναι, την ταΐζεις καλά; Εγώ διαπίστωσα πως ο Τζίμης, το σκυλί του γείτονα που κάθεται στη δική μας πολυκατοικία, είναι κατατονικό. Άτιμο πράμα η ζωή Jacqueline μου, μέχρι και τα σκυλιά μας έχουν ψυχολογικά προβλήματα.

Όμως, δεν μπορώ να έχω παράπονο, δεν είμαι κλεισμένος στο καβούκι μου. Τα τηλέφωνα εξακολουθούν και βαράνε χωρίς σταματημό, και μιλάω με πολύ κόσμο. Διαφημιστές και πωλητές προσπαθούν επίμονα να με πείσουν για τη μια και την άλλη προσφορά και για τις τελευταίες κρυφές εκπτώσεις, αλλά εις μάτην και έτσι ανοίγουμε κουβέντες για τον καιρό και την άσχημη αγωνιστική κατάσταση του Ολυμπιακού. Εκεί όμως που πραγματικά ιδρώνει το αυτί μου στο ακουστικό είναι με τις έρευνες αγοράς, κι ας μην υπάρχει αγορά. Δεν ξέρω τι ψάχνουνε - καλύτερα να βάζανε την Νικολούλη- αλλά με ρωτάνε για τις προτιμήσεις μου, τι κανάλια βλέπω, τι ποτά πίνω, τι τσιγάρα καπνίζω, τι καπότες φοράω. Σπυριάρηδες φοιτητές της ΑΣΟΕ και της Νομικής καταχωρούν τα προσωπικά μου στοιχεία στα ψηφιακά συστήματα του Μεγάλου Αδερφού με τη παραμικρή λεπτομέρεια και τις αναρίθμητες στατιστικές προεκβολές. Πλέον δεν τα ξέρει όλα η Ασφάλεια, αλλά οι δημοσκόποι.

Αγαπημένη μου Jacqueline, δεν θέλω να σε στεναχωρώ, αλλά δυστυχώς έτσι είναι η πραγματικότητα, αρχίζω να νομίζω πως τα πράματα είναι χειρότερα από ότι νομίζω. Σκέφτομαι να αρχίσω να πουλάω στο e-bay όλα εκείνα τα υπέροχα δώρα που μου έχεις κάνει –το κόκκινο φουλάρι του πατέρα σου που φορούσα στις πορείες, ένα αποξηραμένο φύλο πορτοκαλιάς με τα ονόματά μας χαραγμένα, έναν αναπτήρα που έκλεψες από εκείνον τον μπουφετζή που γούσταρες, και το ‘Σεξ για αρχάριους’ που μου χάρισες στον ένα μας μήνα. Μακάρι μονάχα η χρηματική τους αξία να ήταν τόση όση η συναισθηματική τους! Μα δυστυχώς γλυκιά μου, μπορεί στο χρηματιστήριο της αγάπης να έχω κάνει limit-up μαζί σου, αλλά το χρηματιστήριο αξιών Αθηνών πλήττεται συνεχώς από αδίστακτους κουρσάρους της υπεραξίας, κερδοσκόπους και νταβατζήδες του spread.

Αγαπητή μου Jacqueline, είμαι αναγκασμένος όμως να σταματήσω τώρα, πρέπει να προλάβω να ανακυκλώσω 157 μπουκάλια μπύρας για μερικά δεκαρικάκια τα οποία θα δώσω αμέσως για να αγοράσω λίγο επιστολόχαρτο ακόμη. Βλέπεις, πρέπει να γράψω και στην καλή μου Carla στο Μιλάνο, και μετά στην γλυκιά μου Steffi στο Βερολίνο. Αχ, αγαπημένες μου εταίρες, δεν σας προλαβαίνω μες στη φτώχεια μου.

Σε φιλώ.