Που είσαι;

Έλα να κάτσουμε λίγο, έχουμε καιρό να τα πούμε. Το ξέρω πως με αποφεύγεις, μα κι εγώ το ίδιο κάνω, και εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση σου δηλαδή. Μα πρέπει να μιλήσουμε, γιατί έχουμε χαθεί, πρέπει να μιλήσουμε γιατί σε λίγο δεν θα αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλο. Έλα ,κάτσε.

Ξέρω πως σκέφτεσαι, έτσι νομίζω δηλαδή. Μα αυτό δεν βοηθά και πολύ, άλλωστε έχεις χάσει τον έλεγχο από καιρό, δεν έχεις συναίσθηση, ούτε εσύ ο ίδιος ξέρεις πως σκέφτεσαι πια. Είσαι ένα χάος, οι σκέψεις και ενέργειες σου μια τυχαιότητα, χωρίς σχέδιο ή σκοπό, μια ρουλέτα που δεν έχει σταματημό. Κάποτε χανόσουνα, και τώρα είσαι παντού, μα πουθενά δεν έχεις να σταθείς. Είσαι σαν σκόνη απλωμένη, που σβήνει στο σκοτάδι. Δε με καταλαβαίνεις μάλλον, είναι βλέπεις που προσπαθώ να σου θυμίσω. Δεν θυμάσαι ε; Τουλάχιστον σε βάζω σε σκέψεις; Δεν γίνεται όμως να σου πω, πρέπει μονάχος σου να θυμηθείς και να βρεθείς.

Μην λιγοψυχάς, δεν θέλει τόλμη, λίγο μονάχα να ντραπείς, να μπορέσεις να κοιτάξεις τον εαυτό σου στο καθρέφτη και να θυμώσεις τόσο ώστε να χτυπήσεις το γυαλί μέχρι αυτό να σπάσει. Μπορείς να κάνεις έστω αυτό, σου απομείνει καθόλου αξιοπρέπεια ώστε να ντραπείς; Νοιώθεις πλέον τίποτα ή έχεις μουδιάσει τελείως; Μπορείς τουλάχιστον να απαντήσεις σε αυτό; Μπορείς να πεις ή να κάνεις οτιδήποτε πια; Σου ‘χει μείνει τίποτα μέσα σου ή έχεις στερέψει εντελώς;

Σε θύμωσα, τώρα υποχωρείς και κλείνεσαι. Συγνώμη αν σε αποπήρα, παρασύρθηκα, πίστεψα βλέπεις πως άμα σε ταρακουνούσα θα μπορούσα να σε πείσω, θα μπορούσα να ξυπνήσω κάτι μέσα σου. Κάποτε αυτό δούλευε και για μένα. Αφέλεια. Φαίνεται έχω αρχίσει να ξεχνώ κι εγώ. Λογικό είναι άλλωστε, ίσως για αυτό να προσπαθώ τόσο πολύ. Φοβάμαι μάλλον. Θέλω να νομίζω πως είναι καλό αυτό, είναι ένα κάποιο σημάδι, κάτι από το οποίο μπορώ να κρατηθώ. Άμα φοβάμαι κι άμα πεινώ, ακόμα μπορώ να ελπίζω. Ίσως ο φόβος να είναι ο πόνος της ψυχής. Εσύ έχεις κάτι από το οποίο μπορείς να κρατηθείς;

Ακόμα δεν καταλαβαίνω, δεν είμαι σίγουρος άμα φοβάσαι ή άμα πλέον δεν το καταλαβαίνεις καθόλου, άμα έχεις χάσει κάθε συνείδηση, πασαλειμένο με γλυκά. Δεν είσαι σε κάποιο ταξίδι, μονάχα γύρω γύρω πας σαν ένα χαζό παιδί σε κάποιο λούνα παρκ. Μια ανατριχιαστική μουσική παίζει, μια πυξίδα που διαρκώς κατεύθυνση αλλάζει. Όλα γύρω σου δεν είναι πια το ίδιο. Ακόμα και να ξέρεις την απάντηση, να θυμάσαι πως πάντα υπάρχει μια μεγάλη απόσταση μεταξύ του να ξέρεις και να παραδέχεσαι.

Ξέρεις λοιπόν; Κι αν ξέρεις, μπορείς να το παραδεχτείς;