Κύκλοι

Αστραπές βροντάνε στην ερημιά γύρω μου. Πηγές αναβλύζουν μαύρο νερό, κι ένας γέρος γυμνός με γυαλιά ψάχνει να βρει ένα βιβλίο. Να διαβάσει, να γράψει, δεν ξέρω πια. Ψάχνω τους φίλους μου, μα τα γόνατά μου λυγίζουν. Νιώθω το έδαφος σκληρό στα πόδια μου. Κλείνω τα μάτια μου, μα το φως με πονάει, τα ανοίγω και το σκοτάδι με κουράζει. Άνεμοι χορεύουν με τη σκόνη, γυρνάνε γύρω γύρω, όλα σε ένα κύκλο, όλα γύρω γύρω, όλα σε μια σπείρα κλειστή.

Κύκλους θέλετε λοιπόν;

Σκαλίζω με τα χέρια μου το σκληρό χώμα, δεν ψάχνω κάτι να βρω, πονάω μα δεν έχω δάκρυα αρκετά λάσπη να φτιάξω.

Κύκλους θέλετε λοιπόν;

Σηκώνομαι, γυρνάω πίσω να φύγω από 'δω, μα τα μάτια μου στα ίδια πέφτουνε, παντού είναι όλα τα ίδια.

Κύκλους θέλετε λοιπόν; Και εγώ σε ένα κύκλο είμαι λοιπόν, στο κενό κέντρο του, και όπου κι αν γυρίσω τα ίδια θα αντικρίσω. Πέφτω λοιπόν κάτω, κυλιέμαι στο χώμα, το αναζητώ, το αφήνω να με ζυμώσει, το γεύομαι, το κάνω δικό μου.

Σηκώνομαι πάλι βαπτισμένος στο χώμα που θα με θάψει, και στροβιλίζομαι καταδικασμένος στη λήθη, γύρω- κι όλο γύρω, σαν παιδί μικρόο που κυνηγά τη ζάλη, ένα φθηνό παιχνίδι σε μια στιγμή ακριβή.

Κύκλους δεν θέλατε; Θα στροβιλίζομαι λοιπόν με τα μάτια ανοιχτά, με τα μάτια κλειστά, σηκώνοντας σκόνη, μή ψάχνοντας κάτι πια να βρω, θα γυρνώ γύρω, γύρω και γύρω στο πρωτόγονο καρουσέλ μου.

Μέχρι να πέσω, να σωριαστώ ημιλιπόθυμος και διψασμένος.