Φόρτωσα τα πτώματα στο κάρο και σφύριξα χρηματιστηριακά στον Προμηθέα να ξεκουβαληθεί για να συνεχίσουμε. Όσο προσπαθούσε να ξεπεράσει την τρίτη κρίση πανικού για σήμερα, εγώ έχωνα πέντε-έξι δονητές Yamaha με ειδικούς Casio χρονομετρητές ανάμεσα στα ψοφίμια -ο συνηθισμένος συφερτός, ποιητές που κατάπιαν τα μελανοδοχεία τους, σουβλατζήδες που κατάπιαν τον γύρο τους και σύζυγοι εφοπλιστών που κατάπιαν τον πλαστικό χειρούργο τους. Πλησίασα τον Προμηθέα και του 'ριξα ένα χαστούκι σαν εκείνα που έριχνε ο Παπαμιχαήλ στην Αλίκη στο παλιό μου σχολείο. Δεν συνήλθε, και έτσι του 'ριξα μερικά ακόμη, όχι με την κρυφή ελπίδα πως θα σταματούσε η αδερφίστικη του συμπεριφορά αλλά περνούσα τη φάση που εξερευνούσα την σαδιστική μου πλευρά.
Όταν επιτέλους βαρέθηκα, τον έχρισα καμουτσικοφορέα και αμαξά, και έκατσα δίπλα του. Έβγαλα το κουπόνι του στοιχήματος και έκατσα δίπλα του. Κάθε φορά που μαστίγωνε τα ζωντανά έκλαιγε η πουστάρα. Θάνατος – Ζωή το έπαιξα διπλό ημίχρονο, άσσο τελικό, Κυνισμός – Ρομαντισμός το έπαιξα Χ-Χ ενώ το Αυτοκτονία Σήμερα – Αυτοκτονία Αύριο δεν το ακούμπησα καν γιατί κάτι είχε πάρει το αυτί μου πως ήταν στημένο. Θα αργήσουμε μου είπε με τρεμάμενη φωνή ο Προμηθέας, μα συγκρατώντας τον θυμό μου του έριξα μια γερή σφαλιάρα και του είπα να σκάσει. Αυτός ακριβώς ήταν ο σκοπός μας.
Φτάσαμε είκοσι λεπτά μετά το προκαθορισμένο ραντεβού. Ο περαματάρης μας έριξε ένα βλέμμα όλο Robert De Niro με ολίγη Christopher Walken. Άντε γαμήσου ρε μαλάκα του είπα πριν προλάβει να αρθρώσει κουβέντα, κερδίζοντας έτσι το πλεονέκτημα. Μύρισα λίγο την ατμόσφαιρα για να δω πόσο είχε κλάσει πάνω του, αλλά το μόνο που πλημμύριζε τους πόρους της μυξιάρικης μύτης μου ήταν το κάτουρο του Προμηθέα. Ξεφτίλα. Τι κοιτάς ρε μαλάκα, του είπα πάλι του περαματάρη, μα πλέον το είχα χάσει το παιχνίδι. Σκατά.
Αργήσατε είπε με εκείνη τη χαρακτηριστική φωνή που έχουν όλοι οι διευθυντές Γυμνασίου. Άρχισα αμέσως μια μηχανολογική μελέτη περί των εξόδων μεταφοράς και πως το καράβι του λίγο επιβαρύνεται από μια χοντρή μπάζα, μα το κάρο μου είναι κατασκευή ελαφριά και τα ζωντανά μου έχουν αυξημένη χοληστερίνη κι άλλα τέτοια φαιδρά, μα ήταν φανερό πως δεν το έπειθα περί του ανοργάνωτου της επιχείρησής μου.
Φορτώστε τα είπε με αυστηρό ύφος που θα έκανε και τον πιο στενόκωλο Συνταγματάρχη να κλάσει πάνω του σε ημέρα νεοσύλλεκτων. Μα εγώ τα περίμενα όλα αυτά – καλά ο Προμηθέας δεν το συζητώ, είχε λιποθυμήσει ώρα τώρα. Μισό του είπα, με ύφος ενός καρδιναλίου, και τα κέρματα; Εσύ πρέπει να τα έχεις ... αντιπρότεινε ο μεσόκοπος Χάρωνας, συνεχίζοντας με ένα 'γαμώ τους καθολικούς μου'. Χωρίς κέρματα, δεν περνάνε, και άμα δεν περνάνε, δεν παίρνεις μια σκατό-courier. Ο σκατό-courier είμαι εγώ.
Στη ζωή μας, ότι και να κάνουμε, πιστεύω πως δικαιούμαστε μερικές στιγμές μεγαλείου, ανάμεσα στις αναρίθμητες ξεφτίλες και αποτυχίες. Στιγμές που τις πανηγυρίζουμε όπως οι ποδοσφαιριστές της δεκαετίας του 60, που πηδούσαν και κλείνανε τα πόδια τους στον αέρα, ενώ ένα αναιμικό δεξί χέρι προσπαθούσε μάταια να σπρώξει μερικά μόρια σκόνης μακριά, όπως όταν μικρά δεν μας παίζανε, αλλά κατά λάθος από ένα σάπιο κόρνερ βάζαμε ένα σάπιο γκολ και τα γαμάτα παιδιά της τετάρτης δημοτικού μας κοιτάγανε στα μάτια με σεβασμό. Τέλος πάντων, τέτοιες στιγμές. Ε, λοιπόν, εκείνη η στιγμή παιζόταν στις λεπτομέρειες να είναι μια από εκείνες.
Κοίτα, του λέω με ύφος δύο καρδιναλίων (το υπόσχομαι δεν θα φτάσουμε στους χίλιους με αυστηρή αναλογία), δεν έχω ασήμι. Έχω όμως κασσίτερο και τον Προμηθέα. Για μια φορά μπορείς να κάτσεις επισκέπτης στο ίδιο σου το γκουβέρνο, και θα 'χεις το μαλάκα από 'δω να κάνει τη βόλτα. Κανείς δεν θα καταλάβει τη διαφορά, και όλοι θα βγούμε κερδισμένοι. Άλλωστε, τι μπορώ να κάνω; Να αφήσω εδώ τα κουφάρια να σαπίζουν και να βρωμίζουν την υπέροχη αυτή ακτή; Εσύ θα τη λουστείς τη βρώμα, εγώ θα την κάνω λαϊκά, ότι και αν σημαίνει αυτό, γιατί συνήθως είναι το κεφάλαιο που την κοπανάει στα δύσκολα, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.
Κοιταχτήκαμε στα μάτια έντονα. Θύμιζε κάτι από spaghetti western αλλά και από αποτυχημένα ραντεβού που δεν έχω απολύτως τίποτα και το παίζω μυστήριος, και προσπάθησα να συγκρατήσω τα γέλια μου. Όταν ξεπεράσαμε το ψυχολογικό όριο των 34 δευτερολέπτων, ήξερα πως τον είχα στο χέρι. Στο κάτω-κάτω τόσα χρόνια η ίδια δουλειά καταντά λίγο μονότονη. Του χαμογέλασα και στράβωσε περισσότερο. Άμα πεις τίποτα στους άλλους σε γάμησα με απείλησα, και άμεσως η εικόνα του γερασμένου του πούτσου να ξεπαρθενιάζει την πολύτριχη κωλοτρυπίδα μου με αρρώστησε μα δεν πτοήθηκα. Μην γίνεσαι μαλάκας τώρα, του λέω καθησυχαστικά και με μια γερή αλα Τσάκωνας φάπα ξύπνησα τον μαλάκα τον Προμηθέα.
Μετά από λίγα λεπτά τα κουφάρια -ensemble με τους δονητές- ήταν φορτωμένα στο σαπιο-κάραβο του Χάρωνα με τον ίδιο στην πλώρη να τρώει σταφύλια όσο ο Προμηθέας προσπαθούσε να κουμαντάρει το GPS. Ρε μαλάκα, του φωνάζω, ίσα ευθεία θα πας! Με τα πολλά, το ξύλινο κουφάρι άρχισε να γλύφει το μαύρο νερό της λήθης, και αμέσως κοίταξα την ώρα. Τέλειως συγχρονισμός.
Οι δονητές ενεργοποιήθηκαν όλοι μαζί και άρχισαν σύσωμα τα πτώματα να τινάσσονται πετάγοντας τα ψεύτικα νομίσματα πέρα δώθε στο τρύπιο κατάστρωμα. Ο Χάρωνας μπορούσε μονάχα να κοιτά παραδομένος την πανωλεθρία του ενώ ο Προμηθέας εκτελούσε περίτεχνους ελιγμούς φοβούμενος επικείμενη περαιτέρω βύθιση του επιπέδου της εν λόγω ιστορίας. Εν τω μεταξύ, τα πτώματα πλέον χορεύανε ιπτάμενα και λεύτερα, λίγο θες από τους δονητές, λίγο από τις απότομες στροφές του πανικοβλημένου Προμηθέα του οποίου οι παλμοί είχαν κάνει limit-up. Όπως και να ΄χει, το θέαμα ήταν αρκετά γελοίο.
Έβγαλα τσιγάρο, φλασκί και Rayban γυαλιά και άρχισα να ουρλιάζω. Την πάτησες μαλάκα! Κουβαλάς ζωντανούς! Τα ζόμπι κατεβαίνουν στον Άδη! Αυτά δεν είναι πτώματα, ρε μαλακακαύλι, σόου του Broadway είναι! Τα κέρματά σου είναι πιο άχρηστα και από μετοχές της Citibank ρε παλιοξεφτίλα! Τέλειωσα το τσιγάρο μου και μέτρησα το ασήμι μου στις τσέπες μου. Παρήγγειλα φραπέ σκέτο και άνοιξα την Χρυσή Ευκαιρία. Για ένα μυστήριο λόγο πίστευα πως έπρεπε να αλλάξω επαγγελματικό προσανατολισμό
Όταν επιτέλους βαρέθηκα, τον έχρισα καμουτσικοφορέα και αμαξά, και έκατσα δίπλα του. Έβγαλα το κουπόνι του στοιχήματος και έκατσα δίπλα του. Κάθε φορά που μαστίγωνε τα ζωντανά έκλαιγε η πουστάρα. Θάνατος – Ζωή το έπαιξα διπλό ημίχρονο, άσσο τελικό, Κυνισμός – Ρομαντισμός το έπαιξα Χ-Χ ενώ το Αυτοκτονία Σήμερα – Αυτοκτονία Αύριο δεν το ακούμπησα καν γιατί κάτι είχε πάρει το αυτί μου πως ήταν στημένο. Θα αργήσουμε μου είπε με τρεμάμενη φωνή ο Προμηθέας, μα συγκρατώντας τον θυμό μου του έριξα μια γερή σφαλιάρα και του είπα να σκάσει. Αυτός ακριβώς ήταν ο σκοπός μας.
Φτάσαμε είκοσι λεπτά μετά το προκαθορισμένο ραντεβού. Ο περαματάρης μας έριξε ένα βλέμμα όλο Robert De Niro με ολίγη Christopher Walken. Άντε γαμήσου ρε μαλάκα του είπα πριν προλάβει να αρθρώσει κουβέντα, κερδίζοντας έτσι το πλεονέκτημα. Μύρισα λίγο την ατμόσφαιρα για να δω πόσο είχε κλάσει πάνω του, αλλά το μόνο που πλημμύριζε τους πόρους της μυξιάρικης μύτης μου ήταν το κάτουρο του Προμηθέα. Ξεφτίλα. Τι κοιτάς ρε μαλάκα, του είπα πάλι του περαματάρη, μα πλέον το είχα χάσει το παιχνίδι. Σκατά.Αργήσατε είπε με εκείνη τη χαρακτηριστική φωνή που έχουν όλοι οι διευθυντές Γυμνασίου. Άρχισα αμέσως μια μηχανολογική μελέτη περί των εξόδων μεταφοράς και πως το καράβι του λίγο επιβαρύνεται από μια χοντρή μπάζα, μα το κάρο μου είναι κατασκευή ελαφριά και τα ζωντανά μου έχουν αυξημένη χοληστερίνη κι άλλα τέτοια φαιδρά, μα ήταν φανερό πως δεν το έπειθα περί του ανοργάνωτου της επιχείρησής μου.
Φορτώστε τα είπε με αυστηρό ύφος που θα έκανε και τον πιο στενόκωλο Συνταγματάρχη να κλάσει πάνω του σε ημέρα νεοσύλλεκτων. Μα εγώ τα περίμενα όλα αυτά – καλά ο Προμηθέας δεν το συζητώ, είχε λιποθυμήσει ώρα τώρα. Μισό του είπα, με ύφος ενός καρδιναλίου, και τα κέρματα; Εσύ πρέπει να τα έχεις ... αντιπρότεινε ο μεσόκοπος Χάρωνας, συνεχίζοντας με ένα 'γαμώ τους καθολικούς μου'. Χωρίς κέρματα, δεν περνάνε, και άμα δεν περνάνε, δεν παίρνεις μια σκατό-courier. Ο σκατό-courier είμαι εγώ.
Στη ζωή μας, ότι και να κάνουμε, πιστεύω πως δικαιούμαστε μερικές στιγμές μεγαλείου, ανάμεσα στις αναρίθμητες ξεφτίλες και αποτυχίες. Στιγμές που τις πανηγυρίζουμε όπως οι ποδοσφαιριστές της δεκαετίας του 60, που πηδούσαν και κλείνανε τα πόδια τους στον αέρα, ενώ ένα αναιμικό δεξί χέρι προσπαθούσε μάταια να σπρώξει μερικά μόρια σκόνης μακριά, όπως όταν μικρά δεν μας παίζανε, αλλά κατά λάθος από ένα σάπιο κόρνερ βάζαμε ένα σάπιο γκολ και τα γαμάτα παιδιά της τετάρτης δημοτικού μας κοιτάγανε στα μάτια με σεβασμό. Τέλος πάντων, τέτοιες στιγμές. Ε, λοιπόν, εκείνη η στιγμή παιζόταν στις λεπτομέρειες να είναι μια από εκείνες.
Κοίτα, του λέω με ύφος δύο καρδιναλίων (το υπόσχομαι δεν θα φτάσουμε στους χίλιους με αυστηρή αναλογία), δεν έχω ασήμι. Έχω όμως κασσίτερο και τον Προμηθέα. Για μια φορά μπορείς να κάτσεις επισκέπτης στο ίδιο σου το γκουβέρνο, και θα 'χεις το μαλάκα από 'δω να κάνει τη βόλτα. Κανείς δεν θα καταλάβει τη διαφορά, και όλοι θα βγούμε κερδισμένοι. Άλλωστε, τι μπορώ να κάνω; Να αφήσω εδώ τα κουφάρια να σαπίζουν και να βρωμίζουν την υπέροχη αυτή ακτή; Εσύ θα τη λουστείς τη βρώμα, εγώ θα την κάνω λαϊκά, ότι και αν σημαίνει αυτό, γιατί συνήθως είναι το κεφάλαιο που την κοπανάει στα δύσκολα, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.
Κοιταχτήκαμε στα μάτια έντονα. Θύμιζε κάτι από spaghetti western αλλά και από αποτυχημένα ραντεβού που δεν έχω απολύτως τίποτα και το παίζω μυστήριος, και προσπάθησα να συγκρατήσω τα γέλια μου. Όταν ξεπεράσαμε το ψυχολογικό όριο των 34 δευτερολέπτων, ήξερα πως τον είχα στο χέρι. Στο κάτω-κάτω τόσα χρόνια η ίδια δουλειά καταντά λίγο μονότονη. Του χαμογέλασα και στράβωσε περισσότερο. Άμα πεις τίποτα στους άλλους σε γάμησα με απείλησα, και άμεσως η εικόνα του γερασμένου του πούτσου να ξεπαρθενιάζει την πολύτριχη κωλοτρυπίδα μου με αρρώστησε μα δεν πτοήθηκα. Μην γίνεσαι μαλάκας τώρα, του λέω καθησυχαστικά και με μια γερή αλα Τσάκωνας φάπα ξύπνησα τον μαλάκα τον Προμηθέα.
Μετά από λίγα λεπτά τα κουφάρια -ensemble με τους δονητές- ήταν φορτωμένα στο σαπιο-κάραβο του Χάρωνα με τον ίδιο στην πλώρη να τρώει σταφύλια όσο ο Προμηθέας προσπαθούσε να κουμαντάρει το GPS. Ρε μαλάκα, του φωνάζω, ίσα ευθεία θα πας! Με τα πολλά, το ξύλινο κουφάρι άρχισε να γλύφει το μαύρο νερό της λήθης, και αμέσως κοίταξα την ώρα. Τέλειως συγχρονισμός.
Οι δονητές ενεργοποιήθηκαν όλοι μαζί και άρχισαν σύσωμα τα πτώματα να τινάσσονται πετάγοντας τα ψεύτικα νομίσματα πέρα δώθε στο τρύπιο κατάστρωμα. Ο Χάρωνας μπορούσε μονάχα να κοιτά παραδομένος την πανωλεθρία του ενώ ο Προμηθέας εκτελούσε περίτεχνους ελιγμούς φοβούμενος επικείμενη περαιτέρω βύθιση του επιπέδου της εν λόγω ιστορίας. Εν τω μεταξύ, τα πτώματα πλέον χορεύανε ιπτάμενα και λεύτερα, λίγο θες από τους δονητές, λίγο από τις απότομες στροφές του πανικοβλημένου Προμηθέα του οποίου οι παλμοί είχαν κάνει limit-up. Όπως και να ΄χει, το θέαμα ήταν αρκετά γελοίο.
Έβγαλα τσιγάρο, φλασκί και Rayban γυαλιά και άρχισα να ουρλιάζω. Την πάτησες μαλάκα! Κουβαλάς ζωντανούς! Τα ζόμπι κατεβαίνουν στον Άδη! Αυτά δεν είναι πτώματα, ρε μαλακακαύλι, σόου του Broadway είναι! Τα κέρματά σου είναι πιο άχρηστα και από μετοχές της Citibank ρε παλιοξεφτίλα! Τέλειωσα το τσιγάρο μου και μέτρησα το ασήμι μου στις τσέπες μου. Παρήγγειλα φραπέ σκέτο και άνοιξα την Χρυσή Ευκαιρία. Για ένα μυστήριο λόγο πίστευα πως έπρεπε να αλλάξω επαγγελματικό προσανατολισμό
No comments:
Post a Comment