Λευκά Σεντόνια

Τα λευκά μου σεντόνια έχουν βάλει πλώρη για το όρος Αιγάλεω, έτοιμα να συγκρουστούν με πυκνές μάζες νεφών. Τι τρομερό θάρρος κρύβουν στις κλωστές τους ώστε να ξεκινήσουν μια τέτοια περιπέτεια. Και όλα αυτά στο όνομα της ηλιοφάνειας. Μα για να κινήσουν θα χρειαστούν άνεμο ευγενικό, ένα νοτιά συμπαθητικό, μα και γοργό τη νύχτα να προλάβουν ειδάλλως όλη εκστρατεία θα πάει στράφι πριν καλά καλά ξεκινήσει.

Βέβαια η αλήθεια είναι πως πρώτα πρέπει να ξεπεράσουν τον σκόπελο που έχουν σχηματίσει τα διαβολικά μανταλάκια. Δεν είναι από εκείνα τα πλαστικά που με την πρώτη βροχή σκουριάζουν τα φθηνά ελατήριά τους, και σπάνε τα πλαστικά τους με την πρώτη καλοκαιριά. Όχι, είναι από εκείνα τα ξιπασμένα ξύλινα που μετά από πολύμηνη έκθεση στους αθηναϊκούς χειμώνες μαυρίζουν από την υγρασία. Η δύναμή τους δεν είναι τρομερή, αλλά είναι σίγουρα αρκετή να συγκρατήσει την αφέλεια των σεντονιών μου, τα οποία πλέον έχουν αρκεστεί να ανεμίζουν ελαφρά και βαρεμένα, σαν να κάνουμε προθέρμανση για κάποια παράδοση ή συνθηκολόγηση. Μακριά στον ορίζοντα, ορμώμενα από τις καμπύλες του Αιγάλεω, πυκνά σύννεφα εκτινάσσονται με αργούς στα μάτια ρυθμούς.

Τα σεντόνια μου δε θα φθάσουν πότε στην Ιθάκη τους.

Η κυρία Κατερίνα

Η κυρία Κατερίνα είναι η τρελή της γειτονιάς. Δεν είναι η μόνη φυσικά, αλλά ξεχωρίζει, κυρίως επειδή είναι περισσότερο κοινωνική παρά τρελή, και είναι αρκετά τρελή, οπότε είναι τρομακτικά κοινωνική. Την πετυχαίνεις την πιο άστοχες στιγμές να κατεβαίνει το δρόμο και να μονολογεί κάποια παλαβομάρα με το ίδιο πάντα μαλλί, λες και αποτελείται από κοκκάλινες τρίχες με εκπληκτική μνήμη . Αλλά δεν κάνει μονάχα αυτό. Πως θα μπορούσε άλλωστε; Τα μάτια της, σαν αγγλικό ραντάρ του 1943 διαρκώς ανιχνεύουν τους αδιάφορους γείτονές της προσπαθώντας να πετύχει εκείνον που θα κάνει το λάθος να την προσέξει παραπάνω από τρία χιλιοστά του δευτερολέπτου. Μπουμ.

Τότε αλλάζουν όλα. Τρόπο τινά. Μάλλον κάπου στην πορεία -καθώς τρελαινόταν- ένα κομμάτι του μυαλού της, αντιστεκόμενο όσο μπορούσε στην τρέλα, την κατάθλιψη, και διάφορες φωνές που κατασκήνωναν γύρω του, άρχισε να αναπτύσσει ικανότητες που θα ζήλευε και ο πιο μοναχικός νίντζα. Είναι φοβερό πως η κυρία Κατερίνα θα ελιχθεί στον χωροχρόνο και σε ανύποπτη στιγμή θα σου απευθύνει τον λόγο, που στα αλήθεια σημαίνει να επαναλάβει αυτό που μονολογούσε πιο πριν αλλά αυτή τη φορά σε μορφή ερώτησης και εσένα στη θέση του ανακρινόμενου. Η μόνη σου ελπίδα είναι κάποιος να έχει επαναλάβει το ίδιο λάθος με εσένα πριν σε προλάβει η τρελλο-κυρα-Κατερίνα.

Η κατάσταση φυσικά μπορεί να χειροτερέψει άμα την πετύχεις στο σουπερ μάρκετ. Είναι που είναι οι συνθήκες χάλια – με συγκλονιστική απορία ανακαλύπτεις πως δεν μπορείς να αγοράσεις μονάχα ένα σκόρδο, ή πως είσαι ο μόνος που αγοράζεις τα προϊόντα που έχεις στο καλάθι σου, γιατί οι ποσότητες στα ράφια είναι ακριβώς οι ίδιες όπως πριν μια εβδομάδα που αγόρασες τα ίδια πράματα, ή η διαρκής ανησυχία σου πως ακριβώς από πίσω σου παραμονεύει η καταραμένει αγοραφοβία – έχεις και την κυρία Κατερίνα να κάνει τα δικά της. Όσο παραλογίζεται για την δίαιτά της – 'θέλουν να μου κλέψουν την δίαιτά μου, γιατί θέλουν να κλέψουν την δίαιτά μου;' – μετά από άπειρα σαρώματα των διαδρόμων βρίσκει αυτό που θέλει να αγοράσει, περιμένει στην ουρά, το πληρώνει, το βάζει σε μια σακούλα, αφήνει τη σακούλα στην είσοδο και επαναλαμβάνει την διαδικασία με κάτι άλλο. Ένα αντικείμενο τη φορά. Τι της κάνει τόσες αποδείξεις; Φαντάσου την κυρία Κατερίνα να ψωνίζει για παιδικό πάρτυ, θα της έπαιρνε εβδομάδες μονάχα να ψωνίσει τα πράματα. Βέβαια από την άλλη, παρά την φοβερή της κοινωνικότητα – την ξέρουν πραγματικά όλοι, είναι απίστευτο- μου φαντάζει αδύνατο να βρίσκεται σε μια κοινωνική κατάσταση όπου θα πρέπει να προετοιμάσει ένα παιδικό πάρτυ.

Όταν όμως έχεις την κυρία Κατερίνα απέναντί σου, όταν δηλαδή έχεις αποτύχει να ακολουθήσεις την βασικότερη των συμβουλών σε αυτές τις περιπτώσεις -μην κοιτάς, μην κοιτάς, μην κοιτάς- και η κυρία Κατερίνα σου απευθύνει μια τελείως άσχετη ερώτηση η οποία δεν μπορούσε να σταθεί ούτε στο Κεκλιμένο Υπαρξιακό Στάδιο του Σουρεαλισμού, τότε λοιπόν είναι που η τρέλα γίνεται μεταδοτική. Διότι ακριβώς εκείνη τη στιγμή μερικές εκατοντάδες από τα νυσταγμένα σου εγκεφαλικά κύτταρα αρχίζουν να πιστεύουν πως η κυρία Κατερίνα ξέρει κάτι, πως στη πραγματικότητα είναι μια χαμένη προφήτισσα ετών εξακόσια ενενήντα τρία και πως η επόμενή της ερώτηση θα έχει να κάνει με to μέχρι πότε κατουριόσουνα στον ύπνο σου και γιατί δεν μπορείς να στηρίξεις μια υγιής σχέση.

Ευτυχώς η κυρία Κατερίνα δεν κάνει αυτή την ερώτηση μα επαναλαμβάνει την ίδια ηλίθια ερώτηση που έκανε πιο πριν, μονάχα πιο εκνευριστικά – 'γιατί έφυγαν τα σύννεφα, που πήγαν τα σύννεφα;'- και ευτυχώς η πλειοψηφία των υπολοίπων εγκεφαλικών μου κυττάρων θέλουν να συντονίσουν το στόμα μου και να βρίσουν την κυρία Κατερίνα, αλλά ευτυχώς ούτε αυτό δεν συμβαίνει. Όχι γιατί τη λυπάσαι, αλλά επειδή η κυρία Κατερίνα ήταν κάποτε σαν κι εμάς αλλά τα 'φτυσε. Φαίνεται έφτασε εκείνο το σημείο όπου πλέον δεν άντεχε τις δημοσκοπήσεις, τα καταστροφολογικά δελτία ειδήσεων, τις ουρές στα νοσοκομεία, στις εφορίες, παντού, τους ελεγκτές στα λεωφορεία, τις ημερομηνίες λήξης στα γάλατα και στα γιαούρτια, τα ίδια τα γάλατα και τα γιαούρτια και τις ολιγοσέλιδες εφημερίδες ανάμεσα στα κυριακάτικα διαφημιστικά φυλλάδια. 'Αρκετά' ήταν η τελευταία λογική κουβέντα που είπε η κυρία Κατερίνα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η κυρία Κατερίνα δεν είναι φοβερά εκνευριστική αλλά το ποιό πιθανό είναι πως πιστεύει ακριβώς το ίδιο για τους υπολοίπους. Και γιατί όχι άλλωστε, αφού έχουν μια μανία να κλέβουν σύννεφα και δίαιτες.

Απλά δεν αξίζει

Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, ούτε εύκολες απαντήσεις, για αυτό χρειάζεται πάντα προσοχή όταν επιλέγεις τις ερωτήσεις που θα κάνεις. Μερικές φορές όμως ούτε αυτά έχουν σημασία, ειδικότερα όταν οι αλήθειες είναι μπροστά σου και αδυνατείς να τους ξεφύγεις.


Στο Μέγαρο Υπατία εκατοντάδες μετανάστες συνεχίζουν την απεργία πείνας με μοναδικό αίτημα να μπορέσουν να ζήσουν ισότιμα με όλους εμάς στην Ελλάδα, ενώ την ίδια στιγμή εξαντλούνται η πιθανότητα ανεύρεσης επιζώντων στη Σούδα όπου μετανάστες προτίμησαν τα παγωμένα νερά της θάλασσας από την απέλαση. Πολλοί αυτόματα το βαφτίζουν αυτό το αίτημα 'νομιμοποίηση', λες και υπάρχουν παράνομοι και νόμιμοι άνθρωποι, αλλά αυτή η μικρή 'λεπτομέρεια' είναι ασήμαντη μπροστά στο βάρος της πραγματικότητας. Η απεργία πείνας δεν είναι ένα επικοινωνιακό τρικ, και σίγουρα δεν είναι ένας πολιτικός εκβιασμός. Είναι μια συνεχής μάχη για το αυτονόητο, όχι μια κραυγή απελπισίας αλλά μια ιστορική κατάθεση, μια ζωντανή μαρτυρία πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με σθένος και αξιοπρέπεια. Είναι επίσης κατά ειρωνικό τρόπο μια παρηγοριά και μια σταγόνα ελπίδας στον ωκεανό της απελπισίας που σκιάζει την κοινωνία μας.


Μα ποιος ακούει; Σίγουρα όχι οι πολιτικοί που έχουν μετατρέψει τους απεργούς σε μπαλάκι του τένις και ζυγίζουν τις ζωές τους απέναντι σε πολιτικά κόστη. Και σίγουρα όχι τα ΜΜΕ που απλά έχουν βαρεθεί το θέμα και δεν πρόκειται να ασχοληθούν ξανά μαζί του, εκτός κι αν χυθεί αίμα ή παραιτηθεί κάποιος. Ακόμη χειρότερα όμως, σίγουρα ούτε εμείς, οι 'νόμιμοι', οι γηγενείς, οι πολίτες, οι ψηφοφόροι, οι τηλεθεατές. Διότι πολύ απλά δεν μας νοιάζει. Όπως και να το προσεγγίσει κανείς και όπως να το στολίσει, αυτή είναι η αλήθεια. Όπως δεν μας νοιάζει τι γίνεται στη Λιβύη ή στην Αίγυπτο, όπως δεν μας νοιάζει τι κάνει η γιαγιά που μένει από κάτω μας, ή πως καταφέρνει ο άστεγος και βρίσκεται στην ίδια γωνία κάθε φορά που περιμένουμε στο φανάρι παρόλο τις παγερές νύχτες του χειμώνα. Απλά δεν μας νοιάζει. Είμαστε αποκομμένοι, κατακερματισμένοι και δεν μας νοιάζει. Αρκεί εμείς να είμαστε καλά και να μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο για το αύριο, όσο δεν ανήκουμε και εμείς στην διαρκώς αυξανόμενη στατιστική της ανεργίας. Διότι αν μη τι άλλο, η οικονομική χρεωκοπία μας είναι μονάχα η επιβεβαίωση της της ηθικής μας χρεωκοπίας.


Ορίστε λοιπόν μια ερώτηση. Αξίζει καθόλου η προσπάθειά τους; Όχι. Γιατί απλά εμείς δεν την αξίζουμε. Μπορεί να την έχουμε ανάγκη, αλλά σίγουρα δεν την αξίζουμε. Άμα κάποιος από τους απεργούς πείνας πεθάνει, δυστυχώς δεν θα υπάρχει κανείς να κουβαλήσει το λεγόμενο 'βαρύ φορτίο' μιας τέτοιας απώλειας, διότι πολύ απλά δεν υπάρχει κανείς που να καταλαβαίνει τι σημαίνει αυτή η φράση. Δεν μας αξίζει μια τέτοια θυσία, γιατί θα πάει χαμένη, θα αναλωθεί σε εφήμερες ενοχές και κουβέντες, θα την προσπεράσουμε και τελικά θα πάει χαμένη. Απλά δεν αξίζει.

Η Καθαρά Δευτέρα και το βρώμικο 89

Τα παιδιά του σοσιαλισμού μετράνε τις τσίμπλες από τα τηλεοπτικά μάτια τους. Κάποτε υπήρχαν τηλέφωνα που δούλευαν με κέρματα. Και υπήρχαν τρύπια κέρματα. Και πετονιές. Το μεγάλο ριφιφί ήταν μονάχα η αρχή, μα κανείς δεν ξέρει που θα καταλήξει. Πρόσφατα ρεπορτάζ αποκαλύπτουν πως μεγάλες προτάσεις συνωμοτούν με το συντακτικό για να ανατρέψουν τη χούντα των bullet points.


Τόσα χρόνια οι σχεδιαστές μόδας εξέφραζαν την αλληλεγγύη τους απέναντι στον αφρικανικό -γενικά- λαό χρησιμοποιώντας πεινασμένα μοντέλα. Πόσα λίγα ξέραμε. Τα μαρούλια τοκίσανε μα οι πληθωριστικές ακρίδες τσακίσανε τις ψυχικές μας αποταμιεύσεις. Η Γη αρχίζει και έχει μανία καταδίωξης από τις εκρήξεις του ηλίου, εξ ου και το απαράδεκτο κρύο.


Η Καθαρά Δευτέρα πέρασε, αλλά δεν θυμάμαι πως. Μόνο τον άστεγο αέρα να κοπανάει την τέντα μου. Σκάνδαλο. Α ρε Μένιο, ήσουνα πολύ καλός για δαύτους.

Χιονίζει και δε με νοιάζει καθόλου.