Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, ούτε εύκολες απαντήσεις, για αυτό χρειάζεται πάντα προσοχή όταν επιλέγεις τις ερωτήσεις που θα κάνεις. Μερικές φορές όμως ούτε αυτά έχουν σημασία, ειδικότερα όταν οι αλήθειες είναι μπροστά σου και αδυνατείς να τους ξεφύγεις.
Στο Μέγαρο Υπατία εκατοντάδες μετανάστες συνεχίζουν την απεργία πείνας με μοναδικό αίτημα να μπορέσουν να ζήσουν ισότιμα με όλους εμάς στην Ελλάδα, ενώ την ίδια στιγμή εξαντλούνται η πιθανότητα ανεύρεσης επιζώντων στη Σούδα όπου μετανάστες προτίμησαν τα παγωμένα νερά της θάλασσας από την απέλαση. Πολλοί αυτόματα το βαφτίζουν αυτό το αίτημα 'νομιμοποίηση', λες και υπάρχουν παράνομοι και νόμιμοι άνθρωποι, αλλά αυτή η μικρή 'λεπτομέρεια' είναι ασήμαντη μπροστά στο βάρος της πραγματικότητας. Η απεργία πείνας δεν είναι ένα επικοινωνιακό τρικ, και σίγουρα δεν είναι ένας πολιτικός εκβιασμός. Είναι μια συνεχής μάχη για το αυτονόητο, όχι μια κραυγή απελπισίας αλλά μια ιστορική κατάθεση, μια ζωντανή μαρτυρία πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με σθένος και αξιοπρέπεια. Είναι επίσης κατά ειρωνικό τρόπο μια παρηγοριά και μια σταγόνα ελπίδας στον ωκεανό της απελπισίας που σκιάζει την κοινωνία μας.
Μα ποιος ακούει; Σίγουρα όχι οι πολιτικοί που έχουν μετατρέψει τους απεργούς σε μπαλάκι του τένις και ζυγίζουν τις ζωές τους απέναντι σε πολιτικά κόστη. Και σίγουρα όχι τα ΜΜΕ που απλά έχουν βαρεθεί το θέμα και δεν πρόκειται να ασχοληθούν ξανά μαζί του, εκτός κι αν χυθεί αίμα ή παραιτηθεί κάποιος. Ακόμη χειρότερα όμως, σίγουρα ούτε εμείς, οι 'νόμιμοι', οι γηγενείς, οι πολίτες, οι ψηφοφόροι, οι τηλεθεατές. Διότι πολύ απλά δεν μας νοιάζει. Όπως και να το προσεγγίσει κανείς και όπως να το στολίσει, αυτή είναι η αλήθεια. Όπως δεν μας νοιάζει τι γίνεται στη Λιβύη ή στην Αίγυπτο, όπως δεν μας νοιάζει τι κάνει η γιαγιά που μένει από κάτω μας, ή πως καταφέρνει ο άστεγος και βρίσκεται στην ίδια γωνία κάθε φορά που περιμένουμε στο φανάρι παρόλο τις παγερές νύχτες του χειμώνα. Απλά δεν μας νοιάζει. Είμαστε αποκομμένοι, κατακερματισμένοι και δεν μας νοιάζει. Αρκεί εμείς να είμαστε καλά και να μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο για το αύριο, όσο δεν ανήκουμε και εμείς στην διαρκώς αυξανόμενη στατιστική της ανεργίας. Διότι αν μη τι άλλο, η οικονομική χρεωκοπία μας είναι μονάχα η επιβεβαίωση της της ηθικής μας χρεωκοπίας.
Ορίστε λοιπόν μια ερώτηση. Αξίζει καθόλου η προσπάθειά τους; Όχι. Γιατί απλά εμείς δεν την αξίζουμε. Μπορεί να την έχουμε ανάγκη, αλλά σίγουρα δεν την αξίζουμε. Άμα κάποιος από τους απεργούς πείνας πεθάνει, δυστυχώς δεν θα υπάρχει κανείς να κουβαλήσει το λεγόμενο 'βαρύ φορτίο' μιας τέτοιας απώλειας, διότι πολύ απλά δεν υπάρχει κανείς που να καταλαβαίνει τι σημαίνει αυτή η φράση. Δεν μας αξίζει μια τέτοια θυσία, γιατί θα πάει χαμένη, θα αναλωθεί σε εφήμερες ενοχές και κουβέντες, θα την προσπεράσουμε και τελικά θα πάει χαμένη. Απλά δεν αξίζει.
Στο Μέγαρο Υπατία εκατοντάδες μετανάστες συνεχίζουν την απεργία πείνας με μοναδικό αίτημα να μπορέσουν να ζήσουν ισότιμα με όλους εμάς στην Ελλάδα, ενώ την ίδια στιγμή εξαντλούνται η πιθανότητα ανεύρεσης επιζώντων στη Σούδα όπου μετανάστες προτίμησαν τα παγωμένα νερά της θάλασσας από την απέλαση. Πολλοί αυτόματα το βαφτίζουν αυτό το αίτημα 'νομιμοποίηση', λες και υπάρχουν παράνομοι και νόμιμοι άνθρωποι, αλλά αυτή η μικρή 'λεπτομέρεια' είναι ασήμαντη μπροστά στο βάρος της πραγματικότητας. Η απεργία πείνας δεν είναι ένα επικοινωνιακό τρικ, και σίγουρα δεν είναι ένας πολιτικός εκβιασμός. Είναι μια συνεχής μάχη για το αυτονόητο, όχι μια κραυγή απελπισίας αλλά μια ιστορική κατάθεση, μια ζωντανή μαρτυρία πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με σθένος και αξιοπρέπεια. Είναι επίσης κατά ειρωνικό τρόπο μια παρηγοριά και μια σταγόνα ελπίδας στον ωκεανό της απελπισίας που σκιάζει την κοινωνία μας.
Μα ποιος ακούει; Σίγουρα όχι οι πολιτικοί που έχουν μετατρέψει τους απεργούς σε μπαλάκι του τένις και ζυγίζουν τις ζωές τους απέναντι σε πολιτικά κόστη. Και σίγουρα όχι τα ΜΜΕ που απλά έχουν βαρεθεί το θέμα και δεν πρόκειται να ασχοληθούν ξανά μαζί του, εκτός κι αν χυθεί αίμα ή παραιτηθεί κάποιος. Ακόμη χειρότερα όμως, σίγουρα ούτε εμείς, οι 'νόμιμοι', οι γηγενείς, οι πολίτες, οι ψηφοφόροι, οι τηλεθεατές. Διότι πολύ απλά δεν μας νοιάζει. Όπως και να το προσεγγίσει κανείς και όπως να το στολίσει, αυτή είναι η αλήθεια. Όπως δεν μας νοιάζει τι γίνεται στη Λιβύη ή στην Αίγυπτο, όπως δεν μας νοιάζει τι κάνει η γιαγιά που μένει από κάτω μας, ή πως καταφέρνει ο άστεγος και βρίσκεται στην ίδια γωνία κάθε φορά που περιμένουμε στο φανάρι παρόλο τις παγερές νύχτες του χειμώνα. Απλά δεν μας νοιάζει. Είμαστε αποκομμένοι, κατακερματισμένοι και δεν μας νοιάζει. Αρκεί εμείς να είμαστε καλά και να μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο για το αύριο, όσο δεν ανήκουμε και εμείς στην διαρκώς αυξανόμενη στατιστική της ανεργίας. Διότι αν μη τι άλλο, η οικονομική χρεωκοπία μας είναι μονάχα η επιβεβαίωση της της ηθικής μας χρεωκοπίας.
Ορίστε λοιπόν μια ερώτηση. Αξίζει καθόλου η προσπάθειά τους; Όχι. Γιατί απλά εμείς δεν την αξίζουμε. Μπορεί να την έχουμε ανάγκη, αλλά σίγουρα δεν την αξίζουμε. Άμα κάποιος από τους απεργούς πείνας πεθάνει, δυστυχώς δεν θα υπάρχει κανείς να κουβαλήσει το λεγόμενο 'βαρύ φορτίο' μιας τέτοιας απώλειας, διότι πολύ απλά δεν υπάρχει κανείς που να καταλαβαίνει τι σημαίνει αυτή η φράση. Δεν μας αξίζει μια τέτοια θυσία, γιατί θα πάει χαμένη, θα αναλωθεί σε εφήμερες ενοχές και κουβέντες, θα την προσπεράσουμε και τελικά θα πάει χαμένη. Απλά δεν αξίζει.
No comments:
Post a Comment