Λευκά Σεντόνια

Τα λευκά μου σεντόνια έχουν βάλει πλώρη για το όρος Αιγάλεω, έτοιμα να συγκρουστούν με πυκνές μάζες νεφών. Τι τρομερό θάρρος κρύβουν στις κλωστές τους ώστε να ξεκινήσουν μια τέτοια περιπέτεια. Και όλα αυτά στο όνομα της ηλιοφάνειας. Μα για να κινήσουν θα χρειαστούν άνεμο ευγενικό, ένα νοτιά συμπαθητικό, μα και γοργό τη νύχτα να προλάβουν ειδάλλως όλη εκστρατεία θα πάει στράφι πριν καλά καλά ξεκινήσει.

Βέβαια η αλήθεια είναι πως πρώτα πρέπει να ξεπεράσουν τον σκόπελο που έχουν σχηματίσει τα διαβολικά μανταλάκια. Δεν είναι από εκείνα τα πλαστικά που με την πρώτη βροχή σκουριάζουν τα φθηνά ελατήριά τους, και σπάνε τα πλαστικά τους με την πρώτη καλοκαιριά. Όχι, είναι από εκείνα τα ξιπασμένα ξύλινα που μετά από πολύμηνη έκθεση στους αθηναϊκούς χειμώνες μαυρίζουν από την υγρασία. Η δύναμή τους δεν είναι τρομερή, αλλά είναι σίγουρα αρκετή να συγκρατήσει την αφέλεια των σεντονιών μου, τα οποία πλέον έχουν αρκεστεί να ανεμίζουν ελαφρά και βαρεμένα, σαν να κάνουμε προθέρμανση για κάποια παράδοση ή συνθηκολόγηση. Μακριά στον ορίζοντα, ορμώμενα από τις καμπύλες του Αιγάλεω, πυκνά σύννεφα εκτινάσσονται με αργούς στα μάτια ρυθμούς.

Τα σεντόνια μου δε θα φθάσουν πότε στην Ιθάκη τους.