Η κυρία Κατερίνα είναι η τρελή της γειτονιάς. Δεν είναι η μόνη φυσικά, αλλά ξεχωρίζει, κυρίως επειδή είναι περισσότερο κοινωνική παρά τρελή, και είναι αρκετά τρελή, οπότε είναι τρομακτικά κοινωνική. Την πετυχαίνεις την πιο άστοχες στιγμές να κατεβαίνει το δρόμο και να μονολογεί κάποια παλαβομάρα με το ίδιο πάντα μαλλί, λες και αποτελείται από κοκκάλινες τρίχες με εκπληκτική μνήμη . Αλλά δεν κάνει μονάχα αυτό. Πως θα μπορούσε άλλωστε; Τα μάτια της, σαν αγγλικό ραντάρ του 1943 διαρκώς ανιχνεύουν τους αδιάφορους γείτονές της προσπαθώντας να πετύχει εκείνον που θα κάνει το λάθος να την προσέξει παραπάνω από τρία χιλιοστά του δευτερολέπτου. Μπουμ.
Τότε αλλάζουν όλα. Τρόπο τινά. Μάλλον κάπου στην πορεία -καθώς τρελαινόταν- ένα κομμάτι του μυαλού της, αντιστεκόμενο όσο μπορούσε στην τρέλα, την κατάθλιψη, και διάφορες φωνές που κατασκήνωναν γύρω του, άρχισε να αναπτύσσει ικανότητες που θα ζήλευε και ο πιο μοναχικός νίντζα. Είναι φοβερό πως η κυρία Κατερίνα θα ελιχθεί στον χωροχρόνο και σε ανύποπτη στιγμή θα σου απευθύνει τον λόγο, που στα αλήθεια σημαίνει να επαναλάβει αυτό που μονολογούσε πιο πριν αλλά αυτή τη φορά σε μορφή ερώτησης και εσένα στη θέση του ανακρινόμενου. Η μόνη σου ελπίδα είναι κάποιος να έχει επαναλάβει το ίδιο λάθος με εσένα πριν σε προλάβει η τρελλο-κυρα-Κατερίνα.
Η κατάσταση φυσικά μπορεί να χειροτερέψει άμα την πετύχεις στο σουπερ μάρκετ. Είναι που είναι οι συνθήκες χάλια – με συγκλονιστική απορία ανακαλύπτεις πως δεν μπορείς να αγοράσεις μονάχα ένα σκόρδο, ή πως είσαι ο μόνος που αγοράζεις τα προϊόντα που έχεις στο καλάθι σου, γιατί οι ποσότητες στα ράφια είναι ακριβώς οι ίδιες όπως πριν μια εβδομάδα που αγόρασες τα ίδια πράματα, ή η διαρκής ανησυχία σου πως ακριβώς από πίσω σου παραμονεύει η καταραμένει αγοραφοβία – έχεις και την κυρία Κατερίνα να κάνει τα δικά της. Όσο παραλογίζεται για την δίαιτά της – 'θέλουν να μου κλέψουν την δίαιτά μου, γιατί θέλουν να κλέψουν την δίαιτά μου;' – μετά από άπειρα σαρώματα των διαδρόμων βρίσκει αυτό που θέλει να αγοράσει, περιμένει στην ουρά, το πληρώνει, το βάζει σε μια σακούλα, αφήνει τη σακούλα στην είσοδο και επαναλαμβάνει την διαδικασία με κάτι άλλο. Ένα αντικείμενο τη φορά. Τι της κάνει τόσες αποδείξεις; Φαντάσου την κυρία Κατερίνα να ψωνίζει για παιδικό πάρτυ, θα της έπαιρνε εβδομάδες μονάχα να ψωνίσει τα πράματα. Βέβαια από την άλλη, παρά την φοβερή της κοινωνικότητα – την ξέρουν πραγματικά όλοι, είναι απίστευτο- μου φαντάζει αδύνατο να βρίσκεται σε μια κοινωνική κατάσταση όπου θα πρέπει να προετοιμάσει ένα παιδικό πάρτυ.
Όταν όμως έχεις την κυρία Κατερίνα απέναντί σου, όταν δηλαδή έχεις αποτύχει να ακολουθήσεις την βασικότερη των συμβουλών σε αυτές τις περιπτώσεις -μην κοιτάς, μην κοιτάς, μην κοιτάς- και η κυρία Κατερίνα σου απευθύνει μια τελείως άσχετη ερώτηση η οποία δεν μπορούσε να σταθεί ούτε στο Κεκλιμένο Υπαρξιακό Στάδιο του Σουρεαλισμού, τότε λοιπόν είναι που η τρέλα γίνεται μεταδοτική. Διότι ακριβώς εκείνη τη στιγμή μερικές εκατοντάδες από τα νυσταγμένα σου εγκεφαλικά κύτταρα αρχίζουν να πιστεύουν πως η κυρία Κατερίνα ξέρει κάτι, πως στη πραγματικότητα είναι μια χαμένη προφήτισσα ετών εξακόσια ενενήντα τρία και πως η επόμενή της ερώτηση θα έχει να κάνει με to μέχρι πότε κατουριόσουνα στον ύπνο σου και γιατί δεν μπορείς να στηρίξεις μια υγιής σχέση.
Ευτυχώς η κυρία Κατερίνα δεν κάνει αυτή την ερώτηση μα επαναλαμβάνει την ίδια ηλίθια ερώτηση που έκανε πιο πριν, μονάχα πιο εκνευριστικά – 'γιατί έφυγαν τα σύννεφα, που πήγαν τα σύννεφα;'- και ευτυχώς η πλειοψηφία των υπολοίπων εγκεφαλικών μου κυττάρων θέλουν να συντονίσουν το στόμα μου και να βρίσουν την κυρία Κατερίνα, αλλά ευτυχώς ούτε αυτό δεν συμβαίνει. Όχι γιατί τη λυπάσαι, αλλά επειδή η κυρία Κατερίνα ήταν κάποτε σαν κι εμάς αλλά τα 'φτυσε. Φαίνεται έφτασε εκείνο το σημείο όπου πλέον δεν άντεχε τις δημοσκοπήσεις, τα καταστροφολογικά δελτία ειδήσεων, τις ουρές στα νοσοκομεία, στις εφορίες, παντού, τους ελεγκτές στα λεωφορεία, τις ημερομηνίες λήξης στα γάλατα και στα γιαούρτια, τα ίδια τα γάλατα και τα γιαούρτια και τις ολιγοσέλιδες εφημερίδες ανάμεσα στα κυριακάτικα διαφημιστικά φυλλάδια. 'Αρκετά' ήταν η τελευταία λογική κουβέντα που είπε η κυρία Κατερίνα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η κυρία Κατερίνα δεν είναι φοβερά εκνευριστική αλλά το ποιό πιθανό είναι πως πιστεύει ακριβώς το ίδιο για τους υπολοίπους. Και γιατί όχι άλλωστε, αφού έχουν μια μανία να κλέβουν σύννεφα και δίαιτες.
Τότε αλλάζουν όλα. Τρόπο τινά. Μάλλον κάπου στην πορεία -καθώς τρελαινόταν- ένα κομμάτι του μυαλού της, αντιστεκόμενο όσο μπορούσε στην τρέλα, την κατάθλιψη, και διάφορες φωνές που κατασκήνωναν γύρω του, άρχισε να αναπτύσσει ικανότητες που θα ζήλευε και ο πιο μοναχικός νίντζα. Είναι φοβερό πως η κυρία Κατερίνα θα ελιχθεί στον χωροχρόνο και σε ανύποπτη στιγμή θα σου απευθύνει τον λόγο, που στα αλήθεια σημαίνει να επαναλάβει αυτό που μονολογούσε πιο πριν αλλά αυτή τη φορά σε μορφή ερώτησης και εσένα στη θέση του ανακρινόμενου. Η μόνη σου ελπίδα είναι κάποιος να έχει επαναλάβει το ίδιο λάθος με εσένα πριν σε προλάβει η τρελλο-κυρα-Κατερίνα.
Η κατάσταση φυσικά μπορεί να χειροτερέψει άμα την πετύχεις στο σουπερ μάρκετ. Είναι που είναι οι συνθήκες χάλια – με συγκλονιστική απορία ανακαλύπτεις πως δεν μπορείς να αγοράσεις μονάχα ένα σκόρδο, ή πως είσαι ο μόνος που αγοράζεις τα προϊόντα που έχεις στο καλάθι σου, γιατί οι ποσότητες στα ράφια είναι ακριβώς οι ίδιες όπως πριν μια εβδομάδα που αγόρασες τα ίδια πράματα, ή η διαρκής ανησυχία σου πως ακριβώς από πίσω σου παραμονεύει η καταραμένει αγοραφοβία – έχεις και την κυρία Κατερίνα να κάνει τα δικά της. Όσο παραλογίζεται για την δίαιτά της – 'θέλουν να μου κλέψουν την δίαιτά μου, γιατί θέλουν να κλέψουν την δίαιτά μου;' – μετά από άπειρα σαρώματα των διαδρόμων βρίσκει αυτό που θέλει να αγοράσει, περιμένει στην ουρά, το πληρώνει, το βάζει σε μια σακούλα, αφήνει τη σακούλα στην είσοδο και επαναλαμβάνει την διαδικασία με κάτι άλλο. Ένα αντικείμενο τη φορά. Τι της κάνει τόσες αποδείξεις; Φαντάσου την κυρία Κατερίνα να ψωνίζει για παιδικό πάρτυ, θα της έπαιρνε εβδομάδες μονάχα να ψωνίσει τα πράματα. Βέβαια από την άλλη, παρά την φοβερή της κοινωνικότητα – την ξέρουν πραγματικά όλοι, είναι απίστευτο- μου φαντάζει αδύνατο να βρίσκεται σε μια κοινωνική κατάσταση όπου θα πρέπει να προετοιμάσει ένα παιδικό πάρτυ.
Όταν όμως έχεις την κυρία Κατερίνα απέναντί σου, όταν δηλαδή έχεις αποτύχει να ακολουθήσεις την βασικότερη των συμβουλών σε αυτές τις περιπτώσεις -μην κοιτάς, μην κοιτάς, μην κοιτάς- και η κυρία Κατερίνα σου απευθύνει μια τελείως άσχετη ερώτηση η οποία δεν μπορούσε να σταθεί ούτε στο Κεκλιμένο Υπαρξιακό Στάδιο του Σουρεαλισμού, τότε λοιπόν είναι που η τρέλα γίνεται μεταδοτική. Διότι ακριβώς εκείνη τη στιγμή μερικές εκατοντάδες από τα νυσταγμένα σου εγκεφαλικά κύτταρα αρχίζουν να πιστεύουν πως η κυρία Κατερίνα ξέρει κάτι, πως στη πραγματικότητα είναι μια χαμένη προφήτισσα ετών εξακόσια ενενήντα τρία και πως η επόμενή της ερώτηση θα έχει να κάνει με to μέχρι πότε κατουριόσουνα στον ύπνο σου και γιατί δεν μπορείς να στηρίξεις μια υγιής σχέση.
Ευτυχώς η κυρία Κατερίνα δεν κάνει αυτή την ερώτηση μα επαναλαμβάνει την ίδια ηλίθια ερώτηση που έκανε πιο πριν, μονάχα πιο εκνευριστικά – 'γιατί έφυγαν τα σύννεφα, που πήγαν τα σύννεφα;'- και ευτυχώς η πλειοψηφία των υπολοίπων εγκεφαλικών μου κυττάρων θέλουν να συντονίσουν το στόμα μου και να βρίσουν την κυρία Κατερίνα, αλλά ευτυχώς ούτε αυτό δεν συμβαίνει. Όχι γιατί τη λυπάσαι, αλλά επειδή η κυρία Κατερίνα ήταν κάποτε σαν κι εμάς αλλά τα 'φτυσε. Φαίνεται έφτασε εκείνο το σημείο όπου πλέον δεν άντεχε τις δημοσκοπήσεις, τα καταστροφολογικά δελτία ειδήσεων, τις ουρές στα νοσοκομεία, στις εφορίες, παντού, τους ελεγκτές στα λεωφορεία, τις ημερομηνίες λήξης στα γάλατα και στα γιαούρτια, τα ίδια τα γάλατα και τα γιαούρτια και τις ολιγοσέλιδες εφημερίδες ανάμεσα στα κυριακάτικα διαφημιστικά φυλλάδια. 'Αρκετά' ήταν η τελευταία λογική κουβέντα που είπε η κυρία Κατερίνα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η κυρία Κατερίνα δεν είναι φοβερά εκνευριστική αλλά το ποιό πιθανό είναι πως πιστεύει ακριβώς το ίδιο για τους υπολοίπους. Και γιατί όχι άλλωστε, αφού έχουν μια μανία να κλέβουν σύννεφα και δίαιτες.
No comments:
Post a Comment