Μόνοι μας;

Μόνοι μας.

Το συμβούλιο αρχηγών έχει τελειώσει μέρες τώρα και ο πρωθυπουργός δήλωσε πως θα πορευθεί μόνος του χωρίς εκλογές. Ενδιαφέρον. Αντίθετα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κατά τα δημοσιογραφικά λεγόμενα πάντα, σκάλωσε στα φορολογικά σχέδια της κυβέρνησης και αρνήθηκε της συναίνεσης ζητώντας επαναδιαπραγμάτευση. Από την άλλη ο μελλοντικός παράγοντας κλειδί της επόμενης (συγ)κυβέρνησης, ο Γ. Καρατζαφέρης απεφάνθη με στόμφο πως πρέπει να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας, κατά τες επιταγάς των εταίρων μας. Φοβερή ειρωνεία όντως, η ακροδεξιά να προδίδει την πατρίδα της.

Μόνοι μας λοιπόν κ. πρωθυπουργέ; Αλήθεια; Και τόσο καιρό εγώ νόμιζα πως ήμαστε μια συγκροτημένη και καλά οργανωμένη κοινωνία, μια κοινότητα αγαπημένων ανθρώπων και έντιμων πολιτών που συνυπήρχαν με αρμονία, ειλικρίνεια και θάρρος. Μάλλον έκανα λάθος. Όπως όλοι μας άλλωστε, διότι η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική.

Κάποιοι βέβαια δεν είναι μόνοι τους ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστεύουν. Έχουν βρει ο ένας τον άλλο, έξω από τη Βουλή και τη μουντζώνουν με τις καλύτερες των προθέσεων. Δεν έχουν κάποια ξεκάθαρη πρόθεση ή σκοπό, η ταυτότητά τους είναι ασύνδετη και διάσπαρτη, με μοναδικό χαρακτηριστικό στοιχείο αποποίηση οποιασδήποτε πολιτικής και ιδεολογικής ταύτισης και συσχέτισης. Μακριά από τα παλιά πανό, και με αρκετά δανεικά συνθήματα. Δηλώνουν απλά 'αγανακτισμένοι', αγανακτισμένοι πολίτες, ψηφοφόροι. Οι 'απολιτίκ' και οι αδιάφοροι ξεσηκώθηκαν άραγε; Μακάρι. Πεθάναν οι νεοέλληνες και ξύπνησαν τα παιδιά των μικροαστών; Ξέρουν τι θέλουν;

Φυσικά. Αυτό είναι το πιο εύκολο άλλωστε. Να γίνουν όλα καλά, να σβηστεί το χρέος, να ανακάμψει η οικονομία, να αλλάξει το μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας, δικαιοσύνη, 'αληθινή' δημοκρατία, διαφάνεια, να επανέλθει η εξουσία στα χέρια του λαού. Αλλά δεν έχει σημασία τι θέλουν, άλλωστε όλοι θέλουμε κάτι. Το θέμα είναι πως το θέλουν. Και αυτό είναι που δεν το ξέρουν, αλλά σίγουρα το ψάχνουν, και είναι και επίμονοι γιατί το έχουν ανάγκη, όπως τα μικρά μωρά έχουν ανάγκη να μπουσουλήσουν μέχρι να κάνουν τα πρώτα τους βήματα. Μερικές φορές μοιάζει λες και η ιστορία θα γραφτεί ξανά από την αρχή. Θα πετύχουν τίποτα; Μάλλον όχι, ίσως μονάχα κάποιες μικρές προσωπικές νίκες, τίποτα άλλο.

Είμαστε στην αρχή μιας νέας εποχής, μια εποχή πιο σκοτεινή από ποτέ μα και πιο αποκαλυπτική από τα θεμέλια του παρελθόντος της. Δεν έχει σημασία αν θα έχουμε εκλογές το 2011 ή το 2013 (το 2011, τέλη Σεπτεμβρίου το πιο πιθανό εκτός κι αν αρχίζει η χώρα να εκβιάζει την Ε.Ε.), αυτοδύναμη κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση (συγκυβέρνηση), αν θα χρεοκοπήσει ή όχι η χώρα (όχι), τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία , είναι το φως να μείνει αναμμένο, η φλόγα να μείνει άσβηστη, αυτό έχει σημασία, γιατί στο φως μπορείς να βλέπεις, μπορείς να διαβάσεις, ακόμη και να ακούσεις. Όχι πως αυτά είναι αρκετά, δεν φτάνουν μονάχα αυτά, μα είναι τα ελάχιστα και είναι σαφώς τα άκρως απαραίτητα. Πρέπει να διαβάζουμε για να θυμόμαστε τα λάθη μας, να μιλάμε και να ακούμε για να επικοινωνούμε, για να δίνουμε ανάσα και πνοή στις ιστορίες και τους θρύλους μας, για να μας φέρνει πιο κοντά. Η συνέχεια είναι απαραίτητη, όπου κι αν μας πηγαίνει. Αρκεί βέβαια να είμαστε μαζί και όχι μόνοι μας. Μόνοι μας ήμαστε τόσο καιρό και να που φτάσαμε, στην αυγή του ζόφους, των ευχών και των ευφυολογημάτων.

Μερικές ευχές ακόμη λοιπόν. Είθε να παραμείνουν οι πλατείες γεμάτες και η πίστη μας -αυτή η τυφλή και αφελής πίστη- δυνατή και ατσαλάκωτη. Είθε τα ψέματα να γκρεμιστούν υπό το φως των φωνών και το δηλητήριο της τρομοκρατίας να γίνει το αντίδοτο για τον φόβο μας, είθε να μάθουμε από τα λάθη μας και από τα λάθη των άλλων, είθε γίνουμε καλύτεροι, κάθε μέρα και από λίγο.

Είθε τα χέρια μας να μείνουν ζεστά, και ενωμένα σφιχτά.

Και ... η πόλις εάλω

Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου επιτέλους πέτυχε αυτό που προσπάθησαν πολλές πριν από αυτήν, αλλά σε ελάχιστο βαθμό πέτυχαν. Την απόλυτη και άνευ όρων εκποίηση της δημόσιας περιουσίας μας. Μπράβο μας.

Ο εκβιασμός πέρασε, οι πολιτικοί δουλοπάροικοι έκαναν τους αφεντάδες τους να χαμογελάνε επιτέλους. Σαν παρατημένη ζωντοχήρα η Ελλάδα πουλάει ότι έχει και δεν έχει με γοργούς ρυθμούς και είναι βέβαιο πλέον πως σε λίγα χρόνια (κι αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο) πέραν του ύδωρ (ΟΛΠ, ΟΛΘ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ) θα πουλήσει και γη. Είναι επίσης σίγουρο πως δεν πρόκειται να επιτευχθούν πλειοδοτικές επιτυχίες από αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά όπως και στο παρελθόνν θα εξυπηρετηθούν αλλότρια συμφέροντα και πολιτικές σκοπιμότητες, με το χρηματικό αντίτιμο (γιατί περί αυτού πρόκειται και όχι περί οικονομικού οφέλους) να είναι μικρότερο του δυνατού. Μπράβο μας.

Το ελληνικό δημόσιο πέθανε πια ολοκληρωτικά. Σαν έννοια, είχε πεθάνει από καιρό φυσικά, μα τώρα και οι ασθενικές του σάρκες αφήνουν την τελευταία τους πνοή. Το δημόσιο απογυμνώτεται τόσο από τους φορείς τους όσο και από τα στελέχη του, με τα δρομολογημένα προγράμματα εθελούσιας εξόδου να προμηνύουν μελλοντικές απολύσεις. Η εξίσωση ιδιωτικού και δημοσίου τομέα επιτέλους επιτεύχθηκε, αλλά από την αντίθετη κατεύθυνση. Μπράβο μας.

Κάποτε φωνάζαμε να μειωθούν οι αμυντικές δαπάνες προς όφελος των κοινωνικών. Πλέον ο μόνος λόγος που έχουν περικοπεί οι αμυντικές δαπάνες είναι επειδή οι δανειστές μας αυτή τη στιγμή δεν πουλάνε (όπλα), αλλά αγοράζουν (ΔΕΚΟ). Όσο για τις κοινωνικές δαπάνες; Αστείο του παρελθόντος, που απότομα θα γίνει τραγωδία του μέλλοντος. Το μόνο που μένει για να ολοκληρωθεί η αποκτήνωση της ελληνικής κοινωνίας είναι η κατάρρευση του ασφαλιστικού, η οποία και αυτή είναι δρομολογημένη όπως και ότι έχει γίνει μέχρι τώρα. Έννοιες όπως ΙΚΑ και ΕΣΥ θα αντικατασταθούν από την πλήρη επικράτηση των ιδιωτικών νοσοκομείων και ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών. Όσο για την παιδεία, μην ξεχνάμε πως ήδη έχει αποφασιστεί να στοιβάζονται οι μαθητές σε ολοένα και μεγαλύτερες τάξεις με ολοένα και λιγότερους καθηγητές. Εσύ που θα στείλεις τα παιδιά σου; Και για το μετά, μην σε απασχολεί, μέχρι να μεγαλώσουν θα δουλεύουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και τα παραρτήματα τους έτοιμα να σπουδάσουν τις νέες γενιές προς κάποιο αντίτιμο φυσικά. Θα υπάρχουν και τα σπουδαστικά δάνεια να σε βοηθήσουν. Welcome to America. Μπράβο μας.

Δεν έχουμε ηττηθεί, διότι αυτός που προ πολλού έχει παραδοθεί είναι αδύνατο να ηττηθεί. Πορευτήκαμε καιρό πολύ όχι μόνο με δανεικά χρήματα, μα και με χρόνο δανεικό. Και ο χρόνος μας τελείωσε επιτέλους. Τώρα ο καθείς για τη πάρτη του, μην καεί η γούνα του ή καλύτερα οι λιγοστές τρίχες της κεφαλής του. Και ποιοι είμαστε εμείς στο κάτω κάτω; Ούτε καν σκιές του εαυτού μας, ασύνδετοι, απροσδιόριστοι, αμέτοχοι, ακοινώνητοι, ιδιώτες. Ιδιώτες σε μια χώρα ιδιωτική πια, και σε μια κηδεία δημόσια. Ραντεβού στο Σύνταγμα για τα κόλλυβα.

Μπράβο μας και γεια μας.

Τα πράματα είναι σκατά

Τα πράματα είναι σκατά.

Μην το γελάς μωρό μου, δεν πρόκειται να σου πουλήσω παραμύθια και όνειρα, ξέμεινα βλέπεις. Ήταν πάντα φθηνά και γελοία άλλωστε. Άνθρακες οι άνθρακες, τα πράματα είναι σκατά, ψέματα άλλα δεν θα πω. Ελπίδες από τα μάτια σου άλλες δεν θα κλέψω, νόημα δεν έχει, γιατί θα το ξαναπώ, τα πράματα είναι σκατά και μόνο χειρότερα θα γίνουν. Ναι, θα γίνουν χειρότερα.

Θα γινόμαστε κι άλλο ρεζίλι, γυμνοί μπροστά στην πραγματικότητα μας, θα μαυρίσουν κι άλλο οι ουρανοί, σαν τα αυλάκια κάτω από τα μάτια μας. Οι τσέπες μας θα γεμίσουν τρύπες, τα κενά στη μνήμη μας θα σκιάζουν τα βράδια μας και, και σε λίγο θα βλέπουμε τη ζωή μας σε επανάληψη στην τηλεόραση. Τα δόντια μας θα πέφτουν, φαράγγια θα ανοίξουν στο δέρμα μας, μια στο τόσο θα χάνουμε το τρόλεϊ όπως θα χάνουμε τα χρόνια μας.

Μα μη σε νοιάζει όμως γιατί έχω σχέδιο τρομερό. Όσο με το γκρίζο θα ερωτοτροπούν οι μέρες μας τόσο θα καίμε τα μάτια μας. Όσο θα σαπίζουν τα φρούτα γύρω μας, τόσο θα σπάμε καρπούς με σφυριά σκουριασμένα, και τα φύλλα θα σκεπάζουν τα ματωμένα οδοστρώματα, τόσο θα λασπώνουμε σε άστοχες αναλογίες. Δεν θα προκαλέσουμε γιατί φοβόμαστε, μα δεν είναι ανάγκη να κρυβόμαστε.

Τα λάθη μου θα κάνω συλλογή, να χτίσω τοίχο σαθρό και αδύναμο σαν εμένα, έτοιμο να πέσει με το πρώτο φύσημα να κάνει και θόρυβο.

Δεν θα αλλάξει κάτι, άκου με που σου λέω, όπως τα φοβάσαι, έτσι θα είναι τα πράματα, έτσι θα χαράζουν τα μουντά μας πρωινά. Έτσι όπως ακριβώς τα φοβάσαι.

Αγαπητό ημερολόγιο 4562

Σκούρα τα πράματα. Είναι περίεργο, μα μετά από τόσα χρόνια που παλεύω για την παγκοσμιοποίηση, τελικά να την τρώω λόγω των πολιτισμικών διαφορών μεταξύ των αποικιών και της γριάς ηπείρου, ε είναι μεγάλη μαλακία.

Πίσω στη Γαλλία όποτε γουστάρω μπαλαμουτιάζω και κανά κωλαράκι, ενώ στην Ελλάδα εδώ κι ένα χρόνο τους έχω γαμήσει παντόκορφα και δεν λένε κουβέντα τα γλυκούλια μου. Εδώ στην Αμερική όμως, μια ήπια αναπροσαρμογή πήγα να κάνω ο κακομοίρης στην καμαριέρα και τώρα με έχουν με χειροπέδες να κάθομαι να κάνω μαθήματα μικρο-οικονομίας και ελεύθερης αγοράς σε έναν πρεζέμπορα από το Μπρονξ.

Το χειρότερο όμως αγαπητό μου ημερολόγιο -άμα εξαιρέσεις την ξεφτίλα στο αεροπλάνο και όλα τα διεθνή ΜΜΕ φυσικά, το φαγητό και τους νέους συγκάτοικους μου- είναι ο ύπνος. Κοιμάμαι τελείως ακατάστατα και έχω πολύ περίεργα όνειρα. Να, όταν με πρωτο-έσυραν σε αυτό το καταθλιπτικό κελί, προσπάθησα να πνίξω την απογοήτευση μου με έναν γλυκό υπνάκο αλλά στο τέλος κατέληξα να βλέπω μια αρχαία ελληνική κωμωδία. Ήμανε λέει ντυμένος γυναικωτά και μάζευα την προίκα μου για να παντρευτώ ένα χοντρό τραπεζίτη. Μα δεν είχα τίποτες δικό μου, και μάζευα από τους συγχωριανούς μου ασήμι και νερό. Τους έπαιρνα από τις συντάξεις και τους μισθούς τους, και η μάνα μου που 'χε ένα μουστάκι τσιγκελωτό όλο τον κώλο μου τσιμπούσε. Στο τέλος ξύπνησα με υψηλό πυρετό και ακόμη υψηλότερα spreads.

Με αναστάτωσε τόσο πολύ τούτο το όνειρο που με δυσκολία έφαγα την κρεμ μπρουλέ της φυλακής. Ήτανε και χάλια, αυτοί οι γιάνκηδες δεν κάνουνε για τίποτα. Μετά με πήγανε στο δικαστήριο και με κρίνανε προφυλακιστέο και μου απαγόρευσαν την έξοδο από τη χώρα γιατί λέει μπορεί να την κοπάναγα για την Γαλλία. Αηδίες. Την κοπάνησα από την πίσω πόρτα και την ξανάπεσα, αλλά εις μάτην. Αυτή τη φορά είδα πως τάχα μου ήμανε σε μια από 'κείνες τις πρες κόνφερενς και εκθειάζαμε τις απαράμιλλες προσπάθειες των Γραικών να σβήσουν το χρέος κι όλα τα συναφή, ώσπου άξαφνα σηκώνεται η πουτάνα η Μέρκελ με μουστάκι και τσιμπούκι ιβοριανό και αρχίζει να γελάει δείχνοντας προς τα 'χαμνά μου. Και τι διαπιστώνω αγαπητό μου ημερολόγιο; Ήμουνα γυμνός και το πουτσάκι μου ήταν μικρότερο και από στραγάλι.

Όπως καταλαβαίνεις ξύπνησα πνιγμένος στα κλάματα στην αγκαλιά μιας λατίνας τραβεστί, παλαιό φθίνων αστέρι της Γουόλ Στρίτ.