Μόνοι μας.
Το συμβούλιο αρχηγών έχει τελειώσει μέρες τώρα και ο πρωθυπουργός δήλωσε πως θα πορευθεί μόνος του χωρίς εκλογές. Ενδιαφέρον. Αντίθετα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κατά τα δημοσιογραφικά λεγόμενα πάντα, σκάλωσε στα φορολογικά σχέδια της κυβέρνησης και αρνήθηκε της συναίνεσης ζητώντας επαναδιαπραγμάτευση. Από την άλλη ο μελλοντικός παράγοντας κλειδί της επόμενης (συγ)κυβέρνησης, ο Γ. Καρατζαφέρης απεφάνθη με στόμφο πως πρέπει να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας, κατά τες επιταγάς των εταίρων μας. Φοβερή ειρωνεία όντως, η ακροδεξιά να προδίδει την πατρίδα της.
Μόνοι μας λοιπόν κ. πρωθυπουργέ; Αλήθεια; Και τόσο καιρό εγώ νόμιζα πως ήμαστε μια συγκροτημένη και καλά οργανωμένη κοινωνία, μια κοινότητα αγαπημένων ανθρώπων και έντιμων πολιτών που συνυπήρχαν με αρμονία, ειλικρίνεια και θάρρος. Μάλλον έκανα λάθος. Όπως όλοι μας άλλωστε, διότι η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική.
Κάποιοι βέβαια δεν είναι μόνοι τους ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστεύουν. Έχουν βρει ο ένας τον άλλο, έξω από τη Βουλή και τη μουντζώνουν με τις καλύτερες των προθέσεων. Δεν έχουν κάποια ξεκάθαρη πρόθεση ή σκοπό, η ταυτότητά τους είναι ασύνδετη και διάσπαρτη, με μοναδικό χαρακτηριστικό στοιχείο αποποίηση οποιασδήποτε πολιτικής και ιδεολογικής ταύτισης και συσχέτισης. Μακριά από τα παλιά πανό, και με αρκετά δανεικά συνθήματα. Δηλώνουν απλά 'αγανακτισμένοι', αγανακτισμένοι πολίτες, ψηφοφόροι. Οι 'απολιτίκ' και οι αδιάφοροι ξεσηκώθηκαν άραγε; Μακάρι. Πεθάναν οι νεοέλληνες και ξύπνησαν τα παιδιά των μικροαστών; Ξέρουν τι θέλουν;
Φυσικά. Αυτό είναι το πιο εύκολο άλλωστε. Να γίνουν όλα καλά, να σβηστεί το χρέος, να ανακάμψει η οικονομία, να αλλάξει το μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας, δικαιοσύνη, 'αληθινή' δημοκρατία, διαφάνεια, να επανέλθει η εξουσία στα χέρια του λαού. Αλλά δεν έχει σημασία τι θέλουν, άλλωστε όλοι θέλουμε κάτι. Το θέμα είναι πως το θέλουν. Και αυτό είναι που δεν το ξέρουν, αλλά σίγουρα το ψάχνουν, και είναι και επίμονοι γιατί το έχουν ανάγκη, όπως τα μικρά μωρά έχουν ανάγκη να μπουσουλήσουν μέχρι να κάνουν τα πρώτα τους βήματα. Μερικές φορές μοιάζει λες και η ιστορία θα γραφτεί ξανά από την αρχή. Θα πετύχουν τίποτα; Μάλλον όχι, ίσως μονάχα κάποιες μικρές προσωπικές νίκες, τίποτα άλλο.
Είμαστε στην αρχή μιας νέας εποχής, μια εποχή πιο σκοτεινή από ποτέ μα και πιο αποκαλυπτική από τα θεμέλια του παρελθόντος της. Δεν έχει σημασία αν θα έχουμε εκλογές το 2011 ή το 2013 (το 2011, τέλη Σεπτεμβρίου το πιο πιθανό εκτός κι αν αρχίζει η χώρα να εκβιάζει την Ε.Ε.), αυτοδύναμη κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση (συγκυβέρνηση), αν θα χρεοκοπήσει ή όχι η χώρα (όχι), τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία , είναι το φως να μείνει αναμμένο, η φλόγα να μείνει άσβηστη, αυτό έχει σημασία, γιατί στο φως μπορείς να βλέπεις, μπορείς να διαβάσεις, ακόμη και να ακούσεις. Όχι πως αυτά είναι αρκετά, δεν φτάνουν μονάχα αυτά, μα είναι τα ελάχιστα και είναι σαφώς τα άκρως απαραίτητα. Πρέπει να διαβάζουμε για να θυμόμαστε τα λάθη μας, να μιλάμε και να ακούμε για να επικοινωνούμε, για να δίνουμε ανάσα και πνοή στις ιστορίες και τους θρύλους μας, για να μας φέρνει πιο κοντά. Η συνέχεια είναι απαραίτητη, όπου κι αν μας πηγαίνει. Αρκεί βέβαια να είμαστε μαζί και όχι μόνοι μας. Μόνοι μας ήμαστε τόσο καιρό και να που φτάσαμε, στην αυγή του ζόφους, των ευχών και των ευφυολογημάτων.
Μερικές ευχές ακόμη λοιπόν. Είθε να παραμείνουν οι πλατείες γεμάτες και η πίστη μας -αυτή η τυφλή και αφελής πίστη- δυνατή και ατσαλάκωτη. Είθε τα ψέματα να γκρεμιστούν υπό το φως των φωνών και το δηλητήριο της τρομοκρατίας να γίνει το αντίδοτο για τον φόβο μας, είθε να μάθουμε από τα λάθη μας και από τα λάθη των άλλων, είθε γίνουμε καλύτεροι, κάθε μέρα και από λίγο.
Είθε τα χέρια μας να μείνουν ζεστά, και ενωμένα σφιχτά.
Το συμβούλιο αρχηγών έχει τελειώσει μέρες τώρα και ο πρωθυπουργός δήλωσε πως θα πορευθεί μόνος του χωρίς εκλογές. Ενδιαφέρον. Αντίθετα ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κατά τα δημοσιογραφικά λεγόμενα πάντα, σκάλωσε στα φορολογικά σχέδια της κυβέρνησης και αρνήθηκε της συναίνεσης ζητώντας επαναδιαπραγμάτευση. Από την άλλη ο μελλοντικός παράγοντας κλειδί της επόμενης (συγ)κυβέρνησης, ο Γ. Καρατζαφέρης απεφάνθη με στόμφο πως πρέπει να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας, κατά τες επιταγάς των εταίρων μας. Φοβερή ειρωνεία όντως, η ακροδεξιά να προδίδει την πατρίδα της.
Μόνοι μας λοιπόν κ. πρωθυπουργέ; Αλήθεια; Και τόσο καιρό εγώ νόμιζα πως ήμαστε μια συγκροτημένη και καλά οργανωμένη κοινωνία, μια κοινότητα αγαπημένων ανθρώπων και έντιμων πολιτών που συνυπήρχαν με αρμονία, ειλικρίνεια και θάρρος. Μάλλον έκανα λάθος. Όπως όλοι μας άλλωστε, διότι η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική.
Κάποιοι βέβαια δεν είναι μόνοι τους ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστεύουν. Έχουν βρει ο ένας τον άλλο, έξω από τη Βουλή και τη μουντζώνουν με τις καλύτερες των προθέσεων. Δεν έχουν κάποια ξεκάθαρη πρόθεση ή σκοπό, η ταυτότητά τους είναι ασύνδετη και διάσπαρτη, με μοναδικό χαρακτηριστικό στοιχείο αποποίηση οποιασδήποτε πολιτικής και ιδεολογικής ταύτισης και συσχέτισης. Μακριά από τα παλιά πανό, και με αρκετά δανεικά συνθήματα. Δηλώνουν απλά 'αγανακτισμένοι', αγανακτισμένοι πολίτες, ψηφοφόροι. Οι 'απολιτίκ' και οι αδιάφοροι ξεσηκώθηκαν άραγε; Μακάρι. Πεθάναν οι νεοέλληνες και ξύπνησαν τα παιδιά των μικροαστών; Ξέρουν τι θέλουν;
Φυσικά. Αυτό είναι το πιο εύκολο άλλωστε. Να γίνουν όλα καλά, να σβηστεί το χρέος, να ανακάμψει η οικονομία, να αλλάξει το μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας, δικαιοσύνη, 'αληθινή' δημοκρατία, διαφάνεια, να επανέλθει η εξουσία στα χέρια του λαού. Αλλά δεν έχει σημασία τι θέλουν, άλλωστε όλοι θέλουμε κάτι. Το θέμα είναι πως το θέλουν. Και αυτό είναι που δεν το ξέρουν, αλλά σίγουρα το ψάχνουν, και είναι και επίμονοι γιατί το έχουν ανάγκη, όπως τα μικρά μωρά έχουν ανάγκη να μπουσουλήσουν μέχρι να κάνουν τα πρώτα τους βήματα. Μερικές φορές μοιάζει λες και η ιστορία θα γραφτεί ξανά από την αρχή. Θα πετύχουν τίποτα; Μάλλον όχι, ίσως μονάχα κάποιες μικρές προσωπικές νίκες, τίποτα άλλο.
Είμαστε στην αρχή μιας νέας εποχής, μια εποχή πιο σκοτεινή από ποτέ μα και πιο αποκαλυπτική από τα θεμέλια του παρελθόντος της. Δεν έχει σημασία αν θα έχουμε εκλογές το 2011 ή το 2013 (το 2011, τέλη Σεπτεμβρίου το πιο πιθανό εκτός κι αν αρχίζει η χώρα να εκβιάζει την Ε.Ε.), αυτοδύναμη κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση (συγκυβέρνηση), αν θα χρεοκοπήσει ή όχι η χώρα (όχι), τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία , είναι το φως να μείνει αναμμένο, η φλόγα να μείνει άσβηστη, αυτό έχει σημασία, γιατί στο φως μπορείς να βλέπεις, μπορείς να διαβάσεις, ακόμη και να ακούσεις. Όχι πως αυτά είναι αρκετά, δεν φτάνουν μονάχα αυτά, μα είναι τα ελάχιστα και είναι σαφώς τα άκρως απαραίτητα. Πρέπει να διαβάζουμε για να θυμόμαστε τα λάθη μας, να μιλάμε και να ακούμε για να επικοινωνούμε, για να δίνουμε ανάσα και πνοή στις ιστορίες και τους θρύλους μας, για να μας φέρνει πιο κοντά. Η συνέχεια είναι απαραίτητη, όπου κι αν μας πηγαίνει. Αρκεί βέβαια να είμαστε μαζί και όχι μόνοι μας. Μόνοι μας ήμαστε τόσο καιρό και να που φτάσαμε, στην αυγή του ζόφους, των ευχών και των ευφυολογημάτων.
Μερικές ευχές ακόμη λοιπόν. Είθε να παραμείνουν οι πλατείες γεμάτες και η πίστη μας -αυτή η τυφλή και αφελής πίστη- δυνατή και ατσαλάκωτη. Είθε τα ψέματα να γκρεμιστούν υπό το φως των φωνών και το δηλητήριο της τρομοκρατίας να γίνει το αντίδοτο για τον φόβο μας, είθε να μάθουμε από τα λάθη μας και από τα λάθη των άλλων, είθε γίνουμε καλύτεροι, κάθε μέρα και από λίγο.
Είθε τα χέρια μας να μείνουν ζεστά, και ενωμένα σφιχτά.
No comments:
Post a Comment