Αισιοδοξία

Αν χρειαζόταν κανείς να χαρακτηρίσει με μια λέξη την κινηματική συνάθροιση του Συντάγματος τότε αυτή θα ήταν αισιοδοξία.

Αισιοδοξία επειδή μετά από τόσες μέρες η πλατεία Συντάγματος γεμίζει ακόμα κόσμο σε μεγάλους αριθμούς και φοβερή δυναμική, επειδή η συνέλευση υπάρχει και λειτουργεί. Επειδή το κίνημα οργανώνεται σε επιτροπές, ψηφίσματα και καλέσματα. Επειδή - κι αυτό είναι το εκπληκτικό - δεν έχουν υπάρξει ρήξεις και ξεσπάσματα βίας. Επειδή επικρατεί μια καθολική άπωση απέναντι σε όλες τις πολιτικές και κινηματικές ταυτότητες του παρελθόντος, και επειδή αυτές οι φωνές, μικρές ή μεγάλες συμπεριλαμβανομένου του υπογράφοντος, παρατηρούν νευρικά, διστακτικά, ακόμη και καχύποπτα το φαινόμενο χωρίς να μπορούν να το εξηγήσουν, ακόμη και να το σκιαγραφήσουν με ακρίβεια. Επειδή η αφέλεια του μετατρέπεται σε πολιτική παιδεία, επειδή η έντασή του θέτει σε πραγματική αμφισβήτιση την επιβίωση του δικομματισμού. Επειδή όλες οι προσπάθειες καπελώματος έχουν ουσιαστικά αποτύχει μέχρι τώρα όπως και οι απόπειρες επικοινωνιακού πακεταρίσματός του, επειδή σιγά σιγά η μετριοπάθεια γίνεται συμμετοχή, η απονεύρωση σκέψη και η απάθεια αντίδραση.

Μπορεί να μην βγει και τίποτα βέβαια, αλλά ακόμη και αυτό το άυλο εφήμερο, η αισιοδοξία, είναι ένα κέρδος, συλλογικό και πάνω από όλα αξιοπρεπές.