Σε μια κοινωνία της οποίας ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά είναι μια επωάζουσα στα σπλάχνα του μικροαστισμού επιχειρηματική οικογενειοκρατία, σε μια κοινωνία η οποία εθελοτυφλεί στο επιστέγασμα στης ανηθικότητας με την ανεξέλεγκτη παραβίαση τύπων, κανόνων και νόμων, σε μια κοινωνία όπου η ατιμωρησία είναι φυσικός νόμος για τους έχοντες και κατέχοντες χρήμα, εξουσία και μπράβους, σε αυτή λοιπόν την κοινωνία, έστω και για συμβολικούς λόγους ο Σταύρος Ψωμιάδης πρέπει να τιμωρηθεί (1).
Ο Σταύρος Ψωμιάδης συντελεί μαζί με τους υπόλοιπους εμπλεκόμενους στο σκάνδαλο των στημένων αγώνων στην σχεδόν πιστή αποτύπωση της ελληνικής κοινωνίας. Ανάμεσά τους θα βρεις λούμπεν στοιχεία και στυγνούς εγκληματίες(Μάκης Ψωμιάδης, Τσακογιάννης) μεγάλους εφοπλιστές (Μαρινάκης), αγράμματους νεόπλουτους (Μενδρινός, Αβραάμ Παπαδόπουλος), αυτοδημιούργητους 'γαμάω και δέρνω' (Αχιλλέας Μπέος), αχυράνθρωπους (Παπακώστας), ανώνυμους δημοσίους υπαλλήλους (ΕΠΟ και πολιτεία) που μονάχα κατόπιν πιέσεων και καταγγελιών ξένων δυνάμεων, τόσο θεσμικών (UEFA) όσο και οικονομικών (διεθνείς στοιχηματικοί οργανισμοί) ξεκινούν μια προσπάθεια κάθαρσης και φυσικά γιους που αναλαμβάνουν την οικογενειακή επιχείρηση (Σταύρος Ψωμιάδης).
Όσο αναφορά τον ίδιο, ο Σταύρος Ψωμιάδης αποτελεί τυπικό παράδειγμα της επόμενης γενιάς των νεόπλουτων. Χωρίς κάποιο πραγματικό επαγγελματικό προσανατολισμό, αναμειγμένος από μικρός στην οικογενειακή επιχείρηση χωρίς κάποια ουσιαστική συνεισφορά ή επιρροή, είναι τόσο χρήσιμος όσο και η υπογραφή του μπροστά στις ανάγκες του καταμερισμού και της απόκρυψης του πραγματικού πλούτου της οικογενείας. Και επειδή ακριβώς δεν πρόσεχε που έβαζε την υπογραφή του, βρίσκεται κατηγορούμενος ως πρόεδρος της ΠΑΕ Καβάλας, παρόλο που η αρχή, το τέλος και η μέση στα πράματα ήταν και είναι ο πατέρας του Μάκης Ψωμιάδης. Το χειρότερο όμως είναι πως στο απολογητικό του υπόμνημα ο υιός Σταύρος Ψωμιάδης υιοθετεί την ομφάλια πραγματικότητα ως δικαιολογία, ενώ παράλληλα αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση 250.000 Ευρώ, δηλαδή με χρήματα του πατέρα του τα οποία με τη σειρά τους κατά πάσα πιθανότητα είναι προϊόν εγκληματικών ενεργειών (2), βαθαίνοντας το χάσμα μεταξύ αξιοπρέπειας και υποκρισίας.
Άρα σε ηλικία 26 ετών, ο Σταύρος Ψωμιάδης βάζει την υπογραφή του όπου να 'ναι, αποποιείται οποιασδήποτε ευθύνης καταστρατηγώντας βασικές νομικές έννοιες, και κρύβεται πίσω από τον πλούτο του πατέρα του τον οποίο υπηρετούσε και υπηρετεί από τη στιγμή που ενηλικιώθηκε. Από την αντιπέρα όχθη, μια όχι πολύ μεγαλύτερή του, η Πόπη Παπανδρέου σε ηλικία 32 ετών είναι Εισαγγελέας Πρωτοδικών και υπό την εποπτεία και καθοδήγηση της προϊσταμένης της Ελένης Ράικου, καλείται να βγάλει εις πέρας την τρίτη κατά σειρά υπόθεση διαφθοράς μετά την υπόθεση των υποβρυχίων και την υπόθεση Μαρκογιαννάκη (ενοικίαση πυροσβεστικών ελικοπτέρων σε ασύλληπτο κόστος για το δημόσιο), ενώ έχει ήδη κερδίσει τις καρδιές των άρρωστων ποδοσφαιρόφιλων που τόσα χρόνια υπέμειναν το φιάσκο του ελληνικού αθλητισμού.
Εγώ με τη σειρά μου, σε ηλικία αισίως 29 ετών αναρωτιέμαι ποια πρέπει να είναι το ηθικό συμπέρασμα της δικής μου γενιάς σε αυτή τη συμβολική αναμέτρηση. Πρέπει άραγε να συμπάσχω με τον Σταύρο με τον οποίο μοιράζομαι πολλά κοινά και να τον παραμερίσω ως ασήμαντο και αδιάφορο, ως έναν νεαρό που στην πραγματικότητα δεν έφταιξε σε τίποτα και να στρέψω όλο μου το μένος προς τη μεριά του πατέρα του; Ή μήπως θα έπρεπε να ευελπιστώ σε μια πιστή εφαρμογή των νόμων η οποία θα θέσει τον Σταύρο Ψωμιάδη προ των ευθυνών του και θα τον καλέσει να κάνει ίσως το πρώτο ενήλικο πράμα στη ζωή του;
Το να ζητάς την φυλάκιση κάποιου είναι σκληρό, διότι είναι σίγουρα από τις χειρότερες τιμωρίες και δεν χρειάζεται να έχεις κάνει φυλακή για να το ξέρεις, Στον δικό μου το νου όμως δε χωρά αμφιβολία πως η τιμωρία του Σταύρου Ψωμιάδη όχι μόνο επιβάλλεται από τους νόμους που καλώς ή κακώς μας διέπουν όλους, αλλά είναι και αναγκαία για τη γενιά του και τη γενιά μου, μια γενιά που με τόση ευκολία μεταφέρει τις ευθύνες στο παρελθόν, το οποίο όσο απομυζεί τόσο αντιγράφει, το οποίο όσο καταγγέλλει τόσο σε αυτό καταφεύγει για λύσεις. Και μια από τις στρεβλώσεις που αντιγράφουμε είναι και η ατιμωρησία, η οποία όχι μόνο βλάπτει το κοινωνικό σύνολο πολύ περισσότερο από όσο η τιμωρία το άτομο, αλλά είναι και μάστιγα στην διαμόρφωση ήθους και πολιτισμού. Μπορεί ο Σταύρος Ψωμιάδης να μην κόψει ποτέ την σχέση εξάρτησης απέναντι στον πατέρα του, μα πέραν των προσωπικών συσχετισμών του καθενός, η γενιά μας οφείλει να ενηλικιωθεί, όχι απλά ζητώντας το, αλλά επιδιώκοντας το μη την ανάλογη στάση και συμπεριφορά. Για αυτόν ακριβώς το λόγο πρέπει να καταδικαστεί ο Σταύρος Ψωμιάδης.
(1) Το τεκμήριο της αθωότητας είναι επιθυμητό αλλά όχι απαραίτητο έξω από τα δικαστήρια εντός τον οποίων επιβάλλεται από τον δικονομικό μας πολιτισμό.
(2) Σε μια από τις συνομιλίες που έχουν διαρρεύσει, ο ίδιος ο Μάκης Ψωμιάδης λέει πως πλήρωσε για περαίωση 49.000 Ευρώ, ποσό το οποίο δεν δικαιολογεί την ευκολία με την οποία δεσμεύθηκαν 250.000 Ευρώ για την αποφυλάκιση του Σταύρου Ψωμιάδη.
No comments:
Post a Comment