Αγαπητό μπατσόπουλο

Καλησπέρα, ελπίζω να είσαι καλά αν και είμαι σίγουρος πως έχεις σοβαρά προβλήματα να κοιμάσαι τα βράδια. Σου γράφω γιατί τις προάλλες που σου 'λεγα να χαλαρώσεις λίγο επειδή υπήρχε τραυματίας στο δρόμο που την είχες ψεκάσεις εξ' επαφής, παρατήρησα πως δεν έδινες και μεγάλη σημασία.

Βλέπεις καλό μου μπατσόπουλο τις ξέρω καλά όλες τις δικαιολογίες. Και 'συ τι δουλειά σου κάνεις, και πως θα ζήσουν τα παιδιά σου, και 'συ άνθρωπος είσαι, οι άλλοι τα ξεκινάνε, πως να την αντέξεις τόση πίεση και τόσα πετρίδια που σου πετάνε κι άλλα τέτοια. Όμως αγαπητέ μου, μονάχα εντολές εκτελείς, να το ξέρεις, εντολές των ανωτέρων σου, που και αυτοί με τη σειρά τους παίρνουν εντολές από τους ανωτέρους τους που την έχουν βολεμένη την καρέκλα στο γραφείο γωνία. Κάνεις τα θελήματα του του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, που την ώρα που έκλαιγε κόσμος στη πλατεία Συντάγματος αυτό χαριεντιζόταν με την υπερψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. Κάνεις τη βρωμοδουλειά των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου, που παίζουν τη μοίρα ανθρώπινων ζωών σε ανεξέλεγκτες αγορές και στέλνουν κόσμο στην αυτοκτονία. Επιβάλεις τον τρόμο και την υποταγή στις προσταγές του χρήματος, προστατεύεις προδότες, νταβατζήδες και κλέφτες οι οποίοι πίστεψε με πολύ που χέστηκαν για την πάρτη σου. Δεν είναι οι κουκουλοφόροι και οι αναρχικοί και οι μπάχαλοι, και εγώ δεν ξέρω ποιοι άλλοι δαίμονες της φαντασίας των μέσων μαζικής υστερίας, αλλά ο απλός ο κόσμος, ο άνεργος, ο συνταξιούχος, ο μεροκαματιάρης, αυτός που σου σερβίρει την μπύρα σου, αυτός που φτιάχνει τα υδραυλικά σου, αυτός που καθαρίζει τον δρόμο σου, αυτός που μαθαίνει γράμματα στα παιδιά σου. Πρώτος και καλύτερος το ξέρεις αυτό καλέ μου, και δεν χρειάζεται να δεις τα δεκάδες βίντεο που κυκλοφορούν για να το θυμηθείς.

Την γραμμένη στα χαρτιά αποστολή σου, ούτε καν την γνωρίζεις και κάθε μέρα που κυκλοφορείς χωρίς διακριτικά παρανομείς εις βάρος όλων, όπως φυσικά και όταν τσαμπουκαλεύεις κοριτσάκια και ανυποψίαστους, όταν χτυπάς κάποιον αβοήθητο ή βαράς με την ανάποδη μεριά του γκλομπ, όταν παρασέρνεις κοσμάκι με τη μηχανή σου ή όταν προκαλείς με κωλοδάχτυλα. Να το ξέρεις όμως καλό μου μπατσόπουλο κάθε φορά που κάνεις κάτι τέτοιο, γεννιούνται όχι ένας αλλά 10 αναρχικοί-κουκουλοφόροι-μπαχαλάκηδες-αγανακτισμένοι-διαδηλωτές-απεργοί και γενικά όλοι αυτοί που σε κοιτάνε και σε φτύνουν. Κακό στον εαυτό σου κάνεις καημένε μου, γιατί κάθε φορά που χτυπάς, δεν προστατεύεις τη φυσική ύπαρξη των αφεντικών σου, αλλά μετουσιώνεις τη βία των αριθμών σε κάτι απτό, γίνεσαι το πρόσωπο αυτής βίας, έλκοντας αναπόφευκτα το μένος δικαίων και αδίκων. Μα να ξέρεις καλό μου μπατσόπουλο, όσο κι αν είναι αυτό τρομοκρατικό τόσο ο κόσμος δυναμώνει, με κάθε μελανιά που του χαρίζεις, τόσο αυτός σκυλιάζει και εμψυχώνεται. Η τρομοκρατία ,σου είναι μονάχα τεχνική, κενή και τζούφια σαν τα ληγμένα χημικά που πετάς όταν αρχίζουν και σου τελειώνουν.

Μα δεν θέλω να μου ανησυχείς, δε σε στήνω στον τοίχο, το ξέρω ότι φοβάσαι, αλλιώς γιατί να φοράς επικαλαμίδες, επιγονατίδες, πλαστικό, κράνος και ασπίδα; Γιατί άλλωστε μου τρελαίνεσαι στα γυμναστήρια και χαπακώνεσαι σαν πρεζάκι; Φοβάσαι καημένο μου γιατί μέσα σου βαθιά ξέρεις πως δεν είσαι στη σωστή πλευρά, και ας μην το αναγνωρίζεις, φοβάσαι γιατί τόσο εύκολα θα μπορούσες και εσύ να είσαι στους απέναντι. Είναι όμως κρίμα καλό μου, διότι από την πλύση εγκεφάλου που έχεις υποστεί σου έχουν μείνει μονάχα δύο συναισθήματα, ο φόβος και ο θυμός. Ξεπερνάς τον πρώτο μονάχα με τον δεύτερο, και σε αυτή σου την στρεβλή ψυχανάλυση σκορπάς τρόμο και σπασμένα κεφάλια και στο τέλος δε σου μένει τίποτα, αδειάζεις ψυχολογικά και παγιδεύεσαι στον εθισμό της αδρεναλίνης, στον ίλιγγο της μικροσκοπικής σου εξουσίας.

Μα καλό μου μπατσόπουλο, όσο κι αν σε δικαιολογώ έχεις και εσύ ευθύνες, δεν είσαι πια παιδί, κι ας είσαι μικρός σε ηλικία. Εδώ που τα λέμε είσαι κοτζαμάν γαιδούρι και μου κάθεσαι και χτυπάς τον αδερφό σου, την αδερφή σου,, τον γείτονά σου, το συμμαθητή σου, τη μάνα σου, τον παππού σου. Ναι καλό μου μπατσόπουλο, θα έπρεπε να ντρέπεσαι για τη δουλειά που κάνεις, θα έπρεπε να ντρέπεσαι που χτυπάς ανέργους, συνταξιούχους, ανθρώπους που καθημερινά διεκδικούν το μέλλον τους και το μέλλον σου, ανθρώπους που παρά με τα ελάχιστα μέσα προσέφεραν ελπίδα στον κόσμο, ανθρώπους που σε περικύκλωσαν σε απόσταση αναπνοής προσφέροντας σου ανθρώπινη ασπίδα απέναντι στις πέτρες, ανθρώπους που όταν σε παράτησε η διμοιρία σου και χάθηκες σε φυγάδευσαν σε πολυκατοικία (29/6/2011), που φυγάδευσαν τροχονόμο όταν ξαφνικά βρέθηκε στη μέση των συμπλοκών (16/6/2011), που όταν τους παρακαλούσες να προσφέρουν πρώτες βοήθειες σε ένα παιδί που του είχε γυρίσει η γλώσσα ανταποκρίθηκαν αμέσως (Δεκέμβρης 2008 στην Τζωρτζ). Θα έπρεπε να ντρέπεσαι που χτυπάς ρεπόρτερ που σε ξεμπροστιάζουν, γιατρούς που περιθάλπουν τα θύματα της τυφλής σου βίας και βγήκαν με τη σημαία του ερυθρού σταυρού μπας και νοιώσεις καθόλου (28/6/2011). Λένε πως καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Κάνουν λάθος καλό μου μπατσόπουλο, γιατί η δικιά σου δουλεία είναι όντως ντροπή, όσο κι αν δεν θες να το πιστέψεις.

Πρέπει να καταλάβεις καλό μου μπατσόπουλο πως δε σε μισώ και ούτε θέλω το κακό σου, αλλά σε οικτίρω. Είσαι μια θλιβερή περίπτωση με ελάχιστες πιθανότητες σωτηρίας, την οποία μονάχα εσύ μπορείς να εξασφαλίσεις. Πως, αναρωτιέσαι; Κάνε στροφή 180 μοιρών και πέτα ασπίδες, γκλόμπ, χημικά και όλα σου τα προστατευτικά και δες την αλήθεια κατάμουτρα όσο κι αν πονάει. Διότι καλό μου μπατσόπουλο, δεν υπάρχει κανένας εξοπλισμός στον κόσμο που να προστατεύει την ψυχή. Μονάχα η ανθρωπιά, η αξιοπρέπεια και η αλληλεγγύη, έννοιες που δεν χάνονται από τον κόσμο όσο κι αν τρομοκρατείς. Μα αν έχεις επιλέξει να μείνεις κουφάρι αδειανό, ένα κτηνώδες όργανο των τυράννων σου, τότε βάρα, χτύπα με όλη σου τη λύσσα, φλόμωσε με στα χημικά, γίνε το διαφημιστικό της ανθρώπινης εξαθλίωσης, γίνε η γελοία φιγούρα μιας υπόθεσης χαμένης. Δε σε φοβάμαι καημένε μου, σε λυπάμαι.