Εννοείται πως το θέμα με τους στημένους ποδοσφαιρικούς αγώνες δεν είναι κάτι ενδιαφέρον ή πρωτάκουστο. Στις λεπτομέριες κάτι μπορεί να ισχύει, και κάτι όχι, αλλά το ζουμί είναι το ίδιο βρωμερό και τη μυρωδιά του την ξέρουμε χρόνια. Όλοι μας το είχαμε κρυφό καμάρι και οι μπούκις τελικά το 'κάνανε τούμπανο γιατί βαρέθηκαν να ξεπλένουν (και με ζημιά) το βρώμικο χρήμα του κάθε τραμπούκου κεντρά και τον εγωισμό του κάθε θαλασσοπνίχτη. Είναι άλλωστε πικάντικο και προσφέρει εύκολο αποπροσανατολισμό στον κάθε αφελή και υποκριτή, αρκετά για ξεχαστεί για λίγο από τον πολυεπίπεδο οικονομικό εφιάλτη που ζούμε. Παλιά ήταν η Τζούλια και το μουνί της, και τώρα είναι κάτι μουνιά που γαμάνε τη μπάλα εδώ και χρόνια. Αναρωτιέμαι πως θα αντέχαμε το υπαρξιακό μας μελόδραμα, άμα δεν υπήρχαν οι υποκλοπές κάθε δύο τρία χρόνια.
Αληθινή μπαλίτσα:
Στα αρχίδια μου κυριολεκτικά όλοι τους. Έχω πάει γήπεδο αρκετές φορές, μια χρονιά μάλιστα τα 'κλαψα τα λεφτά μου σε διαρκείας, αλλά χαζός δεν υπήρξα ποτέ. Το 'ξερα το παραμύθι απ' έξω και ανακατωτά, και όπως όλα τα καλά παραμύθια, το διασκέδαζα περισσότερο κάνοντας πως το πιστεύω -για τα ενενήντα του λεπτά φυσικά. Και στησίματα υπάρχουνε, και απάτες υπάρχουνε, και ντόπες υπάρχουνε, και ότι θες, μα πάνω απ' όλα χρήματα παίζονται. Δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς περίμενε ο κόσμος και γιατί εντυπωσιάζεται από τη στιγμή που το πρωτάθλημα διοργανώνεται εξ' ολοκλήρου από ιδιωτικές εταιρείες. Ξεχάστηκα, πρέπει να πουλήσουν οι αθλητικές εφημερίδες ζουμερές ιστορίες, γιατί μάλλον με τις τρεισήμισι χιλιάδες μεταγραφές που θα γίνουν πάλι του χρόνου στο ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν πουλιούνται τα φύλλα. Όχι φυσικά πως παλαιότερα όταν τα πρωταθλήματα τα διοργάνωνε η ΕΠΟ τα πράματα ήταν καλύτερα, αλλά πια και με τις ευλογίες του UEFA, οι 'παράγοντες΄ και οι μπράβοι τους μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, όπως συμβαίνει άλλωστε και σε άλλα πρωταθλήματα, αλλά με πιο τακτ βρε αδερφέ. Έτσι κι αλλιώς πάλι πρωτάθλημα είναι, μόνο που δεν παίζεται στο χορτάρι, αλλά στα τηλέφωνα και στις τσάντες με τα λεφτά.
Καλύτερα να μην τιμωρηθεί κανείς, ταλαιπωρία, άλλωστε πάντα αυτοί οι 'παράγοντες' παθαίνουν μια ανίατη αρρώστια που μετά από 6 μήνες θαυματουργά την έχουν ξεπεράσει. Μόνο τα πρεζάκια πεθαίνουν στη φυλακή. Απλά να κοπεί πλήρως οποιαδήποτε δημόσια επιχορήγηση και εμπλοκή, είτε μέσω ΟΠΑΠ, είτε μέσω ΕΠΟ, και να κάτσουν να βγάλουν τα μάτια τους μόνοι τους, και με τα δικά τους φράγκα. Και κυπελλάκι κομμένο, είναι αστειότητα. Άμα γουστάρεις μπάλα, είτε θα το φας το παραμύθι -αλλά να το ξέρεις ότι τρως- είτε πάρε τη μπαλίτσα σου και τράβα σε αλάνα με τους φίλους σου να παίξεις, όπως όταν ήσουν μικρός που άμα δεν είχαν σκιστεί και τα δύο γόνατα δεν είχες κλάσει μια. Δηλαδή, πως να το πω – γουστάρουμε μπαλίτσα βρε αδερφέ αλλά το 'χετε γαμήσει το θέμα. Έτσι απλά.
Αληθινή μπαλίτσα:
Στα αρχίδια μου κυριολεκτικά όλοι τους. Έχω πάει γήπεδο αρκετές φορές, μια χρονιά μάλιστα τα 'κλαψα τα λεφτά μου σε διαρκείας, αλλά χαζός δεν υπήρξα ποτέ. Το 'ξερα το παραμύθι απ' έξω και ανακατωτά, και όπως όλα τα καλά παραμύθια, το διασκέδαζα περισσότερο κάνοντας πως το πιστεύω -για τα ενενήντα του λεπτά φυσικά. Και στησίματα υπάρχουνε, και απάτες υπάρχουνε, και ντόπες υπάρχουνε, και ότι θες, μα πάνω απ' όλα χρήματα παίζονται. Δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς περίμενε ο κόσμος και γιατί εντυπωσιάζεται από τη στιγμή που το πρωτάθλημα διοργανώνεται εξ' ολοκλήρου από ιδιωτικές εταιρείες. Ξεχάστηκα, πρέπει να πουλήσουν οι αθλητικές εφημερίδες ζουμερές ιστορίες, γιατί μάλλον με τις τρεισήμισι χιλιάδες μεταγραφές που θα γίνουν πάλι του χρόνου στο ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν πουλιούνται τα φύλλα. Όχι φυσικά πως παλαιότερα όταν τα πρωταθλήματα τα διοργάνωνε η ΕΠΟ τα πράματα ήταν καλύτερα, αλλά πια και με τις ευλογίες του UEFA, οι 'παράγοντες΄ και οι μπράβοι τους μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, όπως συμβαίνει άλλωστε και σε άλλα πρωταθλήματα, αλλά με πιο τακτ βρε αδερφέ. Έτσι κι αλλιώς πάλι πρωτάθλημα είναι, μόνο που δεν παίζεται στο χορτάρι, αλλά στα τηλέφωνα και στις τσάντες με τα λεφτά.
Καλύτερα να μην τιμωρηθεί κανείς, ταλαιπωρία, άλλωστε πάντα αυτοί οι 'παράγοντες' παθαίνουν μια ανίατη αρρώστια που μετά από 6 μήνες θαυματουργά την έχουν ξεπεράσει. Μόνο τα πρεζάκια πεθαίνουν στη φυλακή. Απλά να κοπεί πλήρως οποιαδήποτε δημόσια επιχορήγηση και εμπλοκή, είτε μέσω ΟΠΑΠ, είτε μέσω ΕΠΟ, και να κάτσουν να βγάλουν τα μάτια τους μόνοι τους, και με τα δικά τους φράγκα. Και κυπελλάκι κομμένο, είναι αστειότητα. Άμα γουστάρεις μπάλα, είτε θα το φας το παραμύθι -αλλά να το ξέρεις ότι τρως- είτε πάρε τη μπαλίτσα σου και τράβα σε αλάνα με τους φίλους σου να παίξεις, όπως όταν ήσουν μικρός που άμα δεν είχαν σκιστεί και τα δύο γόνατα δεν είχες κλάσει μια. Δηλαδή, πως να το πω – γουστάρουμε μπαλίτσα βρε αδερφέ αλλά το 'χετε γαμήσει το θέμα. Έτσι απλά.
No comments:
Post a Comment