Αγαπητέ σύντροφε Θόδωρα,

Ήθελα καιρό να σου γράψω, μα ποτέ μου δεν έβρισκα το κουράγιο να ξεπεράσω τις ανασφάλειές μου, και το χρόνο να συμπυκνώσω το λόγο μου σε λίγες γραμμές. Άσε που βαριόμουνα κιόλας.

Καλέ μου σύντροφε Θόδωρα, ήθελα να σου εκφράσω την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη μου στο πρόσωπο σου, και να σου ευχηθώ ποτέ να μην χάσεις τον αντικειμενικό σου στόχο, αυτόν που είχες από την αρχή, αυτόν που είχες από την εποχή που κυκλοφορούσες με σανδάλια, θυμάσαι και διατύπωνες απόψεις αντίστοιχων των συντρόφων Τσίμα και Παναγιωτόπουλου; Να παρεισφρύσεις στα ενδότερα των μηχανισμών και να τους ανατρέψεις, να κολυμπήσεις μαζί με το ρεύμα και να του αλλάξεις κατεύθυνση, να περάσεις στην άλλη πλευρά και να ρίξεις το σύστημα εκ των έσω.

Σύντροφε Θόδωρα είναι τόσο παρασκηνιακή η δουλειά που κάνεις, τόσο υπόγεια και λεπτεπίλεπτη, που μονάχα η ιστορία θα σε δικαιώσει. Τι απέραντη μοναξιά πρέπει να νοιώθεις έγκλειστος στο λιπόσαρκο κελί σου. Χρόνια πολλά έχεις δουλέψει μέσα στο αστικό πολιτικό κατεστημένο προσπαθώντας όχι απλά να το διαβάλλεις -αδύνατον άλλωστε- μα να το εκθέσεις με όρους χειροπιαστούς και άμεσους, να το ξεμπροστιάσεις ωμά και αδιαπραγμάτευτα. Όπως όταν βρέθηκες αντίπαλος του καγκελοδήμαρχου και ο λόγος σου ήταν χυδαιότερος και από τη μάκα που μαζεύει το σιφώνι του νεροχύτη ενός κουναβιού τον Αύγουστο μα ταυτόχρονα και τόσο αντιπροσωπευτικός της σύγχρονης πολιτικής ηθικής. Λίγοι κατάλαβαν το πραγματικό σου ρόλο, τον τρόπο που προσέγγιζες το υποσυνείδητο του εκλογικού σώματος και το προετοίμαζες για τη μαζικότητα της αλήθειας και την αναγκαιότητα της αντίδρασης. Καημένε μου.

Όπως αργότερα, όταν πήρες την μικροαστική έννοια του πατριωτισμού και την έσκισες στα δύο, δίνοντας στο παραμύθι της σοσιαλιστικής αλληλεγγύης και της μεσογειακής εξωτερικής πολιτικής την ξεφτίλα της υπόθεσης Οτσαλάν, ενώ στα ρετιρέ δεξιότερα της δεξιάς τους χάρισες μια πραγματικά μοναδική στιγμή όταν ζήτησες από τους ΟΥΚάδες να κατεβάσουν από τα Ίμια την ελληνική σημαία. Ποιος άλλος θα μπορούσε να κουρελιάσει το πατριωτικό αίσθημα με τόση άνεση και ευκολία σε ολόκληρο το φάσμα της κοινωνίας μας, ποιος αλήθεια θα μπορούσε να γκρεμίσει τα μισητά τείχη του ρεφορμιστικού εθνικισμού; Πραγματικά φοβερό επίτευγμα.

Πλούσιο το αγωνιστικό σου βιογραφικό, η προβοκατόρικη δράση σου ενάντια στο σύγχρονο τέρας της συντηρητικής αντίδρασης, και θαυμαστή η σχεδόν σε βαθμό αφέλειας εμπιστοσύνη σου στο λαϊκό θυμικό, μα πραγματικά πρέπει να σε επαινέσω για τη δουλειά που έχεις κάνει τον τελευταίο καιρό στις ημέρες τις κρίσης. Αλήθεια η εργατικότητά σου είναι εκπληκτική, μα άμα πρέπει να είμαι ειλικρινής η παραγωγικότητα σου μάλλον δεν είναι το ίδιο θαυμαστή - ίσως να φταίνε εξωτερικοί παράγοντες, δεν ξέρω. Έχεις όμως πραγματικά ξεπεράσει τον εαυτό σου, κι αυτό φαίνεται άλλωστε από την παγιοποίηση σου στα τσαρτς των ύβρεων κατά πολιτικών προσώπων. Αλησμόνητο το ‘μαζί τα φάγαμε’ το οποίο όχι μόνο έχει κάνει θραύση αλλά έχει προκαλέσει και την δημιουργία άλλων συγγενικών συνθημάτων όπως το ‘μαζί τα κάψαμε’ ή το ‘μαζί τους κρεμάσαμε’. Μα και η συνέχεια ακόμη καλύτερη, κάτι οι δηλώσεις σου για ‘τεμπέληδες Έλληνες’ (αφυπνίζοντας την οργή των συντρόφων που δουλεύουν υπερωρίες και μαύρα) , λίγο η νοσταλγία σου για τα τανκς (προκαλώντας το δημοκρατικό αίσθημα όσων ακόμη πιστεύουν στην κανονικότητα του καναπέ) και τέλος ‘οι μικροί Φύρερ’ της πλατείας Συντάγματος (αντιπαραβάλλοντας υπέροχα το λαϊκό αίσθημα με την κατευθυνόμενη χειραγώγηση των ΜΜΕ), όλες αυτές οι καταστασιακά προβοκατόρικες δηλώσεις σε συνδυασμό με τις υπέρογκες δαπάνες για το κινητό σου τηλέφωνο … πως να στο πω, φοβάμαι μήπως έχεις φτάσει στο αποκορύφωμά σου χωρίς όμως να έχεις εισπράξει το επιθυμητό αποτέλεσμα και εν τέλει απογοητευτείς. Πίστεψε με ποτέ μου δεν θα ήθελα να πάθεις κάτι τέτοιο.

Στο κάτω κάτω, πόσα πια να κάνεις σύντροφε, μονάχα ένας άνθρωπος είσαι, όχι δα και ρομπότ. Καλέ μου Θόδωρα πως κανείς να αποτολμήσει να σε κατηγορήσει όταν οι συνειδήσεις μας είναι αργές και αντιδραστικές, όταν όσες φορές κι αν εκθέσεις τις προθέσεις και την αισθητική του πολιτικού κατεστημένου, εμείς απλά το αποδεχόμαστε μοιρολατρικά; Τόσα χρόνια παλεύεις να δώσεις διαστάσεις στη πολιτική ζωή μας ενώ ταυτόχρονα έχεις κάνει το σώμα σου θυσία, ένα ζωντανό μνημείο στην αδηφαγία των συναδέλφων σου. Ναι, Θόδωρα, μην ντρέπεσαι να το παραδεχτείς, είσαι ένας πρωτοπόρος, ένας ήρωας, ένας σύγχρονος κουασιμόδος, θύμα της αγνοίας και της δειλίας μας. Μην μας παρεξηγείς καλέ μου, μην κάνεις και εσύ το ίδιο λάθος που κάνουμε κι εμείς μαζί σου.

Πρέπει όμως να σε αφήσω τώρα, και να σου ευχηθώ καλή συνέχεια και πολλή δύναμη γιατί άμα συνεχίσεις με αυτούς τους ρυθμούς σίγουρα θα την χρειαστείς. Venceremos camarade!