Γιατί ο Γιώργος Τράγκας είναι ο καλύτερος ραδιοφωνικός παραγωγός

Η σχέση μου με τον Τράγκα είναι ιδιαίτερη, ξεχωριστή, έως και ευαίσθητη θα μπορούσα να την πω, αφού μπορεί κάποιος να αναζητήσει τις ιστορικές της ρίζες κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα. Ωραία εκείνα τα χρόνια. Από τότε ο Γιώργης, το τρομερό αυτό παιδί της παράταξης, εξέπεμπε δριμύτατα κατηγορώ και κατάρες ενάντια στο Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του κάθε πρωί από τη συχνότητα του ΣΚΑΪ αναγάγοντας το ραδιοφωνικό λαϊκό άχτι σε επιστήμη. Κι ο πατέρας μου κι εγώ τον ακούγαμε περιμένοντας το σχολικό και την σοσιαλιστική ανατροπή της βάρβαρης λιτότητας. Μαντέψτε τι από τα δύο όντως ήρθε.

Είναι αναπόφευκτο λοιπόν τις λιγοστές φορές που τον ακούω, σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, να μην χαμογελάω με την παιδική ανάμνηση να αναβλύζει αυθόρμητα από τα σωθικά μου. Είναι σαν να τον ακούω όπως τότες όταν ήμουυνα ένα μικρό και αθώο παιδί γεμάτο λεκέδες από σοκολάτα και γαριδάκια, έτσι όπως φωνάζει και παθιάζεται, έτσι όπως πιστεύει ολόψυχα τις πολιτικές του αφέλειες, έτσι όπως ξεστομίζει τις κραυγές του λαϊκίστικου θυμικού και ότι άλλες μαλακίες του κατέβουν στη γκλάβα του. Τρομερός τύπος ο Τράγκας, κακόγουστος, μπακαλόγατος, χοντροκομμένος, φτηνός, ατημελώς ατημέλητος, με το μετερίζι του αδικημένου κι ας τα έτρωγε η 'Χώρα' από τις διαφημίσεις του ΟΠΑΠ. Είναι κάτι σαν τον Βασιλάκη Καΐλα της διαπλοκής, ένας καημένος που δεν τον αφήνουν στο τραπέζι με τα χοντρά στοιχήματα γιατί δε φοράει ωραίο κουστούμι. Και γιατί είναι κοντός. Είναι υπέροχος τύπος.

Λογικό σε όλα αυτά τα χρόνια να έχει φθαρεί, του λείπει άλλωστε και ο εκπληκτικός του συνεργάτης, το πράσινο ξαδερφάκι, του, ο αγωνιστικός του σύντροφος, το δημοσιογραφικό alter ego του, ο κρητίκαρος Κακαουνάκης – μεγάλες εποχές εκείνες, όχι όπως τώρα που πρέπει να συμβιβάζεται με κρυόκωλους τύπους σαν τον νταή Πρετεντέρη, τον ζεν πρεμιέ Χατζηνικολάου και την μοιραία Τρέμη. Πως να αντέξει το παλικάρι τόσο εκσυγχρονισμό, τόσο PASOK; Κι όμως, πάρα τις επιπλέον βαμμένες λευκές τρίχες, είναι ακόμη εκεί, σθεναρός και αμετανόητος, σαν βετεράνος του πόλεμου του Βιετνάμ που συνεχώς γυρνάει στα βρώμικα από ναπάλμ χωριά της ενημέρωσης. Πρώτος στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά χαρακώματα, μάχιμος όσο ποτέ, έτοιμος να πέσει υπέρ πάντων παρατάξεως, παρασέρνοντας στο πέρασμά του δύο δεκαετίες εμετικής αισθητικής.

Δεν θέλω όμως να υπάρχει καμία απολύτως παρεξήγηση, τον Τράγκα πραγματικά τον συμπαθώ, ίσως όπως συμπαθείς ένα κουτσό κουτάβι που σου χέζει τη γωνία και δε μπορείς να το μαλώσεις, αλλά το χαϊδεύεις από λύπηση. Εκτιμώ όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που έχει και δε θα μπορούσα ποτέ εγώ να έχω, δεν είναι πως τον ζηλεύω απαραίτητα, αλλά οι απίστευτες διαφορές μας τον κάνουν σχεδόν ξωτικό, σαν εκείνα τα παραδείσια πουλιά που έχουν στα βρώμικα pet shop στην Αθηνάς, τους παπαγάλους. Αυτό είναι ο Γιώργης, ένα παπαγαλάκι εγκλωβισμένο στο μιντιακό του κλουβάκι.

Τιμή και δόξα λοιπόν στον συγκινητικό και αμετανόητο Γιώργο Τράγκα, τον μοναχικό αυτό σαμουράι της αδέκαστης δημοσιογραφίας, παγιδευμένο σε μια τσιχλοφούσκα του περασμένου χρόνου, κολλημένο για πάντα στο τώρα, νοσταλγό του πικ εν ρολ της πολιτικής, να τραντάζει τα εφ-εμ και να προτάσσει τα φουσκωμένα του στήθια απέναντι στους κατακτητές σαν άλλος Σπίθας που αντί να τρώει γουρουνόπουλα και κονδύλια, τώρα στα χρόνια της κατοχής, τρώει πρόστιμα από το φασίζων ΕΣΡ εξαιτίας των άσεμνων του σχολίων για τη συντρόφισσα Μέρκελ. Κουράγιο Γιώργο, έχεις τουλάχιστον άλλα δέκα χρόνια να μας προσφέρεις, ποιός ξέρει μπορεί να σε προλάβουν και τα παιδιά μας.

Για μούντζες

Μιμούμενοι ένα νεαρό Λαρισαίο από την αντίστοιχη παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, μαθητές των Ιωαννίνων, επί την επέτειο των 99 χρόνων από την απελευθέρωση της πόλης, έκλεισαν το πρόσωπο τους στην αντίθετη των επισήμων κατεύθυνση, ενώ κάποιοι εξ' αυτών μούντζωσαν τους πολιτικούς καρδιναλίους, οι οποίοι θιγμένοι μάλιστα αποχώρησαν από τα ελαφρώς υπερυψωμένα βάθρα τους. Τώρα το υπουργείο μιλάει για έρευνες και απόδοση ευθυνών., ευθύνες οι οποίες μάλιστα μπορεί και να υπάρχουν, άμα όντως παρακινήθηκαν για την εν λόγω πράξη από κάποιους καθηγητές τους.

Όμως ας τα πάρουμε τα πράματα από την αρχή. Χώρα Ελλάδα, και η κατάσταση τραγική με την επιεικέστερη των προθέσεων. Για πρώτη φορά στα χρονικά, οι μαθητές γυμνασίων και λυκείων δεν έχουν βιβλία για να προστατευθούν από τους σοφάδες που στολίζουν τα μαλλιά τους στις κενές ώρες που λείπουν οι καθηγητές, κι όμως η υπουργός παραμένει ακλόνητη στη θέση της μοιράζοντας DVD σε εφημερίδες περιοδικά κι όπου αλλού μπορούσε, κάτι σαν τη Τζούλια Αλεξανδράτου στα ντουζένια της. Εν τω μεταξύ, οι μαθητές, εν μέσω συναυλιών, ναρκωτικών και απροφύλακτου σεξ, με τη σειρά τους κάνουν ότι μπορούν για να πιάσουν καλούς βαθμούς για να μπουν στους προθαλάμους της ανεργίας και τα εκκολαπτήρια πολιτικών κηφήνων, τα ΑΕΙ και ΤΕΙ της επικράτειας.

Οι έφηβοι πάντα θα κάνουν μαλακίες, αυτό είναι το νόημα εκείνης της ηλικίας άλλωστε, άμα θυμάμαι και καλά. Αλλά εν μέσω χρεοκοπίας το να βάζεις τα παιδιά να αναβιώνουν τη φασιστική παράδοση των παρελάσεων αποδίδοντας τιμές στις εξουσίες που έχουν κάψει τα πάντα στο διάβα τους και βιάζουν καθημερινά το παρόν και το μέλλον των νεοτέρων τους, ε αυτό πάει πολύ. Και καλά τα κορίτσα, που γουστάρουν να κάνουν και λίγη πασαρέλα, να δείχνουν και λίγο μπουτάκι βρε αδερφέ, τα αγόρια τι να πουν που βράζει το αίμα τους κι έχουν και τις ντροπές τους, γαμώ τα σπυράκια τους γαμώ; Είναι λίγο περίεργο άλλωστε, τη μια μέρα να πετάνε πέτρες και να σπάνε τις βιτρίνες των πατεράδων τους, και την άλλη να παρελαυάνουν σαν ηλίθια στρατιωτάκια, όλo αυτό το νεοελληνικό παράδοξο είναι στα όρια του τρομοκρατικού.

Το καλύτερο φυσικά είναι να τιμωρηθούν και οι μαθητές. Μια αποβολή δύο - τριών ημερών βρε αδερφέ, όχι για κάποιον ουσιαστικό λόγο, αλλά επειδή πρέπει, επειδή αυτό είναι το αναμενόμενο, επειδή έτσι γίνεται, να ανέβει και λίγο το σχολικό τους γόητρο, να έχουν κάτι να λένε, να έχουν κάτι να θυμούνται χρόνια μετά που κάθονται και θα τρώνε χουρμαδόσουπα. Στο κάτω κάτω της γραφής, οι πολιτικοί μας ακόμη δεν έχουν ανακαλύψει πως η μεγαλύτερη τους ικανότητα είναι να προσελκύουν το μένος, τη χλεύη και τα ληγμένα γιαούρτια των πολιτών. Το θλιβερό όμως είναι μήπως και θεωρήσουν οι μαθητές πως αυτό που έκαναν, ένα απλό μούντζωμα, είναι γαμάτο, είναι μαγκιά είναι κάτι φοβερό, κάτι ουσιώδες. Εμ δεν είναι φυσικά, από συμβολισμούς και από εικονακλαστικές φωτοβολίδες έχουνε πήξει μέχρι και τα μπατζάκια μας, καλύτερα μάλιστα να μην συμμετείχαν καθόλου στη παρέλαση. Όχι πως εγώ είμαι καλύτερος φυσικά, ίσα ίσα, χειρότερος. Απλά λέω τώρα, ακόμη κι αν αυτή η κίνηση ήταν ελάχιστα καλύτερη από την συστημικά αναμενόμη.

Και κάτι τελευταίο. Κυρία Διαμαντοπούλου, σας μουντζώνουμε όλοι μας κάθε μέρα, κι αν οι δικές μας συνειδήσεις είναι από καιρό διαμορφωμένες και των ανήλικων ακόμα διαμορφώνονται, αυτό επ' ουδενί δε σημαίνει πως δεν έχουν αίσθηση και αντίληψη. Αν δε σας αρέσουν οι μούντζες ή αποσυρθείτε από την πολιτική ή αλλάξτε μυαλά. Πριν βιαστείτε λοιπόν να χαρακτηρίσετε το φαινόμενο ως 'απαράδεκτο' καλύτερα να βρείτε τις πηγές της απείθειας και της αντίδρασης, να γίνετε για λίγο πιο ταπεινή και να σκύψετε το κεφάλι σας με ντροπή. Από τρελό και από μικρό δε λένε μωρή ξεφτίλα;

Εκτροπής συνέχεια

Μέσα στη δίνη της διαρκής υποβάθμισης όχι μόνο της ποιότητας της ζωής μας αλλά και των αξιών που μας ορίζουν και των κωδικών επικοινωνίας που προσπαθούμε να διασώσουμε καθημερινά, είναι πρακτικά αδύνατο να παρακολουθήσει κανείς με νηφαλιότητα και κριτική τις τεχνοκρατικές εξελίξεις της φαρσοκωμωδίας με τον τίτλο 'κρίση χρέους'. Άλλωστε τα διάφορα μνημόνια τείνουν να γίνουν σαν το Κεφάλαιο του Μαρξ: κανείς δε τα έχει διαβάσει ολόκληρα, ούτε καν οι συντάκτες τους που συλλέγουν παραγράφους από παλαιότερα αντίστοιχα αποτυχημένα τερατουργήματα και τα προσαρτίζουν αλλάζοντας μόνο το όνομα της χώρας. Απελευθέρωση αγοράς, αύξηση ανταγωνιστικότητας δια μέσου της μείωσης των μισθών (λες και δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος!), ιδιωτικοποιήσεις κι άλλες αποτυχημένες συνταγές του φιλελεύθερου τσελεμεντέ.

Ακόμη πιο δύσκολο όμως, είναι ίσως να παρακολουθεί κανείς τους μετασχηματισμούς του μορφώματος της αντιπροσωπευτικής συνταγματικής δημοκρατίας όπως αυτή οριζόταν από τα συμφέροντα της διαπλοκής τα παλαιότερα χρόνια και πλάθεται από τα ορνιθοσκαλίσματα της ευρωπαϊκής τεχνοκρατικής ιεραρχίας τώρα πια. 'Η πιο σωστά, είναι δύσκολο να αποκτήσει κανείς μια συναισθηματική δυσανεξία απέναντι στη δικτατορία της τεχνητής δημοκρατίας, όταν με μικρά βήματα χαλυβδώνεται σε ένα ολοένα και πιο αυταρχικό σχήμα διακυβέρνησης.

Τα πιο συνηθισμένα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση που έχουμε αφομοιώσει στο παρελθόν, δεν ήταν παρά παρεκκλίσεις από τις βασικές δημοκρατικές αξίες εκπροσώπησης όπως οι διαδοχικοί εκλογικοί νόμοι που απροκάλυπτα διατηρούσαν την εξουσία στα στενά πλαίσια του δικομματισμού, δημιουργώντας ισχνές πλειοψηφίες και κοτέτσια βουλευτών αδιαφορώντας για το δίκαιο και υγιές πολιτειακό αίτημα της απλής αναλογικής. Πιο πρόσφατα (Ιούνιος 2011), μια σημαντικότερη εκτροπή, ήταν η αποφυγή διενέργειας δημοψηφίσματος, παρόλο που είχε προαναγγελθεί από τον τότε πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου και είχε χαρεί φανερής υποστήριξης από τον λαό. Η πιθανώς πιο έντιμη ακόμη και έξυπνη πολιτική κίνηση του προτελευταίου πρωθυπουργού της χώρας ακυρώθηκε ταχύτατα μετά την εξ' δυσμάς ανησυχία και δυσαρέσκεια, η οποία οδήγησε εν τέλει και στην σύνθεση της ισχύουσας συγκυβέρνησης υπό την εκτελεστική πρωτοκαθεδρία του Λ. Παπαδήμου.

Αυτή με τη σειρά της, μπορεί να μην είναι εκλεγμένη, αλλά αυτό δεν οφείλεται σε κάποια εκτροπή ή παρέκκλιση. Ότι έχει γίνει μέχρι στιγμής στη σύνθεση του κυβερνητικού σχήματος -όσο γελοίο κι αν είναι- προβλέπεται στα πλαίσια του συντάγματος, χωρίς φυσικά να υπολογίζουμε τα κατεπείγοντα, τις εφεδρείες και τα χαράτσια, όλα αστειότητες μπροστά στο δικονομικό πολιτισμό. Άλλωστε, η διαδικασία η ίδια δεν εκλέγει κυβερνήσεις, αλλά αντιπροσωπευτικό βουλευτικό σώμα το οποίο με τη σειρά του δίνει ή δεν δίνει ψήφο εμπιστοσύνης, ασχέτως άμα στην πράξη οι ρόλοι έχουν ανατραπεί εις βάρος της νομοθετικής εξουσίας προκαλώντας γέλια ακόμη και σε διαχειριστές πολυκατοικιών.

Όμως, από τα χαράματα της Τρίτης, οι Ευρωπαίοι εταίροι δια μέσου του Eurogroup θέσπισαν μια ραγδαία εκτροπή και αλλοίωση του αστικού πολιτεύματος που μας διέπει, προβλέποντας την συνταγματική και κατά προτεραιότητα υποχρέωση αποπληρωμής του χρέους παρακάμπτοντας έτσι τα 'κακεντρεχή' κόμματα της αντιπολίτευσης που αρνούνται την έγγραφη δέσμευση απέναντι στη τρόικα και τα κερδοσκοπικά δαιμόνια. Από τη μεθεπόμενη (αναθεωρητική) βουλή, η χώρα δεν θα χρειάζεται πια έναν ξένο επίτροπο, αφού πια, χωρίς καμία προκάλυψη, υπεκφυγή ή υποκρισία, ο σκοπός του ελληνικού πολιτειακού μορφώματος θα είναι η εξυπηρέτηση του χρέους (επαχθούς ή όχι) κατά προτεραιότητα έναντι του δημοσίου συμφέροντος, μια όντως παγκόσμια πρωτοτυπία.

Με μια λέξη μονάχα, δεν εκχωρείται κάποιο κυριαρχικό δικαίωμα, αλλά ολόκληρο το σώμα το οποίο ασκεί και διαχειρίζεται το σύνολο των δικαιωμάτων τάσσεται πλέον και τύποις στην υπηρεσία τρίτων, και συγκεκριμένα στο ασυνάρτητο μόρφωμα του διεθνούς κεφαλαίου. Είναι μια επιτυχία όντως, και ταυτόχρονα μια αποκάλυψη για τον φετιχισμό του κεφαλαίου και τον εκφυλισμό του σε μια άμεση πια σχέση εξουσίας δεν αποτελεί απαραίτητα ένα φυσικό επακόλουθο αλλά έναν επικίνδυνο πειραματισμό. Το πραξικόπημα που βιώνουμε είναι αργό και μεθοδικό, ίσα ίσα για να το συνηθίζουμε και να μη μας τρομάζει, όσο χρειάζεται για να το αποδεχόμαστε και να μας αφήνει αδιάφορους, απαθείς και αγνώμονες.

Με μια αφηρημένη προοπτική θα έλεγε κανείς πως λίγη σημασία έχει η μορφή του πολιτεύματος όταν το περιεχόμενό του παραμένει αμετάβλητο στα ποιοτικά του χαρακτηριστικά, όταν το κράτος εξυπηρετεί τον ιστορικό του ρόλο σταθερά και αμετάβλητα. Ο ρόλος και η φύση της αστικής δημοκρατίας είναι αναπόσπαστο κομμάτι των βασικών αρχών που διέπουν τις τωρινές εξελίξεις, και εν τέλει σε αυτή δεν υπάρχουν ούτε παρεκκλίσεις, ούτε εκτροπές ακόμη κι όταν βγαίνουν τα τανκς στους δρόμους. Ναι, η χούντα δεν τελείωσε.

Κι όμως, ένας γενικότερος αφορισμός στο τέλος του δρόμου, δεν είναι παρά μια αντιδραστική και αντιπαραγωγική υπεκφυγή, ένα ζευγάρι παρωπίδες στα μάτια ημιόνων. Όσο κι αν οι σαθρές βάσεις και ο σκουριασμένος σκελετός παραμένουν ίδιοι, οι μορφές και εφαρμογές αλλάζουν και μετασχηματίζονται διαρκώς με άμεσες συνέπειες και σχηματοποιήσεις της πραγματικότητας με σαφείς διαφορές, τόσο ποσοτικές όσο κυριότερα και ποιοτικές. Ναι η χούντα δεν τελείωσε το '73, μα είναι κενολογία να συγκρίνεις τη στρατιωτική δικτατορία με τη σημερινή πολιτειακή ζούγκλα. Μπορεί η τραβεστί δημοκρατία μας να είναι επαχθής, μα η γύμνια της μπροστά στις σκοπιμότητες της σαν ιστορική πουτάνα και η ταυτόχρονη κατρακύλα της σε ένα αυταρχικό ετερόκλητο καθεστώς δεν είναι ένα ιστορικό στιγμιότυπο το οποίο πρέπει να προσπεράσουμε με αδιαφορία. Απλά.

Τρομοκρατία είναι...

Τρομοκρατία είναι το μεγάλο ψέμα μπερδεμένο με τη μικρή αλήθεια, η στοχευμένη παραπληροφόρηση, η πληρωμένη προπαγάνδα των εργολάβων που έχασαν τα δημόσια έργα, των πλυντηρίων που στέγνωσαν από χρήμα, των τσιφλικάδων και των αφεντικών με τα τρύπια σώβρακα. Αρνούμαι να τους ακολουθήσω.

Τρομοκρατία είναι οι έμμισθοι μπάτσοι με τα ξυρισμένα κεφάλια και τις πανοπλίες τους, εκτοπλάσματα ενός υπαρκτού πολέμου και οι εθελοντές μπάτσοι με τα κόκκινα ροπάλια τους, τα μολυβένια στρατιωτάκια με τα πλαστικά κράνη. Αρνούμαι να μην τους κοιτάξω στα μάτια.

Τρομοκρατία είναι η κοινωνία του θεάματος, των εύκολων εντυπώσεων, των τυμπανοκρουσιών, των σύντομων παραγράφων, των αποτυπώσεων και των αποτυπωμάτων, των ψηφιακών ειδώλων, της άλλης πραγματικότητας. Τρομοκράτες είναι και οι προβοκάτορες, οι μιλιταριστές, οι αφελείς, ανήθικοι και δειλοί που ποινικοποιούν την κοινωνία, οι πρώιμα αρματωμένοι. Τρομοκρατία είναι η υποκρισία. Αρνούμαι να πω ψέματα.

Τρομοκρατία είναι οι λογαριασμοί να βγάζουν πόδια και να σε κυνηγούν, και τα λεφτά να βγάζουν φτερά και να πετούν. Είναι να μην θέλεις να κάνεις οικογένεια επειδή δε μπορείς, να πεθαίνεις ζώντας. Τρομοκρατία είναι να μην ξέρεις τι φας αύριο. Αρνούμαι να δανειστώ όνειρα.

Τρομοκράτες είναι οι σωτήρες, οι μετά Χριστόν προφήτες, οι αναλυτές και οι σοφοί, οι έξυπνοι, όλοι εκείνοι με τις μπαντιέρες τους, οι μορφωμένοι, οι δολοφόνοι με τα λευκά. Τρομοκρατία είναι να προηγούνται τα κράτη των λαών, οι ισχυροί των αδύναμων, οι επώνυμοι των ανώνυμων. Αρνούμαι να τα καταλάβω όλα αυτά.

Τρομοκρατία είναι τα εκβιαστικά διλήμματα, να διαλέγεις ανάμεσα στην αγχόνη και το δηλητήριο, να μην μπορείς να κοιμηθείς με το κεφάλι σου ήσυχο, κι όταν επιτέλους τα καταφέρνεις, να μην θέλεις να ξυπνήσεις. Αρνούμαι να διαλέξω, αρνούμαι κοιμηθώ.

Τρομοκρατία είναι ο εγωισμός, ο ψυχαναγκασμός του ανταγωνισμού, το ένστικτο της επιβίωσης στη ζούγκλα της πραγματικότητας. Η αδυναμία να μιλήσεις, η αδιαφορία να ακούσεις, η ανικανότητα να κάνεις. Τα μάτια που κλείνεις, τα αυτιά που καλύπτεις για να μην ακούσεις τη σιωπή. Τρομοκρατία είναι να φοβάσαι να φοβηθείς, να σκέφτεσαι όσο αφήνεις το χρόνο να τρέχει. Αρνούμαι να είμαι άνθρωπος.

Τρομοκράτες είμαστε όλοι εμείς, οι τρομοκρατημένοι.

Η συνωμοσία των αγκώνων της βρωμιάς

Όπως όλοι μας έτσι κι εγώ τα έφαγα με τον Πάγκαλο και αντιμετωπίζω σχεδόν σε καθημερινή βάση το δαίμονα του πλυντηρίου που τρέφεται αποκλειστικά με μονές κάλτσες και σάλτσα μπολωνέζ δημιουργώντας ένα αναπόφευκτο κύμα ορφανών στις συρταριέρες μου που προηγούμενό του είχαμε να δούμε από τον καιρό της Σμύρνης. Μετά από χρόνια που περίμενα την εκκλησία να έρθει να τα περιθάλψει, βρήκα εν τέλει την καλύτερη δυνατή λύση, απίστευτα απλή αν και ίσως λίγο ενεργοβόρα άμα το αναλύσουμε με όρους επιστημονικούς. Αφού βρω και τακοποιήσω τα ζευγάρια, όλες οι ορφανές επιστρέφουν αμέσως πίσω στο κάδο του πλυντηρίου. Τόσο απλό. Παλαιότερα βέβαια ζευγάρωνα τις όποιες μονές με βάση το πάχος και όχι το χρώμα -γιατί στο κάτω κάτω αυτό είναι που πραγματικά μετράει- αλλά στην πορεία ανακάλυψα πως ο καταπιεστικός κοινωνικός μου περίγυρος δεν συμπαθούσε και τόσο πολύ αυτήν την ιδέα την οποία αναγκαστικά εγκατέλειψα υπό το βάρος της κατακραυγής και απόρριψης.

Όπως και να έχει δια της αυτόματης επιστροφής των μόνων και άτυχων μονών καλτσών στο στόμα του θηρίου, είχα λύσει το πρόβλημά μου ικανοποιητικά. Κι όμως, λίγους μήνες πριν κλείσω την τρίτη ανώφελη δεκαετία μου στον υπέροχο και μοναχικό μας πλανήτη, η μεγάλη στοά των ενδυματολογικών καταστροφών βρήκε ένα νέο τρόπο να με τρομοκρατήσει. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσει. Με μια σχεδόν αγγλοσαξωνική συνέπεια, όλα μου τα ρούχα είναι πια τρύπια στον δεξί αγκώνα, χωρίς κάποια προφανή αιτία. Σίγουρα δεν πρόκειται για το αποτέλεσμα των τρόπων μου και των συνηθειών μου (π.χ. να στηρίζομαι πολύ πιο συχνά στο δεξί μου αγκώνα), αφού δεν έχουν αλλάξει για τα τελευταία τουλάχιστον δέκα χρόνια, και το φαινόμενο παρατηρήθηκε μονάχα αφού επίλυσα το αιώνιο πρόβλημα των ορφανών καλτσών και έχει επηρρεάσει όλα τα σχετικά μου ρούχα πλην των πανωφοριών, όπως φούτερ (μαύρα), πουκάμισα (μαύρα) μακρυμάνικες φανέλες (μαύρες), ζουρλομανδύες (μαύροι) -χρωματολογικά είμαι πολύ τολμηρός, το ξέρω.

Δεν πτοούμαι φυσικά, καθώς δεν είναι δα και η πρώτη φορά που οι μεγάλες σκιερές δυνάμεις της καθημερινότητας και των έμψυχων λευκών οικιακών συσκευών στρέφονται εναντίον μου. Όλοι φυσικά για κάποιο λόγο σκεφτήκατε ένα ψυγείο με δόντια. Άλλωστε δεν θα έπρεπε να παραλείψω τον διαρκή και αδυσώπητο πόλεμο του καβάλου, του οποίου οι ρίζες απαντώνται στις αρχές της εφηβείας μου, ο οποίος τελευταία βρίσκεται σε μια σχετικά ήρεμη συνθηκολόγηση μετά την επέλασή μου στην πλησιέστερη μανταροπλέκτρα.  Σκεφτόμαστε να παίξουμε και ποδόσφαιρο έξω από τα χαρακώματα την Πρωτοχρονιά. 'Οχι, όχι, είναι σαφές πως τα βαρετά ενδυματολογικά εμπόδια που μου στήνει η ζωή είναι εξίσου αδιάφορα όπως και η φλυαρία μου για παράδειγμα. Αυτό που δεν καταλαβαίνω όμως, δεν είναι το κίνητρο ή την πηγή του φαινομένου, αλλά τον μηχανισμό, το πως του εκείνου.

Πως δηλαδή συνωμοτούν τα μόρια των ρούχων μου και αποφασίζουν συγκεκριμένα στο σημείο του δεξιού αγκώνα να απαξιώσουν τις ατομικές δυνάμεις και να αποχωριστούν το ένα το άλλο και κατά συνέπεια να δημιουργήσουν μια ντροπιαστική τρύπα μόνο και μόνο για να με εκδικηθεί το κοσμικό κάρμα για τον εκπληκτικό τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισα το προαναφερθέν θέμα των καλτσών. Εννοείται πως μίλησα με επαγγελματίες του είδους -φυσικούς, μηχανικούς, μέντιουμ, τραγουδιάρες- και δημιούργησα μισά ντουζίνα υπολογιστικά μοντέλα γραμμένα από τα δεξιά προς τα αριστερά, αλλά εις μάτην όπως συνήθως. Άλλο ένα φοβερό μυστήριο του τρομερού κόσμου που μας περιβάλλει φαντάσομαι. Τώρα το μόνο που μένει να εξερευνήσω είναι μια λύση στο πρόβλημα.

Μακάρι να μπορούσα να καλέσω αυτές τις μνησίκακες δυνάμεις και να διαπραγματευτούμε μια ικανοποιητική λύση και για τα δύο μέρη, αλλά φυσικά δεν είναι τόσο απλό. Τίποτα δεν είναι. Μια πιθανή λύση θα ήταν να φοράω συνέχεια ένα είδος προστατευτικού στον δεξί μου αγκώνα, αλλά πέρα από το ευτυχές επίτευγμα εύρεσης ενός τρόπου να είμαι ακόμη πιο γελοίος, θα ήταν σαν να παραδέχομαι πως οι τρύπες οφείλονται σε κάποιου είδους τριψίματος, και όπως και να το κάνουμε θα ήταν ένα είδος πισωγυρίσματος, οπότε αποκλείεται. Μια άλλη προσέγγιση, πολύ πιο φλεγματική αναμφίβολα, θα ήταν απλά να το αγνοήσω το φαινόμενο και να το αφήσω να εξαφανιστεί στην ασημαντότητά του όπως συμβαίνει με τα περισσότερα πράματα. Μέχρι στιγμής αυτό δεν έχει αποδώσει τα αναμενόμα. Για αυτό λοιπόν αποφάσισα το εξής: για κάθε τρύπιο αγκώνα θα πετάω και μια μονή κάλτσα. Γιατί μπορεί ο καλύτερος τρόπος να πολεμήσεις τη φωτιά με διοξείδιο του άνθρακα, αλλά στον εκφοβισμό προσωπικά θα απαντήσω με εκφοβισμό.

Μόνο και μόνο γιατί δεν έχω την παιδεία και το κουράγιο να κάνω κάτι καλύτερο.