Γιατί ο Γιώργος Τράγκας είναι ο καλύτερος ραδιοφωνικός παραγωγός

Η σχέση μου με τον Τράγκα είναι ιδιαίτερη, ξεχωριστή, έως και ευαίσθητη θα μπορούσα να την πω, αφού μπορεί κάποιος να αναζητήσει τις ιστορικές της ρίζες κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα. Ωραία εκείνα τα χρόνια. Από τότε ο Γιώργης, το τρομερό αυτό παιδί της παράταξης, εξέπεμπε δριμύτατα κατηγορώ και κατάρες ενάντια στο Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του κάθε πρωί από τη συχνότητα του ΣΚΑΪ αναγάγοντας το ραδιοφωνικό λαϊκό άχτι σε επιστήμη. Κι ο πατέρας μου κι εγώ τον ακούγαμε περιμένοντας το σχολικό και την σοσιαλιστική ανατροπή της βάρβαρης λιτότητας. Μαντέψτε τι από τα δύο όντως ήρθε.

Είναι αναπόφευκτο λοιπόν τις λιγοστές φορές που τον ακούω, σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, να μην χαμογελάω με την παιδική ανάμνηση να αναβλύζει αυθόρμητα από τα σωθικά μου. Είναι σαν να τον ακούω όπως τότες όταν ήμουυνα ένα μικρό και αθώο παιδί γεμάτο λεκέδες από σοκολάτα και γαριδάκια, έτσι όπως φωνάζει και παθιάζεται, έτσι όπως πιστεύει ολόψυχα τις πολιτικές του αφέλειες, έτσι όπως ξεστομίζει τις κραυγές του λαϊκίστικου θυμικού και ότι άλλες μαλακίες του κατέβουν στη γκλάβα του. Τρομερός τύπος ο Τράγκας, κακόγουστος, μπακαλόγατος, χοντροκομμένος, φτηνός, ατημελώς ατημέλητος, με το μετερίζι του αδικημένου κι ας τα έτρωγε η 'Χώρα' από τις διαφημίσεις του ΟΠΑΠ. Είναι κάτι σαν τον Βασιλάκη Καΐλα της διαπλοκής, ένας καημένος που δεν τον αφήνουν στο τραπέζι με τα χοντρά στοιχήματα γιατί δε φοράει ωραίο κουστούμι. Και γιατί είναι κοντός. Είναι υπέροχος τύπος.

Λογικό σε όλα αυτά τα χρόνια να έχει φθαρεί, του λείπει άλλωστε και ο εκπληκτικός του συνεργάτης, το πράσινο ξαδερφάκι, του, ο αγωνιστικός του σύντροφος, το δημοσιογραφικό alter ego του, ο κρητίκαρος Κακαουνάκης – μεγάλες εποχές εκείνες, όχι όπως τώρα που πρέπει να συμβιβάζεται με κρυόκωλους τύπους σαν τον νταή Πρετεντέρη, τον ζεν πρεμιέ Χατζηνικολάου και την μοιραία Τρέμη. Πως να αντέξει το παλικάρι τόσο εκσυγχρονισμό, τόσο PASOK; Κι όμως, πάρα τις επιπλέον βαμμένες λευκές τρίχες, είναι ακόμη εκεί, σθεναρός και αμετανόητος, σαν βετεράνος του πόλεμου του Βιετνάμ που συνεχώς γυρνάει στα βρώμικα από ναπάλμ χωριά της ενημέρωσης. Πρώτος στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά χαρακώματα, μάχιμος όσο ποτέ, έτοιμος να πέσει υπέρ πάντων παρατάξεως, παρασέρνοντας στο πέρασμά του δύο δεκαετίες εμετικής αισθητικής.

Δεν θέλω όμως να υπάρχει καμία απολύτως παρεξήγηση, τον Τράγκα πραγματικά τον συμπαθώ, ίσως όπως συμπαθείς ένα κουτσό κουτάβι που σου χέζει τη γωνία και δε μπορείς να το μαλώσεις, αλλά το χαϊδεύεις από λύπηση. Εκτιμώ όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που έχει και δε θα μπορούσα ποτέ εγώ να έχω, δεν είναι πως τον ζηλεύω απαραίτητα, αλλά οι απίστευτες διαφορές μας τον κάνουν σχεδόν ξωτικό, σαν εκείνα τα παραδείσια πουλιά που έχουν στα βρώμικα pet shop στην Αθηνάς, τους παπαγάλους. Αυτό είναι ο Γιώργης, ένα παπαγαλάκι εγκλωβισμένο στο μιντιακό του κλουβάκι.

Τιμή και δόξα λοιπόν στον συγκινητικό και αμετανόητο Γιώργο Τράγκα, τον μοναχικό αυτό σαμουράι της αδέκαστης δημοσιογραφίας, παγιδευμένο σε μια τσιχλοφούσκα του περασμένου χρόνου, κολλημένο για πάντα στο τώρα, νοσταλγό του πικ εν ρολ της πολιτικής, να τραντάζει τα εφ-εμ και να προτάσσει τα φουσκωμένα του στήθια απέναντι στους κατακτητές σαν άλλος Σπίθας που αντί να τρώει γουρουνόπουλα και κονδύλια, τώρα στα χρόνια της κατοχής, τρώει πρόστιμα από το φασίζων ΕΣΡ εξαιτίας των άσεμνων του σχολίων για τη συντρόφισσα Μέρκελ. Κουράγιο Γιώργο, έχεις τουλάχιστον άλλα δέκα χρόνια να μας προσφέρεις, ποιός ξέρει μπορεί να σε προλάβουν και τα παιδιά μας.