Όπως όλοι μας έτσι κι εγώ τα έφαγα με τον Πάγκαλο και αντιμετωπίζω σχεδόν σε καθημερινή βάση το δαίμονα του πλυντηρίου που τρέφεται αποκλειστικά με μονές κάλτσες και σάλτσα μπολωνέζ δημιουργώντας ένα αναπόφευκτο κύμα ορφανών στις συρταριέρες μου που προηγούμενό του είχαμε να δούμε από τον καιρό της Σμύρνης. Μετά από χρόνια που περίμενα την εκκλησία να έρθει να τα περιθάλψει, βρήκα εν τέλει την καλύτερη δυνατή λύση, απίστευτα απλή αν και ίσως λίγο ενεργοβόρα άμα το αναλύσουμε με όρους επιστημονικούς. Αφού βρω και τακοποιήσω τα ζευγάρια, όλες οι ορφανές επιστρέφουν αμέσως πίσω στο κάδο του πλυντηρίου. Τόσο απλό. Παλαιότερα βέβαια ζευγάρωνα τις όποιες μονές με βάση το πάχος και όχι το χρώμα -γιατί στο κάτω κάτω αυτό είναι που πραγματικά μετράει- αλλά στην πορεία ανακάλυψα πως ο καταπιεστικός κοινωνικός μου περίγυρος δεν συμπαθούσε και τόσο πολύ αυτήν την ιδέα την οποία αναγκαστικά εγκατέλειψα υπό το βάρος της κατακραυγής και απόρριψης.
Όπως και να έχει δια της αυτόματης επιστροφής των μόνων και άτυχων μονών καλτσών στο στόμα του θηρίου, είχα λύσει το πρόβλημά μου ικανοποιητικά. Κι όμως, λίγους μήνες πριν κλείσω την τρίτη ανώφελη δεκαετία μου στον υπέροχο και μοναχικό μας πλανήτη, η μεγάλη στοά των ενδυματολογικών καταστροφών βρήκε ένα νέο τρόπο να με τρομοκρατήσει. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσει. Με μια σχεδόν αγγλοσαξωνική συνέπεια, όλα μου τα ρούχα είναι πια τρύπια στον δεξί αγκώνα, χωρίς κάποια προφανή αιτία. Σίγουρα δεν πρόκειται για το αποτέλεσμα των τρόπων μου και των συνηθειών μου (π.χ. να στηρίζομαι πολύ πιο συχνά στο δεξί μου αγκώνα), αφού δεν έχουν αλλάξει για τα τελευταία τουλάχιστον δέκα χρόνια, και το φαινόμενο παρατηρήθηκε μονάχα αφού επίλυσα το αιώνιο πρόβλημα των ορφανών καλτσών και έχει επηρρεάσει όλα τα σχετικά μου ρούχα πλην των πανωφοριών, όπως φούτερ (μαύρα), πουκάμισα (μαύρα) μακρυμάνικες φανέλες (μαύρες), ζουρλομανδύες (μαύροι) -χρωματολογικά είμαι πολύ τολμηρός, το ξέρω.
Δεν πτοούμαι φυσικά, καθώς δεν είναι δα και η πρώτη φορά που οι μεγάλες σκιερές δυνάμεις της καθημερινότητας και των έμψυχων λευκών οικιακών συσκευών στρέφονται εναντίον μου. Όλοι φυσικά για κάποιο λόγο σκεφτήκατε ένα ψυγείο με δόντια. Άλλωστε δεν θα έπρεπε να παραλείψω τον διαρκή και αδυσώπητο πόλεμο του καβάλου, του οποίου οι ρίζες απαντώνται στις αρχές της εφηβείας μου, ο οποίος τελευταία βρίσκεται σε μια σχετικά ήρεμη συνθηκολόγηση μετά την επέλασή μου στην πλησιέστερη μανταροπλέκτρα. Σκεφτόμαστε να παίξουμε και ποδόσφαιρο έξω από τα χαρακώματα την Πρωτοχρονιά. 'Οχι, όχι, είναι σαφές πως τα βαρετά ενδυματολογικά εμπόδια που μου στήνει η ζωή είναι εξίσου αδιάφορα όπως και η φλυαρία μου για παράδειγμα. Αυτό που δεν καταλαβαίνω όμως, δεν είναι το κίνητρο ή την πηγή του φαινομένου, αλλά τον μηχανισμό, το πως του εκείνου.
Πως δηλαδή συνωμοτούν τα μόρια των ρούχων μου και αποφασίζουν συγκεκριμένα στο σημείο του δεξιού αγκώνα να απαξιώσουν τις ατομικές δυνάμεις και να αποχωριστούν το ένα το άλλο και κατά συνέπεια να δημιουργήσουν μια ντροπιαστική τρύπα μόνο και μόνο για να με εκδικηθεί το κοσμικό κάρμα για τον εκπληκτικό τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισα το προαναφερθέν θέμα των καλτσών. Εννοείται πως μίλησα με επαγγελματίες του είδους -φυσικούς, μηχανικούς, μέντιουμ, τραγουδιάρες- και δημιούργησα μισά ντουζίνα υπολογιστικά μοντέλα γραμμένα από τα δεξιά προς τα αριστερά, αλλά εις μάτην όπως συνήθως. Άλλο ένα φοβερό μυστήριο του τρομερού κόσμου που μας περιβάλλει φαντάσομαι. Τώρα το μόνο που μένει να εξερευνήσω είναι μια λύση στο πρόβλημα.
Μακάρι να μπορούσα να καλέσω αυτές τις μνησίκακες δυνάμεις και να διαπραγματευτούμε μια ικανοποιητική λύση και για τα δύο μέρη, αλλά φυσικά δεν είναι τόσο απλό. Τίποτα δεν είναι. Μια πιθανή λύση θα ήταν να φοράω συνέχεια ένα είδος προστατευτικού στον δεξί μου αγκώνα, αλλά πέρα από το ευτυχές επίτευγμα εύρεσης ενός τρόπου να είμαι ακόμη πιο γελοίος, θα ήταν σαν να παραδέχομαι πως οι τρύπες οφείλονται σε κάποιου είδους τριψίματος, και όπως και να το κάνουμε θα ήταν ένα είδος πισωγυρίσματος, οπότε αποκλείεται. Μια άλλη προσέγγιση, πολύ πιο φλεγματική αναμφίβολα, θα ήταν απλά να το αγνοήσω το φαινόμενο και να το αφήσω να εξαφανιστεί στην ασημαντότητά του όπως συμβαίνει με τα περισσότερα πράματα. Μέχρι στιγμής αυτό δεν έχει αποδώσει τα αναμενόμα. Για αυτό λοιπόν αποφάσισα το εξής: για κάθε τρύπιο αγκώνα θα πετάω και μια μονή κάλτσα. Γιατί μπορεί ο καλύτερος τρόπος να πολεμήσεις τη φωτιά με διοξείδιο του άνθρακα, αλλά στον εκφοβισμό προσωπικά θα απαντήσω με εκφοβισμό.
Μόνο και μόνο γιατί δεν έχω την παιδεία και το κουράγιο να κάνω κάτι καλύτερο.
No comments:
Post a Comment