Ευτυχώς...

Όταν έσκασε η περίφημη επικοινωνιακή υγειονομική βόμβα του Λοβέρδου και του Χρυσοχοΐδη ήμουν από εκείνους που έβλεπαν ένα κέρδος στη ζημία, μια χρηστή αναγκαιότητα στη γνώριμη συμπεριφορά του κράτους, ο φιλήσυχος πολίτης μέσα μου δεχόταν το αίσχος ως ένα κακό για το καλό των πολλών, δεχόταν την αυτοδιάθεση των πολλών εις βάρος των ελαχίστων. Προσπαθούσα να μην είμαι υποκριτής, να μην ρίχνω δάκρυα κροκοδείλια, να μην επιδεικνύω φτηνά ανεύθυνα αντανακλαστικά, να μην πιστεύω αφηγήσεις με καλούς και κακούς, με άσπρο-μαύρο, να μην αφαιρώ την αυτότελεια και την ευθύνη που συνεπάγεται των πράξεων άλλων, να μην ορίζω από τα πάνω, να ψάχνω να βρω μια ισορροπία λειτουργική. Προφανώς και δεν είχα καμμία εμπιστοσύνη στους μπάτσους και στους ψηφολάγνους που άντλησαν επικοινωνιακές πολιτικές από τη δεξαμενή του φασισμού, αλλά με τρόπο χυδαίο απαιτούσα θυσίες από θύματα ανώνυμα στο όνομα του διαβόητου κοινού καλού, έβλεπα την σκοπιμότητα, μα όχι τον αποτρόπαιο χαρακτήρα της. Ηλιθιωδώς νόμιζα πως το δικαίωμα στην υγειονομική ενημέρωση και προστασία, πως το δικαίωμα στη ζωή και στην θεραπεία των πολλών υπερτερεί του δικαιώματος στη προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των λίγων, από μια ματιά προκατειλημμένη, από μια προκατάληψη που δεν συνειδητοποιούσα, από μια προκατάληψη που διέκρινε ανθρώπους σε τάξεις, πελάτες, καταναλωτές, προϊόντα, αντικείμενα, άντρες, γυναίκες. Θεωρούσα για ένα λόγο που τώρα ο νους μου δε μπορεί καν να συλλάβει, λογική και αιτιοκρατική ακόμα την διαπόμπευση των θυμάτων για τη προστασία των θυτών, των ψηφοφόρων, των γαμιάδων νοικοκυραίων, των αντρών τηλεθεατών, αδιαφορώντας για την δική τους τύχη, υποθέτοντας πως τους παρεχόταν η απαραίτητη ιατρική περίθαλψη. Θεωρούσα την κοινοποίηση των προσωπικών στοιχείων οροθετικών γυναικών ως αναγκαίο κακό για την πρόληψη της υγείας των πελατών τους χωρίς να αντιλαμβάνομαι την εγκληματική ειρωνία, χωρίς να αντιλαμβάνομαι την πλήρη αντιστροφή των όρων. Που εν τέλει δεν υπήρχαν καν πελάτες, αφού από το σύνολο των θυμάτων σχεδόν καμμία δεν ήταν εκδιδόμενη, παράνομα ή μη. Είχα καταπιεί την καραμέλα.

Παραμένω ένας γελοίος, προκατειλημμένος, ένας ανόητος καταναλωτής, ένας ψηφοφόρος, ενάς κυνικός λάτρης του λογικού μέσου ανθρώπου αλλά και θαυμαστής των αλληλέγγυων, της τυφλής τους ενσυναίσθησης, της αγιάτρευτης αναίρεσης του 'εγώ' και της αναγωγής του στο κοινωνικό 'εμείς'. Δε ξέρω άμα είμαι χειρότερος από τους πελάτες των όσων εκ των θυμάτων εκδίδονταν, ή χειρότερος από τους μπάτσους που τις μεταχειρίζονταν σαν ζώα, ή των γιατρών που έκαναν κωλόχαρτα την παιδεία και την δεοντολογία τους, ή των δημοσιογράφων που στο χορό της τηλεθέασης και της πολιτικής διαπλοκής πέταγαν στη πυρά αθώες γυναίκες, ή των εισαγγελέων και των δικαστών που όχι μόνο επέτρεψαν αλλά συμμετείχαν ενεργά σε αυτό το έγκλημα και ακόμη και τώρα το επιτρέπουν στη νομική διαδικασία, ή των αδίστακτων πολιτικών που επιθυμούν την επαναφορά της έωλης υγειονομικής διάταξης. Ξέρω μονάχα, πως στο βαθμό που μου αναλογεί, φέρω κι εγώ μερίδιο ευθύνης, πως υπήρξα ανάδελφος, πως επέτρεψα με άνεση άκριτη να αποδέχομαι, ακόμη και εν μέρη να δικαιολογώ μια φασίζουσα πολιτική.

Ευτυχώς - για εμένα - σε σύντομο διάστημα και προσπαθώντας να καταλάβω τι σκατά συμβαίνει, όταν ξετυλιγόταν μπροστά μου η ποινικοποίηση μιας ασθένειας, διαβάζοντας και ακούγοντας, αναθεώρησα άρδην, ευτυχώς - για εμένα - είχα φίλους με τους οποίους μίλησα, τσακώθηκα, φίλους χάρη στους οποίους ευαισθητοποιήθηκα, φίλους χάρη στους οποίους κατάλαβα, χάρη στους οποίους οι αντιφάσεις μου, πέρα από τα πραγματικά γεγονότα, αποκαλύφθηκαν, χάρη στους οποίους μορφώθηκα. Αυτά για εμένα και τις παντελώς αδιάφορες ενοχικές ανασκοπήσεις μου, αυτά για εμένα και τις ανέσεις που μου προσφέρει η ζωή.

Πολύ πιο σημαντικά, ευτυχώς για τα θύματα αυτού του κοινωνικού κανιβαλισμού, για αυτές τις γυναίκες που (σχεδόν) όλοι μας με τον έναν ή άλλο τρόπο επιτρέψαμε να βασανιστούν, να εξευτελιστούνε για την καθαρότητα της δικής μας συνείδησης, ευτυχώς για αυτές τις επιζήσαντες αυτού του εγκλήματος που επιτρέψαμε ελαφρά την καρδία, βρέθηκε κόσμος που τους συμπαραστάθηκε από τη πρώτη στιγμή, που επιχείρησε να τις προστατέψει και να αποκαταστήσει την αξιοπρέπειά τους. Ευτυχώς βρέθηκε και η Ζωή Μαυρουδή που με την ικανότητά της όχι μόνο έδωσε μια συγκλονιστική φωνή σε αυτήν την ιστορία μέσα στην οχλαγωγία του θεάματος, αλλά δίνει την ευκαιρία και στους πιο φιλήσυχους των φιλήσυχων να αποκτήσουν ακοή...Και συνείδηση.

Με τον Άνθιμο ρε μουνιά!

Εμείς οι καθαρόαιμοι του ελληνοχριστιανοπατριωτικού τόξου πρέπει να γεμίζουμε τα περήφανα αντρίκια στήθια μετά με τις δηλώσεις του πάνσοφου, πανμέγιστου, πανίερου Άνθιμου. Καλά τα λέει αυτός ο πανεπιστήμων ποιμένας, τα ζώα δεν επιδεικνύουν ομοφυλοφιλικές συμπεριφορές, άκου εδώ πράματα. Κι άμα εμείς τη φοράμε στη κωλοτρυπίδα ενός του άλλου ή μπλέκουμε τις μουνοτριχές μας σε βαθμό που οι μουνόψειρες μας γίνονται διπολικές, και έτσι γινόμαστε τα μόνα ζώα που επιδεικνύουν ομοφυλοφιλική συμπεριφορά, γινόμαστε λέει χειρότεροι των υπολοίπων ζώων που γαμιούνται με τον θεϊκό τρόπο και πολύ σωστά τα λέει. Εγώ ας πούμε θα το γυρίσω αποκλειστικά στο ιεραποστολικό που ερεθίζει και την κλειτορίδα καλύτερα. Απορώ, αλήθεια απορώ, πως αυτός ο μέγας σύγχρονος διανοητής δε προχώρησε και στις άλλες μοναδικές στον άνθρωπο συμπεριφορές που τον κατατάσσουν χαμηλότερα από τα ζώα.

Γιατί δηλαδή δεν επιτέθηκε στην συνείδηση; Είναι δυνατόν ο άνθρωπος να έχει συνείδηση; Αφού το υπαρξιακό του πρόβλημα του το 'χει λύσει ο Θεός, αίσχος! Όλες οι απαντήσεις στα ερωτήματα της ζωής βρίσκονται κρυμμένες στα ιερά κείμενα, τα οποία άμα θέλουμε να είμαστε φιλολογικά αυστηροί σε κανένα σημείο δε καταδικάζουν την πολυγαμία ή τον λεσβιακό έρωτα, παρά μόνο τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις μεταξύ ανδρών, το οποίο είναι μια συντακτική παράλειψη των αγίων φαλλοκρατών πατέρων για την οποία φυσικά έχουν επιμεληθεί οι μετέπειτα πάσης φύσεως πνευματικοί πατέρες. Ευτυχώς υπάρχει και το κράτος και έχουμε περί της τετρακόσιες διδακτικές ώρες κατήχησης και γλυτώνουμε από την κοσμική προπαγάνδα των ανθρωπιστικών μελετών.

Γιατί δεν αποκάλυψε το αίσχος της επιστήμης, του στοχασμού, της τέχνης; Τα ζώα δεν επιχειρούν να ξεπεράσουν τον δημιουργό τους στην ίδια τη δημιουργία, άντε καμιά φωλίτσα να φτιάχνουν για να πηδιούνται με τον τρόπο τον σωστό, δε παίζουν με τα νετρόνια και τις ανύπαρκτες υπερχορδές του σατανά, ούτε αναστοχάζονται την βιολογική τους ιστορία και σημασία, ούτε πλέκουνε στιχάκια περίεργα, άντε κανά κελάηδησμα με αποκλειστικό στόχο το θεϊκό γαμήσι πάλι. Η αντιγραφή είναι η καλύτερη μορφή κολακείας έλεγε ο Πικάσο, αλλά κι αυτός πούστης ήταν και τα έλεγε για να δικαιολογήσει τον σατανικό κυβισμό του, δηλαδή ποιός βλέπει και αποτυπώνει έτσι τον κόσμο παρά ένας ειδωλολάτρης; Ευτυχώς υπάρχει και το εμπόριο και όλα τα βολεύει.

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν πως η σκέψη και το ποιείν, αυτό το υπεραιώνιο δυσλειτουργικό και ανώμαλο ζευγάρι ιδεαλισμού και ρεαλισμού είναι στη ρίζα της αμαρτίας, στο κέντρο της ανθρώπινης προσβολής απέναντι στο θείο. Είναι ξεκάθαρο πως οφείλουμε να επιστρέψουμε στις (βυζαντινές, όχι τις παγανιστικές ή πολυθεϊστικές, φτου φτου φτου) παραδόσεις μας, να ακούσουμε με ευλάβεια και πίστη, πάνω απ' όλα πίστη, τις ποιμαντικές διδαχές, να μπούμε παλι στο δρόμο του θεού ρε αδελφέ. Η θεοκρατία του Άνθιμου είναι η ιδανική λύση μπαμπούσκα που όλα τα λύνει, όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει.

          Μια διαφορετική προσέγγιση στο ζήτημα:

Αλήθεια όμως, μήπως θα έπρεπε να ανησυχήσουμε πως σκοτεινές δυνάμεις τον έχουν τρομοκρατήσει, μήπως αυτός ο άγιος πατέρας είναι θύμα ρατσισμού από πούστηδες, λεσβίες, μετανάστες, κουμμουνιστές, πρεζάκια, μουσουλμάνους, τρανς, μεταλλάδες και αντίχριστους; Μήπως θα έπρεπε να τους μαζέψουμε όλους αυτούς, όλα αυτά τα μιάσματα για να ξεβρωμίσει λίγο ο τόπος, να μπορέσει επιτέλους να ανασάνει ο Άνθιμος, να μπορέσει να ξεδιπλώσει ελεύθερα την σκέψη του και την έκφραση του; Δεν είναι η κρίση μια υπέροχη ευκαιρία να χάσουμε το κοινωνικό λίπος και να μείνουμε οι άριστοι εκείνοι, οι ενάρετοι θα τολμούσαμε να πούμε, που με την καθοδήγηση του θεού θα χτίσουμε τον εν ζωή παράδεισο; Δεν είναι καιρός να ζήσουμε μια ζωή που δεν την φανταζόμασταν;

Κάποιος παμπονηρός θεομπήχτης, γιατί βλέπετε ο σατανάς πάντα σπέρνει την αμφιβολία, την άτιμη αυτή αμφιβολία, θα μπορούσε να ισχυριστεί πως με την γελοία αντίφαση του λόγου του, ο κυρ Άνθιμος δεν είναι παρά ένας εγκάθετος εισοδιστής προβοκάτορας, πρακτορίσκος όλων αυτών, όλων αυτών στους οποίους υποτίθεται πως εναντιώνεται. Πως στη πραγματικότητα είναι πούστης αναρχικός και ψάχνει εκ των εσώ που λέει και το Κόμμα να ωριμάσει τις καταστάσεις για την τελική κρίση. Πως στα αλήθεια θέλει να προκαλεί την κινηματική εξέγερση των καταπιεσμένων δια μέσω της πόλωσης και της υπερβολής, δια της δημόσιας έκφρασης των ανείπωτων κοινωνικών υποκρισιών. Άλλη δουλειά δεν είχαν οι ομοφυλόφιλοι να κυνηγάνε κρυπτο-ομοφυλόφιλους με ράσα και να καίνε εκκλησίες. Αντίστροφα, ένας αφελής θα μπορούσε να μείνει άναυδος με την σκοταδιστική άγνοια που έχει αυτός ο γεροντάκος, αφού ομοφυλοφιλική συμπεριφορά επιδεικνύεται σε τουλάχιστον 450 είδη του ζωικού βασιλείου, και με μεγάλη κάλυψη στα θηλαστικά στα οποία τυγχάνει να ανήκουμε, πως εν τέλει είναι μια φυσιολογική και υγιής έκφραση της ανθρώπινης σεξουαλικότητας. Έκπληκτοι με κατάγματα από τις πτώσεις από τα σύννεφα πιστοί και εν Χριστώ αδερφοί θα έπρεπε ζητούν την αντικατάστασή του ως πνευματικό ηγετή για καθαρά ιατρικούς λόγους. Μόνο οι άντρες φυσικά, να μην ξεχνιόματε.

          Φασίστας με ράσα:

Βέβαια, και πέρα από τις φτηνές πλακίτσες, τίποτα από όλα αυτά δεν είναι ο κυριούλης, ένας διαπλεκόμενος απατεώνας είναι, ένας λούμπεν μπάτσος συνειδήσεων, ένας τραγικός αντιδημοκράτης ρατσιστής που κάνει πολιτική (βλ. ασυλία εκκλησιαστικών ιδρυμάτων από κρατικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς και εξαίρεσης ιερωμένων από την κινητικότητα), ένα καθίκι ειδικό, ένας εμποράκος ψήφων που έχει καλά τοποθετηθεί στο παιχνίδι και δεν αντέχει να χάνει τα μονοπωλιακά του πλεονεκτήματα, ένας ανελεύθερος τραγόπαπας που κυρρήσει το μίσος αντί την αγάπη που υποτίθεται διακρίνει την θρησκεία του. Εν τέλει, ένας ανάξιος λόγου είναι, ίσως χριστιανικά να χρήζει της γενναιόδωρης θλίψης μας βέβαια, αλλά δε να πα να γαμηθεί ο πούστης, γιατί όλα τα 'χαμε, οι φονταμεταλιστές μας έλειπαν. Δεν είναι φυσικά πως είναι ένας γραφικός γελοίος, τουναντίον, είναι ένας εξαιρετικά επικίνδυνος άνθρωπος που αντλεί την δύναμή του από την ίδια μας την ανοχή, ανοχή που απλόχερα προσφέρουμε στους ιδεολόγους του μίσους και όχι στα θυματά τους.

Ανεξάρτητα από το πως γεννιέσαι, αν υπάρχει γονίδιο ή δεν υπάρχει, αν το επιλέγεις ή σε επιλέγει, το ζήτημα δεν χρειάζεται ούτε οφείλει να είναι εκεί, αφού όλα αυτά ουδεμία σχέση έχουν με το βασικό πολιτειακό πρόταγμα της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης του ατόμου. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να σου ορίζει το ποιός θα είσαι, το πως θα σκέφτεσαι, το πως θα αισθάνεσαι, ούτε το πως θα γαμιέσαι, ούτε να σε διακρίνει με βάση αυτά, τόσο απλά και τόσο αδιαπραγμάτευτα. Το γεγονός πως ομόφυλα ζευγάρια βρέθηκαν ένα τεχνοκρατικό βήμα πριν εξισωθούν νομικά απέναντι στο κράτος με ιστορικά παράδοξο τρόπο όσο κυριαρχεί η θεοκρατική διαπλοκή, η ομοφοβία, η αστική σεμφνοτυφία και ο φαλλοκρατισμός στις συνειδήσεις μας και στον πολιτισμό μας, είναι εξίσου ενδεικτικό των παράλληλων αντιφατικών κόσμων που ζούμε με την άμεση 'κατάψυξη' της σχετικής από τους 'θεοφοβούμενους' βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας τροπολογίας. Τελικά η διαφορά μας με τα ζώα είναι πως ίσως σε εμάς προόδος κατά λάθος δε γίνεται.


ΥΓ: Ζούμε για τις ημέρες εκείνες που θα διοργανώνουμε καλλιστεία μεταξύ Άνθιμου και Σεραφείμ, και ο πιο γκροτέσκ θα κερδίζει την αγιοσύνη του στο βασίλειο του παραδείσου.

Τοκογλυφία με γραβάτες και με νόμους

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι εξάσκησης της επιστήμης της τοκογλυφίας. Οι πιο γνωστές σε εμάς από τη λογοτεχνία εμπεριέχουν τον χαρακτήρα του αδίστακτου και σιχαμερού τοκογλύφου ο οποίος υπό την απειλή βίας απαιτεί τρομερές αποδόσεις σε ελάχιστο χρονικό διάστημα από οφειλέτες που δεν έχουν πρόσβαση στον 'νόμιμο' χρηματοπιστωτικό τομέα. Μόνιμη επωδός αυτών των τύπων είναι πως επ' ουδενί δεν θέλουν τον θάνατο του οφειλέτη τους αφού από αυτών αποκομίζουν την μοναδική πηγή εσόδων του, τα τοκοχρεολύσια. Καταφεύγει φυσικά σε ξυλοδαρμούς, εξευτελισμούς ακόμα και φόνους συγγενικών και φιλικών προσώπων των οφειλετών, ενώ μάλιστα δε διστάζει να αναχρηματοδοτεί την πιστωτική σχέση του οφειλέτη. Ο τοκογλύφος δε ψάχνει τον φερέγγυο και ικανό πληρωτή, αλλά τον αδύναμο, τον κακοπληρωτή. Για τον τοκογλύφο το χρέος οφείλει πάντα να είναι βιώσιμο αλλά όχι εξοφλήσιμο, ώστε διαρκώς ο οφειλέτης του να προσπαθεί να το αποπληρώσει με εξωφρενικά επιτόκια. Για αυτό άλλωστε όπως προδίδει το όνομά του, ο τοκογλύφος ζει από τα επιτόκια και όχι από το κεφάλαιο.

Βασικό χαρακτηριστικό αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κρίσης της Ελλάδας είναι η αρχή πως τα δύο μείζονα χαρακτηριστικά του έχουν επιμεριστεί σαν τομείς ευθύνης, με το μεν χρέος να τον αναλαμβάνουν οι πιστωτές (αναδιάρθρωση χρέους, PSI, επαναγορές ομολόγων, ΕΤΧΣ) ώστε να καταστεί βιώσιμο και το δε έλλειμμα η Ελλάδα. Στόχος ουσιαστικά είναι το δημόσιο χρέος να μην αποτελέσει μια μαύρη τρύπα πιστωτικών κεφαλαίων, αλλά η διάρθωσή του συνεργατικά με το όποιο πιθανό έλλειμμα ή πλεόνασμα να το καθιστά εξυπηρετικό στο διηνεκές. Σκοπός δεν είναι η εξόφλησή του, η οποία μπορεί να επιτευχθεί με μια απίθανη σωρεία πρωτογενών πλεονασμάτων που μπορούν να χρηματοδοτήσουν επαναγορές και ευνοϊκότερους επαναδανεισμούς από θέση ισχύος, αλλά η διαρκής εξόφληση των επιτοκίων που γεννώνται από αυτό. Για αυτό λοιπόν το ονομαστικό δημόσιο χρέος δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά καθόλου καθ' όλη τη διάρκεια της δημοσιονομικής κρίσης (α).

Γρ. 1

Αντιθέτως έχει αλλάξει η κατανομή λήξης του σε βάθος χρόνου (γρ. 1) όπως και η μέση διάρκειά του (γρ. 2), όπως φαίνεται από τα δύο σχετικά γραφήματα του ΟΔΔΗΧ. Το γράφημα 1 δείχνει το ύψος των ονομαστικών ομολόγων που λήγουν σε κάθε έτος (δλδ τις ονομαστικές εξοφλητικές υποχρεώσεις) και όχι τις συνολικές ταμειακές υποχρεώσεις του κράτους (δλδ πιθανή εξόφληση κάποιων δανείων και αποπληρωμές επιτοκίων). Είναι επίσης σαφές λόγου χάρη, ότι το 2014 η Ελλάδα δε θα έχει ταμειακό πλεόνασμα της τάξης των 25 δισεκατομμυρίων ώστε να εξοφλήσει τις λήξεις του 2014 και οπότε αυτή η δανειακή της υποχρέωση θα πρέπει να αναχρηματοδοτηθεί (http://www.naftemporiki.gr/finance/story/732454 ) με έναν νέο δανεισμό (για αυτό άλλωστε και στόχος του προγράμματος είναι η επιστροφή στις αγορές το 2014) ο οποίος θα ευελπιστούμε να είναι ονομαστικά μικρότερος (εφόσον το επιτρέπει ένα πιθανό πρωτογενές πλεόνασμα) και με καλύτερους όρους (β).

Με άλλα λόγια, πολλές ληξιπρόθεσμες οφειλές της Ελλάδας έτυχαν χρονικής επιμήκυνσης διατηρώντας όμως με συνέπεια την εξυπηρέτηση των επιτοκίων τους (τα οποία ομολογουμένως αναπροσαρμόστηκαν σε χαμηλότερα επίπεδα για την εξυπηρέτηση της βιωσιμότητας με το μεσοσταθμικό επιτόκιο να είναι της τάξης του 2.3%), καθιστώντας πιο βιώσιμο το χρέος το ίδιο, αλλά όχι φυσικά τους πολίτες της χώρας.

Γρ. 2

Όμως πέραν των παραπάνω, η Ελλάδα ουσιαστικά δεν βγήκε ποτέ από τις αγορές, αλλά αντίθετα από τη στιγμή που τα επιτόκια των αγορών στα 5ετή, 10ετή και 20ετή ομόλογα εκτοξεύθηκαν καθιστώντας τα ανέφικτα και τοκογλυφικά, περιορίστηκε στην μικρότερη (σε συμμετέχοντες, όχι σε ονομαστικές αξίες) αλλά πιο χειραγωγήσιμη αγορά των έντοκων γραμματίων παράλληλα με το πρόγραμμα της τρόικας. Ένα απλό παράδειγμα γιατί και πως κατέστη αυτό δυνατό, είναι ο νέος δανεισμός του 2013, και η παρακολούθηση εξυπηρέτησης των εκδιδόμενων έντοκων γραμματίων. Μια πρόχειρη φυσικά ανάλυση η οποία αποτελεί όμως μικρογραφία της ουσίας όλων των χρηματοπιστωτικών αγορών και της αποδεδειγμένης αδυναμίας του ελληνικού τραπεζικού κλάδου.

Παίρνοντας ως σημείο μηδέν την 1η Ιανουαρίου του 2013, βλέπουμε πως το νέο χρέος είναι μηδενικό, αφού ακόμα δεν έχει εκδώσει ο ΟΔΔΗΧ κάποιο έντοκο γραμμάτιο μέσα στο 2013. Στη συνέχεια βλέπουμε πως εκδίδει παράλληλα έντοκα γραμμάτια 13 και 26 εβδομάδων με περίπου ίδιο επιτόκιο και στα δύο, καθώς και ένα έντοκο γραμμάτιο 4 εβδομάδων το οποίο δεν ανανεώνει (http://www.pdma.gr/index.php/el/debt-instruments-gr/2012-02-24-17-12-01). Παρατηρώντας την χρονική αλληλουχία των εκδόσεων και των αντίστοιχων εξοφλήσεων παρατηρούμε πως εν τέλει ανά πάσα στιγμή κυκλοφορεί ένα συνολικό χρέος της τάξης των 15 δισ. ευρώ σε έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου. Για να λέμε και τα θετικά, υπάρχει γενικά μια μειωτική τάση στην έκθεση σε βραχυπρόθεσμους τίτλους (μείωση 3,4 δισ. Σε σχέση με αντίστοιχο διάστημα του 2012, http://www.naftemporiki.gr/finance/story/732454 ), των οποίων το κόστος, αν και ελάχιστα, επίσης μειώνεται, χωρίς αυτό να μην σημαίνει πως δε διατηρείται σε τοκογλυφικά επίπεδα (μέχρι και την τελευταία έκδοση της 15ης Νοεμβρίου οι συσσωρευμένοι τόκοι του νέου δανεισμού εντόκων γραμματίων του 2013 ανέρχονται σε περίπου 370 εκατομμύρια Ευρώ), ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως πρόκειται για καθαρά εσωτερική υπόθεση (οι ελληνικές συστημικές τράπεζες συμμετέχουν και αγοράζουν, βλέπε παρακάτω).

Γρ. 3

Ως προς τη σύνθεση του χρέους, σύμφωνα με τον ΟΔΔΗΧ (στις 30/6/2013) τα έντοκα γραμμάτια αποτελούν το 43,8% του συνολικού χρέους, το 10,3% είναι δάνεια του ΔΝΤ και το υπόλοιπο 45,9% είναι δάνεια που προορίζονται για το ΕΤΧΣ. Το τελευταίο φυσικά έχει εξαιρετική σημασία, αφού οι κάτοχοι των εντόκων γραμματίων είναι οι ίδιες οι συστημικές τράπεζες που είχαν υπαχθεί τόσο στον νόμο 3723/2008 και φυσικά στο ίδιο το ΕΤΧΣ. Δεν είναι συμπτωματικό που το ποσοστό του χρέους που αντιστοιχεί στα έντοκα γραμμάτια είναι σχεδόν ίδιο με αυτό που αντιστοιχεί στο ΕΤΧΣ, αφού στη πραγματικότητα πρόκειται για το ίδιο κεφάλαιο: τα κεφάλαια του ΕΤΧΣ χρηματοδοτούν την αγορά εντόκων γραμματίων τα οποία χρησιμοποιούνται σαν ενέχυρο (http://www.reuters.com/article/2013/08/09/greece-tbills-idUSA8N0FA01R20130809 ) για ρευστότητα της ΕΚΤ προς τις συστημικές τράπεζες. Ένας δανεισμός του δημοσίου (προς το ΕΤΧΣ) χρηματοδοτεί έναν άλλο δανεισμό (προς τις τράπεζες μέσω των εντόκων γραμματίων).

Το ελληνικό δημόσιο λοιπόν δανείζεται για να αυξήσει την κεφαλαιακή επάρκεια των συστημικών τραπεζών ώστε με τη σειρά τους να μπορούν να αγοράζουν έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου τα οποία εν συνεχεία θα μπορούν να χρησιμοποιούν ως ενέχυρο για ρευστότητα από την ΕΚΤ. Πιο απλά, το δημόσιο δανείζει χρήματα στις τράπεζες (μέσω ΕΤΧΣ) ώστε να μπορούν να δανείζουν στο δημόσιο (μέσω των γραμματίων) με σκοπό να φουσκώνουν το ενεργητικό τους και να έχουν πρόσβαση στη ρευστότητα της ΕΚΤ, σημείο όπου παρατηρείται ελαφρά μείωση της εξάρτησης (http://www.efsyn.gr/?p=151940 ). Ακόμη πιο απλά, το ελληνικό δημόσιο όχι μόνο έχει χρεωθεί τη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών μέσω του ΕΤΧΣ αλλά έχει στήσει έναν ολόκληρο μηχανισμό πρόσβασης των τραπεζών στη ρευστότητα της ΕΚΤ χάρη στα έντοκα γραμμάτια. Βρισκόμαστε στην πιο τρανταχτή περίπτωση της βασικής και συστημικής αντίφασης του εγγυητή (ελληνικό δημόσιο) να δανείζεται από τον εγγυώμενο (συστημικές τράπεζες). Το τραγικό της υπόθεσης; Η συνολική έκθεση του ελληνικού δημοσίου σε νέο δανεισμό εξαιτίας της πρόχειρης και ασύδοτης χρηματοδότησης του τραπεζικού συστήματος με τον νόμο 3723/2008 ανέρχεται σε 13 δις. ευρώ, με τις εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου να ανέρχονται σε επιπλέον 15 δις. ευρώ, ποσά εφάμιλλα σχεδόν του 90% του νέου δανεισμού (γ). Άρα η βασική αντίφαση εμπλουτίζεται με την ποινικού χαρακτήρα διάσταση του εγγυώμενου να δανείζει τον εγγυητή με κεφάλαια του ίδιου του εγγυητή! Το δημόσιο χρηματοδοτεί την ίδια του τη χρέωση.

Το σύνολο αυτών των δανειοληπτικών συσχετισμών, σε συνδυασμό με την τραγελαφική εφαρμογή του νόμου 3723/2008 (δ) ξεκαθαρίζουν το μέγεθος της πολιτικής επιρροής των αποτυχημένων ελληνικών τραπεζών (http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=472858). Είναι σαφές πως η Ελλάδα έχει περιέλθει σε μια κρίση χρέους όχι αποκλειστικά λόγω των υπαρκτών συστημικών της προβλημάτων (ε) και του εσωτερικού ανταγωνισμού της ευρωζώνης, αλλά κυριότερα λόγω της επιτακτικής ανάγκης διάσωσης και αναδιάρθρωσης του τραπεζικού συστήματος το οποίο θα αποτελέσει την αιχμή του δόρατος για το νεοφιλελεύθερο οικονομικό χάρτη που απλώνεται στην ελληνική οικονομία. Αν ο νόμος 3723/2008 είχε εφαρμοστεί στο ακέραιο, ή ακόμα πιο ορθά αν το ελληνικό δημόσιο δεν είχε επιλέξει την οδό της γιγάντωσης του χρέους (και κατ' επέκταση του δημοσιονομικού ελλείμματος) για να διασώσει τις τράπεζες, αλλά είχε επιβάλλει μια βίαια αναδιάρθρωσή τους προς το συμφέρον τού (δλδ. αν είχε ενεργήσει ως πραγματικός εγγυητής και δανειστής), μια διαδικασία η οποία φυσικά θα συμπεριλάμβανε και κρατικοποιήσεις (ζ), είναι πολύ πιθανό η κρίση χρέους να μην ήταν τόσο δραματική και ανελέητη για την ελληνική κοινωνία και τη συνοχή της. Είναι φανερό πως οι έλληνες τραπεζίτες εκμεταλλεύτηκαν την δεινή θέση στην οποία οι ίδιοι περιήλθαν για να παρασύρουν την ελληνική οικονομία σε μια γενικευμένη κρίση από την οποία μόνο οι ίδιοι θα μπορούσαν να επιβιώσουν ανατρέποντας οποιαδήποτε δημόσια, οικονομική και κοινωνική λογική.

Νόμος 3723/2008

Αγνοώντας κάθε έννοια ηθικού κινδύνου η νεοφιλελεύθερη σκέψη βρίσκει στο πρόσωπο του αποτυχημένου, κλεπτομανούς και κρατικοδίαιτου τραπεζικού κλάδου το διαχειριστικό όργανο που θα εκποιήσει στο τέλος ακόμη και την ίδια την ανθρώπινη ζωή (η). Δυστυχώς εμπόδιο σε αυτό δε στέκονται τόσο οι αποσπασματικοί κοινωνικοί αγώνες στους οποίους κυριαρχεί η ιστορική ηττοπάθεια της 2011 (το ελληνικό πολιτικό φάσμα δεν πρόκειται ποτέ να κάνει μετωπική επίθεση στις τράπεζες), αλλά τα ετερόκλητα συμφέροντα του κεφαλαίου με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τη σύνθεση και τους εσωτερικούς τριγμούς της τρόικας, την αποκήρυξη πιθανών μελλοντικών τραπεζικών διασώσεων από τους φορολογούμενος (θ), και τις ΗΠΑ οι οποίες ενοχλούνται από την οικονομική αποσταθεροποίηση στην Ευρώπη και την ανταγωνιστική ισχυροποίηση της Γερμανίας (ι). Δυστυχώς έχει εμπεδωθεί δογματικά σχεδόν στην κοινωνία η ιδέα πως πάση θυσία το τραπεζικό κεφάλαιο δεν πρέπει να απολέσει την κυριότητα του (κ), διαιωνίζοντας έτσι τις καταστροφικές δημόσιες πολιτικές οι οποίες εξυπηρετούν μονάχα το αρπακτικό κεφάλαιο και στέλνουν στο απόσπασμα κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής και δημοκρατίας. Κι αν διαρκώς στα προγράμματα αντιμετώπισης της κρίσης εντοπίζονται αλλεπάλληλες αστοχίες (βλ. δημοσιονομικό κενό για 2014) παράγωγα μια βασικά λανθασμένης πολιτικής και οικονομικής σκέψης που προκαλούν συνεχόμενες απαξιώσεις, στη πραγματική οικονομία, κοινωνία και ζωή, η ζημιά είναι απλά ανυπολόγιστη και χωρίς σύγκριση μπροστά στις ζημιές εμμονικών και αποτυχημένων.

Στρατηγικές διαχείρισης υπάρχουν αρκετές, και πολλά περισσότερα εργαλεία (διαργραφή επαχθούς χρέους, κρατικοποιήσεις, στάση πληρωμών, clearing χρεογράφων και χρεών, δημεύσεις, ουσιαστικές μετταρυθμίσεις, τραπεζική ενοποίηση, περίοδη χάριτος, αναστολή τόκων, κεϋνσιανές πολιτικές, διάκριση εξουσιών, αλλαγή πτωχευτικού κώδικα, επαναφορά της διάκρισης μεταξύ εμπορικών και επενδυτικών τραπεζών, περιορισμοί στη διακίνηση κεφαλαίων, συνεταιριστική οικονομία) για αυτές. Εναλλακτικές στο σκοταδιστικά δογματικό ΤΙΝΑ (There Is No Alternative) του νεοφιλελεύθερου κονκλάβιου φυσικά και υπάρχουν, λίγες όμως μπορούν να είναι αντικειμενικά αποτελεσματικές και λειτουργικές στο πραγματικό κοινωνικό ερώτημα του πλούτου, κι ακόμα λιγότερες αυτές που μπορούν να απορρεύσουν από το ίδιο το κοινωνικό σύνολο μέσα από έναν απαγκιστρωμένο δημόσιο διάλογο, μέσα από μια πραγματική άσκηση της δημοκρατίας, μέσα από ένα πλαίσιο αυτονομίας, ισονομίας και ελευθερίας. Όμως σίγουρα δεν υπάρχει καμμία βιώσιμη εναλλακτική η οποία να επιβραβεύει τοκογλύφους, παραχαράκτες και αποτυχημένους.

Σημειώσεις:

α. Αναλόγως που τοποθετεί κανείς την έναρξη της κρίσης. Για παράδειγμα αν πάρουμε σαν σημείο αναφοράς το 2010 όπου γίνεται η αρχική προσφυγή στο ΔΝΤ μπορεί να δει και μια μικρή μείωση από 329 δισ.σε 321 δισ., αλλά αν πάρουμε σαν σημείο αναφοράς το 2008 οπότε επιχειρείται η πρώτη διάσωση των τραπεζών τότε βλέπει κανείς μια αλματώδη άνοδο 58 δισ. από 263 δισ.!

β. Η πραγματική δυνατότητα εξόδου στις αγορές μέσα στο 2014 θεωρείται δυσοίωνη αν λάβει κανείς υπόψη του το 10ετές ομόλογο αναφοράς του οποίου το τρέχων επιτόκιο βρίσκεται λίγο πιο πάνω από το 8% (http://www.euro2day.gr/strathgikos-analyths/article-blog-strathgikos-analyths/1147034/ta-akriva-entoka-grammatia-kai-o-logariasmos.html ).

γ. Η μόνη τράπεζα που είχε επιστρέψει στο δημόσιο την ενίσχυση του 3723/2008 ήταν η Αγροτική με ότι αυτό σημαίνει για την εκ προμελέτης απορρόφησή της (sic) από την Τράπεζα Πειραιώς.

δ. Πέραν από το γεγονός πως το ελληνικό δημόσιο δεν έχει ασκήσει το δικαίωμα της ανά έτος απόδοσης του 10% καθ' ολοκληρίαν και στο ακέραιο, ούτε έχει κάνει χρήση του δικαιώματος αρνησικυρίας που το έδινε ο νόμος 3723/2008, ουδέποτε απαίτησε την διοχέτευση των κεφαλαίων στην πραγματική οικονομία όπως ο νόμος όριζε.

ε. Δε τίθεται συζήτηση πως οι ελλειμματικοί προϋπολογισμοί, προϊόντα παραπολιτικής, πελατειακών σχέσεων και απλής βλακώδους κακοδιαχείρισης, η ανισονομία και η ευρύτερη ανισορροπία της ελληνικής οικονομίας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ευρύτερου οικονομικού ζητήματος.

ζ. Όπως δηλαδή έγινε στις ΗΠΑ, όπου πέραν των bail-out που έγιναν με κοινές μετοχές, επετράπη και η κατάρρευση της Lehman Brothers προς παραδειγματισμό.

η. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η περίπτωση της ΠΑΝΓΑΙΑ ΑΕΕΑΠ, θυγατρική της Εθνικής, η οποία αφού αγόρασε ακίνητα του δημοσίου (όπου ήδη στεγάζονται υπηρεσίες του δημοσίου) προς 115,5 εκ. ευρώ (http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=535794 )εξασφαλίζοντας εγγυημένα μισθώματα από το ίδιο το δημόσιο που θα της επιτρέψουν να κάνουν απόσβεση σε λιγότερο από δέκα χρόνια (http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26519&subid=2&pubid=113134831 ), κινήθηκε προς αναζήτηση στρατηγικού επενδυτή (Invel Real Estate) ο οποίος θα αγοράζει το 66% της ΠΑΝΓΑΙΑ προς 653,1 εκ. δανειζόμενη με επιτόκιο κάτω του 3% το 418,3 εκ. από την ίδια την Εθνική (https://www.efsyn.gr/?p=151110 )! Ο σκοπός είναι διττός: από τη μια το φούσκωμα του ενεργητικού της τράπεζας για βελτίωση της κεφαλαιακής της θέσης, και από την άλλη (σε συνδυασμό με την άρση πλειστηριασμών και τη μείωση φόρου μεταβίβασης) την συσσώρευση ακινήτων σε εξευτελιστικές τιμές για την μελλοντική τους εκποίηση με υπερκέρδος. Δεν είναι τυχαίο πως πέραν των κατασχέσεων ακινήτων, καταθέσεων και μισθών υπάρχει και η πρόταση ακόμα και για κατάσχεση επιχειρήσεων.

θ. Το αποτυχημένο πείραμα της Ελλάδας δεν έχει αφήσει ερμηνευτικά περιθώρια και για αυτό στην περίπτωση της Κύπρου επιλέχτηκε το βίαιο κούρεμα καταθέσεων, όπου ευτυχώς δεν προκρίθηκε το κούρεμα και των εγγυημένων καταθέσεων. Με το μοντέλο αυτό να κρίνεται εξίσου αποτυχημένο λόγω της υψηλής διαφυγής κεφαλαίων που προκαλεί, πλέον έχει επικρατήσει το (αυτονόητο) μοντέλο πρωταρχικής επιβάρυνσης των ίδιων των μετόχων των τραπεζών (http://www.reuters.com/article/2013/07/10/us-eu-banks-idUSBRE96907Z20130710 ).

ι. Σε περίπου 20 δις. υπολογίζονται οι ετήσιες εξοικονομήσεις της Γερμανίας από τη συνολική κρίση χρέους της Ευρώπης (http://www.capital.gr/News.asp?id=1910194 ).

κ. Το ΕΤΧΣ είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο ώστε όχι μόνο να έχουν πλειάδα ευκαιριών οι μέτοχοι να επανακτήσουν το μετοχικό τους ποσοστό, αλλά και αυτή τους η επιθυμία να ταυτίζεται με τα δημόσια συμφέροντα, αφού όσο μικρότερη είναι η συμμετοχή του ΕΤΧΣ στην ανακεφαλαιοποίησή τους, τόσο μικρότερος είναι και ο δανεισμός της χώρας απέναντι στο ΕΤΧΣ.

ΕΡΑ Πολυτεχνείου 15/07/2013

16/11 πια, με πρόγραμμα πλήρες, ανθρώπινο, δημόσιο:

</ textarea>

Πάντα μέσα μας

Στο αφηρημένο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας λίγα πράματα πια σοκάρουν και προκαλούν το συλλογικό θυμικό. Οι οποιεσδήποτε κοινωνικές ή ψυχολογικές κατασκευές γύρω από ένα γεγονός, θέμα ή φαινόμενο ωχριούν ως επί το πλείστον στο μείζον ζήτημα της οικονομικής κρίσης που κάθε χρόνο μας στέλνει και μια δεκαετία πίσω. Αυτοκτονίες, ανεξέλεγκτες βιαιοπραγίες, θρασύτατα σκάνδαλα, απολύσεις και καταργήσεις φορέων, πεινασμένοι γύρω από κάδους σκουπιδιών, όλα αυτά και πολλά ακόμη αντιμετωπίζονται εφήμερα σαν πολλά μικρά συμπτώματα της ίδιας ανομολόγητης παθογένειας, ένα νέφος του 'άλλου' που αποφεύγουμε, ένας λευκός θόρυβος από μικρούς εφιάλτες που ξεχνάμε απσοτρέφοντας το βλέμμα μας ακαρίαια. Ακόμα και συναθροιστικά δεν αρκούν για να αφυπνίσουν αντιδράσεις, δεν αρκούν για να προκαλέσουν τον κάθε ένα ηττημένο και βουβό εξ' ημών στα χρόνια των μνημονίων.

Όμως η πολιτική και κατά πάσα πιθανότητα εντεταλμένη δολοφονία ενός έλληνα αντιφασίστα από έναν έλληνα φασίστα προκάλεσε αντιδράσεις αντίστοιχες του κλεισίματος της ΕΡΤ σε μαζικότητα, και σίγουρα πιο δυναμικές. Κι αν στη τελευταία περίπτωση υπάρχουν όλα τα τεχνικά μέσα διαθέσιμα για την οργανωμένη συλλογική αντίδραση και έκφραση, στην περίπτωση του φόνου του Παύλου Φύσσα, το ζητούμενο είναι εμφανώς προβεβλημένο από ένα τελείως διαφορετικό πρίσμα. Για πρώτη φορά το προκείμενο των πολιτικά και κοινωνικά ακόμη περιθωριοποιημένων αντιφασιστικών αγώνων γίνεται πολιτική ατζέντα των κυρίαρχων αστικών μέσων ενημέρωσης και του αστικού κράτους. Για πρώτη φορά πλειονότητα της δεξιάς παράταξης πήρε αποστάσεις από την επωάζουσα από τον πρωθυπουργικό θώκο κυρίαρχη αντίληψη των δύο άκρων (περίπτωση Λαζαρίδη), ενώ ακόμη και ο πρώην πελεκυφόρος και νυν ακραιφνής γνώστης του ποινικού δίκαιου και του νομικού πολιτισμού Μ. Βορίδης 'κατσάδιασε' τα ιδεολογικά του ξαδέρφια, για καθαρά ποινικά λόγους βέβαια αρνούμενος να κάνει την αυτονόητη σύνδεση. Πιθανότερο ο δεξιός κοινοβουλευτισμός να ενοχλήθηκε που σε διάστημα λίγων ημερών η επικοινωνιακή ζαριά της πιθανής συγκυβέρνησης ΧΑ-ΝΔ κυλίστηκε στο αίμα του Περάματος και της Νίκαιας, διότι καθώς φαίνεται η βία της αστικής δημοκρατίας έχει όρια, στυλ και τρόπο. Όπως και να έχει όμως, διατείνεται μια διαφοροποίηση από πολλά φάσματα του πολιτικού και επικοινωνιακού χώρου με τις αντίστοιχες εξαιρέσεις φυσικά, και χωρίς να αγνοούνται τα βαθιά ριζώματα του φασισμού στον κρατικό μηχανισμό.

Από την πλευρά του, ο δέκτης, ο καταναλωτής, ο ψηφοφόρος κόσμος συγκροτήθηκε με σωστά αντανακλαστικά, βγήκε μαζικά και ενωμένος να τιμήσει τη μνήμη του νεκρού, να εκδηλώσει την οργή του και να θυμίσει στους θρασύδειλους τραμπούκους της χρυσής αυγής πως η κοινωνία δεν θα επιτρέψει την αποθράσυνση που καλλιεργούσαν με την συνηγορία τους δημοσιογράφοι και πολιτικοί. Σε έναν πρώτο χρόνο η οργισμένη αντίδραση είναι σωστή και δίκαια – αλίμονο μας αν δεν υπήρχε. Όμως δίκαια μπορούν να αναρωτηθούν πολλοί, και ειδικότερα εκείνοι που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στον αντιφασιστικό αγώνα και έχουν ποινικοποιηθεί από το κράτος για την επιλογή τους αυτή, γιατί δεν υπήρχε αντίστοιχη σύμπλευση και αντίδραση στις χιλιάδες προειδοποιήσεις και ενδείξεις, στις αναρίθμητες απτές αποδείξεις, στα τόσα άλλα εγκλήματα της χρυσής αυγής, γιατί τόσα άλλα θύματα δεν χαίρουν της ίδιας ενσυναίσθησης από το μαζικό θυμικό. Δεν είναι η πρώτη φορά που βγαίνει λεπίδα, δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος πεθαίνει, κι αν και ο θάνατος του Παύλου Φύσσα είναι ξαφνικός, τα ευρήματα για την παραστρατιωτική οργάνωση και την εγκληματική φύση της χρυσής αυγής και της άμεσης διασύνδεσής της με την ελληνική αστυνομία και εργοδοτικά συμφέροντα ήταν γνωστά προ της εισόδου της στο κοινοβούλιο.

Η αλήθεια μας κοιτάει στα μάτια και είναι απλή. Όλοι μέσα μας κρύβουμε πολλά από αυτά που καταδικάζουμε, και ακόμη περισσότερο, ασυνείδητα έχουμε αναπτύξει μια σχέση ταύτισης με αυτό που μας τρομάζει και μας τρομοκρατεί. Όλοι μέσα μας ασυνείδητα κουβαλάμε σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό έναν ρατσιστή, έναν ομοφοβικό, έναν σεξιστή, ένα αφεντικό, έναν τύραννο, έναν ισλαμοφοβικό, έναν σαδιστή, ένα φασίστα, ένα κτήνος. Και είναι λογικό άλλωστε – όχι μόνο η αφομοίωση της απειλής μετριάζει τον τρόμο μας, αλλά οι αναίσθητες προκαταλήψεις μας διαμορφώνονται ως επί το πλείστον από το βαθμό εγγύτητας που έχουμε στο αντικείμενο της προκατάληψής μας. Ή καλύτερα, ο κοινωνικός και ψυχολογικός χώρος που έχουμε διαμορφώσει γύρω μας, οι σχέσεις μας και οι εμπειρίες μας, πάντα προσφέρει το κατάλληλο έδαφος (άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο) ώστε να ριζώσουν αυτές οι προκαταλήψεις σε πρώτο βαθμό, και ύστερα να έρθουν καλοθελητές να τις καλλιεργήσουν. Το ζητούμενο όμως είναι τι κάνουμε συνειδητά για να περιορίσουμε αυτά μας τα χαρακτηριστικά εντός μας, τι άμυνες χτίζουμε, τι λάθη παραδεχόμαστε και υπερσκελίζουμε με μέσα έλλογα και ταυτόχρονα αποφασιστικά. Η γνωστή -και εσφαλμένα αποδιδόμενη στον Μπρεχτ- ρήση για την εξελισσόμενη κλίμακα της φασιστικής (και κατ' επέκταση οποιασδήποτε απολυταρχικής και ιμπεριαλιστικής) βίας εμπεριέχει τόσο το κάλεσμα της οριζόντιας αλληλεγγύης όσο όμως και την ατομική υποκρισία του κινήτρου πίσω από αυτή. Οι κοινωνικά αδύναμες ομάδες -μετανάστες, άνεργοι, οροθετικοί, τοξικοεξαρτημένοι- δεν θα έπρεπε να χαίρουν της προστασίας μας ως πρώτες γραμμές άμυνας απέναντι στο 'κακό' που έχουμε τόσο μέσα μας όσο πλέον και απέναντί μας σαν άλλο πλυντήριο συνειδήσεων, αλλά επειδή αξιακά ο 'άλλος' είμαστε εμείς, επειδή η οριζόντια αλληλέγγυα σύνδεση οφείλει να είναι η έμπρακτη μετουσίωση της αξιακής ταύτισης του 'εγώ' με το 'διαφορετικό'.

Η απουσία φυσικά αυτού του αξιακού προτάγματος όμως είναι ενδεικτική του πολιτισμού μας και αντικατοπτρίζεται στην κοινωνία που έχουμε χτίσει. Τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης αναπαράγουν την αφήγηση του 'κοινωνικού σοκ' μοιράζοντας αφέσεις αμαρτιών στους ψηφοφόρους της ΧΑ, στα μέλη της, στον κάθε Παπαδημητρίου με τις κάθε παραταξιακές ονειρώξεις, και εν τέλει στον κάθε ένα από εμάς που έχουμε βάλει μέτρα και σταθμά όχι μόνο στον νόμο αλλά και στο δίκαιο. Δεν ξέραμε και για αυτό δεν ενεργούσαμε, δε βλέπαμε τις εφόδους δίπλα μας, δεν ακούγαμε τα στρατιωτικά παραγγέλματα, μια διαρκής άρνηση έτρεφε τους δολοφόνους με αυτοπεποίθηση και καθησύχαζε τις φοβίες μας. Τώρα όμως που μάθαμε προκύπτει μέχρι και υπόμνημα του μηνυτή της Guardian στην εισαγγελία του Αρείου Πάγου για δίωξη της χρυσής αυγής, υπόμνημα το οποίο απερίφραστα πιστοποιεί την αγαστή συνεργασία των φασιστών με το κράτος δια της προκλητικής απουσίας διώξεων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίος ο ενστερνισμός της αφήγησης του σοκ από την αστική αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ κλείνοντας το μάτι σε ταραγμένος νοικοκυραίους και μικροαστούς όσο περνιούνται χειροπέδες στον αντιφασιστικό αγώνα. Μέχρι τώρα η χρυσή αυγή ήταν κοινωνικά εντάξιμη και συγκυριακά αποδεκτή με τη δήθεν γραφικότητά της, με το θέατρο του παραλόγου που πρόσφερε στη βουλή, με το μουστάκι του Μπαρμπαρούση, τον αντίστροφο φεινισμό της Ζαρούλια και τα συμπλέγματα του Κασιδιάρη, με την υπολογίσιμη εκλογική της επιρροή, και με την ρατσιστική της βία απέναντι σε ανθρώπους που όλοι μας θεωρούμε τρίτης και τέταρτης διαλογής. Επιλέξαμε την ένοχη σιωπή και περίναμε από άλλους, κάποιους 'άλλους', να πνίξουν το φίδι.

Φυσικά δεν είναι η στιγμή για πολυσύνθετες και καφενειακού περιεχομένου ενδοσκοπήσεις και ενοχικές αμφιταλαντεύσεις, όπως και δεν είναι ώρα για σπασμωδικές αντιδράσεις ή για ανισόρροπες εξισώσεις πολιτικής βίας. Χρειάζεται ευρεία συνειδητοποιήση πως ο φασισμός δεν είναι μια μακρινή απειλή αλλά υπαρκτός και αντικειμενικός κίνδυνος, σαφώς οριζόμενος και με θύτες συγκεκριμένους, σχετικός μα και ταυτόχρονα ανεξάρτητος της οικονομικής κρίσης, μια ανοιχτή πλήγη που δύσκολα κλείνει, ένας γολγοθάς που μας υπερβαίνει και απαιτεί από εμάς την συλλογικοποίηση σε όλα τα επίπεδα, από τα πιο αστικά στα πιο ριζοσπαστικά παρόλο τις διαφοροποιήσεις των κινήτρων και των συμφερόντων και παρόλες τις αντιφάσεις. Ακόμη κι αν η αστική συνείδηση αποφεύγει την φασιστική ροπή για όλους τους λάθους λόγους και η λαϊκή οργή εγείρεται για όλους τους αντιφατικούς λογούς, η τραγική συγκυρία του θανάτου του Π. Φύσσα έχει κάποιες λιγοστές πιθανότητες να αποτελέσει την αφορμή για την αδιάκριτη συστράτευση και την προσωρινή ήττα του φασιστικού κτήνους απέναντί μας. Αλλά ουδέποτέ για την εξολόθρευσή του, διότι ήταν και θα είναι πάντα μέσα μας.


--

Αφετηρία για τα παραπάνω αποτέλεσαν η ενδιαφέρουσα αντίστοιχη κουβέντα στο indymedia και μια υπενθύμιση μερικών από τα πολλά εγκλήματα της χρυσής αυγής.

Στα Χαρακώματα της Νέας Σωμμ

Με αφορμή τη πραξικοπηματικη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που αφορά την ΕΡΤ, από την Τετάρτη 13/6 παρατηρούνται ραγδαίες εξελίξεις στον χώρο των ΜΜΕ, όπου εν πολλοίς σε μια ενδοσκοπτική διαδικασία αποκαλύπτουν χαρακτηριστικά τους που έμεναν καιρό μακριά από την κοινή θέα, ή που ήταν σε γνώση του κοινού αλλά επέλεγε να τα αγνοεί συστηματικά. Έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό η αντιπαράθεση συμφερόντων, κομμάτων, κοινωνικών στρωμάτων και προκαταλήψεων ακόμη, που το κοινωνικό πεδίο μοιάζει πια με ένα κινούμενο λαβύρινθο χαρακωμάτων, με τους μαχόμενους να χάνονται και να απομονώνονται από τα κοινά τους συμφέροντα ενάντια στους στρατηγούς τους. Δεν υπάρχουν πια νοήμονες πράξεις, μόνο ελάχιστα δίκαια αντανακλαστικά και ένα πλήθος άγριων ενστίκτων.

Στο κέντρο αυτής της αντιπαράθεσης βρίσκεται σίγουρα ο πολυσύνδετος μηχανισμός επιρροής της κοινής γνώμης και κατ’ επέκταση της πρόθεσης ψήφου, όπου τα πολιτικά συμφέροντα εξυπηρετούν ευθέως πια τους παραγωγούς και διαμεσολαβητές επικοινωνίας και ενημέρωσης με την ευρύτερη έννοια, και όχι μόνο. Όχι πως αυτή η σχέση υποτέλειας δεν υπήρχε και παλαιότερα - για παράδειγμα το αναγνωστικό κοινό ήταν σε γνώση των ιδιωτικών συμφερόντων και των πολιτικών ταυτίσεων στον τύπο και ανεχόταν ακόμη και εφημερίδες-όργανα των κομμάτων (Ριζοσπάστης, Αυγή). Μολαταύτα, παρόλο που δεν υπήρχε ένα σκηνικό ουδετερότητας και συνοχής της ΄τέταρτης΄και αθέσμιτης εξουσίας, και παρόλο που υπήρχε μια διαρκής ποιοτική πτώση, οι πολιτικές εφημερίδες δεν είχαν φτάσει στο σημερινό τους επίπεδο, να θυμίζουν δηλαδή τις οπαδικές εφημερίδες. Το πορωμένο αυτό σκηνικό επαναλαμβάνεται σε πολλαπλάσιο βαθμό στο διαδίκτυο, όπου ανάλογα με την ιδεολογική, κομματική ή συμφεροντολογική ταυτότητα του καθενός, περιγράφεται μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα -η δική τους- και όχι μια ‘συγκεντρωτική’, ‘συνθετική’ πραγματικότητα ή μια δημόσια πραγματικότητα. Η δημοσιογραφία πάντα ήταν καθοδηγούμενη και υπονομευμένη από την εργοδοσία και από τα εκάστοτε κέντρα εξουσίας, και άρα υποκειμενική και ουχί αντιπροσωπευτική (άλλωστε δεν υπάρχει αντικειμενική δημοσιογραφία), αλλά πλέον είναι ξεκάθαρα ιδιωτική. ‘Εχει μεταλλαχθεί πλήρως σε μια ακοινώνητη, αυτοαναφορική και στεγανή ‘ιδιογραφία’. Ο διαβόητος δημόσιος διάλογος, έχει αντικατασταθεί από μονολογούντες ψιθύρους και φωνές, από τις πιο επαγγελματικές ως τις πιο άναρθρες, που είτε αναζητούν να χειραγωγήσουν, είτε αναζητούν επιβεβαίωση από τους χειραγωγούς τους.

Στην περίπτωση της ΕΡΤ, και ειδικά στα απεργιακά της δελτία (όπως και στην ΕΤ3) βλέπει κανείς μια σχεδόν αυθόρμητη μερική αντιστροφή αυτής της πραγματικότητας. Πέραν του αναμενόμενου μονοπωλίου γύρω από το ίδιο το ζήτημα της ΕΡΤ και το αντίστοιχο πολιτειακό που έχει εγερθεί, βλέπει κανείς στο πρόσωπο των συντελεστών μια προσπάθεια τόσο κομματικού αποχρωματισμού, όσο και αποτίναξης των ρετσινιάς του κοντόφθαλμου συνδικαλισμού (χαρακτηριστική η απουσία του προέδρου της ΠΟΣΠΕΡΤ για τουλάχιστον δύο ημέρες, και σύντομη εμφάνισή του για να διαψεύσει τις κατηγορίες εναντίον του). Εννοείται επίσης πως τα πολιτικά πρόσωπα που παρελαύνουν (κυρίαρχα της αριστεράς που δικαίως απαξίωναν τον κυβερνητικό ρόλο της ΕΡΤ) κάνουν τη βόλτα τους από το Ραδιομέγαρο της Μεσογείων για ψηφοθηρικούς λόγους, αυτό είναι μέρος της δουλειάς τους άλλωστε και στο μέλλον θα αυτοβραβευτούν με ένα ακόμη κινηματικό παράσημο. Όπως είναι αυτονόητο και από την αντίστροφη, οι εργαζόμενοι να αντιλαμβάνονται και να εκμεταλλέυονται κατά το μέτρο δυνατό την επιρροή που μπορούν να ασκήσουν στην πολιτική σφαίρα. Κι όμως, από τους ίδιους τους συντελεστές αυτού του εγχειρήματος -τουλάχιστον από αυτούς που φαίνονται στο γυαλί- ακούει κανείς τοποθετήσεις και αυτοκριτικές που μπορεί να μην είναι πάντα αληθείς ή επί της ουσίας, αλλά τουλάχιστον είναι κοινές, δηλαδή απόψεις που θα μπορούσε να συναντήσει κανείς εκατέρωθων των πολλαπλών διαχωριστικών γραμμών της κοινωνίας σε διάφορους πρόσφατους ιστορικούς χρόνους. Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, ακόμη και απολυμένοι τάσσονται υπέρ ακόμα και των απολύσεων ως ένα βαθμό στο όνομα της προστασίας της δημόσιας περιουσίας και των αστικών θεσμών, και αυτό διότι -φαντάζομαι με κόπο πολύ- τοποθετούνται στην απαραίτητη εκείνη απόσταση που ο επίσημος κυβερνητικός χαρακτήρας δεν επέτρεπε. Καλεσμένοι δημοσιογράφοι που είχαν την φήμη βαμμένου μπλε ασκούν δριμύ κριτική στη κυβέρνηση (ο Βλάχος έχει ανεβάσει πίεση, μιλάει για κοινωνικό αυτοματισμό, καλεί τον λαό σε αλληλεγγύη και ομιλεί περί εμφυλίου) και άλλοι που είχαν την φήμη κόκκινου επαναστάτη συμφωνούν τόσο στην αξιολόγηση όσο και στην θεσμική αναθεώρηση της ΕΡΤ (όχι σαν ΝΠΙΔ) σπάζοντας τη συνδικαλιστική γραμμή, του παρελθόντος τουλάχιστον. Σε ένα πολιτειακό ίσως επίπεδο, φαντάζει σαν οι παραγωγικές μονάδες της ‘τέταρτης’ εξουσίας να ιχνηλατούν και να μετρούν τις δυνάμεις της αλλά στη βάση της (άμα η ΕΛΒΟ και η ΕΑΒ κλείνανε εν μια νυκτί οι πολιτικές εξελίξεις θα είχαν πολλαπλώς μικρότερη ισχύ, όπως μειωμένο είναι και το ενδιαφέρον με την επικείμενη ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ), με τα επιμέρους συνδικαλιστικά σχήματα να παραμερίζονται σε συμπληρωματικό ρόλο.

Έτσι με ένα τρόπο ιδιαίτερο, τη στιγμή που έχει αναχθεί το ζήτημα της ΕΡΤ σε μείζον πολιτικό που πιθανώς μόνο με πολιτικά μέσα μπορεί να λυθεί (εκλογές ή συμβιβασμός) πέραν της σολομώντεια λύση και πολιτική παράταση του Συμβουλείου της Επικρατείας, καθίσταται σαφές, πως εντός του εργασιακού κλάδου των δημοσιογράφων, οι κομματικές γραμμές έχουν αρθεί πλήρως, και εντασσόμενες σε ένα ευρύτερο αλληλέγγυο με αρκετά ταξικά χαρακτηριστικά πλαίσιο, αρχίζει να αχνοφαίνεται ένας διάλογος ιδεών και ιδεολογίας, χωρίς απαραίτητα να αποκτά μια σαφή ταυτότητα όπως έχουν τα αστικά κόμματα ή τα επίσημα συνδικαλιστκά όργανα. Οι αντιθέσεις για τον ρόλο της ΕΣΗΕΑ έχουν να κάνουν με την αποτελεσματικότητα της στρατηγικής της και όχι με το παιχνίδι εξουσίας που θα ήθελε να παίξει - δεν είναι τυχαίο πως το πάγιο αίτημα των απεργών και των κινημάτων για απεργιακό φύλλο έγινε πραγματικότητα μόλις τώρα μετά από 38 ολόκληρα χρόνια. Αν κάποιος λάβει υπόψη του και τον αλληλέγγυο κόσμο που στηρίζει και προστατεύει το Ραδιομέγαρο της Μεσογείων (ανάμεσα στον οποίο υπάρχουν και ξεκάθαρα συνδικαλιστικά και κομματικά μορφώματα, αλλά όχι μόνο), αλλά και τον κόσμο που στηρίζει την αναμετάδοση του σήματος τόσο διεθνώς, τόσο στην περιφέρεια όσο και ηλεκτρονικά, δίνεται η αίσθηση μιας πλατιάς συνεύρεσης και διάδρασης στη βάση, χωρίς διαμεσολαβητές. Κατά πόσο αυτή η αίσθηση είναι πραγματική και πόσο μπορεί να διαρκέσει και υπό ποία χαρακτηριστικά, μένει να απαντηθεί στο μέλλον.

Ταυτόχρονα όμως, στο πεδίο των νέων μέσων, τα χαρακώματα, η αντιπαλότητα και τα ιδεολογικά στεγανά είναι πολύ πιο αιχμηρά, κυνικά και ωμά. Με τον μανδύα της αίρεσης της υποκρισίας των επίσημων και ημι-επίσημων απόψεων, τα ψηφιακά μέσα καταλήγουν αντί να απελευθερώνουν, να εγκλωβίζουν,και όπως και στην κοινωνία, οι ‘διαφορετικοί’ γίνονται ‘απέναντι’ ενώ η σκέψη και η έκφραση χυδαία καταλήγουν σε ένα συνθηματολογικό και υβριστικό σιφώνι. Το ζητούμενο δεν είναι η σύνθεση, ο διάλογος ή έστω ο αντίλογος, αλλά η ακύρωση και η επιχειρηματολογική εξόντωση του άλλου, του ‘απέναντι’, του ‘εχθρού’ υποκλέπτοντας, διαστρεβλώνοντας ακόμη και ιδοπεδώνοντας έννοιες, μια χαοτική οχλαγωγία και ουχί ένας άναρχος διάλογος, ένα καναβαλλιστικό ‘όλοι εναντίον όλων’. Δεν είναι τυχαία αυτή η διαμόρφωση - δεν είναι μονάχα επαγγελματίες της ενημέρωσης και της δημοσιογραφίας που κάνανε το άλμα στην διαδικτυακή αυτοαπασχόληση και ερασιτέχνες προφήτες του ψηφιακού χώρου, όλοι αναζητούντες τη μια και μοναδική νομοτελειακή και ανύπαρκτη αλήθεια. Πλέον είναι και τα κόμματα τα ίδια, τα επικοινωνιακά επιτελεία των οποίων χτίζουν επώνυμους και ανώνυμους προπαγανδιστές και σχολιαστές, ορδές στρατιωτών, εθελοντών και μή, που πυροβολούν στα τυφλά με ανακρίβειες, μονοδιαστατες απόψεις και αφελείς προβληματισμούς. Από το left.gr στην truthteam.gr και το antinews.gr μπορεί να υπάρχει μια ποιοτική απόσταση, αλλά καμία απολύτως διαφορά σκοπιμότητας, και λίγες διαφορές τακτικής. Είναι διαφορετικό να δημοσιογραφείς υπό μια ιδεολογική σκέπη, και διαφορετικό να προπαγανδίζεις, και δή ενάντια σε κάτι και όχι υπέρ κάποιου άλλου - το πρώτο δύναται να είναι συνθετικό και ιδιαιτέρως αυτοκριτικό, το δεύτερο είναι αυτόματα διχαστικό και καταστροφικό.

Φυσικά, αυτή η προπαγανδιστική προσέγγιση δεν είναι κάτι καινούριο. Για παράδειγμα, τα προπαγανδιστικά όργανα του ΚΚΕ -τα οποία όσο εντείνεται η καπιταλιστική κρίση επιβεβαιώνονται- με την σχησματική αλλά ειλικρινής τους στάση ερχόντουσαν σε πλήρη αντίθεση με την ‘ήπια’, ‘ειρηνική’ και υποκριτική προσέγγιση των ιδιωτικών μέσων, κερδίζοντας ίσως δίκαια τη χλεύη και την αποστροφή σχεδόν του συνόλου του (καταναλωτικού) κοινού, το οποίο ήθελε να έχει την (ψευδ)αίσθηση της ελεύθερης επιλογή, η ιδέα της οποίας έχει καίρια σημασία αφού η ενημέρωση, η διαφήμιση και η κατανάλωση συνδέονται με ισχυρούς δεσμούς κεφαλαίου. Αντίστοιχη πόλωση εμφανίζει και η Αυγή τα τελευταία χρόνια, ενώ παράλληλα πιο ‘ιδιωτικά’ έντυπα μέσα όπως το Βήμα και η Καθημερινή έχουν οξύνει το λόγο τους, ασκώντας σχεδόν συνειδητά το σχέδιο του κοινωνικού αυτοματισμού, ειδικά από τις εκλογές του 2012 και μετά. Παράλληλα αξίζει να αναφερθεί και το κινηματικό και πολιτισμικό μονοπώλιο που διεκδικεί η ευρύτερη αριστερά, κατακερματίζοντας την αισθητική και την κουλτούρα σε επικοινωνιακά και κατά προέκταση κομματικά κουπόνια - αυτή η τακτική δεν αίρει την ιστορική σχέση της τέχνης και του πολιτισμού με τα λαϊκά κινήματα, αλλά όπως και με τα ίδια τα λαϊκά κινήματα, εγείρει σοβαρά ερωτήματα γύρω από την ιδεολογική τους απαγωγή στρεβλώνοντας την ιδεολογική τους προέλευση.

Κυνικά θα έλεγε κανείς πως ο δικομματισμός έχει μεταλλαχθεί σε μια εκβιαστικής μορφή μονοκομματισμού ευθέως στηριζόμενη από το οικονομικό καρτέλ στα ΜΜΕ, απέναντι στο οποίο αναζητούνται τρόποι ανέγερσης ενός αντίπαλου δέους που θα φέρει μια ισορροπία αντίστοιχη της δεκαετίας του ‘80, και των δύο επόμενων δεκαετιών (στά άλλα μέσα). Κοντόφθαλμα, το πολιτικό και δημόσιο παιχνίδι εξουσίας φαίνεται να ορίζει τα πάντα, μα μακροπρόθεσμα σαφώς και δεν ορίζει απολύτως τίποτα. Οι εκδοτικοί όμιλοι (όπως και οι τράπεζες) βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία και οι εσωτερικές συγκρούσεις του κεφαλαίου που μπορεί να υπάρχουν ωχριούν σε ένταση και μνήμη μπροστά σε αυτές που προκαλούν στην κοινωνία σε όλες τις μορφές. Το πολιτικό παιχνίδι έχει προ πολλού απωλέσει τον αντιπροσωπευτικό του χαρακτήρα, και πιο έντονα από ποτέ είναι το εκτελεστικό χέρι και το ομιχλώδες παραπέτασμα ενός συστήματος οργάνωσης και απομύζησης της παραγωγής, ενός συστήματος που αργοπεθαίνει, μα στην άρνηση του να προσαρμοστεί ή να διαλυθεί συντρίβει την κοινωνία εκ των έσω.

Γενικότερα, όλα αυτά δεν αποτελούν κάτι το νέο φυσικά, είναι αν επιτρέπεται, μια πιο εντειμένη και απροκάλυπτη μορφή της πραγματικότητας που διαρκώς εκφυλίζεται. Η μεταπολεμική ιστορία σε επίπεδο πολιτικό και οικονομικό μοιάζει με μια κακόγουστη φάρσα, το εγγόνι της βιομηχανικής επανάστασης που προσπαθεί να αποφύγει τις ιστορικές συνέπειες της φηφιακής, μια φάρσα όμως επώδυνη και βάρβαρη. Σε αντίθεση με την ρηχή προσέγγιση της ‘επαναλαμβανόμενης ιστορίας’, η διαδρομή μας προς το μέλλον είναι ένα κύμα που ταξιδεύει στο χρόνο, με τα ανώφλια κα τα κατώφλια του φυσικά, μα επίσης με κατεύθυνση και ορμή που μόνο η συνειδητοποίηση της βάσης μπορεί να ορίσει. Σε μια εκ διαμέτρου αισθητική αντίθεση με τις συναυλίες των μουσικών συνόλων της ΕΡΤ, αυτή η πραγματικότητα στην ειδική αυτή συγκυρία, αναδεικνύει το μοναδικό ζήτημα ανώτερο του οικονομικού, εκείνο του πολιτισμού, της παιδείας και της αξιοπρέπειας του ατόμου και κατ’ επέκταση του συνόλου. Οι κοινωνικές σχέσεις ορίζονται σε τεράστιο βαθμό από την οικονομία, μα στο τέλος αυτής εξακολουθούν να υπάρχουν σε πείσμα της πολιτικής οικονομίας. Στο τέλος του πολιτισμού όμως δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά αλληλοσπαραγμός, βαρβαρότητα και θάνατος.

(Τα σκίτσα είναι του εξαίρετου Μιχάλη Κουντούρη της Εφημερίδας των Συντακτών, και η φωτογραφία του Σταύρου Τσακίρη από την Ελευθεροτυπία. Το γράφημα της διαπλοκής είναι από το από το smyrnaios.net το οποίο φιλοξενεί ένα ενδιαφέρον άρθρο του Γιάννη Ευσταθόπουλου για την ΕΡΤ εδώ.)

Επιτέλους, ένας αστός πρωθυπουργός!

Κάποτε ο σοφός πια Κ. Μητσοτάκης απευθυνόμενος στα ΜΑΤ είχε πει ‘είστε το κράτος’ μια δήλωση που δεν έκανε και πολύ αίσθηση γιατί όντως, όταν άλλες μέθοδοι κοινωνικής πειθάρχησης δεν είναι αρκετές, η βίαια καταστολή καθίσταται απαραίτητη. Ήταν μια ειλικρινής δήλωση απέναντι στην έννοια του κοινωνικού και αναπαραγωγικού κράτους, αλλά ταυτόχρονα και στα όρια του λαϊκισμού αφού προφανώς αλιεύε ψήφους από τα δημοκρατικότερο στρώμα των κρατικών λειτουργών, ενώ άλλωστε δεν είναι μόνο τα ΜΑΤ το κράτος. Χρόνια μετά, ο διεθνής διαπραγματευτής, το αποπαίδι της τότε κυβερνητικής παράταξης και νυν πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, στην ομιλία του προς το ΕΒΕΑ στο Μέγαρο Μουσική Αθηνών, εμφανίζει μια σπάνια για τα ελληνικά δεδομένα ταξισυνειδησία, μη χάνοντας ταυτόχρονα την ευκαιρία να εξαπολύσει μια χυδαία επίθεση στο δημόσιο και την παραγωγική τάξη χωρίς να τοποθετηθεί δημόσια απέναντι στους κυβερνητικούς εταίρους. Αξίζει λοιπόν μια αναλυτική επιμέλεια της ομιλίας του τόσο επί της ουσίας όσο και επί της μορφής.

Είναι μεγάλη χαρά μου που βρίσκομαι απόψε ανάμεσά σας [Aυτονόητο, είναι οι πραγματικοί υποστηρικτές του, αν όχι ξεκάθαρα οι εργοδότες του.], για μια τέτοια εκδήλωση [Της οποίας χορηγοί ήταν οι κρατικές ΔΕΗ και ΔΕΠΑ!].

Για να βραβεύσουμε την εξωστρέφεια. [Η εξωτερική εμπιστοσύνη προς την Ελλάδα έχει πέσει στα ίδια επίπεδα των εκλογών του Ιουνίου του 2012.]

Για να βραβεύσουμε την επιχειρηματικότητα [Των απολύσεων και της αρπαγής του δημοσίου πλούτου.]. Που είναι και το μεγάλο όχημα για την Ανάπτυξη [Την οικονομικής μεγένθυσης εννοεί] αυτού του Τόπου.

Για να βραβεύσουμε τους καλύτερους εκφραστές και τους πετυχημένους εκφραστές της ελληνικής ανταγωνιστικότητας, που τώρα αρχίζει να κερδίζει έδαφος.

Και να βραβεύσουμε όλα εκείνα που τόσα χρόνια ήταν σχεδόν «απαγορευμένες λέξεις»… [Σε αυτό το σημείο ο συγραφέας -Φάηλε εσύ; ή μήπως Μουρούτης;- ξεκινάει την γκεμπελική αναστροφή των όρων. Οι 'απαγορευμένες λέξεις' παραπέμπουν ευθέως σε μια λογοκρισία την ίδια στιγμή που λογοκρίνεται η δημόσια ραδιοτηλεόραση. Επιπλέον αναθαρρύνει την επιχειρηματολογία της ακροδεξιάς περί ιδεολογικού διωγμού.]

Είμαστε εδώ για να βραβεύσουμε ελληνικές επιχειρήσεις, οι οποίες την περασμένη χρονιά – μέσα σε τόσο δύσκολες συνθήκες – διακρίθηκαν σε εξαγωγική δραστηριότητα, σε διεθνή παρουσία, στην έρευνα, στην καινοτομία και τις τεχνολογικές εφαρμογές, στην προστασία του περιβάλλοντος, στην εταιρική κοινωνική ευθύνη [Κάνοντας χρήση της εθελοντικής άμισθης εργασίας που προωθεί το ΣΚΑΪ.], στην αύξηση της απασχόλησης, στην ηλεκτρονική επιχειρηματικότητα, στον νέο επιχειρηματία.

Κι αυτό αποτελεί ήδη μοναδικό συμβολισμό [σύμβολο] Προοπτικής για τον τόπο, αλλά και Ελπίδας για τον Ελληνικό λαό:

Γιατί όλα αυτά αποτελούν την «άλλη Ελλάδα»! Την Ελλάδα που αγωνίζεται, την Ελλάδα που είναι όρθια, την Ελλάδα που δημιουργεί…[‘Τα δικά μας παιδιά’ του Καραμανλή έχει γίνει τώρα ‘η άλλη Ελλάδα’, μία Ελλάδα που μέχρι τώρα δεν έχει προβολή, το κρυφό σχολιό της δεξιάς.] 

 

Αυτή η Ελλάδα, τους εκπροσώπους της οποίας τιμάμε σήμερα, είναι εκείνη που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση.[Εδώ εισάγεται ξεκάθαρα η έννοια της ταξικής διάκρισης - η αστική τάξη δουλεύει το καλό του έθνους, τους και όλοι οι υπόλοιποι μαζεύουν σκουπίδια από τους κάδους επειδή είναι χομπίστες. Η αστική τάξη είναι αυτή που θα προκαλέσει τα θετικά πρόσημα στους οικονομικούς δείκτες, ενώ αυτοί που πλήττονται περισσότερο από την κρίση για την οποία ευθύνονται το λιγότερο δεν επιθυμούν την έξοδο από την κρίση.] Αυτή η Ελλάδα θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας [Σύνηθης ανατροπή των εννοιών.], για να βρουν δουλειά οι άνεργοι [Ποιοί τους απέλυσαν;]. Αυτή η Ελλάδα που προχωράει παρά τις δυσκολίες, θα εμπνεύσει τα νέα παιδιά [Τα δικά μας;], θα τους δώσει μέλλον, θα τα κρατήσει στον τόπο τους [Για να κυνηγάνε μετανάστες.].

Αυτή η Ελλάδα της επιχειρηματικότητας, της εξωστρέφειας, της ανταγωνιστικότητας, είναι η Ελλάδα της αριστείας που βρισκόταν για πάρα πολλά χρόνια σε «χειμερία νάρκη». Εγώ θα πω ότι βρισκόταν σε διωγμό! [Η αντιστροφή των όρων διευρύνεται - η αστική τάξη είναι υπο διωγμό, είναι θύμα ρατσιστικών επιθέσεων!]

–Ήταν δύσκολο να μιλήσει κανείς για επιχειρηματικότητα. Έπρεπε να δώσουμε μεγάλο αγώνα για να την απ-ενοχοποιήσουμε.[Στη χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό μικροαστών και μικρο-ιδιοκτησίας; Στη χώρα που όλοι θέλουμε να ανοίξουμε ένα μαγαζί, και οι μισοί είμαστε πρόεδροι σε κάτι; Η κατασκευή του φαντασιακού ξεκινάει.]

–Ήταν δύσκολο να μιλήσει κανείς για ανταγωνιστικότητα. Λες και υπάρχει άλλος τρόπος, για να παράγει κανείς πλούτο σήμερα, αν δεν είναι ανταγωνιστικός. [Στρέβλωση οικονομικών όρων: η ανταγωνιστικότητα στην φιλελεύθερη πολιτική ταυτίζεται με το μισθολογικό κόστος, την φορολογία και τους δασμούς, παρόλο που είναι καθαρά ποιοτικό και σύνθετο γνώρισμα και όχι ένα διακριτό αριθμητικό δεδομένο - οι δείκτες ανταγωνιστικότητας είναι προϊόν γνώμης και εντύπωσης, όχι μέτρησης. Προφανώς, και μπορείς να παράγεις πλούτο αν δεν είσαι ανταγωνιστικός. Κέρδη ίσως να μην μπορείς να παράγεις, αλλά πλούτο σίγουρα ναι, και η πολιτισμική προσφροά της ΕΡΤ το αποδυκνύει περίτρανα αυτό.]

–Μια απίστευτη γραφειοκρατία μπλόκαρε κάθε παραγωγική προσπάθεια. [Και εξακολουθεί να μπλοκάρει - ο μύθος της ελληνικής γραφειοκρατίας δεν αφορά ξένες επενδύσεις ή το μεγάλο κεφάλαιο, αφορά την μικρή επιχειρηματικότητα, αυτή δηλαδή που ήλεγχε προ κρίσης τη μαζική πλειοψηφία της απασχόλησης. Η περίφημη γραφειοκρατία είναι προϊόν αποκλειστικά του κρατικού μηχανισμού και της συνδιαλλαγής του με τα οικονομικά συμφέροντα.]

–Και ένα πλέγμα από απολιθωμένες ιδεολογικές εμμονές, ιδεοληψίες – που έχουν πεθάνει παντού αλλού και που μόνο στην Ελλάδα επιζούσαν – απαξίωνε κοινωνικά κάθε δημιουργό. [Εδώ ο συγραφέας αναφέρεται στην αριστερά, στο σοσιαλισμό και γενικά οτιδήποτε δεν είναι φιλελεύθερο δια της κουμουνιστικής οδού. Επιπλέον παρατηρείται η στρεβλή έννοια του οικονομικού ‘δημιουργού’ - ο επιχειρηματίας, ο αστός, ο κεφαλαιοκράτης, το αφεντικό, όλοι αυτοί οι συγκεκριμένοι χαρακτήρες εξυψώνονται εννοιολογικά στον ‘δημιουργό’, σε μια έννοια αταξική και θετική. Ο δημιουργός δεν κερδοσκοπεί, ούτε καν παράγει, αλλά ‘ποιεί’.]

Δείξτε μου μια χώρα που να πρόκοψε τις τελευταίες δεκαετίες χωρίς να αγκαλιάσει αυτές τις έννοιες της ανταγωνιστικότητας και της εξωστρέφειας [Το σκανδιναβικό μοντέλο είναι η πιο εύκολη απάντηση, αλλά είναι τουλάχιστον ατυχές και αφελές να μπαίνουν μονολεκτικές και συνθηματολογικές ταμπέλες σε μια εθνική οικονομική στρατηγική. Ουσιαστικά στο σημείο αυτό, ο πρωθυπουργός ανασύρει την εδώ και δεκαετίες παραχωρημένη ψυχροπολεμική ρητορική σύγκρισης των δύο μπλοκ.].

Δεν υπάρχει ούτε μία!

Δείξτε μια χώρα που απαρνήθηκε τις έννοιες αυτές και δεν βούλιαξε.

Και πάλι δεν υπάρχει ούτε μία.

Είναι κανόνας χωρίς εξαίρεση! [...]

Προκοπή για κάθε χώρα σημαίνει πριν απ’ όλα, ανταγωνιστικότητα, εξωστρέφεια, καινοτομία, δημιουργία ευκαιριών για όλους, διάχυση ευκαιριών σε όλους.[Ο πεθαμένος Θατσερισμός νεκρανασταίνεται μήνες μετά το φυσικό θάνατο της εμπνεύστριας του. Ο Ρήγκαν που είναι;]

Χωρίς αυτά μια κοινωνία δεν πάει πουθενά.

Με αυτά κάθε κοινωνία εκτινάσσεται. [Στο ‘realm’ του δημοσιονομικού χρέους και της διεύρυνσης του χάσματος πλούτου.]

Ακόμα και χώρες μικρές ή μεγάλες, κοντινές μας ή μακρινές, εντός ή εκτός Ευρώπης, ακόμα κι εκείνες που είχαν περάσει από την περιπέτεια του «υπαρκτού Σοσιαλισμού» [Εννοεί τις πρώην κουμουνιστικές και επίτηδες τις συγχέει με τις χώρες του ‘νέοσοσιαλισμού’.] και που πριν είκοσι χρόνια κείτονταν ερείπια, μόλις ανακάλυψαν την ανταγωνιστικότητα, την επένδυση, την εξωστρέφεια, την καινοτομία, έκαναν άλματα που κι οι ίδιες ακόμα δεν μπορούν να τα πιστέψουν…

Κι όμως, όταν όλοι άλλαζαν, η Ελλάδα έμενε για χρόνια κολλημένη σε ιδεοληψίες κρατισμού και ψευδο-προοδευτικότητας.[Ψάχνω να βρω την πλατεία Λένιν στον χάρτη αλλά εις μάτην.]

[Εδώ κορυφώνεται το έπος της αντιστροφής των εννοιών:] Και λέω ψευδο-προοδευτικότητας, γιατί εδώ συνέβη και εκείνο που ο Τζώρζ Όργουελ περιγράφει στο περίφημο βιβλίο του «1984» ως “new talk”. Τότε που οι λέξεις έχασαν το όνομά [νόημα] τους και κατέληξαν να σημαίνουν το αντίθετο ακριβώς απ’ ό,τι σήμαιναν μέχρι τότε.[Είναι τόσα πολλά τα επίπεδα της ειρωνείας που η ανάλυση θα αδικήσει την θαυμάσια αυτή κατασκευή, είναι σαν να προσπαθείς να οπτικοποιήσεις ένα 5διάστατο αντικείμενο.]

–Όπου, στην περίπτωσή μας, δηλαδή «προοδευτικός» είναι αυτός που δεν θέλει να αλλάξει τίποτε από εκείνα που ολοφάνερα βούλιαζαν τον τόπο. [Προοδευτικός λοιπόν είναι ο σταδιακός και προς τα εμπρός, είναι αντίθετος λοιπόν και του ριζοσπαστικού/απότομου και του συντηρητικού. Άρα με το απότομο κλείσιμο της ΕΡΤ με ΠΝΠ η κυβέρνηση δεν είναι καθόλου προοδευτική, μα ούτε καν συντηρητική. Είναι οπισθοδρομική και αυταρχική αν όχι φασιστική. Οι λέξεις δεν έχουν χάσει το νόημά τους, εμείς το έχουμε χάσει.]

–Όπου «ακραιφνής δημοκράτης» εμφανιζόταν όποιος ήθελε να λεηλατεί το δημόσιο πλούτο χωρίς να ελέγχεται και χωρίς να λογοδοτεί.

–Όπου συντεχνίες κομματικών στρατών [Ποιών κομμάτων; Ποίες συντεχνίες; Του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σαφές...] και πάσης φύσεως «ημετέρων» [Μπροστά στους ημέτερους του ΕΒΕΑ τώρα αυτό] μονοπωλούσαν τις ΔΕΚΟ, τις δημόσιες υπηρεσίες, τα δημόσια αγαθά.

Να έχουν το δικαίωμα να κατεβάζουν τους διακόπτες όποτε ήθελαν [Ο συντάκτης του λόγου εδώ κάνει ένα spin που θα ζήλευε και ο Νουρέγιεφ - έμμεση αναφορά στους διακόπτες της ΕΡΤ δια μέσω των διακοπτών της ΔΕΗ που η λάσπη ενάντια στον Φωτόπουλο έχει πετύχει τον σκοπό της, πολύ καλό.], για να εκβιάσουν για κλαδικά τους αιτήματα.[Με σεβασμό στο δικαίωμα της απεργίας, αρκεί να είναι με τους δικούς μας όρους.]

Να έχουν το δικαίωμα να ελέγχουν απόλυτα τη δημόσια ενημέρωση. [Επιτέλους ευθής αναφορά στο θέμα της ΕΡΤ] Να πληρώνονται από τον Έλληνα φορολογούμενο [Λάθος - πληρώνεται από τα νοικοκυριά μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ ασχέτως εθνικότητας και ασχέτως οικονομικής οικονομικής δυνατότητας], αλλά να του προσφέρουν ελάχιστα σε συνθήκες απόλυτης αδιαφάνειας [Τα καλύτερα ψέματα εμπλουτίζονται με γερές δόσεις αλήθειας, αλλά εν προκειμένω πάλι χρησιμοποιείται η λάθος λέξη - πιο σωστά ανενημέρωσης ή δημοσιοποίησης], χωρίς να λογοδοτούν…

Παντού στον κόσμο υπάρχουν δημόσιες υπηρεσίες, αλλού καλύτερες και αλλού λιγότερο καλές. [Από το σημείο αυτό και μετά αρχίζουν τα λογικά σφάλματα. Μετά την επίθεση στον κρατισμό, όχι μόνο αρχίζει το λογοπαίγνιο του ‘δημόσιου’ και ‘κρατικού’, αλλά καταρρίπτει ουσιαστικά όλη τη προηγούμενη θατσερολογία.] Τέτοια φαινόμενα αδιαφάνειας και σπατάλης δεν υπάρχουν πουθενά σήμερα.[Η αφήγηση της σκανδαλογίας στην ΕΡΤ συνεχίζεται αδιάκοπα στα πρότυπα του Κεδίκογλου]. Τουλάχιστον στην Ευρώπη. Αλλά δεν θα βρείτε εύκολα κι εκτός Ευρώπης…

Η Ελλάδα είχε καταντήσει αληθινό Jurassic Park, μοναδικό στον κόσμο μέρος όπου επιβίωναν οι δεινόσαυροι απαρχαιωμένων ιδεοληψιών που είχαν εξαφανιστεί παντού αλλού…[Πάλι δε κατανομάζει τις ιδεοληψίες, ώστε να μην προσφέρει οποιαδήποτε πολιτική κάλυψη στην εργατική τάξη, και ταυτόχρονα ο καθένας να το ερμηνεύσει όπως θέλει. Άλλος θα νομίσει ότι εννοεί τον κουμουνισμό, άλλος τον τρίτο δρόμο, άλλος τον μαρξισμό, άλλος τον συντεχνιακό συνδικαλισμό και ούτω καθεξής.]

Τόσα χρόνια ο κόσμος, ο απλός πολίτης [Ο λαϊκισμός ξεκινάει από αυτό το σημείο], αναρωτιόταν συνεχώς:

– Κανείς δεν έχει την πολιτική βούληση να τα αλλάξει όλα αυτά; [All time classic η έννοια της πολιτικής βούλησης, την φράση χρησιμοποιήσε αυτολεξεί και ο Κεδίκογλου.]

–Κανείς δεν αντέχει ή δεν τολμά να τα αλλάξει όλα αυτά;

Και οι εκφραστές της κοινής γνώμης – δημοσιογράφοι και σχολιαστές πάσης φύσεως – το επαναλάμβαναν σε όλους τους τόνους και σε κάθε ευκαιρία. Όλο και συχνότερα το έλεγαν:

–Δεν υπάρχει σε αυτό τον τόπο πολιτική βούληση! [Απέναντι στα πανίσχυρα εργατικά συνδικάτα που κυβερνάνε τον τόπο με τον μανδύα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.]

Ε λοιπόν, τώρα υπάρχει πολιτική βούληση! [Η πρώτη φορά που Έλληνας πολιτικός τόλμησε να ξεστομίσει κάτι τέτοιο. Πέραν της φαιδρότητας όμως, είναι αναγκαία η επισήμανση ότι αυτή η υποτιθέμενη βούληση εκφράζεται σε μια ιστορική συγκυρία όπου αμφισβητείται θεσμικά ακόμη, η λαϊκή κυριαρχία και η εθνική ανεξαρτησία. ]

Και το αποδείξαμε. Και θα το αποδεικνύουμε κάθε μέρα.[Bλέπεsuccess story]

Η καλύτερη απόδειξη είναι αυτό που ανακοινώσαμε μόλις χθες!

Και που θα έπρεπε να έχει γίνει από χρόνια:

Η ΕΡΤ υπήρξε το σύμβολο της αδιαφάνειας και της σπατάλης.[Περίεργο. Εγώ μπορώ να σκεφτώ τόσα άλλα σύμβολα, την Βουλή, την αστυνομία, τον Δήμο Αθηναίων, τον ΟΤΕ, την ΡΑΕ και την απελευθερωμένη αγορά ενέργειας, τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2004,, τον ΟΠΑΠ (βλέπε διαφημιστικό μποναμά) το καρτέλ των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών, τον ελληνικό στρατό και το υπουργείο άμυνας, την ΕΠΟ, τον ΣΕΓΑΣ, την ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, και τουλάχιστον τους μισούς δήμους της επικράτειας]

Κι αυτό τελείωσε χθες.

Στη θέση της δημιουργείται ταχύτατα μια νέα Δημόσια Ραδιοτηλεόραση, σύμφωνα με τα πιο σύγχρονα διεθνή πρότυπα [εννοεί το ZDF, ασχέτως που για επικοινωνιακούς λόγους λανσάρουν το BBC]. Δημόσια Ραδιοτηλεόραση, αλλά όχι κρατική [Αυτό το λογοπαίγνιο θυμίζει το ατυχές ‘κοινωνικοποίηση των τραπεζών’ του Τσίπρα στις εκλογές του 2012]. Με λιγότερο προσωπικό, αλλά επάξια επιλεγμένο, με κριτήρια ΑΣΕΠ [Αστειότητα, το προς διαβούλευση σχέδιο νόμου, του Αλιβιζάτου από το 2011, προβλέπει τις ίδιες διαδικασίες πρόσληψης ειδικού προσωπικού και δε κάνει καμία συγκεκριμένη αναφορά στο ΑΣΕΠ].

Με ένα τεράστιο αρχείο στη διάθεσή της [Του οποίου το διαδικτυακό τόπο έβγαλε off η ίδια η κυβέρνηση], που αν χρησιμοποιηθεί σωστά, αποτελεί μοναδική πηγή τεράστιου πλούτου [Σημαντικό ζήτημα: όταν ένας δεξιός χρησιμοποιεί τη λέξη ‘πλούτος’ εννοεί φράγκα - μέχρι στιγμής το ψηφιοποιημένο τμήμα του διατίθεται δωρέαν.]. Που τόσα χρόνια παρέμενε αναξιοποίητο [Λάθος, η διαδικασία ψηφιοποιήσής του γίνεται εδώ και τουλάχιστον τέσσερα χρόνια και το διαθέσιμο στο κοινό υλικό ήταν ήδη τεράστιο.] και λεηλατείτο [Εννοεί προφανώς τη δωρεάν διάθεση του αρχείου μέσω του διαδικτύου όπως και την υποκλοπή αυτού από τα ιδιωτικά κανάλια. Δεν είναι απίθανο η ΝΕΡΙΤ να επιβάλλει πνευματικά δικαιώματα για πάσα χρήση, άλλωστε και ο Κεδίκολγου μίλησε για ‘περιφρούρηση’ του αρχείου.].

Με ικανότητα να προβάλλει την χώρα στο εξωτερικό, να ενημερώνει, να ψυχαγωγεί μέσα στην Ελλάδα. Και να κερδίζει τον Έλληνα! Όχι να σέρνεται σε τελείως περιθωριακά νούμερα τηλεθέασης και ακροαματικότητας.[Ο συγραφέας του λόγου έχει παρασύρει τον πρωθυπουργού στα βαθιά νερά του micromanagement. Εννοείται πως η δημόσια ραδιοτηλεόραση δε πρέπει να στοχεύει στα ‘πειραγμένα’ νούμερα της AGB ή σε οποιαδήποτε νούμερα γενικότερα. Τουναντίον η δημόσια ραδιοτηλεόραση δεν οφείλει να επηρρεάζεται από αυτά.]

Αυτή τη νέα Ραδιοτηλεόραση έπρεπε να την έχει η Ελλάδα από χρόνια. Αλλά είχε την αμαρτωλή ΕΡΤ…[Ποιοί κάνανε ποιές αμαρτίες; Η φράση ‘αμαρτώλη’ χρησιμοποιείται διαρκώς, η ΕΡΤ παρουσιάζεται ως αμαρτωλή θυγατέρα που χόρεψε σγούινγκ με τους τέντυ μπόιδες τους συνδικαλιστές.]

Αυτή τη νέα Ραδιοτηλεόραση θα την δώσουμε εμείς στους Έλληνες το ταχύτερο.

Δεν… «κλείνουμε» [11/06/13, Σίμος Κεδίκογλου:  ‘Η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ’] τη δημόσια Ραδιοτηλεόραση, όπως λένε κάποιοι…[Δηλαδή ο κυβερνητικός εκπρόσωπος!] Δεν την κλείνουμε  [11/06/13, Σίμος Κεδίκογλου:  ‘Η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ’]. Θέλουν να περάσει ότι την κλείνουμε. Δεν την κλείνουμε, λοιπόν.[Και ξανά για να το χωνέψουμε:  11/06/13, Σίμος Κεδίκογλου:  ‘Η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ’, και επαναλαμβάνουμε οι λέξεις δεν έχουν χάσει το νόημα τους, οι άνρωποι έχουν χάσει το νόημα των λέξεων.]

Αντίθετα, τώρα [σε 3 μήνες υποτίθεται] θα αποκτήσουμε πραγματικά δημόσια Ραδιοτηλεόραση!

Το λέω, γιατί την αλήθεια αυτή χθες προσπαθούσαν [Ποιοί;] να την εμποδίσουν να ακουστεί [Συνεχίζεται η αντιστροφή των όρων - η κυβέρνηση λογοκρίνει τη δημόσια ραδιοτηλεόραση και εμφανίζεται ως θύμα φίμωσης, όπως ακριβώς κάνει και η Χρυσή Αυγή.]. Φώναζαν για «κλείσιμο»! Δεν αναφέρονται ότι θα γίνει ένας νέος, υγιής Οργανισμός δημόσιας ενημέρωσης. [Το απεργιακό δελτίο της ΕΡΤ κάνει εκτενείς αναφορές στον ΝΕΡΙΤ και το κείμενο του Αλιβιζάτου, ενώ κάθε πρωί πρέπει να υπομένουν τον Άδωνι Γεωργιάδη.]

Γιατί, για τα προνόμιά τους φωνάζουν.[Πέραν της εργασίας τους υπερασπίζονται πολύ πιο σθεναρά την ελευθερία του λόγου και το δημοκρατικό φρόνημα.]

Όχι για τα δικαιώματα του λαού.[Εδώ ο λόγος κορυφώνει τον λαϊκισμό του - τι τον ενδιαφέρει το ΕΒΕΑ ο λαός;]

Και βέβαια, όταν έκλεισαν άλλες χιλιάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις και βρέθηκαν εκατοντάδες άνεργοι, χιλιάδες άνεργοι, τα τελευταία τρία χρόνια, τέτοιου είδους αντίδραση δεν υπήρξε! [Εδώ πια έχει χαθεί η μπάλα - η Πλατεία Συντάγματος λες και δεν υπήρξε ποτέ, η Χαλυβουργία δεν υπήρξε, απεργίες και καταλήψεις δεν υπήρξαν.]

Έκλεισαν για παράδειγμα ιδιωτικά κανάλια και εφημερίδες. Καμία αντίδραση.[Συμμετείχαν στις κλαδικές απεργίες τους, αλλά ο Σαμαράς και η αστική τάξη θέλουν αντιδράσεις τύπου ΔΗΜΑΡ μάλλον.]

Υπήρξαν και μαζικές απολύσεις από κομματικά κανάλια [Εκδικητική αναφορά στον 902 που αναμεταδίδει το σήμα της ΕΡΤ παρά το σαμποτάζ του καρτέλ της Digea]. Καμία αντίδραση.

Και τώρα που τελείωσε η αμαρτωλή ΕΡΤ – αληθινό σύμβολο προνομίων και αδιαφάνειας – [Η χρήση της λέξης ‘σύμβολο’ εδώ αντανακλά τη ‘συμβολική κίνηση’ του non paper] για να πάρει τη θέση της μια νέα Ελληνική Ραδιοτηλεόραση, ξεσπά όλη η υποκρισία ενός συστήματος [Ποιά είναι τα στελέχη αυτού του συστήματος;] που έφερε την Ελλάδα ως εδώ. Και που δεν δέχεται να θυσιάσει τα προνόμιά του, για να σηκωθεί ξανά ο τόπος στα πόδια του.

Δεν έχουμε τίποτε απολύτως με τους εργαζόμενους της ΕΡΤ [Άμα εξαιρέσει κανείς τις επιθέσεις για προνόμια, ιδιοτέλεια και υποκρισία - είναι εμφανές από τις αντιφάσεις πως μια αρχική ομιλία δέχτηκε ένα επίκαιρο ρετουσάρισμα]. Όλοι, άλλωστε, θα αποζημιωθούν με τον πλέον γενναιόδωρο τρόπο [Επιβεβαιώνεται εδώ η άποψη πως η φιλελεύθερη πτέρυγα αγνοεί επίμονα την έννοια του moral hazard. Αφού η κυβέρνηση επιβραβεύει γενναιώδωρα τις συντεχνίες των  προνομίων, γιατί να κάνουν πίσω οι συντεχνίες; Άλλωστε όμως το ίδιο ακριβώς έγινε με τις τράπεζες.] Και που αρκετοί [Κάλεσμα για απεργοσπασία και διάλυση της αλληλεγγύης στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ] θα επαναπροσληφθούν με απόλυτη διαφάνεια στο νέο οργανισμό Ραδιοτηλεόρασης. Αναφέρομαι στα κυκλώματα που αποσπούσαν σκανδαλώδη προνόμια, που απομυζούσαν την ΕΡΤ [Πλέον τα λάθη είναι και συντακτικά ή ο πρωθυπουργός πάνω στον ηδονισμό του ξέχασε να διαβάσει μια πρόταση]. Και τώρα δεν θέλουν να χάσουν τα προνόμιά τους. Εγώ πιστεύω ότι θα τα χάσουν.[Παρόλο που θα τους προσφέρει ‘γενναιόδωρη’ αποζημίωση.]

Μιλάω ακόμα και για τους δύο χιλιάδες περίπου που θα προσλάβει το Δημόσιο εκεί που έχει πραγματικές ανάγκες – στα νοσοκομεία και στα ΚΕΠ [Για να αναπληρωθούν τα κενά συμβασιούχων που δεν ανανεώθηκε η σύμβασή τους!] για παράδειγμα – στη θέση των υπεράριθμων που θα φύγουν από την ΕΡΤ. [Ο πρωθυπουργός εδώ στην προσπάθεια του να ενισχύσει τον κοινωνικό αυτοματισμό -σε εκδήλωση του ΕΒΕΑ παρεπιπτόντως- ακυρώνει την ανεπίσημη εκδοχή περί αναγκαιότητας απολύσεων λόγω τρόικας παρουσιάζοντας ως επιτυχία το αλγεβρικό μηδέν εις το πηλίκο στις θέσεις εργασίας.]

Να σας θυμίσω ακόμα, ότι έγιναν πολλές [Σε διοικητικό επίπεδο και όχι σε θεσμικό ή νομοθετικό.] προσπάθειες να εξυγιανθεί η ΕΡΤ με τον «ήπιο», ας πούμε, τρόπο [Όσο πλησιάζει προς το τέλος της η ομιλία, είναι εμφανής η κούραση του συντάκτη]. Όλες απέτυχαν! Και ξέρετε γιατί;

Γιατί ήταν τόσο θεσμικά κατοχυρωμένα τα προνόμια και η αδιαφάνεια, που κανείς δεν μπορούσε να κάνει τίποτα [Στο σημείο αυτό η αστική νηφάλια επιστρέφει - ο πρωθυπουργός κάνει ευθεία επίθεση στους θεσμούς που δεν αφήνουν το κράτος να επιβάλλει τις αστικές επιθυμίες, κλείνοντας το μάτι για μια ακόμη φορά στη Χρυσή Αυγή. Αντι να προσπαθήσει την αλλαγή των θεσμών, επιλέγει την σίγουρη λύση της κατάλυσής τους.]. Προτάσεις, προσπάθειες υπήρξαν πολλές [Βασικά, μόλις δύο ή τρεις την τελευταία δεκαετία, με μόλις μια -αυτή του Αλιβιζάτου- να στοχεύει στην θεσμική αλλαγή.]. Αλλά όλα είχαν καταλήξει στο ίδιο αποτέλεσμα: μηδέν εις το πηλίκον! 

 

Κι ο κόσμος έβλεπε, κούναγε το κεφάλι του και μονολογούσε [Δηλαδή δε διαβουλευόταν, δεν οργανωνόταν σε τι; Σε κόματα; Σε συνδικάτα; Σε συνελεύσεις;]:

–Άντε πάλι μια από τα ίδια.

Αυτά που σας λέω σήμερα, ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να τα ακούσει. Δεν ξέρω τώρα αν μας έχουν συνδέσει στην τηλεόραση [Η αντιστροφή των όρων σπρώχνει τον ακροατή στη σχιζοφρένεια - ο πρωθυπουργός μιλάει και έχει μπροστά του δύο τουλάχιστον κάμερες και οπερατέρ της ΝΕΤ οι οποίες μετέδιδαν ζωντανά την ομιλία του, τύποις παράνομα λόγω του κλεισίματος της ΕΡΤ από τον ίδιο τον πρωθυπουργό!]. Η συντεχνία έχει επιβάλει σιωπή στα media. [Μπροστά σε μια άλλη συντεχνία, το ΕΒΕΑ, ο πρωθυπουργός επιτίθεται στο απεργιακό δικαίωμα της ΕΣΗΕΑ, παρόλο που αυτή είχε κάνει την πρόβλεψη της εξαίρεσης για όσα θέματα αφορούν την ΕΡΤ. - πόσο μάλλον που η λάθος στρατηγική της ΕΣΗΕΑ μάλλον λειτουργεί περισσότερο υπέρ του. Εδώ λοιπόν ο πρωθυπουργός ξεκάθαρα χαράσει τις ταξικές γραμμές και τοποθετείται σε σχέση με αυτές.]

Μαθημένοι βέβαια είμαστε. Τους τελευταίους μήνες-και το λέω γιατί έχουμε κοντή μνήμη [βραχεία, ασθενής, λίγη σε διάρκεια, δεν είναι πλέι μέικερ η μνήμη] δυστυχώς οι Έλληνες- τους τελευταίους μήνες δεν υπήρξε περίπτωση που να έλθει σημαντικός ξένος ηγέτης στην Ελλάδα, για να στηρίξει την προσπάθεια της χώρας, τις θυσίες του Ελληνικού λαού, δεν υπήρξε περίπτωση κι εμείς να κάνουμε σημαντική επίσκεψη σε ξένη χώρα, για να βρούμε κάποια στήριξη, που να μην πέσει πάνω τυχαία σε… «απεργία» της ΕΡΤ! [Δεν είναι ξεκάθαρο σε ποιά περιστατικά αναφέρεται εδώ ο πρωθυπουργός, ίσως στην επίσκεψη Ολάντ, και στο ταξίδι στην Κίνα, είναι ευδιάκριτη η εμπάθεια γύρω από αυτό το θέμα. Το σίγουρο όμως είναι η αντίθεση με την τρομερή σημειολογική αποτυχία του ‘success story’ της κυβέρνησης.]

Απεργούσαν κάθε φορά που γινόταν κάτι σημαντικό και αισιόδοξο.[Άρα με απλή αριθμητική δεν έγιναν και πολλά αισιόδοξα και σημαντικά.]

Αυτή την «ενημέρωση» προσέφεραν. [Το εκπλητικό παράδοξο είναι πως η ΕΡΤ είναι η μόνη που έχει μόνιμη συνοδεία με εξωτερικές αποστολές των επισκέψεων κυβερνητικών στελεχών, είναι ουσιαστικά η μόνη που παράγει κυβερνητικό υλικό, το οποίο δίνει δωρέαν στα ιδιωτικά κανάλια.]

Εμείς θα αποκαταστήσουμε αληθινά δημόσια ενημέρωση. Με την πιο τολμηρή μεταρρύθμιση –ελπίζω- [Εκπληκτικό λάθος που πηγάζει από την αλαζονεία του συντάκτη. Δε λέει μέχρι τώρα - αλλά που θα υπάρξει ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ. Ήδη έχουμε καταθέσει μια σχετική πρόταση νόμου στη Βουλή…[Αυτούσιο το κείμενο του Αλιβιζάτου του 2011 που κάνει αναφορά στο ανύπαρκτο με αυτό το όνομα Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού.(1)]

Αυτό που είδατε τις μέρες αυτές είναι –κατά την άποψή μου- οι τελευταίοι σπασμοί ενός καθεστώτος προνομίων. Που καταρρέει. Και που θα έπρεπε να έχει παραμεριστεί από χρόνια.

Και ενώ το καθεστώς των προνομίων καταρρέει, αναδεικνύεται εδώ απόψε η Ελλάδα της δημιουργίας. Η Ελλάδα της ανταγωνιστικότητας και της εξωστρέφειας. Η Ελλάδα που εκπροσωπείτε εσείς. Και που σήμερα βραβεύουμε.[Κλείνει την παρένθεση της ΕΡΤ επαναλαμβάνοντας την εισαγωγή του. Σε αυτό το σημείο καταντάει βαρετός.]

Κυρίες και κύριοι,

Θα διαπιστώσατε ότι δεν σας μίλησα καθόλου για το Πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής [Γιατί δε συμφέρει, αφού το success story αποδεικνύεται στη μεγαλύτερη επικοινωνιακή γκάφα μετά τον ‘στρατηγό άνεμο’.], για το πόσο έχει αλλάξει η εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό τους τελευταίους ένδεκα μήνες [Σε αυτό το σημείο ενισχύει δυστυχώς για τον ίδιο την εικόνα του αυταρχικού και απονωμένου ηγέτη, αφού με αφορή το κλείσιμο της ΕΡΤ η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό καταβαραθρώθηκε στο επίπεδο άμεσων συγκρίσεων με τον αυταρχισμό του Ερντογάν στην Τουρκία]. Για τις τράπεζες, που επιτέλους επανακεφαλαιοποιούνται [Με τα χρήματα του δημοσίου παγιδεύοντας τους μικρομετόχους ακόμη περισσότερο]. Για τις οφειλές του δημοσίου, που ήδη, στην αρχή με αργό ρυθμό και τώρα με πολύ πιο γρήγορο, έχουν αρχίσει να ξεπληρώνουν εκείνους που ήταν χρεωμένοι από το ίδιο το κράτος [Τα εφ’ απάξ αγνοούνται.]. Για τα «εργαλεία ρευστότητας» με τα οποία εξοπλίζουμε το τραπεζικό μας σύστημα, για να μη χαθεί άλλος χρόνος και να εισρεύσει ρευστότητα αμέσως μόλις ολοκληρωθεί η ανακεφαλαίωση.

Σήμερα, μάλιστα, εγκαινιάστηκε το πρωί και επισήμως ένα απ’ αυτά τα «εργαλεία» τα βασικά που δεν υπήρχαν και που πολλοί από εσάς μου το είχαν πει, και εδώ και στην Περιφέρεια, που μας δόθηκε από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, ένα συνολικό ύψος 1,5 δισεκατομμυρίων ετησίως από ανακυκλούμενες πιστώσεις, για να καλύπτονται, αυτό που είχαμε ανάγκη, οι εγγυητικές επιστολές των ελληνικών εταιριών στο εξωτερικό.[Έχει ενδιαφέρον πως σε όλο αυτό το κομμάτι αναφέρει μονάχα ικανοποιήσεις απαιτήσεων των αστικών συντεχνιών.]

Δεν σας ανέφερα τίποτε ούτε και για τις προοπτικές που επαληθεύονται κάθε μήνα από τις αρχές του χρόνου, ότι φέτος θα πάμε καλύτερα από το στόχο και ότι στοχεύουμε και για πρωτογενές πλεόνασμα [Έχει ενδιαφέρον πως ένα από τα δομικά χαρακτηριστικά της κρίσης είναι ότι κανείς δεν αναφέρει τίποτα.].

Δεν σας ανέφερα, τέλος τίποτε για τις επενδύσεις που έρχονται [Και φεύγουν], για τους ξένους επιχειρηματίες που επισκέπτονται τη χώρα [Ούτε το αποτυχημένο ξεπούλημα της ΔΕΠΑ]. Που αισθάνονται αυτή τη φορά ότι έχουν και το νιώθουν μια κυβέρνηση που τους στηρίζει. Όχι που τους εγκαταλείπει στα νύχια της γραφειοκρατίας. Ούτε για τις αποκρατικοποιήσεις σας μίλησα [Παρεπιπτόντως, μπροστά του, πρώτη σειρά πίστα ο Μελισσανίδης.]. Ούτε για το γεγονός ότι συνεχώς ζητούμε και από τον Έλληνα επιχειρηματία, με κάθε τρόπο, όπως κάνατε εσείς, να συνδράμει στην προσπάθεια αυτή.

Όπως δεν σας μίλησα για το νέο επενδυτικό Νόμο, που παρακαλώ να τον πάρετε και να τον διαβάσετε, αποτελεί αληθινή τομή![Δεν τον έχει σε προσφορά ο Γεωργιάδης ο Άδωνις;]

Δεν σας τα ανέφερα όλα αυτά γιατί πιστεύω τα ξέρετε.

Και γιατί ήθελα να επιμείνω σε αυτή την αντίθεση [Την ταξική]:

– Εσείς είστε η Ελλάδα της δημιουργίας. Η «άλλη Ελλάδα». Μια Ελλάδα που είναι η ελπίδα όλων μας.[Άρχισε η επανάληψη]

–Απέναντι είναι ένα καθεστώς [Η ΝΔ είναι λοιπόν αντικαθεστωτικό κόμμα, μήπως και αντισυστημικό όπως η Χρυσή Αυγή;] των προνομίων, των συντεχνιών, της αδιαφάνειας και της κομματοκρατίας [Και πάλι, ποιών κομμάτων;], που έχει φέρει τη χώρα σε αυτά τα χάλια. Από τα οποία βγαίνουμε σιγά-σιγά, με πολλή προσπάθεια, με πολλές θυσίες του απλού του κοσμάκη [Δηλαδή ο κοσμάκης είναι η Ιφιγένεια, το κράτος ο Κάλχας, και η αστική τάξη Αγαμέμνονας;]. Αλλά βγαίνουμε! [Να κάνουμε πιάτσα.]

Και βγαίνουμε, γιατί υπάρχει το δημιουργικό πνεύμα, υπάρχει η ικανότητα του Έλληνα, υπάρχει το δαιμόνιο του Έλληνα, όπως θέλετε πείτε το! Αυτό δηλαδή που εκπροσωπείτε εσείς. [Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως το ‘δαιμόνιο’ του Έλληνα είναι αυτό που ευθύνεται για την φοροδιαφυγή και την φοροαποφυγή, την διπλοταρίδα, το παράνομο παρκάρισμα, τις σημαίες Παναμά στο ‘θαύμα’ της ελληνικής ναυτιλίας, κοκ.]

Δεν γίνονται πια ανεκτές, εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να κάνω ανεκτές, τις «ιερές αγελάδες» [Άλλη μια φράση από το διάγγελμα του Κεδίκογλου’] του κρατισμού και των προνομίων. Όχι μόνο, γιατί δεν παράγουν τίποτε, αλλά και γιατί κοστίζουν πανάκριβα και δε βγάζουν ποιότητα…[Εδώ τα ψεύδη αποκρυσταλλώνονται και έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την προαναφερθείσα έννοια του πλούτου του αρχείου της ΕΡΤ.]

Γιατί όσο υπάρχουν και παραμένουν άθικτες, ο ελληνικός λαός τότε θα συνεχίσει να λέει:

–«Δεν αλλάζει τίποτε», «δεν υπάρχει πολιτική βούληση να αλλάξει το παραμικρό! Μια από τα ίδια».

Εγώ δε θέλω τον ελληνικό λαό ηττοπαθή [Ο πρωθυπουργός ανάγει τον εαυτό του σε κόουτς ομάδας που παλεύει για να γλυτώσει τον υποβιβασμό]. Τον θέλω αισιόδοξο, όπως είναι η φύση μας. Γι’ αυτό το λόγο, του λέμε με έργα πια, όχι με λόγια ότι θέλουμε και μπορούμε να τα αλλάξουμε όλα!

Κι ότι διαθέτουμε και τη βούληση να τα αλλάξουμε όλα…

Το χρωστάμε στον Ελληνικό λαό, σε όλους τους Έλληνες.

Το χρωστάμε, αν θέλετε, στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας.

Το χρωστάμε στους αληθινούς δημιουργούς [Διαρκώς χρησιμοποιείται η έννοια της ‘δημιουργίας’ απέναντι στο κλείσιμο ενός φορέα πολιτισμού και ενημέρωσης...], όπως είστε εσείς, στην «άλλη Ελλάδα» της ανταγωνιστικότητας την οποία τιμάμε.

Γιατί πώς θα τους δώσουμε κουράγιο, να συνεχίσουν να κάνουν αυτό που μπορούν,αν δεν σταθούμε κι εμείς δίπλα τους, να κάνουμε εκείνο που πρέπει;» [Πολύ αδύναμο το κλείσιμο της ομιλίας, αλλά και αρκετά παραστατικό. Το καλό αφεντικό ακουμπάει τον εργάτη στον ώμο -ταπ, ταπ- και του λέει ‘κουράγιο’.]

 
Η ετυμηγορία ως πρός τη μορφή είναι εξαιρετικά απλή. Η φοβερή και τρομερή truthteam είχε ετοιμάσει μια μπανάλ ομιλία που συμμετείχε στη θέσμιση της επικοινωνιακής πατάτας του ‘success story’ η οποία αντικαταστάθηκε σχεδόν εξ’ ολοκλήρου από μια προχειρογραμμένη επίκαιρη ομιλία, επανάληψη στην ουσία του διαγγέλματος του κυβερνητικού εκπροσώπου Σίμου Κεδίκογλου, με μερικές ευφάνταστες προσθήκες. Επί της ουσίας, και προς τιμήν του, ο πρωθυπουργός εκφράζει με ειλικρίνεια την πλήρη σύμπραξή του με την (λούμπεν) αστική τάξη, και δείχνει τα σημαντικότερα όπλα που έχει στα χέρια της αυτή τη στιγμή, που δεν είναι άλλα από τον κοινωνικό αυτοματισμό και την παραπληροφόρηση - με ΜΑΤ μπροστά από την ΙΡΙΔΑ τυπώθηκαν τα φύλλα του ΔΟΛ για να προλάβουν την Αδέσμευτη Γνώμη της ΕΣΗΕΑ ενώ το ΣΚΑΪ μισοτιμής υποκλέπτει τα αθλητικά συμβόλαια της ΕΡΤ. Θα τολμούσε κανείς να πει πως η ταξησυνειδησία υπερτερεί του λαϊκισμού στο λόγο του πρωθυπουργό, και ειδκά αν λάβει κανείς υπόψη του το χώρο (Μέγαρο Μουσικής) και τους παρευρισκόμενους τότε διαφαίνεται αισθητά η πιθανότητα ο Σαμαράς να είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός της περίστασης που διακυβερνά πρωθυπουργός των τελευταίων ετών. Την απάντηση φυσικά στην επίθεση που ασκεί παρέα με τα ιδιωτικά ΜΜΕ, την δίνουν καθημερινά οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ και η κοινωνία που βρίσκεται δίπλα τους...

(Η αντίστοιχη ομιλία που έδωσε εν τω μεταξύ στην ΟΝΝΕΔ.δεν είναι άξια λόγου, όχι τόσο λόγο των πολλών κοινών σημείων με εκείνη του ΕΒΕΑ, αλλά επειδή άπτεται μιας προσέγγισης του κλάδου της βιολογίας, ειδικότερα της μελέτης των πιθηκοειδών.)

(1): Μόλις έγινε αντιληπτή η γκάφα, ανέβηκε ρετουσαρισμένο το νομοσχέδιο με τίτλο nepit-2.