L'agneau de la patience

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Στο αρνί είμαι άρχοντας. Το λατρεύω και με λατρεύει. Για να καταλάβετε, στο αρνί ο Μαμαλάκης είναι λαντζιέρης μπροστά μου (υπερβάλλω;). Είναι δύσκολο, απαιτεί χρόνο, αλλά είναι ίσως το μοναδικό πράμα στο οποίο είμαι μάστορας (εντάξει, όχι και το μοναδικό....). Έτσι και φέτος λοιπόν έψησα (στο φούρνο), έτσι και φέτος λοιπόν, σχεδόν μόνος μου θα το φάω [γουαααααααααααα...........:-(]. Αυτή τη στιγμή είναι έτοιμο και κάθεται στο φούρνο χλιαρό, για να διατηρηθεί. Πως έγινε θα μου πείτε; Σε πρώτη διαδικτυακή αποκλειστικότητα, here is the true story of l'agneau de la patience.

*/*/*/*/*/*/*/

Μετά από 19 ώρες δουλειά χθές κι άλλες 7 σήμερα, επιτέλους έφαγα το πρώτο κομμάτι από το αρνάκι μου. Για να φτάσω μέχρις αυτού του σημείου φυσικά έγιναν πολλά κατά τη πορεία. Το μαρτύριο ξεκίνησε χθές το βράδυ όταν πήρα το κουράγιο κι άρχισα να καθαρίζω τα 4 κιλά (ελληνικότατου πρός 8,5 ευρωκοτοπουλάκια) αρνιού που είχα, από τα οποία μετά από 2 ώρες και 2 σκισίματα στον αριστερό μου αντίχειρα, επέζησαν κάτι λιγότερο από τα 3,5. Τα υπόλοιπα ήταν ξεραμένα ή ‘υπερβολικά’ λίπη, κακό κρέας, φλέβες, υπολείματα εντοσθίων και θραύσματα από τα κόκκαλα. Στο καθάρισμα του αρνιού η αλήθεια είναι είμαι πολύ ψείρας (πολλές φορές υπερβολικά), αλλά δεν μπορώ με τίποτα να βλέπω στο ταψί καμμένα λίπη ή κρέατα ή άλλα αγνώστου ταυτότητας κρεατοειδή. Όσο πιο καθαρό, τόσο καλύτερα ψήνεται, και τόσο καλύτερο και για το στομάχι. Έξω τα ξύγκια από τα πιάτα μας!. Τι γράφω ο πούστης πάλι!

Σειρά είχε η μαρινάδα. Ένα δάχτυλο sangria, 2 δάχτυλα κόκκινο κρασί, 1 λιωμένο μήλο, 1 δάχτυλο ξύδι, 3 στιμένα λεμόνια ....ε αυτά τα προηγούμενα λοιπόν... δεν είναι η μαρινάδα! Με αυτά έκανα μια ψευτοσαλτούλα (πολύ λίγη) την οποία πέταξα στο ταψί αμέσως πριν το ψήσιμο για νοστιμιά. Αντιθέτως, το κρέας, κόμμενο και καθαρισμένο το έβαλα σε μια κατσαρόλα και το ‘έλουσα’ με αλατοπίπερο, ρίγανή, θυμάρι, 1 κομμένο μήλο, λεμονάκι (και λεμονόκουπες), λαδάκι (πάντα στη μαγειρική βάζουμε υποκοριστικά!), ελάχιστη κανέλα και μισό ποτηράκι κόκκινο κρασί (περιέργως δεν ήπια καθόλου!).

Σήμερα συνέχισα με τις πατάτες (χωρίς peeler γαρ), με τη δημιουργία πρόχειρων φωλιών στο κρέας (όχι πολύ επιτυχημένων ομολογουμένως, έπρεπε να τις είχα ετοιμάσει από χθες) και φυσικά με το καθάρισμα του φούρνου, που μου πήρε μονάχα 2,5 ώρες, γαμώ τη σκουριά μου γαμώ. Ειλικρινά το λέω σε αυτό το φούρνο εγώ δεν ξαναψήνω! Τελικά παρά τις διάφορες συμπληγάδες (είχαμε και πρωινά να ετοιμάσουμε βλέπετε, και όταν βάζω πληθυντικό εννοώ μόνο εμένα....) κατάφερα και το έψησα το ρημάδι, για 2 και κάτι ώρες στους 150 με αλουμινόχαρτο, και ύστερα 1,5 ώρα στους 180 χωρίς, και στο τέλος, αφού γύρισα τα κομμάτια, στους 60 βαθμούς για μισή ώρα ίσα ίσα να γίνει η πέτσα και από την άλλη πλευρά.

Το αποτέλεσμα; Ο papa ενθουσιάστηκε, αλλά εγώ από την άλλη όχι τόσο πολύ. Οι φωλιές ήταν απογοητευτικές, το κρεμμύδι είναι από λίγο έως πολύ άκυρο στο αρνί, ήθελε παραπάνω μήλα, δεν είχα μέλι (γαμώτο!!!!) ενώ τη σαλτσούλα έπρεπε να την είχα ψήσει λίγο πρώτα και να την έβαζα και αυτή από χθες το βράδυ.Τουλάχιστον είναι εύγευστο (η κακόφημη αρνίλα είναι άφαντη χάρη στα τερτίπια μου) και τρώγεται, ενώ και οι πατάτες σκίζουν και ας μην έβαλα μουστάρδα (αφού δεν είχα!), οπότε θα με κρατήσει για τις επόμενες 3 μέρες....Γιου χου!

Κατά τα άλλα πολύ δουλειά, λίγος χρόνος και αμφίβολλα αποτελέσματα. Ευτυχώς, highlight των τελευταίων 10 ημερών, πέρασαν τα παιδιά (ξέρουν αυτοί....) χθες και τους είδα.

Ιτ γουόζ νάϊς!

Υ.Γ.1 Το δόντι είναι μια χαρά.

Υ.Γ.2 Γιατί πρέπει να μας νοιάζει που κάνουν οι πολιτικοί Πάσχα;;;

Υ.Γ. 3 Ιούδας - τύψεις, σημειώσατε διπλό.

Υ.Γ. 4 Βαρθολομαίος - Chirstsclave σημειώσατε άσσο (για τη στεντόρεια ψαλμωδία).