The worst post ever

Ε ναι, λοιπόν, ανοίξαμε και σας περιμένουμε!

Εδώ και μια εβδομάδα περίπου, έχω επιστρέψει στα γνώριμα λημέρια του ξενοδοχείου, με όλες τις γνωστές δυσκολίες που έχει η αρχή της σαιζόν (η ελληνική μετάφραση ‘περίοδος’ είναι πολύ.... άκομψη). Είμαι (κατά κόρον) μόνος μου, έχει πολύ κρύο, υγρασία, λίγους πελάτες, αρκετή σκόνη και πολύ τρέξιμο. Μέχρι στιγμής καλά την παλεύω, αμά σκεφτεί κανείς πως πρόλαβα και κλείστηκα ήδη (!) μια φορά έξω από το δώμα όπου και κατοικοεδρεύω. Niceeee.

Προβλημάτων συνέχεια (ADSL, εξού και η απουσία από τα ευρυζωνικές λεωφόρους, διαρροές στα ηλιακά, υγρασία σε 3 διαμερίσματα του 4^ου που προέρχεται από τη προαναφερθείσα υγρασία, εκκρεμότητες από πέρσι, και πάνω από όλα η αγωνία για τη πληρότητα), ενώ συν τοίς άλλοις έχω και το καταραμένο ούλο-παύλα-χείλος για το οποίο ακόμα αντιβιώνομαι.

Κατά τα άλλα μια χάρα. Το θαύμα του ελληνικού χουλιγκανισμού κατέρρευσε, και έτσι οι απανταχού τραμπούκοι θα εκδώσουν ομόλογο high-tech (τώρα, περιμένουν τον Tsitour να παραιτηθεί) μπας και επιβιώσουν τώρα που ο πολιτισμός στα γήπεδα έγινε μόδα. Γουστάρω με τα χίλια Ελλάδα, τη μοναδική χώρα στο κόσμο που θριαμβολογεί όταν επιτέλους απονέμονται ποινές, ενώ διαπραγματεύεται επί ημέρες τη τιμή του αρνιού ζωντανά και στη κάμερα. Γουστάρω!!!

Πέρα όμως από το γνωστό φαιδρό ανθελληνισμό μου (ειλικρινά, δεν φταίω εγώ...) τον οποίο και διακόπτω, δεν ξέρω που στέκομαι και που πατάω. Πρέπει να τελειώσω τη διπλωματική και δεν κάνω τίποτα, θέλω να ξαναρχίσω να διαβάζω λογοτεχνία (ακόμα να τελειώσω του Κουμανταρέα...), αλλά δεν έχω το ενδιαφέρον που είχα παλιότερα, θέλω να ξαναφτιάξω το site της δουλειάς από την αρχή, αλλά... δεν ξέρω από που να αρχίσω. Ήθελα να οργανώσω το ξενοδοχείο σε ένα αποδεκτό επίπεδο από την πρώτη του μηνός, αλλά απέτυχα παταγωδώς, και ακόμα υπάρχουν ένα σωρό εκκρεμότητες από πίσω.

Βέβαια, η κύρια αιτία πίσω από όλα αυτά είναι η αξιομνημόνευτη τεμπελιά μου και η υπερβολική μπακουρίασή μου, δεν το συζητώ, αλλά πρέπει να υπάρχει και κάτι άλλο. Μάλλον έχω αλλάξει, ξέρω ‘γω, έχω γίνει και εγώ trendyς μαλάκας, σκεπτόμενος ολίγο, ξινός στα πάντα, ποιών το τίποτα, που από τη μια ευλογά τα γένια του και από την άλλη γκρινιάζει για τα πάντα.

Αρχίδια!!! Θα τη βρω τη λύση! Λέμε τώρα.... εν τω μεταξύ θα ασχοληθώ με ένα πάκο χαρτιών τα οποία πρέπει να λιγοστέψουν...

Καλό Πάσχα.... ;;;