Άντε πάλι πόνος...

Όλη μου η δεξιά πλευρά είναι ακόμα μουδιασμένη, νιώθω ένα τεράστιο κενό στο αιματοβαμμμένο στόμα μου, ενώ με το δεξί χέρι κρατώ μια παγοθήκη που βρωμάει fishticks. Ναι, το δόντι βγήκε, με απόλυτη οδοντοϊατρική επιτυχία! Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω, με τον ίδιο τρόπο που πιστεύω στη τρέλλα των closer. Το χθεσινό τους, πληθώρα εκολήξεων, live (στη πολύ σωστή τιμή των 10 ευρώκτηνων) θύμιζε κάτι από τις παλιές καλές συναυλίες στο Αν, παρόλο τις μεγάλες αλλαγές από τις οποίες έχουν περάσει οι ίδιοι όσο και η μουσική τους. Πάντα αλήτες στη ψυχή, μελωδικοί στα prog ξεσπάσματα, ποτέ επιβλητικοί, μα πάντα ψυχαγωγικοί, οι closer φαίνεται πως ανοίγουν μια νέα σελίδα στην ήδη μακρόχρονη παρουσία τους στην ελληνική rock.

Εγώ από την άλλη, ακόμα κρατάω τον πάγο στο δεξί μου χέρι, αναροτώμενος πόσο ανέτοιμοι θα είμαστε αύριο για των πρώτο πελάτη της χρονιάς. Μάλλον πολύ. Κοινώς, πάλι σκατά τα έκανα, και θα πρέπει πάλι να βρω το μαγικά μου κόλπα την τελευταία στιγμή για γίνει και τίποτα σωστό και να μην φάμε τα μούτρα μας. Είδωμεν. Τρέχω (όχι τώρα, αλλά μέχρι να το διαβάσει κάποιος....)!!