Βερολίνο με σήμα το αρκουδάκι!!!

Όταν τελικά ήρθε η colpocoquette καταλαβαίνετε.... it all went downhill from there. Και τι δεν είδαμε Βύντρα μου (είπαμε προσωπικός μου θεούλης). Από που να αρχίσω και από που να σταματήσω, μονάχα για να ξαναρχίσω; Σίγουρα όχι από την αρχή. Που να θυμάμαι κιόλας τη σειρά των διαφόρων επισκέψεων.... Τελικά το πολύ ποδαράτο ενεργεί αρνητικά στη δύναμη της μνήμης. Πάλι καλά που υπάρχουν και οι φωτογραφίες (!), και πραγματικά εδώ που τα λέμε (τα γράφουμε, σκεφτόμαστε, όλα μαζί.....) το Βερολίνο είναι τέλειο για φωτογραφίες. Με τόση άπλα (τι πεζοδρόμια και δρόμοι είναι αυτοί Scarlett μου!!) μπορείς να στηθείς σε όποια γωνία γουστάρεις και να τραβήξεις όσο τραβά η μνήμη της ψηφιακής σου, αρκεί βέβαια να ξεπεράσεις το εμπόδιο όλων των υπολοίπων που συχνά πυκνά διαλέγουν την ίδια γωνία, αλλά πολύ πιο μπροστά....

Το Βερολίνο είναι σίγουρα ένας μυστήριος καμβάς που δυστυχώς δεν προλάβαμε να εξερευνήσουμε όσο θα θέλαμε, ειδικά την ανατολική του πλευρά. Σίγουρα το κέντρο (Alexander Platz, Potsadamer Platz και άλλες γειτονιές) είναι η χαρά του κατασκευαστή, αλλά πέρα από το οποιοδήποτε αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, το οποίο ευνοείται τόσο από την άπλα όσο και από την παρακαταθήκη μεγάλων όπως ο Miesvan der Rohe , μεγάλη εντύπωση προκαλεί και η έντονη συμβολογραφία που επικρατεί.

Για παράδειγμα το Reichstag (ή Bundestag άμα θέλετε να είστε politically κορέκτ), ένας χώρος με έντονη ιστορία, είχε αναπαλαιωθεί (με την κυριολεκτική έννοια) στο παρελθόν, εκτός από τον κεντρικό του θόλο, μέχρι που οι Βερολινέζοι ενθουσιαστήκαν με τις διάφορες αλλά και την τελική εκδοχή της προτεινόμενης από τον SirNorman Foster ανακαίνισής του, όπου φυσικά ο καινούριος γυάλινος θόλος δεσπόζει. Πέρα από την φοβερή θέα που προσφέρει και την διπλή σπείρα που σε οδηγεί στην κορυφή του και πάλι στη βάση του, ο θόλος προσφέρει κάτι ακόμα. Στο κέντρο του ένας ‘κώνος’ από ελεγχόμενα panels καθρεφτών μπορεί με ευκολία να αντικατοπτρίσει τα τεκτενόμενα εντός του κοινοβουλίου προσφέροντας έτσι απευθείας εικόνα στο κοινό το οποίο στέκεται αφ’ υψηλού.

Θέλετε κι άλλη συμβολογραφία; Με άνεση!

Τις παλιές καλές εποχές πριν πέσει το τείχος του αίσχους, στην Alexanderplatz είχε στηθεί ένα μνημείο προς τιμήν του Marx και Engels, οι οποίοι φυσικά πολύ μικρή σχέση είχαν με τον Σταλινικό κουμουνισμό αλλά δεν πειράζει....Τώρα οι Γερμανοί τα έχουν διατηρήσει φυσικά, αλλά έχουν στήσει ακριβώς μπροστά τους, στα 5 μέτρα ένα άλλο μνημείο (ιστορικό κυριώς για τους ναζιστικούς διωγμούς και τον πόλεμο εν γένει), ενώ το βράδυ τίποτα από όλα αυτά δεν φωτίζεται (!). Όχι παίζουμε...Συμβόλων συνέχεια.... Τι άλλο φυσικά μα το Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche (αυτό!), η περίφημη κατεστραμμένη από τον πόλεμο εκκλησία την οποία διατηρούν (κατόπιν λαϊκής απαίτησης στο παρελθόν) ανέγγιχτη, και η οποία περικλύεται από το μοντέρνο αντίστοιχό της (και το αντίστοιχο καμπαναριό) με τα εντυπωσιακά (για τις προ-matrix γενιές....) βιτρό. Φαιδρή και αξέχαστή στιγμή βέβαια όταν ανακαλύψαμε πως μέσα στη βάση του μοντέρνου καμπαναριού υπάρχει ένα μικρό μαγαζάκι που πουλάει ‘μπιχλιμπίδια’ από διάφορες χώρες της Αφρικής. Priceless.

Τέτοια ‘μυστήρια’ κόλπα συναντά κανείς και σε άλλα μέρη, τα οποία συντροφεύδουν τη συύγχρονη όψη του Βερολίνου που προσπαθεί σχεδόν μάταια να ξεφύγει από τη μεγάλη σκιά του baroque (εννίοτε και του kitsch) που επιβίωσε των βομβαρδισμών του πολέμου. Όπως για παράδειγμα του μουσείο της ιστορίας του Βερολίνου, του οποίου η σκεπή, όπως και άλλα σημεία, είναι περικυκλωμένη από διάφορα αγαλματάκια, αγαλματίδια, προτομές και ζώα, που μονάχα ένας Βύντρα ξέρει πως μαζευτήκαν εκεί. Τα ίδια και με το Berliner Dome. Ευτυχώς που τα αρχιτεκτονικά και κατασκευαστικά θαυματάκια (με την καλή έννοια πάντα....) υπάρχουν σε αφθονία, όπως το Sony Centre στο Potsadmer Platz και η Neue Nationalgalerie του van der Rohe.

Από την άλλη βέβαια υπήρχαν και άσχημες στιγμές σε αυτόν τον κτιριακό οργασμό. Αφού περιηγηθήκαμε την μόνη ‘λαϊκή’ αγορά που πετύχαμε, μπήκαμε και στο περίφημο (τώρα λέμε) μουσείο της Περγάμου. Τι το θέλαμε, μου λέτε; Άλλοι βαρεθήκανε γρήγορα, άλλοι δεν αντέχαν τόσο εκθέματα μαζί (σώπα!!!) και εγώ μόνο που δεν ούρλιαζα για τις κλοπές των πολιτισμένων Γερμανών, τον αρχαιολογικό αχταρμά που είχαν φτιάξει σε ένα τόσο μικρό (ναι, μικρό!) χώρο, όπως και ο τρόπος παρουσίασης και διατήρησης των εκθεμάτων (ένας αναστηλωμένος κίονας που ήταν κολλημένος στον τοίχο του μουσείου, σε μια άκρη του είχε πάρει κι αυτός λίγο από το χρώμα του ... τοίχου!!!). Γενικά μια απογοήτευση από πολλές απόψεις.....

Άλλα μυστήρια του Πεκίνου, συγγνώμη, του Βερολίνου: η απόλυτη αδυναμία να βρείς χαρτομάντηλα ή μπαταρίες, η έλλειψη οποιασδήποτε παρεμβατικότητας στον (ανά σημεία ψιλοβρωμερό) ποταμό Spree και οι απίστευτα λίγες μπύρες που μπορείς να βρεις σε μια μπυραρία (μουααααααααα!!!), και η φοβερή καθαριότητα παρά τους λίγους κάδους. Είναι βλέπετε στη νοοτροπία του ανθρώπου.

Τελικά όμως είναι τα πράματα που διήρκεσαν λίγο τα οποία θυμάσαι πιο έντονα, όπως οι ηθοποίοι μια οπέρας που τους βλέπαμε να πηγαίνουνε στην πίσω μεριά της σκηνής χάρη σε μια τζαμαρία, ή τα πολύ βαριά βραστά λουκάνικα που έφαγα ένα βράδυ, το Newton Bar, τα δύο deca μπαράκια που βρήκαμε με την colpocoquette, τα διαίτης - ειρωνικά -το -λέμε- αυτό- τώρα πρωινά που παίρναμε στο ξενοδοχείο, το Rotter και Grunner bar που δεν είδαμε ποτέ, η απέχθεια των νεαρών της παρέας για οτιδήποτε χτισμένο πριν το 1920 (δεν προλάβαμε να πάμε στο Bauhaus Archiv), τα σαχλά παιχνιδάκια μας με τις φωτογραφικές μας μηχανές, τις mini εκδρομές μου στο πεζοδρόμιο έξω από το ξενοδοχείο για ένα τσιγαράκι, ή τις ατελείωτες στιγμές που πάλευα με το Listerine για να αποστειρώσω το καταραμένο δόντι.

Τελικά πως πέρασα; Πως να πέρασα ρε παιδιά; Υπέροχα βέβαια, μόνο και μόνο που είχα τη δυνατότητα να δω ότι είδα και να μάθω ότι έμαθα, και με τους ανθρώπους που τα είδα, τέτοια τύχη δεν έχει κανείς πάντα. Αξίζει το Βερολίνο; Βέβαια και αξίζει, όπως και οι ανθρωποί του (πες τα ψηλέ, μεγάλε κριτή τον πάντων....) και μακάρι να υπήρχε παραπάνω χρόνος για να τη δούμε κι άλλο, αλλά φυσικά ποτέ δεν υπάρχει αρκετός χρόνος. Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, το Βερολίνο μου μοιάζει αρκετά, ή καλύτερα μου ταιριάζει αρκετά. Παντού βλέπεις ένα υπόγειο διάλογο γύρω από το θέμα της μνήμης και της ιστορίας, τι κρατάμε και τι δεν ξεχνάμε, η διατήρηση του παρελθόντος αλλά και το συμβατό άλμα προς τα μπρος, το χτίσιμο μιας νέας ιστορίας και ο συμβιβασμός με γεγονότα που ούτε ξεχνιούνται ούτε αλλάζουν. Άμα το πιάσεις εθνικά σίγουρα σε προβληματίζει και σε παραξενεύει αυτή η στάση των Γερμανών και ειδικότερα των Βερολινέζων, αλλά άμα το δεις σε προσωπικό επίπεδο τους ψιλοκαταλαβαίνεις.

Όπως και να ‘χει, τώρα είμαι πίσω στην υπέροχη Αθήνα (ο λα λα, τρια λα λο, τρια λα λα!!!) και την ακόμα πιο φανταστική Ψαροκώσταινα (που δεν θέλει να θυμάται τίποτα αλλά και να τα θυμάται όλα) φορτωμένος με νέες ιδεές και απόψεις, και φυσικά πίσω στη δουλειά και την καταραμένη πτυχιακή. Τώρα σε λίγο βέβαια θα ανοίξω το things to do.doc να δω τι έχω κάνει (πολύ λίγα), τι πρέπει να κάνω (πολύ περισσότερα) και το τι πρέπει να προσθέσω (ακόμα περισσότερα!). Έτσι είναι.

Έχασε και η Πανάθα....μη λείψω λίγες μέρες, τις πουτάνας και στα γήπεδα και στις πλατείες. Άντε τώρα να βάλω τάξη σε αυτό το χάος....