Πόνος....ΠΟΝΟΣ

Πόνος. Μόνο αυτή τη λέξη μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή, ή ακόμα καλύτερα τις τελευταίες 3 μέρες. Πόνος.

Σε συνέχεια των απανωτών τραυματισμών και σωματικών πόνων, ήρθε και ένας πονόδοντος from hell κάπου Τετάρτη ή Πέμπτη η οποία εξελίχθηκε ταχύτατα σε φλεγμονή όλης της δεξιάς πλευράς μου (κάτω γνάθος και αυτί). Υποψιάζομαι πως η τοπολογία του εν λόγου πόνου έχει βαθιά πολιτικά κίνητρα. Για να μην μακρυγορώ (χα!), αφού φύγαμε με τον panman χιλιο-απογοητευμένοι από την έκθεση comics Comicdome (γκετοποίηση από τις λίγες...) πήγα σε φαρμακείο και πήρα ένα αντιφλεγμονώδες. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Να σας πω εγώ: Να βάζεις ξυπνητήρι στις 7 το πρωί της Κυριακής για να φας ένα sandwich που πήρες από το Ιντέαλ στο διάλλειμα της ταινίας (Ο Λαβύρινθος του Φαύνου) και ένα burger από τα Γούδης (Goody’s) που καβάτζωσες για να πάρεις το χάπι, μόνο και μόνο για να ξυπνήσεις από το πόνο μια ώρα νωρίτερα. Να τι σημαίνει αυτό! Πόνος!

Ήθελες τα και παθέστα βέβαια, εγώ και η στοματική υγειινή έχουμε τσακωθεί εδώ και χρόνια, για διάφορα αίτια αλλά χωρίς σοβαρό λόγο φυσικά. Δεν είναι πως δεν βουρτσίζω τα δόντια μου (είπαμε, κάφρος κάφρος, αλλά έχει ένα όριο), αλλά και από την άλλη δεν είμαι και ο πιο επιμελής. Λίγο τα τσιγάρα, λίγο τα ξενύχτια, λίγο τα άσχετα μικρό και μεγαλο-γεύματα, καταλαβαίνετε.... Να είναι καλά ο πόνος (always look on the bright side of life ) έκλεισα ραντεβού με το φίλο μου τον οδοντίατρο (τον χασάπη της στοματικής κοιλότητας όπως τον φωνάζω) για να με ‘κάνει καλά’. ‘Προτεραιότητα μου είναι να σταματήσεις να πονάς.’ Με συγκινείς ρε Σ.!

Βέβαια όσοι είναι υποψιασμένοι καταλαβαίνουν πως το timing της φλεγμονής είναι επιοικώς απαράδεκτο, κάτι σαν την αποχώρηση του pa-σοκ από τη συνταγματική αναθεώρηση. Την Τετάρτη πετάω για Βερολίνο και δεν έχω την παραμικρή διάθεση να πάθω τα ίδια που έπαθα πολλά χρόνια, όταν μια κουφάλα μου (μάλλον η ίδια) αποφάσισε να γίνει μια υποτυπώδης αντλία αέρα καθώς το αεροπλάνο προσγειωνόταν. Πόνος. Και ξαναλέω (γράφω, whatever): ΠΟΝΟΣ.

Το κερασάκι στη τούρτα όμως δεν είναι οι διάφορες σωματικές μου καταρρεύσεις, αλλά η διαπίστωση πως την ίδια στιγμή που εγώ θα είμαι στο Βερολίνο για την ITB, στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στο Ελληνικό θα γίνεται η EnergyReS (8-11 Μαρτίου, ουσιαστικά δωρεάν για το κοινό), που πραγματικά με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο. Βέβαια, έτσι κι αλλιώς για τουρισμό πάμε Βερολίνο....

Τώρα όμως έχω μια απορία, αν όχι περισσότερες. Γιατί σε όποιον λέω πως θα κάνω απονεύρωση, όλοι λένε το ίδιο πράμα: ‘Ωχ!!!’ Guys….μην μου λέτε τέτοια. Είπαμε, την Τετάρτη πετάω (καλά με βλέπω να πλακώνομαι στα ούζα για καταπραϋντικούς λόγους, ξέρετε εσείς....)!!! Θέλω να πω δηλαδή πως δεν βοηθάτε και πολύ. Για εμένα ο οδοντίατρος είναι όπως και ο σεξο-γιατρός αφροδισιολόγος. Επισέρχονται σε πολύ βασικά και προσωπικά μέρη του σωματός σου, και το αίσθημα ντροπής αναπόφευκτα είναι πανταχού παρών. Δεν είναι τυχαίο πως μπορεί ο μεγαλύτερος φόβος του άντρα είναι να μην ‘του’ πέσει, αλλά στους εφιάλτες μας βλέπουμε τα δόντια μας να πέφτουνε (συνήθως συμβολίζοντας το θάνατο). Βέβαια, υπηρετώντας του την πίστη μου στην ανάγκη μου να μην απογοητεύω κανένα, έχω μια εξήγηση, που φυσικά είναι λάθος, αλλά δεν βαριέσαι. Παρόλο που τα δόντια τα θεωρούμε οστά, και είναι τα μόνα εμφανή σε εμάς, χάρη σε αυτά μπορούμε και μιλάμε. Επίσης χάρη στον κύκλο που κάνουνε, έχουμε ήδη βιώσει την απώλεια τους, γεγονός που μας έχει στιγματίσει στη παιδική μας ηλικία (OK, μάλλον υπερβάλλω τώρα....). Έτσι, στο υποσηνείδητό μας, απώλεια των δοντιών, σημαίνει απώλεια του λόγου, αίσθημα κατωτερότητας και πως τέλος παντών κάτι δεν πάει καλά με τον οργανσιμό μας αφού αρχίζουμε και χάνουμε οστά!!!

Τέλος πάντων, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι πως φοβάμαι μην αρχίσω σε 10, 15 χρόνια και γράφω τα ίδια για τους πνεύμονες και τα τσιγάρα....