Βέβαια επειδή είμαι ελεεινός κρετίνος, εγώ θα τις κάνω 10, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά επειδή τα top 10 και top 20 μου είναι τελείως ασαφή και αλλάζουν συνεχώς, ενώ συνήθως μπορώ να κατανομάσω μόνο το 80% από τις σχετικές λίστες, αφήνοντας τις υπόλοιπες θέσεις στο φλου, κάτι σαν τους ελληνικούς προϋπολογισμούς. Without further a do, και χωρίς σειρά προτίμησης ακολουθούν οι (σημερινές) μου top 10 αγαπημένες μου ταινίες χωρίς να σημαίνει φυσικά πως είναι και οι καλύτερες που έχω δει, αλλά αυτές που μπορώ να βλέπω συνεχώς, σε σημείο που να θυμάμαι τους διαλόγους απ’ έξω, χωρίς ποτέ να βαριέμαι ή να μην ενθουσιάζομαι και εκπλήσσομαι (I know.... i have no life.).
Ότι και να πεις για τον Dude, είναι πολύ λίγο. Ίσως από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά ρεμάλια που έχουν υπάρξει ποτέ, αλλά με μια φοβερή αξιοπρέπεια, έναν σεβαστό κώδικα τιμής και μια εμμονή στο bowling. O El Dudinisimo, χάρη στους αδελφούς Κοέν, μας προσφέρει απλόχερα την ανευθυνότητά του και την προκλητικά ράθυμη ζωή του, σε σημείο που αναρωτιέσαι, ‘γιατί δουλεύω, γιατί ξοδεύω, και γαμώ το κερατό μου γιατί να μην μπορώ να παίζω bowling κάθε μέρα;’. Respect to the Dude.
Η μεγαλοφυία που ακούει στο όνομα Tim Roth, ξεδιπλώνει το ταλέντο του (cliché) στις 4 ιστορίες, των οποίων οι σκηνοθέτες, τον παγιδεύουν σε never so strange for a hotel περιπέτειες, όπως η εξυπηρέτηση αμφιβόλου ηθικής μαγισσών, η ομηρία του από ένα ψυχοπαθή καρδιακό κερατά, δύο παιδιά straight from hell (Behave!!!), και φυσικά ένα groupάκι βαρεμένων με το πιο σάπιο στοίχημα ever. Άπειρες στιγμές γέλιου και μια ερμηνεία πολυδιάστατη από τις πολύ σπάνιες.
Τώρα μάλιστα. Η καλύτερη ταινία (μακράν) του Miky Rourke, ενώ και ο Robert de Niro ενσαρκώνει τον καλύτερο κινηματογραφικό διάβολο με περίσσεια χάρη αλλά και φοβερή εγκράτεια. Πέρα από το γεγονός πως η ταινία είναι εκπληκτική τόσο σεναριακά όσο σκηνοθετικά, αξίζει να τη δει κανείς μόνο και μόνο για τους τίτλους τέλους με μια εφιαλτική κατάβαση στον Άδη....
Απίθανο βιβλίο και μια απίθανα παρεξηγημένη ταινία. Εξωπραγματική ερμηνεία από τον Christian Bale (τον νέο de Niro κατά την ταπεινή μου άποψη), συνοδευόμενη από μια σκηνοθεσία υψηλής αισθητικής και αξέχαστους διαλόγους και σκηνές. Καταφέρνει και αποδίδει το πνεύμα του βιβλίου με φοβερή πιστότητα, καταθέτοντας ένα τρομερά σαρκαστικό τύμβο για τα late eighties, με τους απίθανους μονολόγους του κεντρικού χαρακτήρα για τη μουσική της εποχής, αλλά και την middle class σχιζοφρένεια. Τέλεια από κάθε άποψη.
Leeloo Dallas. Multipass. Ευτυχώς που υπάρχει ο Besson και άρχοντες της υποκριτικής όπως ο Gary Oldman μπορούν και βρίσκουν καταφύγιο. Το Fifth Element είναι πάρα πολύ απλά συνεχώς διασκεδαστικό, με εξαιρετικό ρυθμό, αλλά το κυριότερο ένα οφθαλμόλουτρο χρωμάτων, σχεδίων και τρομερών επινοήσεων. Το world setting είναι τέλειο ενώ η μια ατάκα διαδέχεται την άλλη. Άσε που η Jovovich είναι θεά.
The Godather (Ι)
Ακόμα και χωρίς τον de Niro, το πρώτο σκέλος της σχετικής τριλογίας αποτελεί ίσως την πιο οικουμενικά αποδεκτή επιλογή για λίστες του είδους. O Paccino μεταφέρει τον ζοφερό Michael Corleone άψογα, ο Marlon Brando υποδύεται τον εαυτό του καλύτερα από ποτέ, ενώ όλο το υπόλοιπο supporting cast είναι άψογο. Χαρακτηριστικό είναι πως όσοι δεν παίζουν καλά πεθαίνουν γρήγορα στη ταινία! Φυσικά η ιστορία είναι τέλεια και η σκηνοθεσία ακόμα καλύτερη, τόσο σχεδόν που θέλεις να αγαπήσεις την οικογένεια Corleone. Άσε που έχεις και ένα κλασσικότατο soundtrack, και μια αξέχαστη πρώτη σκηνή. Trully, an offer you cannot refuse.
Άμα νομίζετε πως όλες οι ταινίες είναι ίδιες, τότε A Clockwork Orange είναι η τρανή απόδειξη του εναντίου. Ασύλληπτο concept (το πιάσατε το δίγλωσο λογοπαίχνιο ε;) σε μια βαθειά ανθρωποκεντρική ταινία, με έναν εξίσου φοβερό χαρακτήρα του οποίου η αμφίεση έγινε pop icon. Δεν είναι τυχαίο πως ο Macdowell δεν κατάφερε να κάνει τίποτα καλύτερο μετά από αυτό. Milk is good for you.
Ghost Dog: The Way of the Samurai
Ένας μαύρος χοντρός samurai, εκτελεστής της ιταλικής μαφίας, μια κλασσική γκομενό-ιστορία, μια μικρή βιβλιόφιλη, ένας παγωτατζής από την Αίτή που δεν μιλάει γρι Αγγλικά, εκαντοντάδες περιστέρια, και ένα από τα καλύτερα soundtracks ever, το Ghost Dog είναι ένα αριστούργημα ενός εκ των προσωπικών μου θεών (εκεί δίπλα με τον Λουκά Βύντρα), του Jim Jarmush. Η ταινία δεν μπορεί να καταταγεί πουθενά φυσικά, αφού σμιλεύει τουλάχιστον 3 διαφορετικά είδη σε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα που εύκολα χαρακτηρίζεται ως η κινηματογραφική εκδοχή της ποιήσης.
Όποιος δεν την καταλαβαίνει να την ξαναδεί. Πάλι; Πάλι! Ο Lynch έχει την μαγική ικανότητα να ‘το γαμάει’ που λέμε λαϊκά... αλλά χωρίς όντως ‘να το γαμάει’. Άψογη σκηνοθετική αποτύπωση νευρώσεων και ανασφαλειών που έχουμε όλοι, soundtrack που σκίζει και μια από τις πιο τρομακτικές σκηνές που έχω δει ποτέ (στην αρχή όταν γυρνάει το στο κρεβάτι του και βλέπει τον Mystery Man). Φυσικά ύπαρχει και το δαιμονισμένο σενάριο το όποιο συνοδεύεται από ποίκιλες ψυχολογικά προκλητικές σκηνές, με την Patricia Arquette να είναι το κερασάκι στη τούρτα. You can never have me.
Για δέκατη ταινία δεν θα μπω στον πειρασμό να γράψω κάποια, συνεχίζοντας τη μακρά μου παράδοση στην αναβλητικότητα, αλλά άμα ήταν να είναι ελληνική, σίγουρα θα ήταν το Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα του Απόστολου Νικολαίδη.
Αυτά λοιπόν.
2 comments:
twra sovara, to ghost dog einai apo tis agaphmenes sou tainies??
΄Αλλες φορές είναι, άλλες φορές δεν είναι.... αναλόγως το mood (με φωνή Barry White το mood...).
Post a Comment