Yin Yang

Βολτάροντας στου Μετς, καταλάβα το μέγεθος της ανοήσιας μου και συνηδειτοποίησα πως τα Εξάρχεια δεν είναι όμορφα. Είναι ωραία. Όμορφο είναι το Μέτς. Μια γειτονιά στη σκιά του νεκροταφείου και με τις δυσκολίες της πλαγιάς με αμέτρητες ανηφόρες και λιγότερες κατηφόρες, και οι περισσότερες φυσικά πεζοδρομημένες, ενώ και οι κατασκευές, παλιές και νεότερες, έχουν ακόμα μια αξιοπρέπεια. Τι έκανα στο Μετς θα αναρωτηθείτε.... ή και όχι. Γύρναγα με ένα τσιγάρο παρέα για να περάσει η ώρα μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες του Open Music (εκεί που παλιά ήταν το Half Note, Blue Note, όλο τα μπερδεύω) για την συναυλία των film.

Τελικά είναι μεγάλη μαλακία να σου εντυπώνονται οι στραβές και ξινές στιγμές μιας συναυλίας (ή μιας παράστασης, ενός αγώνα, ενός απογέυματος κλπ. κλπ.) και όχι οι καλές. Αλλά ρε πούστη (και bardon για το ρε) πως είναι δυνατόν να μην σου κολλάνε τα στραβά και κυρίως τα ηλίθια.... ε λίγο ο χαρακτήρας, λίγο και οι συγκυρίες και μένεις με το σκατό στο χέρι.

Για να γίνομαι πιο σαφής λοιπόν, έχω μεταμφιεστεί σε γκρινιάρη συνταξιούχο επειδή μια τόσο καλή μπάντα δίνει μια καταπληκτική συναυλία σε ένα τόσο πεθαμένο κοινό. Ναι, πεθαμένο, και χωρίς εισαγωγικα! Δεν ξέρω ποτε πρόλαβα και μεγάλωσα και έγινα γεροπαράξενος, αλλά δυστυχώς είδα ένα μάτσο φλώρους, που αντί να ακούν (να ακούν.... θυμάται κανείς πως είναι να ΑΚΟΥΣ;) και να χαίρονται μια εκπληκτική συναυλία, ασχολιόντουσαν περισσότερο με το αν τα παπούτσια τους είναι cool, αν οι ίδιοι είναι trendyδες, και φυσικά παίζοντας και τραβώντας συνεχώς φωτογραφίες με τα κινητά τους και τις φωτογραφικές τους μηχανές. Και μην φανταστείτε κάτι τουριστικές του κώλου, εδώ μιλάμε για γκουμούτσουες DSLR που κάνουν τα χίλια ευρωκοτοπουλάκια να τρέπονται για την σχεδόν μηδενική τους αξία. Και όλα αυτά παρακαλώ σε rock συναυλία (καλά έστω rock-pop, γαμώ τις ταμπελίτσες σας γαμώ). Rock συναυλία αλλά με ένα τελείως πεθαμένο και ψυχρό κοινό. Θα συνέχιζα λέγοντας πόσο φλώροι ήταν όλοι τους, και πως προτιμώ να ακούω τις μπάντες της λεγόμενης ελληνικής ‘indie’ σκηνής (προσωπικά Closer, Bokomolech, Film, Wide – υπάρχουν ακόμα άραγε;;;- και ολίγη από Raining Pleasure, Invisble Surfers και Earthbound) αντί να ακούω τη συνεχιζόμενη γκρίνια και παραφιλολογία για τη χαμηλή προβολή και άλλες τέτοιες αρλούμπεςις φωτογραφικε΄γωγικα.rs kai . Θα συνέχιζα (ή μήπως συνεχίζω;) παραδέχοντας πως όλοι αυτοί οι χλεχλέδες (το αποψινό κοινό, αλλά και αντίστοιχος κόσμος σε άλλες συναυλίες, απόντες ή παρόντες) είναι εκατό φορές χειρότεροι από όσους πηγαίνουν στα σκυλομάγαζα, γιατί εκεί τουλάχιστον υπάρχει η αντίστοιχη συμπεριφορά. Μπαίνουν στο τσακίρ κέφοι οι άνθρωποι, δεν κοιτάνε σαν τα zombie στα 180db rock ‘n roll!!! Ακόμη, για να βγούν μερικές ακόμα σταγόνες δηλητήριο, θα υπερθεματίζα (ώπα!), πως ένα live δεν είναι πασαρέλα ρούχων, χαρακτήρα και ύφους (και καπέλων, για να μην ξεχνιόμαστε), αλλά ψυχαγωγία η οποία απαιτεί και τη συμμετοχή του κοινού (oh yeah baby!). Θα κούραζα τον εαυτό μου, και όποιον άλλον αφελή προσπαθεί να διαβάσει όλες αυτές τις κουταμάρες, αναπτύσσοντας τη θεωρία μου πως το 10% των Ελλήνων είναι λογικοί άνθρωποι, 30% των Ελλήνων είναι απλά μαλάκες (εκεί κατατάσσω εμένα φυσικά) και το υπόλοιπο 60% είναι και πολύ μαλάκες (έχω δρόμο ακόμα....).

Αντί όμως να πω όλα τα παραπάνω, για να μην με στεναχώρησω, θα συγκρατήσω τα καλά της βραδιάς. Το ίδιο έκανα και μικρός με τις τηγανίτες πατάτες. Τις άφηνα τελευταίες για να τις απολαύσω και να μου μείνει η γεύση. Όταν με το καλό γίνομαι πραγματικά γκρινιάρης γεροξεκούτης, θα θυμάμαι τους παραδόξους καλούς Gad (ναι, Gad. υπάρχει κανά πρόβλημα;) οι οποίοι υπό άλλες συνθήκες θα είχαν ζεστάνει το κοινό τέλεια. Πηγαίνοντας στο κυρίως πιάτο (τους film), για μια ακόμη φορά σε ένα live τους, κάποιος από τη μπάντα (εν προκειμένω η τραγουδίστρια) είχε γενέθλια, και ... ωχ σταματάμε το Stop, Stop στη μέση ..... και surprise!! ….. και happy birthday λα λαλα λα λα. Πιο ουσιαστικά φυσικά συγκρατώ πως ήταν ακόμη καλύτεροι από τις 2 προηγούμενες φορές, με εκπληκτική ζωντάνια και κίνηση, χωρίς οι εκτελέσεις τους να είναι ‘καλουπωτές΄ ή προβλέψιμες, εν αντιθέση φυσικά με το playlist όπου ο πρώτος δίσκος, το Luggage….μάλλον ξεχάστηκε. Επιπλέον θα ήταν άδικο να γράψω τίποτα για τη τεχνική τους ή το στύλ τους ή το στήσιμο και το δέσιμο τους επί σκηνής, αφού όλα ήταν τέλεια.

Τι λέω και γράφω τώρα μώρε.... χέστους τους φλώρους! Η συναυλία ήταν γαμάτη! Απλά. Ήταν μια καταπληκτική συναυλία που άμα είχε τον κόσμο (και τον χώρο, δεν μιλάω για διαστάσεις) που της άξιζε, θα ήταν μοναδική. Ε μα πια, με το ένα και το άλλο. Άντε να πέσω να κοιμηθώ τώρα, μπας και πιάσω το Joker αύριο και καταφέρω επιτέλους να μετακομίσω στη δουλειά.

Υ.Γ.1 Όταν με το καλό ξανάρθουν οι Massive Attack στην Ελλάδα, θέλω κλειστό χώρο και τις κάμερες (ΟΛΕΣ) απαγορευμένες.... όποιος θέλει και εικόνα υπάρχουν και οι φωτογραφίες των επαγγελματιών φωτογράφων σε περιοδικά και sites, για να μην αφιερώσω 10 παραγράφους για τα εκπληκτικά video clips τους (ναι! Έχουν!). Έλεος πια με τη μαλακία του Έλληνα!

Υ.Γ. Το post στερρείται φωτογραφιών δηλώνοντας έτσι συμβολικά το εμπάργκο μου στις φωτογραφικές μηχανές στις συναυλίες.

Υ.Γ.3 Alex, έχασες!