Geoforming revolution

Κατόπιν της πρόσφατης πρωτοβουλίας της κυβέρνησης να πείσει το σκαϊ να δράσει εθελοντικά σε συντονισμό με τον γνωστό άγνωστο Β. Παπακωνσταντίνου (berde δε way, πότε επιτέλους θα επανακτυπωθεί το ‘Διάφανο’ του Θ. Παπακωνσταντίνου, ε Λύρα, ε;;;;) και να σώσει τον Κηφισσό από τα σκατά μας και τα σκουπίδια, ο πασίγνωστος εξωραϊστικός σύλλογος του Α’ δημοτικού διαμερίσματος ‘Το παραθεριζόμενο ζάκι, δεν είναι junkie, αλλά από οικογένεια με τζάκι’ αποφάσισε να λάβει δραστικά μέτρα για την ασχήμια της Αθήνας και την γενικότερη ταξική αισθητική ανισορροπία που κυριαρχεί στο λεκανοπέδιο.

Σύντροφοι, συντρόφισσες (για να βάζουμε τα πράματα στη σωστή σειρά) ο ως άνω αναφερθέν σύλλογος ανέθεσε στο Πολυτεχνείο της Τανζανίας (αυτός ο ευρωπακός ρατσισμός και αποικιοκρατισμός ρε πούστη μου...) να εκπονήσει σχέδιο για τον εξωραϊσμό και τον υπαρκτό σοσιαλισμό της Αθήνας. Αν και η διαδικασία βρίσκεται ακόμη στο στάδιο be-be, με χαρά μας ανακοινώνουμε τα πρώτα αποτελέσματα αυτού του καινοτόμου πολεοδομικού σχεδιασμού, όπως φαίνεται και από τις σχετικές φωτογραφίες. Μπορεί τελικά να μην κάναμε τρύπες στον Υμηττό, αλλά τουλάχιστον μετατρέψαμε την Αττική σε παραθεριστικό νήσο. Κρητσικάτσιδες τρέμετε μωρέ!!!

Πιο συγκεκριμένα συντρόφια μου (έτσι γενικά, χωρίς φύλο που μας διαχωρίζει, κάτω οι βιολογικές προκαταλήψεις), προβλέπεται το κοπή τω πίτα της Αττικής με το νοτιο-ανατολικό κομμάτι να την κάνει για άλλα. Το σχίσμα θα ξεκινήσει στη στροφή της Βάρκιζας για το Σούνιο, πριν το ένδοξο Riba’s, θα σκαλίσει και θα γλύψει Κίτσι, Κορωπί, Marco-Polo και τα άλλα αμπελο-χώρια και θα φθάνει μέχρι και το αεροδρόμιο το οποίο πλέον θα περιστοιχίζεται από θάλασσα, έτσι να γουστάρουν οι τουρίστες όταν προσγειώνονται. Ξενέρωτες περιοχές όπως Santa Friday, Χολαργός και άλλοι μεσο-αστικοί παράδεισοι θα βυθιστούν να κάνουνε παρέα στη χαμένη Ατλαντίδα παρέα με το scuba τέρα του Loh Greck. Από το Μαρούσι θα επιζήσει μονάχα το Ο.Α.Κ.Α. να πηγαίνουμε να βλέπουμε την Πανάθα όταν θα παίζει intertoto. Επίσης, το νεο-ιδρυθέν νησί (δεχόμεθα προτάσεις για το όνομα) θα συνδέεται με τον ηπειρωτικό παράδεισο μονάχα μέσω μιας νέας καλωδιωτής γέφυρας την οποία ναι μεν πάλι θα την εγκαινιάσει ο hard-rock-thrash-metal Λαλιώτης, αλλά θα είναι κατά ένα μέτρο μεγαλύτερη από εκείνη του Ρίο, όχι τίποτα άλλο, μην μας τη βγαίνουν και από τα αριστερά οι μινάρες της Πάτρας.

Συνεχίζοντας, η Νέα Ελβετία, το Παγκράτι και το Μετς βυθίζονται και αυτές μαζί με τα αυθαίρετα της Λούτσας και τον Βουτσά. Το Μετς ειδικά, επειδή είναι προκλητικά όμορφο για να είναι τόσο κοντά στην Ομόνοια. Τα Εξάρχεια, επειδή έχουμε βαρεθεί τρελλά με τις μαγικές μας πεζοδρομήσεις, μετατρέπουμε το σκατοχώρι σε Βενετία (τα σαθρά θεμέλια τα έχουμε έτσι κι αλλιώς). Ως αποτέλεσμα, δεν προβλέπεται καμμία αλλαγή, εκτός από τη νέα παγκόσμια πατέντα, τα water-channel bars, να γίνουνε ακόμα πιο κεντρο-ευρωπαίοι οι συνασπίτες. Ο Κηφισσός, ο Ιλλισός και ο πύρκαυλος (copyright Τασού) ΗΣΑΠ μετατρέπονται σε αληθινά ποτάμια (από ‘κείνα που έχουνε νερό και το καλοκαίρι) ενώ το New World γίνεται όντως new αφού μετατρέπεται σε παραλία.

Μελετώνται ακόμη κάποιες μικρότερες ενέργειες όπως δημιουργία καταρρακτών στον Λυκαββητό, λίμνης στην Ομόνοια και δάσους στη Κυψέλη. Η χρηματοδότηση των ανωτέρω θα επιτυχθεί με την πώληση της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς για να ησυχάσουμε και με τα διπλωματικά μας. Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια και τρεις μεζονέτες στο πόθεν έσχες των βουλευτών. Όχι, που πήγε η Θεσσαλονίκη να μας κάνει μετρό και θα μέναμε εμείς πίσω. Χα (!!!) κουφάλες, σας τη φέραμε!!!

Μιλάμε και για πολύ επιστήμη!!!

Εν συνεχεία των γαμήλιων post, ήρθε η στιγμή πιστεύω να καταθέσω την πρώτη αν όχι πρωτόλεια version μιας νέας και καινοτόμου μεθοδολογίας με την οποία οι soon to be husband and wife μπορούν να επιλέξουν ποιους θα καλέσουν στον γάμο τον ονείρων τους. Αναφέρομαι φυσικά στην άγνωστη, αλλά όχι για πολλή ακόμη, μεθοδολογία του Marriage Ceremony Relative Relationship Ranking System (MC3RS).

Αν και στην αρχή σκεφτόμουν να κάνω κάτι με πολλαπλασιαστικούς συντελεστές (όπου δηλαδή οι διαφορετικές σχέσεις που έχεις με ένα πιθανό καλεσμένο εκπροσωπούνται με συντελεστές οι οποίοι μπορούν να πολλαπλασιαστούν ο ένας με τον άλλο ώστε να προκύψει το τελικό αποτέλεσμα), τελικά επειδή είμαι τεμπέλης και μου φαινόταν δύσκολο, αποφάσισα οι συντελεστές να είναι αθροιστικοί και το ζευγάρι να λαμβάνει υπόψη του τον μέσο όρο για το κάθε άτομο.

Και για να γίνω αντιληπτός. Ο παρακάτω πίνακας δίνει τους συντελεστές της σχέσης με το 100 να είναι το απόλυτο δέσιμο και το 0 να είναι ο εγγονός του πέμπτου φούρναρη της Καβάλας. Τον ξέρετε; Δεν τον ξέρετε!

Γονείς	1
Παπούδες - Γιαγιάδες	0,99
Αδέρφια	0,98
Θείοι	0,7
Θείες	0,7
Ξαδέρφια	0,75
2οι Θείοι-Θείες	0,4
2α Ξαδέρφια	0,4
Στενοί φίλοι	0,9
Φίλοι	0,75
Γνωστοί	0,55
Έχετε μεθύσει μαζί μια φορά	0,35
Συνάδελφοι	0,35
Προϊστάμενοι	0,3
Υφιστάμενοι	0,2
Νονός-Νονά	0,15
Φίλοι των γονιών	0,3
Γείτονες	0,25
Πρώην συμμαθητές	0,3
Πρώην συμφοιτητές	0,55

Τώρα μια ανθρώπινη σχέση μπορεί να οριστεί ως εξής (ανετότατα):

s = score

e = experiences

i = intimacy

u = understanding - communication

ti = time at which relationship started

tm = time of marriage

Βέβαια το παραπάνω είναι θεωρητικό και αξιωματικό και δεν βοηθά και πάρα πολύ το ζευγάρι ειδικά όταν δεν υπάρχει χρόνος. Έτσι λοιπόν, αυθαίρετα, θα εφαρμόσουμε το εξής γραμμικό μοντέλο:

fn = οι συντελεστές του πίνακα

n = o αριθμός των συντελεστών οι οποίο είναι εφαρμόσιμοι στην σχέση

m= αυθαίρετα επιλεγμένος πολλαπλασιαστής (η τιμή 7 νομίζω είναι κατάλληλη)

Με βάση λοιπόν την παραπάνω γραμμική έκφραση και τον σχετικό πίνακα, μπορεί για κάθε πιθανό καλεσμένο να υπολογισθεί ένα σκορ, με ανώφλι την μονάδα, το οποίο σε συνδιασμό με μια βάση (το 0,4 φερ’ ειπείν) να ορίζει αν και εφόσων θα καλέσουμε το άτομο στο θεσπέσιο γάμο μας.

Έχει ενδιαφέρον (καλά μην τα παίρνουμε όλα στα σοβαρά...) πως η παραπάνω θεώρηση δέχεται αρκετές τροποποιήσεις κατάλληλες για κάθε περίσταση, ενώ φυσικά όλες οι αυθαίρετες τιμές προσαρμόζονται στα γούστα του κάθε ζευγαριού. Μπορεί για παράδειγμα να δεχθεί και αρνητικούς συντελεστές (π.χ. κάποτε αυτή η κουφάλα μου έφαγε μια γκόμενα, -0,5), ενώ άμα οι καλεσμένοι μας βγαίνουν πολλοί, μπορούμε κάλλιστα να υψώσουμε τη βάση ή ακόμη να πειράξουμε τον πολλαπλασιαστή m.

Από την άλλη το βασικότερο πρόβλημα, όπως πολύ ενδελεχώς έχει αναλύσει η futourist, έγκειται στην αξιολόγηση των φίλων, όπου αναγκαστικά θα πρέπει να καταφύγουμε σε ερωτήσεις του στυλ ‘Είναι ο Μιχάλης πιο πολύ φίλος από τον Κώστα, ή ο Γιαννής είναι λιγότερο φίλος από τον Νεοκλή (!) ;’

Βέβαια οι σαθρές και άθλιες μαθηματικές μου γνώσεις δεν μου επιτρέπουν να επεκταθώ σε πιο σύνθετα, πρακτικά και δυναμικά μοντέλα, τα οποία θα εξέταζαν και τις αλληλοεξαρτήσεις μεταξύ των σχέσεων (π.χ. μπορεί να αντιπαθούμε τον 2^ο σύζυγο της θείας μας αλλά δεν είναι ‘πρέπον’ να μην τον καλέσουμε και ούτω καθεξής), και για αυτό το λόγο προσκαλώ γνωστούς (Spyrous γιου-χού!!!) και αγνώστους μαθηματικούς να συνεισφέρουν σε αυτή την έρευνα, αφιλοκερδώς φυσικά και εκχωρώντας όλα τα πνευματικά δικαιώματα σε εμένα φυσικά και πάλι.

Θα μου πείτε φυσικά ‘Καλά ρε μαλάκα -πολύ φυσικά εδώ-, είναι αδύνατο, γελοίο και απάνθρωπο να υποβαθμίσεις προσωπικές και συναισθηματικές σχέσεις σε μια μαθηματική διατύπωση, τι σκατά -πάλι πολύ φυσικά- γράφεις;’ Σε εσάς λοιπόν τους σκοταδιστές οφείλω να τονίσω πως θα έπρεπε να ασχολείσθε με άλλα πιο σημαντικά πράματα όπως την παγκόσμια συνομωσία επιστημόνων να μας πείσουν πως καταγόμαστε από μια λίμνη βιομάζας ή με τον φασιστικό τρόπο με τον οποίο κάποιοι και κάποιες αποκυρρήσουν την καλύτερη φίλη της γυναίκας, την ανορεξία, και όχι με μια μικρή και αθώα έρευνα στον τομέα του social engineering. Εντάξει;;; Άντε!!!

Υ.Γ. Anonymous, την Dynamo να την παίξω άσσο;

Hints and Tips

Κατόπιν προσφάτου εμπειρίας μου με γάμο και γαμήλια τελετή, θα παραθέσω ορισμένα points για το μέλλον και για όποιον ενδιαφέρεται γενικότερα.

Όλοι θέλουν να παντρευτούν σε μια παραλία ή μεσούσης ενός ποταμού. Τα πεθερικά έχουν διαφορετική άποψη. Κι αυτή επικρατεί.

Μην εμπιστευτείτε κουμπάρο ή κκουμπάρα για τη διοργάνωση, ή τους εαυτούς σας. Βρείτε ένα καλό φίλο (άνεργο) ή ένα επαγγελματία wedding planner, και μισθώστε τον.

Αποκλείεται να πάνε όλα ρολόι.

Οι επαγγελματίες φωτογράφοι και οπερατέρ είναι αναπόφευκτοι. Οι ερασιτέχνες είναι απλά θλιβεροί.

Επ’ ουδενί μην αφήσετε τη νύφη να πατήσει το πόδι του κουμπάρου. Είναι αναχρονιστικό και υποτιμητικό. Εικοστός πρώτος αιώνας, hallo;;;

Ένας DJ στοιχίζει λιγότερο από μια μπάντα που παίζει τα πάντα.

Ο γάμος και η δεξίωση είναι για το ζευγάρι και όχι για τους καλεσμένους. Τα πεθερικά και πάλι έχουν αντίθετη άποψη.

Λίστα γάμου και καταθετικός λογαριασμός. Άμα ο γάμος δεν βγει με τετραψήφιο θετικό ισολογισμό, είναι σκέτη αποτυχία (λέμε τώρα).

Για τις γυναίκες: patch σιλικόνης για τα πόδια. Για τα τακούνια. Ξέρετε εσείς...

Βάλτε ένα ρουφιάνο στη πόρτα να τσεκάρει ποιός φέυγει νωρίς. Όχι τιποτά άλλο, να ξέρετε και ποιούς να μην καλέσετε στον δεύτερο γάμο....

Άμα αγχώνεστε και τσακώνεστε για τη δεξίωση, τους καλεσμένους, το φαγητό, τις προσκλήσεις, τα λουλούδια, τη μουσική, τη διάταξη των τραπεζιών και εγώ δεν ξέρω τι άλλο, κάντε έναν πολιτικό και ησυχάστε. Θα σας βγει και πιο φθηνά.

Για τους κουμπάρους: Πάντα σταυρώνουμε τα στεφάνια. ΠΑΝΤΑ!

Για τους καλεσμένους: Γράφουμε στο βιβλίο ευχών ΠΡΙΝ μεθύσουμε!!!

Προτιμάμε το λευκό κρασί που δεν αφήνει και λεκέδες.

Στο ρύζι σημαδεύουμε τον παπά, όχι τίποτα άλλο, να πάρει κανένα επίδομα επικίνδυνου επαγγέλματος ο άνθρωπος.

Χωρίς χιούμορ δεν παντρεύεσαι.

Οι νύφες δεν έχουν λόγο να ανυσηχούν. Δεν υπάρχει γυναίκα στο κόσμο που να μπορεί να της κλέψει τη λάμψη αυτή τη βραδιά. Μπορεί να υπάρχουν μερικές βέβαια οι οποίες θα προσπαθήσουν....

Ο γάμος είναι κόλαση. Δεν είναι ανάγκη να είναι και η τελετή το ίδιο.

Το ζεϊμπέκικο στο γάμο απογορεύεται δια ροπάλου (δικό μου).

Και τελευταίο και πιο σημαντικό: Διασκεδάστε το!

Ο γάμος

Α, ναι! Ο γάμος. Σωστά. Αν και δεν είμαι, πολλές φορές συμπεριφέρομαι και σκέφτομαι σαν κυνικό μηδενιστικό γουρούνι αλλά για 5-6 ώρες ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.

Απλά.

Κοκαΐνη - Μπυρά: 2-0

Η κούρασή μου έχει φθάσει σε εξευτελιστικά για την ηλικία μου επίπεδα. Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να σκεφθώ ή να γράψω και πολλά, είμαι εξαντλημένος και απογοητευμένος από μια ηλίθια δουλειά. Γιατί όσο ιέρο και να είναι να προσφέρεις ένα κρεβάτι ο άλλος την κεφαλή κλίνη, ε, δεν είναι δα και το πλεόν παραγωγικό ή δημιουργικό.

Ευτυχώς δεν έγινε και τίποτα το φοβερό, κολοκύθια δηλαδή, δυό τρείς μεθυσμένους εγγλεζάδες, μερικά no-show, άπειρα τηλέφωνα δεξιά κι αριστερά, αρκετοί μαλάκες ταρίφες, και κανά δυό γελοίους Έλληνες πράκτορες που δεν ξέρουν τι τους γίνεται.

Αυτή ή κουφάλα, η μεγαλύτερη πουτάνα από όλες, η μπάλα τα θέρισε όλα πάλι. Ποιά ομόλογα και ποιά Σκόπια μου λες τώρα, εδώ ο ασθενικός Pippo έβαλε δύο γκολ! Πιο δίκαιη και πιο άδικη και από τη μάνα μας, η μπάλα πήρε και σήκωσε σαν θύελλα την Αθήνα, με ενθουσιώδεις οπαδούς να ΄κάνουν απόβαση’ στην Αθήνα (λες και της Αθήνας τις έχουν μείνει ελεύθερες παραλίες...), με περιπτεράδες, κάπελες και ταξιτζήδες να αισχροκερδούν, και μια βροχή η οποία έχει βαλθεί να φέρει το τέλος του κόσμου 5 μέρες νωρίτερα.

Δεν θέλω και ούτε μπορώ να αρχίσω καν να εξηγώ τη μαγεία και τη δραματουργία της μπάλλας τόσο μέσα στο γήπεδο όσο έξω από αυτό, αλλά συγκρατώ με χαμογελάκι κάφρου τις νίλες που παθαίνουν τα ιδιωτικά κανάλια όταν η κρατική τηλεόραση έχει μεγγάλα αθλητικά γεγονότα. Μιλάμε, τα παιδάκια, λυσσάνε και αυτή τη φορά είχαν βάλει σκοπό της ζωής του σώνει και καλά πως οι Puddies είναι βάρβαροι; Ποιοί ρε, αυτοί;!; Πάτε καλά ρε, αυτοί που όταν έχασε η ομάδα τους χειροκροτούσαν τους αντιπάλους; Άντε και στο διάλο μαλάκες Έλληνες!!!

Κουράστηκα. Όχι ότι έγραφα κάτι remotely interesting ή σωστό...

When times are great and friends visit

Μαμά, μπαμπά, φίλοι, και λοιποί συγγενείς:

ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΑΝ ΤΟΥΣ

We have all gone poof!

Whoever invented fake flowers was a fucking genius. Not for the obvious reasons of course, but because he or she created a trademark for kitsch and at the same time revealed one of our many flaws. We do not want to admit, but at first glance, and the thousands after that, a bunch of moderately engineered fake flowers are aesthetically pleasing. Our senses and brain either never knew or have long forgotten how to appreciate the complexity and it’s horny intentions. For too long we have had ourselves lulled into accepting a blurred image of a flower, a random and generic arrangement of vagina-like shapes and colors, but nothing in particular, nothing in context. We have treated them as aesthetic add-ons like widgets on a self-absorbing web page. We have treated them like space whores. It is only when we get within smelling distance that our eyes accommodate for the blissful sight and awaken our primal instincts. But now, thanks to fake flowers, we can begin to appreciate flowers again, for what they truly are, and not a side note on a feng shui paperback.

***************************************************************

I never liked flowers though; at least not the vast majority of them. Never discreet they were. And still are. I prefer general plants, small trees, the surviving class, almost bush like. The kind that with a bit of sand, a few tears and a lighter can still grow. I like to think that plants do not have feelings. Many will argue otherwise, but I am not on a scientific quest. I fancy them more like an assortment of organic material, which despite all odds moves, animates, grows. I mean they are no Speedy Gonzalez this bunch, but they are more driven than flowers. Flowers are so fucking sensitive, always used in stupid poems; you never listen about an orange tree on a poem unless someone is hung from it. Ridiculous. Like that plant – I wont even bother to google it- that blossoms only once every 4 or 5 years. If you ask me, that quite a dump tactic for a plant species to survive. Like the panda getting picky on the verge of extinction. I mean, you will never going to see the bunnies or the rats go extinct they way they hump. I prefer general plants, the ones with modest small flowers that come plentiful if they can manage, if they are lucky enough. I think they have no feelings, because there is nothing accidental or random with them, if the soil is bad, or if they are poisoned, of if they don’t get water, basically they are screwed. They die out. No one will rush in to the rescue really; after all next year another one will grow in its place. Still, it is said that no leaf is the same with any other in the world, and to me that is fine and great. These zombie like creatures calm me down, reminding of the time I enjoyed climbing trees, as I walk by them appreciative of their struggle and character. Flowers are just fucking show-offs.

***************************************************************

I am a cat person. Don't even get me started about dogs.

Όταν η μνήμη αδυνατεί

Τι είναι χειρότερο; Να λες ψέματα στους άλλους ή στον εαυτό σου; Και ακόμα καλύτερα, ποιανών τα ψέματα να πιστέψεις; Τα δικά σου ή των άλλων;

[Να μην λες ψέματα καθόλου]

Τα ψέματα που λέω στον εαυτό μου, συνήθως με βοηθάνε για λίγες σύντομες ώρες, και έτσι είναι χρήσιμα, όχι λευκά ή με πούλιες, απλά χρήσιμα. Φυσικά μου λέω και ψέματα που κρατάνε χρόνια, τα χρυσά μου.

[Πρέπει να προσπαθείς]

Δεν εννοώ φυσικά τα ψέματα με την κλασική προληπτική ή θρησκόληπτη έννοια. Για μένα το ψέμα δεν είναι αμαρτία, αλλά μια μασκαρεμένη αλήθεια, μια δυσλειτουργική έκφραση, κάτι σαν τα συναισθήματα που κρύβουμε και τραβάμε φωτογραφίες για να τα περιγράψουμε. Ειδικά όταν το ψέμα το ξέρει μόνος αυτός που το λέει ή το γράφει, όταν δεν υπάρχει καμμία απόδειξη του εναντίου. Μπορείς να πεις ψέματα για το χρώμα ενός αυτοκινήτου και να βγεις ψεύτης, αλλά μπορείς να πεις ψέματα για το πως νιώθεις και να βγεις ειλικρινής. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι ενοχές σου θα σε αγνοήσουν και θα σε καταδιώξουν για άλλες μαλακίες.

[Και η αλήθεια; Καμμία αξία;]

Αλλά ακόμα και το πρώτο ψέμα λέει πολλές αλήθειες. Το χρώμα ενός αυτοκινήτου είναι συνήθως μια άχρηστη πληροφορία (εκτός κι αν καυλώνεις με τα κόκκινα αμάξια) αλλά όταν (και αν) ανακαλυφθεί το ψέμα, τότε βγαίνουν στην επιφάνεια της αντίληψής μας πολλά για τον ψεύτη, τον απατεώνα, χωρίς όλα να είναι αλήθεια. Έχει αχρωματοψία (όντως;), είναι κατα συρροήν ψεύτης (πιθανώς), σε υποτιμά και σε κοροϊδεύει για να διασκεδάσει (πολύ πιθανό). Οι πιθανότητες είναι άπειρεςΣίγουρα τα ψεύδη περιπλέκουν τα πράματα, αλλά από την άλλη κάνουν αυτά τα αόριστα, γενικά και ευκόλως αναφερόμενα ‘πράματα’ πιο ενδιαφέροντα, πιο ευκίνητα, πιο αόριστα και πιο ανθρώπινα.

[Στη φύση μας είναι και το κακό, αλλά και το καλό]

Χάρην ευκολίας, τι θα ήταν η τέχνη χωρίς την ψευδαίσθηση; ‘Η ακόμα καλύτερα, ο έρωτα χωρίς την αυταπάτη; Τίποτα, ένα απόλυτο μηδενικό, κι ας αφήσουμε τους κυνικούς και τους μηδενιστές στο πλάι (*). Το ίδιο και η απιστία. Το ίδιο και η πολιτική, οι νόμοι και τα δικαστήρια. Η αναρχική ουτοπία βασίζεται εκτός των άλλων και στην ειλικρίνεια, αλλά είναι ακριβώς αυτό. Μια ουτοπία, δυσλειτουργική, α-δύνατη και απάνθρωπη από τη φύση της. Η αλήθεια, χωρίς καν να υπάρχει, είναι καθολική και αδιαπραγμάτευτη, ένας τύρρανος που απλώνει τη σκιά του από πάνω μας, και μας ξεγυμνώνει σε ξύλινες μαριονέτες της υπαρξής μας, ανύμποροι να θωρακίσουμε τις αδυναμίες μας. Χωρίς τα ψεύδη, δεν θα υπήρχαν τα όνειρα, η ελπίδα, δεν θα υπήρχε η επιθυμία. Όλοι έχουμε δικαίωμα στο ψέμα. Μας έρχεται σαν την αναπνοή.

[Το ψέμα δεν δίνει ζωή, ούτε τη συντηρεί. Την κατατρώει]

Η ηθική (ο τσελεμεντές της ζωής) φυσικά υπαγορεύει άλλα, αντικρούει το ψέμα και προτάσσει την ενάρετη και τίμια ζωή. Ο καθένας όμως έχει τους δικούς του ηθικούς κανόνες, τους δικούς του ψυχολογικούς φραγμούς, που ίσως να προέρχονται από μια γενικότερη κοινωνική αντίληψη αλλά σίγουρα δεν είναι ταυτόσημοι με τους δικούς μου, του δίπλα ή του παραδίπλα. Και το παραμύθι συνεχίζεται, αφού οι περισσότεροι από εμάς αλλάζουμε αυτούς τους κανόνες κατά το δοκούν, ή κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας όποτε και όπως μας βολεύει για να νιώθουμε άνετα και να αφήσουμε τις ενοχές μας και πάλι ορφανές. Μέχρι φυσικά να μας βρει η ζωή από κάτω και να αρχίσουμε να αναζητούμε θεούς και δαίμονες, προσωπικούς και απρόσωπους, για συγχώρεση και λύτρωση. Ίσως λοιπόν η υποκρισία να είναι ένα χειρότερο ψέμα, γιατί είναι πολύ πιο δύσκολο να την ξεσκεπάσεις ή να την ξεπεράσεις. Και είναι αδύνατο να την πιστέψεις.

[Δεν μπορείς να κοροιδέψεις τον εαυτό σου]

Εγώ είμαι σίγουρος και άνετος με την ιδέα πως κάθε μέρα, κάθε στιγμή, ένα μέρος της αλήθειας μου αποκρύπτεται, πως άνθρωποι μου λένε ψέματα, μικρά ή μεγάλα, τις περισότερες φορές ασήματα σε εμένα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό, αφού έτσι εκφερόμαστε όλοι. Το ίδιο κάνω κι εγώ άλλωστε, γιατί να περιμένω κάτι διαφορετικό από τους υπολοίπους; Το πολιτικό, το επιχειρηματικό ή το εξουσιαστικό ψέμα δεν με απασχολεί σχεδόν καθόλου. Το ίδιο με το το ‘ελαφρύ’ προσωπικό ψέμα. Ξέρω πως τη στιγμή που μιλάω με κάποιο, το πιο πιθανό είναι πως και οι δύο θέλουμε να αλληλοβριστούμε και να υποβληθούμε ο ένας στον άλλο. Ποτέ δεν πρόκειται να πούμε τι αληθινά πιστεύουμε ή σκεφτόμαστε, γιατί υπάρχουν οι ψυχολογικές, κοινωνικές και προσωπικές συμβάσεις. Προστατεύουμε όχι μόνο τους εαυτούς μας, αλλά και τους άλλους, γιατί μπορεί το ψεύδος να πληγώνει, αλλά ή αλήθεια είναι χειρότερη. Η αλήθεια δεν αλλάζει αλλά μένει εκεί απαράλλαχτη στο χρόνο και απάνθρωπη μέχρι να τη χρωματίσουμε και να την σκεπάσουμε με νέα ψέματα. Από την άλλη το ψέμα είναι εύπλαστο, δημιουργικό και ευέλικτο. Και χρήσιμο. Άσε που κουκουλώνει την αλήθεια. Στο παιδικό τζόγο του πέτρα-ψαλίδι-χαρτί, η αλήθεια είναι η πέτρα (απελέκητη) και το ψέμα το χαρτί. Το χαρτί κερδίζει την πέτρα.

[Και έτσι απλά, πρέπει να παραδοθούμε]

Η υποκρισία όμως; Είναι μοναχική, αλλά διαρκώς υποβόσκουσα, ψιθυριστή, αλλά ποτέ βουβή, την ακούς όταν δεν μιλάς. Την κουβαλάμε όλοι, σε μικρότερες ή μεγαλύτερες διαστάσεις, και την αποδεχόμαστε ως έχει μαζί με το ψέμα που σέρνεται πίσω της. Σε πολλά σημεία μας ορίζει, όπως και οι αλήθειες που έχουμε αποδεχθεί. Και το περίεργο είναι πως από τη φύση της και μόνο, είναι ανώτερη από όποια ηθική, και όποιους κανόνες, και όποια θρησκοπιστία, γιατί έχει τη δύναμη να μετατρέπει την αλήθεια σε ψέμα και το ψέμα σε αλήθεια. Δουλέυει αμφίδρομα, τραβάει γραμμές στην άμμο ξανά και ξανά, πετάει τα χρώματα στον καμβά και τους διαδρόμους της ζωής σαν τον Pollock.

[Ότι κρύβει την αλήθεια, αυτή είναι η τυρρανία και όχι η πραγματικότητα]

Ίσως λοιπόν να πιστεύεις τα ψέματα που λες στον εαυτό σου να είναι όντως το χειρότερο. Ίσως όμως να είναι και αδιάφορο. Χέστηκα. Μπυρίτσα;ό). θανολα διασκεαταδιικριν

(*) Ο ρομαντισμός μου με ραντίζει με ψέματα και ψευαισθήσεις ικανές να με ψυχαγωγήσουν και να φωταγωγήσουν τις μικρές αλήθειες σε όλο τους το μεγαλείο και την ομορφιά.