Απόψε έχουμε επιθεώρηση

Ευτυχώς για μια ακόμη φορά εμείς οι κρετίνοι που έχουμε αναλάβει το βαρύ φορτίο καθοδήγησης και διασφάλισης του ελληνισμού (μας), αποκαλύψαμε το πραγματικό μας προσωπείο, φανερώσαμε τη μάσκα που κρύβουμε πίσω από τη μάσκα που φοράμε. Παραφράζοντας ένα γνωστό μου, κάναμε ότι μπορούσαμε για να σας απογοητεύσουμε και τελικά ούτε αυτό δεν κατάφεραμε. Ζητάμε ταπεινά συγγνώμη.

Βλέπετε, υπήρξε πάντα πρόθεσή μας να ρίξουμε νέες γέφυρες αλληλεγυής με όλα τα κοινωνικά στρώματα, και συγχρόνως να κάνουμε μια πραγματική τομή στον χώρο των τεχνών, και ειδικότερα του θεάτρου που τώρα τελευταία παρουσιάζει μια κάμψη αδικαιολόγητη για την πλούσια πολιτισμική μας παράδοση. Η αλήθεια να λέγεται, έχουμε νιώσει ιδιαίτερα υπερήφανοι με προηγούμενες ανάλογες προσπάθειες μας, όπως ‘Απογραφή-παραγραφή, μας αρέσει η παράνομη ζωή’, ‘Κάψε με μάνα, κάψε με’, ‘Είμαστε ωραίοι, θέλουμε ένα θώκο’, ‘Ουδέν νεότερο από τους ά-γνωστους’ κι άλλες καλλιτεχνικές επεμβάσεις στην σκληρή καθημερινότητα σας.

Έτσι λοιπόν (στρογγυλό)κάτσαμε και σκεφθήκαμε μια νέα παραγωγή, χαμηλού κόστους είναι η αλήθεια, η οποία έφερε τον προσωρινό τίτλο ‘Μεμονωμένο Περιστατικό’ Άλλοι προτεινόμενοι τίτλοι ήσαν ‘Η αποτυχία της κορύφωσης’, ‘Η Δυαδική σφαλιάρα ή τι κάνει η γάτα του Schroending σε ένα Α.Τ.’ και ‘Να τι παθαίνεις όταν ασχολείσαι με τη γράνα’. Το σκεπτικό της καλλιτεχνικής μας δράσης στηριζόνταν αποκλειστικά στο να αναδείξουμε πως η ανοχή και η αδιαφορία σας, μπορεί να οδηγήσει το Κράτος, αυτό το φαουστικό συνονθύλευμα ανικάνων, κομπλεξικών και καταχραστών, σε ενέργειες που παραπέμπουν στις λαμπρότερες στιγμές του ελληνισμού μας, δηλαδή στην δολοφονία του Λαμπράκη.

Για το σκοπό αυτό καλέσαμε εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου και κοινούς (αν όχι και αγοραίους) υπαλλήλους του δημοσίου συμφέροντός (σας) και αφήσαμε να εξελιχθεί ένα μεταμοντέρνο μονόπρακτο, με αφετηρία τον καθεστωτικό αυτοσχεδιασμό. Στο πνεύμα της πολυπολιτισμικότητας και της κοινωνικής ένταξης των μεταναστών στη χώρα μας, επιλέξαμε οι εγκληματίες να ερμηνευθούν από νεαρούς αλλοδαπούς. Εδώ οφείλουμε να εξομολογησούμε πως ανησυχίσαμε ιδιαίτερα μήπως παρεξηγήσετε τις προθέσεις μας και νομίσετε πως θέλαμε να συνδέσουμε υπογείως τις έννοιες μετανάστης και εγκληματίας. Ευτυχώς η καλλιτεχνική διεύθυνση μας διαβεβαίωσε αφενός, πως άμα οι αστυνομικοί παιζόντουσαν από Κούρδους της Πειραιώς, το αποτέλεσμα θα ήταν υπερβολικά σνομπ, και αφετέρου πως εσάς, σαν κοινό, σας χαρακτηρίζει μια ιδιαίτερη αφαιρετική νοημοσύνη και απελευθερώνεστε εύκολα από το πρώτο Gestahl, δηλαδή τις αισθητικές επιλογές ενός έργου.

Δυστυχώς όμως το higher management δεν έμεινε ιδιαίτερα ευχαριστημένο με το εικαστικό αποτέλεσμα. Αν και εξέφρασαν την πεποίθηση τους πως το έργο μας ήταν εφάμιλλο του American Histoy X, ένιωθαν πως ήταν σχετικά φτωχό και μονότονο, ενώ φοβόντουσαν μήπως οι καλλιτεχνικές μας παρεμβάσεις, εφόσον ποκίλλουν και διαφοροποιούνται πολύ, θα προκαλούσαν ένα καλλιτεχνικό overdose με αποτέλεσμα να νομίζετε εσείς ο κόσμος, the public, το populous, πως έχουμε εξελιχθεί σε ξεφωνημένες αδελφές, κάτι το οποίο φυσικά είναι ενάντια στις παραδόσεις μας. Κατά συνέπεια, τους τελευταίους 12 μήνες ασχοληθήκαμε με άλλες παραγωγές και καλλιτεχνίες, μερικές εκ των οποίων ιδιαίτερα παρεμβατικές και τολμώ να πω ταγμένες στον κοινωνικό καθοδηγισμό, όπως 'Η ζαρντινιέρα που έβαζε τρικλοποδιές’ , ‘Οι δύο παρθένες, η Ανεργεία και η Ακρίβεια’, ‘Ομολόγα, που είναι τα ομόλογα;’ 'Ποιά Ελλάδα, εγώ αλλάζω ημισφαίριο’ , ‘Το παιδί με τα πράσινα παπούτσια’, και ‘ Γάλα κουμπαρίσιο’.

Παρατηρείτε φαντάζομαι πως αν και δεν επιλέχθηκε τελικά το ‘Μεμονωμένο Περιστατικό’, το theme του καλλιτεχνικού μας προγράμματος ήταν ενιαίο και συμπαγές: Η ατιμωρησία, αποτέλεσμα της αδιαφορίας και της απραξίας. Η διεθνής version του τίτλου μας είναι ‘The 4 A’s: The bad, the worse, the even worse and the worst.’ Επιθυμία μας ήταν η πολιτκή, κυρίως, αφύπνιση σας, με απώτερο σκοπό την αντίδραση και τον κοινωνικό διάλογο, έτσι ώστε στις επόμενες εκλογές να υπογραφεί το νέο συμβόλαιο μεταξύ εμάς και εσάς. Μεταξύ μας δηλαδή.

Δυστυχώς όμως, οι καλλιτεχνικές διαφορές και έριδες, όπως και μερικές γκομενοδουλειές, οδήγησαν ένα συνάδερφο στην αποκάλυψη του σχετικού video, βάζοντας μας μοιραία όλους σε περιπέτειες. Έχει σημασία να αντιληφθείτε, πως η λεπτή και ευαίσθητη σκηνοθετική γραμμή την οποία είχαμε υιοθετήσει, δεν δύναται να διαταράσεται από την προβολή υλικού το οποίο ούτε καν είχε μονταριστεί, ούτε είχε επενδυθεί με το κατάλληλο soundtrack (σκεφτόμασταν κάτι από Πάριο ή Schuman...). Έτσι, υπό τον φόβο πως θα παρερμηνεύσθετε τις καλλιτεχνικές μας προτάσεις, αναγκαστήκαμε να βγάλουμε στη σκηνή πολύ νωρίτερα από ότι επιθυμούσαμε το ‘Όξυνση 2: Η αριστερή οπορτούνα ρεβιζιόνα και η βία’ και το ‘Όξυνση 3: Τα Εξάρχεια καίνε τράπεζες.... πάλι!’ διαταρράσοντας δυστυχώς τον ρυθμό του έργου μας.

Ευτυχώς, να ευχαριστούμε τον καλό θεούλη, αλλά και όλους μας που χρειαζόμαστε 6000 κυβικά για να μετακινηθούμε 500 μέτρα, πιάσανε τρελλές ζέστες, και τα δελτία έχουν ήδη αρχίσει να δείχνουν βυζάκια και μαυρισμένα κωλαράκια, δίνοντας μας τον απαραίτητο χρόνο να εετοιμάσουμε ένα νέο σκετσάκι το οποίο ελπίζουμε να ισορροπήσει το έργο μας. Σας ευχαριστούμε για την κατανόηση, αλλά ουδέν λάθος αναγνωρίζεται κάτοπιν αποχώρησης εκ της κάλπης.

Μετα τιμής,

Εμείς που μας φτιάχνετε