still filmsailing....

Είναι πολλοί οι φίλοι μου που έχουν ή είχαν ξεμείνει στη Λόντρα. Κάποιοι από αυτούς σκέφτονται να γυρίσουν πίσω, ενώ μια που γύρισε έχασε ένα βαλιτσάκι με 40 CD. Όχι στη διαδρομή, εδώ στην Αθήνα. Κουφάλα Λόντρα μας κακόμαθες.

Αυτά τα 40 σι-ντι (οπτικοί δίσκοι για εμάς τους ημιμαθείς) άνετα θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον κορμό για το sequel του High Fidelity, όπου φυσικά το setting δεν θα είναι το cult δισκάδικο στο Camden, αλλά η flash μνήμη ενός mp3 player, άντε ενός iPod για να ‘κονομήσει η ταινία από το product placement. 40 cd μαλάκα μου, όχι αστεία, και ύστερα σου λένε γιατί κάνεις mp3 και άλλα τέτοια παπάρια. Και αυτά τα γράφει ο μόνος άνθρωπος που έχει αγοράσει το ίδιο compact disc 3 φορές λόγω φθοράς και απώλειας. Θυμάμαι με τι προσοχή και ευλάβεια μεταχειριζόμαστε αυτά τα καταραμένα δισκάκια όταν τα βάζαμε στο στερεοφωνικό στον 20αιώνα. Τώρα, επειδή είμαστε και πολύ urban μεταμοντέρνοι περνάμε τις διάφορες παπαρίες των εφημερίδων σε σχοινάκι για να τρομάζουνε τα βρωμο-περίστερα. Τα μαλακισμένα. Το μόνο καλό που είχε ο Αβραμόπουλος ως δήμαρχος ήταν το μίσος του για αυτά τα παρασιτικά δήθεν πετούμενα. Ψέματα. Είχε και καλλιτεχνικές ανυσηχίες. Μετέτρεψε το hit του Τζίμυ Πανούση ‘Κάγκελα Παντού’ σε εικαστικό και πολεοδομικό δρώμενο.

Εδώ στο ξενοδοχείο, έχω δει πολλούς Έλληνες της διασποράς που γυρνάνε για διακοπές, παραθερισμούς και άλλα τέτοια όμορφα. Όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, έχουν κάνει τη καρδιά τους πέτρα και βρίσκονται στο εξωτερικό και νοσταλγούν αυτή τη ξερή και αφιλόξενη χερόνησο. Στο εξωτερικό, που έχουν κάνει δουλειές, σπίτια και οικογένειες. Μα κανένας ποτέ δεν συζητά να γυρίσει για να δουλέψει και να ζήσει, μονάχα σαν βγούν στη σύνταξη, και άμα τους τη βαρέσει. Τρελλοί είναι; Γιατί να γυρίσεις σε μια χώρα που θα πληρώνεσαι λιγότερα -άμα θα πληρώνεσαι- που η ακρίβεια είναι μεγαλύτερη και που ο πολιτισμός έχει ξεχαστεί σε κάποια βραχονησίδα; Μη γελιόμαστε, μπορεί να μην είμαστε Ζιμπάμπουε (τη καημένη τη Ζιμπάμπουε, όλοι τη φέρνουν σαν μέτρο σύγκρισης, τι μας έφταιξε;), αλλά σκατά στα μούτρα μας άμα νομίζουμε πως έχουμε έστω κάποια στοιχεία της ευρωπαϊκής αστικής λογικής. Όχι πως αλλού υπάρχουν παράδεισοι, αηδίες. Απλά οι λογικές επιλογές και συμπεριφορές έχουν καλύτερη πιθανότητα να επιπλεύσουν στην επιφάνεια της τελικής κατεύθυνσης. Στην Ελλάδα, το μόνο που επιπλέει είναι εκείνη η σακούλα του Σκλαβενίτη που έφερε εκείνη η κουφάλα η λινάτσα για να βάλει τα sandwich για τα μουλικά της τα οποία έχουν να δουν φρούτο από το περσινό φθινόπωρο.

Μαλακίες δηλαδή. Κανένας τόπος δεν είναι ωραίος άμα εσύ δεν νιώθεις ωραία εκεί. Τέλος. Ούτε σουηδικά μοντέλα, ούτε μετρό, τραμ και προαστιακό, ούτε ανακύκλωση, καθαριότητα, εξυπηρέτηση, σεβασμός. Κολοκύθια βραστά. Δεν είναι τα μέρη, ούτε καν οι άνθρωποι που έχεις γύρω σου, και φυσικά όχι ο καιρός. Είναι εσύ.

Βέβαια τώρα που ανέφερα διασπορά, οι άνθρωποι έχουν κι ένα λόγο παραπάνω για να μη γυρίσουν. Ο Κωστάκης Καραμανλής (ο πρωθυπουργός ντε!) ως άλλος Κωνσταντίνος Καραμανλής (εκείνος που δεν ήξερε ποιός κυβερνούσε τον τόπο ενώ ήταν πρωθυπουργος....) πήγε και μοίρασε δικαίωμα ψήφου. Ο μεν θείος έδωσε στις γυναίκες (η μετάβαση από τη φασίνα στον φεμινισμό στην Ελλάδα ήταν ακαρίαια.....) ο δε ανηψιός στους diaspora. Γουστάρω μετεκλογικά πρωτοσέλιδα. Η Astoria βάφτηκε μπλε! Το Sidney άνοιξε το δρόμο για τη νίκη! Στη Μελβούρνη ανατέλλει ο ήλιος της αλλαγής! Απλά έχω μια απορία. Αυτό σημαίνει πως και ο Mr. King of Greece θα ψηφίζει;

Πάντως τα προαναφερθέντα 40 cd είναι μεγάλη απώλεια. Αυτές τις ημέρες ετοιμάζω τη μουσική για ένα πάρτυ της ιδίας φίλης και δώστου στεναχώρια για το βαλιτσάκι με τα υπερ-πολύτιμα δισκάκια. ‘Αχ, και εκείνο το είχα, ωχ τι κρίμα, το είχα αυτό το cd, και που θα βρούμε τώρα αυτό το κόμματι, ρε γαμώτο το είχα αυτό αλλά το έχασα’ κι άλλα τέτοια. Και όπως καταλαβαίνετε, τώρα πρέπει εγώ να τρέξω να βρω Robbie Williams και Justin γιατί μέχρι στιγμής το πρόγραμμα είναι πολύ ψαγμένο και alternative (απατηλή, απαίσια, self-absorbing λέξη). Και να φανταστεί κανείς πως ΔΕΝ έχω βάλει Sonic Youth, The Yeah Yeah Yeahs, Dresden Dolls, The Music, Tool, QOTSA, NIN, The White Stripes κι άλλα τέτοια mainstream συγκροτήματα των δήθεν ψαγμένων. Δε βαριέσαι, καιρό είχα να διεκδικήσω τη δόξα του disc jockey, από τότε που έπαιζα τα δέκα τελευταία δευτερόλεπτα του τελικού του rugby, που έκανε επιτέλους τους Άγγλους υπερήφανους για ένα άθλημα το οποίο εφήυραν. Άσε που το διασκεδάζω, με κάτι αρχαία compilations που ανασύρω από τα ψηφιακά έγκατα των σκληρών μου δίσκων, και διάφορα αποσπάσματα που φτιάχνω από ελληνικές σειρές και ταινίες, κάτι σαν ηχητικές σφήνες οι οποίες κάνουν reboot στα αυτάκια των αφελών διασκεδαζόντων. Εννοείται πως από πίσω σε χαμηλότερη ένταση θα παίζει ομιλία της Αλέκας για να περαστούν υποσυνείδητα τα μηνύματα της επανάστασης....

Φυσικά, το βασικό ερώτημα που χρήζει απάντησης (κάποτε διάβαζα Βήμα, φαίνεται ε;) είναι κατά πόσο χωράνε συναισθηματισμοί για το που θα μείνει κανείς. Γιατί εντάξει να νιώθει κανείς άνετα και ωραία, αλλά άμα είναι να αποχαυνώνεις τον εαυτό σου και να τον υποβιβάζεις σε χαμηλόμισθο δουλοπάροικο κρετίνων γιατί σου έχει λείψει η μάνα πατρίδα, ε τότε συγγνώμη, αλλά μαλακία. Και άμα μάλιστα αγαπάς τη μάνα πατρίδα, για τα σουβλάκια, τον ήλιο και τις παραλίες, τότε καλυτερα μετανάστης και επιστροφή μόνο για διακοπές. Το θέμα είναι να γουστάρεις αυτόν τον υπέροχο τόπο για την στενόμυαλη παρεξήγηση που δημιουργήθηκε γύρω από τις πρόβες (επιπλέον λιιινξ 1 2 3) του Α.Τ. Ομόνοιας του νέου υπαρξιακού έργου που ανεβάζει με τον γενικό τίτλο ‘Είμαι μαλάκας’. Πρέπει να λατρεύεις τον τόπο σου που το 25% του χρόνου διακυβέρνησης αναλώνεται στη προσαρμογή, το άλλο 25% στην προεκλογική περίοδο και το υπόλοιπο 50% στην αρπαγή. Οφείλεις να προσκυνάς και να φιλάς (μη σου πω και να φυλάς.....) το ιερό χώμα της χώρας σου επειδή εδώ ο σταρχιδισμός είναι συνταγή επιτυχίας και δείγμα αξιοπρέπειας. Κάθε φορά που ξυπνάς, πρέπει να χαμογελάς γιατί θα ξέρεις πως μονάχα σε ετούτο το τόπο ο δημοσιοκάφρος είναι πιο σημαντικός από την είδηση, και γιατί το πιο επιτυχημένο δισκάκι αυτό το καιρό είναι του Je t’ aime.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, τα παραπάνω δεν είναι ούτε αστεία, ούτε γκρίνια. Μιλάω σοβαρά όταν λέω πως πρέπει να αγαπάμε την Ψωροκόσταινα για όλα αυτά. Άλλωστε δεν αγαπάμε κάποιον για τα προτερηματά του, αλλά για τις αδυναμίες του. Σωστός ο μάγκας;

Η διπλωματική μπορεί και να παίρνει μερικές ανάσες, φιλιά της ζωής, ηλεκτροσόκ κι εγώ δεν ξέρω και τι άλλο άμα τη αφίξη δύο σχετικών βιβλίων. Τώρα για πόσες μέρες θα δικαιολογήσω τον εαυτό μου πως ‘διπλωματίζομαι’ διαβάζοντας, ενώ πρέπει κανονικά να καταπιώ τα βιβλία και να αρχίσω να γράφω και λίγο κώδικα, δεν ξέρω. Η αλήθεια είναι πως το θέμα το οποίο ο ίδιος σκέφτηκα και επέλεξα μου είναι το ίδιο ενδιαφέρον όσο και οι καλλιτεχνικές ανησυχίες του Vanilla Ice.

Τελικά η πολιτική, οι πατρίδες, οι καμπύλες NURBS, ο κάθε παλαβιάρης που έρχεται στο ξενοδοχείο δεν μου πάνε, ενώ ακόμα και τη μουσικούλα την είχα ξεχάσει (ακόμα να ακούσω ‘Το χρώμα της ημέρας’ της θεάς Τσανακλίδου και του Δέλτα που έχω αγοράσει εδώ και 2 μήνες). Ευτυχώς προέκυψε το πάρτυ και κάτι κάνουμε. Αλλά πρόσφατα, που έφτιαξα το καινούριο layout για αυτό το παρακμιακό blog (ακόμα να κράξω την έννοια του social networking ε;) και ‘τραβούσα’ φωτογραφίες από τα πρώτα posts για να φτιάξω το banner θυμήθηκα πως ανάμεσα στις πολλές μαλακίες που έβαζα, είχα γράψει πως δεν ήξερα για πόσο καιρό θα ασχολιόμουν με αυτό το συγγραφικό εμετό. Τελικά το ψώνιο να (προσπαθώ να) σχηματίζω έννοιες, ερωτήματα και ελάχιστες φορές συμπεράσματα κράτησε για πολύ καιρό και ετούτο το post είναι το 100οστό (κερδίζω κάτι άραγε;;;). Και όλα αυτά ξεκινήσαν από τη λόξα μου για τις ταινίες, από τις χειρότερες μέχρι τις καλύτερες.

Βέβαια στη πορεία οι περισσότερες λέξεις αναλώθηκαν σε κούφιο σχολιασμό και ακόμα πιο τζούφιο σαρκασμό κυρίως γύρω από πράματα τα οποία πολύ απλά μου τη σπάγανε. Δυστυχώς (κυριολεκτώ) δεν είμαι και πολύ της θετικής ενέργειας, αλλά τελικά αυτά τα 100 posts αποδεικνύουν πως δεν είμαι από τους ανθρώπους που θα καθίσει να κάνει ή να γράψει κάτι ουσιαστικό. Βλέπετε εμένα δεν με κακόμαθε μονάχα η Λόντρα, αλλά και άλλες περιστάσεις. Και κάπου εδώ, κρατώντας μονάχα τη λόξα μου για τις ταινίες από τους τελευταίους 10 μήνες, θα τελειώσω.

***

Υ.Γ. 1 Αλλάζοντας ύφος, τίθεται σύντομος διαγωνισμός. Ποιός βάζει το περισσότερο make-up:

Α. O Robert Smith των Cure

B. Η βασίλισσα Ελλισάβετ

Γ. Ο Νίκος Ευαγγελάτος – Εισαγγελάτος

Δ. Η Ζωζώ Σαμπουτζάκη

Οι απαντήσεις πρέπει να είναι τεκμηριωμένες. Ο νικητής (επιλεγμένος από εμένα με καθαρά ελληνικά αξιοκρατικά κριτήρια στο πνεύμα των δικών μας παιδιών) κερδίζει ένα γρουσούζικο κασκώλ της εθνικής εμποτισμένο με τον ιδρώτα μου.

Υ.Γ. 2 Εκτιμώντας βαθύτατα τις εισηγήσεις των φίλων μου για το επόμενο βιβλίο που θα διάβαζα, τις αγνόησα πλήρως και πήρα το ‘Η αγάπη άργησε μια μέρα’ της Λιλής Ζωγράφου. Εχώ αγωνία να δω άμα φταίγανε τα φέρρυ μπόουτ.