Δειλίας συνέχεια

Στην πραγματικότητα ο ήλιος ούτε ανατέλλει, ούτε δύει. Αντιθέτως, αυτές τις ενέργειες τις κάνει η γη δια μέσου της αξονικής της περιστροφής όσο αυτή ακολουθεί την ετήσια τροχιά της γύρω από τον ήλιο. Σε όχι τόσο ευθεία αναλογία, και η πολιτική είναι εμπλουτισμένη όχι μόνο με λεκτικούς και εκφραστικούς συμβιβασμούς αλλά και με νοητούς και ιδεολογικούς, δημιουργώντας ένα θόλο εννοιολογικό φάσμα το οποίο επιτρέπει του ελιγμούς, την ανειλικρίνεια και τις στρεβλώσεις.
Πριν από λίγο ο θρασύδειλος πρωθυπουργός της χώρας είχε το 'σθένος΄να καταδικάσει τις καταλήψεις, λέγοντας πως 'οι καταλήψεις δεν είναι μέσο διεκδίκησης', αλλά 'ιδιότυπο λοκ-άουτ ενάντια στο δικαίωμα στη μόρφωση΄. Καταρχάς να υπενθυμίσουμε πως το λοκ-άουτ, όρος που χρησιμοποείται κατά κόρον για όταν οι καλαθοσφαιριστές του NBA αρνούνται να παίξουν υπερασπιζόμενοι τα συλλογικά τους συμφέροντα, δεν είναι κάτι κακό ή παράνομο, αλλά ένας φυσιολογικός, νόμιμος και δικαιωματικός μοχλός πίεσης. Όπως φυσικά και η κατάληψη, η οποία καλύπτεται από το σύνταγμα της χώρας. Άρα τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής; Εν ολίγοις, απολύτως τίποτα. Άμα ήταν στο χέρι του φυσικά θα αποτολμούσε στο μέλλον μια συντηρητική και εξουσιαστική αναθεώρηση των άρθρων 11 και 23 του Συντάγματος, αλλά αυτό που επιθυμεί περισσότερο, υπό τη σοφή καθοδήγηση του κυβερνητικού του εκπροσώπου, είναι η αποδυνάμωση και ο ευτελισμός τους δια μέσω μιας χαρισματικής εννοιολογικής και ουσιαστικής απαξίωσης τόσο των προβλημάτων όσο και των συνδικαλιστικών αντιδράσεων μερικών εκ των μαθητών της επικράτειας, όπως φυσικά και της περιβάλλουσας κουβέντας. Σε αυτή τη προσπάθεια έχει μεγάλη σημασία να αντιληφθούμε πως όσο αναφορά τη διατήρηση και το σεβασμό των συλλογικών και ατομικών δικαιωμάτων δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν οι καταλήψεις έχουν δίκαια αιτήματα ή αν καθοδηγούνται ή καπιλεύονται από μη κυβερνητικούς πολιτικούς χώρους. Σίγουρα κι αυτά τα ζητήματα είναι σοβαρά, αλλά συγχρόνως είναι κι άσχετα ως προς τη διατήρηση και την αξιοπιστία του πολιτεύματος. Άρα λοιπόν υπό τη σκιά του πολιτικού θράσσους (πως αλλιώς να χαρακτηρισθεί, όταν ο πρωθυπουργός αναφέρεται στο 'δικαίωμα στη μόρφωση' ενώ την ίδια στιγμή διατηρεί το χαμηλότερο ποσοστό του ΑΕΠ για τη Παιδεία στην Ε.Ε.;), η κυβέρνηση συστηματικά επιχειρεί τη κοινωνική αποδυνάμωση και τον θεσμικό αφοπλισμό με απώτερο σκοπό την επικοινωνιακή απενεχοποίηση ώστε να δρα ανεξέλεκτα και να επιτυγχάνει τις πολιτικές τη.
Γιατί συστηματική; Διότι μερικές δεκάδες ώρες νωρίτερα, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Σανιδάς (ο ίδιος που προσπάθησε να δημιουργήσει νομικό κώλλυμα με την έκθεση Ζορμπά για το σκάνδαλο των ομολόγων), παρόλο που η απόφαση του Συμβουλίου Επικρατείας εκρρεμεί και την προϊστορία των δύο προστίμων της ανεξάρτητης Αρχής Προσωπικών Δεδομένων, εισηγείται τη χρήση καμερών για τη παρακουλούθηση πορειών ώστε η συλλογή αποδεικτικών στοιχείων έκνομων ενεργειών να είναι ευκολότερη και πιο αποτελεσματική. Σε γενικές γραμμές, μια τέτοια ενέργεια είναι θετική αφού το αστυνομικό έργο είναι απαραίτητο και σημαντικό. Δυστυχώς όμως λείπουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την εφαρμογή και την αποδοχή ενός τέτοιου εγχειρήματος, όπως η συνταγματική νομιμότητα για το συγκεκριμένο ζήτημα, καθώς και η δημοκρατική ωριμότητα της αστυνομίας, η οποία σαφώς απουσιάζει με τις 'γλάστρες', τα 'πράσινα παπούτσια' και τα video με τις σφαλιάρες να ρίχνουν έντονη σκιά στη πρόσφατη ιστορία της υποθάλπωντας την αξιοπιστία της. Φυσιολογικά, αυτή η αναξιοπιστία και έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς και τις αρχές υπάρχει και εκτός των κύκλων ης αστυνομίας, προϊόντα φαινομένων και γεγονότων όπως οι θερινές πυρκαγιές, το πραδικαστικό κύκλωμα, οι αντιλαϊκές οικονομικές πολιτικές, η διαπλοκή των ΜΜΕ, το καθεστώς ατιμωρησίας των μεγάλων συμφερόντων και η διακριτική μεταχείριση πολιτών και επιχειρήσεων.
Ο πρωθυπουργός δεν σταμάτησε εκεί βέβαια. Υιοθετώντας χωρίς καμία απολύτως απόδειξη την επικοινωνιακή θεωρία της 'μειοψηφικής κατάληψης' (άμεση προέκταση της πρακτικής που επιθυμεί τα κοινωνικά στελέχη ως πρόβατα), είπε πως 'τα λουκέτα και οι αλυσίδες θλίβουν κάθε γονιό και κάθε Έλληνα'. Προφανώς κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει αφού και αυτοί που κάνουν τις καταλήψεις Έλληνες είναι, ενώ και σεβαστή μερίδα γονέων έχει εκφράσει τη συμπαράσταση και τη περηφάνια τους ακόμα, που τα παιδιά τους διεκδικούν δυναμικά τα αιτήματά τους. Άλλοι θα το χαρακτήριζαν ως λεκτικό ατόπημα ή ακόμη και λεπτομέρεια κάτι τέτοιο, όπως οι χαρακτηρισμοί του για τους διαδηλωτές στο τελευταίο προεκλογικό debate. Προσωπικά το χαρακτηρίζω ως ένα υπέροχο ψέμα, άλλο ένα σκεύος στη επικοινωνιακή (και ίσως μόνη) πολιτική της κυβέρνησης, η οποία αποτολμά να μας καθοδηγήσει στο να πιστέψουμε πως οι καταλήψεις είναι πρόβλημα, και να μας κάνει να ξεχάσουμε πως η Παιδεία είναι το πρόβλημα. Άμα η κυβερνητική παράταξη επιθυμεί ιδεολογική και θεσμική σύγκρουση με τη κοινωνία, ας έχει τουλάχιστον το θάρρος να παρουσιάσει τη πολιτική της και το στρατηγικό της σχεδιασμό με ειλικρίνεια, και όχι να χλευάζει ανήλικα.

Και μια τελευταία υπενθύμιση στον άνθρωπο που ηγείται της κυβέρνησης, αλλά και προς τους ομοϊδεάτες του. Ένας από τους κυριότερους λόγους που στις μέρες μας έχουμε προεδρευομένη δημοκρατία, είναι επειδή κάποιοι το 1973 κάνανε κατάληψη στη Νομική και το Πολυτεχνείο. Αυτά.