Λένε πως οι ήρωες, οι πραγματικοί, στέκονται στα σιωπηλά. Πως έχουν την αξιοπρέπεια να μιλούν όταν πρέπει, και να σιωπούν ακόμη πιο πολύ όταν χρειάζεται. Πως έχουν ριζωμένη μέσα τους μια δύναμη ανεξήγητη, ώστε αγνώριστοι να θυσιάζονται για τους άλλους. Πως μπορούν και υπομένουν πολλά, και βρίσκουν τρόπους μόνοι τους να επωλούσουν τις πληγές τους. Πως ανεξήγητα και ανέλπιστα θα είναι εκεί όταν τους χρειάζονται, και απόντες όταν περιτεύουν. Πως η ανιδιοτέλειά τους είναι τόσο βαθειά που κανείς ποτέ δεν προκείται να τη μάθει σε όλη της την έκταση. Πως κάνουν μονάχα το σωστό, κι ας μη τους το ζητήσει κανείς. Λένε κιόλας πως τα κίνητρα τους, στην ουσία είναι ανύπαρκτα, ανθρώπινα κι απλά. Πως δεν τους νοιάζει η γνώμη των πολλών, μα των λίγων, αυτών που εμπιστεύονται μα ποτέ δεν θα ζητήσουν τη βοήθεια τους. Πως μερικές φορές δεν απαντάνε, μα στο τέλος έχουν βρει την απάντηση χωρίς όμως ποτέ να τη ξεστομίζουν. Πως βρίσκουν παρηγοριά σε ανθρώπους ξένους και σκοπούς παραγνωρισμένους. Πως τα μυαλά τους είναι πλυμμηρισμένα με ιδέες και όνειρα, αλλά τα λόγια τους μετρημένα και πεζά. Πως στη ζωή τους έχουν δικαίωμα να κάνουν ένα μόνο λάθος, το τελευταίο τους. Πως συχνά κοιτάνε έξω από παράθυρα για ώρες. Πως μερικά πράματα δεν χρειάζεται να τους τα πεις. Πως έχουν επαναλαμβανόμενα όνειρα. Πως πιστεύουν το ψέμα σαν αλήθεια, και αρνούνται την αλήθεια μέχρι αυτή να αλλλάξει. Λένε κιόλας, πως παρεξηγούνται εύκολα, και πως όταν σπάνια τους κυριεύει η οργή μπορούν να φθάσουν μέχρι και το φόνο. Πως όταν φεύγουν, φεύγουν διακριτικά και απαρατήρητοι, και μονάχα πολύ αργότερα κάποιος τους θυμάται, όταν είναι πλέον πολύ αργά.Αλήθεια, που χαθήκαν αυτές οι ψυχές;
2 comments:
Ρε Ιάσωνα, πραγματικά, σ' ευχαριστώ! Τί σ' έπιασε τώρα και γράφεις για μένα;!
Πάντως αν θέλεις να δείς πραγματικούς Ήρωες, άρχισε με το Heroes Season 1, μετά 2 και ότνα θα σταματήσουν οι σεναριογράφοι την απεργία, περνάμε όλοι μαζί στον τρίτο κύκλο!
Αμήν!
Όμορφος, ρομαντικός και ενδιαφέρον ο στοχασμός σου. Αλλά παρατηρώ πως εξιδανικεύεις μάλλον λανθασμένα τους ανώνυμους ήρωες, αυτούς που γίνονται γνωστοί αφού αποχωρήσουν από τον μάταιο τούτο κόσμο. Εδώ θα διαφωνήσω, οι επώνυμοι ήρωες, οι ζωντανοί ήρωες, είναι πάντα πιο χρήσιμοι και λειτουργούν καλύτερα ως παραδείγματα από κάποιους που θυμόμαστε από τις κιτρινισμένες σελίδες των βιβλίων της ιστορίας, τα ρημαγμένα αγάλματα και τα ψυχοφθόρα αφιερώματα της κρατικής τηλεόρασης.
Ποτέ στη μάχη δεν εμψυχώθηκε κανείς από την ανάμνηση κάποιου παλιού χαμένου πολεμιστή ή τις φωνές των ηρωικών προγόνων του, αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες. Πιο εύκολα ταυτίζεσαι και μαγεύεσαι με τις ιδέες ενός ζωντανού διάσημου φιλόσοφου από ότι διαβάζοντας τις διδαχές κάποιου που έζησε σαν ερημίτης χιλιάδες χρόνια πριν.
Όλοι μας ακολουθούμε τα ζωντανά είδωλα της καθημερινότητας. Ήρωες μας δεν είναι συνήθως οι άγνωστοι πεσόντες στρατιώτες, ούτε οι πνιγμένοι θαλασσοπόροι , ούτε καν οι εθνικοί ευεργέτες του περασμένου αιώνα. Ήρωες μας είναι οι πρωταθλητές που αποθεώνουμε και που ξεχνάμε όταν γεράσουν, ήρωες μας είναι οι πολιτικοί που ψηφίζουμε μέχρι να μας απογοητεύσουν, ήρωες μας είναι οι αστέρες της τηλεόρασης μέχρι να γελοιοποιηθούν στα μάτια μας.
Ήρωες είναι όσοι κάνουν την τρέλα τους, ζουν αιρετικά, επαναστατούν για μια ιδέα και φυσικά για το ψώνιο τους και συνήθως δεν φεύγουν διακριτικά γιατί αυτό είναι πολύ αστικό, πολύ κοινό για να ταιριάξει με την στάση ζωής τους. Μέσα από τη ταραχώδη δράση και τις θυσίες τους δε θέλουν συνήθως απλώς να βοηθήσουν ή να ευεργετήσουν, πάνω από όλα θέλουν να διδάξουν και να βρουν μιμητές, και για να το επιτύχουν αυτό έχουν ανάγκη την αναγνώριση όσο ταπεινοί και αν είναι.
Η λάμψη ενός ανθρώπου δύσκολα κρύβεται και γίνεται ακόμα πιο ευδιάκριτη όταν γύρω του υπάρχει σκοτάδι.
Post a Comment