Επιπλέον Βραχυκυκλώματα

Σκόρπιες σκέψεις κρέμονται, αιωρούνται, κι άλλες μάταια στέκονται σαν μύγες που απότομα το ταξίδι τους σταμάτησαν σε ένα από εκείνα τα ηλεκτρικά σώματα με τη μωβ λάμπα. Όταν έρχεται η στιγμή να το καθαρίσεις πρέπει να το βγάλεις από τη πρίζα, αν και το ρεύμα του δεν είναι τόσο επικίνδυνο για τον άνθρωπο όσο ενοχλητικό. Έτσι και όταν καθαρίζεις το μυαλό σου.

Πρέπει να κάνεις μια παύση, να σταματήσεις σαν βεγγαλικό να εκτοξεύεις ιδεές και παρορμήσεις, νηφάλιος να σβήσεις το διακόπτη και να αρχίζεις να καθαρίζεις με υπομονή και πρωινή βαρεμάρα. Τον Monet τον θυμάμαι για δύο λόγους, πρώτον τη μανία του με τα νούφαρα και δεύτερον το πρόβλημα με τα μάτια του (είχε αρχίσει να τυφλώνεται πολύ καιρό πριν πεθάνει λόγω καταρράκτη). Αυτά τα δύο συνδέονται χάρη σε ένα τεράστιο ψηφιακό αντίγραφο από το ΙΚΕΑ (ότι καλύτερο έβγαλε ο 20ος αιώνας μετά τον κουμμουνισμό) ενός πίνακα του Monet. Με νούφαρα φυσικά. Εγώ διαρκώς κοροϊδεύω τον πατέρα μου πως ο πίνακας είναι άθλιος επειδή ο Monet επιχειρούσε διαρκώς το ίδιο θέμα όσο τυφλωνόταν και πως μπορείς να είσαι σουρρελιστής όταν είσαι τυφλός; Είναι υποκρισία. Σε αντίθεση με τον Beethoven που έβαζε το αυτί του στο πιάνο και έχεζε στο σαλόνι του, είναι πολύ πιο δύσκολο για ένα ζωγράφο που τυφλώνεται να εφαρμόσει τη τέχνη του, εκτός κι αν εκμεταλλεύεται το μειονέκτημά του. Βέβαια έχω αδυναμία στο Monet για έναν ακόμη λόγο. Μια σκηνή στο πολύ καλό Modigliani με τον αδικημένο Andy Garcia. Un peu.

Αδιάφορα όλα αυτά.

Η σκόνη έχει κάτσει πάλι. Η νύχτα έχει έρθει και οι ασφάλειες έχουν καεί, ο ηλεκτρικός χασάπης κουνουπιών έχει σιγήσει, η υποκρισία είναι το συνάλλαγμα της στιγμής, μέχρι και η τυχαιότητα έχει κουραστεί και δίνει τόπο στην οργή. Η ζωή αντί να είναι σαν ένα wok, είναι περισσότερο σαν ένα χαραγμένο τηγάνι teflon. Ανοησίες. Η συγκέντρωση, η όποια ικανότητα δομημένης σκέψης έχει πάει διακοπές -όχι στη Χαβάη- και πλέον όλα τα παραπάνω και όλα τα υπόλοιπα είναι απλά μια φαιδρή σπατάλη μιας πολυέξοδης παιδείας. Πόσο απογοητευμένοι θα έπρεπε να είναι οι καθηγητές των Ελληνικών και της Έκθεσης.

Ή μήπως θα έπρεπε να είμαι απογοητευμένος εγώ από αυτούς; Εκπληκτικό πως μπορεί ένας συμπλεγματικός εγωισμός να αναδυθεί τόσο αργά το βράδυ. Βέβαια και τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας το ίδιο είναι. Είναι περισσότερο ένα λάθος στο μέτρημα. Ένα ποτό και γράφεις μαλακίες, τρία ποτήρια και λυπάσαι τον εαυτό σου, πέντε και είσαι μια χαρά. Σκράπας και στη φυσική. Υποτίθεται πως ένα από τα αρκετά και εκπληκτικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης είναι η δημιουργία. Εγώ προσωπικά νομίζω πως για έναν άνθρωπο, του 'ρχεται πιο φυσιολογικό να χαζεύει παρά να δημιουργεί. Γαμημένοι χίππηδες, σας μισώ ολοκληρωτικά παρά την υπέροχη μουσική σας. Αν το τέλμα είναι η αρρώστια, τότε η βαρεμάρα είναι τα αντιγόνα. Ναι σας λέω! Σκεφθείτε το, πιθανώς χα όλων των παραδειγμάτων ο Νεύτωνας ο οποίος την άραζε και του έπεσε το μήλο στη χοντροκεφάλα του και άρχισε να σκέφτεται τη θεωρία του για τη κλασσική μηχανική. Μην περιμένετε κάτι καλύτερο από εμένα προφανώς. Στερούμαι των ικανοτήτων και το πιο πιθανό πράμα να πέσει στο δικό μου κούφιο κεφάλι είναι κουτσουλιές, αν και μέχρι στιγμής εξακολουθούν και προτιμούν τους ώμους μου. Έχει ενδιαφέρον πως αν και μπορούν τα αυτιά μας να χαμηλώσουν κάποιους ήχους, να τους απομονώσουν, ώστε να συγκεντρωθούμε σε κάτι άλλο που θέλουμε να ακούσουμε, στην πραγματικότητα δεν επιλέγουμε τι θέλουμε να ακούσουμε. Δεν είναι όπως τα μάτια, που μπορούμε να τα στρέψουμε αλλού ή να τα κλείσουμε. Τα μάτια όμως είναι τυχαία, ρεμβάζουν ασυνείδητα, προδίδουν στοιχεία και επιθυμίες άγνωστες σε εμάς. Δεν υπάρχει κάτι το μοιραίο, το προμελετημένο, το θείο πλάνο που βασάνισε τόσους τραγικούς ήρωες. αλλά η τύχη και η σύμπτωση υπάρχουν, τόσο σαν απόρροια χαοτικών διεργασιών όσο και πώρωσης του παρασιτικού εγκεφάλου μας να αγκιστρώνεται στη παραδοξοπιστία και στο ευτελές, εύκολο και ναρκωτικό ψέμα. Το πιθανότερο είναι πως στις αρχαίες τραγωδίες δεν είναι κάποια απροσδιόριστη μοίρα, οι κακοί και σαδιστές θεοί που παίζουν με τη ζωή των αθώων μα και ευάλωτων ηρώων μας, αλλά περισσότερο ο ίδιος μας ο συμπλεγματικός εαυτός παροτρυνόμενος από τη φύση του, μπλεγμένος στις ερωτήσεις και τις αναμνήσεις μας, στις επιθυμίες και τις ανάγκες μας συγκρούεται με τη λογική, τις μπερδεμένες ηθικές κατασκευές, τις ορέξεις και τα ένστικτά μας.

Καλά ρε πούστη, ούτε από αρχαίες τραγωδίες ξέρω, ούτε από ψυχολογία σκαμπάζω, τι βλακείες είναι αυτές που γράφω; Μα καλά καμία ντροπή; Που είναι ο Μεγάλος Αδερφός να με φιμώσει, να με βάλει στο δρόμο το σωστό; Από τότε που ανακαλύφθηκε το internet, η σκόνη κάθεται όλο και πιο παχιά, πιο βρώμικη. Τι είναι πιο εύκολο, οι ερωτήσεις ή οι απαντήσεις; Και τι πιο κουραστικό, η επανάληψη ή η επανάληψη; Ανέξοδα (;) οι λέξεις συντονίζονται, τακτοποιούνται σε σειρές και παραγράφους, προσβάλλουν αξίες και ιδέες, έννοιες και γεγονότα. Άτολμα περιτριγυρίζουν κάτι, (τι;) που δεν επιχειρούν να περιγράψουν, να πλησιάσουν, να ταρακουνήσουν. Δεν είναι ένα ξέφρενο πανηγύρι, δεν είναι εμπειρικές διαδρομές, δεν είναι φαντασιακοί ξεχασιάρικοι περίπατοι. Είναι μια βαρεμένη ιστορία, μια ενοχλητική συνήθεια, μια κουρασμένη και κουραστική άσκηση, κάτι το αδιάφορο, το βαρετό. Το μόνο που πραγματικά κάνουν είναι να σκιάζουν ελλείματα, ανικανότητες και αποτυχίες.

Δεν έχει σημασία τι γράφεις. Μπορεί να έχει σημασία τι σκέφτεσαι. Σίγουρα κάποια, όχι όλα, από αυτά που κάνεις μένουν. Χαράσεις τη πορεία σου όχι εκεί που θέλεις, αλλά εκεί που τη βλέπουν οι άλλοι. Η μνήμη είναι ετερογενής. Και οι μικρές προτάσεις είναι για πνευματικά ευνουχισμένους ανθρώπους που διαβάζουν εύθυμα μονόστηλα και bullet points τρώγονας the latest health recipe from McDonalds.

Αηδίες.

*/*/*/ ένας από τους λόγους που το internet είναι χρήσιμο: http://216.243.184.169/

Βαρεμένη Ρουτίνα

Και ξαφνικά σταματάς. Τα έχεις κάνει όλα. Έχεις περάσει τις εβδομηκοστές τρίτες διορθώσεις για τη πτυχιακή σου, έχεις ετοιμάσει όλες τις απαραίτητες προσφορές (χα! μια τιμή ετοιμάζεις, σιγά), ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για αύριο (αν και δεν τα έχεις σημειώσει βεβαίως βεβαίως), έχεις ελέγξει για δέκατη έβδομη φορά όλα τα email πολεμώντας τις ορδές των spam με νύχια και με δόντια, , έχεις παίξει δεκαεφτά πασιέντζες, έχεις καπνίσει αναρίθμητα τσιγάρα, έχεις πιεί το φραπόγαλό σου, έχεις το ένα, έχεις το άλλο, έχεις, έχεις.

Και ξαφνικά σταματάς. Είσαι κουρασμένος αναμφίβολα, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση. Απλά είναι μια πληθώρα πραμάτων και υποχρεώσεων που τα σπρώχνεις για αύριο, που τα ξεπετάς στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου. Και μετά θυμάσαι να γράψεις ένα post. Και γράφεις.

Ο μεταμοντερνισμός είναι ύπουλος και σκληρός παρά τα λεγόμενα.

Τα πραγματικά ΑΜΕΑ

Πόσο σας θαυμάζω εσάς, πόσο πραγματικά με συγκινεί η προσπάθειά σας. Πραγματικά, αν και σιωπηρή και διακριτική, η δράση σας, η κινητοποίηση σας είναι άξια αναφοράς και λόγου, κι ας διαφωνούν πολλοί ανίδεοι και κοντόφθαλμοι. Κι όμως, χωρίς το δικό σας μόχθο, οι υπόλοιποι από εμάς δε θα ενημερωνόμασταν ποτέ για το πρόβλημά σας. Συγγνώμη, να τώρα κι εγώ δεν έχω ακόμη μάθει να διατυπώνω σωστά τα λόγια μου. Την ιδιαιτερότητα σας ίσως; Η μήπως την κατάστασή σας; Δυσκολεύομαι να σκεφθώ έναν ορθό και αξιοπρεπή όρο. Όπως και να έχει, τουλάχιστον στη δική μου τη συνείδηση έχετε κάνει αισθητή τη παρουσία σας και τις ειδικές σας ανάγκες και ικανότητες. Κι ας ήμουν αρχικά άπιστος και δύσπιστος.

Πρέπει όμως να ομολογήσω πως, αν και δεν μας χωρίζουν πολλά, δεν ξέρω πως θα μπορούσα να ζήσω αν ήμουν στη θέση σας, αν περπατούσα στα παπούτσια σας, παραφράζοντας βάναυσα τους Depeche Mode. Βλέπετε, μάλλον δεν θα είχα το θάρρος να κάνω αυτό που κάνετε εσείς, δε θα μπορούσα να συμμετέχω στην ευρηματική σας διαμαρτυρία. Κάθε φορά που βλέπω έναν από εσάς να παίρνετε τον ανελκυστήρα στις στάσεις του ΜΕΤΡΟ, πραγματικά συγκινούμαι. Με τι θάρρος, θράσσος ίσως ακόμη, με τι άνεση και φυσικότητα, σαν άλλοι αντιρρησίες συνείδησης, αδιαφορείτε πλήρως για τις κυλιόμενες σκάλες, προσπερνάτε μανάδες με καροτσάκια και ανθρώπους σε αναπηρικές καρέκλες και περιμένετε τον ανελκυστήρα να ανέβει ή να κατέβει ανάλογα με το που βρίσκεστε. Η ιώβια υπομονή σας είναι ένα γνώρισμα το οποίο σίγουρα θα χαρακτηρίσει στο μέλλον το κίνημά σας. Στην αρχή σας νόμιζα για κάφρους ή για απολίτιστους, για κρετίνους και κομπλεξικούς που δεν μπορούν καν να σκεφθούν πως χάνουν χρόνον αντί να τον εξοικονομούν. Πόσα λίγα ήξερα! Τολμώ μάλιστα να ομολογήσω με περίσσεια ενοχή, πως βαθιά μέσα μου ήθελα να σας κόψω τα πόδια, να έχετε πραγματικά ανάγκη τον ανελκυστήρα. Αλήθεια μετανιωμένος οικτρά τα σκέφτομαι αυτά τώρα. Τι τραγικό λάθος εκ μέρους μου, τόσο πολύ που νομίζω πως σας μοιάζω. Νοιώθω ειλικρινά στεναχωρημένος που δεν είχα την οξυδέρκεια να αναγνωρίσω το πρόβλημα, συγνώμη την ιδιαιτερότητά σας, που στερούμουν της ευαισθησίας να συνειδητοποιήσω τις ανάγκες του συνανθρώπου μου.

Δεν είναι όμως καιρός να μετανιώσω για το παρελθόν. Ότι έγινε, έγινε. Αντίθετα σαν ελάχιστη συμβολή στον αγώνα σας, τον δίκαιο και τίμιο αυτό αγώνα, θα κάνω ότι μπορώ για να σας στηρίξω ξεκινώντας από την εξής απλή απαίτησή μου προς την άδικη και πουτάνα κοινωνία που τόσο άσχημα σας μεταχειρίζεται και σας αντιμετωπίζει:

Ίσα δικαιώματα προσβασιμότητας για τους Έχοντες Κάλλο στον Εγκέφαλο (ΕΚΕ)!!!

Οε, οε, οε, είμαστε όλοι ντοπέ!

Από μικρός ενθυμούμαι που επούλησα την ψυχή μου στο διάολο. Καλά, ψέματα λέω, δεν ήταν ο διάολος, αλλά ένας παιχνιδοπώλης που εκμεταλλευόταν την μέχρι τότε αθώα μου καρδιά και διάθεση για παιχνίδι. Έκτοτε έχω γίνει αδίστακτος, το ζυμαρένιο μου κορμί δεν είναι παρά μονάχα ένα κέλυφος κομπλεξικών σχεδίων για τη κατάκτηση του κόσμου και των υπολοίπων ουράνιων σωμάτων. Για να καταφέρω να σηκώσω ολάκερο τον κόσμο στους ώμους μου όμως χρειάζομαι βοήθεια. Όχι των υπολοίπων φυσικά, αν είναι ποτέ δυνατόν να χρειάζομαι άξεστους και μαλθακούς ανθρωπάκους. Αυτό που χρειαζόμουν από την αρχή για να αντέξω τις αφύσικες πιέσεις των μετριοφρόνων σχεδίων μου ήταν (και είναι) διάφορα ματζούνια και συνταγές για να μπορέσει το μικρό μου το μυαλουδάκι να συγκρατήσει το υπερβολικό φορτίο σκέψεων και φαντασιώσεων. Ναι!
Καφέδες, χαμομήλια και μολόχες γρήγορα φάνηκαν ανήμπορες να εξυπηρετήσουν την αχόρταγη μου φιλοδοξία. Χρειαζόμουν άλλα πράματα, πιο ισχυρά, πιο άμεσα, πιο γρήγορα, πιο τεχνολογικά προηγμένα. Χρειαζόμουν καπιταλισμό, κέρδη, μάνατζερς, χρηματιστήριο, ομόλογα, σκάνδαλα, υπεραξία, ελβετικούς λογαριασμούς, ασφαλιστικές, μέικ-απ, πικάπ, κέτσαπ, μουστάρδα, δακρυγόνα, απεργοσπάστες, ίματζ-μέικερς, ψυχαναλυτές και ρουφιάνους. Αρχίδια.

Έχει τόση υγρασία που τα καλοριφέρ δακρύζουν και οι λάμπες ιδρώνουν. Πραγματικά δεν μπορώ να το εξηγήσω ακόμη, μα τα σχέδια μου στροβιλίζουν γύρω από τη γνώριμη μυρωδιά της αποτυχίας, παρόλο τα βοηθήματα που είχα. Πήρα SUV με δωδεκάμιση χιλιάρικα κυβικά, φόρτωσα το πορτοφόλι μου με γκόλντεν κάρτες, πλεύρισα στη μαρίνα του Λαυρίου δύο μαούνες ίσαμε με εδώ, έκτισα βίλες δύο, από τρεις ορόφους η καθεμία και με δύο συντριβάνια, στριφογυριστές σκάλες, και διάφορα άλλα κουλά, γκλαμουράτα και γαμάτα που θα έκαναν τον χαζοβιόλη τον Tony Montana να σκάσει από τη ζήλια του. Έχω ακόμη με το μέρος μου τον Αριστοτέλη, τον Δαρβίνο, και τον Claude Levi-Strauss, όχι αυτόν με τα τζην, τον άλλονα τον ανθρωπολόγο, που προφέρεται Στρώς. Σαν τη μπάρμπεκιου σως.

Κι όμως. Θαυμάζω τον εαυτό μου που έχω ακόμη το θάρρος να παραδεχτώ πως νοιώθω ένα κενό, πως όσα έχω πετύχει και αποτύχει δεν δημιουργούν ένα ίχνος προσωπικό και ιστορικό. Αντίθετα δεν είναι πάρα σαν την άμμο που φέρνεις από τις διακοπές σου και ύπουλα σκορπάει στο δωμάτιο σου, και τη βρίσκεις σε όλα τα άσχετα σημεία, στο μαλλί σου, στο παπούτσι σου (που ούτε καν πήρες στις διακοπές!), στο πλυντήριο ρούχων, στο μπαλκόνι, στα δημητριακά σου. Κάθε κόκος και μια ασήμαντη λεπτομέρεια, ένα γελοίο μικροσκοπικό κομμάτι μιας ασήμαντης ξερασμένης λάσπης.

Ω, πως τα λέω, πρέπει πράγματι το σχέδιο μου να πραγματοποιείται εν τη αγνοία μου. Τη γλυκιά μέθη, αυτή της επιτυχίας, ή μήπως είναι των πρόσθετων φυσιο-σωματικών και ψυχολογικών μου αξεσουάρ; Έχει σημασία στην τελική; Δηλαδή δεν κατάλαβα, ο πρώτος θα είμαι ή ο τελευταίος; Όταν το σχεδιό μου θα έχει πραγματοποιηθεί έχει καμία σημασία το πως το ολοκλήρωσα, πως έφθασα εκεί; Όταν θα λούζομαι στις δάφνες της δόξας μου, και θα τρέχουν από πίσω μου ντουζίνες κολάκων και θαυμαστών, θα έχει σημασία που εκμεταλλεύτηκα στο έπακρο τα διαθέσιμα μέσα και ευκαιρίες; Αηδίες. Όσοι θα με κατηγορούν θα είναι από τη ζήλια τους, ιντριγκαδόροι της πενταροδεκάρας. Στο κάτω κάτω, χάρη τους κάνω.