Επιπλέον Βραχυκυκλώματα

Σκόρπιες σκέψεις κρέμονται, αιωρούνται, κι άλλες μάταια στέκονται σαν μύγες που απότομα το ταξίδι τους σταμάτησαν σε ένα από εκείνα τα ηλεκτρικά σώματα με τη μωβ λάμπα. Όταν έρχεται η στιγμή να το καθαρίσεις πρέπει να το βγάλεις από τη πρίζα, αν και το ρεύμα του δεν είναι τόσο επικίνδυνο για τον άνθρωπο όσο ενοχλητικό. Έτσι και όταν καθαρίζεις το μυαλό σου.

Πρέπει να κάνεις μια παύση, να σταματήσεις σαν βεγγαλικό να εκτοξεύεις ιδεές και παρορμήσεις, νηφάλιος να σβήσεις το διακόπτη και να αρχίζεις να καθαρίζεις με υπομονή και πρωινή βαρεμάρα. Τον Monet τον θυμάμαι για δύο λόγους, πρώτον τη μανία του με τα νούφαρα και δεύτερον το πρόβλημα με τα μάτια του (είχε αρχίσει να τυφλώνεται πολύ καιρό πριν πεθάνει λόγω καταρράκτη). Αυτά τα δύο συνδέονται χάρη σε ένα τεράστιο ψηφιακό αντίγραφο από το ΙΚΕΑ (ότι καλύτερο έβγαλε ο 20ος αιώνας μετά τον κουμμουνισμό) ενός πίνακα του Monet. Με νούφαρα φυσικά. Εγώ διαρκώς κοροϊδεύω τον πατέρα μου πως ο πίνακας είναι άθλιος επειδή ο Monet επιχειρούσε διαρκώς το ίδιο θέμα όσο τυφλωνόταν και πως μπορείς να είσαι σουρρελιστής όταν είσαι τυφλός; Είναι υποκρισία. Σε αντίθεση με τον Beethoven που έβαζε το αυτί του στο πιάνο και έχεζε στο σαλόνι του, είναι πολύ πιο δύσκολο για ένα ζωγράφο που τυφλώνεται να εφαρμόσει τη τέχνη του, εκτός κι αν εκμεταλλεύεται το μειονέκτημά του. Βέβαια έχω αδυναμία στο Monet για έναν ακόμη λόγο. Μια σκηνή στο πολύ καλό Modigliani με τον αδικημένο Andy Garcia. Un peu.

Αδιάφορα όλα αυτά.

Η σκόνη έχει κάτσει πάλι. Η νύχτα έχει έρθει και οι ασφάλειες έχουν καεί, ο ηλεκτρικός χασάπης κουνουπιών έχει σιγήσει, η υποκρισία είναι το συνάλλαγμα της στιγμής, μέχρι και η τυχαιότητα έχει κουραστεί και δίνει τόπο στην οργή. Η ζωή αντί να είναι σαν ένα wok, είναι περισσότερο σαν ένα χαραγμένο τηγάνι teflon. Ανοησίες. Η συγκέντρωση, η όποια ικανότητα δομημένης σκέψης έχει πάει διακοπές -όχι στη Χαβάη- και πλέον όλα τα παραπάνω και όλα τα υπόλοιπα είναι απλά μια φαιδρή σπατάλη μιας πολυέξοδης παιδείας. Πόσο απογοητευμένοι θα έπρεπε να είναι οι καθηγητές των Ελληνικών και της Έκθεσης.

Ή μήπως θα έπρεπε να είμαι απογοητευμένος εγώ από αυτούς; Εκπληκτικό πως μπορεί ένας συμπλεγματικός εγωισμός να αναδυθεί τόσο αργά το βράδυ. Βέβαια και τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας το ίδιο είναι. Είναι περισσότερο ένα λάθος στο μέτρημα. Ένα ποτό και γράφεις μαλακίες, τρία ποτήρια και λυπάσαι τον εαυτό σου, πέντε και είσαι μια χαρά. Σκράπας και στη φυσική. Υποτίθεται πως ένα από τα αρκετά και εκπληκτικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης είναι η δημιουργία. Εγώ προσωπικά νομίζω πως για έναν άνθρωπο, του 'ρχεται πιο φυσιολογικό να χαζεύει παρά να δημιουργεί. Γαμημένοι χίππηδες, σας μισώ ολοκληρωτικά παρά την υπέροχη μουσική σας. Αν το τέλμα είναι η αρρώστια, τότε η βαρεμάρα είναι τα αντιγόνα. Ναι σας λέω! Σκεφθείτε το, πιθανώς χα όλων των παραδειγμάτων ο Νεύτωνας ο οποίος την άραζε και του έπεσε το μήλο στη χοντροκεφάλα του και άρχισε να σκέφτεται τη θεωρία του για τη κλασσική μηχανική. Μην περιμένετε κάτι καλύτερο από εμένα προφανώς. Στερούμαι των ικανοτήτων και το πιο πιθανό πράμα να πέσει στο δικό μου κούφιο κεφάλι είναι κουτσουλιές, αν και μέχρι στιγμής εξακολουθούν και προτιμούν τους ώμους μου. Έχει ενδιαφέρον πως αν και μπορούν τα αυτιά μας να χαμηλώσουν κάποιους ήχους, να τους απομονώσουν, ώστε να συγκεντρωθούμε σε κάτι άλλο που θέλουμε να ακούσουμε, στην πραγματικότητα δεν επιλέγουμε τι θέλουμε να ακούσουμε. Δεν είναι όπως τα μάτια, που μπορούμε να τα στρέψουμε αλλού ή να τα κλείσουμε. Τα μάτια όμως είναι τυχαία, ρεμβάζουν ασυνείδητα, προδίδουν στοιχεία και επιθυμίες άγνωστες σε εμάς. Δεν υπάρχει κάτι το μοιραίο, το προμελετημένο, το θείο πλάνο που βασάνισε τόσους τραγικούς ήρωες. αλλά η τύχη και η σύμπτωση υπάρχουν, τόσο σαν απόρροια χαοτικών διεργασιών όσο και πώρωσης του παρασιτικού εγκεφάλου μας να αγκιστρώνεται στη παραδοξοπιστία και στο ευτελές, εύκολο και ναρκωτικό ψέμα. Το πιθανότερο είναι πως στις αρχαίες τραγωδίες δεν είναι κάποια απροσδιόριστη μοίρα, οι κακοί και σαδιστές θεοί που παίζουν με τη ζωή των αθώων μα και ευάλωτων ηρώων μας, αλλά περισσότερο ο ίδιος μας ο συμπλεγματικός εαυτός παροτρυνόμενος από τη φύση του, μπλεγμένος στις ερωτήσεις και τις αναμνήσεις μας, στις επιθυμίες και τις ανάγκες μας συγκρούεται με τη λογική, τις μπερδεμένες ηθικές κατασκευές, τις ορέξεις και τα ένστικτά μας.

Καλά ρε πούστη, ούτε από αρχαίες τραγωδίες ξέρω, ούτε από ψυχολογία σκαμπάζω, τι βλακείες είναι αυτές που γράφω; Μα καλά καμία ντροπή; Που είναι ο Μεγάλος Αδερφός να με φιμώσει, να με βάλει στο δρόμο το σωστό; Από τότε που ανακαλύφθηκε το internet, η σκόνη κάθεται όλο και πιο παχιά, πιο βρώμικη. Τι είναι πιο εύκολο, οι ερωτήσεις ή οι απαντήσεις; Και τι πιο κουραστικό, η επανάληψη ή η επανάληψη; Ανέξοδα (;) οι λέξεις συντονίζονται, τακτοποιούνται σε σειρές και παραγράφους, προσβάλλουν αξίες και ιδέες, έννοιες και γεγονότα. Άτολμα περιτριγυρίζουν κάτι, (τι;) που δεν επιχειρούν να περιγράψουν, να πλησιάσουν, να ταρακουνήσουν. Δεν είναι ένα ξέφρενο πανηγύρι, δεν είναι εμπειρικές διαδρομές, δεν είναι φαντασιακοί ξεχασιάρικοι περίπατοι. Είναι μια βαρεμένη ιστορία, μια ενοχλητική συνήθεια, μια κουρασμένη και κουραστική άσκηση, κάτι το αδιάφορο, το βαρετό. Το μόνο που πραγματικά κάνουν είναι να σκιάζουν ελλείματα, ανικανότητες και αποτυχίες.

Δεν έχει σημασία τι γράφεις. Μπορεί να έχει σημασία τι σκέφτεσαι. Σίγουρα κάποια, όχι όλα, από αυτά που κάνεις μένουν. Χαράσεις τη πορεία σου όχι εκεί που θέλεις, αλλά εκεί που τη βλέπουν οι άλλοι. Η μνήμη είναι ετερογενής. Και οι μικρές προτάσεις είναι για πνευματικά ευνουχισμένους ανθρώπους που διαβάζουν εύθυμα μονόστηλα και bullet points τρώγονας the latest health recipe from McDonalds.

Αηδίες.

*/*/*/ ένας από τους λόγους που το internet είναι χρήσιμο: http://216.243.184.169/