Πόσο σας θαυμάζω εσάς, πόσο πραγματικά με συγκινεί η προσπάθειά σας. Πραγματικά, αν και σιωπηρή και διακριτική, η δράση σας, η κινητοποίηση σας είναι άξια αναφοράς και λόγου, κι ας διαφωνούν πολλοί ανίδεοι και κοντόφθαλμοι. Κι όμως, χωρίς το δικό σας μόχθο, οι υπόλοιποι από εμάς δε θα ενημερωνόμασταν ποτέ για το πρόβλημά σας. Συγγνώμη, να τώρα κι εγώ δεν έχω ακόμη μάθει να διατυπώνω σωστά τα λόγια μου. Την ιδιαιτερότητα σας ίσως; Η μήπως την κατάστασή σας; Δυσκολεύομαι να σκεφθώ έναν ορθό και αξιοπρεπή όρο. Όπως και να έχει, τουλάχιστον στη δική μου τη συνείδηση έχετε κάνει αισθητή τη παρουσία σας και τις ειδικές σας ανάγκες και ικανότητες. Κι ας ήμουν αρχικά άπιστος και δύσπιστος.
Πρέπει όμως να ομολογήσω πως, αν και δεν μας χωρίζουν πολλά, δεν ξέρω πως θα μπορούσα να ζήσω αν ήμουν στη θέση σας, αν περπατούσα στα παπούτσια σας, παραφράζοντας βάναυσα τους Depeche Mode. Βλέπετε, μάλλον δεν θα είχα το θάρρος να κάνω αυτό που κάνετε εσείς, δε θα μπορούσα να συμμετέχω στην ευρηματική σας διαμαρτυρία. Κάθε φορά που βλέπω έναν από εσάς να παίρνετε τον ανελκυστήρα στις στάσεις του ΜΕΤΡΟ, πραγματικά συγκινούμαι. Με τι θάρρος, θράσσος ίσως ακόμη, με τι άνεση και φυσικότητα, σαν άλλοι αντιρρησίες συνείδησης, αδιαφορείτε πλήρως για τις κυλιόμενες σκάλες, προσπερνάτε μανάδες με καροτσάκια και ανθρώπους σε αναπηρικές καρέκλες και περιμένετε τον ανελκυστήρα να ανέβει ή να κατέβει ανάλογα με το που βρίσκεστε. Η ιώβια υπομονή σας είναι ένα γνώρισμα το οποίο σίγουρα θα χαρακτηρίσει στο μέλλον το κίνημά σας. Στην αρχή σας νόμιζα για κάφρους ή για απολίτιστους, για κρετίνους και κομπλεξικούς που δεν μπορούν καν να σκεφθούν πως χάνουν χρόνον αντί να τον εξοικονομούν. Πόσα λίγα ήξερα! Τολμώ μάλιστα να ομολογήσω με περίσσεια ενοχή, πως βαθιά μέσα μου ήθελα να σας κόψω τα πόδια, να έχετε πραγματικά ανάγκη τον ανελκυστήρα. Αλήθεια μετανιωμένος οικτρά τα σκέφτομαι αυτά τώρα. Τι τραγικό λάθος εκ μέρους μου, τόσο πολύ που νομίζω πως σας μοιάζω. Νοιώθω ειλικρινά στεναχωρημένος που δεν είχα την οξυδέρκεια να αναγνωρίσω το πρόβλημα, συγνώμη την ιδιαιτερότητά σας, που στερούμουν της ευαισθησίας να συνειδητοποιήσω τις ανάγκες του συνανθρώπου μου.
Δεν είναι όμως καιρός να μετανιώσω για το παρελθόν. Ότι έγινε, έγινε. Αντίθετα σαν ελάχιστη συμβολή στον αγώνα σας, τον δίκαιο και τίμιο αυτό αγώνα, θα κάνω ότι μπορώ για να σας στηρίξω ξεκινώντας από την εξής απλή απαίτησή μου προς την άδικη και πουτάνα κοινωνία που τόσο άσχημα σας μεταχειρίζεται και σας αντιμετωπίζει:
Ίσα δικαιώματα προσβασιμότητας για τους Έχοντες Κάλλο στον Εγκέφαλο (ΕΚΕ)!!!
No comments:
Post a Comment