Στα όρια της χρεοκοπίας...

… λένε με επίσημες πληροφορίες πως βρίσκεται η ανθρώπινη ψυχολογία. Ακαδημαϊκοί κύκλοι ζωγραφισμένοι με κιμωλία στα αγοραία πεζοδρόμια της Σόλωνος, αναφέρουν πως τα εξευτελιστικά τεστ ιθαγένειας που καλούνται να κάνουν τα ψυχολογικά σύνδρομα όταν μετακομίζουν στις μουχλιασμένες οάσεις της τέχνης, τους δημιουργούν επιπλέον συμπλέγματα στέλνοντας τις ιδέες σεναριογράφων και άπληστων διαφημιστών στον κάλαθο των αχρήστων. Συγκεκριμένα, η παράνοια έχει βάσιμες υποψίες πως η υποχονδρίαση την έχει γεμίσει μικρόβια, ή το ακριβώς αντίστροφο. Παλαιότερα, από τις φασολιές του Αριστείδη και του Jung που επικινδύνως σκαρφαλώναμε ξυπόλητοι, φτιάχναμε μια ζεστή κούπα φαγητό αρκετή να μας πείσει για την αναγκαιότητα της φλυαρίας και τη φλυαρία της αναγκαιότητας, καθώς φυσικά και για τη φυσιολογικότητα της ανομίας μας. Λογικά όμως, κουρασμένοι καθώς ήμαστε, βολευτήκαμε με ένα σκουριασμένο Husquvarna 359, και τώρα μέχρι και με τις ρίζες τους έναν απαίσιο πικρό χυλό μονάχα καταφέρνουμε να φιλέψουμε περαστικούς που το λέει η ψυχούλα τους να ρισκάρουν την όξινη ισορροπία των στομάχων τους.


Αγνοείται ο Οιδίποδας. Όποιος τον βρει παρακαλείται να τον επιστρέψει στη μαμά του που τον ψάχνει να του πει δύο α-λογάκια και να του δώσει ένα νέο ζευγάρι ανατομικά σανδάλια. Τον χαζούλη. Ακόμη, σύμφωνα με επίσημες πηγές γάργαρου μεταλλικού νερού, οι Φιλιππικοί του Δημοσθένη έχουν την τιμητική τους ανάμεσα στους ψηφοφόρους της ΝΔ, ενώ διάφοροι περιφερειακοί σύλλογοι βάσης υδραυλικών ετοιμάζουν ανεπίσημο διάβημα στον ΟΗΕ για την τραγική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα σιφώνια και οι υπόνομοι από την απόρριψη πορδοφυλακτικών, τριχών και κωλόχαρτων στις λεκάνες. Τεταμένη η κατάσταση στα σύνορα μεταξύ υποθαλάμου και μεσολοβίου με αφορμή την απέλαση δεκαπέντε εκατομμυρίων εγκεφαλικών κυττάρων από τη μακροπρόθεσμη μνήμη στον σκοτεινό χώρου του υποσυνειδήτου, το οποίο με τη σειρά του με ακαταλαβίστικη προκύρηξη απειλεί με ξεσπάσματα βίας και κανιβαλιστικές εξορμήσεις λυσσασμένων λυκόπουλων.


Στα υπόλοιπα νέα, σε νέα πανσωματική στάση λεωφορείου κατεβαίνουν οι εργάτες της καρδιάς, της ψυχής του και του πνεύματος, διαμαρτυρόμενοι για την κακή διατροφή, τις άσκοπες περιηγήσεις στα μπαρ της αλλοτρίωσης και την κακή μου νέα συνήθεια να παίρνω ταινίες από το video-club και να μην τις βλέπω ποτέ. Τουλάχιστον ακόμα τις επιστρέφω. Παράλληλα, σε στάση ιεραποστολικού κατέβηκαν μεμονωμένα σώματα, αποκλείοντας τη λεωφόρο των ονείρων και το memory lane. Τα αιτήματά τους παραμένουν άγνωστα, αλλά ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα και η αναβλητικότητα έχει υποσχεθεί την εξέτασή τους στο άμεσο μέλλον.


Στο lifestyle τώρα, η Επικοινωνία, η Σκέψη και η Φαντασία αποφασίσανε να συμμετέχουν σε reality shows με ποικίλα αποτελέσματα και συνέπειες. Η πρώτη αποφάσισε να πάει στο Next Top Model, αλλά πραγματικά υποφέρει. Κρυφή κάμερα στις τουαλέτες των κοριτσιών – τις πραγματικές, όχι αυτές που φοράνε – την πέτυχε να προσπαθεί να μαντάρει τα διερρηγμένα κρανιοεγκεφαλικά της αγγεία με κάτι κλεμμένα μπικουτί μετά από σουρεαλιστικό διάλογο με μόδιστρο που έψαχνε να βρει όραμα στο πως σπάει τη μέση της. Πέρα από αυτή την ατυχία, νοιώθει και πολύ μόνη, διότι οι συμπαίχτριες της δεν της μιλάνε και πολύ γιατί δεν την καταλαβαίνουν. Η Επικοινωνία τώρα λέμε. Η Φαντασία κατέβηκε στο X-Factor, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά επειδή από μικρή το είχε γινάτι να θερίσει τα φουσκωμένα στήθια του Σάκη με τα μακριά κόκκινα νύχια της, αλλά μετά από ένα περίεργο παιχνίδι του χωροχρόνου καθαρά οφειλόμενο στον νέο επιταχυντή σωματιδίων του CERN, βρέθηκε να είναι νυχτερινό μαγαζί στη παραλιακή. Τέλος η Σκέψη, με έντονα τα σημάδια της λανθάνουσας κόπωσης, δήλωσε συμμετοχή για το Extreme Sommer, του οποίου ο παρουσιαστής υποτίθετο πως θα έκανε μια (σκέψη), αλλά όπως ήταν λογικό το επεισόδιο δεν γυρίστηκε ποτέ για ευνόητους λόγους. Έκτοτε η Σκέψη βρίσκεται στη μακριά λίστα χαμένων της Νικολούλη χωρίς κανένας να έχει δώσει στοιχεία της.


Ο καιρός προβλέπεται εποχιακός με σύμβαση έργου. Κρύο, καιρός για πλοίο.

Που ΠΑΜΕ με αυτά τα μυαλά;

Το ΠΑΜΕ, πέρα από τους μονολιθικούς ιδεολογικούς μορφασμούς του και τον συχνά απομονωτικό του χαρακτήρα, είναι χωρίς αμφιβολία ένα ιδιαίτερα δυναμικό και σημαντικό συνδικαλιστικό κίνημα, το οποίο βρίσκεται σε διευρυμένη επαφή με τα σωματεία βάσης. Στον αντίποδα όμως, αναμφίβολα πάλι, είναι κατευθυνόμενο και δουλικό απέναντι στην Γενική Γραμματεία του ΚΚΕ, δημιουργώντας ως αποτέλεσμα καίριες ρήξεις στο εργατικό κίνημα.

Αντί εισαγωγής τα παραπάνω, αφού εχθές κάποιοι αποφάσισαν, και πολύ περισσότεροι εκτέλεσαν, τον αποκλεισμό του υπουργού Εργασίας (ή Ανεργίας και Εκμετάλλευσης) και εκπροσώπων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ (βλέπε πολιτικά πουλημένους εργατοπατέρες) από το να προσέλθουν στον νέο γύρο διαλόγου (βλέπε προπέτασμα καπνού) γύρω από το ασφαλιστικό (γράψε αναλογιστικό κενό). Πιο πριν, η Αλέκα Παπαρήγα (άραγε πριν ή αφού βγήκε από τη βουλευτική Lexus για να πάει στο εκλογικό κέντρο του ΚΚΕ της Ομόνοιας;) είχε καλέσει τον λαό σε ‘πόλεμο ενάντια στον πόλεμο του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών΄ θυμίζοντας έντονα τη συνθηματολογία ετών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, της οποίας την ύπαρξη αγνοεί επιδεικτικά.

Ο Ζαχαριάδης θα χόρευε στον τάφο του από χαρά με τις ακραίες, διασπαστικές και εν τέλει φασιστοειδείς (1) τακτικές, αλλά οι ψυχραιμότεροι οφείλουμε να αναγνώσουμε αυτή την πρόσφατη ένταση της αντιπολιτικής του Περισσού, πέρα από τις σκοπιμότητες και τους φλύαρους εντυπωσιασμούς.

Το ΚΚΕ δεν διεκδίκησε ποτέ του δάφνες δημοκρατίας και κοινοβουλευτισμού, αλλά τουλάχιστον κρατούσε τα προσχήματα συμμετέχοντας ωσεί παρών στους διάφορους θεσμούς, και γενικότερα εκμεταλλευόμενο τις δυνατότητες των δημοκρατικών διαδικασιών τόσο εντός του ελληνικού κράτους όσο εντός των οργάνων της ΕΕ, είτε με τη μορφή ψηφισμάτων, είτε με το διάλογο, χωρίς φυσικά να αναιρείται η (ιδιόμορφη) κινηματικότητά του, διατηρώντας πάντα επαφές με το σύστημα και την εκ των έσω του ανατροπή. Όποτε (ταχέως) εξαντλούσε πλέον τις αστικές διαδικασίες, συνέχιζε τη μακρά παράδοση αποχών και αποχωρήσεων διατηρώντας την ένοχη σιωπή του με σουρεαλιστική αξιοπρέπεια παρέχοντας δεκανίκια αποδοχής και ενσωμάτωσης των διεθνών και τοπικών(2) αντιλαϊκών μέτρων.

Όσο λοιπόν το ΚΚΕ αρνείτο τη συμμετοχή του στις δημοκρατικές διεργασίες, με τον ένα βαθμό ή με τον άλλο, είχε μια στάση έστω συνεκτική. Όμως η χθεσινή προβοκατόρικη ενέργεια του ΠΑΜΕ εκδηλώνει, σε θεωρητικό πάντα επίπεδο, δύο πιθανά νέα χαρακτηριστικά. Από τη μια ή το ΚΚΕ κλιμακώνει το ριζοσπαστικό του στοιχείο θέτοντας τον εαυτό του ακριβώς απέναντι από την αστική δημοκρατία, τραμπουκίζοντας και καταλύοντας τις δόκιμες διαδικασίες, θυμίζοντας ντροπιαστικές εποχές, ή για μια ακόμη φορά, σαν τα βραδυκίνητα κανόνια της αριστεράς, στρέφει τις επικοινωνιακές του κάνες καθυστερημένα στο κενό, εκεί που πιο πριν άλλοι μάχονταν πιο έντιμα και μοναχικά.

Η πραγματικότητα όμως, είναι μάλλον πολύ πιο πενιχρή και χυδαία. Η μακροχρόνια κόντρα μεταξύ ΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ καλά κρατεί, με τις προεκλογικές επιθέσεις γύρω από το σκάνδαλο του Γερμανού και το ζήτημα χρηματοδότησης του ΚΚΕ από τη μια, να απαντώνται τώρα με έντονη και αντιπολίτευση και επικοινωνιακά πυροτεχνήματα από την άλλη.

Με αυτό το σκεπτικό όμως, το ΚΚΕ διαπράττει διπλό έγκλημα. Από τη μια προσβάλλει και προκαλεί το σύνολο των δημοκρατικά σκεπτόμενων πολιτών (ασχέτως των θέσεων τους επί του ασφαλιστικού και της διαδικασίας διαμόρφωσής του) ενώ ταυτόχρονα ντροπιάζει τους συντρόφους και τους ακολούθους του που όπως στο παρελθόν, έτσι και τώρα χωρίς κομματικές γραμμές και ντιρεκτίβες αγωνίζονται δυναμικά και συνθετικά για τα εργατικά δικαιώματα αλλά και για τις ίδιες δημοκρατικές αξίες τις οποίες το κόμμα του Περισσού εμπαίζει στο όνομα μιας βεντέτας.

Εάν το ΚΚΕ επιθυμούσε μια ευθεία αντιπαράθεση με το κεφάλαιο και την αστική τάξη ενάντια σε οποιασδήποτε μορφής κοινωνική συναίνεση, θα μπορούσε να θέσει περήφανα τον εαυτό του στη παρανομία και να συσπειρώσει τους ομοϊδεάτες του γύρω του σε μια νέα μορφή αντιπαράθεσης. Όμως το ΚΚΕ και τα στελέχη του δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο, όχι μόνο γιατί δεν διαθέτουν τις όποιες αριθμητικές δυνάμεις, αλλά κυρίως γιατί στερούνται σκέψης, ειλικρίνειας, αξιοπρέπειας, σεβασμού και ήθους. Τα στελέχη του αδυνατούν να αντιληφθούν και να καταλάβουν την ίδια τους την επιχειρηματολογία, το σύγχρονο οικονομικό, κοινωνικό και παγκόσμιο γίγνεσθαι, και αυτό τους οδηγεί αργά και σταθερά στην απομόνωση, ακόμη και στη γραφικότητα.

Δυστυχώς η εκπροσώπηση της εργατικής και αγροτικής τάξης κατρακυλά αδιάκοπτα στην νοσηρότητα και της διαστρέβλωση χάρη στην εμμονή μερικών να υπηρετούν τυφλά (και κουφά) επικοινωνιακά ένα διεστραμμένο και περιχαρακωμένο ιδεολογικό κατασκεύασμα (3) εκθέτοντας, υποσκελίζοντας ακόμη και προδίδοντας τις μάζες εκείνες που ο κουμμουνισμός προτάσσει την προστασία και την ανάδειξή του στη διαρκή ταξική πάλη.

Εν τέλει, το ΚΚΕ έχει την υποχρέωση να αποφασίσει υπεύθυνα την πορεία του και να μην απογοητεύσει την κοινωνία για μια ακόμη φορά με τις μικροπολιτικές του εμμονές. Ειδάλλως, η μέρα εκείνη που η συμπάθεια στο σώμα του θα μεταλλαχθεί σε ανοχή δε θα αργήσει να έρθει.


(1) Ο χαρακτηρισμός αναφέρεται στη πρακτική της ενέργειας, και όχι απαραίτητα στο ιδεολογικό της υπόβαθρο.
(2) Αλήθεια, γιατί δεν διοργανώνει το ΚΚΕ μια εξόρμηση στις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται ως μέτοχοι μέλη του, και να καταγράψει τις εργασιακές συνθήκες και σχέσεις;
(3) Και όχι φυσικά τη γενεσιουργή ιδεολογική βάση του κουμμουνισμού.

Τι να σου λέω τώρα...

Κάποτε προσπαθούσα να βρω παραστατικούς τρόπους για να εξηγήσω σε φίλους και γνωστούς μου πως είναι να ζεις σε μια γειτονιά που είναι περικυκλωμένη και ενίοτε κατειλημμένη από δυνάμεις καταστολής και εξουσίας. Τους ρωτούσα που έμεναν, τους ζητούσα να μου πούνε γωνίες και πλατείες, διάφορα σημεία γνωστά, καφετέριες, μπαρ. Μετά τους καλούσα να φανταστούν δίπλα από τα περίπτερα που μικροί αγόραζαν τσίχλες και τώρα τσιγάρα, μπροστά από τους φούρνους που τσιμπάνε κανά τσουρέκι, και έξω από τα στέκια που κάθονται με τους φίλους τους να υπάρχουν κλούβες, άντρες με χακί και ημιαυτόματα στο χέρι, κλίκες τραμπούκων με αλεξίσφαιρα και ύφος κανιβαλιστικό πίσω από τη προστασία της αντισφυξιογόνας μάσκας, και φυσικά ορδές τρελαμένων μηχανόβιων να εισβάλουν στα πάρκα τους και στις γειτονιές τους βαρώντας τις κόρνες και παίζοντας με τα φώτα τους σαν μεταμοντέρνες τραβεστί βαλκύριες.

Οι περισσότεροι καταλάβαιναν ή ένοιωθαν το αλλοπρόσαλλο της κοινωνικής σκηνογραφίας των Εξαρχείων, αρρωσταίνοντας και νευριάζοντας με την ιδέα της αστυνομικής κηδεμονίας και της μεθοδικής γκετοποίησης της γειτονιάς. Κάποιοι, πιο απλοί στη σκέψη τους ευτυχώς και συνήθως πιο νέοι, αγανακτούσαν και έβριζαν με τον παραλογισμό της πραγματικότητας. Όμως πια, έχω κουραστεί να τα λέω αυτά, να εξηγώ τα ίδια από την αρχή, έχω βαρεθεί να απαντάω στις ίδιες, δικαιολογημένα αφελείς, ερωτήσεις, έχω εξαντλήσει τα αποθέματα παραδειγμάτων και παραβολών, έχω ατονίσει με τις ομοιότητες που έχει το ένα περιστατικό με το άλλο. Άλλωστε πλέον αναζητώ τρόπους να εξηγήσω κάτι άλλο.

Τώρα πια πρέπει να μάθω να εξηγώ πως είναι να έχεις έρθει σε μια πλήρη αναισθητοποίηση και αφασία, και να μην δίνεις καμία σημασία σε όλα τα παραπάνω. Πως είναι να ξυπνάς το πρωί και απλόχερα να πετάς τα δικαιώματά σου στο κάδο με τα σκουπίδια, δίπλα από το κιτρινόλευκο σημάδι του δακρυγόνου. Πως είναι να κάθεσαι με την παρέα σου και να τρέχουνε διμοιρίες από δίπλα σου για να δώσουν συνέχεια στην πιο ηλίθια αστική παράδοση όσο εσύ συνεχίζεις να μιλάς, να γελάς και να μπουρδολογείς. Πως είναι να είσαι αυτό που κάποτε έβριζες και απεχθανόσουνα, πως είναι να είσαι αδιάφορος, χοντρόπετσος και κυνικός, συνηθισμένος και παραδομένος. Άντε τώρα εγώ να εξηγήσω την άρρωστη οκνηρία μου απέναντι στη ίδια την ομηρία μου.

Ο Ναός του Σολομώντα και οι εμποράκοι του

Νοιώθω πως η συλλογική ευφυΐα είναι τελικά ένα ιδεατό δυνατό και πιθανό, μια πιθανότητα που αν και σπάνια τη συναντάμε, υπάρχει, αλλά είναι λίγο δύσκολο να τη διακρίνουμε και να τη προσδιορίσουμε ανά στιγμές. Αυτό ήταν το μόνο ευχάριστο και ελπιδοφόρο που κατάφερα να σκεφτώ ανεβαίνοντας το γαλβανισμένο με καμένα αμάξια οδόστρωμα της Στουρνάρα φεύγοντας από το Πολυτεχνείο, προσπαθώντας με αρκετή επιτυχία να συγκρατήσω την αηδία μου.

Το γνώριμο σκηνικό σε ακόμη μεγαλύτερη υπερβολή. Χιλιάδες εκτάρια δέντρων θυσιασμένα στην πολιτική προπαγάνδα και αφισοκολλημένα σε οποιαδήποτε πιθανή επιφάνεια, με τη ΚΝΕ φυσικά να πρωτοτυπεί και να πρωτοπορεί φλερτάροντας αμήχανα με το ταβάνι όσο δίνει μια νέα διάσταση στην έννοια της πολιτικής ταπετσαρίας. Οι πάγκοι γεμάτοι φυλλάδια, χοντροκομμένα συνθήματα, βιβλία και περιοδικά προς πώληση, τσιγάρα, καφέδες, ψωριασμένους ρομαντισμούς και ιδεολογίες με ημερομηνία λήξης, ενώ ο αέρας από πάνω τους γεμάτος Η1Ν1, κακόγουστα αστεία και αριστερούς αφορισμούς. Περπατώ αποφεύγοντας τους ιπτάμενους Ριζοσπάστες και με αφέλεια προσπαθώ να βρω κάτι ελπιδοφόρα συνθετικό στο λαβύρινθο του περίεργου αυτού πολιτικού παζαριού, αλλά αρκετά ταιριαστά στο χαρακτήρα μου αποτυγχάνω και κοντοστέκομαι στα σκαλιά του κτιρίου Γκίνη. Δεν ανάβω καν τσιγάρο, έχω σαστίσει ξανά, αλλά μόλις φέτος διαπιστώνω με τόση έμφαση το επίτευγμα του ασυνείδητου συνόλου.


Μπροστά μου ένας τρισδιάστατος πολυεπίπεδος καθρέφτης, με πολλές και αιχμηρές ακμές απλώνεται σαν κρυσταλλικά αποθέματα κάποιου παράξενου ιού επιστημονικής φαντασίας. Διαπερνάει τους τοίχους και τα μυαλά όλων, και στις άρρωστες επιφάνειές του αντανακλάται ο ίδιος γεροντοκρατικός καθεστωτικός πολιτικός κόσμος που υποτίθεται πως η νεολαία πρέπει να κριτικάρει και να του αντιτίθεται, το γνώριμο πολιτικό μόρφωμα το οποίο ενοχικά συντηρούμε όλοι μας, οι ίδιοι μισητοί μηχανισμοί, ο βάρβαρος πολιτισμός μας σε συμπυκνωμένη μικρογραφία. Ανησυχία, ταύτιση, ασυνεννοησία και πόρωση λίγες από τις παρενέργειες αυτού του αρρωστημένου πολιτικού παιδομαζώματος το οποίο ξετυλίγεται μπροστά μου.



Αυτό είναι λοιπόν το μεγαλοπρεπές προϊόν της συλλογικής κοινωνικής μας ευφυΐας. Ο πόλεμος των αφισών, τα χαμένα μυαλά, η απομόνωση τόσων ζεστών μυαλών σε πατρικές γυάλες, ιδέες κληροδοτημένες και μια κατάθλιψη στο μέγεθος ενός ιστορικού τετραγώνου.

Καλώς ήρθατε στo πανηγύρι του Πολυτεχνείου.

Life. Bitch is one.

Οι σημαίες των εθνών συμπληρώνουν τη σκηνή της απλωμένης μου ματαιοδοξίας, παραδωμένες στη διεύθυνση της βαρύτητας, άσκοπα φλερτάροντας με ένα αναιμικό απογευματινό αεράκι. Τα ρούχα είναι στεγνά μέρες τώρα, αλλά δεν έχω αρκετές κρεμάστρες. Μικρή η διαφορά, ειδικά τώρα που οι φλεγμονές κάνουν πάρτυ στην πονεμένη μου στοματική κοιλότητα.

Η υπερ-πραγματικότητα που με περιστοιχίζει έχει από καιρό διαβάλει κάθε αισθητήριο, έχει μολύνει κάθε κριτήριο και έχει εξοντώσει προ πολλού την απλότητα και την ειλικρίνεια της άγνοιας μου. Η περίφημη πια ποπ κουλτούρα είναι ναρκωτικό και οι εθισμένοι της με περικυκλώνουν αργοκίνητα σαν κομπάρσους ταινιών ζόμπι που κόπηκαν στο μοντάζ της ταινίας και της ζωής. Ζω σε κόσμους ημιμάθειας και απαλών μητρικών ψεμάτων, βολικών συνηθειών και ληστρικών συμβιβασμών. Για να τα σκέφτομαι αυτά, πρέπει να γερνώ απότομα και η επαναστατικότητα από άλλοθι ενός υπερβολικού εγωισμού γίνεται μια μακρινή, ακόμη και χαριτωμένη ανάμνηση. Το ξέρω καλά, είναι πάντα το ίδιο κόλπο του μυαλού, η προβολή του μέσα στο έξω, η προβολή του εγώ στο εμείς, η αποκάλυψη κοινωνικών συνωμοσιών και η απαρχή μιας αργής και μεθοδικής παράνοιας. Ποτέ ο γιαλός δεν είναι στραβός, πάντα η ματιά η δικιά μου είναι στραβή, επίμονα όπως γέρνω το λαιμό μου ελπίζοντας να δω κάτι λίγο πιο διαφορετικά, με λίγο παραπάνω ενδιαφέρον, κάπως να με συγκινήσει. Τέτοιες ανησυχίες και προβληματισμοί, όπως θα έλεγε κι ένας φίλος μου που μαζεύει ελιές τώρα, είναι μια συνήθεια αστική, το ανοσιούργημα της ελευθερίας των επιλογών και των προτεραιοτήτων, άσκηση πολυτέλειας αλαφροΐσκιωτων.

Είμαι μια φτηνή κόπια αυτού που κάποτε θα μπορούσα να είμαι, ένα άνευρο υποκατάστατο, αλλά αρκετό κουράγιο έδωσα στο χρόνο. Ταυτόχρονα είμαι και το έναστρο όνειρο μιας περασμένης ιδέας, ξεχασμένης στο μέλλον. Έκκεντροι και ομόκεντροι κύκλοι το ίδιο χαραγμένοι στους ίδιους περίπτερους τοίχους του ελαφρά κατηφορικού χαλασμένου τυχοδιωκτικού δρόμου όσο οι ελληνικές σειρές επιμένουν να με χλευάζουν παίζοντας επίμονα το κουδούνι του σπιτιού μου στους τηλεοπτικούς τους οχετούς. Τόσα ψέματα γύρω μας, τηλεόραση, πολιτική, θρησκείες, οργανωμένος αθλητισμός, οικογένεια, η σύμπλευση μεταξύ συνωμοσίας, λογικής και παράνοιας κουράζει σε βαθμό αποκαρδιωτικό, τόσο που η παράδοση ψυχί και πνεύματι αρχίζει να δελεάζει υπερβολικά. Μοιάζει λες και είναι ένα σχέδιο τέλεια οργανωμένο ώστε να εκτιμάμε ακόμη περισσότερο τα λίγα όμορφα γύρω μας, ακριβώς εκείνη τη στιγμή λίγο πριν τρελαθούμε. Το ομολογώ, είναι αλήθεια, υπάρχουν φορές που όλα βγάζουν νόημα και γίνονται όμορφα, ακόμη πιο όμορφα όταν με τις σκιές και την αφέλειά τους γοητεύουν.

Πριν και μετά, όλα αυτά προσπαθώ να συλλάβω και τα μικρή μου συλλογή από βότσαλα να μεγαλώσω προσπαθώ. Μα μάτι καθαρό δεν έχω, και σπάνια όταν το φακό της μηχανής προσέχω για μια στιγμή όμορφα να αιχμαλωτίσω, πάντα κάτι βρίσκει, πάντα κάτι συμβαίνει, μια λάθος σύμπτωση, πολύ αργά ή πολύ νωρίς, όπως και στις σχέσεις μου. Σκόρπιες οι σκέψεις μου αιωρούνται σαν αποτυχημένα ραβασάκια στο αγέρι, πάντα όταν χαρτί και μολύβι βιομηχανικά αρωματικό δεν έχω, και ότι γράφω λοιπόν παραμένει μια λάθος ανάμνηση, μια ιστορία λίγο αλλοιωμένη, λίγο πιο υπερβολική, ένας λάθος συντακτικό. Τώρα πια και πιο συχνά, νεκρά γωνίες καφενείων κοιτώ, ώσπου κάποιος ωραίος κώλος να περάσει από απέναντι, καλυμμένος από ένα γλυκά υποσχόμενο υφασματάκι μέχρι στην άκρη της τζαμαρίας και πάλι να χαθεί.

Καιρό τώρα προσπαθώ να ανακαλύψω το μυστηριώδες εμπορικό κόσμο του αμερικάνικου κατς, μάταια προσπαθώντας να αποσυνθέσω το σεναρικό σκελετό του μεγαλύτερου θεάτρου του κόσμου. Αλλά για αυτό περισσότερα μια άλλη φόρα.