Life. Bitch is one.

Οι σημαίες των εθνών συμπληρώνουν τη σκηνή της απλωμένης μου ματαιοδοξίας, παραδωμένες στη διεύθυνση της βαρύτητας, άσκοπα φλερτάροντας με ένα αναιμικό απογευματινό αεράκι. Τα ρούχα είναι στεγνά μέρες τώρα, αλλά δεν έχω αρκετές κρεμάστρες. Μικρή η διαφορά, ειδικά τώρα που οι φλεγμονές κάνουν πάρτυ στην πονεμένη μου στοματική κοιλότητα.

Η υπερ-πραγματικότητα που με περιστοιχίζει έχει από καιρό διαβάλει κάθε αισθητήριο, έχει μολύνει κάθε κριτήριο και έχει εξοντώσει προ πολλού την απλότητα και την ειλικρίνεια της άγνοιας μου. Η περίφημη πια ποπ κουλτούρα είναι ναρκωτικό και οι εθισμένοι της με περικυκλώνουν αργοκίνητα σαν κομπάρσους ταινιών ζόμπι που κόπηκαν στο μοντάζ της ταινίας και της ζωής. Ζω σε κόσμους ημιμάθειας και απαλών μητρικών ψεμάτων, βολικών συνηθειών και ληστρικών συμβιβασμών. Για να τα σκέφτομαι αυτά, πρέπει να γερνώ απότομα και η επαναστατικότητα από άλλοθι ενός υπερβολικού εγωισμού γίνεται μια μακρινή, ακόμη και χαριτωμένη ανάμνηση. Το ξέρω καλά, είναι πάντα το ίδιο κόλπο του μυαλού, η προβολή του μέσα στο έξω, η προβολή του εγώ στο εμείς, η αποκάλυψη κοινωνικών συνωμοσιών και η απαρχή μιας αργής και μεθοδικής παράνοιας. Ποτέ ο γιαλός δεν είναι στραβός, πάντα η ματιά η δικιά μου είναι στραβή, επίμονα όπως γέρνω το λαιμό μου ελπίζοντας να δω κάτι λίγο πιο διαφορετικά, με λίγο παραπάνω ενδιαφέρον, κάπως να με συγκινήσει. Τέτοιες ανησυχίες και προβληματισμοί, όπως θα έλεγε κι ένας φίλος μου που μαζεύει ελιές τώρα, είναι μια συνήθεια αστική, το ανοσιούργημα της ελευθερίας των επιλογών και των προτεραιοτήτων, άσκηση πολυτέλειας αλαφροΐσκιωτων.

Είμαι μια φτηνή κόπια αυτού που κάποτε θα μπορούσα να είμαι, ένα άνευρο υποκατάστατο, αλλά αρκετό κουράγιο έδωσα στο χρόνο. Ταυτόχρονα είμαι και το έναστρο όνειρο μιας περασμένης ιδέας, ξεχασμένης στο μέλλον. Έκκεντροι και ομόκεντροι κύκλοι το ίδιο χαραγμένοι στους ίδιους περίπτερους τοίχους του ελαφρά κατηφορικού χαλασμένου τυχοδιωκτικού δρόμου όσο οι ελληνικές σειρές επιμένουν να με χλευάζουν παίζοντας επίμονα το κουδούνι του σπιτιού μου στους τηλεοπτικούς τους οχετούς. Τόσα ψέματα γύρω μας, τηλεόραση, πολιτική, θρησκείες, οργανωμένος αθλητισμός, οικογένεια, η σύμπλευση μεταξύ συνωμοσίας, λογικής και παράνοιας κουράζει σε βαθμό αποκαρδιωτικό, τόσο που η παράδοση ψυχί και πνεύματι αρχίζει να δελεάζει υπερβολικά. Μοιάζει λες και είναι ένα σχέδιο τέλεια οργανωμένο ώστε να εκτιμάμε ακόμη περισσότερο τα λίγα όμορφα γύρω μας, ακριβώς εκείνη τη στιγμή λίγο πριν τρελαθούμε. Το ομολογώ, είναι αλήθεια, υπάρχουν φορές που όλα βγάζουν νόημα και γίνονται όμορφα, ακόμη πιο όμορφα όταν με τις σκιές και την αφέλειά τους γοητεύουν.

Πριν και μετά, όλα αυτά προσπαθώ να συλλάβω και τα μικρή μου συλλογή από βότσαλα να μεγαλώσω προσπαθώ. Μα μάτι καθαρό δεν έχω, και σπάνια όταν το φακό της μηχανής προσέχω για μια στιγμή όμορφα να αιχμαλωτίσω, πάντα κάτι βρίσκει, πάντα κάτι συμβαίνει, μια λάθος σύμπτωση, πολύ αργά ή πολύ νωρίς, όπως και στις σχέσεις μου. Σκόρπιες οι σκέψεις μου αιωρούνται σαν αποτυχημένα ραβασάκια στο αγέρι, πάντα όταν χαρτί και μολύβι βιομηχανικά αρωματικό δεν έχω, και ότι γράφω λοιπόν παραμένει μια λάθος ανάμνηση, μια ιστορία λίγο αλλοιωμένη, λίγο πιο υπερβολική, ένας λάθος συντακτικό. Τώρα πια και πιο συχνά, νεκρά γωνίες καφενείων κοιτώ, ώσπου κάποιος ωραίος κώλος να περάσει από απέναντι, καλυμμένος από ένα γλυκά υποσχόμενο υφασματάκι μέχρι στην άκρη της τζαμαρίας και πάλι να χαθεί.

Καιρό τώρα προσπαθώ να ανακαλύψω το μυστηριώδες εμπορικό κόσμο του αμερικάνικου κατς, μάταια προσπαθώντας να αποσυνθέσω το σεναρικό σκελετό του μεγαλύτερου θεάτρου του κόσμου. Αλλά για αυτό περισσότερα μια άλλη φόρα.