Που ΠΑΜΕ με αυτά τα μυαλά;

Το ΠΑΜΕ, πέρα από τους μονολιθικούς ιδεολογικούς μορφασμούς του και τον συχνά απομονωτικό του χαρακτήρα, είναι χωρίς αμφιβολία ένα ιδιαίτερα δυναμικό και σημαντικό συνδικαλιστικό κίνημα, το οποίο βρίσκεται σε διευρυμένη επαφή με τα σωματεία βάσης. Στον αντίποδα όμως, αναμφίβολα πάλι, είναι κατευθυνόμενο και δουλικό απέναντι στην Γενική Γραμματεία του ΚΚΕ, δημιουργώντας ως αποτέλεσμα καίριες ρήξεις στο εργατικό κίνημα.

Αντί εισαγωγής τα παραπάνω, αφού εχθές κάποιοι αποφάσισαν, και πολύ περισσότεροι εκτέλεσαν, τον αποκλεισμό του υπουργού Εργασίας (ή Ανεργίας και Εκμετάλλευσης) και εκπροσώπων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ (βλέπε πολιτικά πουλημένους εργατοπατέρες) από το να προσέλθουν στον νέο γύρο διαλόγου (βλέπε προπέτασμα καπνού) γύρω από το ασφαλιστικό (γράψε αναλογιστικό κενό). Πιο πριν, η Αλέκα Παπαρήγα (άραγε πριν ή αφού βγήκε από τη βουλευτική Lexus για να πάει στο εκλογικό κέντρο του ΚΚΕ της Ομόνοιας;) είχε καλέσει τον λαό σε ‘πόλεμο ενάντια στον πόλεμο του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών΄ θυμίζοντας έντονα τη συνθηματολογία ετών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, της οποίας την ύπαρξη αγνοεί επιδεικτικά.

Ο Ζαχαριάδης θα χόρευε στον τάφο του από χαρά με τις ακραίες, διασπαστικές και εν τέλει φασιστοειδείς (1) τακτικές, αλλά οι ψυχραιμότεροι οφείλουμε να αναγνώσουμε αυτή την πρόσφατη ένταση της αντιπολιτικής του Περισσού, πέρα από τις σκοπιμότητες και τους φλύαρους εντυπωσιασμούς.

Το ΚΚΕ δεν διεκδίκησε ποτέ του δάφνες δημοκρατίας και κοινοβουλευτισμού, αλλά τουλάχιστον κρατούσε τα προσχήματα συμμετέχοντας ωσεί παρών στους διάφορους θεσμούς, και γενικότερα εκμεταλλευόμενο τις δυνατότητες των δημοκρατικών διαδικασιών τόσο εντός του ελληνικού κράτους όσο εντός των οργάνων της ΕΕ, είτε με τη μορφή ψηφισμάτων, είτε με το διάλογο, χωρίς φυσικά να αναιρείται η (ιδιόμορφη) κινηματικότητά του, διατηρώντας πάντα επαφές με το σύστημα και την εκ των έσω του ανατροπή. Όποτε (ταχέως) εξαντλούσε πλέον τις αστικές διαδικασίες, συνέχιζε τη μακρά παράδοση αποχών και αποχωρήσεων διατηρώντας την ένοχη σιωπή του με σουρεαλιστική αξιοπρέπεια παρέχοντας δεκανίκια αποδοχής και ενσωμάτωσης των διεθνών και τοπικών(2) αντιλαϊκών μέτρων.

Όσο λοιπόν το ΚΚΕ αρνείτο τη συμμετοχή του στις δημοκρατικές διεργασίες, με τον ένα βαθμό ή με τον άλλο, είχε μια στάση έστω συνεκτική. Όμως η χθεσινή προβοκατόρικη ενέργεια του ΠΑΜΕ εκδηλώνει, σε θεωρητικό πάντα επίπεδο, δύο πιθανά νέα χαρακτηριστικά. Από τη μια ή το ΚΚΕ κλιμακώνει το ριζοσπαστικό του στοιχείο θέτοντας τον εαυτό του ακριβώς απέναντι από την αστική δημοκρατία, τραμπουκίζοντας και καταλύοντας τις δόκιμες διαδικασίες, θυμίζοντας ντροπιαστικές εποχές, ή για μια ακόμη φορά, σαν τα βραδυκίνητα κανόνια της αριστεράς, στρέφει τις επικοινωνιακές του κάνες καθυστερημένα στο κενό, εκεί που πιο πριν άλλοι μάχονταν πιο έντιμα και μοναχικά.

Η πραγματικότητα όμως, είναι μάλλον πολύ πιο πενιχρή και χυδαία. Η μακροχρόνια κόντρα μεταξύ ΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ καλά κρατεί, με τις προεκλογικές επιθέσεις γύρω από το σκάνδαλο του Γερμανού και το ζήτημα χρηματοδότησης του ΚΚΕ από τη μια, να απαντώνται τώρα με έντονη και αντιπολίτευση και επικοινωνιακά πυροτεχνήματα από την άλλη.

Με αυτό το σκεπτικό όμως, το ΚΚΕ διαπράττει διπλό έγκλημα. Από τη μια προσβάλλει και προκαλεί το σύνολο των δημοκρατικά σκεπτόμενων πολιτών (ασχέτως των θέσεων τους επί του ασφαλιστικού και της διαδικασίας διαμόρφωσής του) ενώ ταυτόχρονα ντροπιάζει τους συντρόφους και τους ακολούθους του που όπως στο παρελθόν, έτσι και τώρα χωρίς κομματικές γραμμές και ντιρεκτίβες αγωνίζονται δυναμικά και συνθετικά για τα εργατικά δικαιώματα αλλά και για τις ίδιες δημοκρατικές αξίες τις οποίες το κόμμα του Περισσού εμπαίζει στο όνομα μιας βεντέτας.

Εάν το ΚΚΕ επιθυμούσε μια ευθεία αντιπαράθεση με το κεφάλαιο και την αστική τάξη ενάντια σε οποιασδήποτε μορφής κοινωνική συναίνεση, θα μπορούσε να θέσει περήφανα τον εαυτό του στη παρανομία και να συσπειρώσει τους ομοϊδεάτες του γύρω του σε μια νέα μορφή αντιπαράθεσης. Όμως το ΚΚΕ και τα στελέχη του δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο, όχι μόνο γιατί δεν διαθέτουν τις όποιες αριθμητικές δυνάμεις, αλλά κυρίως γιατί στερούνται σκέψης, ειλικρίνειας, αξιοπρέπειας, σεβασμού και ήθους. Τα στελέχη του αδυνατούν να αντιληφθούν και να καταλάβουν την ίδια τους την επιχειρηματολογία, το σύγχρονο οικονομικό, κοινωνικό και παγκόσμιο γίγνεσθαι, και αυτό τους οδηγεί αργά και σταθερά στην απομόνωση, ακόμη και στη γραφικότητα.

Δυστυχώς η εκπροσώπηση της εργατικής και αγροτικής τάξης κατρακυλά αδιάκοπτα στην νοσηρότητα και της διαστρέβλωση χάρη στην εμμονή μερικών να υπηρετούν τυφλά (και κουφά) επικοινωνιακά ένα διεστραμμένο και περιχαρακωμένο ιδεολογικό κατασκεύασμα (3) εκθέτοντας, υποσκελίζοντας ακόμη και προδίδοντας τις μάζες εκείνες που ο κουμμουνισμός προτάσσει την προστασία και την ανάδειξή του στη διαρκή ταξική πάλη.

Εν τέλει, το ΚΚΕ έχει την υποχρέωση να αποφασίσει υπεύθυνα την πορεία του και να μην απογοητεύσει την κοινωνία για μια ακόμη φορά με τις μικροπολιτικές του εμμονές. Ειδάλλως, η μέρα εκείνη που η συμπάθεια στο σώμα του θα μεταλλαχθεί σε ανοχή δε θα αργήσει να έρθει.


(1) Ο χαρακτηρισμός αναφέρεται στη πρακτική της ενέργειας, και όχι απαραίτητα στο ιδεολογικό της υπόβαθρο.
(2) Αλήθεια, γιατί δεν διοργανώνει το ΚΚΕ μια εξόρμηση στις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται ως μέτοχοι μέλη του, και να καταγράψει τις εργασιακές συνθήκες και σχέσεις;
(3) Και όχι φυσικά τη γενεσιουργή ιδεολογική βάση του κουμμουνισμού.