Νοιώθω πως η συλλογική ευφυΐα είναι τελικά ένα ιδεατό δυνατό και πιθανό, μια πιθανότητα που αν και σπάνια τη συναντάμε, υπάρχει, αλλά είναι λίγο δύσκολο να τη διακρίνουμε και να τη προσδιορίσουμε ανά στιγμές. Αυτό ήταν το μόνο ευχάριστο και ελπιδοφόρο που κατάφερα να σκεφτώ ανεβαίνοντας το γαλβανισμένο με καμένα αμάξια οδόστρωμα της Στουρνάρα φεύγοντας από το Πολυτεχνείο, προσπαθώντας με αρκετή επιτυχία να συγκρατήσω την αηδία μου.
Το γνώριμο σκηνικό σε ακόμη μεγαλύτερη υπερβολή. Χιλιάδες εκτάρια δέντρων θυσιασμένα στην πολιτική προπαγάνδα και αφισοκολλημένα σε οποιαδήποτε πιθανή επιφάνεια, με τη ΚΝΕ φυσικά να πρωτοτυπεί και να πρωτοπορεί φλερτάροντας αμήχανα με το ταβάνι όσο δίνει μια νέα διάσταση στην έννοια της πολιτικής ταπετσαρίας. Οι πάγκοι γεμάτοι φυλλάδια, χοντροκομμένα συνθήματα, βιβλία και περιοδικά προς πώληση, τσιγάρα, καφέδες, ψωριασμένους ρομαντισμούς και ιδεολογίες με ημερομηνία λήξης, ενώ ο αέρας από πάνω τους γεμάτος Η1Ν1, κακόγουστα αστεία και αριστερούς αφορισμούς. Περπατώ αποφεύγοντας τους ιπτάμενους Ριζοσπάστες και με αφέλεια προσπαθώ να βρω κάτι ελπιδοφόρα συνθετικό στο λαβύρινθο του περίεργου αυτού πολιτικού παζαριού, αλλά αρκετά ταιριαστά στο χαρακτήρα μου αποτυγχάνω και κοντοστέκομαι στα σκαλιά του κτιρίου Γκίνη. Δεν ανάβω καν τσιγάρο, έχω σαστίσει ξανά, αλλά μόλις φέτος διαπιστώνω με τόση έμφαση το επίτευγμα του ασυνείδητου συνόλου.
Μπροστά μου ένας τρισδιάστατος πολυεπίπεδος καθρέφτης, με πολλές και αιχμηρές ακμές απλώνεται σαν κρυσταλλικά αποθέματα κάποιου παράξενου ιού επιστημονικής φαντασίας. Διαπερνάει τους τοίχους και τα μυαλά όλων, και στις άρρωστες επιφάνειές του αντανακλάται ο ίδιος γεροντοκρατικός καθεστωτικός πολιτικός κόσμος που υποτίθεται πως η νεολαία πρέπει να κριτικάρει και να του αντιτίθεται, το γνώριμο πολιτικό μόρφωμα το οποίο ενοχικά συντηρούμε όλοι μας, οι ίδιοι μισητοί μηχανισμοί, ο βάρβαρος πολιτισμός μας σε συμπυκνωμένη μικρογραφία. Ανησυχία, ταύτιση, ασυνεννοησία και πόρωση λίγες από τις παρενέργειες αυτού του αρρωστημένου πολιτικού παιδομαζώματος το οποίο ξετυλίγεται μπροστά μου.
Αυτό είναι λοιπόν το μεγαλοπρεπές προϊόν της συλλογικής κοινωνικής μας ευφυΐας. Ο πόλεμος των αφισών, τα χαμένα μυαλά, η απομόνωση τόσων ζεστών μυαλών σε πατρικές γυάλες, ιδέες κληροδοτημένες και μια κατάθλιψη στο μέγεθος ενός ιστορικού τετραγώνου.
Καλώς ήρθατε στo πανηγύρι του Πολυτεχνείου.
Το γνώριμο σκηνικό σε ακόμη μεγαλύτερη υπερβολή. Χιλιάδες εκτάρια δέντρων θυσιασμένα στην πολιτική προπαγάνδα και αφισοκολλημένα σε οποιαδήποτε πιθανή επιφάνεια, με τη ΚΝΕ φυσικά να πρωτοτυπεί και να πρωτοπορεί φλερτάροντας αμήχανα με το ταβάνι όσο δίνει μια νέα διάσταση στην έννοια της πολιτικής ταπετσαρίας. Οι πάγκοι γεμάτοι φυλλάδια, χοντροκομμένα συνθήματα, βιβλία και περιοδικά προς πώληση, τσιγάρα, καφέδες, ψωριασμένους ρομαντισμούς και ιδεολογίες με ημερομηνία λήξης, ενώ ο αέρας από πάνω τους γεμάτος Η1Ν1, κακόγουστα αστεία και αριστερούς αφορισμούς. Περπατώ αποφεύγοντας τους ιπτάμενους Ριζοσπάστες και με αφέλεια προσπαθώ να βρω κάτι ελπιδοφόρα συνθετικό στο λαβύρινθο του περίεργου αυτού πολιτικού παζαριού, αλλά αρκετά ταιριαστά στο χαρακτήρα μου αποτυγχάνω και κοντοστέκομαι στα σκαλιά του κτιρίου Γκίνη. Δεν ανάβω καν τσιγάρο, έχω σαστίσει ξανά, αλλά μόλις φέτος διαπιστώνω με τόση έμφαση το επίτευγμα του ασυνείδητου συνόλου.
Μπροστά μου ένας τρισδιάστατος πολυεπίπεδος καθρέφτης, με πολλές και αιχμηρές ακμές απλώνεται σαν κρυσταλλικά αποθέματα κάποιου παράξενου ιού επιστημονικής φαντασίας. Διαπερνάει τους τοίχους και τα μυαλά όλων, και στις άρρωστες επιφάνειές του αντανακλάται ο ίδιος γεροντοκρατικός καθεστωτικός πολιτικός κόσμος που υποτίθεται πως η νεολαία πρέπει να κριτικάρει και να του αντιτίθεται, το γνώριμο πολιτικό μόρφωμα το οποίο ενοχικά συντηρούμε όλοι μας, οι ίδιοι μισητοί μηχανισμοί, ο βάρβαρος πολιτισμός μας σε συμπυκνωμένη μικρογραφία. Ανησυχία, ταύτιση, ασυνεννοησία και πόρωση λίγες από τις παρενέργειες αυτού του αρρωστημένου πολιτικού παιδομαζώματος το οποίο ξετυλίγεται μπροστά μου.
Αυτό είναι λοιπόν το μεγαλοπρεπές προϊόν της συλλογικής κοινωνικής μας ευφυΐας. Ο πόλεμος των αφισών, τα χαμένα μυαλά, η απομόνωση τόσων ζεστών μυαλών σε πατρικές γυάλες, ιδέες κληροδοτημένες και μια κατάθλιψη στο μέγεθος ενός ιστορικού τετραγώνου.
Καλώς ήρθατε στo πανηγύρι του Πολυτεχνείου.
No comments:
Post a Comment