Κάποτε προσπαθούσα να βρω παραστατικούς τρόπους για να εξηγήσω σε φίλους και γνωστούς μου πως είναι να ζεις σε μια γειτονιά που είναι περικυκλωμένη και ενίοτε κατειλημμένη από δυνάμεις καταστολής και εξουσίας. Τους ρωτούσα που έμεναν, τους ζητούσα να μου πούνε γωνίες και πλατείες, διάφορα σημεία γνωστά, καφετέριες, μπαρ. Μετά τους καλούσα να φανταστούν δίπλα από τα περίπτερα που μικροί αγόραζαν τσίχλες και τώρα τσιγάρα, μπροστά από τους φούρνους που τσιμπάνε κανά τσουρέκι, και έξω από τα στέκια που κάθονται με τους φίλους τους να υπάρχουν κλούβες, άντρες με χακί και ημιαυτόματα στο χέρι, κλίκες τραμπούκων με αλεξίσφαιρα και ύφος κανιβαλιστικό πίσω από τη προστασία της αντισφυξιογόνας μάσκας, και φυσικά ορδές τρελαμένων μηχανόβιων να εισβάλουν στα πάρκα τους και στις γειτονιές τους βαρώντας τις κόρνες και παίζοντας με τα φώτα τους σαν μεταμοντέρνες τραβεστί βαλκύριες.
Οι περισσότεροι καταλάβαιναν ή ένοιωθαν το αλλοπρόσαλλο της κοινωνικής σκηνογραφίας των Εξαρχείων, αρρωσταίνοντας και νευριάζοντας με την ιδέα της αστυνομικής κηδεμονίας και της μεθοδικής γκετοποίησης της γειτονιάς. Κάποιοι, πιο απλοί στη σκέψη τους ευτυχώς και συνήθως πιο νέοι, αγανακτούσαν και έβριζαν με τον παραλογισμό της πραγματικότητας. Όμως πια, έχω κουραστεί να τα λέω αυτά, να εξηγώ τα ίδια από την αρχή, έχω βαρεθεί να απαντάω στις ίδιες, δικαιολογημένα αφελείς, ερωτήσεις, έχω εξαντλήσει τα αποθέματα παραδειγμάτων και παραβολών, έχω ατονίσει με τις ομοιότητες που έχει το ένα περιστατικό με το άλλο. Άλλωστε πλέον αναζητώ τρόπους να εξηγήσω κάτι άλλο.
Τώρα πια πρέπει να μάθω να εξηγώ πως είναι να έχεις έρθει σε μια πλήρη αναισθητοποίηση και αφασία, και να μην δίνεις καμία σημασία σε όλα τα παραπάνω. Πως είναι να ξυπνάς το πρωί και απλόχερα να πετάς τα δικαιώματά σου στο κάδο με τα σκουπίδια, δίπλα από το κιτρινόλευκο σημάδι του δακρυγόνου. Πως είναι να κάθεσαι με την παρέα σου και να τρέχουνε διμοιρίες από δίπλα σου για να δώσουν συνέχεια στην πιο ηλίθια αστική παράδοση όσο εσύ συνεχίζεις να μιλάς, να γελάς και να μπουρδολογείς. Πως είναι να είσαι αυτό που κάποτε έβριζες και απεχθανόσουνα, πως είναι να είσαι αδιάφορος, χοντρόπετσος και κυνικός, συνηθισμένος και παραδομένος. Άντε τώρα εγώ να εξηγήσω την άρρωστη οκνηρία μου απέναντι στη ίδια την ομηρία μου.
Οι περισσότεροι καταλάβαιναν ή ένοιωθαν το αλλοπρόσαλλο της κοινωνικής σκηνογραφίας των Εξαρχείων, αρρωσταίνοντας και νευριάζοντας με την ιδέα της αστυνομικής κηδεμονίας και της μεθοδικής γκετοποίησης της γειτονιάς. Κάποιοι, πιο απλοί στη σκέψη τους ευτυχώς και συνήθως πιο νέοι, αγανακτούσαν και έβριζαν με τον παραλογισμό της πραγματικότητας. Όμως πια, έχω κουραστεί να τα λέω αυτά, να εξηγώ τα ίδια από την αρχή, έχω βαρεθεί να απαντάω στις ίδιες, δικαιολογημένα αφελείς, ερωτήσεις, έχω εξαντλήσει τα αποθέματα παραδειγμάτων και παραβολών, έχω ατονίσει με τις ομοιότητες που έχει το ένα περιστατικό με το άλλο. Άλλωστε πλέον αναζητώ τρόπους να εξηγήσω κάτι άλλο.
Τώρα πια πρέπει να μάθω να εξηγώ πως είναι να έχεις έρθει σε μια πλήρη αναισθητοποίηση και αφασία, και να μην δίνεις καμία σημασία σε όλα τα παραπάνω. Πως είναι να ξυπνάς το πρωί και απλόχερα να πετάς τα δικαιώματά σου στο κάδο με τα σκουπίδια, δίπλα από το κιτρινόλευκο σημάδι του δακρυγόνου. Πως είναι να κάθεσαι με την παρέα σου και να τρέχουνε διμοιρίες από δίπλα σου για να δώσουν συνέχεια στην πιο ηλίθια αστική παράδοση όσο εσύ συνεχίζεις να μιλάς, να γελάς και να μπουρδολογείς. Πως είναι να είσαι αυτό που κάποτε έβριζες και απεχθανόσουνα, πως είναι να είσαι αδιάφορος, χοντρόπετσος και κυνικός, συνηθισμένος και παραδομένος. Άντε τώρα εγώ να εξηγήσω την άρρωστη οκνηρία μου απέναντι στη ίδια την ομηρία μου.
5 comments:
Δεν ζεις σε φυλακή... και από αστυνομοκρατούμενα καθεστώτα δεν έχεις, όπως και εγώ, καμία ιδέα, δεν έχουμε χούντα ούτε πόλεμο, ούτε καν κατάσταη έκτακτης ανάγκης. Συγνώμη αν μιλώ σκληρά, άλλα, όπως εσύ έχεις βαρεθεί να εξηγείς την οπτική σου γωνία και να θεωρείς αφελείς όσους διαφωνούν με αυτή, εγώ έχω βαρεθεί να ακούω διαμαρτυρίες. Η περιοχή δεν έγινε γκέτο από τους αστυνομικούς και σίγουρα δεν οφείλεται σε αυτούς η υποβάθμιση της.
Η αυξημένη παραβατικότητα και εγκληματικότητα, η έλλειψη επενδύσεων και ελεύθερων χώρων για ψυχαγωγία και άθληση, τα σπασμένα πεζοδρόμια, τα παρατημένα νεοκλασικά, οι σφραγισμένες αποθήκες, οι κακοσυντηρημένες πολυκατοικίες, οι στενοί δρόμοι με τις ουρές από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. όλα αυτά δεν οφείλονται σε καμία αστυνομοκρατία.
Δημοκρατία έχουμε, αν οι κάτοικοι της περιοχής θέλουν αλλαγή ας την εκφράσουν με την ψήφο τους, αρχίζοντας από τις επόμενες δημοτικέ εκλογές. Οι μολότοφ και οι βεντέτες με την αστυνομία δεν δημιουργούν τίποτα, απλώς καταστρέφουν ότι έχει απομείνει.
Όποιος σπέρνει ανέμους σπέρνει θύελλες.
Προφανώς δεν κατάλαβες τίποτα... Για το ιστορικό, να προσθέσω ότι έχω βαρεθεί απόψεις χωρίς μαρτυρίες, όπως και τις γενικότητες.
Όσο για τους κατοίκους, πρόσεχε τι λες σε παρακαλώ, γιατί αναφέρεσαι στη πιο ενεργή κοινωνικά και πολιτικά γειτονιά της Ελλάδας, από την οποία έχουν παραδειγματιστεί πολλές άλλες.
Και όχι, δεν πετάμε όλοι μολότωφ, έλεος δηλαδή....
Δυστυχώς έχω καταλάβει πολύ καλά το σκεπτικό σου... διαφωνούμε πλήρως, μην ξεχνάς πως έχω περάσει άπειρες φορές από τη γειτονιά σου, μέρα και νύχτα, χειμώνα, καλοκαίρι. Όποτε άλλωστε σου δίνω παραδείγματα τα αμφισβητείς ή τα αποκαλείς μεμονωμένες περιπτώσεις ή ατυχή περιστατικά. Θα σου θυμίσω μόνο ένα γκράφιτι που βλέπαμε μαζί όταν ήμασταν παιδιά και μας έκανε εντύπωση, έγραφε: καταστρέφω άρα υπάρχω. Τότε μας φαινόταν γραφικό, σήμερα…
Δεν είμαι και ο πιο γενναίος άνθρωπος του κόσμου αλλά δε φοβάμαι κανέναν από τους «μαχητικούς» κατοίκους και δεν «προσέχω», άλλωστε εκεί ψηφίζω, από κει περνάω για δουλειές και άρα έχω κάποιο δικαίωμα να έχω άποψη και δε θα μου τη στερήσει κανένας.
Τόσο ενεργά κοινωνικοί και μαχητικοί είναι… που ένα πεζοδρόμιο δεν έχετε διορθώσει χρόνια τώρα, ένα χώρο πρασίνου δεν έχετε δημιουργήσει, τους τοίχους με τα αντιαισθητικά (και καμιά φορά προσβλητικά) γκράφιτι δεν έχετε βάψει. Να μην μιλήσω για τα παλιά νεοκλασικά που ρημάζουν, τα σκουπίδια, τα καταστήματα που κλείνουν, την υποβάθμιση των σχολείων. Μερικές φορές μου δίνεται την εντύπωση πως τη «βρίσκετε» με αυτή την κατάσταση, σας φαίνεται γραφική και δικαιολογεί τους χουλιγκανισμούς, τη γκρίνια και τη μιζέρια. Ελπίζω, ειλικρινά, να κάνω λάθος.
Αχ καημένη Ελλαδίτσα γέμισες «επαναστάτες» που δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους.
Καλές οι κινητοποιήσεις να δούμε ρε παιδιά όμως και κανένα έργο, από δημιουργία και πρόοδο τίποτα. Τόσο «ψαγμένοι» είστε, θα την βρείτε την άκρη.
Δεν έχεις καταλάβει κανένα σκεπτικό, διότι πολύ απλά το post δεν είχε κανένα κοινωνικό σχόλιο, παρά μόνο προσωπικό σχετικά με τη δική μου ψυχολογία.
Σου είπα να μην σχολιάζεις αν δεν προσπαθείς να ενημερώνεσαι πρώτα. Μιλάς για τοίχους, πεζοδρόμια, νεοκλασσικά, σκουπίδια και καταστήματα που κλείνουν. Μιλάς για τις δράσεις των κατοίκων χωρίς να γνωρίζεις. Οι κάτοικοι των εξαρχείων δεν έγραψαν ποτέ τους όρους δόμησης, και κανένα μαγαζί δεν έκλεισε χωρίς άλλο να πάρει τη θέση του, ενώ διαρκώς νεοκλασσικά αναπαλαιώνονται με χαρακτηριστικά παραδείγματα την Καλλιδρομίου, την Δερβενίων και τη Μεθώνης. Οι κάτοικοι των Εξαρχείων αυτόνομα και πρωτοβουλιακά, έχουν δημιουργήσει με τα χέρια τους ένα πάρκο και μια παιδική χαρά, διοργανώνουν συναυλίες και γιορτές στην πλατεία, συμμετέχουν σε ανοιχτές συνελεύσεις, στήνουν συσσίτια και φιλοξενούν πολιτιστικές εκδηλώσεις καθημερινά, διοργανώνουν αθλητικά τουρνουά και κάνουν εξορμήσεις καθαρισμού στο λόφο του Στρέφη. Οι κάτοικοι των Εξαρχείων, και όσοι δραστηριοποιούνται στη γειτονιά, δεν είναι χούλιγκαν ούτε κουκουλοφόροι, άλλα άνθρωποι σύνθεσης, συμμετοχής και δημιουργίας.
Δεν προσπαθώ να σου στερήσω καμία άποψη, αλλά αυτοαναιρείσαι. Δεν χρειάζεται να ψηφίζεις στο σχετικό δημοτικό διαμέρισμα για να έχεις άποψη, αλλά μην εγκαλείς τους κατοίκους των Εξαρχείων όταν είναι υπέρ του δεόντως δραστήριοι δημοτικά και εσύ από την άλλη δεν έχεις κάνει απολύτως τίποτα. Είναι προσβλητικό για τη νοημοσύνη σου.
Σε παρακαλώ, μην συνεχίσουμε αυτή τη χαζή κουβέντα άλλο, άμα θες από κοντά.
Καλά, καλά... έχεις δίκιο θα τα πούμε από κοντά... πάντως εγώ έχω κάνει πολύ περισσότερα και έχω υδρώσει πολύ περισσότερο από πολλούς στη γειτονιά σου...
Post a Comment