Φωωωωωωωως

Μερικές φορές είναι πολύ ωραία όταν δεν έχεις ρεύμα. Ειδικά όταν το σπίτι σου είναι μικρό, θυμάσαι ότι κεριά και ρεσώ σου 'χουν περισσέψει και αρχίζεις και κάνεις διάφορα. Διαβάζεις κυρίως, κάνεις και λίγη καθαριότητα, καταστρώνεις σχέδια, καπνίζεις ένα τσιγάρο πιο αργά από ότι συνήθως, κοιτάς έξω απο το παράθυρο, ηρεμείς. Και μετά καλείς τον ηλεκτρολόγο, σου ρουφάει το αίμα και απολαμβάνεις και πάλι πιο από τις πιο θαυμαστές εφευρέσεις του ανθρώπου.
Υ.Γ. 1 Ιδέα 1: Χρήσιμη, φθηνή, πολιτικοποιημένη, εξαιρετικό παράδειγμα responsible design, και έρχεται με εγγύηση MIT.

Υ.Γ. 2 Ιδέα 2: Έξυπνη, 'cool', παράδειγμα του high-end control-freak design, πανάκριβη (όταν βγει...), χιλιόμετρα μπροστά, αλλά βασικά άχρηστη.

Αστροναύτες...

Απόψε είχαμε Διάφανα Κρίνα στο Gagarin. Αυτά. Τα υπόλοιπα τα κρατάω για πάρτη μου. Άλλωστε η άποψη και η αποτύπωση δεν είναι δημιουργία. Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε....

Που πήγανε όλοι οι φίλοι μας;

Έχοντας μόλις γυρίσει από το Αν, και αναλογιζόμενως πόσα λίγα ουσιαστικά πράματα κάνω, ενώ συγχρόνως περιποιούμαι μια αλμυρή κρέπα από τα Crepexarheia, μέσα σε όλα, προσπαθώ να συγκρατήσω σε λέξεις το τρίπτυχο d-fault, matisse, και Liarbirds. Προσπερνάω φυσικά το γεγονός πως οι διαφημιζόμενοι headliners (matisse) έπαιξαν 2οι (!), και επικεντρώνομαι στη λεγόμενη ελληνική (αγγλόφωνη) rock σκηνή.

Θυμάμαι το 99 ή το 00 (πολύ παππούς έγινα!!!) μια καταπληκτική συναυλία στο An, με τους φοβερά ταλαντούχους Make Believe, τους εκπληκτικούς Bokomolech, και τους πάντα ηρωικούς Closer (με αυτή τη σειρά), με έναν απίστευτο τύπο στη πίστα, που ήταν λες κι είχε να πιάσει στεριά 6 μήνες, με 2 μέτρα μπόι τυλιγμένος στα πέτσινα, να στριφογυρνάει όλη την ώρα χωρίς να έχει ιδέα τι γίνεται ή τι ακούει. Το Αν ήταν γεμάτο, σχεδόν ανυπόφορα γεμάτο.

Δυστυχώς απόψε, ήμουν σε μια συναυλία που δεν ήξερα ποιος έκανε support σε ποιόν, που ξεκίνησε με μισή ώρα καθυστέρηση, κράτησε μέχρι τις 01:30 (Τετάρτη!!! δουλεύουμε ρεεε!!!), και το venue ήταν τραγικά άδειο (90 άτομα το μέγιστο, με 30 άτομα να μένουν στο τέλος, και φυσιολογικά όλοι ήμαστε πολύ 'κρύοι'). Συγγνώμη παιδιά αλλά άμα κάποιος με ρωτήσει για την αγγλόφωνη ελληνική rock σκηνή, θα του πω πως απλά δεν υπάρχει. 'Σκηνή' με 5-10 συγκροτήματα δεν γίνεται όσο καλά κι αν είναι. Άμα υπήρχε 'σκηνή' το Αν απόψε έπρεπε να ήταν γεμάτο, αλλά αντιθέτως είχε μόνο γνωστούς των μελών των group (με ίσως μοναδική εξαίρεση τον Σέργιο, την Alex και εμένα!!!). Αλλά και πάλι, στο συνολό τους ήταν 14 άτομα, ο καθένας τους δεν μπορεί να βρεί 10 φίλους, γνωστούς;;;Γαμώτο δηλαδή!

Όπως κι να έχει, για τους d-fault δεν μπορώ καν να θυμηθώ πως έπαιζαν (όπως είπε η Alex 'δεν είναι κακοί') ενώ για τους ελπιδοφόρους matisse, τους προδίδουν ακόμα οι επιρρόες τους (φυσιολογικό) ενώ τους έσφαξε ο ήχος (καθόλου φυσιολογικό και απαράδεκτο με τις φωνές να μην ακούγονται σχεδόν καθόλου), αλλά σαφέστατα οι καλύτεροι της βραδιάς (προσωπικά). Τέλος οι Liabirds ήταν πολύ pop για τα γούστα μου οπότε δεν μπορώ να κρίνω, αν και οποιανού του αρέσουν οι Raining Pleasure, οι Calexico και τα 70's, μάλλον θα αναγνωρίσει οικείους ήχους.

Αλλά βέβαια όλα αυτά είναι παπαρίες. Και τα 14 παιδιά των τριών συγκροτήματων, τα ζηλεύω απίστευτα. Κάνουν αυτό που γουστάρουν και τους αρέσει, κι ας μην ζούν από αυτό, αλλά τουλάχιστον όσο το υπηρετούνε, ζούνε το όποιο όνειρό τους, ακόμη κι αν έχει ένα άτομο κάτω να τους ακούει. Αρκεί. Τους χαίρομαι και τους ευχαριστώ.

Υ.Γ. 1 Στο έρωτημα της Astra 'Έχεις κορόϊδο 45 ευρωπουλάκια για να δεις το θρυλικό Morrissey;' απαντάει η ίδια η Astra με Διάφανα Κρίνα στο Gagarin 205. Έτσι απλά.

Υ.Γ. 2 Πρέπει επειγόντως να ψάξω και να βάλω μια τάξη στα CD μου.... κατάρα!!!

Υ.Γ.3 Θα ασχοληθώ ποτέ με τίποτα σοβαρό;

Υ.Γ.4 Μπράβο και στις 3 μπάντες που την παλέψαν με το τόσο μικρό και κρύο κοινό από κάτω.

Ιδέα!!!

Στα πλαίσια του υπαρκτού σοσιαλισμού βρήκα την απόλυτη ιδέα για αυτά τα Χριστούγεννα και τη Πρωτοχρονιά κι όχι δεν εννοώ τη Κομμουνιστική Monopoly! Ως γνωστόν στη βασιλόπιτα μέχρι τώρα κερδίζει μόνο ένας, και δήθεν έχει καλή τύχη για το υπόλοιπο της χρονιάς. Και ύστερα μου λέτε για την αστρολογία. Εγώ λοιπόν προτείνω κάθε κομμάτι που κόβουμε να έχει κι ένα δώρο. Το ένα θα 'ναι μια μπάλα ποδοσφαίρου, το άλλο μια δωροκάρτα για τα Hondos, το άλλο κανά CD, το επόμενο το Anarchist Cookbook, και ούτω καθεξής. Τις λεπτομέρειες δεν τις έχω ξεκαθαρίσει ακόμα, αλλά υπόσχομαι (και δεσμεύομαι, όλε!!!) να το εφαρμόσω αυτές τις γιορτές.

Υ.Γ. Ο ΟΤΕ τον πίνει (τον φραππέ...).

Άτιτλο 2 (Λόντρα)

Λοιπόν τηλεγραφικά, για να μην τα ξεχάσω κιόλας:

'You have a strong psychic line over your right eyebrow, and a green line along your nose' Μάλλον τα φρύδια μου αλά Γκατσιούδης και τις μύξες μου έβλεπε ο φερέλπις αστός yogi του Mornington Crescent. Ο χαρωπός συγκάτοικος της Άννας, ο ατίθασος σκύλος των συγκατοίκων της Άντζελας, το πανέμορφο σπιτάκι του Κώστα και της Βίργως (μανία με τα chocolate sesame snaps αυτή η κοπέλα!!!), η μανία μου να φωτογραφίζω ανθρώπους που φωτογραφίζουν, το masterpiece video clip που δημιουργήσαμε στο Hertford (Κώστα, youtubαρέ το!!!), η καταπληκτική ανικανότητα 2 ανθρώπων να βρεθούν σε διάστημα 6 ημερών (Μαρία.........), το poppy που φορούσα μετά μανίας, τα 5 καφέ και εστιατόρια που ρώτησα αν μπορούν να κρατήσουν την τερατώδη τσάντα μου για να επισκεφθώ την έκθεση του Rodin στο Royal Academy of Arts, το καταπληκτικό (Μεσόγειος και bauhaus μαζί) video art του Zineb Sedira που υπήρχε στο Photographers Gallery, το Camden Down κλειστό, και το Camden Town ανοιχτό και ζωηρό, το ντηλέρι στο ποδήλατο (skunk, skunk?), τα Rocky στο DVD, η μανιώδης αναζητήσεις μου για καλές τουαλέτες (μάλλον θα γράψω ξεχωριστό post για αυτό, πολύ σημαντικό θέμα!!!), η εκπληκτική Steeles pub στο Bellsize Park, το πολύ χαμηλό επίπεδο των internet-cafe στο Λονδίνο (η Ελλαδάρα πετάει σε αυτό το τομέα!!!), η γκρίνια του Σπύρου για τους street performers του Covent Garden (παραδόξως λείπανε οι Αυστραλοί...) , τα πολλά χιλιόμετρα που έριξα ποδαράτο (υγεία ρε φίλε), τα όχι τόσα πολλά χιλιόμετρα που έριξα στο memory lane, το τεύχος του Wired και το Freakonomics που με συντρόφευαν, ο Johnny Cash στο κινέζικο mp3 player μου, το congestion charge που αυξάνεται (γειά σου ρε Ken θεέ!!!), οι jazzίες στη pub που μας πήγε ο Στάθης, τα 2 donner kebab chilly sauce only mate που τίμησα, τα ίσως λίγο παραπάνω ψώνια που έκανα (scrivere: σίγουρα παραπάνω), οι λίγες φωτογραφίες που τράβηξα, κι άλλα πολλά που ξεχνάω ακόμα κι τώρα!!!

Υ.Γ. 1 Κι τώρα μια ευγενική προσφορά στους απανταχού παιδόφιλους: http://www.kalomirasarantis.com/

Υ.Γ. 2 Υπάρχει κάποιος driver της HP που όντως να δουλεύει; Το κερατό μου!!!

Υ.Γ. 3 Όπως κι αυτό, έτσι κι άλλα πολλά posts θα υποστούν σοβαρό editing σε υπερσυνδέσμους και φωτογραφίες, μόλις αποκατασταθούν κάποιες τεχνικές δυσκολίες...

Κάρμα, karma, κάρμα!!!

Δεν είναι να γράψω κάτι. Τσουπ, κάτι γίνεται σχετικό: η αρρώστια με έριξε στα δίκτυα του Oneirikou Theamatos (Ντρήμ Σόου) όπου κάποιος τραγουδά (ή καλύτερα δολοφονεί) το 'Μάνα μου Ελλάς'. Βέβαια με τόσες σάχλες που γράφω, φυσιολογικό είνα να συμβαίνει κάτι αντίστοιχο...

Άτιτλο 1

Τι σόι άνθρωπος είναι αυτός που γυρνάει από το Λονδίνο, και το πρώτο που γράφει είναι για τη σχετική τουριστική έκθεση για τη οποία αφιέρωσε 10 ολόκληρες ώρες (λιγότερες από όσες αφιέρωσε για κάποιους από τους φίλους του);

Ενώ ακούω τον 3D να καλεί τις μάζες σε επανάσταση (False Flags), κι ανοίγω τη δεύτερη μου μπύρα (Leffe) σκέφτομαι πως πολλές φορές δεν κάνω το σωστό. Να ας πούμε τώρα. Πριν συναντήθηκα με τους γνωστούς αντιεξουσιαστές, ταραξίες και γενικά αντικοινωνικά στοιχεία, Γιώργο, Αποστόλη και Θάνεια, και σε λίγο θα τους ξαναβρώ, κι αντί να γράψω για το πως πέρασα στο Λονδίνο, πόσο ωραία, αλλά και μελαγχολικά ήταν, πόσο έχουν προχωρήσει όλοι οι φίλοι μου σε όλους τους τομείς, η περιπέτεια μου με την έκθεση του Rodin, το backpack μπαούλο που έσκιζε τη πλάτη του, την συγκάτοικο της Άννας, το χωριό του Κώστα και της Βίργως, τα (καταπληκτικά) CD του Σπύρου, το congestion charge, τα τρένα, η πτήση με την EasyJet, το Hertford, και γενικώς διάφορα ανέμελα πράματα τα οποία θα προσπαθώ να θυμάμαι με ένα σβηστό χαμόγελο στο όχι τόσο μακρινό μέλλον, αντιθέτως μπλουζάρω εγκεφαλικά.

Σφηνωμένη στο μυαλό μου η επετηρίδα του σχολείου μου, και η ρίγη που ένιωσα καθώς διάβαζα το σχόλιο του horselover: 'Κράτα αυτό το βιβλίο, οι αναμνήσεις είναι οτι πιο σημαντικό έχουμε.' Πόσο μπροστά ήσουνα ρε μπαγάσα τότε, όταν εγώ έκαιγα ότι έγραφα ή απέφευγα τις φωτογραφίες.

Τώρα έχω γυρίσει πια, βγήκα με τα παιδιά, κάναμε τις βόλτες μας στη Πλάκα, ήπιαμε τις μπύρες μας, εγώ γύρισα, έφαγα κουλούρι και πήρα κυριακάτικες φρέσκες, φρέσκες. Κοιμήθηκα. Και τώρα γράφω ξύπνιος. Άλλη φορά.

Wi-fi in the tower of Babel

Coming back to the Internet Governance Forum that took place in Athens, I am checking out the workshop reports (not much time to observe the actual transcripts) and I am sensing a couple of patterns emerging. The first one is the not the only the awareness of the problems arising and their gravity, but also a generally nervous approach at tackling them. Surely the documents are conservative and general in nature without imposing any urgency on the issues covered. What is most striking however is the fact that organizations, companies and other policy making bodies, strive to achieve changes in the way the internet operates and self-regulates itself, neglecting however the novelties it has introduced in our lifestyles and how these could be used to that goal.

For example in the proposals made there is no mention of direct public domain participation in the decision making process; of course popularism is a double-edged sword whose effectiveness is clearly determined by the level of knowledge and the equilibrium of opinions, but still. Communication and expression mechanisms such as discussion groups, mailing lists, blogs, web, p2p networks, offer direct and fast response of opinion exchange and discussion where the internet users, ranging from novice to professionals, can testify their experiences, beliefs and even wishes for the way 'things should be done around here'. Of course there is an obvious obstacle to such a (direct and romantic) approach, since no one will be around to speak on behalf of the vast majority of the world, who guess what, will not have the opportunity to participate.

Many will argue that loitering our time over as to how accessible the internet is to the physically challenged or as to which extent pornography should be allowed, is ridiculous and even provoking compared to the most frustrating problem of them all: internet accessibility and provision to the international masses. Let's not kid ourselves. So far, the average internet user is in his 30's or something like that, highly educated and possibly highly paid, and he is most definitely white Caucasian or Asian(1). Although the numbers are promising with respect to the increases, the gap between the developed and developing countries as well as the income and education bias in accessibility is still huge and illustrative of the unfortunate reality: the digital revolution failed. Or at least is still not leaving up to its potential. In let's say 10 years of existence (in fact it is more) the internet has drawn in approximately 1 billion users, frequent or infrequent, and many feel that is a satisfactory figure especially keeping in mind that it increases. Yet if we were to pose the question, 'Which is more powerful, the phone or the internet?'' the vast majority would agree on the latter, but vastly more people use the first (2). Nonetheless, both the social and national gaps are terrifying, even more if we contemplate the 'head start' effect.

Of course the internet is not everything nor the world, just a part of it, albeit useful; it is rightfully argued that there are more important issues concerning the developing countries ranging from access to potable water, AIDS, poverty and child labour. And here is where we come full circle. One of the rhetorical questions posed in the IGF, was whether a telephone line (and consequently the internet) can deliver water to a village. Well, I believe it can.

Instead of using the internet as yet another barrier and obstacle between people, further increasing our distances and inequalities, we, the users, frequent or less frequent should take advantage of the opportunities thrown at us towards creating bridges and social interventions. We can increase awareness towards the issues that matter to us (whether it may be Brittney's new boyfriend or drug regulation), discuss, ask, monitor and even intervene, but always demanding our need for further expansion of netwrok and participation from parties that are yet unknown to us. If the internet is great with 1 billion people, imagine how it can be with 6 billion. I know all this sound (or reads...) pompous and political, but it is in reality a matter of opinion and choice. Do we care? Do I care? Do you care? Do we really care? Then let's participate (3).

1.The problem (thankfully) is not racial at all; I am just trying to make a point.

2. Here I should commend Greece's prime minister encouragement for more initiatives like that of the 100$ computer at his inaugural speech at IGF.

3.You do not have to be an activist in order to be critical or creative.

P.S. 1 Being rubbish is something I excel at.

P.S. 2 A final notice: In the same way that illegal download of music boosts interest and awareness and effectively increases profits, the new internet is going to be the world itself; forget chat rooms, welcome cafés, forget online games, welcome football pitches, forget blogs, welcome (back) notepads, forget Skype, welcome cheap airline tickets (I wish...).

WTM and culture... go figure

I am back now, returned Wednesday morning, and as any normal person arriving at Victoria station at 01:20 and getting back home eventually 10 hours later, I am a tiny weenie bit tired. There are plenty of things I would like to squabble about, many of them related to pop philosophy and urban culture, but I think it might be easier to cover the WTM first, just to get it out of the way.

Like last year, I visited it during the last day, and like last year it was again heavily sponsored by the Greek National Tourist Organization. As far as PR work, unilateral agreements and marketing strategies go, I have to admit that in the past couple of years the ministry of tourism is doing quite well, although now are the years ahead of us that internal regulations and quality assurances have to be fulfilled. Unfortunately however, I cannot be equally positive about the greek stand in the exhibition; although in a strategic spot, and definitely one of the 20 best stands, it was overshadowed by the magnificent Spanish presentation, which was massive, multiple (not a unifying theme, but 3 or 4 distinct themes, stylish, informative and bustling with people. Innovation, flair, design and charisma were the elements missing from the greek stall, which thankfully cannot be said for the ‘explore your senses’ campaign itself, which is a thousand times better than last year’s distasteful ‘live your myth’.

As far as the ‘green area’ goes (the IT and suppliers sector, which is the one more interesting for our business), it was good to see it refreshed and with many new entries, giving me some small hope for the 2007 contracts. All in all the exhibition did not seem to vary much from last year; of course I did not participate in any of the lectures or hall presentations to have an insight in those more interesting and interactive aspects of the show. However, since this was my 3^rd time at the WTM (2^nd in the Excel exhibition centre), I was able to appreciate it much more, as well as to recognize some of the trends of the travel industry. Take that in conjunction with my London-Athens interbrain debate and voila, what do you get? A point for interpreting the travel industry as the fundamental means of cultural exchange.

Surely enough most of us travel for leisure, to entertain ourselves, to have fun, to ski or to tan, to visit museums and relax, but it is much more than that. More and more tourists complain about artificial paradises, sandy beaches created by damping cement on corals, super-packages that do not give any breathing space, all inclusive resorts, vacation deals that make no difference whether you visit the Bahamas or the Crete. One of the important reasons why we travel, is to see, experience and explore new things, and mostly to discover them by ourselves. What the industry does, is to provide the means and help to this end. A comfortable bed, a concierge to help you pick the right spots, a front desk to book you a car or a service-oriented taxi driver to get you there, conveniences for the tourist to exploit.

Where does culture come into play? Well, it is strikingly obvious that it is involved into almost everything. From the clean streets, to the battery recycling collection point, from people reading their newspaper on the bus, to the waitress giving you back the correct change, from the low charge ticket to an excellent service, the theatre shows, the architecture, the laws applied, people’s behavior and apparel, all these reflect a country’s culture and attitude towards not only it’s own people, but also to it’s guests. Simply enough, all the great buildings and monuments we take pictures of, are part and creations of a culture, whereas the natural environment, which has an opposite relation being one of the roots of culture, it’s preservation and management, speaks volumes of the cultural background of the people responsible for protecting it.

For example, whereas in Greece, drivers are in fact public enemy #1 for pedestrians, in England, pedestrians are given enormous priority thanks to the zebra crossings. On the other hand, Greece has a much more lax attitude towards drinking, contrary to other European countries that have stricter policies, but still suffer from alcoholism as an enormous social threat. Another example is Barcelona, which revived itself through the 1996 Olympics, promoting it’s architecture and large pedestrian avenues, in sharp contrast to Athens, where effectively more roads were built, and free access to the sea-line remained pretty much the same (difficult and unwelcoming).

To take that argument one step further, since all of the above are the creations of people, then the most interesting and most seen tourist attraction, especially in a city break destination, are the people living in the city themselves, the people constituting the city. The way they talk, they dress, how polite they are, their eating and drinking habits, the books and newspapers they read, the coffee they drink, the radio they listen to, the TV shows and films they watch, whether they are smelly or not, long haired or with a beard, or both, how fast they walk and to which direction, how cool or nerdy they look, all these are picked up by a destination’s visitor, they are commented upon and they are definitely impressed as part of a culture.

The bottom line is that well exercised traveling creatively highlights the differences between cultures and civilizations, but also produces infinite everyday bridges that enhance communication, understanding and respect. It becomes apparent then, that as the travel industry settles into it’s new dimensions (internet and terrorism being the main characteristics, while eco-responsibility looming in the near future), it will have to seriously address the directions it will follow in order to ensure that this cultural exchange does not degenerate into a hedonistic money exchange over ‘nice’ things to buy and see, but instead ensures a safe, trustworthy environment for travelers to choose a destination based on it’s uniqueness and cultural identity.

Stupid comparisons

Today is Monday and my visit to London is almost over. There are still plenty of things and to be done and people to see, but I have to admit that it is vastly different than the last time I came over, exactly last year, again on the same pretences (the WTM fair). Although I admire and envy even more aspects of London as a city and it's people, I cannot help but have that gut feeling that I do not belong here anymore. It seems that time has had it's way and I have mentally settled in Athens. Whether that is a good or a bad thing, is not really important, contrary to that awkward situation where you feel a stranger in a place where you used to feel like home.

I have always felt that a person's mood and morale are in effect impervious to his/her physical environment and more influenced by the social environment. However, I do have to admit, that in the case of an urban environment, it is very hard to distinguish between the two; after all it is the city's people that build the roads and the buildings, run them and maintain them. So,what can I say about my moods in contrast to London and Athens? Not much, apart from one undeniable truth that possibly epitomizes the differences between the 2 cities.

Contrary to Athens, London is a city where capitalism actually works; or better said, works better. If you are in Athens, and you are recycling, you are considered odd, if you work hard, you are considered a fool, if you don't cheat in you taxes you are naive, if you give to charity, you are accused of alleviating your guilt, if you pick up that can of coke someone else dropped in the road, you are thought of as dirty. In London, you are rewarded for all of the above. There is a much more straightforward relationship between what is required, what is done, and what the aftermath is. You work hard, you get a promotion or a bonus. You start recycling and others start too, and everyone is considered responsible without however increasing the consumption fo good just cause they recycle them. You go out for a pint in the local pub, and you are treated like an equal, and not as unwanted clientele just because you have a scruffy face. If you write a complaint to an organization, you actually do get a response.

Lawful cause and effect is much more of a principal factor in the way of live both in England and London specifically compared to the social chaos that Greece represents. Of course London is not paradise; it is harder to get by and many aspects of the 'quality of life' (whatever that is) can easily be said to be lower, while Athens has plenty of nice aspects that foreigners adore when they visit, and us indigenous people easily forget. Yet, I think it is important, whether it may be London, Munich, Barcelona, or what other place you might think of and visit, that we identify not the 'what' (plazas, streets, beaches etc.) or 'who' (statues, paintings...) or even the 'why' (history and economy) but rather the 'how'; the underlying social and mental web drives people in developing and participating in their environment, may it be social or physical. You see, traveling is essentially an act of cultural exchange and not a leisure facility, or at least that is what I think it should be. But that will probably go to an another post, related of course to the WTM fair...

P.S. It is really good to have friends....

Ένα κείμενο από το σύντομο παρελθόν

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε τη προηγούμενη Δευτέρα, 6/11, χωρίς να γνωρίζω τίποτα για το διάσημο τώρα κείμενο του μικρού μεγάλου (και τέλος πάντων μικρομεσαιομεγάλου) Αλέξανδρου για τις σχέσεις μεταξύ παιδιών και γονέων στην σημερινή κοινωνία μας. Νομίζω οτι είναι ενδεικτικό πως η υποκρισία και ο εγωισμός που καταγγέλει ο Αλέξανδρος έχει φτάσει στο κόκκαλο και οι αντιδράσεις που θα γεννηθούν απέναντι στη σοβαροφάνεια, την βραχεία μνήμη και επαναληπτική εφευρεσιμότητα του κύκλου του ελληνικού κατεστημένου, πολύ σύντομα θα ξεπεράσουν τις καταλήψεις και τα κείμενα.

*-*-*

Στην αρχή της ημέρας αλλά και στη συνέχειά της, ήθελα να γράψω για άλλα πράματα. Για την τριχόπτωσή μου, για τον Richard Pryor, για την άλλη όψη σχετικά με την ελευθερία και τα blogs (βλέπε πολύ ενδιαφέρον editorial Lifo), την ευθύνη την οποία (ιδεατά) εμπεριέχει ο δημόσιος διάλογος, το πόσο δύσκολο είναι να διαλέγεις δώρα για τους φίλους σου, την τέχνη και τον ελιτισμό που έχει οδηγήσει στην απομόνωση, αλλά και την επιληπτική επαναληψιμότητα των μέδια στο χώρου του θεάματος και της διασκέδασης και την απενεχοποιημένη απουσία απο το χώρο της τέχνης και του πολιτισμού, την θαραλλέα και πολύπονη προσπάθεια των Φίλων του Περιοδικού Αντί με την έκδοση της συλλογής βαλκανικής ποίησης Αίμος, την ανεβασμένη εκτίμηση μου στο πρόσωπο του Ρουσσόπουλου (πολύ που χέστηκε θα μου πείτε....), το βουλγάρικο κόκκινο κρασί, το πόσο αργά μπορεί να μεταφερθεί μια γραμμή ADSL από ένα τηλέφωνο σε ένα άλλο, το ταξίδι που θα κάνω στο Λονδίνο (που στο θκιάλο είναι η φωτογραφική μου λέτε;;;), το ντέρμπι στο ΟΑΚΑ (μάλλον χρωστάω εμφάνιση στον Τάσο...), το Μένη Κουμανταρέα, την Αθήνα και πως να ακούει κανείς μουσική, την ανθρώπινη τάση να δημιουργούμε πράματα τα οποία περιορίζουν τις ελευθερίες μας, αντί να τις αυξάνουν, γενικά είχα διάθεση για διάφορα, είχα κρατήσει και σημειώσεις. Έλα μου όμως που κάποιος έκανε το μοιραίο σφάλμα και πάνω στο ζάπινγκ έπεσε στον Πρεντέρη. Σκατά.

Περισυλλογή.

Γιατί εγκληματούμε εναντίον ανηλίκων; Γιατί τυμβορυχούμε; Μην είναι η κοινωνική ανυσηχία; Μην είναι τα φράγκα; Μην είναι οτι είμαστε βάρβαροι; Γιατί ξεχνάμε τις δικές μας σχολικές αμαρτίες και καταδικάζουμε τους σημερινούς μαθητές στην αδιαφορία, στην απαξίωση και τους εξοστρακίζουμε απο την υπόλοιπη κοινωνία; Σχολείο, ιδιαίτερα, φροντιστήρια, προπόνηση, και πάλι απο την αρχή. Γιατί όταν κάνουν κατάληψη τους βρίζουμε και τους βαφτίζουμε αλήτες; Γιατί άλλοι τους κατηγορούν για ανευθυνότητα (ποιούς;! Τους μαθητές!!!) και άλλοι καπελώνουν τα όνειρα τους, τις αγωνίες τους και τον χαβαλέ τους σε ταξικούς αγώνες του χρονοντούλαπου; Γιατί τους ταίζουμε με ψέμματα και ύστερα τους λέμε και χαζούς και ανεπαίδευτους; Εμείς, ρομαντικοί δεν υπήρξαμε ποτέ;

Ποτέ οι ‘μεγάλοι’ δεν καταλάβαιναν τους ‘μικρούς’ και ντούμπαλιν. Όμως οι μαθητές δεν είναι συνδικαλιστές, αν και μερικοί ενεργούν έτσι. Οι μαθητές δεν είναι αλήτες, αν και μεταξύ των υπάρχουν μερικοί. Οι μαθητές δεν έχουν πολιτικό λόγο, και ας προσπαθούν. Οι μαθητές δεν είναι υπέθυνοι κι ας αδικούν άλλους συνομηλίκους τους, την σιωπηρή πλειοψηφία ή μειοψηφία, αδιάφορο, με τις καταλήψεις.

Την ευθύνη, την έχουμε εμείς. Για τα σπασμένα τζάμια. Για τους βαμμένους τοίχους (1). Για τις ζημιές στα σχολεία. Για τις χαμένες διδακτικές ώρες. Για τα λουκέτα. Για τις μολότωφ. Για το ξύλο. Για τους βιασμούς. Για τους στιγματισμούς. Για το ρατσισμό. Την ευθύνη την έχουμε αποκλειστικά εμείς. Όταν προτιμάμε να παραγγέλνουμε όπλα από τους ‘συμμάχους’ μας με το μεγαλύτερο αμυντικό προϋπολογισμό επί του ΑΕΠ από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Ε.Ε. και με το μικρότερο αντίστοιχα για την Παιδεία. Όταν προάγουμε τη παραπαιδεία. Όταν φοιτητές και καθηγητές συναλλάσονται. Όταν στη θέση του Χατζηδάκι, του Ξενάκη, και του Βαμβακάρη βάζουμε τη Βίσση, τον Κιάμο και τη Πάολα (2). Όταν ο Περάκης κάνει την ταινία του σήριαλ. Όταν οι υποψήφιοι παντός τύπου αφήνουν τις αφίσες τους να βρωμίζουν τις πόλεις για τις οποίες δήθεν νοιάζονται (3). Όταν η δουλειά του δικηγόρου θεωρείται πιο αξιοπρεπής από αυτή του χτίστη. Όταν αρνούμαστε να κοιταχτούμε στο καθρέφτη. Όταν κανείς δεν έχει το θάρρος της άποψης του και όταν κανείς δεν παραδέχεται τα λάθη του. Όταν το reality της tv γίνεται πιο σημαντικό από την δική μας πραγματικότητα. Όταν προτιμούμε την εικονική πραγματικότητα. Όταν η τηλεόραση εγκληματεί και δικάζει συγχρόνως. Όταν κλαιγόμαστε για την ελευθερία του λόγου αλλά κανείς μας δεν θα λυπόταν αν ‘κοβόταν’ ο Ευαγελλάτος. Όταν δεν αναζητούμε τις ευθύνες στο πρόσωπό μας. Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας χρησιμοποιεί στη φρασεολογία του τον όρο ‘νταβατζήδες’ (4). Όταν κάνουμε τη χρήση της επιλεκτικής μνήμης. Όταν κάθε μέρα μας φταίνε όλοι οι άλλοι αλλά το ‘ωχ αδερφέ’ το έχουμε στο χειλάκι δίπλα στο καλαμάκι του freddo μας. Όταν πατάμε σε πτώματα και ας ακούμε τις κραυγές τους. Όταν ακρωτηριάζουμε το δημόσιο και γινόμαστε ιδιώτες(5).

Φυσικά και φταίμε εμείς. Δεν είναι δυνατόν να φταίνε οι μαθητές. Δεν είναι δυνατόν σε αυτή τη κοινωνία την οποία έχουμε χτίσει (αυθαίρετη και παράνομη όπως τα σπίτια μας), όταν παράγουμε αυτό το πολιτισμό να έχουμε απαιτήσεις. Δεν είναι δυνατόν σε αυτό το κοινωνικό φασισμό που έχουμε δημιουργήσει (οι Βουλγάρες είναι πουτάνες, οι Αλβανοί κλέφτες, οι Πακιστανοί απαγάγουν ο ένας τον άλλο) να περιμένουμε οι νεοτεροί μας να είναι καλύτεροι (άσχετο που θα αποδειχθεί οτι θα είναι...). Δεν είναι δυνατόν σε μια κοινωνία όπου όλοι μας κλέβουμε από την εφορία, το ΙΚΑ, το δήμο και από οτι άλλο μπορούμε να βρούμε, οι νεοτεροί μας να βγούνε αγγελούδια. Δεν είναι δυνατόν σε μια κοινωνία όπου η ατιμωρησία είναι νόμος, να μην εγκληματίσουν οι νεότεροι. Απλά, δεν είναι δυνατόν.

Φυσικά και φταίμε εμείς. Γιατί, εν αντιθέση με τον καπιταλισμό όπου ο ισχυρότερος εκμεταλλέυεται τον πιο αδύναμο, στη δημοκρατία ο ισχυρότερος έχει την υποχρέωση να βοηθήσει και να στηρίξει τον πιο αδύναμο. Λέγεται κοινωνική αλληλεγύη για όσους το ξεχάσαν, και όχι, δεν είναι προεκλογικό τέχνασμα. Έτσι λοιπόν όπως κάποτε για εμάς την ευθύνη την είχαν οι μεγαλύτεροί μας για να μας προστατεύσουν, να μας νουθετήσουν και να μας εκπαιδεύσουν, έτσι και εμείς έχουμε την υποχρέωση να προστατέψουν όλα τα παιδιά, ανεξαιρέτως, αριστούχους και σκράπες, καταληψίες και μή, δικά μας και όχι δικά μας παιδιά. Όπως θα κληθούν και αυτά στο μέλλον να πράξουν το ίδιο.

Δυστυχώς, προτιμούμε να τα ταίζουμε με Diesel παντελόνια, von Dutch μπλουζάκι, Prada παπούτσια, McDonalds χωριάτικη, Nitro περιοδικό, και Nokia κινητό(6) και να ζητάμε απο δασκάλους και καθηγητές τα ρέστα. Όχι πως δεν είναι άμοιροι ευθυνών και αυτοί. Αλλά το ψάρι απο κεφάλι βρωμάει. Ναι, οι πολιτικές ηγεσίες. Το πολιτικό σύστημα το οποίο εμείς ενισχύουμε με την ψήφο μας και την τηλεθέασή μας. Το πολιτικό σύστημα το οποίο εμείς γεννάμε και τρέφουμε. Εμείς οι ίδιοι δηλαδή. Εμείς φταίμε.

Εμείς φταίμε. Αποδεικνύεται άλλωστε απο την υποκριτική μας στάση, όταν καταγγέλουμε τους μαθητές και όχι τους γονείς, όταν τα τηλεοπτικά κανάλια θησαυρίζουν στην πλάτη νέων ανθρώπων, και όταν εμείς τα βοηθάμε. Αναζήτηση ευθυνών. Δεν βοηθάει σε τίποτα. Μονάχα στο να κλείνουμε τα μάτια, να ανοίγουμε το δείκτη και να παίζουμε την τυφλόμυγα, σαν μικρά παιδιά.

Και θα έρθουν και εκείνες οι μέρες που, εν μέσω τηλεοπτικών καναλιών, θα φωνάζουν οι πατριώτες για το Αλβανάκι-Βουλγαράκι-Ρωσάκι-Τσιγγανάκι που θα γίνει σημαιοφόρος, και θα κρατά στη μέση του το κοντάρι στο οποίο θα στηρίζεται το σύμβολο του έθνος, άλλωτε κουρέλι και άλλωτε αιματοβαμμένη, η ελληνική σημαία...

Άραγε πόσο εύστοχος, όταν για τη μουσική του Ξαρχάκου για το ‘Ρεμπέτικο’ του Φέρη, ήταν ο Γκάτσος όταν έγραφε:

‘ ...και δεν δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς

που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς’

Είναι μοίρα μας φαίνεται, στιγμές να την πονάμε και να την αγαπάμε την Ελλάς, και στιγμές να τη μισούμε.

Υ.Γ. Δεν μου αρέσουν αυτές οι βαρύγδουπες παπαριές, αλλά είναι φορές που δεν διαθέτω το κατάλληλο humour για να διασκεδάσω τη πραγματικότητα, και έτσι καταφεύγω στη σοβαροφάνεια.

Επεξηγήσεις:

(1) Που έχουν και αμίαντο για να μην ξεχνιόμαστε.

(2) Χωρίς να φταίνε σε τίποτα φυσικά. Και αυτοί το μεροκάματο και την επιτυχία θέλουνε.

(3) Τον εξουσιαστή πολλοί εμίσησαν, την εξουσία ουδείς.

(4) Εμείς είμαστε οι πουτάνες, το ξέρετε αυτό ε;

(5) Idiots

(6) Μην ανησυχείτε, και εγώ καταναλωτής-πολίτης είμαι.

*-*-*

Ease of access....interim post

I should have been more prudent and expectant of dodgy services at easyInternetCafe; mind you I am not being critical of anyone but myself here. It is what it is and I should expect it.

But this latest failure (the USB port does not work, and so I cannot upload an earlier intended post) follows a string of failures during my visit to London. The fist was my phone's roaming service, the second was the coin-hungry public phones of Victoria station, and the second to last, was the internet computer at the WTM exhibit (I got a shaddy one again!).

Anyways, I am trying to make mental notes of plenty of things as I am back to memory lane here in London, both personal and of the general....interest. Not much has changed over the last 365 days, apart from some small things and details. Although time does fly by, I honestly cannot see many things to have changed over the past couple of years both in England and Greece.

Anyways, I don't have plenty of time, and this COLORSit cheap keyboard is starting to get on my nerves, pretty much like the place itself here (basement floor of the easyInternetCafe between Oxford Circus and Bond Street).

P.S. The new Hotmail, the 'Windows Live Mail' (in beta version) seriously sucks...

Φωτιά στα διαβολικά blogs!!! Κραααα!!!!!

Καταγγέλω (και δίνω στεγνά) τον εαυτό μου πως διαδίδω ψευδείς πληροφορίες στην τηλεόραση και πως είμαι ανήθικος. Ναι! Αν και δεν θεωρώ τον εαυτό μου blogger (σιγά τώρα....), ούτε φυσικά δημοσιογράφο ή δημοσιογραφίσκο ή τέλος πάντων όργανο της πληροφορίας (και άνομων συμφερόντων ίσως;), θέλω δημοσίως να ομολογήσω πως διαδίδω ψευδείς πληροφορίες στην τηλεόραση και πως δεν έχω καμμία ηθική απολύτως!

Σεβόμενος την προσωπικότητα του κυβερνητικού εκπροσώπου Θ. Ρουσσόπουλο (δεν είναι λίγο απο δημοσιογράφος να γίνεσαι κυβερνητικός εκπρόσωπος, ειδικά για αυτή τη κυβέρνηση!!!), αλλά συγχρόνως διαβλέποντας κάποιες ‘πονηρές’ προθέσεις (τύφλα να έχει ο Κάλχας και άλλοι μοντέρνοι προφήτες) θα ήθελα με τη σειρά μου (άλλα πιο σοβαρά blogs έχουν ήδη κάνει εκτενέστατες αναφορές και επικοδομητικά σχόλια) να ενασχοληθώ λίγο με τα διάφορα που ελέγχθησαν (από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο) στο ‘Opennes Session’ της Τρίτης στο Internet Governance Forum της Αθήνας. Και αρχινάω (sic):

‘And the question here, since we're talking about free access and free expression, where does freedom stop and where does one's complete, unbridled flow of information start? I mean, I can actually talk on television or talk to the newspapers, but I'm governed by a certain code of ethics therein. On the Internet, however, if I become a source of information and write anything I want against any body I want, it's an attack. It is not criticism in the good sense. It is, in fact, libel.’

Βαθιές δημοκρατικές αναζητήσεις, δεν λέω. Και από τις βασικότερες. Αλλά γιατί αυτός ο αφορισμός; Δηλαδή, γιατί αυτομάτως γινόμαστε όλοι παράγοντες πληροφόρησης και γιατί αυτομάτως θα γίνουμε όλοι κακόβουλοι άνθρωποι και συκοφάντες; Μήπως ο κ. Ρουσσόπουλος νομίζει πως ο Μάκης είναι blogger και όχι ... δημοσιογράφος-εκδότης; Προσωπικά νομίζω την μεγαλύτερη κρίση την έχει ο αναγνώστης, ακροατής και γενικά ο αποδέκτης της πληροφόρησης και όχι κάποιο τριτογενές ελεγχτικό όργανο. Άντε μην ανοίξω το στόμα μου για το Ε.Σ.Ρ.

‘Anyone can use parts of a quote or a statement and put them together in a way which changes the picture. And this is my thought. Where is the limit between freedom and abuse?’

Τώρα φυσικά διακρίνω ένα χαμόγελο στην αντανάκλαση τη μάπας μου στην οθόνη, αφού κάνω ακριβώς αυτό το πράμα. Είναι φυσικό και αντιληπτό πως ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μπορεί να αποδώσει με ακρίβεια τα λεγόμενα, πόσο μάλλον τα σκεπτόμενα, κάποιου άλλου.

Μα τι λέω; Έτσι κι αλλιώς ο αγαπητός κυβερνητικός εκπρόσωπος τα γνωρίζει πολύ καλά αυτά. Άλλωστε υπήρξε δημοσιογράφος και γνωρίζει εκ των έσω την μαγεία του μοντάζ. Το ίδιο κάνουν και οι εφημερίδες, και οι τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, και τα δημοσιογραφικά portal. Και αυτό όλοι το αναγνωρίζουν ως διαφορετικότητα και ελευθερία στην απόδοση και ερμηνεία. Γιατί όταν το κάνουν οι bloggers γίνεται αίφνης διαστρέβλωση; Μήπως επειδή στη πλειοψηφία τους δεν εμπλέκεται ο παράγων χρήμα (μια ιδέα τώρα...);

Τα υπόλοιπα αφορούν την υπόθεση του Έλληνα αρχειοθέτη (indexer;) ελληνικών blogs και τα περιρέοντα ερωτηματικά τα οποία γεννιόνται...

>> NIK GOWING: Minister I have to put this to you because there are many questions about this, including blogging on the Web site, about the Greek blogger who has just been arrested for defamation. And they are wondering how you can arrest a blogger for defamation in an open environment which is being encouraged.

>> CHAIRMAN ROUSSOPOULOS: Well, I'm not aware of this case. But what I can state is that over the last period, we have had to face various bloggers who make any kind of references really untrue statements. In fact, these lies get on television and on other media which are widely followed in my country. So we have a problem with bloggers who spread lies through television. What we need to guarantee in a democratic environment is to respect professional codes of ethics and international rights guaranteeing the rights of everyone, but also giving the opportunity to freedom of expression, but also to the truth.

Because there are people who are not politicians or business representatives but is the victim of slandering or defamation. How can this person deal with statements, untrue statements, made by a blogger against him?

Στα γρήγορα θα πω πως είναι φοβερά απίθανο να μην γνωρίζει την υπόθεση του blog.me (που την γνωρίζουν όλοι όσοι επισκέπτονται οποιοδήποτε ελληνικό blog) και γνωρίζει υποθέσεις bloggers οι οποίοι σπέρνουν ψεύη και λοιδορίες στα τηλεοπτικά δίκτυα (τις οποίες φαίνεται να τις γνωρίζει ... μόνο αυτός!). Μήπως έχει υπόψη του υποθέσεις ελλήνων δημοσιογράφων που αναρτούν στα ιστολόγια τους ειδήσεις και ρεπορτάζ που λογοκρίνονται από τα κανάλια τους; Όπως και να έχουν τα πράματα, έχει πλέον τοποθετηθεί δημόσια, και έχεο υποχρέωση να παρουσιάσει σαφή παραδείγματα, γιατί αλλιώς, λοιδορεί ο ίδιος. Και μάλιστα λοιδορεί εναντίον μιας ολόκληρης (ηλεκτρονικής) κοινότητας...

Αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό. Θα σταθώ περισσότερο (ωχ, κι άλλο;;;) στο πιο φιλοσοφικό ερώτημα το οποίο θέτει ο κ. Ρουσσόπουλος, το οποίο μάλλον ... το κάνει κατά λάθος:

‘What we need to guarantee in a democratic environment ... but also giving the opportunity to freedom of expression, but also to the truth.’

Δεν είμαι ούτε νομικός, ούτε συνταγματολόγος, ούτε φιλόσοφος και δυστυχώς δεν έχω διαβάσει Πλάτωνα όσο θα έπρεπε. Αλλά μου κάνει πολύ περίεργο το να δίνουμε δικαιώματα ... στην αλήθεια. Συγγνώμη κ. Ρουσσόπουλε, αλλά ποιός θα ‘ορίσει’ την αλήθεια; Κάποια διαδικτυακή τριμελής επιτροπή 5-6 ατόμων (για να μην ξεχνιόμαστε....); Ή μήπως κάποιο διεθνές δικαστήριο (ε ναι, λοιπόν ήρθε η ώρα να εξάγουμε την δικομανία μας); Και γιατί δεν ξεκινάμε το πείραμα με τα μεγάλα κανάλια και τις εφημερίδες για να δούμε την αποτελεσματικότητα της ιδέας. Αμέ! Μετά τα δελτία ειδήσεων θα βγαίνει ένα σύντομο μύνημα, εκδιδόμενο από κάποιο υπέρτατο όν, από όλα τα κανάλια, και θα μας λέει ποια είναι τελικά η αλήθεια. Πραγματικά ελπίζω να είναι μια κοτσάνα της στιγμής (ποιός είπε πως ο δημόσιος διάλογος είναι εύκολος;), και να μην το εννοεί το παραπάνω, γιατί τότε μας πηγαίνει 29 με 22 χρόνια πίσω...

Βέβαια το μπαλώνει μετά (εξαιρουμένης βέβαιας αυτής της μυστήριας διάκρισης των πολιτικών και των επιχειρηματιών και των υπολοίπων πολιτών...) διερωτώμενος γύρω από ένα πραγματικό πρόβλημα το οποίο μπορεί να ανακύψει και σιγά-σιγά εκδηλώνεται (βαριέμαι να βρω αληθινά παραδείγματα.....). Πέρα από την όποια αντιδραστική διάθεση, το ερώτημα είναι πραγματικό και ειλικρινές, και ίσως η μόνη διαφαινόμενη απάντηση σε αυτό, χωρίς την καταφυγή σε περιορισμό των ελευθεριών, είναι η εκπαίδευση του ατόμου, η διαφάνεια και η υπεγγυότητα (accountability) του καθένα μας. Επιστρέφουμε δηλαδή στην λειτουργία του ατόμου και στην απεξάρτηση από τους νόμους και το κράτος-χωροφύλακα. Κατ’ εμέ φυσικά. Γιατί αυτή η ρομαντική διάθεση σίγουρα δεν είναι αρκετή για να αντιμετωπίσει τη ραγδαία (κοινότυπο το ξέρω, αλλά στερούμαι συγγραφικής φαντασίας) εξέλιξη και αλληλεπίδραση του διαδικτύου με τις υπόλοιπες εκφάνσεις της ζωής μας.

Άμα υποθέσουμε για παράδειγμα κάποιος στήσει ένα blog και αρχίζει να λέει ο Ιάσονας είναι το ένα, είναι το άλλο, και μάλιστα όχι ψέμματα, αλλά αλήθειες για τις οποίες ίσως να ντρέπομαι, ή οποίες επισέρχονται στα προσωπικά μου δεδομένα. Τι μπορώ να κάνω; Προφανώς θα ‘χτυπήσω’ ένα e-mail στο blogger.com, αλλά.... ξέρουν ελληνικά; Πως μπορούν να κρίνουν τους δικούς μου ισχυρισμούς ή τα γραφόμενα του άλλου; Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούν. Αυτό όμως το οποίο με εφυσηχάζει είναι πως πρόκειται για ένα ιδιωτικό οργανισμό (και εννοώ κάθε hosting υπηρεσία εδώ) με τον οποίο έχω συνάψει μια συμφωνία (με ή χωρίς πληρωμή, δεν έχει σημασία) και ο οποίος διέπεται από ένα σύνολο κανόνων, των οποίων την συνοχή μπορώ να παρακολουθήσω. Και πάλι όμως δεν είναι αρκετό αυτό. Φανταστείτε να μην έχω ΚΑΘΟΛΟΥ πρόσβαση στο Internet και να μην έχω καν γνώση των γραφόμενων περί εμού...

>> NIK GOWING: We happen to be in Athens having this meeting and time has been a chance here in terms of the convergence between this case and this meeting taking place. Are you suggesting that there now has to be a code for bloggers which everyone has to sign up to, almost like journalists? We should at least be trained in the basics of how to do good journalism, but there should be a blogging code. Otherwise, bloggers are going to fall foul of it in this way which you have identified of defamation? Because that's a new element to the issue of openness.

>> CHAIRMAN ROUSSOPOULOS: As I said, my statement is more of a question. I am reflecting on this. And I am reflecting on it because we have such cases in my country. We have bloggers or "bloggers" in quotation marks, that create false news and disseminate false news. And in this case when you have a blogger who creates a piece of news, anyone can send an answer. So what we found out is in some cases you cannot answer these blogs because people use the cover of being a blogger to create a site which can't be answered. You can't send your answer to the site, and these answers you send cannot be seen by anyone. So perhaps, yes, a code of behavior is an idea. This is not a proposal I will be tabling this today. No, I don't think it's the right time. But I will make certain points during the conclusion. But I think it is an ethical point, because what we need is in all democratic societies to follow certainly democratic principles.

Σαφέστατα πιο συγκρατημένος και ειλικρινώς προβληματισμένος ο κ. Ρουσσόπουλος σε αυτή του την απάντηση. Προσωπικά διαφωνώ με την ιδέα της θεσμοθέτησης ενός παγκόσμιου κώδικα ηθικής. Από τη μια, τέτοιοι κώδικες αναπτύσσονται από μόνοι τους εντός των διαφόρων ηλεκτρονικών κοινοτήτων (όπως και στις υπόποιες κοινότητες της κοινωνίας μας άλλωστε) οι οποίοι ανταποκρίνονται και στις ιδιαιτερότητες της κάθε κοινότητας, και από την άλλη παρατηρώ μια μικρή στρέβλωση της έννοιας του blogging. Σίγουρα υπάρχει η διάθεση της δημόσιας τοποθέτησης και συμμετοχής, αλλά νομίζω πως κατά βάση οποιοδήποτε προσωπικό blog (ή ιστοδελίδα) είναι ακριβώς αυτό: προσωπικό. Όπως κάθε τι που φτιάχνουμε ή κάνουμε, αντανακλά (ως ένα βαθμό) την προσωπικότητά μας και τον χαρακτήρα μας. Όπως είναι ανεύθυνο να κάνουμε φάρσες στο ΕΚΑΒ, έτσι είναι ανεύθυνο το να κάνουμε κατάχρηση των διαδικυακών μας ελευθεριών.

Στη βάση τους, πολλά απο τα παραπάνω σχετίζονται με τα αργά αντανακλαστικά και τις σπασμώδεις αντιδράσεις, απο τις οποίες διέπονται πολλά απο τα κέντρα αποφάσεων και ελέγχου (κράτη, κυβερνητικοί οργανσιμοί, Μ.Μ.Ε., κόμματα, πολυεθνικές κλπ..) σε σχέση με το interδίκτυο (συγγνώμη διαnet, εεε....διαδίκτυο!). Κάποια από τα βασικά του χαρακτηριστικά, όπως η ταχεία ανάπτυξη, η (σχεδόν) ελεύθερη πρόσβαση και συμμετοχή (στις αναπτυγμένες κοινωνίες μονάχα δυστυχώς, μην το ξεχνάμε αυτό), και η από τη φύση του ευελιξία και διαδραστικότητα, το κάνει να διαφέρει ριζικά απο τα άλλα μέσα επικοινωνίας και έκφρασης. Επίσης, γίνεται αντιληπτό σταδιακά, πως τα διάφορα κέντρα αποφάσεων και επιρροής (και χειραγώγησης άμα επιθυμείτε...) έχουν αποδυναμωθεί (σε μικρό βαθμό) από την συμμετοχή των χρηστών του διαδικτύου. Έτσι λοιπόν είναι φυσιολογικό να εκφράζεται η επιθυμία ελέγχου και περιορισμού του μέσου αυτού (και φυσικά την κατεύθυνση του στη παραδοσιακή εμπορική του ‘έκδοση’) από αυτά τα περίφημα κέντρα (‘Λιακοπουλίζω’, το ξέρω...). Άλλωστε μην ξεχνάμε πως αυτή η φιλοσοφία έχει περάσει και στην κοινότητα ανάπτυξης λογισμικού με φαινόμενα Linux, GPL άδειες, δωρεάν υπηρεσίες υψηλού επιπέδου στο internet κι άλλα τα οποία προβληματίζουν έντονα τους υπερασπιστές της ‘ελεύθερης’ οικονομίας.

Ποιές θα είναι οι λύσεις στα παραπάνω προβλήματα και ερωτήματα και οι αντίστοιχες εξελίξεις δεν το γνωρίζω φυσικά και ούτε μπορώ να φανταστώ. Παραμένω αισιόδοξος (ή μήπως αφελής;), και αναμένω τα συμπεράσματα του IGF μπας και ξεστραβωθώ....

Υ.Γ.1: Τα παραπάνω φυσικά ελάχιστη σχέση έχουν με την υπόθεση Τσιπρόπουλου όπου η αδικία και η δυσκαμψία του συστήματος είναι προφανής αλλά δυστυχώς όχι πρωτοφανής...

Υ.Γ.2: Προκαλεί φοβερή αίσθηση ο περιορισμός της κουβέντας στα blogs και όχι σε άλλα κανάλια πληροφόρησης και έκφρασης του Internet. Τους έχουν πειράξει τόσο πολύ, ε;

Υ.Γ.3: Θα έκοβα και το δεξί μου χέρι για να ήταν ο Αντώναρος αντί του Ρουσσόπουλο στο forum. Θα τους είχε αποτρελλάνει!!!

ΥΓ.4: Κοίτα πλάκα που έρχεται και δένει και η παράσταση του Τζιμάκου στη Θεσσαλονίκη στην όλη φάση....

ΥΓ5: Άσχετο: http://www.agoraideon.gr/site/